Με την είσοδο του στην Δραματική σχολή κατάλαβε πως το να γίνει ηθοποιός ήταν μια ανάγκη κλεισμένη χρόνια. Σιγά – σιγά με τον καιρό μάλιστα άρχισε να δοκιμάζει τις δυνάμεις του και στη σκηνοθεσία, αλλά και στη συγγραφή.
Ο Κωνσταντίνος Τσονόπουλος επιλέγει τον δρόμο να δημιουργεί και μόνος του και έτσι προέκυψε το “Κενή Διαθήκη – Τα γενέθλια”, που είναι μια δουελιά δική του, την οποία έχει γράψει και σκηνοθετεί.
Με αφορμή το νέο του εγχείρημα μας μίλησε για τη μέχρι τώρα πορεία του, που θα συνεχιστεί σύντομα και με την παρουσία του στο Κρατικό Θέατρο σε παράσταση, την οποία θα σκηνοθετήσει ο Γιάννης Σκουρλέτης.
* Μεγάλωσα στα Νότια Προάστια της Αθήνας, στον Άγιο Δημήτριο (Μπραχάμι), στην παρέα μου κανείς δεν έχει σχέση με την τέχνη, στο σχολείο η πιο κοιντινή επαφή με τον πολιτισμό ήταν μια παιδική παράσταση στο δημοτικό, ο πατέρας μου εργαζόταν στον τομέα των πωλήσεων, οπότε ήταν λογικό και επόμενο να ακολουθήσω ένα συγκεκριμένο μοτίβο ζωής και σπουδών (οικονομικές σπουδές). Το φθινόπωρο του 2012 για πρώτη φορά εξέφρασα την επιθυμία μου να «σπουδάσω θέατρο». Αρχική μου πρόθεση ήταν να φύγω στο εξωτερικό να σπουδάσω σκηνοθεσία και μέσα σε λίγες εβδομάδες κατέληξα να σπουδάζω σε Δραματική Σχολή στην Ελλάδα. Δυστυχώς δεν έχω καθαρές αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο, όλα συνέβησαν πολύ γρήγορα και για μένα και για τους ανθρώπους γύρω μου. Φάνηκε να είναι μια παρορμητική απόφαση μιας και ποτέ δεν είχα εκφράσει την επιθυμία μου να ασχοληθώ με το θέατρο. Τελικά μέσα στην Δραματική ανακάλυψα ότι ήταν μια βαθειά μου ανάγκη κλεισμένη χρόνια.
* Θα προσπαθήσω να απαντήσω με μια λέξη για το καθένα: Υποκριτική – θυσία. Σκηνοθεσία – διάλογος. Συγγραφή – ανάγκη. Συγγραφή, σκηνοθεσία, υποκριτική – μάχη.
* Παρατηρώ πως όσο απομακρυνόμαστε από την περίοδο της βαθιάς κρίσης του κόβιντ, τόσο επιστρέφουμε στις παλιές μας συνήθειες. Κάποιοι πήραν χρόνο και δημιουργούν με υπευθυνότητα και όρεξη για διάλογο, ενώ πολλοί επέστρεψαν στο εύκολο θέαμα. Η ζωή τρέχει, τα θέατρα φέτος πολλά, οι παραστάσεις περισσότερες από ποτέ και οι καφετέριες γεμάτες ηθοποιούς που σερβίρουν.
* Δε θέλω να σταθώ στα τελευταία γεγονότα που απασχόλησαν έντονα τον χώρο μας αλλά και τα μέσα γενικότερα. Πιστεύω πως πολλοί έχουν μιλήσει γι΄αυτό και έχει ειπωθεί ό,τι πρέπει να ειπωθεί. Θέλω να μείνω στον θυμό που κουβαλάω σ΄ένα κράτος που έχει βαθειά υποβαθμισμένο τον καλλιτέχνη και ένα παιδί, όπως εγώ πριν δέκα χρόνια, ούτε που φαντάζεται ότι η τέχνη μπορεί να είναι ο δρόμος του. Αυτό φαίνεται αρχικά στις οικογένειες μας· προσωπικό μου παράδειγμα αποτελεί ένας αγαπημένος μου θείος που μέχρι και σήμερα δεν έχει έρθει ποτέ να με δει στο θέατρο και πριν λίγες μέρες που του ανακοίνωσα ότι θα πάω να δουλέψω στο κρατικό μου απάντησε «Καμιά σοβαρή δουλειά θα βρεις ποτέ;».
* Αντίστοιχα φαίνεται στους πολιτικούς μας, στις τηλεοράσεις μας, στα σχολεία μας, που τα καλλιτεχνικά μαθήματα δεν υπάρχουν πουθενά μέσα στα μαθητικά μας χρόνια, κι αν υπάρχουν είναι για να χαλαρώνουμε από τα «σοβαρά» μαθήματα. Δεν αμφιβάλλω ότι χρειαζόμαστε γιατρούς, λογιστές, δικηγόρους, αλλά χρειαζόμαστε και καλλιτέχνες. Πραγματικούς καλλιτέχνες που σέβονται την τέχνη τους, που συνομιλούν με την κοινωνία και δημιουργούν μικρές εστίες φωτός.
* Καλλιτέχνες – μικρές εστίες φωτός μέσα σε σκοτεινά χρόνια. Καλλιτέχνες που αντιλαμβάνονται την ευθύνη που κουβαλάνε απέναντι στην κοινωνία. Το θέατρο ήταν από την αρχαιότητα ένα μέρος συνάντησης, ένα μέρος διαλόγου, ένα μέρος πολιτικού διαλόγου και εκεί πρέπει να επιστρέψει, αλλιώς θα παραμείνουμε στα μάτια όλων διασκεδαστές. Κάνω θέατρο για να έχω φωνή και για να δώσω φωνή.
* Το συγκεκριμένο πρότζεκτ είναι το πιο δύσκολο της ζωής μου και το πιο αγαπημένο μου. Το χρονικό πλαίσιο ήταν πολύ πιεστικό, αλλά η ανάγκη όλων μας μεγάλη. Δεν θα βρισκόμασταν σήμερα εδώ με μια ολοκληρωμένη παράσταση αν δεν ήταν το καλοκαίρι ο Παναγιώτης και η Νίκη, με τους οποίους μοιράστηκα την τρέλα μου, να με στηρίξουν και να το στήσουμε όλοι μαζί. Σιγά σιγά ήρθαν στην ομάδα ο Χρήστος, η Αγγελική, η Τζω, η Μυρτώ, η Μαρία, η Χρυσάνθη, η Μαρίνα και η Κρίνα, όλοι αγκάλιασαν την ιδέα και μίλησαν μέσα από τις δημιουργίες τους. Η παράσταση έχει μια πιο performative μορφή, εννοώ ότι δεν είναι «θέατρο» όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε και να εννοούμε. Κεντρικοί άξονες της έρευνάς μας ήταν η διαχείριση της απώλειας και η μνήμη. Μέσα από αυτούς τους άξονες δημιουργήσαμε την ιστορία που αφηγούμαστε και όσο ανυπομονούσα να έρθει η πρεμιέρα, τόσο ανυπομονώ για κάθε παράσταση.
* Η δουλειά αυτή με βρίσκει σε μια πιο ώριμη φάση της ζωής μου (πλησιάζω στα 30) και προσπάθησα από την πρώτη στιγμή να κυκλώσω τις πρόβες με ανθρώπους που ένιωθα πως η σκέψη μας είναι κοντά. Από την πρώτη στιγμή μου έδωσε μεγάλη ασφάλεια που η Νίκη δέχτηκε να είναι ως βοηθός σκηνοθέτης στις πρόβες, καθώς εκτιμώ πολύ την ματιά της και την αλήθεια της. Ο Παναγιώτης είναι πιο πρόσφατη γνωριμία, ήταν από την αρχή μαζί μου, αγκάλιασε την ιδέα, διάβασε, πρότεινε και μέχρι και σήμερα ασχολείται καθημερινά με την παράσταση.
* Η Μαρία ήρθε απρόσμενα στην θέση της βοηθού και αποδείχτηκε λύρα εκατό. Ο Χρήστος είπε να αφήσει τον κινηματογράφο και να δοκιμαστεί στο θέατρο (πάλι καλά), γιατί τα μυαλά μας δέσανε και δημιούργησε ηχοτοπία που βρίσκονται στον πυρήνα του θέματος. Η Αγγελική, επίσης, είπε να αφήσει για λίγο την αρχιτεκτονική και να επιμεληθεί τον σκηνικό χώρο της παράστασης, στην πρώτη της εμπειρία στο θέατρο, με όρεξη για δημιουργία και γνώση. Η Μυρτώ είναι ένας άνθρωπος που γνώρισα σ΄αυτή την δουλειά, την εμπιστεύτηκα από την αρχή, και πήρα πολλά από τον τρόπο που δουλεύει με τα σώματα των ηθοποιών. Με την Τζω συνεργάζομαι για δεύτερη φορά στην επιμέλεια των φωτισμών και κάθε φορά είναι και καλύτερα. Η Χρυσάνθη, η οποία επιμελήθηκε το γραφιστικό υλικό της παράστασης, δούλεψε ασταμάτητα και πρότεινε ιδέες ξανά και ξανά.
* Για τέλος άφησα τις δύο περσόνες – αδελφές – ηθοποιούς της παράστασης, την Μαρίνα και την Κρίνα, που η πίστη τους και η διαθεσιμότητα τους στην ιδέα αλλά και σε μένα ήταν συγκινητική και νιώθω τυχερός που δούλεψα μαζί τους. Νομίζω πως δεν είμαι ο κατάλληλος για να απαντήσει στο «γιατί κάποιος να δει αυτή την παράσταση», αλλά μπορώ να σας πω πως η πρόθεση μας ήταν και είναι να δημιουργήσουμε έναν διάλογο με το κοινό πάνω στο θέμα της απώλειας.
* Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να σας μιλήσω για την παράσταση στο Κρατικό, μιας και οι πρόβες μας ξεκινάνε σε λίγες μέρες και δεν έχω γνωριστεί ακόμα με την ομάδα, αν και ξέρω ότι θα είναι κάποιοι ηθοποιοί τους οποίους εκτιμώ πολύ. Χαίρομαι πραγματικά που θα είμαι στην Θεσσαλονίκη φέτος, μιας και έχω πολλούς δικούς μου αγαπημένους ανθρώπους εκεί και κάθε φορά που πάω νιώθω σαν το σπίτι μου. Επίσης, χαίρομαι που θα ξαναβρεθώ στο Κρατικό θέατρο μετά από πέντε χρόνια και θα συνεργαστώ με τον Γιάννη Σκουρλέτη που εκτιμώ πολύ σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο. Όσο για τον ρόλο μου, αυτό θα σας το αφήσω για έκπληξη.
* Δεν έχω θεατρικά όνειρα. Προσπαθώ να δημιουργώ μέσα από τις ανάγκες των εποχών, κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα καταπιαστώ ποτέ με κάποιο κλασσικό έργο ή κάποιον μεγάλο συγγραφέα, τότε είμαι οκ μ΄αυτό. Θέλω να συναντήσω ανθρώπους απ’ όλη την Ελλάδα, από άλλες χώρες, από κάθε μεριά του κόσμου και να ακούσω τις ιστορίες τους. Θαυμάζω το έργο του Εουτζένιο Μπάρμπα, τη μαεστρία με την οποία ανακάλυπτε κάθε φορά νέους τρόπους, όπου κι αν βρισκόταν, για να επικοινωνεί με τις τοπικές κοινότητες και να μιλάει μέσα από την κουλτούρα τους.
* Ξεχωρίζω καλλιτέχνες που οι δουλειές τους κουβαλάνε μια αυθεντικότητα και εμπιστεύονται τις ρίζες τους όπως την Caroline Nguyen, τον Ανέστη Αζά, την Γεωργία Μαυραγάνη, την Νίκη Δουλγεράκη, τον Γιώργο Παπαγεωργίου και τον Ευριπίδη Λασκαρίδη που κινείται πιο κοντά στην performance αλλά η δουλειά του είναι μοναδική. Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που με σιγουριά θα ήθελα να ξανασυνεργαστώ στο μέλλον, αυτός είναι η Ελένη Μποζά, που συνεργαστήκαμε μαζί τον περασμένο Απρίλη στο «Χώμα δωρεάν για όλους» και ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία.
* Η σχέση μου με τον αθλητισμό: Εκρηκτική! Έχω περάσει από πολλά αθλήματα, με τελευταίο το κικ μπόξινγκ, αλλά η μεγάλη μου αγάπη είναι το ποδόσφαιρο. Παίζω ακόμα μπάλα με φίλους, όσο είμαι Αθήνα και μου το επιτρέπει ο χρόνος μου παίζω μπάλα στην ομάδα του ΣΕΗ και δε χάνω αγώνα του Παναθηναικού! Η σχέση μου με τον χορό: Παλιά αγάπη.
* Η σχέση μου με την μουσική: Είχα την τύχη, από μικρός, να γνωρίσω την μουσική και να σπουδάσω μουσική. Μέχρι και σήμερα με συντροφεύει στις όμορφες και στις δύσκολες στιγμές, είναι πηγή έμπνευσης, είναι μέσο διασκέδασης, είναι η βενζίνη του λαού. Η σχέση μου με το τραγούδι: Το τραγούδι μου έχει χαρίσει κάποιες πολύ όμορφες συνεργασίες και φιλίες. Το τραγούδι ανοίγει δρόμους επικοινωνίας με το κοινό τόσο εύκολα, είναι μαγικό!
* Στο σινεμά είναι κάποια νέα παιδιά που εκτιμώ πολύ, παιδιά της γενιάς μου ή και νεότερης γενιάς, που στο μέλλον θα ήθελα να μου δωθεί η ευκαιρία να γίνω μέρος των ιστοριών τους. Στο σινεμά βλέπω φως, και όρεξη να αλλάξουν τα πράγματα.
* Όσο για την τηλεόραση, τα τελευταία χρόνια έχει υπάρξει μια στροφή στην μυθοπλασία και χαίρομαι γιατί πολλοί φίλοι και συνάδελφοι έχουν δουλειά. Μ’ ενοχλεί, όμως, που τα προιόντα που παράγουμε είναι εσωτερικής κατανάλωσης. Έχουμε πολύ καλούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες και θα μπορούσαμε να είμαστε κι εμείς μέρος του παγκόσμιου χάρτη.
* Θα ήθελα να συμμετάσχω σε κάποιο ενδιαφέρον τηλεοπτικό πρότζεκτ στο μέλλον, αλλά δεν είναι στις προτεραιότητές μου.
* Η Αθήνα είναι η πόλη μου, ο τόπος μου, οι μέρες μου και τα βράδια μου, οι άνθρωποί μου. Μου αρέσει η φασαρία του κέντρου, η ησυχία των νοτίων προαστίων, η φύση στα βόρεια, η γεμάτη Λεωφόρος τις Κυριακές που έχει αγώνα, η γειτονιά μου στην Κυψέλη και οι άνθρωποι της που προέρχονται από διάφορα μέρη του κόσμου, η παλιά γειτονιά μου στο Μπραχάμι και οι άνθρωποι που μεγάλωσα, το σχολείο μου, τα κυριλέ θέατρα στο Σύνταγμα, τα μικρά θέατρα στο Μεταξουργείο, τα Εξάρχεια ελεύθερα, το παγωτό στην Βουλιαγμένη το απόγευμα, τα μπάνια στον μόλο στο Καβούρι το καλοκαίρι, οι βόλτες γύρω απ΄την Ακρόπολη, τα μαγαζιά των φίλων μου, οι αγκαλιές και οι φωνές των φίλων μου στις συναυλίες του Μάλαμα και του Θανάση το καλοκαίρι στο Κατράκειο, η καθημερινότητα με την κοπέλα μου, το γουργούρισμα του γάτου μου και η κίνηση στου δρόμους. Το τελευταίο δεν μ΄αρέσει.
* Μου αρέσει που το All4fun κάθε χρόνο μεγαλώνει, αποκτά φωνή και δίνει χώρο όλο και σε περισσότερους νέους καλλιτέχνες να έχουν φωνή.
& Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση “Κενή Διαθήκη – Τα γενέθλια” ακολουθούν ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 7/11/2022
