Ακόμη και όταν πέρασε στο πανεπιστήμιο, η σχολή της είχε άμεση σχέση με το Θέατρο. Αλλά δεν ήταν τόσο αρκετή για να γεμίσει τις δημιουργικές της ανησυχίες.
Έτσι αναζητώντας κάτι παραπάνω βρέθηκε στο εργαστήριο θεατρικής έρευνας της Θεσσαλονίκης και στον δρόμο του Πέτρου Ζηβανού. Ορισμένους μήνες μετά βρέθηκε να φοιτά στην δραματική σχολή του Τέχνης και έτσι η Βασιλίνα Κατερίνη έγινε τελικά αυτό που κάποτε σε μικρή ηλικία είχε παραδεχθεί στο βίντεο ενός ξεχασμένου σκληρού δίσκου.
Μέσω της υποκριτικής πλέον συναντά άλλες ψυχές, αλλά και το δικό της προσωπικό ασυνείδητο, όπως παραδέχεται μεταξύ άλλων στο All4fun ως πρόσωπο εβδομάδες λίγο πριν ξεκινήσει να υποδύεται την Αμπερ στην παράσταση “Τζεμ” στο στούντιο Μαυρομιχάλη.
* Όχι, δεν είμαι άλλο ένα παράδειγμα ηθοποιού που τυχαία σπούδασε υποκριτική, αλλά τα κατάφερε! Αν και πολύ θα το ήθελα, διότι λατρεύω αυτές τις ιστορίες και τα παιχνίδια που παίζει η μοίρα στους ανθρώπους…Εγώ το ήθελα από πάντα!
* Πρόσφατα μάλιστα, ανακάλυψα ένα βίντεο, σ’ ένα ξεχασμένο σκληρό δίσκο, όπου μεταμφιεζόμουνα με τα ρούχα της μητέρας μου κι έλεγα στην κάμερα πως όταν μεγαλώσω θα γίνω ηθοποιός!
* Τα χρόνια πέρασαν και από τις ερασιτεχνικές, έφτασα στις πανελλήνιες. Πέρασα στο τμήμα θεάτρου του ΑΠΘ και η μητέρα μου τρελάθηκε που το έβαλα πρώτη επιλογή! «Γίνε φιλόλογος» μου έλεγε «και θα κάνεις μετά θέατρο»! Τελικά όμως με στήριξε πολύ και αυτό οφείλω να της το αναγνωρίσω.
* Παρόλα αυτά, το τμήμα στο Πανεπιστήμιο δε με γέμιζε απόλυτα κι έτσι παράλληλα ψαχνόμουν σε διάφορες θεατρικές ομάδες. Τότε, ανακάλυψα το κέντρο θεατρικής έρευνας Θεσσαλονίκης, που για μένα συνιστά το πολυτιμότερο θεατρικό εργαστήρι της πόλης, όπου και γνώρισα τον Πέτρο Ζηβανό. Εκεί κατάλαβα τί σημαίνει στ’ αλήθεια η υποκριτική τέχνη για μένα. Ο Πέτρος μου έδειξε ένα δρόμο που κρατάω ακόμα στην καρδιά μου και πάντα ανατρέχω στα διδάγματά του και στο ημερολόγιο που κρατούσα τότε.
* Την επόμενη χρονιά πέρασα στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης κι έκτοτε ζω στην Αθήνα. (Το πανεπιστήμιο το τελείωσα εξ’ αποστάσεως με μερικές αυθημερόν πτήσεις Αθήνα-Θεσσαλονίκη! Και πάλι καλά θα πω, γιατί τα θεατροπαιδαγωγικά εκτός του ότι μου αρέσουν πολύ, με βιοπορίζουν κιόλας παράλληλα με το θέατρο).
* Υποκριτική για μένα σημαίνει συνάντηση. Συνάντηση όχι μόνο με άλλες ψυχές, αλλά κυρίως με το προσωπικό μας ασυνείδητο. Μια βουτιά σε μια θάλασσα με δελφίνια και καρχαρίες.
* Νομίζω πως ποτέ δεν ήταν εύκολο να επιβιώσεις σε αυτό το επάγγελμα. Η ιστορία έχει δείξει πως όσοι κατάφεραν να ζήσουν κάνοντας μόνο αυτή τη δουλειά, ήταν λίγοι και όχι απαραίτητα οι καλύτεροι. Θέλει γερό στομάχι, πίστη, σκληρή δουλειά, επιμονή και υπομονή. Αυτά μου έχουν πει οι δάσκαλοί μου και σπουδαίοι ηθοποιοί που συνάντησα ως τώρα, επομένως υποθέτω πως κάπως έτσι προσπαθούσαν και οι ίδιοι.
* Με την κατάσταση που επικράτησε στην καραντίνα, άναψαν τα αίματα! Και δεν το λέω για κακό. Επιτέλους, με την συσπείρωση του support υπήρξε μια κοινή δράση και μια συλλογικότητα στα πράγματα, που εύχομαι να συνεχιστεί και τώρα που δειλά – δειλά ξανανοίγουμε.
* Αργότερα και με τη δημιουργία του me too, έγιναν μερικά βήματα για να έρθουν στο φως αλήθειες του επαγγέλματος που θάβαμε, συμπεριφορές που ανεχόμασταν και καταπιέσεις που βιώναμε. Όλο αυτό θέλω να πιστεύω πως θα μας κάνει πιο τολμηρούς στο να αρνηθούμε μια δουλειά που δεν μας αρέσει στ’ αλήθεια κι ας μείνουμε λίγο εκτός χώρου (και τί έγινε!), περισσότερο θαρραλέους στο να διεκδικούμε τα αυτονόητα δικαιώματά μας και γενικότερα πιο ενωμένους. Ο χρόνος θα δείξει αν οι συνθήκες θα καλυτερέψουν όντως και πόσοι θα αντέξουμε μέσα σε αυτές. Μακάρι!
* Η κάθε μορφή τέχνης, ανοίγει ορίζοντες, αφυπνίζει συνειδήσεις, ευαισθητοποιεί κλπ. Νιώθω πως σε μια εποχή, όπου το άγχος και η απομόνωση μας κάθισαν μπροστά σε οθόνες και μας βούλιαξαν σε καναπέδες, μόνο η τέχνη είναι ικανή να μας ενεργοποιήσει και να εκτονώσει τα κοιμισμένα πάθη μας. Είναι ανάγκη να βρεθούμε, να συνδεθούμε, να ακουμπήσουμε ο ένας στον άλλον. Ειδάλλως, θα κοιτάμε κάτω σαν «αποχαυνωμένα βλήματα του ίντερνετ» που έχει πει και ο Σκούρτης και θα προχωράμε μόνοι και απαθείς στα ερεθίσματα της ζωής.
* Είναι ευθύνη της πολιτείας να προωθεί τον πολιτισμό και να τον στηρίζει έμπρακτα. Όταν σε όλες τις επίσημες ανακοινώσεις νέων μέτρων εδώ και ενάμιση χρόνο σχεδόν, ο πολιτισμός δεν αναφέρεται πουθενά ή αργεί πάρα πολύ η όποια απόφαση σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας του, όταν οι προγραμματισμοί για τη νέα χρονιά κάνουν λόγο μόνο για τα εστιατόρια, τα καφέ, τα ξενοδοχεία, τότε ναι, ο καλλιτέχνης νιώθει αυτοδίκαια πως παραγκωνίζεται και δε στηρίζεται από
πουθενά.
* Και είναι κρίμα, ειδικά για τη χώρα μας, που κουβαλάει τέτοια ιστορία σχετικά με τη γέννηση και την ανάπτυξη του θεάτρου. Από την άλλη πλευρά βέβαια, θεωρώ πως και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες φέρουμε ευθύνη, καθώς πολλές φορές βολευόμαστε σε μια κατάσταση και λέμε «έλα μωρέ, έτσι ήταν πάντα, τώρα θα αλλάξει;». Μιζεριάζουμε και δεν τολμάμε να διεκδικήσουμε. Αυτή η παραίτηση προωθεί ίσως και την αδιαφορία της πολιτείας.
* Η παράσταση που ετοιμάζουμε ονομάζεται «Τζεμ». Είναι ένα έργο γραμμένο από την Ιρλανδή συγγραφέα Ελείν Μέρφυ, που δεν έχει ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα. Θα παίζουμε κάθε Σάββατο στις 21.00 και Κυριακές στις 19.00 στο Στούντιο Μαυρομιχάλη. Είναι ένα έργο κατά βάσει μονολογικό. Τρεις γυναίκες, τρεις γενιές, μιλούν για τα πάθη τους. Πάθη που τις συνδέουν και που αφορούν την ανάγκη τους για επαφή και αληθινό δόσιμο στη ζωή. Τα θέματα που διαπραγματεύεται αυτό το κείμενο, θεωρώ πως αφορούν διαχρονικά τους πάντες και μπορούν να αγγίξουν τις ψυχές όλων μας. Συνδετικός κρίκος όλων, ο ΤΖΕΜ. Ο Τζεμ που φεύγει, αλλά και που έρχεται. Γιατί ο θάνατος φέρει την αναγέννηση και κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή.
* Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή, που γνώρισα αυτούς τους ανθρώπους, τον Φώτη Μακρή και τη Στέλλα Κρούσκα, που παλεύουν τόσα χρόνια μόνοι τους να κρατήσουν αυτό το όμορφο θεατράκι στα Εξάρχεια. Είναι αξιοθαύμαστο αυτό που κάνουν! Αλλά και τη Μαρία Κανελλοπούλου που μου θυμίζει πως ακόμα και όταν έχεις καταφέρει μια αξιοσημείωτη καριέρα στην υποκριτική, δεν παύεις να’ σαι για πάντα εργάτης του θεάτρου. Έμαθα και μαθαίνω πολλά από όλη την ομάδα και μου αρέσει πολύ που είμαστε δεμένοι και που μπορώ να νιώθω εμπιστοσύνη, σεβασμό και ελευθερία μέσα σε αυτό που κάνουμε. Που δεν το βάλαμε κάτω και παρόλες τις δυσκολίες θα παίξουμε μετά από 1,5 χρόνο αναμονής!
* Η συνεργασία μου αυτή προέκυψε από ακρόαση. Ο Φώτης με είδε δύο φορές κι έπειτα με πήρε να μου πει ότι θέλει να συνεργαστούμε. Ο ρόλος που υποδύομαι είναι η Άμπερ, μια νεαρή 18άρα που μόλις τελείωσε το σχολείο και τρελαίνεται για καφρίλες, ποτά και ξενύχτια. Παιδί που μεγάλωσε χωρίς πατέρα και κουβαλάει πολλές πληγές μέσα της. Ένας ανολοκλήρωτος έρωτας, μια βραδιά με μεθύσια και κόκες, ένα σπασμένο προφυλακτικό και το κακό έγινε.
* Η Άμπερ ωριμάζει, ή τουλάχιστον έτσι νιώθει, καθώς προχωράει το έργο και έρχεται αντιμέτωπη με τον πραγματικό της εαυτό. Με χιούμορ αλλά και με συγκίνηση, πιστεύω πως ο καθένας θα θυμηθεί για λίγο τον εαυτό του μέσα από αυτές τις ηρωίδες. Ο άμεσος τρόπος με τον οποίο προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε το κείμενο στο κοινό, χωρίς τη συνθήκη του τέταρτου τοίχου, είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που προτείνω να έρθει ο κόσμος να δει την παράστασή μας.
* Ανυπομονώ πάρα πολύ γι αυτή τη δουλειά, καθώς λόγω της κατάστασης έχω να παίξω μπροστά σε ζωντανό κοινό, πάνω από ενάμιση χρόνο. Το καλοκαίρι παρακολούθησα ένα πολύ σπουδαίο σεμινάριο, αυτό του Αντρέα Μανωλικάκη κι έτσι όταν αρχίσαμε ξανά τις πρόβες, ένιωθα πολύ περισσότερο ενεργή.
* Για μένα πάντα ερχόταν πρώτα το σώμα και μετά οι λέξεις. Από πολύ μικρή ασχολούμαι με όλα τα είδη χορού, κολυμπάω πολύ και στο παρελθόν ήμουν αθλήτρια συγχρονισμένης κολύμβησης. Όποτε έχω χρόνο γυμνάζομαι, κάνω γιόγκα και όποιου είδους ενδυνάμωση, καθώς έκανα ένα πολύ σοβαρό χειρουργείο στο γόνατό μου πριν τρία χρόνια κι έκτοτε πρέπει να προσέχω διπλά!
* Σχετικά με τη μουσική, μου αρέσει πάρα πολύ να τραγουδάω μόνη στο σπίτι ! Χαχα! Κάνω μαθήματα φωνητικής για να μένω σε φόρμα και να βελτιώνομαι συνεχώς. Ακόμη, ζωγραφίζω και γράφω. Πρόσφατα ολοκλήρωσα ένα σενάριο βασισμένο σ’ ένα ποίημά μου και αν όλα πάνε καλά, στο επόμενο διάστημα θα υλοποιηθεί η ταινία μικρού μήκους που έχω στο μυαλό μου! Είμαι πολύ περήφανη γι αυτή μου την προσπάθεια και για τους συνεργάτες που έχω επιλέξει. Τέλος, με την σκηνοθεσία θα καταπιαστώ σε αυτό το εγχείρημα, αλλά γενικώς δεν είναι κάτι που με εξιτάρει ιδιαίτερα. Βέβαια ποτέ δε λέω ποτέ!
* Μέσα στην καραντίνα εμβάθυνα πολύ στην κινηματογραφική μου παιδεία. Είδα ταινίες που δεν είχα δει ποτέ και με τρόπο που δεν τις είχα δει ποτέ. Άρχισα να καταλαβαίνω τρόπους λήψης, χρωματικές επιλογές, κίνηση κάμερας κοκ.
* Σαν ηθοποιός έχω συμμετάσχει σε μερικές ταινίες μικρού μήκους νέων σκηνοθετών και ξετρελάθηκα με αυτό το μέσο. Θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ με σκηνοθέτες που θαυμάζω. Με τον Γουόνγκ Καρ Γουάι συγκεκριμένα! Αστειεύομαι! Πιστεύω πως υπάρχει εξαιρετικό δυναμικό στη χώρα μας που όλο και προχωράει!
* Τηλεοπτικά θεωρώ πως ξαναγίνονται σιγά σιγά αξιόλογες δουλειές στην τηλεόραση. Πρόσφατα συμμετείχα στη σειρά “Σ’ αγαπάω μεν, αλλά”, σε σκηνοθεσία Μαρίας Λάφη και πέρασα υπέροχα στο γύρισμα. Παλαιά έλεγα μόνο θέατρο, όμως πλέον θέλω να παίξω στην τηλεόραση. Πιστεύω πως από όλα μαθαίνουμε κι εξελισσόμαστε!
* Στην δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης πέρασα πολύ όμορφα. Φυσικά και υπήρχαν μαύρες στιγμές, αλλά εγώ κρατάω μόνο τα καλά. Θυμάμαι να φεύγω στις 9 το πρωί από το σπίτι και να επιστρέφω στις 12 το βράδυ. Να δουλεύω στα θέατρα του Τέχνης, είτε φροντιστηριακά, είτε παίζοντας σε κάποια παράσταση, είτε όλα μαζί και αμέσως να τρέχω στη σχολή και μετά το πέρας των μαθημάτων πάλι το ίδιο και μετά πρόβες για τη σχολή!
* Όσο τρελό κι αν ακούγεται, εμένα αυτή η κίνηση, η δράση, η συνεχής πρόσληψη ερεθισμάτων, το ότι ένιωθα να αφήνω τα κόκκαλά μου στο υπόγειο του Κουν κλπ, με τροφοδοτούσαν τρελά! Κι όταν όλο αυτό σταμάτησε φυσικά, έπαθα σοκ! Τους συμμαθητές μου τους έχω όλους στην καρδιά μου, με κάποιους κάνουμε ακόμα παρέα, με κάποιους παίξαμε μαζί και γενικά ναι θα ήθελα να συναντηθούμε ξανά στην σκηνή. Και γιατί όχι στην σκηνή του θεάτρου Τέχνης!
* Μέχρι τώρα στο θέατρο ξεχωρίζω τη συμμετοχή μου στη Μήδεια του Θεάτρου Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη το καλοκαίρι του 2017 γιατί ήταν η πρώτη μου δουλειά εκτός
σχολής. Γιατί με το που αποφοίτησα, η δασκάλα μου μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω στην Επίδαυρο κι ένιωσα τεράστια ευλογία. Γιατί συναντήθηκα στην σκηνή με ανθρώπους που θαυμάζω πάρα πολύ. Επίσης και η Γέρμα μας, σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου, που έληξε άδοξα λόγω κόβιντ και που τόσο πιστεύαμε σ’ αυτήν.
* Ήταν μια ωραία δουλειά και με πολύ σπουδαίους συντελεστές κατά τη γνώμη μου. Φυσικά, ξεχωρίζω την τωρινή μας δουλειά με τον Φώτη Μακρή, καθώς νιώθω πως μου δίνεται για πρώτη φορά η ευκαιρία να παίξω έναν τόσο μεγάλο ρόλο και με τόσες απαιτήσεις. Είναι τεράστιο σχολείο για μένα.
* Θα ήθελα να καταπιαστώ με πάρα πολλούς ρόλους στο μέλλον και να δημιουργηθούν εποικοδομητικές συνεργασίες με ανθρώπους. Ένας από τους σκηνοθέτες με τον οποίο θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να συνεργαστώ, είναι ο Άρης Μπινιάρης. Πραγματικά εκτασιάζομαι με τις παραστάσεις του και πάντα με κάνουν να θέλω να ανέβω να παίξω μαζί τους.
* Στην Αθήνα μου αρέσει που έχω πολλές επιλογές και δε βαριέμαι, που χάνομαι στο πλήθος αλλά πάντα βρίσκω γνωστούς. Δε μου αρέσει η βρωμιά στους δρόμους και όλος αυτός ο εκνευρισμός και το άγχος των ανθρώπων.
* Μου αρέσει που το Αll4fun δίνει βήμα σε νέους καλλιτέχνες και που μας ενημερώνει αμέσως, για όλα τα θεατρικά νέα και τις ακροάσεις! Σ’ ευχαριστούμε All4fun!
& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Τζεμ” ΕΔΩ:
Toυ Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 21/9/2021
