Μπέσα, ντομπροσύνη και μια φανερή αίσθηση κοινωνικής ευαισθησίας τον χαρακτηρίζουν. Κι όχι μόνο στα όσα λέει δημοσίως, αλλά και στα όσα πράττει.
Τον Γιώργο Σοφικίτη τον γνώρισα πρόσφατα, αλλά από την πρώτη στιγμή με κέρδισαν αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα του, που αποκαλύπτονται και μέσα από τη σχετική γεμάτη αυτή συνέντευξη. Μετά από μια γεμάτη θεατρική και τηλεοπτική χρονιά ετοιμάζεται να ξεκινήσει τη δική του συγγραφή με βάση ένα μεγάλο αρχείο από κείμενα και σημειώσεις του για να στήσει την παραγωγή μιας εβδομαδιαίας χιουμοριστικής εκπομπής podcast που επιθυμεί τόσο εδώ και καιρό.
Ξεκάθαρα δείχνει πως όχι μόνο θα καταφέρει τον στόχο του, αλλά η προσπάθειά του πρόκειται να συνοδευτεί και με την απαιτούμενη επιτυχία.
* Ένα από τα πρώτα δώρα που μου πήραν οι γονείς μου – τουλάχιστον αυτό έχω κρατήσει ως πρώτο δώρο στη μνήμη μου – κάπου στην τετάρτη δημοτικού, ήταν ένα τρανζιστοράκι. Θυμάμαι από τότε, ν’ ακούω κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ τις εκπομπές για τους ξενύχτηδες και τους ταξιδιώτες. Νταλικέρηδες, ναυτικούς, εργάτες και ερωτευμένους. Άκουγα και προσπαθούσα να σκεφτώ πώς είναι αυτοί οι τύποι χαρακτήρων. Πρόσωπα, φωνές, εκφράσεις κοκ.
* Νομίζω αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με την υποκριτική. Η παρατήρηση, κατόπιν η φαντασία και μετά φυσικά κάποιες απόπειρες μίμησης αυτών. Αργότερα, “συναντήθηκα”, πάλι μέσω του ραδιοφώνου, με τον Χάρρυ Κληνν και τον Τζίμη Πανούση. Τότε είναι που πήγα ένα βήμα παρακάτω. ‘Ηθελα – και θέλω ακόμα – να κάνω κι εγώ τον κόσμο να γελάει και να σκέφτεται όπως με έμαθαν αυτοί οι δύο. Αλλά όλα αυτά στο πλαίσιο ενός “παιχνιδιού” ακόμη, είτε με την παρέα μου στο σχολείο, είτε στην οικογένεια μέσα.
* Σε εκείνον που χρωστάει το θέατρο την επαγγελματική μου είσοδο στην Τέχνη – και θα πρέπει να τον ευγνωμονεί για αυτό (γέλια) – είναι σε έναν φίλο μου που δυστυχώς δεν υπάρχει πια, τον Θοδωρή. Συμμαθητής από το Δημοτικό έως και το Λύκειο. Ήταν ένας άνθρωπος με τεράστια καρδιά και μυαλό. Έκανε τους πάντες να γελάνε με ο,τι έλεγε, έκανε και με ό,τι παρατηρούσε. Εκείνος δύσκολα όμως γελούσε, έως καθόλου. Μια φορά – στα 15 μας – τον έκανα να γελάσει τόσο, με διάφορες μιμήσεις και ανέκδοτα, που μου είπε: “Αφού έκανες εμένα να γελάσω τόσο, μπορείς τον καθένα. Ηθοποιός να γίνεις. Μπέσα!” Κι αυτό ήταν ακόμη ένα που μου έμαθε, την μπέσα. Ήταν ο πιο μπεσαλής.
* Για μένα αυτό σημαίνει υποκριτική. Μπέσα! Ο τρόπος της δουλειάς κι έρευνάς μου προσπαθώ κάθε φορά να ενέχει μέσα της μπόλικη μπέσα. Κάθε φορά εκκινώ με την σκέψη πως αφηγούμαι ιστορίες ανθρώπων που κάποτε υπήρξαν ή και υπάρχουν ακόμη. Αφηγούμαι – ενίοτε – την Ιστορία του κόσμου και των ανθρώπων που “πέρασε από πάνω τους”. Προσπαθώ να στέκομαι και να περπατώ πλάι στην Ιστορία και στους ανθρώπους που την βίωσαν, την ερμήνευσαν και την συνέταξαν με σεβασμό. Όχι όμως εκείνον της μικροαστικής αντίληψης. Αλλά τον σεβασμό που σηκώνει την κριτική – την αυτοκριτική δηλαδή – την αυστηρότητα, την ευαισθησία, την τρυφερότητα, την ειλικρίνεια, την θέση, την συνείδηση και στο τέλος ένα καθαρό χαμόγελο.
* Ένας ηθοποιός – κατά την ταπεινή μου άποψη – δεν πρέπει να αντιμετωπίζει όλα όσα συμβαίνουν τα τελευταία πολλά χρόνια στην Ελλάδα, ως ηθοποιός. Μέσα μου καιρό έχω σπάσει την ιδεαλιστική αντίληψη που λέει πως “οι καλλιτέχνες είναι κάτι άλλο”. Είμαστε εργαζόμενοι, με ωράρια, δικαιώματα, επιδόματα ανάλογα της φύσης του επαγγέλματός μας (βαρέα λ.χ.) και ως εκ τούτου έχουμε και διεκδικήσεις. Διεκδικήσεις που ταυτίζονται με άλλους κλάδους. Αυτή είναι μια καλή αρχή για τους εργαζόμενους στην Τέχνη για να ξεκινήσουμε να αντιμετωπίζουμε όλα τα κύματα που έρχονται και θα έρθουν. Να παίρνουμε ενεργή θέση και μέρος στους κοινωνικούς αγώνες που γεννιούνται. Συμβαίνει χρόνια, συνέβη και τα τελευταία χρόνια με την πανδημία και το πρώτο ισχυρότατο “τσάκισμα” (οικονομικό και κοινωνικό) που δέχθηκε ο κλαδος μας κατα την περίοδο της πανδημίας, οφείλει όμως να πορευτεί με μεγαλύτερη μαχητικότητα και συλλογικότητα.
* Ως προς ττην ευθύνη των καλλιτεχνών για τη διαμορφώμενη κατάσταση, δεν αλλάζει κάτι σε σχέση με όσα είπα για την θέση και αντιμετώπιση που πρέπει να έχει ο καθένας και η καθεμία από εμάς στα “εξωτερικά”. Την ίδια ευθύνη έχουμε και στα ενδότερα μας. Να ρωτάμε ο/η ένας/μία τον/την άλλον/άλλην, ν’ αγκαλιάζουμε το θύμα οποιασδήποτε μορφής βίας είτε εργασιακής είτε σωματικής-λεκτικής, να το πιστεύουμε χωρίς ερωτήσεις και καθυστερήσεις, να πιέζουμε όλα τα όργανα από τον θίασο, το Σωματείο μέχρι τα αρμόδια υπουργεία για να αποδώσουν τη δέουσα και την πρέπουσα δικαιοσύνη.
* Θεωρώ πως η Τέχνη, διαχρονικά, λειτουργούσε συνεπικουρικά στα κοινωνικά – και ενίοτε επαναστατικά – κινήματα που γεννήθηκαν στο κύλισμα της Ιστορίας. Οι λεγόμενες πρωτοπορίες στην Τέχνη ακολουθούσαν την περπατησιά της κοινωνικοπολιτικής πρωτοπορίας. Ο σημερινός ρόλος της Τέχνης λοιπόν, μιας και το
κίνημα (εργατικό-φοιτητικό-μαθητικό) βιώνει την ήττα του και μάχεται να τη διαχειριστεί, είναι να αφηγηθεί ξανά την Ιστορία και να μας θυμίζει μέσα από τα έργα της τα λόγια του Μανόλη Αναγνωστάκη: “‘όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα..”.
* Η προσπάθεια υποβάθμισης στα πτυχία και στις σπουδές μας δεν είναι τωρινό φαινόμενο για το Τμήμα μας (Θεάτρου του Α.Π.Θ). Με κύματα έχουν ξεκινήσει ήδη από το 2008, συνεχίστηκαν το 2015 και πια έχουν πάρει σαρωτική μορφή. Στην αρχή ήταν η αφαίρεση της ειδικότητάς μας από τον τίτλο σπουδών. 4 χρόνια εκπαίδευσης σε ειδική κατεύθυνση (υποκριτική/σκηνοθεσία/
* Από το 2010, οι απόφοιτοι του Τμήματος Θεάτρου του Α.Π.Θ. βγαίνουν με ένα ενιαίο γενικό ανειδίκευτο πτυχίο θεατρολόγου. Ακόμη και οι φοιτητές-τριες που επέλεξαν την κατεύθυνση της δραματουργίας-θεατρολογίας με αυτόν τον οριζόντιο τίτλο δεν τους αναγνωρίζεται στο ύψος που της πρέπει η εκπαίδευση που έλαβαν από το Τμήμα. Νωρίτερα ήταν η μείωση του οδηγού σπουδών, μείωση εκπαιδευτικού δυναμικού, κατάργηση κάποιων μαθημάτων, συγχώνευση κάποιων άλλων κοκ. Τίποτα δηλαδή νεότερο σε σχέση με όσα συνέβαιναν και συμβαίνουν σε όλα τα υπόλοιπα τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ της Ελλάδος. Το σχέδιο ήταν και είναι παντού το ίδιο. Υποβάθμιση, διάλυση, ιδιωτικοποίηση, κολλεγιοποίηση όλης της Εκπαίδευσης. Έτσι λοιπόν δεν νιώθουμε περισσότερο ή λιγότερο αδικημένοι από τα υπόλοιπα τμήματα των δραματικών σχολών. Είμαστε μέρος των θυμάτων αυτής της πολιτικής.
* Το οτι το Τμήμα παρέμεινε ζωντανό, δημιουργικό και ενεργό εκπαιδευτικά, πολιτικά και κοινωνικά και θα παραμείνει ως τέτοιο το όφειλε και το οφείλει στους εξαιρετικούς και εξαιρετικές καθηγητές και καθηγήτριες που το στελεχώνουν και φυσικά στους φοιτητές και στις φοιτήτριες που συνεχίζουν και αυτούς και αυτές που έρχονται. Όσοι και όσες περάσαμε και θα περάσουμε από το Τμήμα, το πονάμε, το αγαπάμε και δεν θα μας το πάρουν εύκολα.
* Πρόσφατα, ολοκληρώθηκε το Κόκκινο Ποτάμι – Η συνέχεια του Μανούσου Μανουσάκη (Open Beyond), στο οποίο είχα την χαρά και την τύχη να συμμετέχω. Γνώρισα και συνεργάστηκα με εξαιρετικούς συναδέλφους και ανθρώπους. Πριν λίγο καιρό επίσης, ολοκληρώθηκε και η Ιλιάδα σε κείμενο Ανδρέα Φλουράκη και σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου και Γιώτας Σερεμέτη για το ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας. Κι εκείνη ήταν μια πολύτιμη συνεργασία και εμπειρία. Γενικώς η χρονιά που πέρασε δημιουργικά ήταν πλούσια κι από τις “τυχερές”… Προς το παρόν, δεν έχω κλείσει κάτι για το καλοκαίρι ή για το χειμώνα. Υπάρχουν συζητήσεις και σχέδια, όμως προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι οριστικό.
* Σε αυτό που επικεντρώνομαι τώρα που έχω τον απαραίτητο χρόνο, είναι να βάλω σε μια τάξη ένα μεγάλο αρχείο από κείμενα και σημειώσεις που έχω, να τα αποδελτιωσω και σιγά σιγά να στήσω την παραγωγή μιας εβδομαδιαίας χιουμοριστικής εκπομπής podcast που ονειρεύομαι και θέλω τόσο εδώ και καιρό, αλλά οι συνθήκες δεν ευνοούσαν.
* Όντας ηθοποιός έχω κληθεί να εργαστώ σε διάφορες δουλειές παράλληλα με τις παραστάσεις για να μπορώ να ανταπεξέρχομαι οικονομικά . Έχω εργαστεί σε όλες τις κατηγορίες της εστίασης. Από συνοικιακά καφενεία – μεζεδοπωλεια, μπάρ, ξενυχτάδικα και αφτεραδικα μέχρι αστερατα εστιατόρια. Επίσης έχω εργαστεί και ως οδηγός κούριερ. Σε όλες τις δουλειες έχω “καταγράψει” δεκάδες τύπους ανθρώπων – κυρίως πελατών – που δυστυχώς ζουν ανάμεσά μας. Όλοι αυτοί οι τύποι και όλα τα περιστατικά που λίγο ή πολύ όλοι και όλες έχουμε βιώσει είτε ως εργαζόμενοι είτε ως πελάτες, τα συγκέντρωνα όλα αυτά τα χρόνια και τα κατέγραφα. Φυσικά με τη δική μου ποιότητα και ματιά. Μια ποιότητα καρικατούρας, υπερβολής και μπόλικης μιζέριας.
* Για παράδειγμα ως κούριερ συναντάς συχνά τον πελάτη που έχει λαμβάνειν δέμα, μα δεν είναι σπίτι του την ώρα που φτάνεις. Βρίσκεται σε έτερο μέρος. Ο συγκεκριμένος πελάτης είναι ο τύπος που θα σου πει: “Δεν είναι τίποτα. 2 τετράγωνα πιο κάτω είναι”.¨Στην προσπάθεια του να σε πείσει πως η Νίκαια είναι δύο τσιγάρα δρόμος από το Τριφύλλακι Γορτυνίας ξεκινά την γλαφυρή περιγραφή που σε καθοδηγεί στο νέο μέρος παράδοσης και δεν συμπεριλαμβάνει κανένα όνομα οδού ή έστω παράδρομου. “Μα, έτσι όπως είσαι στην Καραολή, θα στρίψεις λοιπόν στο δεύτερο πεζοφαναρο αριστερά, γύρω στα 200-500 μέτρα θα δεις στο δεξί σου χέρι τα σουβλάκια του Μηνά, δεν θα στρίψεις εκεί, προχωράς, μην μπερδευτείς. Στο φαρμακείο αριστερά σου μετά το σχολείο έχει μια παράκαμψη θα την πας όλη. Σε βγάζει εκεί που ήσουν, στην Καραολή. Από εκεί όλο ευθεία κάτω, παίρνεις την παντόφλα από το λιμάνι, 3,80 εισιτήριο και σε 35 λεπτά είσαι εδώ. Άσε το δέμα στην πύλη. Μην ταλαιπωρηθείς να πας πάνω στη Χώρα. Για οτιδήποτε θέλεις για βοήθεια, μη διστάσεις να με ξαναπάρεις”.
* Αρχικά να πω πως, είμαι τηλεορασάκιας. Όχι τόσο όσο ραδιοφωνάκιας, μα σίγουρα τη χρειάζομαι να παίζει κάτι ενόσω τρώω, λίγο πριν κοιμηθώ και στον πρώτο πρωινό καφέ. Σαν συντροφιά. Θαυμάζω και ζηλεύω δουλειές που έχουν συμβεί κατά καιρούς και θα ήθελα πολύ να ήμουν μέρος τους. Εξαιρετικές κωμωδίες όπως οι Απαράδεκτοι, το Είσαι το ταίρι μου, τα Εγκλήματα αλλά και ιστορικές κοινωνικές σειρές – τηλεταινίες όπως το Νησί και το Κόκκινο Ποτάμι. Στο τελευταίο είχα την τύχη να μπω στον κόσμο του και επιβεβαιώθηκαν όλα όσα θα ήθελα να κάνω στην τηλεόραση. Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως τα όρια δημιουργίας – μαζικής παραγωγής στην τηλεόραση είναι δυσδιάκριτα, και θαυμάζω τους ανθρώπους που κάνουν τηλεόραση και δεν προδίδουν την τιμή και τον σεβασμό απέναντι στο έργο τους και στους συναδέλφους τους. Με αυτούς θέλω να συναντηθώ (ή να ξανασυναντηθώ) και να συνεργαστούμε σε οτιδήποτε.
* Λατρεύω τον κινηματογράφο! Λατρεύω τους κόσμους που δημιουργεί. Η ματαιοδοξία και ο ναρκισσισμός μου μου επιβάλλει να θέλω να γίνω αυτός ο ηθοποιός που για χάρη του ο Αλ Πατσίνο θα αναστείλει την συνταξιοδότησή του και θα δεχτεί να κάνει μαζί μου το remake του Νονού.
* Η έρευνα και το διάβασμα με εξιτάρουν, με πορώνουν. Πιάνω ένα θέμα, αυτό που θα επιλέξω πάντα εγώ και το εξαντλώ. Παρουσιάζω διαμετρικά αντίθετα αποτελέσματα όταν μου ζητηθεί να ερευνήσω ένα θέμα. Αναβλητικότητα, ανασφάλεια κι ενοχικότητα. Μα, σε θέματα που με αφορούν μπορώ να διαβάζω και να μελετώ στο διηνεκές. Μετά κατευθείαν περνάω στο γράψιμο. Θέλω να αναμετρηθώ κι εγώ στο ύψος των διαβασμάτων μου. Δε γράφω επομένως συχνά, αλλά όταν γράφω δε σταματώ. Δε ξέρω αν γράφω καλά ή όχι, άλλωστε αυτό είναι υποκειμενικό αρχικά και σε δεύτερη μοίρα δεν έχει εκδοθεί και κάτι για να ξέρουμε. Επομένως, θα πιστέψουμε εμένα που θεωρώ πως είναι πολύ καλά τα όσα έχω γράψει μέχρις στιγμής και τα διαβάζω μόνος μου.
* Όσον αφορά τη σκηνοθεσία και το τραγούδι, απαντώ πως και με τα δυο, έχω την ίδια σχέση. Η σκηνοθεσία με τρομάζει. Με τρομάζουν οι ρυθμοί της και η παιδευτική της διάσταση. Θα ήθελα να μπορούσα να κατέχω τα εργαλεία για να σκηνοθετώ, μα – προς το παρόν – δεν τα κατέχω.
* Δοκίμασα πριν μερικά χρόνια να σκηνοθετήσω μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα και εκεί ήρθα αντιμέτωπος με όλα αυτά. Ξενυχτούσα για ώρες παλεύοντας να σκεφτώ δυο και τρεις εναλλακτικές για το τι θα κάνω στην πρόβα, και άλλες τόσες αν καμία από τις παραπάνω δεν ευοδώσει. Συν μερικές ακόμη για το ενδεχόμενο να αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν όπως έρθουν.
* Όλες αυτές οι παράμετροι, πολλαπλασιαζομενες επί 15 που ήταν και τα μέλη της ομάδας, προσπαθώντας παράλληλα να μην ξεχνώ τον οργανικό κοινό μας στόχο, μ’ έφεραν σε τρομερό άγχος και φόβο. Παραμένω λοιπόν – προς το παρόν – στην αντίπερα όχθη της σκηνής που φαινομενικά είναι πιο “εύκολη”. Το τραγούδι δουλεύω και προσπαθώ πολύ για να το έχω ως βασικό μου εργαλείο. Και όχι μόνο για επαγγελματικούς λόγους.
* Με συγκινούν οι άνθρωποι που τραγουδούν. Που ξέρουν τον τρόπο και την ποιότητα για να δίνουν ρυθμό και μελωδία στις λέξεις. Με δέος και σεβασμό το πλησιάζω το τραγούδι. Είθε να τα καταφέρω.
* Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου αθλούμαι. Είτε σε μια πισίνα, είτε σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου (κυρίως) είτε σε γήπεδα μπάσκετ. Ο αθλητισμός πάντα ήταν μέρος της ζωής μου. Ακόμη κι όταν αργότερα με κέρδισαν τα μπαρ και τα σουβλάκια, ο αθλητισμός δεν έπαψε να είναι μέσα στη ζωή μου.
* Όταν δε, άρχισα να φοιτώ στο Τμήμα Θεάτρου, να εργάζομαι επαγγελματικά στο θέατρο και να συνειδητοποιώ πως το θέατρο στην παραγωγική του διαδικασία δε διαφέρει σε τίποτα από τον αθλητισμό, τότε είναι που μπήκε περισσότερο στην ρουτίνα μου. Ως προς τον χορό, ομολογώ πως είναι το μεγαλύτερό μου “ελάττωμα” από τα υποκριτικά εργαλεία που διαθέτω ή δεν διαθέτω. Θεωρώ πως έχω πολύ καλή σχέση με το σώμα μου και το σώμα των άλλων, επίγνωση του χώρου, του χρόνου, της αντοχής και των εικόνων που μπορούν να σχηματίσουν μα, όπως και στο τραγούδι, δουλεύω να τον εξελίξω κι αυτόν τον τομέα περισσότερο.
* Ειλικρινά δεν έχω τίποτε συγκεκριμένο στο μυαλό μου για μελλοντικές θεατρικές συνεργασίες. Το μόνο που έχω στο μυαλό μου είναι οποιαδήποτε συνεργασία έρθει να έρθει με όρους σεβασμού, ενσυναίσθησης, συνείδησης, αλληλεγγύης και τρυφερότητας και όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν. Αν τα έχουμε όλα αυτά, ακόμη και το “αρνάκι άσπρο και παχύ” να κάνουμε, θα βρούμε τον τρόπο να δημιουργήσουμε τις ρωγμές που απαιτούνται. Αυτές οι συνεργασίες θα ήθελα να μου έρθουν.
* Μετά απο 12 χρόνια στη Θεσσαλονίκη, το θυμικό μου μου λέει να απαντήσω πως σχεδόν τίποτα δε μου αρέσει στην Αθήνα. Μου λείπει η θάλασσα, μου λείπουν τα κουτούκια της Θεσσαλονίκης στην Αθήνα, μου λείπουν οι κοντινές αποστάσεις, μου λείπουν τα μικροαστικά χωριατηλίκια της Θεσσαλονίκης στην Αθήνα. Στη Θεσσαλονίκη με ενοχλούσαν τα φαινόμενα και τα αποτελέσματα του μικρόκοσμου, μα στην Αθήνα νιώθω πιο μόνος μέσα στο χάος της. Αν και γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, την έζησα πολύ λίγο.
* Γέννημα-θρέμμα δυτικών προαστίων στην τιμημένη, μαχόμενη μα και ακριτική Πετρούπολη μέχρι τα 16 μας σπάνια κατεβαίναμε κέντρο. Μετά έφυγα για σπουδές και γύρισα πίσω στην Αθήνα λίγο μετά την πρώτη καραντίνα. Ακόμη βιώνω το σοκ. Σίγουρα πάντως θα έχει τις γωνιές της, τις μουσικές και τις μυρωδιές της και αναμένω να τις συναντήσω.
* Για το All4fun νιώθω πως δεν θα πρωτοτυπήσω λέγοντας πως το κυριότερο είναι οτι επιτέλους έχουμε ως ηθοποιοί ένα μέσο που μας ενημερώνει για όλες τις ακροάσεις και τα castings που γίνονται σε όλη την Ελλάδα κι εσχάτως και στην Κύπρο! Kαι δεν είναι καθόλου μικρό αυτό. Πέρα από το προφανές λοιπόν, το site βγάζει κάτι το πολύ φιλικό και οικείο και νιώθεις μια εμπιστοσύνη διαβάζοντάς το. Όχι μόνο οτι οι ακροάσεις που θα δημοσιεύσει θα είναι ανθρώπων που συμβαδίζουν με την κοινωνική πραγματικότητα και τις ανάγκες της, μα και τα άρθρα, οι στήλες και οι δημοσιεύσεις της αποπνέουν την ίδια εγκυρότητα. Να συνεχίσετε με την ίδια όρεξη, την ίδια αγάπη και την ίδια συνέπεια! Και με το παραπάνω!