Με την ερμηνεία της σε παίρνει μαζί της από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Από το διαπεραστικό βλέμμα, τις κινήσεις της και φυσικά όλη της σκηνική της παρουσία. Η Μάιρα Άμσελεμ αποφοίτησε το 2021 από την δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών και ανήκει σ’ αυτήν τη φουρνιά που έζησε δύο σεζόν με τον covid.
Έτσι δεν μπόρεσα να την παρακολουθήσω στις τελικές εξετάσεις πριν δύο καλοκαίρια, ενώ δεν πρόλαβα τη συμμετοχή της στους “Μεθυσμένους” την προηγούμενη σεζόν. Την είδα, όμως, στην παράσταση “Αυτόχειρες Παρθένοι / Dollshouse” στο Tempus Verum σε σκηνοθεσία Χρήστου Καρασαββίδη (όπου επιλέχθηκε μάλιστα από ακρόαση) και ξετρελάθηκα.
Και σκέφτομαι πως αν είναι έτσι το ξεκίνημα της, ποια μπορεί να είναι και η συνέχεια πάντα βέβαια με την προϋπόθεση ότι θα μείνει προσγειωμένη και συγκεντρωμένη στον στόχο.
Σίγουρα πάντως είναι από τις ερμηνείες εκείνες που αξίζει να παρακολουθήσει κάποια/ος μέχρι τουλάχιστον να ολοκληρωθεί η χειμερινή θεατρική σεζόν (και ειδικά σε μια πολύ δύσκολη σκηνή, στην οποία δίνει ρεσιτάλ…)
* Η αγάπη μου για το θέατρο ξεκίνησε από πολλή μικρή ηλικία η αλήθεια είναι. Με θυμάμαι στο δημοτικό και στο γυμνάσιο να κλαίω στο τέλος κάθε παράστασης, τη στιγμή που οι ηθοποιοί έβγαιναν για την υπόκλιση και σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να είμαι κι εγώ πάνω στη σκηνή μαζί τους. Αργότερα στο λύκειο μπήκα στη θεατρική ομάδα του σχολείου μου και αμέσως ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να ασχοληθώ με την υποκριτική.
* Η υποκριτική για μένα είναι επιστήμη. Το σπουδάζεις, μαθαίνεις εργαλεία, τεχνικές κάνεις ατελείωτες ώρες πρόβας αλλά και όταν ολοκληρωθούν τα χρόνια των σπουδών χρειάζεται συνεχή εξάσκηση και τριβή.
* Η υποκριτική δεν έχει ταβάνι και αυτό είναι το μαγικό. Πάντα μπορείς καλύτερα, πάντα μπορείς διαφορετικά, έχεις μια ευκαιρία που ποτέ δεν έχεις στη ζωή, να κάνεις rewindκαι να ζήσεις την ίδια ιστορία ξανά και ξανά σα να είναι η πρώτη φορά.
* Ανέκαθεν οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα υπήρξαν υποβαθμισμένοι. Συνθήκες εργασίας, απλήρωτες πρόβες, μισθοί με τους οποίους είναι αδύνατος ο βιοπορισμός, υποβάθμιση των πτυχίων μας. Αντιμετωπιζόμαστε ως χομπίστες και δεν είμαστε. Έχουμε σπουδάσει έτσι ώστε να τιθασεύουμε την ψυχή μας και το νευρικό μας σύστημα για να μπορούμε να πούμε μια ιστορία και να ταξιδέψουμε τον άνθρωπο που κάθεται απέναντι μας.
* Αντλώ αισιοδοξία από τα παιδικά μου χρόνια.Τα όνειρα που έκανα να σπουδάσω την τέχνη της υποκριτικής και να ανέβω πάνω στη σκηνή. Την αθωότητα, τον ενθουσιασμό και το πείσμα με το οποίο έβλεπα τον χώρο και εμένα μέσα σε αυτόν και προσπαθώ, όσο δύσκολο και να είναι με βάση τα όσα συμβαίνουν να τα διατηρώ. Και σίγουρα με κάνουν αισιόδοξη όλες αυτές οι μαζικές κινητοποιήσεις που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό. Δεν είμαστε μόνοι και δεν είμαστε λίγοι και δεν πρόκειται να σταματήσουμε. Κι αυτό μου δίνει ελπίδα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν.
* Θέλοντας και μη βρεθήκαμε σε ένα κόσμο και μια κατάσταση ήδη παγιωμένα. Το μεγαλύτερο μερίδιο σίγουρα το έχει η πολιτεία και η πολιτική για την αντιμετώπιση της ως προς τον πολιτισμό και τους καλλιτέχνες αλλά αν σταθούμε μονάχα εκεί δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα. Πρέπει ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί να υπερασπίσουμε τα δικαιώματα μας όπως έχει αρχίσει και συμβαίνει με αφορμή το διάταγμα με έναν τρόπο πρωτόγνωρο.
* Αυτή όμως η μαζική κινητοποίηση δεν πρέπει να σταματήσει αλλά να αποτελέσει μια αρχή προς τη δικαίωση. Όσο για το ποια είναι η αξία της τέχνης διαχρονικά για μένα θα ήθελα να αντιστρέψω το ερώτημα και να ρωτήσω ‘πώς θα ήταν ένας κόσμος χωρίς οποιαδήποτε μορφή τέχνης;’. Αυτό προσωπικά εμένα μου δημιουργεί μια μη εικόνα, ένα κενό και το κενό υπάρχει όταν απουσιάζει το φως κι εγώ δεν θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.
* Η παράσταση ‘Αυτόχειρες Παρθένοι Dollhouse’ προέκυψε από ακρόαση. Είχα ήδη δει την ταινία της Σοφία Κόπολα και μόλις είδα την ακρόαση μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον. Και στις δυο φάσεις της ακρόασης ένιωθα μια περίεργη οικειότητα. Με το χώρο, τους ανθρώπους, τα κείμενα σαν να ήταν πρόβα και όχι ακρόαση. Το θέατρο το αγαπώ μου λείπει όταν δεν υπάρχει μέσα στην καθημερινότητα μου περίμενα πολύ μια τέτοια δουλειά και εντέλει τόσο η διαδικασία όσο και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου. Η συνεργασία μου τόσο με τον σκηνοθέτη Χρήστο Καρασαββίδη όσο και με τα κορίτσια (Σεμέλη Μητροπούλου, Ναταλία Πελέκα) ήταν άψογη. Στις πρόβες επικρατούσε ένα κλίμα δημιουργικό και απόλυτα ελεύθερο να δοκιμάσουμε να φέρει η καθεμία την αισθητική της να αποτύχουμε, να γελάσουμε με αυτό και να συνεχίζουμε να δοκιμάζουμε. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που μοιράζομαι τη σκηνή και λέω μια ιστορία με αυτά τα κορίτσια.
* Το θέμα της παράστασης είναι πολύ ευαίσθητο. Εγώ προσωπικά δεν ξέρω πως παραστάται η αυτοχειρία και η σεξουαλικη κακοποίηση. Προσπαθώ να το ανακαλύψω σε κάθε παράσταση. Οι θεατές έρχονται να δουν στιγμές αυτών των τριών κοριτσιών. Την τελευταία τους μιάμιση ώρα, σκέψεις και αναμνήσεις τους από το παρελθόν. Τρία νέα κορίτσια που επιλέγουν το θάνατο, ενώ λατρεύουν τη ζωή.
* Κι αυτό μπορεί να συγκινήσει, μπορεί να ταξιδέψει, μπορεί να πει κάτι στον κόσμο που θα έρθει να το δει. Μπορεί πάλι και όχι.
* Το έργο γραφόταν κατά τη διάρκεια των προβών, καθώς σκοπός ήταν οι ρόλοι να ακουμπούν πάνω στους πραγματικούς χαρακτήρες μας. Η Μ. από γραφής έχει πολλά δικά μου στοιχεία. Αντίστοιχα σε κάθε πρόβα και σε κάθε παράσταση ανακαλύπτω δικά μου κομμάτια μέσα της που δεν είχα παρατηρήσει εξαρχής. Θέληση για ζωή, το κρίμα που σου βγαίνει να πεις κάθε φορά που σκέφτεσαι “τι θα γινόταν αν;”, λαχτάρα να γνωρίσει τον έρωτα και ταυτόχρονα αποστροφή στο άκουσμα του, ονειροπόληση, μαύρα νύχια, γαλλικό σινεμά, δυνατό γέλιο.
* Η πρώτη μου δουλειά μετά τη σχολή ήταν στην τηλεόραση, στα ‘Καλύτερα μας χρονια’. Και έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από τον τρόπο και την ποιότητα της δουλειάς. Όλοι του ήταν υπέροχοι και ως άνθρωποι και ως καλλιτέχνες. Οπότε ναι έχω την καλύτερη πρώτη εμπειρία που θα μπορούσα να έχω. Όσο για το μέλλον θα ήθελα πολύ να ξανά δουλέψω στην τηλεόραση. Ιδιαίτερη αδυναμία έχω στις σειρές εποχής.
* Η μοναδική μου επαφή με τον κινηματογράφο μέχρι στιγμής ήταν μέσω της σχολής με σκηνές που γυρίζαμε από ταινίες διάφορων ρευμάτων. Μου αρέσει πολύ ο κινηματογράφος και ο αμερικάνικος και ο ευρωπαϊκός τον θαυμάζω και με μαγεύει. Και θα ήθελα πολύ στο μέλλον να έχω την ευκαιρία να δουλέψω στον κινηματογράφο.
* Το γράψιμο για μένα είναι διαφυγή, λύτρωση. Δυστυχώς δεν γράφω πλέον τόσο συχνά όσο κι αν μου αρέσει αλλά όταν το κάνω μπορώ να καθίσω με τις ώρες χωρίς καν να το καταλάβω. Μπορεί να γράψω από σκόρπιες σκέψεις μέχρι μονολόγους και διαλόγους ωστόσο τίποτα από αυτά δεν τα θεωρώ άξια προβολής. Το γράψιμο για μένα είναι καθαρά προσωπικό.
* Το τραγούδι μου αρέσει πολύ κάνω μαθήματα φωνητικής ωστόσο τόσο η μουσική όσο και το τραγούδι είναι τομείς που θέλουν μεγάλη εξάσκηση και αφοσίωση και θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να ασχοληθώ περισσότερο. Όσο για τη σκηνοθεσία δεν έχω σκεφτεί ποτέ να ασχοληθώ μ’ αυτήν. Πάντα αυτό που με ενδιέφερε ήταν η υποκριτική αν και τη θεωρώ μια πολύ απαιτητική και δημιουργική δουλειά γι’αυτό και θαυμάζω πολύ τις ευρηματικές σκηνοθεσίες.
* Ο χορός ήταν η πρώτη μορφή τέχνης με την οποία ασχολήθηκα. Ήταν κάτι που μου άρεσε από μικρή και το οποίο δεν σταμάτησα να κάνω μέχρι πριν μπω στη σχολή. Τζαζ, χιπ χοπ, σύγχρονο, commercial. Όταν χόρευα λάτρευα κάθε δευτερόλεπτο.
* Ο χορός είναι κάτι που αυτή τη στιγμή μου λείπει πολύ από την καθημερινότητά μου αλλά σκοπεύω να τον επανεντάξω μέσα σε αυτήν. Όσο για τα αθλήματα ποτέ δεν υπήρξα ιδιαίτερα φαν. Μόνο το βόλεϋ μου άρεσε πάρα πολύ και ήταν και το άθλημα με το οποίο ασχολούμουν σε μικρή ηλικία.
* Από όσες παραστάσεις έχω δει ως θεάτρια αυτό που θαυμάζω πολύ είναι το θέατρο συνόλου. Όταν φεύγω από μια παράσταση και δεν έχω να ξεχωρίσω κανέναν, είναι όλοι μοναδικοί αλλά έχουν υπηρετήσει το έργο σαν ένα σώμα με κοινή πνοή. Σε τέτοιες παραστάσεις θα ήθελα να συμμετέχω.
* Για κείμενα και συγγραφείς μπορώ να μιλάω για πάντα νομίζω. Από αρχαίες τραγωδίες και Σαίξπηρ μέχρι Χάινερ Μιούλερ, Μπέκετ, Σάρα Κέιν, Κιτσοπούλου και Δημητριάδη είναι κείμενα που θα ήθελα πολύ να δουλέψω. Όσο για θεατρικές συνεργασίες ο Μιχάηλ Μαρμαρινός και ο Νίκος Καραθάνος είναι καλλιτέχνες με τους οποίους θα ήθελα πολύ να συναντηθώ, να δουλέψω και να μάθω από αυτούς.
* Τα τέσσερα χρόνια της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών ήταν για μένα μια μοναδική εμπειρία και θα είναι πάντα χαραγμένα στην καρδιά μου. Έντονα χρόνια με γέλιο, κλάμα, ενθουσιασμό, δημιουργία αλλά και απογοήτευση και ατελείωτη δουλειά. Γνώρισα καλλιτέχνες και δασκάλους που με διαμόρφωσαν και τους είμαι ευγνώμων για τα όσα μου έμαθαν. Έκανα φίλους που είναι πλέον οικογένεια για μένα και η ζωή μου θα ήταν πολύ φτωχότερη χωρίς εκείνους. Τους συμφοιτητές μου τους θαυμάζω όλους και έναν έναν ξεχωριστά για το μυαλό τους, την αισθητική τους και τη δοτικότητα τους. Οπότε ναι θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ στο μέλλον με συμφοιτητές μου όπως έχω ήδη κάνει και σε φεστιβάλ τελειώνοντας τη σχολή αλλά και τώρα στην παράσταση.
* Θα έλεγα ότι το τι μου αρέσει στην Αθήνα και τι όχι ίσως ταυτίζονται. Βλέπω την Ακρόπολη κάποια βράδια φωτισμένη και μαγεύομαι. Κάποια αλλά τη βλέπω και σκέφτομαι πως δεν έχει αλλάξει τίποτα σ’αυτή την πόλη γιατί δυστυχώς η Αθήνα όσο και να την αγαπώ είναι μια πόλη που δεν έχει καμία υπόσχεση.
* Το All4funτο παρακολουθώ από τη σχολή. Είναι το σάιτ που θα μπω για να ενημερωθώ για ακροάσεις και μου αρέσει γιατί έχει χιούμορ και δίνει την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους ν’ ακουστούν.
* Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση “Αυτόχειρες Παρθένοι Dollhouse” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 13/3/2023
