Είναι ορισμένοι ηθοποιοί, που έχουν το χάρισμα να σε κερδίζουν με το που τους πρωτοσυναντάς. Όπως μου συνέβη με την Ιοκάστη Αγαύη Παπανικολάου. Την πρωτογνώρισα μέσα στο 2022 από ένα κάστινγκ και χρειάστηκαν λίγα μόλις λεπτά (για να μην πω δευτερόλεπτα) για να διακρίνω τι ιδιαίτερο πλάσμα είναι.
Με διαρκή επιθυμία για εξέλιξη, όρεξη για δουλειά, που συνδυάζεται με χιούμορ, θετική διάθεση είναι ένα από τα θεατρικά πρόσωπα, που σίγουρα θα μας αποσχολήσουν πολύ στο μέλλον. Αναμένω διακαώς και το να ντεμπουτάρει και στην τηλεόραση, ενώ εντός των προσεχών ημερών θα ξεκινήσει και η παράσταση στην οποία συμμετέχει στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου “Οι Προβοκάτορες”.
Με αφορμή τη συγκεκριμένη δουλειά έγινε και πρόσωπο της εβδομάδας σε μια χειμαρρώδη συνέντευξη, που δεν θα ξεκινήσω τον πρόλογο της με το αυτονόητο, “πώς να μη γίνεις ηθοποιός, όταν σ’ έχουν ονομάσει Ιοκάστη Αγαύη (επιλογές της μητέρας της Φαίδρας Παπανικολάου, που είναι και εκείνη ηθοποιός και μάλιστα εξαιρετική). Α, επίσης αν κάποια στιγμή τύχει κάπου/κάπως/κάποτε μία ηθοποιός να υποδυθεί τη θεά Άρτεμις, η ΙΑΠ είναι η ιδανικότερη επιλογή!!!
* Πως ξεκίνησε η επιθυμία μου να γίνω ηθοποιός ε; Όταν πήγαινα Γυμνάσιο, έβλεπα τα παιδιά να συμμετέχουν στις σχολικές γιορτές και ζήλευα. Αποφάσισα λοιπόν να λάβω κι εγώ μέρος για να μη ζηλεύω. Τέλος. Ζούσα με αυτήν τη θεωρία για πολλά χρόνια. Μέχρι που ανακάλυψα, ενώ καθάριζα το δωμάτιό μου, μια έκθεση μου από την τρίτη δημοτικού με θέμα “Το επάγγελμα που θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω”. Και προς πολύ μεγάλη μου έκπληξη έγραφα ηθοποιός (ανάθεμα κι αν καταλάβαινα τότε τι είχα γράψει…).
* Κι έτσι τα θυμήθηκα όλα. Τα δεκάδες σκετσάκια που φτιάχναμε με τα ξαδέρφια μου στις αυλές, την αέναη αναπαράσταση του μιούζικαλ Cats κι ας μην ξέραμε αγγλικά, την δημιουργία βιντεοκλιπ σε δίσκο της Χάρις Αλεξίου και του Χατζηγιάννη με συμπρωταγωνιστή τον γιγάντιο αρκούδο, και πάρα πολλά άλλα που ξεκινούσαν απ’ τα γεννοφάσκια μου. Οπότε θα πω δεν έχω ιδέα πως ξεκίνησε, ίσως από μια τόσο μεγάλη ανάγκη για παιχνίδι που ακόμα και η ενηλικίωση σήκωσε ψηλά τα χέρια!
* Τι σημαίνει για μένα υποκριτική; Θα μιλήσω λακωνικά και θα πω το βαθυστόχατο… “Έλα μου ντε!” Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να το παρομοιάσω με κολύμπι στα κύματα. Πας ψάχνοντας, τσαλαβουτάς. Κάποιες φορές θα μείνεις στην επιφάνεια, θα νιώσεις άτρωτος και φοβερός, και άλλες θα πιείς τόσο νερό από τη μύτη που θα βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισες να μπεις για μια κωλοβουτιά….
* Για το επάγγελμα μπορώ να μιλήσω μόνο για τα τελευταία 3 χρόνια και όχι γενικά, γιατί αυτά έχω ζήσει ως ηθοποιός που αναζητά εργασία. Η αλήθεια είναι πως εγώ ήμουν από τους τυχερούς που κατευθείαν μετά τη σχολή βρέθηκαν σε δουλειά, καθώς με είχαν δει στις πτυχιακές μας εξετάσεις και δε χρειάστηκε καν να περάσω από την ψυχοφθόρα αυτή διαδικασία της ακρόασης. Δεν πέρασαν 6 μήνες και άρχισε ο covid. Έτσι, στην πραγματικότητα, δεν προλαβα να γνωρίσω την προ-covid εποχή. Μπορώ μόνο να τη φαντάζομαι ως ιδανική, κάτι σαν χρυσό αιώνα του Περικλή (ασχέτως αν ισχύει ή όχι κάτι τέτοιο!). Μπορώ να σου πω όμως για την επι-covid εποχή που ήταν τρομερό χαστούκι. Ήταν τόσο αποκαρδιωτικό και αγχωτικό το απόλυτο τίποτα. Κάθε βδομάδα άλλαζα επαγγελματικό προσανατολισμό. Ένιωθα πως το θέατρο δε με χωρά. Δεν υπήρχε τρόπος ούτε να γνωρίσεις ανθρώπους από το χώρο, ούτε να σε γνωρίσουν, ούτε να κάνεις κάτι δικό σου. Ήσουν εγκλωβισμένος. Δεν ήξερες τι ξημερώνει και ποιός νέος νόμος θα βγει να ισοπεδώσει τα ονειρά σου. Να σκεφτεί κανείς πόσο κλειστά ήταν τα πράγματα, που η πρώτη ακρόαση που πήγα ήταν ακριβώς 12 μήνες αφότου αποφοίτησα από τη σχολή!
* Τώρα που μεταβαίνουμε στην μετά-covid εποχή νιώθω πως το πράμα κυλάει πολύ περισσότερο. Έχουν πάρει η τηλεόραση κι ο κινηματογραφος όσο να πεις τα πάνω τους, διψάει και ο κόσμος μετά από τόσο εγκλισμό, το βλέπεις, υπάρχει μια κινητικότητα βρε παιδί μου. Ωστόσο τα προβλήματα παραμένουν βαθιά ριζωμένα. Ναι, ήταν και είναι τρομερά ελπιδοφόρο το γεγονός ότι συνέβη και μάλιστα υπήρξε και τρομερή ανταπόκριση από το πλήθος με το metoo. Υπήρξε μαζικότητα, ανάγκη να υπερασπιστούμε τον αδύναμο (και στην πραγματικότητα με απόλυτη ταύτιση να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας). Νιώσαμε όλοι πιο δυνατοί να μιλήσουμε και να διεκδικήσουμε. Αλλά αν δεν πάει παρακάτω αυτό χάνει την ισχύ του, ξεχνιέται. Δεν γίνεται να βλέπεις εργοδότες που παρακρατάνε τα λεφτά απ’ τις επιχορηγήσεις αντί να τα δίνουν στους συντελεστές, δεν κολλάνε ένσημα που είχαν συμφωνήσει, κάνουν τη μία παρανομία μετά την άλλη και παρόλο που έχει γίνει καταγγελία σε βάρος τους να βλέπεις ότι έχουν περισσότερη δουλειά κι από πριν. (Και φυσικά αυτά δεν αφορούν μόνο το θεάτρο…) Συνεπώς, αυτή η αρχή που έγινε με τόσο κόπο πρέπει να πάει παρακάτω, αν θέλουμε όντως να αλλάξει κάτι από τη βάση του. Αν θέλουμε εμείς οι ηθοποιοί να μη γινόμαστε οργανα εκμετάλλευσης ούτε οικονομικής, ουτε σεξουαλικής, ούτε τίποτα.
* Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Πειραματική σκηνή του Εθνικού, στην παράσταση “Οι Προβοκάτορες”. Πρόκειται για ένα έργο ενός πολύ νέου ανθρώπου, του Γ. Αποσκίτη σε σκηνοθεσία Ο. Σταυρόπουλου, επίσης πολύ νέου σκηνοθέτη με ένα επίσης πολύ νέο team βοηθών σκηνοθέτη, ηθοποιών, κλπ. πράγμα πολύ όμορφο γιατί δίνεται χώρος και σε πολύ νέους ανθρώπους να μιλήσουν!
* Όσον αφορά το έργο πρόκειται για μια “φανταστική” κοινωνία στην οποία προεδρεύει ένα κεκαλυμμένο απολυρχικό καθεστώς. Εκεί όλα δουλεύουν στην εντέλεια, έχουν ως βασική αξία τους την αλήθεια και όλοι είναι πολύ χαρούμενοι. Μέχρι που μια “είδηση” έρχεται να διαταράξει συθέμελα το ευτυχισμένο αυτό κράτος. Με μια φράση πρόκειται να δει όλη την αλήθεια για τα πραγματικά γεγονότα του φανταστικού κράτους της Ωρυγίας. Δε θα πω παρακάτω για να μείνει και κάτι για το θεατή!
* Εγώ στο έργο έχω το ρόλο του Μπομπ Σφουγγαράκη αν θες. Είμαι ανιματέρ σε παιδική εκπομπή. Μέσα από τις αξίες που υπηρετώ και την αγάπη μου για τα παιδιά, βοηθώ στη δημιουργία καλύτερων εκκολαπτόμενων πολιτών.
* Τι σχέση έχω εγώ με τη σκηνοθεσία; Χα-χα-χα. Θα πω μηδενική. Το γράψιμο μου αρέσει αλλά όχι για θεατρικά. Γράφω κυρίως ημερολόγιο ! Άντε, έχω αποπειραθεί και λίγο με παιδικά παραμύθια, αλλά τελείως για τον εαυτό μου.
* Από μικρή η μανουλίτσα μου φρόντισε να μου γνωρίσει την έννοια “εξωσχολική δραστηριότητα”. Ίσως επειδή ήμουν φαγανό μωρό και τρόμαξε; Ίσως επειδή κι αυτή είναι πολύ δραστήρια; Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Έτσι γνώρισα το χορό. Ξεκίνησα με το μπαλέτο σε πολύ μικρή ηλικία και πήγε μέχρι και τα 15 μου, όπου ήμουν σε προεπαγγελματικό τμήμα. Εκεί έπαθα ένα τραυματισμό στο πόδι που με έβγαλε εκτός. Επειδή όμως δε μπορούσα να διαννοηθώ τη ζωή μου χωρίς χορό, ξεκίνησα Αργεντίνικο τανγκο στα 16 μου. Εκεί ερωτεύτηκα. Ξαφνικά ήμουν τόσο ευγνώμων γι’ αυτό μου το χτυπημένο πόδι!
* Είχα έναν υπέροχο δάσκαλο και μια εξαιρετική δασκάλα που με ενθάρρυναν διαρκώς να συνεχίσω (γιατί τότε εγώ ήμουν 16 και οι υπόλοιποι συμμαθητες μου ήταν άνω των 40 και ντρεπόμουν πολύ), και όταν είχα οικονομικά προβλήματα μίλησαν για μένα στη σχολή και με βοήθησαν προκειμένου να μη σταματήσω το χορό. Ήταν ότι πιο συγκινητικό….
* ….Τέλος πάντων, από χορό άλλο τίποτα. Μπαλέτο, Σύγχρονο, Αργεντίνικο Τανγκο, Αφρικάνικους χορούς, Παραδοσιακούς, Belly Dance. Αλλά είπαμε ένας είναι ο έρωτας! Τώρα γενικά ως παιδί έχω περάσει κι από τον αθλητισμό, αλλά ποτέ δε με συγκίνησε ιδιαίτερα γιατί έχει μέσα αυτό το κάτι του πρωταθλητή, που δε μου ταιριάζει.
* Το τραγούδι; Χάρη στη Disney είχα από μικρό πολύ καλή σχέση. Αλλά μόνο αν επρόκειτο για παιχνίδι. Σε άλλα πλαίσια δυσκολευόμουν υπερβολικά να διαχειριστώ το άγχος μου. Ο Κακοφωνίξ να ‘μουν, τόσο δε θα ντρεπόμουν! Τι να πω; Μάλλον εφηβεία θα το ονομάσω. Παρόλαυτα εφηβεία, ξε-εφηβεία, στην προσπάθεια μου να ξεπεράσω τις ντροπές μου, συμμετείχα σε όλες τις εκδηλώσεις που είχαν τραγούδι όσο κι αν έτρεμα. Ήταν το προσωπικό μου στοίχημα. Να πάω κόντρα στον εαυτό μου. Όταν πλέον μπήκα στη σχολή και έσπασε αυτό το κόμπλεξ, άρχισα να ψάχνομαι με δασκάλους κλπ. Έτσι ξεκίνησα κλασικό τραγούδι με έναν φοβερότατο δάσκαλο και το κυνηγάω όσο μπορώ.
* Πριν μπω στη δραματική, ζήτημα να είχα δει 20 ταινίες κι από αυτές ζήτημα να θυμόμουν τις 10. Κυρίως μεγάλωσα με Σαρλό και Monty Pythons που τα έβλεπα με τη μαμά μου. Το πρώτο με έκανε να συγκινούμαι υπερβολικά (ακόμα δηλαδή) ενώ το δεύτερο να γελάω υπερβολικά. Όλα τα υπόλοιπα δεν μπορούσα να τα δω. Μόνο αν είχα παρέα. Κάπως μου προκαλούσε θλίψη το να κάτσω μόνη μου να δω ταινία. Έτσι ο κινηματογράφος ήταν κάτι πολύ έξω από εμένα, καθότι πολύ πληθωρική στις κινήσεις μου και αναπαραστατική.
* Μέχρι που έκανα μάθημα κινηματογράφου στη σχολή και κατάλαβα τι εστί βερίκοκο. Άνοιξε έναν τελείως άλλο και άγνωστο για μένα κόσμο. Ήταν τόσο διαφορετική η αίσθηση, και τόσο δύσκολο να είναι όλα μικρά και συγκρατημένα. Έτσι, με στροφή 180 μοιρών από τα 21 μου θα πω ότι δυστυχώς δεν έχει τύχει μέχρι στιγμής κάποια ευκαιρία προκειμένου να γνωρίσω το σύμπαν του κινηματογράφου. Όμως θα ήθελα υπερβολικά πολύ και έχω αρχίσει σοβαρά να σκέφτομαι το έξω…
* Θα ήθελα πολύ να παίξω σε σειρά εποχής. Το ομολογώ.
* Προσωπικά δεν μου αρέσει να κάνω διαχωρισμό στο ποια δουλειά είναι η καλύτερη, η χειρότερη, η μετριότερη κλπ. Κάθε δουλειά έχει τα καλά της και τα κακά της. Σημασία έχει να μπορείς να κρατήσεις τις εμπειρίες από κάθε συνεργασία και να πας παρακάτω πιο εφοδιασμένος και πιο έτοιμος να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες του (κάθε) επαγγέλματος. Είτε αυτό σημαίνει υποκριτικά, είτε σε σχέση με τους συναδέλφους ή εργοδότες, είτε το πως υπήρχε ο εαυτός σου σε μια δουλειά. Όλες οι εμπειρίες χρειάζονται, αν θες να γίνεσαι καλύτερος, και απ όλα μπορείς να μάθεις. Αρκεί να είσαι ανοιχτός να ακούσεις και να δεις. Ειδικά σε τόσο δύσκολες εργασιακά συνθήκες όπως είναι αυτές του καλλιτέχνη, που σίγουρα θα του τύχει πολύ στραπάτσο μέχρι να μάθει το πως λειτουργεί η “αγορά”.
* Δύο ήταν οι πιο περίεργοι εθισμοί στη μέχρι τώρα ζωή μου. Τα πορτοκάλια και τα PARTY. Θα σταθώ στο δεύτερο γιατί το πρώτο το ξεπέρασα! Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι φοβερό. Όσο και να νυστάζω, όσο και να με πονάει η μέση – το πόδι – το χέρι (καθώς από τραυματισμούς άλλο τίποτα!), όσο και να ξέρω πως αύριο είναι μια από τις πιο σημαντικές ημέρες και πρέπει να είμαι φράπα, αν μου πεις πως έχει πάρτυ ΘΑ ΠΑΜΕ. Το μόνο που έχει αρχίσει να γίνεται εμπόδιο, είναι αν το πάρτυ βρίσκεται εκτός Αττικής. Εκεί κάπως αρκούμαι και σε ένα μπαρ βρε αδερφέ.
* Στην Αθήνα λατρεύω ότι μπορείς να βρεις τα πάντα. Μαγαζιά, ανθρώπους, τέχνη, σεμινάρια, δουλειές, μεγάλες βόλτες για περπάτημα μέσα στην πόλη.
* Μισώ το να φοβάμαι να περπατήσω μόνη μου το βράδυ, την ταλαιπωρία των μεγάλων αποστάσεων, το τόσο τσιμέντο, ότι έχει γίνει οριακά η ταύτιση ολοκληρης της Ελλάδας με την Αθήνα, με αποτέλεσμα οι άλλες πόλεις να μπαίνουν σε 2η μοίρα όσον αφορά παιδεία, τέχνη, ανάπτυξη, εργασία.
* Αυτό που μ’ αρέσει στο All4fun είναι ότι εμπεριέχει όλα τα θεατρικά νέα, παίρνοντας θέση σε αυτά που συμβαίνουν και σχολιάζοντας με σεβασμό. Επίσης έχει και αυτές τις ρημαδο-ακροάσεις που πρέπει να είσαι όλη μέρα πάνω από το google και να πατάς λέξεις που ελπίζεις να είναι κλειδια μπας και βρεις καμία που να αφορα το μήνα ή τη χρονιά που διανύουμε, Τέλος, κάτι που θεωρώ επίσης πολύ σημαντικό, το γεγονός ότι δίνει την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους να μιλήσουν και ν’ ακουστούν χωρίς απαραίτητα να τους ξέρει ήδη η υφήλιος.
