* Προ-covid τα πράγματα ήταν κάπως, ας πούμε, πιο σταθερά. Μπορεί εργασιακά οι συνθήκες να μην ήταν απαραιτήτως καλύτερες, αλλά ήξερες π.χ. αν δούλευες κάπου και πηγαίνατε καλά, ότι το πράγμα θα συνέχιζε ως έχει. Τώρα ένα κρούσμα αρκεί για να διακόψεις τις παραστάσεις. Το θέμα του φόβου δεν το αγγίζω καν. Τόσο για τον ηθοποιό, όσο και το κοινό. Το φάντασμα του covid πλανάται ακόμα στα θέατρα και όχι μόνο.
* Στη σύγχρονη Ελλάδα, εδώ και αρκετά χρόνια, υπάρχει ένα – τρόπον τινά – φλερτ με τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Παρόλα αυτά, σε οποιαδήποτε κοινωνικού τύπου αλλαγή κατά οπισθοδρομικών στερεότυπων, ήμασταν πίσω. Τώρα, προσπαθούμε να καλύψουμε αυτό το κενό.
* Η πρόοδος και ο συντηρητισμός ανέκαθεν συγκρούονταν. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μας ωθούν προς αυτή την κατεύθυνση, με κυριότερο την ψηφιακά παγκοσμιοποιημένη κοινωνία των social media. Κάποια λοιπόν από τα αποστήματα της ελληνικής πραγματικότητας έσπασαν και άρχισε να γίνεται διάλογος για πράγματα που παραδοσιακά κρύβαμε κάτω απ’ το χαλάκι. Κι ευτυχώς δεν τα συζητάμε μόνο, αλλά δρούμε και αναλόγως την περίπτωση με περισσότερο θάρρος κι αποφασιστικότητα. Κι αυτό είναι μία κοινωνική κατάκτηση. Σαφώς για διάφορες καταστάσεις που βιώνουμε στο χώρο και τις συντηρούμε φέρουμε μεγάλη ευθύνη και εμείς οι ίδιοι.
* Όμως είναι άδικο να επιρρίπτουμε την ευθύνη – ακέραια – στο σύνολο του κλάδου. Είναι πολύ δύσκολο να εκφραστεί κάποιος πραγματικά, όταν σε θέσεις εξουσίας βρίσκονται άτομα που με μια τους λέξη μπορούν να σε διαγράψουν από το χάρτη. Χρειαζόταν χρόνος λοιπόν, θάρρος κι η κατάλληλη στιγμή. Όσο πιο ενωμένοι είμαστε, τόσο πιο γρήγορα θα προοδεύσουμε. Και μιλώντας για πρόοδο, αναφέρομαι στην πορεία προς απαλλαγή από τις διακρίσεις και την απαξίωση της προσωπικότητας. Νομίζω είναι εμφανές ποιοι κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση και ποιοι όχι.
* Προσωπικά προσπαθώ να πατάω στο σήμερα και να αφουγκράζομαι τα σημεία των καιρών μας. Η τέχνη οφείλει να μετουσιώνει τους σύγχρονους προβληματισμούς σε δράση. Να βγαίνει μπροστά και να λειτουργεί σαν καθρέφτης.
* Δεν είναι τυχαίο που σε ιστορικά κινήματα, συνήθως, πρωτοστατούσαν καλλιτέχνες. Παραδείγματος χάριν, είμαι πολύ χαρούμενος με τις δράσεις συναδέλφων και θεατών σχετικά με τα πρόσφατα γεγονότα (αναστολή ποινής Λιγνάδη), σε παραστάσεις που περιοδεύουν το καλοκαίρι. Οφείλουμε να λειτουργούμε σαν καταλύτης για την κοινωνική αλλαγή.
* Οι “Τρομεροί Γονείς” είναι ένα έργο που τραβάει το κοινό πολύ βαθιά στον κόσμο του. Έχοντας συνομιλήσει με πολλά άτομα μετά τις παραστάσεις, παρατηρώ ότι θέλουν να μπορούν να τα εξηγήσουν όλα. Κι αυτό γιατί ταυτίζονται σε ακραίο βαθμό. Οδηγούνται σε πολλές διαφορετικές ερμηνείες των πραγμάτων και ειλικρινά και μόνο γι’ αυτό, νιώθω πλουσιότερος.
* Με την Αναστασία Παπαστάθη συστηθήκαμε μέσω του δασκάλου μου, Κοραή Δαμάτη, ο οποίος δούλευε πάνω σε μία παράσταση στο Radar. Εκείνη την περίοδο, η Αναστασία έψαχνε άτομο για το ρόλο του Μιχάλη στους “Τρομερούς Γονείς” και έτσι λίγο αργότερα πέρασα από ακρόαση. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και καταλήξαμε να συνεργαζόμαστε.
* Στο μυαλό μου η συγκεκριμένη δουλειά έχει ένα τεράστιο θετικό πρόσημο, γιατί έχουμε δέσει πολύ ωραία σαν ομάδα και το κλίμα είναι άψογο. Επίσης ο κόσμος μας δέχτηκε πολύ θερμά. Οπότε πραγματικά ανυπομονώ να ξεκινήσουμε με τη νέα σεζόν. Νομίζω έχουμε πολλά ακόμα να δώσουμε. Και φυσικά θέλω πολύ να ξαναβρεθώ με τον Μιχάλη, με τον οποίο σαν χαρακτήρες δεν φέρουμε πολλά κοινά στοιχεία. Κι αυτό είναι που με γοητεύει περισσότερο. Νιώθω ότι κάθε φορά έχω κάτι νέο να ανακαλύψω.
* Τηλεοπτικά, προς το παρόν, δεν έχω κάνει πολλά πράγματα. Σίγουρα όμως θα ξεχώριζα τη συμμετοχή μου στο δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ “1821: Οι ήρωες”, στο ρόλο του Λόρδου Βύρωνα.
* Η πρόκληση ενσάρκωσης αυτού του χαρακτήρα ήταν πολύ μεγάλη και η διαδικασία πολύ ενδιαφέρουσα και ευχάριστη.
* Υπάρχει κάτι το μαγικό με τις σειρές εποχής και νιώθω πολύ τυχερός γι’ αυτή τη συνεργασία. Γενικά με ευχαριστεί πολύ η δουλειά στην κάμερα, οπότε με την τηλεόραση θα ήθελα να ασχοληθώ και πάλι στο μέλλον.
* Με τον χορό σαν μορφή έκφρασης δεν βρήκα ποτέ σημείο ταύτισης. Παρόλα αυτά όποτε έχει χρειαστεί να χορέψω σε παράσταση, τα έχω δώσει – νομίζω επιτυχώς – όλα.
* Αθλητικά, κάνω πολύ καλή εξέδρα στον αδελφό μου που παίζει ποδόσφαιρο. Αλλά μέχρι εκεί. Επίσης δεν ξέρω αν μετράει, αλλά παίζω πολύ καλά σκάκι.
* Μου αρέσει να σκαρώνω ιστορίες ενστικτωδώς από εικόνες που έχω στο μυαλό μου και να τις γράφω χωρίς να φιλτράρω το λόγο. Είναι μία διαδικασία που με αποφορτίζει και με ταξιδεύει. Δε ξέρω αν θα έμπαινα ποτέ στη διαδικασία έκδοσης του υλικού που έχω μαζέψει, αλλά προς το παρόν κάτι τέτοιο δε μ’ απασχολεί.
* Επίσης στα δύο album που έχουμε βγάλει με τους Rollin’ Dice έχω γράψει σχεδόν όλους τους στίχους. Πέραν αυτών, πρόσφατα έγραψα και το σενάριο της ταινίας μικρού μήκους “Screenlife”, την οποία και σκηνοθέτησα.
* Το κομμάτι της σκηνοθεσίας ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, καθώς ήταν η πρώτη φορά που δούλευα πάνω σ’ αυτόν τον τομέα. Είναι πολύ σημαντικό όμως, που η πρώτη φορά ήταν σε συνεργασία με φίλους, καθώς υπήρχε κατανόηση και αλληλοβοήθεια. Δε θεωρώ ότι είναι κάτι που έχω μάθει ολοκληρωμένα να κάνω, όμως έλαβα εμπειρία και γνώση πάνω στο αντικείμενο. Ίσως να το ξανά έκανα στο μέλλον όντας πιο έμπειρος.
* Από τις παραστάσεις που έχω συμμετάσχει – πέραν από τους “Τρομερούς Γονείς” – θα ξεχώριζα δύο. Η πρώτη είναι ο “Άνθρωπος Ελέφαντας” (2019 – 2020) σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη στο θέατρο Vault. Είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα – από καλλιτεχνικής άποψης – δουλειά, που έχω πάρει μέρος. Εκεί είχα τρία πολύ μικρά ρολάκια τα οποία εναλλάσσονταν με τη χρήση μάσκας.
* Με ιντρίγκαρε πολύ το γεγονός ότι έπρεπε να είμαι πολύ διαφορετικός σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα κι αυτό ήταν κάτι στο οποίο είχα δώσει πολύ βάση. Κάποιες φορές οι θεατές νόμιζαν ότι είχαμε έξτρα ηθοποιούς γι’ αυτούς τους ρόλους κι αυτό ως αποτέλεσμα μου έδινε χαρά. Παράλληλα όμως είχαμε ταιριάξει πολύ ωραία και σαν θίασος.
* Η δεύτερη παράσταση, είναι το “Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας” (2017 – 2018) σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αδάμη στο θέατρο Ιλίσια, με την οποία περιοδεύσαμε κι εκείνο το καλοκαίρι. Εκεί παρόλο που η προσαρμογή του έργου είχε γίνει για παιδιά, είχαμε φτιάξει μία παράσταση που απευθυνόταν και σε μεγάλους. Κάτι το οποίο ο Δημήτρης κάνει πάντοτε περίτεχνα. Η ιδιαιτερότητα αυτής της δουλειάς όμως έγκειται στο δέσιμο που είχαμε σαν θίασος. Από εκείνη τη χρονιά απέκτησα φίλους ζωής και έχω επικοινωνία με όλους τους ηθοποιούς που συμμετείχαν.
* Η Αθήνα δυστυχώς είναι μία πόλη που δε μου αρέσει καθόλου. Έχω πει πολλές φορές πως αν καλλιτεχνικά δεν ήταν το κέντρο της χώρας μας και δε με δέσμευε επαγγελματικά, θα μετακόμιζα στην επαρχία. Είναι μία πόλη που έχει ορισμένα ωραία σημεία για να βγει κάποιος και να κάνει βόλτα, όμως είναι τόσο στενή χωροταξικά και τόσο άναρχη πολεοδομικά που η συνολική της εικόνα μου προκαλεί θλίψη και εκνευρισμό στο πλαίσιο της καθημερινής μετακίνησης.
* Στο All4fun λατρεύω το χιούμορ με το οποίο αντιμετωπίζετε τα πράγματα (βλέπε All4troll) και το γεγονός ότι δίνετε τόσο απλόχερα βήμα σε νέους καλλιτέχνες, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς ιδιαίτερες συνθήκες, χωρίς τίποτα. Αυτό που κάνετε είναι καθαρό, ουσιαστικό και μοναδικό. Ένα πραγματικό εργαλείο για τους ηθοποιούς και το κοινό. Εύχομαι από καρδιάς καλή συνέχεια σε ότι κάνετε και ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνατε αυτή την εβδομάδα.
* Μετά από μια απόλυτα επιτυχημένη σεζόν οι “Τρομεροί Γονείς” θα επαναληφθούν και την προσεχή σεζόν στο Θέατρο Radar.
