* Μόλις τελείωσα το πτυχίο και το μεταπτυχιακό μου στην Ψυχολογία, έπρεπε να αποφασίσω αν θα συνεχίσω τις σπουδές μου κάνοντας ειδίκευση, ώστε να γίνω ψυχοθεραπευτής. Θυμάμαι ότι ήμουν έξω, με την κοπέλα μου και κάποιους φίλους μας. Είχα μείνει σιωπηλός για ώρα, μέχρι που κάποια στιγμή σκούντηξα την Βίκυ και της είπα ότι το αποφάσισα. Θα τα παρατήσω όλα και θα ασχοληθώ με το θέατρο. Ίσως να ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα στη ζωή μου. Η πλάκα ήταν ότι, όταν το ανακοίνωσα στον πατέρα μου, ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν αντίθετος με αυτήν μου την απόφαση, μου είπε ότι ήθελε να με προετοιμάσει αυτός για τις εξετάσεις της δραματικής σχολής.
* Φοίτησα τέσσερα χρόνια στο Ωδείο Αθηνών, μια σχολή αρκετά απαιτητική. Βίωσα την ιδρυματοποιηση με όλη της τη σημασία. Στην ουσία λείπαμε μόνο όταν κοιμόμασταν. Για να είμαι εκεί σώματι και πνεύματι, θυσίασα πολλά από την καθημερινή μου ζωή. Δεν είχαμε ζωή η αλήθεια είναι. Ωστόσο δεν παίρνω τίποτα πίσω. Ο διευθυντής του Ωδείου Αθηνών, Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, λόγω των σπουδών του, έφερε μια ολόκληρη Αμερικανή κουλτούρα στον τρόπο που εκπαίδευε τους σπουδαστές του, αλλά και τον τρόπο που χειριζόταν τη διοίκηση της σχολής. Ήταν από τους ανθρώπους που από την πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία, μας είπε ότι λίγοι θα αντέξουμε σε αυτόν τον χώρο. Μας έδειξε την ωμή πραγματικότητα. Δεν μπορώ να μην αναφέρω καθηγητές που με καθόρισαν, που εμπνεύστηκα από αυτούς και που τους κουβαλάω ακόμα μέσα μου, όπως τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, τον Βασίλη Ανδρέου, τη Μαρία Σαββίδου, τον Ακύλλα Καραζήση, τη Τζω Κακουδάκη και την Αλέξανδρα Καζάζου.
* Μ’ ενδιαφέρει πολύ το πώς το σώμα «υπάρχει» πάνω στη σκηνή. Τις περισσότερες φορές, το σώμα μας αφηγείται μια ιστορία και ο λόγος μας έρχεται για να τη συμπληρώσει. Αυτό το επιβεβαίωσα όταν η σχολή μου, το Ωδείο Αθηνών, με έστειλε με υποτροφία για να παρακολουθήσω στην Ιταλία το σεμινάριο Commedia Dellarte. Ήμασταν άτομα από όλες τις χώρες και έπρεπε να συνεννοηθούμε και να συνεργαστούμε μεταξύ μας. Η κοινή γλώσσα που μας ένωνε ώστε να «επικοινωνήσουμε» ήταν το σώμα μας. Είχα την τύχη αφού τελείωσα την φοίτηση μου από το ωδείο Αθηνών, να γίνω βοηθός σκηνοθέτη της Αλεξάνδρας Καζάζου. Μιας καθηγήτριας που θαυμάζω πολύ και η οποία ασχολείται με την σωματική αφήγηση. Δουλέψαμε ένα project με αφορμή το έργο The tragegyMan του… με το 3ο έτος του ωδείου Αθηνών, το οποίο ταξίδεψε στη Βουδαπέστη και έπειτα στο Πεκίνο για να παρουσιαστεί.
* Εμπνέομαι από παντού, από το Bo Jack Horsham μέχρι και από δύο γάτες που πλησιάζουν απειλητικά η μία την άλλη. Αυτή είναι η ουσία της τέχνης. Τουλάχιστον της υποκριτικής. Να αναπνέει με ό,τι στοιχεία φέρνει ο ηθοποιός πάνω στην σκηνή. Τα πάντα θυμίζουν θέατρο. Λίγο να βγεις έξω όλοι σε καλούν για να παρακολουθήσεις τη ζωή τους. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω. Όλοι μας κουβαλάμε τους δαίμονες μας και όσο προσπαθούμε να κρυφτούμε τόσο πιο φανεροί γινόμαστε. Είμαστε ακραία αστείοι όσο και αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Μικρός όταν έμπαινα στο μετρό, η μητέρα μου με σκούνταγε συνέχεια επειδή κοίταζα εμμονικά τον απέναντι μου. Ακόμα συμβαίνει αυτό αλλά πιο διακριτικά. Δεν ξέρω τι είναι υποκριτική και αυτό είναι που με γοητεύει. Η ζωή νικάει το θέατρο. Πιο πολύ εμπνέομαι από κάτι που θα δω εκτός σκηνής παρά μέσα.
* Η προσπάθεια όμως να φέρουμε κάτι από έξω πάνω στην σκηνή ή στον φακό, αυτό είναι ίσως υποκριτική. Η παραδοξότητα που κρύβεται στις σχέσεις, το κάτω κείμενο πίσω από την λέξη σαγαπώ, η προσπάθεια μας να καλύψουμε ένα ψέμα, ο τρόπος που προσπαθούμε να μην γελάσουμε σε μια κηδεία. Είναι συμπυκνωμένη ζωή η υποκριτική. Από κάτι τέτοιες μικρές στιγμές εμπνέομαι. Γι’αυτό ίσως με ενδιαφέρει και η σκηνοθεσία στον κινηματογράφο. Από τα επόμενα σχέδια μου όσον αφορά τις σπουδές, είναι να ασχοληθώ με την σκηνοθεσία. Με τυραννάει από παιδί αυτή η σκέψη. Νιώθω ερωτευμένος με τον κινηματογράφο. Από μικρός έβλεπα χιλιάδες ταινίες. Όταν ήμουν μικρότερος μου άρεσαν τόσο πολύ κάποιες, που αντί να διαβάζω για το σχολείο, έμπαινα στην διαδικασία να τις γράψω, νομίζοντας με αυτόν τον τρόπο ότι θα γίνουν δικές μου.
* Πολλές φορές δεν έβγαινα για να κάτσω να δω ταινίες που έχω ξαναδεί. Έχω μανία νομίζω με τα Oscar ακόμη. Όταν βγαίνει η λίστα των υποψηφιών τις βλέπω όλες και την ημέρα της απονομής ξυπνάω στις τρεις το πρωί για να την παρακολουθήσω Live. Μου αρέσει να διαλέγω έναν σκηνοθέτη και να βλέπω όλες τις ταινίες του. Μετά να ψάχνω για εκείνον και έπειτα να βλέπω προσωπικά στοιχεία του στις ταινίες του. Τρελαίνομαι. Νιώθω σαν τον ξέρω προσωπικά. Μια ακόμη συνήθεια μου είναι να σταματάω τις ταινίες όποτε με ενθουσιάζει κάτι, ένα βλέμμα ένα πλάνο και να την ξαναγυρνάω πίσω. Πλήττουν όσοι βλέπουν ταινίες μαζί μου. Ζηλεύω την υποκριτική των ξένων ηθοποιών. Έχουν μια βαθιά αγάπη στην διαδικασία και όχι στο αποτέλεσμα, κάτι που λείπει πολύ από την ελληνική κουλτούρα.
* Είμαστε μια γενιά που προσπαθεί να ξεριζωθεί και να μην μοιάσει καθόλου με άλλες γενιές. Ψάχνει να βρει την ταυτότητα της. Είμαστε βαθιά ρομαντικοί γενιά όσο και αν δεν μας φαίνεται. Προσπαθούμε να καταπιαστούμε από λάθος πρότυπα και νιώθουμε ωραία όταν μοιάζουμε με άλλους. Είμαστε πιο ασφαλείς με αυτόν τον τρόπο. Είμαστε όμως και μια γενιά που διεκδικεί και παλεύει μέρα με την μέρα να βρει την θέση της σε αυτήν την κοινωνία.
* Είμαστε η γενιά των αντιθέσεων και αυτό είναι κάτι που με γοητεύει και στην διασκέδαση και στον τρόπο ζωής. Σ’ αυτό ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η ταχύτητα των ερεθισμάτων που λαμβάνουμε από τα social media. Αν παρατηρήσουμε τον εαυτό μας την ώρα που σκρολαρουμε θα είχε πολύ πλάκα. Την ίδια στιγμή που βλέπουμε ένα βιντεάκι μ’ ένα χαριτωμένο γατάκι και χαμογελάμε, αμέσως μετά στεναχωριόμαστε με μια μάνα που θρηνεί το παιδί της και την ίδια στιγμή μας ανοίγει η όρεξη βλέποντας πως φτιάχνετε ένα burger. Ενθουσιαζόμαστε με κάτι και μετά το αναιρούμε. Εγώ μπορώ να ακούσω από Light μέχρι και να κάτσω κάτω από μια πολυκατοικία και να βάλω το Lacrimosa του Motsart.
* Μου την σπάνε οι ετικέτες. Μια τάση που θα μας ακολουθεί αιώνες σαν σκιά είναι η ανάγκη να βάζουμε σε κατηγορίες τους ανθρώπους γύρω μας.
* Φέτος είμαι στην παράσταση “Ο κύκλος των χαμένων ποιητών” του Τομ Σούλμαν σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ασπιώτη. Δεν ήμουν εξαρχής από τον πρώτο χρόνο, αλλά εισέβαλα φέτος. Είναι υπέροχο να βρίσκεσαι πάνω στην σκηνή με ανθρώπους της ηλικίας σου, με τους οποίους μοιράζεστε εντός, αλλά και εκτός σκηνής, τους ίδιους προβληματισμούς. Με την σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου νιώθεις ελεύθερος πάνω στην σκηνή, σαν να σου έχει αφήσει ένα περιθώριο να υπάρχεις με ένα πειθαρχημένο αυτοσχεδιασμό. Έτσι κάπως επαληθεύουμε την έννοια της παρέας.
* Τραγουδάω κάθε δύο λεπτά. Παλιότερα είχα συγκρότημα. Έγραφα τους στίχους, την μουσική και τραγουδούσα. Ήμουν σίγουρος ότι θα ασχοληθώ με αυτό. Κάναμε συναυλίες, τα κομμάτια μου τα ήξεραν πολλοί από το σχολείο. Είχα την εντύπωση πως είχα βρει αυτό που θέλω. Ώσπου διαλυθήκαμε. Κλασσική ιστορία συγκροτήματος. Άλλοι παντρεύτηκαν, με αλλους τσακωθηκαμε. Σκέφτομαι συνέχεια μελωδίες, τις ηχογραφώ στο κινητό μου, γράφω στίχους, ακούω τον ήχο του μετρό όποτε κλείνουν οι πόρτες και κάνω αμανέ. Για την ώρα είναι ένας τρόπος να περνάω καλά μόνος, όταν βαριέμαι στους δρόμους. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα σκάσει και θ’ ασχοληθώ εμμονικά.
* Είμαι storyteller, μου αρέσει να λέω ιστορίες αλλά και να παρακολουθώ άτομα να διηγούνται μια ιστορία. Χωρίς να το καταλάβουν γίνονται οι αφηγητές και εμείς οι θεατές στην ιστορία τους. Παλιότερα όταν είχα κάποια ιδέα για μια ταινία, έπαιρνα τηλέφωνο φίλους και τους έλεγα ότι διάβασα σε ένα site την πλοκή της ιδέας που είχα σκεφτεί, για να δω αν θα τους ενθουσίαζε. Το ίδιο έκανα και με τα τραγούδια μου. Τα έγραφα και έλεγα ψέματα ότι είναι άλλων καλλιτεχνών για να δω αν θα τους άρεσαν.
* Δεν ήμουν καλός μαθητής, άλλα με ενδιέφεραν. Είχα μεγαλύτερη διάθεση να κάνω την τάξη να γελάσει, παρά να παρακολουθήσω το μάθημα. Το καλύτερο μου ήταν όταν έκανα έναν συμμαθητή μου να γελάσει τόσο πολύ, που η καθηγήτρια τον έβγαλε έξω από την τάξη, χωρίς να πιστέψει ότι ευθυνομουν εγώ. Δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο στόχο όταν έγραψα πανελλήνιες. Είχα ένα άγχος να σπουδάσω κάτι για να αποκτήσω μια θέση και εγώ στην κοινωνία. Υπάρχει μια τάση στην Ελλάδα να σπουδάσεις κάτι και ας μην σου αρέσει και αυτό που πραγματικά αγαπάς να το κάνεις σαν χόμπι. Θυμίζει παράνομη σχέση κάπως αυτό. Παντρέψου αλλά αν θες να χωρίσεις μην το κάνεις, καλύτερα κεράτωσε την. Αν και οι γονείς μου ήταν και οι δύο ηθοποιοί, από νωρίς ο πατέρας μου μου είχε μεταφέρει το άγχος του επαγγέλματος και με είχε τρομάξει. Μου έλεγε συνέχεια ότι το θέατρο δεν είναι μόνο μαγεία. Σαν να μου αποκάλυπτε συνέχεια τα μυστικά πίσω από τα κόλπα.
* Από μικρό με κουβαλούσαν στις πρόβες τους. Περπατούσα στους διαδρόμους, στα καμαρίνια. Πριν ξεκινήσει η παράσταση ο πατέρας μου με άφηνε στο καμαρίνι για να παρακολουθήσω τη διαδικασία, το βάψιμο, το ντύσιμο, όλη την προετοιμασία πριν βγουν στην σκηνή. Ακόμα τον θυμάμαι σε μια παράσταση στο θέατρο Κάτω από την Γέφυρα να υποδύεται τον Συρανό Ντε Μπερζεράκ. Χωρίς καμία υπερβολή την είχα δει πάνω από 20 φορές. Μου άρεσε τόσο πολύ η παράσταση που την έκανα αναπαράσταση μόνος μου στο σπίτι. Έκανα όλους τους ρόλους. Και όταν ο πατέρας μου έφευγε για περιοδεία, έβαζα το cd της παράστασης και τραγουδούσα όλα τα τραγούδια.
* Ένα ακόμα περιστατικό ήταν και σε μια παράσταση της μητέρας μου «το κορίτσι με τα σπίρτα». Η μητέρα μου υποδυόταν το κορίτσι και κάποια στιγμή προς το τέλος, το κορίτσι κρύωνε τόσο πολύ που θα ξεψυχούσε. Άρχισα λοιπόν να φωνάζω μέσα στο θέατρο «Σας παρακαλώ ταΐστε την μητέρα μου». Η παράσταση φυσικά δεν σταμάτησε και όλο το θέατρο γελούσε όταν κατάλαβε ότι φώναζε το παιδί της. Όσο συνηθισμένο και αν ακούγεται, νομίζω πως από παιδί ήμουν σίγουρος ότι θα ασχοληθώ με αυτό. Μετά ήρθε ο φόβος πολλών παραγόντων και το άφησα στην άκρη. Μέχρι να συνειδητοποιήσω πως, αν δεν ασχοληθώ με αυτό, δεν θα είμαι ευτυχισμένος.
* Η μεταγλώττιση μπήκε στην ζωή μου σίγουρα με αφορμή την μητέρα μου. Έχει δώσει την φωνή της σε σπουδαίους χαρακτήρες, με τους οποίους οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μεγαλώσει, όπως τον Ash KETCHUM από τα Pokemon και τον Loufi από το Onepiece. Είναι σε αυτήν την δουλειά 25 χρόνια. Τις περισσότερες φορές που μπαίνω σε ένα στούντιο για εγγραφή, νιώθω σαν να με έχουν αφήσει οι γονείς μου σ’ έναν παιδότοπο.
* Τηλεοπτικά έμαθα πριν λίγες μέρες ότι θα είμαι στο «ΚΑΝΕ ΟΤΙ ΚΟΙΜΑΣΑΙ « και είμαι βαθιά χαρούμενος. Είναι μια δουλειά που με είχε ενθουσιάσει από το πρώτο κιόλας επεισόδιο. Για τον ρόλο μου δυστυχώς δεν μπορώ να πω πολλά. Θα είμαι ένας μαθητής που επιστρέφει στο κολλέγιο. Το μόνο που μπορώ να προδώσω είναι ότι έχει βαρύ παρελθόν. Επίσης, πριν λίγες μέρες ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα στην σειρά «ΨΥΧΟΚΟΡΕΣ» και θα συμμετέχω στα τελευταία επεισόδια.
* Η τηλεόραση είναι ένα μέσο, το οποίο όσο περνάει ο καιρός μου αρέσει όλο και περισσότερο. Η θεματολογία των σειρών έχει γίνει πιο επίκαιρη από ποτέ, όχι με την έννοια της μοντερνιάς αλλά με την παθογένεια που την ακολουθεί. Κάθε εποχή πάσχει από κάτι και είναι μάταιο να μιλάμε και να δείχνουμε παθογένειες που ανήκουν στο παρελθόν λες και τώρα τα έχουμε ξεπεράσει όλα.
* Στο θέατρο δεν έχω σκεφτεί τι ρόλους θα ήθελα να υποδυθώ. Με εμπνέει περισσότερο το σύμπαν που προτείνει ο εκάστοτε σκηνοθέτης, και ο τρόπος με τον οποίο ο ρόλος υπάρχει μέσα σε αυτό. Σίγουρα μεγάλη μου επιθυμία είναι να υποδυθώ ρόλους της παγκόσμιας δραματουργίας. Στον κινηματογράφο ωστόσο, η απάντηση μου είναι πιο εύκολη. Σίγουρα τον Τζόκερ.
& Αναλυτικές πληροφορίες για τον “Κύκλο των χαμένων ποιητών” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 1/12/2023