Είναι σημαντικό να γνωρίζεις καλλιτέχνες, που τιμούν αυτά που λένε. Και να πρεσβεύουν απόλυτα ό,τι πιστεύουν, παλεύοντας καθημερινά όχι μόνο για το δικό τους προσωπικό όφελος, αλλά και για το συνολικό καλό.
Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Νικόλας Καλιδώνης. Αγωνιστής εντός και εκτός σκηνής, ξεκίνησε να δουλεύει σε θέατρο και τηλεόραση με το που αποφοίτησε το καλοκαίρι του 2021 από την δραματική σχολή Βεάκη και σίγουρα έχει να μας χαρίσει πολλές και σπουδαίες στιγμές στο μέλλον.
Η φετινή σεζόν τον βρίσκει θεατρικά στον Ελληνικό Κόσμο στους “Αθλιους” σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαϊδη, όπου μεταξύ άλλων υποδύεται τον Μπαορέλ. Απολαύστε τον ως πρόσωπο εβδομάδας να μας μιλάει για τον χαρακτήρα του στην παράσταση, αλλά και για πολλά – πολλά ακόμα…
* Η υποκριτική προέκυψε μέσα από μια περίεργη διαδρομή. Η πρώτη επαφή έγινε μέσα από παιχνίδι ουσιαστικά. Γιατί δεν είναι τυχαίο ότι το ρήμα που χρησιμοποιούμε είναι το «παίζω». Στη συνέχεια και μετά από αρκετά χρόνια εντάχθηκα στην παιδική σκηνή του δήμου Ρόδου με επί κεφαλής την αείμνηστη Ζωή Φωτεινού. Κάποια στιγμή, όντας ενήλικας πια και μετά το πανεπιστήμιο, οι γονείς μου συνάντησαν μια φίλη ηθοποιό και σκηνοθέτιδα την αγαπημένη μου, πλέον, Σουσάνα Καρδούλια και πάνω στην κουβέντα, τους πρότεινε να παρακολουθήσω μαθήματα στο θεατρικό εργαστήρι του δήμου που ήταν υπεύθυνη. Εκεί συνάντησα μια παρέα ωραίων ανθρώπων που, προς μεγάλη μου έκπληξη τότε, με αγκάλιασε αμέσως.
* Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Θυμάμαι ότι εκείνη την πρώτη κουτσή χρονιά, άλλαξε η ζωή μου, χωρίς υπερβολές. Ανεβάσαμε το «Κλέψε Λιγότερο» του Ντάριο Φο. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τη σκηνή μετά από πάρα πολλά χρόνια. Κάπως έτσι παρέμεινα στην ομάδα αυτή και συνεχίσαμε και τον επόμενο χρόνο με ένα έργο στοίχημα, που έγραψε μέλος της ομάδας, η ταλαντούχα Νάντια Σαρρή, το παραμύθι «Η ζωή στο πάτωμα». Ένα παραμύθι για τον ξεριζωμό, την προσφυγιά και την αναπηρία. Ζητήματα δύσκολα και η προσέγγιση χρειαζόταν λεπτότητα, σεβασμό και αγάπη.
* Μέχρι τότε η σκέψη της δραματικής σχολής και η μετέπειτα στροφή στο επάγγελμα του ηθοποιού δεν υπήρχε στον ορίζοντα. Δεν προερχόμουν άλλωστε από καλλιτεχνική οικογένεια και στην επαρχία τα ερεθίσματα είναι ελάχιστα συγκριτικά με την πρωτεύουσα. Σε κάθε περίπτωση ήμουν σε μια σημαντική καμπή της ζωής μου, με εξελίξεις να τρέχουν και κάποια σοβαρά οικογενειακά θέματα. Σε μια τρέλα της στιγμής έστειλα στην αίτησή μου στην Δραματική Σχολή Βεάκη και κάπως έτσι συνοπτικά ξεκίνησε το ταξίδι.
* Για μένα υποκριτική είναι ελεύθερη πτώση χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Είναι η απόλυτη απογύμνωση. Είναι παιχνίδι, διδαχή, αντίσταση, έρωτας, θυμός, χαρά και φόβος. Είναι η ελπίδα της αυτοβελτίωσης. Το φως για κάθε σκοτάδι. Η αντίσταση στην ασχήμια που συναντάμε καθημερινά. Σε όσα σφίγγουν το στομάχι μας. Μπαίνεις σε μια σφαίρα, σαν ασπίδα και τα βάζεις με θηρία. Αναμετράσαι με κείμενα, με πρόσωπα, με εποχές και όλα αυτά χωρίς να ξεχνάς το ποιος είσαι και από που έρχεσαι. Υποκριτική άλλωστε δεν υφίσταται χωρίς την προσωπική σου σφραγίδα.
* Δυστυχώς για το τι με στενοχωρεί στον χώρο η απάντηση είναι λίγο-πολύ γνωστή και έχει απαντηθεί από την πλειονότητα του κλάδου με τον ίδιο περίπου τρόπο. Οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα αντιμετωπίζονται ως χομπίστες. Και αυτή είναι η light εκδοχή. Έχω ακούσει και πιο ακραίες απόψεις. Αμόρφωτοι, τεμπέληδες κτλ κτλ. Τι και αν έφαγες 3 χρόνια από τη ζωή σου στους τέσσερις τοίχους μιας δραματικής, διαβάζοντας νυχθημερόν, χωρίς ύπνο, πολλές φορές και χωρίς φαγητό (γιατί δεν προλαβαίνεις). Τι και αν εξετάζεις ιστορικά και κοινωνικοπολιτικά δεδομένα της εποχής με την οποία ασχολείσαι κάθε φορά σε ένα δοθέν έργο, τι και αν περνάς από εξετάσεις κάθε χρόνο, παρουσία εκπροσώπου του υπουργείου και φυσικά για να αποφοιτήσεις προετοιμάζεσαι ένα χρόνο ενδελεχώς, με άπειρες θυσίες και κόπους, για να δώσεις μια τελική παράσταση που θα κρίνει το αν «αξίζεις» ή όχι. Όλα αυτά μικρή σημασία έχουν ακόμα και μιλάμε για το 2023… Δεν θέλω καν να σκεφτώ τα εμπόδια παλαιότερων γενεών στο συγκεκριμένο κομμάτι.
* Υποτίθεται ότι οι κοινωνίες προχωρούν και η Ελλάδα κομπάζει ότι βαδίζει στα πρότυπα χωρών του εξωτερικού. Μόνο που πρόσφατα διάβασα μια συνέντευξη συναδέλφου και πιθανότατα θα την παραφράσω γιατί δεν την θυμάμαι επακριβώς: «Αν ήξεραν οι συνάδελφοι του εξωτερικού τις συνθήκες εργασίας των καλλιτεχνών στην Ελλάδα θα γελούσαν». Το παραπάνω με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
* Ωστόσο είμαι αισιόδοξος για τους αγώνες μας. Πέρυσι γίναμε όλοι μια γροθιά απέναντι στο προεδρικό διάταγμα που μας υποβάθμισε περαιτέρω κλαδικά. Δείξαμε σφιγμό, θέληση και μαχητικότητα. Όπως θα έπρεπε να συμβαίνει δηλαδή, όταν καταπατούν τους κόπους και τα όνειρά σου. Στεναχωριέμαι ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχει σύμπνοια και συσπείρωση μεταξύ ατόμων του ίδιου κλάδου. Οποιουδήποτε κλάδου, όχι μόνο του δικού μας. Φυσικά κατανοώ τις δυσκολίες και τις ιδιαιτερότητες του επαγγέλματος. Μιλάμε για ένα επάγγελμα πολλών ταχυτήτων, πράγμα που δημιουργεί χάσμα. Αυτό είναι απολύτως κατανοητό από τη μια, αλλά στα δικά μου μάτια, αυτό που πάντα πρέσβευα και πρεσβεύω είναι το δίκαιο του αδυνάτου. Ο/η ηθοποιός παραμένει μέχρι σήμερα εκτεθειμένος/η, κακοπληρωμένος/η στη συντριπτική πλειοψηφία του κλάδου μας. Ως εκ τούτου ελάχιστοι μπορούν απερίσπαστα να εξελίξουν την τέχνη τους, καθότι αναγκάζονται να σκορπίσουν την ενέργεια και τη δημιουργικότητά τους σε παράλληλες εργασίες, συνήθως άσχετες με την τέχνη την οποία υπηρετούν, για να καταφέρουν να βγάλουν τα προς το ζειν. Και η κατάσταση πλέον είναι από δύσκολη, έως μη βιώσιμη.
* Η πολιτεία από την περίοδο του Covid-19 και έπειτα έχει δείξει φανερά την άγνοια της πάνω στα θέματα των καλλιτεχνών. Πολλοί άλλωστε είδαν τη σκληρή πλευρά της, όταν θέατρα και χώροι διασκέδασης έκλεισαν. Ασφαλώς στηρίχθηκαν εν τέλει, ας μην είμαστε μηδενιστές, αλλά αυτό προέκυψε από σκληρό αγώνα και επιμονή των ίδιων. Η πολιτεία φάνηκε ανέτοιμη, χωρίς πλάνο και με πλήρη άγνοια για την κατάσταση που βιώνει ένας καλλιτέχνης. Σαν ένα πρόβλημα που έως τότε δεν υπήρχε να εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά της Προσωπικά καθότι νέος στον χώρο, δεν μπορώ να έχω άποψη για την περίοδο εκείνη ως προς το επάγγελμα, αλλά και σαν σπουδαστής, βίωσα αυτή την αποδιοργάνωση και έλλειψη επικοινωνίας στο πετσί μου.
* Ως προς τους καλλιτέχνες, αναφέρθηκα και παραπάνω. Η παραίτηση πολλές φορές είναι απόρροια της εξάντλησης, σωματικής και ψυχικής. Είναι ένας φαύλος κύκλος. Η αποδοχή συμμετοχής σε παραγωγές με απλήρωτες πρόβες, ακόμα και χωρίς πληρωμή γενικά, πολλές φορές, δίνει πάτημα στον οποιοδήποτε να διατηρήσει αυτή τη συνθήκη εκμετάλλευσης. Πολλές φορές ένα «όχι» είναι πιο δυνατό από το «να βρίσκομαι στο χώρο». Ο σεβασμός στον εαυτό σου αλλά και στην τέχνη γενικότερα, χρειάζεται δύσκολες αποφάσεις. Αν γίνει από έναν, δεν οδηγεί κάπου, αν γίνει από πολλούς, αυτό είναι καθαρό μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις.
* Ως προς την αξία της τέχνης, νιώθω πολύ “μικρός” για να την εξηγήσω επαρκώς και να τη δικαιώσω. Κατ’ εμέ η ίδια η ζωή είναι τέχνη. Τα απλά, τα καθημερινά. Από τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας το πρωί, μέχρι που πέφτουμε ξανά για ύπνο. Οι ήχοι, ο αέρας, τα χρώματα, οι μυρωδιές. Το να προσπαθήσεις να δώσεις ορισμούς είναι ανούσιο. Αρκεί απλώς να παρατηρήσεις γύρω σου. Όχι να ακούσεις, αλλά να αφουγκραστείς, όχι να νιώσεις αλλά να αισθανθείς.* Η τέχνη (και οι άνθρωποί της), ήταν, είναι και θα είναι πάντα μπροστά σε κάθε ιστορικό και κοινωνικό γεγονός, μεγάλο ή μικρό. Για να ασκήσει κριτική και να κοντραριστεί με νόρμες. Η τέχνη είναι πρόοδος, είναι εργαλείο έκφρασης όσων βρίσκονται στο περιθώριο, όσων δεν «έχουν φωνή». Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που η τέχνη βρισκόταν πάντα στο στόχαστρο όσων ήθελαν να φιμώσουν λαούς και να αποκοιμίσουν συνειδήσεις. Για να πολεμιέται τόσο λυσσαλέα, κάτι κάνει πολύ καλά. Όπως και θα συνεχίσει να κάνει. Και σε αυτό, θέλω να πιστεύω, ελπίζουμε και όλοι εμείς και αποφασίσαμε να γίνουμε κομμάτι της.
* Η φετινή χρονιά με βρίσκει στου Άθλιους του Βίκτωρος Ουγκώ, σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Ένα πασίγνωστο μυθιστόρημα που έχει γίνει ταινία (συγκεκριμένα ταινίες), μιούζικαλ από τα κορυφαία του είδους, σειρά και φυσικά ανεβαίνει συχνά λόγω της διαχρονικότητας, των μηνυμάτων και της σημασίας του.
* Για την παράστασή μας συγκεκριμένα, η οποία εντάσσεται στο θέατρο για παιδιά (μικρά και μεγάλα), η κ. Κωνσταντίνα Νικολαΐδη που ανέλαβε και την διασκευή του έργου, προσπάθησε να φέρει ένα έργο σκληρό και αρκετά σκοτεινό πιο κοντά στα παιδιά, ώστε να το γνωρίσουν και να το αγαπήσουν. Κράτησε όλη την αίγλη και την βαρύτητα του αρχικού κειμένου, μη στερώντας σημαντικές λεπτομέρειες και αυτό φάνηκε κιόλας από την πρώτη ανάγνωση. Η ανάλυση που έχει κάνει στο έργο, την εποχή και τους ίδιους τους χαρακτήρες έναν προς έναν είναι πραγματικά υποδειγματική.
* Η συγκεκριμένη δουλειά προέκυψε μέσα από ακρόαση. Όταν είδα την ανακοίνωση (στο All4fun βεβαίως βεβαίως!), ενθουσιάστηκα. Είμαι ευγνώμων που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Όσο για την παράσταση αυτή καθ’ αυτή δουλέψαμε πολύ, αγαπήσαμε το κείμενο, τη μουσική και τις χορογραφίες μας και κυρίως νιώθω ότι όλοι μας δοθήκαμε ολοκληρωτικά σε αυτό που κάνουμε, με πολλή αγάπη. Αυτό άλλωστε νιώθω ότι θέλουμε να περάσουμε και στο κοινό που θα έρθει να μας παρακολουθήσει. Την αγάπη, σε όποια μορφή και αν εμφανίζεται.
* Σε αυτό το σημείο, θέλω να τονίσω μια λόξα που έχω σαν άνθρωπος. Δεν θέλω να μιλάω για τους ανθρώπους που συνεργάζομαι κατά τη διάρκεια της συνεργασίας μας. Στους ίδιους, πάντα. Ειδικά αν βρίσκονται σε θέση, θεωρητικά, ισχύος. Γιατί η γνώμη μου αν θελήσω να την επικοινωνήσω, θέλω να είναι χρονικά καθαρή οποιασδήποτε πιθανότητας παρερμηνείας ή υπόνοιας. Δοθείσης αυτής της πολύ ιδιαίτερης συνθήκης θα κάνω μια εξαίρεση ελπίζοντας, απλώς, πως η αναφερόμενη δεν θα το διαβάσει. Η συνεργασία με την κ. Νικολαΐδη αρχικά είναι η πρώτη μας. Από την πρώτη στιγμή της ακρόασης μέχρι και τη στιγμή που γράφω όσα γράφω, μπορώ να πω πως είναι μια εμπειρία που θα θυμάμαι για το υπόλοιπο της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας. Είναι η προσέγγιση της; Η συμπεριφορά; Ο σεβασμός που αποπνέει αλλά και που δείχνει στους συνεργάτες της; Πιθανότατα όλα τα παραπάνω μαζί.
* Είναι κάτι που ονειρευόμουν βγαίνοντας ακόμα από τη δραματική, δηλαδή να μου δοθεί η ευκαιρία να δουλέψω με ανθρώπους με τέτοιες ιδέες και αντιλήψεις πάνω στην τέχνη. Να θέλουν να συνδημιουργήσουν. Να ξέρουν ακριβώς τι θέλουν, αλλά να σου δίνουν και τη δυνατότητα μέσα στον κόσμο που έχουν φτιάξει, να υπάρξεις και συ με τα δικά σου στοιχεία, και όλα αυτά να δέσουν αρμονικά, σαν το τέλειο κομμάτι παζλ. Έτσι νιώθω ότι εξελίσσεσαι και πας βήματα παρακάτω. Άλλωστε η υποκριτική σαν τέχνη, δεν έχει ταβάνι, ούτε τελευταία πίστα. Δεν σταματάει ποτέ, είναι αέναη.
* Για τους συνεργάτες μου τι να πρωτοπώ… Όταν μπαίνεις σε έναν θίασο, άγνωστος μεταξύ αγνώστων ή και γνωστών πολλές φορές, πάντα υπάρχει αυτό το σφίξιμο του νέου, του άγνωστου. Αυτή η ομάδα δεν είχε ποτέ αυτή την αίσθηση. Από την πρώτη κιόλας μέρα. Ήταν λες και υπήρχε κάτι ήδη εκεί, απλώς περίμενε να το ανακαλύψουμε. Τόσο άνετα, τόσο γρήγορα δεν έχω ξανανιώσει. Είναι καθεμία και καθένας μοναδική και μοναδικός. Είμαι απίστευτα χαρούμενος που είμαι κομμάτι αυτού του συνόλου. Γιατί το ταλέντο (είμαι αλλεργικός στον όρο, αλλά χρησιμοποιείται χάριν παραδείγματος) αν και περισσεύει στον θίασο, δεν θα αρκούσε, αν δεν συνοδευόταν από αυτούς του υπέροχους, ανοιχτούς και πρόθυμους χαρακτήρες.
* Η παράσταση αυτή, έχει φτιαχτεί με πολύ μεράκι από όλους μας. Είναι μια υπερπαραγωγή, όχι όμως για τη φιοριτούρα, αλλά με ουσία και στόχο. Έχει χτύπο, έχει ζεστασιά και «ξύνει» το μέσα μας. Αφού αυτό συμβαίνει σε μας, θα θέλαμε να το μοιραστούμε με όσους θέλουν να συν-βιώσουμε την εμπειρία αυτή. Είναι ένα έργο με έννοιες που δυστυχώς μέχρι και σήμερα δεν έχουν πλήρως επιλυθεί. Όπως η Ελευθερία! Όπως η Ισότητα… Οι χαρακτήρες μάχονται με το θηρίο μέσα τους. Με τα «πρέπει» και τα «θέλω» τους. Μια αμφίρροπη μάχη που αισθάνομαι ότι μας αφορά σαν κοινωνία. Στο τώρα.
* Ο βασικός μου ρόλος, ο Μπαορέλ είναι ένας εκ των επαναστατών της εξέγερσης του Ιουνίου του 1832. Ένας εύστροφος, μορφωμένος και οξύς χαρακτήρας. Είναι σπουδαστής νομικών, προέρχεται από μια όχι ιδιαίτερα ευκατάστατη οικογένεια, η οποία ωστόσο τον θαυμάζει και τον στηρίζει θεωρώντας ότι έχει όλα τα φόντα να προκόψει. Ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται τόσο για τις σπουδές του. Είναι ακραίος στις απόψεις του, θερμοκέφαλος και έχει έφεση στη βία.
* Είναι εκείνος που θα έμπαινε πρώτος σε μια διαμάχη, αυτός που θα ξεκινούσε έναν καυγά. Αγαπάει και εκτιμά πολύ τους φίλους του και είναι έτοιμος να πεθάνει γι’αυτούς, ασχέτως που δεν το δείχνει πολύ συχνά. Θα έμπαινε μπροστά για όλους τους.
* Τα κοινό στοιχείο που εντοπίζω είναι το αίσθημα της προστασίας. Θα σταθεί σαν φράγμα ανάμεσα στα αγαπημένα του πρόσωπα και κάθε λογής απειλή. Και κάπου εκεί τελειώνουν τα κοινά μας.
* Είμαστε εκ διαμέτρου αντίθετοι, σχεδόν, σε όλα τα άλλα. Δεν είναι ιδιαίτερα εκδηλωτικός, παρότι είναι εύθυμος και πλακατζής, το κάνει σε δόσεις μικρές, κρατώντας όσο μπορεί τη στάση του «σκληρού». Τα συναισθήματα και ο ρομαντισμός, είναι έννοιες που νομίζω ότι δεν μπορεί εύκολα να διαχειριστεί, γι’ αυτό και τις διακωμωδεί. Δεν σπάει. Προσπαθώ να δικαιολογήσω μέσα μου τις βίαιες τάσεις του με κριτήριο την εποχή, παρότι προσωπικά απεχθάνομαι κάθε μορφή βίας, φυσικής ή λεκτικής.
* Η τηλεόραση έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία πέντε χρόνια ειδικά, με την επάνοδο της μυθοπλασίας έχει πολλά να προσφέρει τόσο στον θεατή όσο και σε εμάς τους επαγγελματίες. Υπάρχουν πολλές όμορφες παραγωγές, με εξαιρετικούς συντελεστές που κοσμούν πλέον τις οθόνες μας. Προσωπικά θαυμάζω πολλές δουλειές και θεωρώ πως βρισκόμαστε στο σημείο να φτιάξουμε επιτέλους τον δίαυλο επικοινωνίας της ελληνικής τηλεόρασης με πλατφόρμες του εξωτερικού. Ήδη η αρχή έχει γίνει και είμαι αισιόδοξος για το μέλλον. Όρεξη και θέληση φαίνεται ότι υπάρχει.
* Είχα την τύχη να συμμετάσχω σε δύο πολύ όμορφες παραγωγές, τις Άγριες Μέλισσες και τον Παράδεισο των Κυριών. Και από τις δύο συνεργασίες αυτές νιώθω ότι πήρα πολλά, έμαθα και σιγά σιγά έβαλα κομμάτια στο προσωπικό μου υποκριτικό «οικοδόμημα».
* Κάθε εμπειρία θεωρώ πως οδηγεί στην βελτίωση και είχα την τύχη να συνεργαστώ με τρεις εξαιρετικούς σκηνοθέτες και ανθρώπους: τον κύριο Λευτέρη Χαρίτο, τον κύριο Γιάννη Βασιλειάδη και τον κύριο Σταμάτη Πατρώνη. Ευελπιστώ μελλοντικά να μου δοθεί η ευκαιρία να είμαι κομμάτι μιας όμορφης δουλειάς, που θα μου δώσει τη δυνατότητα και το χώρο να εξελιχθώ.
* Αρχικά να πω ότι λατρεύω τον κινηματογράφο. Δεν είχα την τύχη ακόμα να συμμετάσχω σε κάποια ταινία μεγάλου μήκους, αλλά συμμετείχα σε μια ταινία μικρού μήκους, το “Undergo” σε σκηνοθεσία Άγγελου Ρεστάνη και διευθυντή φωτογραφίας τον Λευτέρη Σκλάβο. Ήταν μια πολύ όμορφη δουλειά, που λατρέψαμε κάθε στιγμή της. Για το μέλλον ισχύει ό,τι ειπώθηκε και στην προηγούμενη ερώτηση.
* Κατά διαστήματα μου έρχεται η επιθυμία και γράφω στίχους. Έχω γράψει και ένα προσχέδιο για ένα μυθιστόρημα αλλά είναι όλα αρκετά άγουρα ακόμα και έχουν παραμείνει στο συρτάρι.
* Η σκηνοθεσία είναι κάτι με το οποίο θα ήθελα πολύ να καταπιαστώ, μελλοντικά, αλλά επειδή έχω μεγάλο σεβασμό στον ρόλο αυτό, γνωρίζω ότι η ώρα δεν είναι τώρα και δεν θα είναι για αρκετά χρόνια ακόμα. Θέλει μελέτη, θέλει παρατήρηση, ματιά, γνώσεις και ταυτότητα. Προτιμώ να «ζυμωθώ» μέσα από τη δουλειά και αν είναι να έρθει, θα έρθει. Για την ώρα δεν σκοπεύω να το εκβιάσω.
* Μουσική ξεκίνησα από πολύ μικρός με θεωρία, πιάνο και κιθάρα. Παρότι τεμπέλης, θεωρώ πως κράτησα τις βάσεις και μου έχουν φανεί πολύ χρήσιμες τόσο στις σπουδές όσο και στη δουλειά μετέπειτα. Στόχος είναι σύντομα να συνεχίσω τις σπουδές στη μουσική, Όσον αφορά το τραγούδι το οποίο λατρεύω, ξεκίνησα μαθήματα μετά τη δραματική σχολή, καθώς μέχρι τότε δεν είχα κάνει ποτέ.
* Από μικρός έπαιζα μπάσκετ στον Διαγόρα και τον Κολοσσό Ρόδου. Για περίπου 10 χρόνια. Το μπάσκετ με δίδαξε πολλά, ανάμεσα τους την πειθαρχία, την ομαδικότητα και την ευγενή άμιλλα. Πράγματα που μου φαίνονται πολύ χρήσιμα στο επάγγελμα του ηθοποιού.
* Πολύ συχνά βλέπω έναν θίασο σαν μια ομάδα μπάσκετ. Όταν τα παραπάνω συνοδεύονται και από ένα πολύ καλό κλίμα μεταξύ των συντελεστών, μιλάμε για μαγεία. Αν εξαιρέσουμε τους παραδοσιακούς χορούς που είχα ξεκινήσει σε μικρή ηλικία, ο χορός με την ευρεία έννοια του όρου, ήρθε στη ζωή μου πριν λίγα χρόνια. Είναι ένα κομμάτι της δουλειάς που με ενδιαφέρει και προσπαθώ πολύ να βελτιώσω. Όπως και κάθε άλλη μορφή τέχνης, είναι στο χέρι του καθένα μας να την εξελίξει και να εντρυφήσει με επιμονή και υπομονή.
* Για μελλοντικές συνεργασίες στο θέατρο πολλά ονόματα έρχονται στο μυαλό, καθώς έχουμε πληθώρα σπουδαίων καλλιτεχνών στο χώρο. Μακάρι να καταφέρω να συνεργαστώ αν όχι με όλους, έστω με κάποιους.
* Ο ρόλος που θα ήθελα όσο τίποτα, κάποια στιγμή στο μέλλον να ενσαρκώσω, είναι ο Συρανό Ντε Μπερζεράκ από το ομώνυμο έργο του Edmond Rostand. Μέσω αυτού του ρόλου αγάπησα το θέατρο. Από την πρώτη στιγμή μαγεύτηκα από τον έμμετρο λόγο του και ειδικότερα από αυτόν τον πολύπλευρο χαρακτήρα. Τον ποιητή, τον άριστο ξιφομάχο, τον φίλο, τον ήρωα.
* Δε νομίζω πως θα πρωτοτυπήσω ιδιαίτερα για την Αθήνα. Είναι το κέντρο του πολιτισμού στη χώρα μας. Έχει πάρα πολλά θέατρα, μουσικές σκηνές, κινηματογράφους. Οι επιλογές για διασκέδαση είναι αμέτρητες. Με μαγεύουν τα σοκάκια του κέντρου, στην Πλάκα, το Θησείο, το Μοναστηράκι. Μεταφέρεσαι αμέσως σε άλλες εποχές. Έχουν τη δική τους μυρωδιά αυτά τα μέρη. Στα πέντε χρόνια που βρίσκομαι εδώ έχω αποφασίσει ότι δεν μ’ αρέσουν καθόλου οι ρυθμοί της. Μια ζωή σε fast forward. Πανικός, κυκλοφοριακό χάος, πολλά νεύρα. Η πρωτεύουσα είναι σαν μια κοιτίδα άγχους. Και οι άνθρωποι, είναι λες και τους κυνηγούν. Βέβαια η απόψεις είναι και για να αλλάζουν. Ίδωμεν.* Το All4fun λειτουργεί ως ένας δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ των νέων ηθοποιών και του χώρου του θεάτρου (και όχι μόνο). Ενημερώνει, προωθεί και στηρίζει νέους δημιουργούς, μέσω της βάσης των αναγνωστών που έχει δημιουργήσει. Κάθε χρόνο επιβραβεύει μέσω των Βραβείων Κοινού του, τη σκληρή δουλειά δεκάδων νέων ή και ήδη καταξιωμένων καλλιτεχνών και μας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε και να αναγνωρίσουμε την προσπάθεια τους. Διότι κάθε δημιουργός και κάθε ερμηνευτής καταθέτει κάτι, αλλά πάντα είναι πιο όμορφο αν υπάρχει κάποιος ν΄ “ακούσει”.
& Αναλυτικές πληροφορίες για τους “Άθλιους”
ΕΔΩ:Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 23/10/2023
