Πρωτοβρέθηκε σε μια τηλεοπτική ακρόαση στα 17 του για πλάκα. Κατάφερε να παίξει πέντε επεισόδια και έτσι το μικρόβιο της υποκριτικής, που είχε πρωτοξεκινήσει στα {8} του σε θεατρικό εργαστήρι της Θεσσαλονίκης, παρέμεινε μέσα του.
Πολυπράγμων γαρ ο Θοδωρής Ελευθεριάδης, τελικά όχι μόνο έγινε επαγγελματίας ηθοποιός, αλλά ασχολήθηκε παράλληλα με τη σκηνοθεσία και τη διδασκαλία. Και ορισμένα ακόμα από τα στοιχεία, που τον συνοδεύουν είναι πως έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην καθιέρωση ηθοποιών στα escape room.
Η περασμένη σεζόν θεατρική σεζόν τον βρήκε με το “Ορλάντο” στο Θέατρο Τόπος Αλλού, εκεί που θα συνεχίζει να παίζει και φέτος με τον “Πλατόνοφ”.
* Βρέθηκα στον χώρο του θεάτρου από πολύ μικρή ηλικία. Σε ηλικία οκτώ χρονών, ξεκίνησα να παρακολουθώ μαθήματα σε ένα θεατρικό εργαστήρι στη Θεσσαλονίκη. Εκεί, μου μπήκε το μικρόβιο. Στα 17 μου, άκουσα σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό ότι καλούσαν ηθοποιούς σε ακρόαση για έναν ρόλο για τη σειρά «504 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας» του Αλέξανδρου Πανταζούδη∙πήγα για να κάνω παρέα σε έναν φίλο μου που ήθελε να γίνει ηθοποιός! Μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί το θέατρο επαγγελματικά. Τελικά, με είδαν από την παραγωγή και μου είπαν να μπω κι εγώ στην οντισιόν.
* Μπήκα για πλάκα, και τελικά με πήραν για να παίξω σε πέντε επεισόδια. Μετά ήρθε ο στρατός, η δραματική σχολή, σωματικό θέατρο στην Ιταλία και τελικά η Αθήνα για την τηλεοπτική σειρά «Χαρά Αγνοείται» – και αυτή του Α. Πανταζούδη.
* Η σκηνοθεσία και η διδασκαλία ήρθαν ως μια φυσική συνέχεια της δουλειάς μου ως ηθοποιός. Από τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα, βοηθούσα φίλους ηθοποιούς με τους μονολόγους τους για να πάνε σε ακροάσεις, μετά βοήθησα κάποια παιδιά να δώσουν στο Εθνικό και σε άλλες σχολές και μετά από στόμα σε στόμα δημιουργήθηκε ένα δίκτυο ανθρώπων που με προτείνανε σε άλλους για ιδιαίτερα μαθήματα. Μετά ήρθε ένα θεατρικό εργαστήρι κ.ο.κ.
* Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω την υποκριτική από την σκηνοθεσία και τη διδασκαλία. Είναι η ίδια δουλειά απλώς αλλάζει η θέση που έχεις στην ομάδα. Το θέατρο γενικότερα είναι το μέρος που νιώθω σπίτι μου. Εκεί περνάω τις περισσότερες ώρες της ημέρας μου∙ με τους ανθρώπους του θεάτρου συναναστρέφομαι∙ εκεί ερωτεύομαι, εκεί κοινωνικοποιούμαι. Άλλωστε, με τους συνεργάτες μου κάνω παρέα και έξω από το θέατρο! Έχω ζήσει στιγμές αξέχαστες ως ηθοποιός και σκηνοθέτης, και ακόμη περισσότερες ως καθηγητής.
( Αυτό το διάστημα διδάσκω σε επαγγελματίες και σε καθηγητές πανεπιστημίου από χώρες της Αφρικής (Uganda, Rwanda και από το πανεπιστήμιο του Cape Verde) στο διηπειρωτικό πρόγραμμα “Spectacolo Theatre Project” της Ευρωπαικής Ένωσης. Πηγαινοέρχομαι στις χώρες αυτές, έρχομαι σε επαφή με τους καλλιτέχνες αυτών των χωρών και έχουμε γίνει σαν οικογένεια. Πριν λίγες μέρες έγινε και η πρεμιέρα της πρώτης μου θεατρικής παραγωγής στην Uganda.
Θέλω να πω ότι σε όποια θέση κι αν βρίσκομαι σε μια ομάδα ανθρώπων που κάνει θέατρο και σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη η δουλειά μου είναι η ίδια.
* Ο καλλιτέχνης στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως τεμπέλης και ψώνιο. Αυτή είναι η αντιμετώπιση από το Κράτος και έχει ως αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται έτσι και από την κοινωνία. Δεν με στεναχωρεί κάτι γιατί δεν περιμένω κάτι από κανέναν. Δουλεύω ασταμάτητα όλα αυτά τα χρόνια και είμαι ικανοποιημένος με την πορεία μου ως εδώ, αλλά εξακολουθώ να έχω όνειρα και σχέδια. Γενικότερα, παίρνω τη ζωή όπως έρχεται για να μην τρελαθώ.
* Ο χώρος μας έχει χρόνιες παθογένειες, και ένα μικρό μερίδιο ευθύνης έχουμε και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες. Οι μεγαλύτερες είναι: η έλλειψη συλλογικών συμβάσεων, η απλήρωτη εργασία ή η αμοιβή με ποσοστά, οι άσχημες συμπεριφορές που γίνονται ανεκτές και μερικές φορές θεωρούνται και κανονικότητα, η έπαρση κ.ο.κ. Η λίστα είναι μεγάλη.
* Όμως το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης το έχει το Κράτος που έχει αφήσει την τέχνη ξεκρέμαστη και ξέφραγο αμπέλι. Η τέχνη μπορεί να δημιουργήσει αντισώματα απέναντι στην προβαλλόμενη βία και τη χυδαιότητα, και αν της δώσουμε τον χώρο που της πρέπει, θα κάνει τη διαφορά. Το βλέπω κι εγώ ο ίδιος στον εαυτό μου. Έχω γίνει πιο ευαίσθητος με τα χρόνια, νιώθω βαθιά συγκίνηση όταν βλέπω ένα άγαλμα, έναν πίνακα ζωγραφικής ή έναν καλό ηθοποιό πάνω στην σκηνή. Τα αποτελέσματα της τέχνης μετριούνται στην ψυχή και όχι με τον στεγνό όρο της χρησιμότητας. Μέσα σε κοινωνίες που θεοποιούν την χρησιμότητα και τη χρήση, ίσως η Τέχνη να ενσαρκώνει τον αριθμό μηδέν της κοινωνικής χρησιμότητας. Για σκέψου όμως πόσο σημαντικός είναι ο αριθμός μηδέν!
* Ο ¨Πλατόνοφ¨ είναι το πρώτο θεατρικό έργο που έγραψε ο Τσέχωφ. Είναι ένα κολοσσιαίο σε διάρκεια έργο, που αν παιχτεί ολόκληρο η διάρκεια του κρατάει πάνω από 8 ώρες. Το έργο αυτό είναι η μήτρα όλων των κατοπινών μεγάλων έργων του συγγραφέα, καθώς περιέχει πρόσωπα και καταστάσεις που ο συγγραφέας διαπραγματεύεται αργότερα στα έργα του που άφησαν ιστορία. Μας μεταφέρει στον κήπο του αποθανόντος στρατηγού Βοϊνίτσεφ, όπου μαζεύονται, μετά από ένα βαρύ ρωσικό χειμώνα, όλα τα πρόσωπα. Επίκεντρο ο γοητευτικός και προκλητικός επαρχιακός δάσκαλος Μιχαήλ Βασιλίεβιτς Πλατόνωφ, τον οποίο ενσαρκώνει ο Μάξιμος Μουμούρης. Τη διασκευή και τη μετάφραση του έργου την υπογράφει ο σκηνοθέτης μας Νίκος Καμτσής, ο οποίος μετά την επιτυχημένη μας συνεργασία την προηγούμενη χρονιά μού πρότεινε να συμμετέχω και στον Πλατόνωφ.
* Εγώ έχω αναλάβει τον ρόλο του Αβραάμ Αμπράμοβιτς Βεγκέροβιτς, ενός πλούσιου Εβραίου που πηγαίνει στο σπίτι των Βοϊνίτσεφ με σκοπό να πάρει τα χρήματα που του χρωστάνε. Η παρουσία του εκεί ελλοχεύει τον κίνδυνο στην οικογένεια να μείνουν χωρίς σπίτι. Θέλει να πάρει τα χρήματα του τα οποία ξέρουν όλοι ότι είναι αδύνατο να βρεθούν.
* Δεν έχω κοινά στοιχεία με τον Βεγκέροβιτς και αυτό το κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρον αλλά υπάρχουν αντιστοιχίες σε επόμενα έργα του Τσέχωφ που μου δίνουν υλικό να αντλήσω. Παραδείγματος χάριν, υπάρχει μεγάλη αντιστοιχία με τον Λοπάχιν από τον Βυσσινόκηπο.
* Πέρυσι ήταν η πρώτη μου συνεργασία με το θέατρο Τόπος Αλλού και τον σκηνοθέτη Νίκο Καμτσή στο έργο «Ορλάντο» της Βιρτζίνια Γουλφ. Η συνεργασία μας ήταν εξαιρετική με τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς∙ δέσαμε ως ομάδα. Ήταν μεγάλη χαρά στην πρώτη ανάγνωση όταν είδα πρόσωπα οικεία.
* Τηλεόραση έχω να κάνω πολλά χρόνια. Τελευταία μου δουλειά ήταν το 2013 στα «Κλεμμένα Όνειρα» στο MEGA, που έκανα 10 επεισόδια. Από τότε δεν ξαναπροσπάθησα να κάνω, ούτε είχα κάποια πρόταση. Πρέπει να τα κυνηγήσεις αυτά τα πράγματα για να έρθουν. Θα ήθελα να συνεργαστώ με άτομα που εκτιμάω και παράλληλα να με ενδιαφέρει το σενάριο που θα διαβάσω.
* Το σινεμά κατέχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Έχω κάνει αρκετές ταινίες μικρού και μεσαίου μήκους, κάποιες βραβευμένες σε ελληνικά και ξένα φεστιβάλ και κάποιες πολύ πειραματικές όσο έμενα στην Θεσσαλονίκη. Επίσης, έχω παίξει σε 3 μεγάλου μήκους και οι εμπειρίες μου από τα γυρίσματα ήταν οι καλύτερες. Αν το θέατρο είναι το σπίτι μου, το σινεμά είναι το εξοχικό μου και θα ήθελα να μου δοθεί η ευκαιρία να πηγαίνω λίγο πιο συχνά.
* Ασφαλώς και υπάρχουν σκηνοθέτες, ρόλοι και συγγραφείς που θα ήταν μεγάλη χαρά να βρεθούν στον δρόμο μου μελλοντικά, αλλά δεν υπάρχει μέσα σε αυτήν την επιθυμία μου το κατεπείγον.
* Παρόλο που ζω στην Αθήνα 15 χρόνια, μέχρι πριν λίγους μήνες ένιωθα τη Θεσσαλονίκη σπίτι μου καθώς εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα κτλ. Από τότε που έχασα τη μητέρα μου δυσκολεύομαι ψυχολογικά όταν πηγαίνω στη Θεσσαλονίκη.
* Σπίτι μου πλέον θεωρώ το χωριό μου. Εκεί κήδεψα τη μητέρα μου και είναι ο τόπος που θέλω να βρίσκομαι όταν δεν δουλεύω. Είναι ένα πανέμορφο χωριό στο Νευροκόπι Δράμας, που λέγεται Κατάφυτο. Η Θεσσαλονίκη πλέον δεν μου λείπει. Ίσως με τον καιρό να αλλάξει αυτό αλλά για την ώρα μου λείπει το χωριό μου.
* Στο All4fun μου αρέσει η προσπάθεια που γίνεται για την ανάδειξη των προβλημάτων που υπάρχουν στον χώρο μας και οι συνεντεύξεις των ηθοποιών που φιλοξενεί.
& Αναλυτικές πληροφορίες για τον “Πλατόνοφ” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 2/9/2023