Η σκανταλιάρικη του φύση παρέπεμπε κατά βάθος σε κάτι καλλιτεχνικό. Κι όταν, λοιπόν, ξεκίνησε ως ανιματέρ και συμμετείχε σε μια αρμένικη θεατρική ομάδα φίλων του, το “μικρόβιο” της υποκριτικής άρχισε να μεστώνει.
Έπειτα από πέντε χρόνια το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Πήγε στη σχολή Δήλος της Δήμητρας Χατούπη, αποφοίτησε το 2016 και έκτοτε κλείδωσε πως θα γινόταν πια ηθοποιός και με τη βούλα. Ο Χοβίκ Καραμπετιάν έχει μια πληθωρική παρουσία σε ό,τι καταπιάνεται και εκτός των όλων των άλλων, έχει έφεση στα ζογκλερικά, μπορεί να κάνει τον κασκαντέρ, μπορεί να ρίχνει με καλάζνικοφ (όπως έμαθε με τη συμμετοχή του σε μια ξένη ταινία μεγάλου μήκους, που γυριζόταν στη Αθήνα) και φυσικά να υποδύεται ρόλους, όπως ο Φώτης στο “Κόκκινο Ποτάμι, η συνέχεια”
Ως πρόσωπο της εβδομάδας μας μίλησε μεταξύ άλλων για τη συμμετοχή του στη σειρά, αλλά και για πολλά ακόμα ενδιαφέροντα στοιχεία, που τον συνοδεύουν, όπως είναι για παράδειγμα η καταγωγή του, τόσο από την Αρμενία, όσο και από τη μακρινή Γουατεμάλα!
* Η υποκριτική προέκυψε από την ανάγκη μου για εργασία με πιό ευέλικτο ωράριο όσο σπούδαζα στο Πολυτεχνείο, τότε ακόμα δεν φανταζόμουν ότι θα γίνω ηθοποιός. Ξεκίνησα ως ανιματέρ για παιδιά λοιπόν και παράλληλα συμμετείχα και σε μια αρμένικη ερασιτεχνική θεατρική ομάδα που είχαν φτιάξει κάτι φίλοι μου, τη “Νορ Τζιατζάν”. Μέσα από αυτά τα δύο άρχισε να γεννιέται μέσα μου αυτό το μικρόβιο της υποκριτικής τέχνης, εν αγνοία μου. Πέρα από αυτή την ζύμωση όμως μου πήρε 5 χρόνια να μαζέψω το θάρρος να κάνω την προσπάθεια να μπω και εγώ σε μια σχολή θεάτρου για να αποκτήσω κανονικές σπουδές. Όταν πήρα την απόφαση επιτέλους, το 2013 και έδωσα εξετάσεις, έδωσα σε μία σχολή μόνο, για διάφορους λόγους δικούς μου εκείνη την εποχή, στην σχολή θεάτρου “δήλος”. Εκεί, μέσα στους πρώτους 4 μήνες πια, ανάμεσα σε καθηγητές/καλλιτέχνες, ερωτευμένους και παθιασμένους με την τέχνη τους, κλείδωσε μέσα μου πως αυτό το επάγγελμα θέλω να κάνω στη ζωή μου.
* Η υποκριτική τέχνη, πιστεύω είναι η αναζήτηση της ίδιας της ύλης της ζωής, τι είναι αυτό που μπορούμε να αναγνωρίσουμε ως ζωντανό, από τι συντελείται και το πως μπορεί κανείς να το φέρει στην σκηνή. Είναι μία θνησιγενής τέχνη γιατί αφορά το εδώ και το τώρα, αποτελείται από πολλές στιγμές και έχει να κάνει με την αυθεντικότητα, μια πολύ δύσκολη έννοια και στο παρελθόν και σήμερα.
* Κοινός παρονομαστής στην πραγματικότητα του ηθοποιού, τόσο στην εποχή προ covid όσο και σήμερα είναι η ανασφάλεια. Ο ηθοποιός θα πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμος, σωματικά και ψυχικά, ν’ ανταποκριθεί σε δύσκολες συνθήκες για να βγάλει πέρα ένα ρόλο σε μία παραγωγή, χωρίς πάντα να έχουν εξασφαλιστεί οι συνθήκες για να μπορεί να αποδώσει τα μέγιστα.
* Ειδικά στην εποχή του covid που το θέατρο πάγωσε και υπήρξαν μόνο κάποιες διαδικτυακές παραστάσεις, η δουλειά του ηθοποιού δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο γιατί ήρθε αντιμέτωπος με την ανασφάλεια σε όλο της το μεγαλείο, έκλεισαν τα θέατρα, έχασε τη ζωντανή επαφή με τον κόσμο που είναι το Α και το Ω στη δουλειά αυτή και κλήθηκε να ζει μ’ ένα επίδομα 534 ευρώ που με τις πολιτικές εξελίξεις έπρεπε να φαίνεται ο ηθοποιός και ευτυχής που το παίρνει.
* Φτάνουμε στην πραγματικότητα του “me too” και στο σήμερα όπου έχουν εξασφαλιστεί πλέον από τις συνθήκες και όλα αυτά που έσκασαν στην τηλεόραση, η ασφάλεια στο κομμάτι των συμπεριφορών τουλάχιστον που ένας ηθοποιός ανέχεται πλέον, καθιερώθηκε στη συνείδηση των ηθοποιών και των πολιτών ότι ένας ευρέως γνωστός καλλιτέχνης δεν είναι απαραίτητα και άξιος άνθρωπος, ένας άνθρωπος για να είναι καλός στην δουλειά του πρέπει να έχει και την κατάλληλη συμπεριφορά με τους συνεργάτες του. Το θέατρο είναι μία συλλογική δουλειά που δεν χρειάζονται νταηλίκια. Έχει εξασφαλιστεί μεγαλύτερη αξιοπρέπεια και έχουν μπει μεγαλύτερα όρια στο τι ένας ηθοποιός ανέχεται από την ώρα που άνοιξαν στόματα μέσα στις συζητήσεις που γίνονταν για το me too.
* Από εκεί και πέρα το επάγγελμα του ηθοποιού όπως όλα τα επαγγέλματα, πρωτίστως είναι στην ευθύνη της πολιτείας και θα έπρεπε να επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και η άδεια άσκησης επαγγέλματος, όπως και στο επάγγελμα του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου ή και άλλων καλλιτεχνών. Αλλά πέρα από την ευθύνη της πολιτείας μετά είναι και το κομμάτι της ευθύνης του κάθε άνθρώπου για το που θέλει να βάλει τα προσωπικά του όρια με ποιές συμπεριφορές νιώθει εντάξει και μέχρι που νιώθει ασφαλής οικονομικά αλλά αν υπάρχει ένα πλαίσιο συλλογικών συμβάσεων εργασίας μας καλύπτει όλους ακόμα και όταν δεν θέλουμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας .
* Η τέχνη είναι το αλάτι και το πιπέρι στην ζωή των ανθρώπων, ακόμη και αν αυτοί δεν το αναζητούν συνειδητά. Αυτή η διετία το απέδειξε για ακόμα μια φορά, τι θα γινόταν αν ο άνθρωπος δεν είχε χρώμα στην ζωή του, δεν είχε μουσική, αν δεν είχε την αγαπημένη του μπλούζα να φορέσει, που του φτιάχνει την διάθεση, την αγαπημένη του σειρά να δει για να αποφορτιστεί από το στρες της ημέρας, αν δεν είχε το αγαπημένο του επιτραπέζιο/παζλ/ηλεκτρονικό παιχνίδι να παίξει με τους φίλους του, την οικογένειά του ή και μόνος; Δεν ήταν λίγος ο κόσμος που για πρώτη φορά, μέσα στην καραντίνα, έπιασε ένα πινέλο, ένα βιβλίο, ένα καλέμι ή πηλό για να δημιουργήσει κάτι.
* Η ζωή σε μια κοινωνία που επιβραβεύει το φτηνό το γρήγορο και το απλό, όταν η ποσότητα υπερισχύει της ποιότητας, το φαίνεσθαι της ουσίας, σε αναγκάζει να τα ξεχάσεις όλα αυτά, να ξεχάσεις τις ανάγκες σου σαν άνθρωπος. Η διετία αυτή μέσα σε όλη την τραγικότητά της μας έδωσε το χώρο και τον χρόνο να τα θυμηθούμε. Να έρθουμε σε επαφή ξανά με τον εαυτό μας και η όποια μορφή τέχνης μπόρεσε ο καθένας μας να έρθει σε επαφή, μας κράτησε γειωμένους όσο το μυαλό ταξίδευε.
* Νιώθω τεράστια υπερηφάνεια που ο κ. Μανουσάκης με επέλεξε για τον ρόλο του Φώτη στο “Κόκκινο Ποτάμι”. Όταν βρίσκομαι στο σετ με τους συναδέλφους μου και δουλεύουμε μια σκηνή ο χρόνος σταματά, διογκώνεται, ενώ ταυτόχρονα περνά τόσο γρήγορα. Είναι μεγάλη τιμή για έναν νέο ηθοποιό σαν και εμένα να καθοδηγείται από τον κ. Μανουσάκη με την τόση εμπειρία του που κάνει ακόμα και τις πιο δύσκολες σκηνές να φαντάζουν παιχνιδάκι. Είναι μια δουλειά για την ελληνική ιστορία και τον Πόντο που θα αγγίξει τις μνήμες και τις καρδιές πάρα πολλών ανθρώπων. Εγώ έχω μάθει πολλά για την ιστορία του τόπου μου μέσα από αυτήν. Ειδικά όταν ξέρω ότι θα περάσουν μέρες ή και εβδομάδες μέχρι να ξανακάνω γύρισμα, φεύγω με μία πικρία από το σετ και ανυπομονώ να ξαναγυρίσω ή να δω το επεισόδιο στην τηλεόραση να παίζεται.
* Τα αδέλφια μου αλλά και καρδιακοί μου φίλοι σχεδόν ταυτίζουν τον Φώτη με εμένα, εγώ αυτό που μπορώ να πω είναι ότι ο Φώτης εκπροσωπεί όχι μόνο εμένα αλλά και πόσους άλλους ακόμη, που καθημερινά παλεύουν να τα βγάλουν πέρα χωρίς να σπάσει το πνεύμα τους, χωρίς να χάσουν την ελπίδα από την καρδιά τους, τον πόθο τους για έρωτα, την ανάγκη τους για ένα χαμόγελο. Ο Φώτης έφτασε ξένος στην Ελλάδα, όπως τόσοι άλλοι σήμερα ακόμα, ανάμεσα σε ομογενείς ξένους, ανθρώπους που τα είχαν χάσει όλα και από θαύμα ήταν ακόμη ζωντανοί, που όμως δεν δίστασε στιγμή να τους αγκαλιάσει, να ερωτευτεί, να παλέψει για αυτούς, μέσα στη μιζέρια της κατάστασής τους να παίξει μπάλα ή και θέατρο με αυτούς. Ένας άνθρωπος που παλεύει για τα πιστεύω του, δεν ξέρω πόσο κοντά είμαι με τον “Φώτη”, ξέρω όμως ότι δεν θα ήθελα να είμαι μακριά από αυτόν.
* Το Νοέμβριο του 2021, σχεδόν ένα χρόνο πριν στις 4 Νοεμβρίου, έφυγε από την ζωή η μητέρα μου και φυσικά αυτό μ’ επηρέασε πολύ. Έτσι μετά τα Χριστούγεννα πήρα την απόφαση να φύγω από την Ελλάδα και πήγα να δουλέψω σε ένα εργοτάξιο στην Κύπρο, ήταν η ανάγκη μου να αλλάξω την καθημερινότητά μου που με οδήγησε σε αυτό. Όταν επέστρεψα ξανά τον Απρίλιο στην Αθήνα, φυσικά δεν είχα δουλειά και άρχισα να στέλνω βιογραφικά όπου μπορούσα, μια μέρα λοιπόν χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν η πολυαγαπημένη casting director Χρύσα Ψωμαδέλλη. Με την Χρύσα είχαμε γνωριστεί και στον πρώτο κύκλο της σειράς “Το Κόκκινο Ποτάμι” όπου συμμετείχα σαν βοηθητικός ηθοποιός. Μόλις μου είπε ότι θέλει να με γνωρίσει στον κ. Μανουσάκη για την σειρά “ Το Κόκκινο Ποτάμι η συνέχεια” τα έχασα, η ανάσα μου κόπηκε. Την επόμενη μέρα, αν θυμάμαι καλά, είχα ραντεβού με τον κ. Μανουσάκη, όπου και με δοκίμασε για τον ρόλο του “Φώτη”. Η αγωνία μου μέχρι να πάρω απάντηση και να κλείσει η συμφωνία δεν περιγράφεται. ‘
* Όταν τελικά έκλεισε η συμφωνία και μάλιστα έμαθα ότι θα συνεργαστώ και με τους πολύ αγαπημένους φίλους και συναδέλφους, Αφροδίτη Βραχοπούλου, Τάκη Σακελλαρίου και Δημήτρη Μαύρο, και με τον επίσης πολύ αγαπημένο συνσπουδαστή μου, απο την σχολή “δήλος”, τον Γιάννη Ίτσιο η ψυχή μου πέταξε. Ειδικά στο πρώτο γύρισμα όπου και είχα τεράστιο άγχος, ήταν αυτοί που με στήριξαν με τις συμβουλές τους.
* Εκεί στο πρώτο γύρισμα ήταν που γνώρισα και όλους τους άλλους συνεργάτες μου στο cast, το συνεργείο αλλά και της παραγωγής, όλοι λειτουργούσαν σαν ομάδα με επικεφαλής τον κ. Μανουσάκη, η πρώτη αυτή εμπειρία στη σειρά θα μου μείνει αξέχαστη. Ο κ. Μανουσάκης είναι ένας άνθρωπος ερωτευμένος με την τέχνη του και αυτό είναι κάτι που φαίνεται επί το έργο. Όσο δύσκολο και αν είναι το γύρισμα, η αίσθηση αυτή και μόνο σ’ εμπνέει να συνεχίζεις.
* Σαν ηθοποιός έχω σχετικά καλή σχέση και με τον χορό και με την μουσική. Το θέατρο και ο ηθοποιός είναι μία τέχνη που τα περικλείει όλα συμπεριλαμβανομένου και της συγγραφής αλλά και της σκηνοθεσίας, γιατί σε κάποιον βαθμό σκηνοθετείς και τον εαυτό σου, ακολουθώντας βέβαια τις υποδείξεις του σκηνοθέτη. Όπως επίσης για να μπορέσεις να ερμηνεύσεις έναν ρόλο σε ένα έργο θα πρέπει να απαντήσεις και σε πολλά ερωτήματα για αυτόν που δεν είναι εμφανώς δοσμένα πάντα στο κείμενο, οπότε είσαι και ένας φανταστικός συγγραφέας μέσα σε όλο αυτό. Καταλήγω στο ότι η υποκριτική είναι μία τέχνη που συμπεριλαμβάνει μέσα της και τη σκηνοθεσία, τη συγγραφή, τη μουσική και τον χορό.
* Στο ερώτημα πώς προέκυψαν τα ζογκλερικά αρχικά έχει να κάνει με το ότι από μικρός ήμουν υπερκινητικός και σκανταλιάρης, όπως θα έλεγε κι η μητέρα μου. Τη “βασάνισα” αρκετά όσο ήμουν παιδί είναι η αλήθεια. Συνεχώς σκαρφάλωνα σε δέντρα, σε κάγκελα, γενικά τέσταρα συνεχώς τις σωματικές δυνατότητές μου. Όταν πήγα εσώκλειστος στο “Μελκονιάν”, ένα αγγλόφωνο αρμένικο σχολείο στην Κύπρο, μου δόθηκε η ευκαιρία να διοχετεύσω αυτή την ενέργεια στον στίβο, στα aggressive inline πατίνια αλλά και στο βόλεϊ. Φυσικά ακόμα έκανα διάφορες σκανδαλιές, όπως πολλοί από εμας εκεί ως έφηβοι, σκαρφαλώναμε ορόφους από το εξωτερικό του κτιρίου για να το σκάσουμε να πάμε για βόλτα όταν δεν μας έδιναν άδεια να βγούμε. Πολλές ιστορίες με τέτοια από εκείνα τα χρόνια, ιστορίες που ποτέ δεν έμαθε η μητέρα μου, “ευτυχώς”.
* Τα ταχυδακτυλουργικά, τα ξυλοπόδαρα και τα ζογκλερικά μπήκαν στη ζωή μου πιο μετά. Όταν έγινα ανιματέρ κι εκεί άρχισα να ασχολούμαι με αυτά. Άνοιξε ένας νέος κόσμος για να δοκιμάσω τις δυνατότητές μου. Τα ακροβατικά ήταν αυτά που μου άνοιξαν τον δρόμο στα stunts, σε ταινίες και σειρές, σε μιά από αυτές τις δουλειές, στην “Μικρή Τυμπανίστρια” του Τσαν Γουκ Παρκ, όπου και κάποια από τα γυρίσματά ήταν εδώ στην Αθήνα. Τότε μάλιστα χρειάστηκε να ξέρουμε να χειριζόμαστε καλάσνικοφ (!) Σχεδόν κανείς μας δεν ήξερε, έτσι η παραγωγή είχε ειδικούς όπλων όπου και μας έκαναν ασκήσεις με τα καλάσνικοφ επί μία εβδομάδα πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματά μας.
* Αν και έχω συμμετάσχει σε λίγα πρότζεκτ στον κινηματογράφο μέχρι στιγμής, είναι όνειρό μου να συμμετέχω όλο και πιο πολύ σε κινηματογραφικές παραγωγές στην ελληνική ή και την αγγλική γλώσσα. Τώρα για το μέλλον; Για να μπορέσει ένας ηθοποιός ν’ αναδείξει τις αρετές νομίζω πως είναι το σενάριο, θα ήταν χαρά μου να συμμετάσχω σε παραγωγές με ενδιαφέρον και φρέσκο σενάριο. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τις τηλεοπτικές παραγωγές.
* Σαν παιδί μεγάλωσα σαν Ελληνοαρμένης, πήγα σε νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο αρμένικο. Μιλούσα τρεις γλώσσες ελληνικά, αγγλικά και αρμενικά. Πηγαίναμε σε αρμενική ή ελληνική εκκλησία. Η μητέρα μας όμως προσπαθούσε, με όσες δυσκολίες είχε αυτό, να μας μεταδώσει και την δική της πλευρά, μια πλευρά που τώρα περισσότερο από ποτέ την εξερευνώ και την αναζητώ. Με πήγαινε κάποιες φορές στην ισπανόφωνη εκκλησία στον Πειραιά, θυμάμαι με πήγε μια φορά να μάθω ισπανικά σε ένα φροντιστήριο αλλά δεν κράτησε πολύ. Έτσι η σχέση μου με την Αρμενία και την Ελλάδα φυσικά είναι πολύ δυνατή, θα ήθελα πολύ και θα συμβεί μια μέρα να περπατήσω στα χώματα των προγόνων μου στην Ανατολή όπως επίσης όμως και στη Δύση. Ένας στόχος που έχω και θα ήθελα να πραγματοποιηθεί κάποια στιγμή στην ζωή μου είναι να πάω να ζήσω δύο χρόνια στη Γουατεμάλα – επειδή κατάγομαι και από εκεί και – να γνωρίζω την οικογένεια μου εκεί και την κουλτούρα που ξέρω τόσο λίγα για αυτήν.
* Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία θεατρική συνεργασία μέχρι τώρα για να είμαι ειλικρινής, απο την στιγμή που κάθε μιά από αυτές ήταν δική μου επιλογή, από την κάθε μιά πήρα κάτι διαφορετικό. Ένα έργο που έχει μείνει μέσα στην καρδιά μου όμως και λόγω θέματος αλλά και λόγο συνεργατών και όσως γνώσεων πήρα από αυτό ήταν ο “ΙΩΝ” του Πλάτωνα σε σκηνοθεσία Λένας Φιλίπποβα. Όσο για το άμεσο μέλλον, ξεκινάμε πρόβες σε έργο, το οποίο θ’ ανακοινωθεί σύντομα.
* Η Αθήνα είναι το σπίτι μου, εδώ μεγάλωσα και έζησα μ’ ένα μικρό κενό έξι χρόνων όπου ήμουν στο άλλο μου σπίτι, στο σχολείο στην Κύπρο. Η Αθήνα για μένα έχει το μαγικό το ότι όσο καιρό και και να την ζήσεις πάντα θα βρίσκεις μια καινούργια γωνιά να ανακαλύψεις. Τα βρίσκεις όλα ανάλογα με την ανάγκη σου. Δεν έχω καλύτερο τρόπο να ξεφύγω λίγο από το άγχος και το στρες από το ν’ ανέβω κάπου ψηλά, στην Ακρόπολη, στο Λυκαβητό, τον Υμηττό και να βλέπω τα φώτα της νυχτερινής Αθήνας από ψηλά ή να πάω να καθίσω στην παραλία παρέα με τον ήχο των κυμάτων.
* Στο All4fun μου αρέσει το ότι έχει τόσο υλικό για απλούς αναγνώστες, όσο και για τους επαγγελματίες στον χώρο της τέχνης που ψάχνουν να ενημερωθούν ή και να βρούν την επόμενη τους εργασία. Η αγαπημένη μου στήλη είναι το “Ποίημα της εβδομάδας”. Φυσικά να μην ξεχάσω και τον Κυριάκο Κουρουτσαβούρη, η πνοή αυτής της πλατφόρμας, που μου χάρισε αυτή την όμορφη συζήτηση αλλα και που είναι σε όλα μέσα.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 29/10/2022