Η ερμηνεία της στις “Ψυχοκόρες” είναι ένα από τα σημεία αναφοράς της φετινής τηλεοπτικής σεζόν. Κι έχει καταφέρει να προσδώσει στον ρόλο της, τη Φρόσω, κάτι το πολύ ιδιαίτερο.
Μέσω του συγκεκριμένου χαρακτήρα μάλιστα η Άννα Λουϊζίδη συνάντησε ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού της και στο πώς μπορεί ένα θύμα ν’ αντιμετωπίζει τις εις βάρος τις καταστάσεις. Τόσο που ν’ αντιστέκεται, να περνάει και εκείνη στην αντεπίθεση και κυρίως να μην αναλώνεται στην αυτολύπηση.
“Μ’ αυτόν τον τρόπο άλλωστε ανακαλύπτει και τη δύναμη που δεν ήξερε ούτε η ίδια πως είχε”, μας παραδέχεται μεταξύ άλλων η Άννα ως πρόσωπο της εβδομάδας, λίγο πριν οι “Ψυχοκόρες” αρχίσουν πλέον να προβάλλονται από τον ΑΝΤ1 και όχι μόνο από τον ΑΝΤ1+.
* Ξεκίνησα ν’ ασχολούμαι με την υποκριτική στην τρίτη δημοτικού όταν η μητέρα μου με έγραψε σχεδόν τυχαία στη θεατρική ομάδα του σχολείου για ν’ αναπτερωθεί το ηθικό μου καθώς έβλεπε ότι το πλαίσιο του σχολείου με καταπίεζε. Έτσι βρέθηκα σε ένα πλαίσιο όπου στόχος του “μαθήματος” ήταν όχι μόνο να μη φοβάμαι να κάνω λάθος, αλλά και να βρίσκω διαφορετικούς τρόπους να κάνω λάθη. Σιγά σιγά άρχισα να περιμένω όλη τη βδομάδα εκείνα τα μαθήματα θεάτρου και να νιώθω πως μέσα σε αυτά μπορώ να είμαι πραγματικά ο εαυτός μου περισσότερο από ότι οπουδήποτε άλλου. Όπως λοιπόν το θέατρο υπήρξε τότε η σανίδα σωτηρίας μου από το σχολείο έτσι είναι μέχρι και σήμερα το καταφύγιό μου.
* Όταν ήμουν έφηβη είχα γράψει στο ημερολόγιό μου ότι η υποκριτική μου δίνει το δικαίωμα να ζω περισσότερο από ότι μπορώ να ζήσω και να πεθαίνω περισσότερο από ότι μπορώ να πεθάνω. Είναι μια ύπαρξη δική σου πιο πέρα από την πραγματική σου ύπαρξη. Τώρα μάλλον θα έγραφα ότι η υποκριτική είναι το να βουτά μια ομάδα ανθρώπων στην ύπαρξη κάποιων φανταστικών ανθρώπων και μιας πλαστής ιστορίας και όλοι μαζί να την αφηγούνται.
* Είναι ένα αστείο παιχνίδι οπού όλοι ξεχνάμε για λίγο ποιοι είμαστε και συμφωνούμε πως είμαστε κάποιοι άλλοι, μέσω των πλαστών αυτών προσώπων μας επιτρέπονται σκέψεις, πράξεις, συμπεριφορές και μια ευθραυστότητα που στην πραγματική ζωή περιορίζουμε (άλλωστε είμαστε λίγο περισσότερο αυτό που κρύβουμε). Είναι ταυτόχρονα η διέξοδος από την καθημερινότητα, γιατί σου δίνει την δυνατότητα να απομακρυνθείς από τον εαυτό σου και τις σκέψεις σου και να βουτήξεις στις σκέψεις κάποιου άλλου, αλλά και η εμβάθυνση σε αυτήν, αφού από αυτήν αντλούμε ότι αφηγούμαστε.
* Κάποιος μου είχε πει κάποτε ότι τα όνειρα κοστίζουν. Δυστυχώς, η κρατική μέριμνα για τον χώρο μας είναι ανεπαρκής. Και από άποψη χρηματοδοτήσεων και από άποψη δυνατοτήτων εκπαίδευσης. Από το να καθιστά δύσκολο για έναν ηθοποιό το να σπουδάσει, καθώς οι κρατικές σχολές υποκριτικής είναι δύο και η σκηνοθεσίας μία, μέχρι και στο να εργαστεί, γιατί οι άνεργοι ηθοποιοί πρέπει κάπως να συντηρούνται ενώ ταυτόχρονα να είναι διαθέσιμοι για την επόμενη δουλειά που μπορεί να προκύψει από σήμερα για αύριο. Παράλληλα η πολιτεία μάς αντιμετωπίζει χρησιμοθηρικά, αφού καπηλεύεται τη διεθνή επιτυχία του εκάστοτε Έλληνα καλλιτέχνη, προκειμένου να ενισχύσει το εθνικό φρόνημα, αλλά αποστρέφει το βλέμμα στα εμπόδια που δημιουργεί εγχώρια στον κλάδο μας.
* Αισιοδοξία μέσα σε αυτόν τον χώρο αντλώ από τους συναδέλφους μου οι οποίοι συχνά παίζουν με τη γενναιοδωρία, την τιμιότητα και την πίστη στο παιχνίδι που έχουν τα παιδιά. Οι συνάδελφοι με τους οποίους μοιραζόμαστε τα ίδια προβλήματα και επιμένουν να παλεύουν για τις συνθήκες που θ’ ανθίσει το είδος της υποκριτικής που αγαπούν μ’ ενθαρρύνουν.
* Αυτή άλλωστε είναι και η ευθύνη των καλλιτεχνών απέναντι στον χώρο, να μαχόμαστε μαζί και ο ένας για τον άλλον, όχι ο ένας ενάντια στον άλλο. Είναι πολύτιμες μικρές και μεγάλες στιγμές μέσα σε αυτόν τον χώρο που σε ωθούν να αγαπάς και να εκτιμάς τους συνανθρώπους σου. Η αξία της τέχνης βρίσκεται στο να θέτει ερωτήματα. Στο να αναιρεί τη μοναξιά και να μας δείχνει τη φθαρτή, αστεία και υπέροχη φύση του ανθρώπου. Είναι ένα αποκούμπι που μας βοηθάει ν’ αντέξουμε τη ζωή και ότι αυτή περιλαμβάνει, τον έρωτα, τον θάνατο, τα αναπάντητα ερωτήματα.
* Η τέχνη θα μπορούσε να είναι ένα δωμάτιο που βρισκόμαστε οι άνθρωποι και λέμε μεταξύ μας “δεν ξέρω την απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα”, “πονάω και χαίρομαι, επειδή αγάπησα”, “είμαι μια κινούμενη καταστροφή”, “φοβάμαι τον θάνατο”… Ύστερα κοιταζόμαστε μεταξύ μας, λέμε δεν πειράζει που είμαστε άνθρωποι, χειροκροτάμε ο ένας τον άλλον και πάμε στις αγκαλιές των αγαπημένων μας ή στη μοναξιά μας. Είναι ο πιο άμεσος τρόπος, όπου ένας άνθρωπος μπορεί να μοιραστεί με κάποιον άλλον την ουσία του τι σημαίνει να είσαι ένα ανθρώπινο ον.
* Στις “Ψυχοκόρες” σκιαγραφείται η ελληνική κοινωνία που γέννησε τη σημερινή πραγματικότητα. Καθώς είναι βασισμένη σε ιστορικά γεγονότα και μαρτυρίες τα γεγονότα που απεικονίζονται σκιαγραφούν την κακώς καμωμένη ραχοκοκαλιά της δικής μας κοινωνίας.
* Η σειρά καταδεικνύει την ανατομία προβλημάτων του σήμερα όπως ο χειρισμός της ντροπής ως εργαλείο καταπίεσης, η ενδοοικογενειακή βία, η υποτίμηση της εξυπνάδας των γυναικών που χαρακτηρίζονται “όμορφες”, η πονηριά ως μοναδικό εργαλείο των ομάδων που στερούνται το δικαίωμα της βούλησης κ.ο.κ.
* Είμαι τυχερή που είχα την ευκαιρία να είμαι κομμάτι αυτής της ιστορίας και να την αφηγηθώ μαζί με τους ανθρώπους μπροστά και πίσω από τις κάμερες, που αγκάλιασαν και εμπιστεύτηκαν τέσσερις νέες ηθοποιούς με μικρή επαγγελματική εμπειρία.
* Η Φρόσω είναι ένας χαρακτήρας στον οποίον συνάντησα ένα κομμάτι μου. Όχι τόσο σ’ αυτά που της συμβαίνουν μέσα στην ιστορία, όσο στο πώς αντιμετωπίζει τον εαυτό της και τις καταστάσεις στις οποίες βρίσκεται. Υπερασπιζόμενη τη στάση της απενοχοποίησα και δικά μου στοιχεία. Είναι ένας γυναικείος χαρακτήρας που απαλλαγμένη από την ανάγκη να φαίνεται “καλή” οργίζεται, αντιστέκεται και αντεπιτίθεται με όποιον τρόπο μπορεί ενώ δεν αναλώνεται στην αυτολύπηση.
* Παράλληλα μπαίνει στην ιστορία με ένα σώμα που επιθυμεί να είναι αόρατο και χαρακτηρίζεται έντονα από τη συστολή και την ντροπή. Ένα κορίτσι που τοποθετείται στη θέση του θύματος και μετατρέπεται σε θύτη. Γίνεται αγρίμι για να διεκδικήσει ότι είναι άνθρωπος σ’ έναν κόσμο που τη θεωρεί ζώο, ανακαλύπτει έτσι μια δύναμη που δεν ήξερε ούτε η ίδια ότι είχε.
* Η προετοιμασία για τον ρόλο ήταν ένα υπέροχο ταξίδι. Διαβάζοντας τα σενάρια προσπάθησα να καταλάβω τη Φρόσω μέσα από τις λέξεις και τις πράξεις τις. Αναζητώντας στοιχεία για τις ψυχοκόρες διάβασα το “Σμιλεύοντας την υποταγή” της κας. Ποθητής Χατζαρούλα. Ψάχνοντας μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν κακοποιηθεί βρήκα στο me Too μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν υποστεί κακοποίηση.
* Προσπαθώντας να βρω πώς κινείται, πώς μιλάει, πώς κοιτάει το κορίτσι αυτό που είναι τόσο δυναμικό άλλα θα προτιμούσε να μην την κοιτάνε ποτέ, έπλασα το σώμα της και βρέθηκα να περιφέρομαι με αυτό στη Θεσσαλονίκη όπου βρισκόμουν τότε για την παράσταση “Ο μπαμπάς ο πόλεμος” του Ι. Καμπανέλλη σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ασπιώτη. Στην πορεία ανακάλυψα νέα εργαλεία μέσα από τη δουλειά. Νιώθω πραγματικά πολύ τυχερή που λέω την ιστορία της μαζί με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι.
* Η σχέση μου με τον κινηματογράφο ξεκίνησε στην πέμπτη δημοτικού όπου συμμετείχα στην ταινία “Πρώτη φορά νονός” της Όλγας Μαλέα. Έπειτα στην εφηβεία μου, συνέχισε με την εξερεύνηση σκηνοθετών και ταινιών που με οδήγησαν να γνωρίσω και να διαμορφώσω τον εαυτό μου. Μια περίοδος όπου η μικρή μου αδελφή μάλλον θυμάται μαρτυρικά καθώς της επέβαλλα να κάνουμε αφιερώματα σε σκηνοθέτες και είδη ταινιών που ήταν αρκετά μακριά από τις ταινίες που θέλει να βλέπει ένα παιδί στην ηλικία της. Έκτοτε δε σταμάτησα να αναζητώ σκηνοθέτες ρεύματα και ταινίες που δεν έχω γνωρίσει ακόμα.
* Μόλις ενηλικιώθηκα άρχισα να εργάζομαι τα καλοκαίρια στις Νύχτες Πρεμιέρας μέχρι και το δεύτερο έτος της Δραματικής το 2019. Εύχομαι να έχω την ευκαιρία να γίνω κομμάτι σε πολλούς διαφορετικούς κόσμους ταινιών στο μέλλον και ως θεατής και ως ηθοποιός.
* Η σχέση μου με το γράψιμο είναι περιορισμένη στα συρτάρια του γραφείου μου. Σημειώνω σκέψεις, συνειρμούς και καταγράφω στιγμές που για κάποιο λόγο θέλω να κρατήσω. Το χρησιμοποιώ όταν πρέπει να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου.
* Η σκηνοθεσία από την άλλη είναι στα συρτάρια του μυαλού μου. Στα πλαίσια στα οποία είναι απαραίτητη η αυτοσκηνοθεσία στην υποκριτική διαδικασία αλλά και σε κάποιες κρυφές επιθυμίες να σκηνοθετήσω στον κινηματογράφο στο μέλλον. Σχετικά με τη μουσική προσπαθώ να εξασκούμαι σε αυτή, καθώς την απολαμβάνω πολύ, αυτή την περίοδο συγκεκριμένα αφιερώνω χρόνο στο σολφέζ και το τραγούδι μέσα από τις παρτιτούρες. Η μουσική άλλωστε είναι ένα αρχετυπικό μέσο εξιστόρησης ιστοριών και αισθήσεων και είναι όμορφο να μπορείς να είσαι κομμάτι αυτού μέσω της φωνής σου ή κάποιου μουσικού οργάνου.
* Ο χορός υπήρξε στη ζωή μου ως μέσο έκφρασης πριν από το θέατρο. Η πρώτη φορά που βρέθηκα πάνω στη σκηνή ήταν σε παράσταση μπαλέτου. Η έκφραση μέσα από το σώμα, είτε μέσω τις σωματοποίησης ενός χαρακτήρα, είτε μέσω του χορού είναι κάτι που απολαμβάνω πολύ και εύχομαι να απολαμβάνω μέχρι τα βαθιά γεράματα μου. Στον αθλητισμό με οδήγησε η αγάπη μου για τα άλογα. Από μικρή ηλικία ξεκίνησα ιππασία και έκτοτε ιππεύω όποτε μου δίνεται η δυνατότητα. Το κάθε άλογο έχει τη δική του προσωπικότητα και είναι πολύ ενδιαφέρον να τη γνωρίζεις καλπάζοντας μαζί του.
* Θα ήθελα να έχω τη δυνατότητα στην πορεία της ζωής μου να γνωρίσω όσο το δυνατόν περισσότερους και αντιδιαμετρικούς ρόλους, έργα, συγγραφείς και σκηνοθέτες μπορέσω. Με ελκύει ό,τι με ξεναγεί σε έναν άγνωστο σε εμένα κόσμο και τρόπο δίνοντάς μου τη δυνατότητα να εκπαιδεύομαι μέσα από τη δουλειά μου.
* Στη δραματική σχολή 20 ετερόκλητα και άγνωστα μεταξύ τους άτομα, καλούνται να συνυπάρξουν και να συνδημιουργήσουν όλες τις ώρες της ημέρας έκτος από εκείνες που κοιμούνται. Έτσι δημιουργείται ένα είδος οικογένειας όπου αγαπάς και αγαπιέσαι από ανθρώπους που έχουν απόλυτη επίγνωση ο ένας για τον άλλον τα μειονεκτήματά τους, τις πληγές τους, τις αρετές τους, τις άμυνές τους, πού σωπαίνουν, πού θυμώνουν, ποιος αναλαμβάνει και πότε, ποιος υποχωρεί και γιατί κ.ο.κ.
* Οι φιλίες που μπορούν να δημιουργηθούν μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι ξεχωριστές και πολύτιμες καθώς διαλέγεις και διαλέγεσαι από τους ανθρώπους που έχουν δει ένα μεγάλο κομμάτι των στοιχείων που συνήθως κρύβουμε. Αναπολώ με μεγάλη νοσταλγία τα 4 έτη που πέρασα στο Ωδείο Αθηνών, τόσο για τους ανθρώπους που γνώρισα όσο και για την εκπαίδευση που έλαβα. Θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ ξανά με τους συμμαθητές μου στο μέλλον.
* Μεγάλωσα στην Αθήνα, έτσι έχει μέσα της πολλές στιγμές μου και αναμνήσεις μου. Δεν μπορώ να μην την αγαπώ. Έχει επίσης πολλούς από τους ανθρώπους που αγαπώ και νιώθω μεγάλη χαρά όταν τους συναντώ απρόσμενα και μη. Δε μου αρέσει σε αυτήν κάτι ίσως πεζό, η κίνηση, ο θυμός και η αγένεια καμία φορά των οδηγών.
* Στο All4fun μου αρέσει το ότι δίνει φωνή και χώρο σε νέους καλλιτέχνες και δημιουργούς. Καθώς και το ότι είναι μια σελίδα η οποία ασχολείται σχεδόν αμιγώς με τον καλλιτεχνικό χώρο.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 27/2/2024
