Πριν υποδυθεί την Αλεξάνδρα στα “170” τετραγωνικά μετρούσε ήδη σημαντικές θεατρικές επιτυχίες. Με τη συγκεκριμένη παράσταση, όμως, η Ήβη Νικολαϊδου άλλαξε ρότα. Αρχικά στην Κύπρο, όταν βρέθηκε εκεί ο Γιωργής Τσουρής για να σκηνοθετήσει το έργο του για το ΘΟΚ.
Και στη συνέχεια, όταν κλήθηκε να έρθει στην Αθήνα και ν’ αντικαταστήσει τη Βάλια Παπακωνσταντίνου. Ο ρόλος, της ήταν ήδη γνωστός. Όπως φυσικά και το έργο. Τώρα συναντούσε ξανά τον Γιωργή Τσουρή – ως ηθοποιό πια – και συνεργαζόταν για πρώτη φορά με τον Γιώργο Παλούμπη. “Τα “170 τετραγωνικά” είναι μια παράσταση – σταθμός θα έλεγα για μένα. Για τη δική μου εξέλιξη στο επάγγελμα. Αυτή η παράσταση έχει την ιδιότητα να σου πλασάρει μία ωμή πραγματικότητα με το γάντι. Με πινελιές γέλιου και κωμικό στοιχείο σου δίνει μία γροθιά στο στομάχι χωρίς να το πάρεις πρέφα. Είναι συνδυασμός που κάνει την παράσταση τόσο ξεχωριστή. Ένας ρεαλισμός με στοιχεία φαρσοκωμωδίας που στο τέλος αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση”, μας εξηγεί μεταξύ άλλων ως πρόσωπο εβδομάδας η Ήβη.
Ηθοποιός σπούδασε παράλληλα με τη νομική (όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις καλλιτεχνών) και φυσικά δε μετάνιωσε ποτέ για την επιλογή της. ‘Αλλωστε μέσω της υποκριτικής γνωρίζει καθημερινά καλύτερο τον κόσμο, τον εαυτό της σε συνάρτηση πάντα με την επικοινωνία και τη σύνδεσή της με τους ανθρώπους.
* Προέρχομαι από μία οικογένεια πολύ θεατρόφιλη και λάτρη του κινηματογράφου οπότε η επαφή με αυτό το είδος τέχνης ήταν παράλληλη με την ζωή μου. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε μπήκε μέσα μου το «σκουλήκι» της υποκριτικής τέχνης, η ανάγκη δηλαδή να ασχοληθώ με αυτή. Θυμάμαι όμως την πρώτη παράσταση που με πήρε ο πατέρας μου και θυμάμαι τον εαυτό μου να αναπαριστά αυτά που είδα στη σκηνή μόνη μου στο δωμάτιο μου. Να πούμε ότι γεννήθηκε από κει; να πούμε.
* Στην ουσία η σπουδή μου στην υποκριτική ξεκίνησε στα 22 μου χρόνια μετά από μία «συμφωνία» που κάναμε με τους γονείς μου η οποία έλεγε ότι θα πάρω το πτυχίο της νομικής και μετά θα παρακολουθήσω ό,τι άλλο πτυχίο θέλω. Άτυπη συμφωνία θα έλεγα γιατί νομίζω οι γονείς μου είχαν καταλάβει το πόσο πολύ το ήθελα. Παρόλα αυτά τελείωσα το πτυχίο της νομικής και συνέχισα με το πτυχίο της υποκριτικής.
* Άργησα να εκφράσω την επιθυμία μου αυτή και στον εαυτό μου οφείλω να ομολογήσω. Υπήρχε και υπάρχει ακόμα μια αγάπη, μια μαγεία ένα δέος για το θέατρο, τον κινηματογράφο, την υποκριτική τέχνη γενικότερα που με κρατούσε πίσω στο να δοκιμάσω. Δεν ήξερα αν «δικαιούμουν» να το πω έτσι.
* Το θεωρώ κάτι (ας μου επιτραπεί ο όρος) ιερό, κάτι το οποίο πρέπει να είσαι πολύ σίγουρος αν θες να το κάνεις. Οπότε η αναγκη υπήρχε, αλλά εκφράστηκε πολύ αργότερα.
* Η υποκριτική τέχνη είναι η ικανότητα κάποιου να «πεις» μια ιστορία. Τόσο απλά. Και όταν λέω να «πεις» εννοώ να επικοινωνήσεις τα θέλω, τις ανάγκες, τα διακυβεύματα, να κουβαλήσεις την ιστορία ενός ανθρώπου τόσο καλά ώστε να παρασύρει αυτόν που το βλέπει, αυτόν που απευθυνεσε.
* Για μένα προσωπικά, πέρα απ’ αυτό, είναι και μία πόρτα τεράστια να γνωρίσεις τον κόσμο, τον εαυτό σου, να ξεπεράσεις τα όριά σου, να έρθεις αντιμέτωπος με καταστάσεις που μπορεί να μη συναντήσεις ποτέ στη ζωή σου, να παίξεις, να χαρείς και να έχεις μία επικοινωνία, μια σύνδεση με τους ανθρώπους (κοινό, συναδέλφους), η οποία δεν προσφέρεται μέσα από κάποιο άλλο επάγγελμα.
* Η Ελλάδα του 23 δυστυχώς όσον αφορά την αντιμετώπισης της προς τους καλλιτέχνες έδωσε ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Αρνούμαι να το πιστέψω αλλά αυτό είναι. Από τη στιγμή της υποβάθμισης των πτυχίων των ηθοποιών, κινηματογραφιστών, χορευτών και μουσικών (κάτι το οποίο προκαλεί εκτός του ηθικού πλήγματος και αλυσιδωτες επιπτώσεις στα εργασιακα δικαιώματα των καλλιτεχνών για τωρα και στο μέλλον) η απάντηση για το πως αντιμετωπίζεται ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 23 από την ίδια την πολιτεία νομίζω έχει ήδη δοθεί.
* Μακάρι ν’ αλλάξει αλλά ακόμα κι αν αλλάξει το ότι συνέβη αυτό, δυστυχώς φανερώνει πολλά για το δικό μας επάγγελμα, για το που βρισκόμαστε στην λίστα προτεραιοτήτων σ´αυτή τη χώρα και για το πως μας βλέπει η πολιτεία και οι θεσμοί της. Σε μία χώρα που γέννησε τον πολιτισμό αυτό με στεναχωρεί.
* Παρόλα αυτά η Ελλάδα του 23 δεν είναι μόνο ο κρατικός μηχανισμός της είναι ο κόσμος είναι το κοινό είναι οι άνθρωποι που συναντάς κάθε μέρα στο θέατρο στο δρόμο, που σε συγχαίρουν, λένε την άποψή τους, διαφωνούν και συζητούν μαζί σου. Πληρώνουν εισιτήριο για να έρθουν να σε δουν, ταξιδεύουν μαζί σου. Και συνεχίζουν να σε στηρίζουν. Να σε στηρίζουν χωρίς να περιμένουν κάτι πέρα από την αλήθειά σου. Αυτό είναι πολύ συγκινητικό, Το βλέμμα, το χειροκροτήμα τους όταν τελειώνει η παράσταση είναι το χέρι στην πλάτη που σου λέει προχώρα. Η μεγαλύτερη αναγνώριση της δουλειάς μας έρχεται από τα βλέμματα των ανθρώπων που είμαι κάτω από τη σκηνή και ευτυχώς που υπάρχουν και εκείνοι.
* Ξέρεις το πιο εύκολο πράγμα είναι να πεις σ’ αυτές περιπτώσεις φταίνε οι εργαζόμενοι. Για τους πενιχρούς μισθούς, τις αρκετές φορές χάλια συνθήκες εργασίας, τα ωράρια και άλλα πολλα. Έχουν γίνει αρκετές προσπάθειες και γίνονται συνέχεια ούτως ώστε να αλλάξει και το σκηνικό που αφορά τους καλλιτέχνες με τελευταίο παράδειγμα οι απεργίες, τα συλλαλητήρια, οι καταληψίες ενάντια στην ψήφιση του διατάγματος. Θα μου πεις θα μπορούσαν να γίνουν κι άλλα; πάντα μπορείς να κάνεις κι άλλα το θέμα είναι εάν μια πολιτεία από μόνη της δε σου δίνει τα εχέγγυα και την ασφάλεια να υπάρξεις σαν καλλιτέχνης και να απαιτήσεις αυτά που δικαιούσαι, τα δεδομένα, τότε ότι και να κάνεις θα πέφτει στο κενό.
* Η τέχνη! Η τέχνη απελευθερώνει τα μυαλά, διαμορφώνει ανθρώπους με κρίση, τους φέρνει σε επαφή με ζητήματα που απασχολούν το σήμερα αλλά και διαχρονικά ζητήματα. Τους φέρνει πολλές φορές αντιμέτωπους με τα δικά τους ερωτηματικά, τις δικές τους ανασφάλειες. Παροτρύνει τους ανθρώπους να πάρουν θέση σε όλα αυτά χωρίς να τους «καθοδηγεί». Δημιουργεί σκεπτόμενα όντα. Ανοίγει τους ορίζοντες και σε κάνει να ξεφεύγεις από τον μικρόκοσμο σου. Να βλέπεις λίγο πιο μακριά. Φτιάχνει ανθρώπους που δύσκολα γίνονται πιόνια. Και αυτό χρειαζόμαστε πιο πολύ από κάθε τι.
* Τα “170 τετραγωνικά” είναι μια παράσταση – σταθμός θα έλεγα για μένα. Για τη δική μου εξέλιξη στο επάγγελμα. Η συνεργασία με τα παιδιά προέκυψε όταν ο συγγραφέας του έργου Γιωργής Τσουρής ήρθε στην Κύπρο για να σκηνοθετήσει το εν λόγω έργο στο πλαίσιο του ρεπερτορίου του θεατρικού οργανισμού Κύπρου..
* Ήταν ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος θα έλεγα (αν και δεν μ’ αρέσει αυτή λέξη) που είχα μέχρι τότε και ο πρώτος που με έφερε σε επαφή με με αυτό το είδος θεάτρου, τον “σκληρό ρεαλισμό”. Μετά απ’ αυτό ανέβηκα με το Γιωργή στην Αθήνα και εντάχτηκα στο δυναμικό της αθηναϊκής παράστασης.
* Αυτή η παράσταση παίζεται τα τελευταία πέντε χρόνια. Δεν πίστευα ποτέ ότι ο ενθουσιασμός δεν θα έφευγε ούτε στιγμή. Είναι εκεί. Μας επισκέπτεται κάθε βράδυ όπως και η κούραση. αλλά βρίσκεις τρόπους,και αυτό είναι το μαγικό, να ξεπερνάς την κούραση και να μένει η απόλαυση. Η υποκριτική τέχνη δεν έχει ταβάνι και μέσα από αυτή την παράσταση το κατάλαβα πολύ καλά.
* Κάθε μέρα, κάθε στιγμή μπορεί να ανακαλύψεις και κάτι άλλο κάτι καινούργιο για το χαρακτήρα που υποδύεσαι, να βρεις άλλους τρόπους επικοινωνίας τον θέλω του να ψάξεις ακόμα πιο βαθιά ακόμα πιο μέσα. Σαν ηθοποιό ΑΥΤΟ με κρατάει σε εγρήγορση ΑΥΤΟ με κάνει να απολαμβάνω κάθε στιγμή κάθε παράστασης, αυτή η διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ. Δεν τελειώνει στην πρεμιέρα. δεν τελειώνει στην 20η στην παράσταση δεν τελειώνει ούτε στην 250ή πάρασταση. Θα ρίξει αυλαία η παράσταση και οι χαρακτήρες της θα μπορούσαν να είχαν φτάσει και κάπου αλλού κάποιος άλλος θα το συνεχίσει.
* Γιωργής Τσουρής, Ελενη Τσιμπρικιδου, Θανάσης Ζερίτης, Αμαλία Αρσένη. Μετά από τόσα χρόνια έχουμε γίνει μία παρέα. Υπάρχει αυτή η αμοιβαία εμπιστοσύνη πάνω στη σκηνή η οποία είναι πολύ όμορφο όταν κατακτιέται. Θυμάμαι όταν μια φορά δεν ένιωθα πολύ καλά σε μια παράσταση γύρισα στο Γιωργή όπου εκείνη την ώρα υποδυόταν τον Γρηγόρη και μόνο με το βλέμμα του κατάλαβα. Ενιωσα, «πάμε κι αν δεν είσαι καλά είμαι εγώ εδώ» αυτό ήταν για μένα ευλογία να συμβαίνει, να βρίσκεις τέτοιους συναδέλφους.
* Ο Γιώργος Παλούμπης, ο σκηνοθέτης της παραστάσεις είναι ένας «αρχηγός» θα τον χαρακτήριζα όπως τον χαρακτηρίζουν και οι μαθητές του, στο είδος! Είναι ένας δάσκαλος που φέρνει μέσα στην πρόβα μια χαρά μια αίσθηση του «παιδιά θα το βρούμε, πάμε να το βρούμε», δε σε κλειδώνει και σου δίνει οδηγίες οι οποίες με ένα μαγικό τρόπο σ’ απελευθερώνουν και οδηγούν στο καλύτερο του εαυτού σου. Είναι πραγματική χαρά να δουλεύεις μ’ αυτόν τον άνθρωπο.
* Αυτή η παράσταση έχει την ιδιότητα να σου πλασάρει μία ωμή πραγματικότητα με το γάντι. Με πινελιές γέλιου και κωμικό στοιχείο σου δίνει μία γροθιά στο στομάχι χωρίς να το πάρεις πρέφα. Για μένα αυτός ο συνδυασμός είναι που κάνει την παράσταση τόσο ξεχωριστή. Ένας ρεαλισμός με στοιχεία φαρσοκωμωδίας που στο τέλος αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση.
* Η Αλεξάνδρα, ο ρόλος μου είναι ένας άνθρωπος που από την πρώτη ματιά σου φαίνεται τοξικός και επικριτικός. Παρόλαυτα όσο η πλοκή του έργου ξετυλίγεται αντιλαμβάνεσαι πως όλος αυτός ο θυμός, η τοξικότητα και η φαινομενική αδιαφορία για τα πάντα πηγάζει από μια βαθιά πληγωμένη ψυχή.
* Στη ζωή μου πιστεύω ότι δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι, δεν έχει γεννηθεί κάποιος κακός, υπάρχουν άνθρωποι δυστυχισμένη και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν όσο θα ήθελαν και αυτό συμβαίνει με την Αλέξανδρα.
* Αυτό το «μότο» με βοήθησε πολύ στο να καταλάβω την ιδιοσυγκρασία του ρόλου και δικαιολογήσω αρκετά από τα αδικαιολόγητα εκ πρώτης όψεως χαρακτηριστικά του. Ο τρόπος προσέγγισης του ρόλου μαζί με το σκηνοθέτη έγινε καθαρά μέσω των θέλω του χαρακτήρα, των προθέσεων του κι αυτό συνεχίζουμε να κάνουμε κάθε βράδυ, να τα υπερασπιζόμαστε.
* Οι φίλοι μου θα σου πω ότι έχω κοινά χαρακτηριστικά με την Αλεξάνδρα αλλά εγώ νομίζω όχι ελπίζω δηλαδή χα χα. Όχι κοίτα είμαι και εγώ αρκετά αιχμηρή όταν νιώσω ότι αδικούμαι ή αδικούνται δικά μου άτομα.
* Όπως και στο θέατρο αλλά και όσον αφορά την τηλεόραση και τον κινηματογράφο θέλω να ασχολούμαι με δουλειές οι οποίες θα με παίρνουν ένα βήμα παρακάτω σαν καλλιτέχνη και σαν ηθοποιό. Δε με διαφέρει η ποσότητα αλλά η ποιότητα. Να μπορώ να πω ότι αυτή η δουλειά μου έμαθε κάτι, μου έδωσε κάτι, με προχώρησε σαν καλλιτέχνη.
* Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου βρισκόμουν σ΄ ένα γήπεδο. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον στίβο από 10 χρονών και συνέχισα τον πρωταθλητισμό μέχρι τα 20 μου χρόνια.
* Υπήρξα πρωταθλήτρια Κύπρου και Ελλάδας στα 100 μέτρα και μέσα από τον αθλητισμό έχω ζήσει τις πιο αληθινά ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου.
* Το κλασικό μπαλέτο επίσης ήταν ένα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας μου από τα 6 μου χρόνια μέχρι και τα 18. Σχετικά με τη μουσική παίζω κιθάρα και τα 3/4 της μέρας μου ακούω μουσική. Τα πάντα.
* Το επόμενο βήμα θεατρικά είναι κάτι για το οποίο ανυπομονώ πάρα πολύ να ξεκινήσει. Πρόκειται για το έργο της Πατρίσια Χάισμιθ ο «Ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, που θα ανέβει από τα μέσα Ιανουαρίου, στο θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης. Επί σκηνής θα βρίσκομαι με τους Μιχάλη Συριόπουλο, Ιωάννη Αθανασόπουλο και Μιχαήλ Ταμπακάκη. Το σκηνικό υπογράφει η Άννα Ζούλια, τα κοστούμια ο Νίκος Αποστολόπουλος, τη μουσική επιμέλεια και τον ηχητικό σχεδιασμό της παράστασης ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ενώ τους φωτισμούς υπογράφει η Μελίνα Μάσχα.
* Όπως είπα και πιο πάνω δεν επικεντρώνω την ενέργεια μου στους ρόλους και στα έργα αυτά καθ’ αυτά, αλλά στο να μπορεί μια συνεργασία να με πάει ένα βήμα παρακάτω. Να μου ανοίξει μια καινούργια πόρτα σε ένα καινούργιο κόσμο. Αν πρέπει να διαλέξω ένα ρόλο που θα ήθελα κάποτε να μελετήσω και να καταπιαστώ είναι αυτός της lady Macbeth.
* Η Κύπρος, είναι το σπίτι μου, η οικογένεια μου οι φίλοι μου, οι αναμνήσεις μου. Η αρχή και η επιστροφή μου όταν χάνομαι. Οι άνθρωποι μου. Εκείνοι μου λείπουν περισσότερο. Όποτε έχω χρόνο την επισκέπτομαι. Έστω και για 2-3 μέρες.
* Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι το παιχνίδι κάθε απόγευμα με τα ξαδέρφια μου στην γιαγιά Χαρίκλεια. Και τα φαγητά της γιαγιάς μου της Ήβης. Κάτι Κυριακές με όλη την οικογένεια. Κάτι νύχτες καλοκαιρινές με καλή παρέα στο βουνό. Και γέλιο πολύ.
* Δηλώνω ερωτευμένη με την Αθήνα. Την λαμπερή και την μίζερη της φύση. Την αστερόσκονη και την μαυρίλα της. Το πως χάνεσαι στο πλήθος. Τα αμέτρητα πράγματα που έχεις να κάνεις κάθε μέρα και το τίποτα που καταλήγεις να κάνεις και απλά περπατάς. Εικόνες, εικόνες, εικόνες. Μια πόλη με 1000 πρόσωπα τα οποία είναι όλα τρομακτικά ελκυστικά. Μια πόλη διπολική, κυκλοθυμική ερωτική.
* Η απάθεια που αντιμετωπίζονται πολλά πράγματα στην Αθήνα είναι αυτό που μ’ ενοχλεί. Κάτι που έχουν σχεδόν όλες οι μεγαλουπόλεις. Αυτό. Το πόσο εύκολα πάμε από την μια κακή είδηση στην άλλη. Το πόσο αναλώσιμοι είμαστε.
* Το All4fun είναι μια πλατφόρμα που προσφέρει πολλά στον καλλιτεχνικό χώρο. Αν πρέπει να κρατήσω ένα πράγμα που χαίρομαι που κάνει είναι η στήριξη που δίνει στους καλλιτέχνες και ειδικά στους νέους. Δεν το κάνουν πολλοί και αυτό είναι προς τιμήν σας!
& Αναλυτικές πληροφορίες για τα “170 τετραγωνικά” ΕΔΩ:
* Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 8/10/2023