Πίσω από αυτό το ενίοτε άγριο και αυστηρό της βλέμμα κρύβεται μια πολύ ευαίσθητη ψυχή. Αλλά και όταν αυτή η ευαισθησία προκύπτει, έρχεται ξανά ο δυναμισμός της να μας θυμίζει την πολύπλευρη προσωπικότητα της.
Το επώνυμό της ενδεχομένως να παραπέμπει και λίγο από τον χαρακτήρα της. Σκληρή, αλλά και συνάμα έτοιμη να γίνει κομμάτια για να σε στηρίξει.
Αφροδίτη Βραχοπούλου, λοιπόν, (ή Βροχοπούλου, όπως τη λέω συχνά) μία ακόμη χαρισματική καλλιτέχνης του σήμερα, που κάνει χαμό στο πέρασμά της και αξίζει της προσοχής μας. Τα υπόλοιπα στη συνέντευξή της…
* Σαν παιδί έλεγα, «θέλω να μάθω να κάνω όλες τις δουλειές, να μπορέσω να γίνω τα πάντα για να μάθω τη ζωή άρα θέλω να γίνω ηθοποιός». Από μια ηλικία και μετά σταμάτησα να ονειρεύομαι, η πραγματικότητα επιβίωση=δουλειά χτύπησε την πόρτα. Για μεγάλο διάστημα απέρριπτα την οποιαδήποτε επαφή με τις τέχνες, σπούδασα στη σχολή που είχα περάσει από πανελλήνιες, το τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας.
* Φτάνοντας στο πτυχίο, αντί για χαρά και ενθουσιασμό για τη ζωή που ανοίγονταν μπροστά μου, έβλεπα μόνο ματαιότητα. Μετά από πολλές ώρες δακρύων και συζήτησης με την καλύτερη μου φίλη, σ’ ένα μανάβικο στο Βόλο, της ξεστόμισα πως: «Εγώ ηθοποιός θέλω να ‘μαι». Κι έτσι στα 24 μου, ένα μήνα αργότερα, έδωσα εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, όπου και πέρασα. The rest is history…
* Η μουσική, σαν παιδί με συντρόφευε πάντα. Μαθήματα πιάνου, μαθήματα σολφέζ, όμως δεν ολοκλήρωσα τίποτα. Μαζί με τη δραματική σχολή, ανακάλυψα τη δική μου μουσική, άρχισα να τραγουδάω. Συνεχίζω και κάνω μαθήματα φωνητικής και τραγουδιού και μετράω και λίγες συμμετοχές σε μουσικά live.
* Η υποκριτική είναι τέχνη που μετατρέπει το μήνυμα σε βίωμα για να το προσφέρει στον κόσμο μέσα από το σώμα και την ψυχή του ηθοποιού. Η τέχνη που σε κρατά πάντα παιδί και ταυτόχρονα σε κάνει σοφότερο λεπτό με το λεπτό. Η τέχνη που σ’ αδειάζει εντελώς από το εγώ σου για να σε γεμίσει με το παν. Που κάνει τα σπουδαία και τα μεγάλα, απλά, κατανοητά και ανθρώπινα.
* Η μουσική είναι από τον ήχο ενός σπόρου που φυτρώνει ως τη σπουδαιότερη μουσική σύνθεση, μια τεράστια παλέτα χρωμάτων που τη βλέπεις όταν κλείνεις τα μάτια. Όλα είναι μουσική και η μουσική είναι όλα. Κι όπως είχε πει κι ο Σαίξπηρ, «Εκεί που αποτυγχάνουν οι λέξεις, μιλάει η μουσική».
* Το ζήτημα εδώ δεν είναι μόνο στο πως αντιμετωπίζεται ένας καλλιτέχνης σήμερα, αλλά στο πως αντιμετωπιζόταν χθες και κυρίως στο πως θα αντιμετωπίζεται αύριο. Η πανδημία επιβεβαίωσε τον ανθρωποφάγο χαρακτήρα του συστήματος. Όταν το κέρδος και όχι ο άνθρωπος είναι το επίκεντρο, όλοι μας αποτελούμε εμπορεύματα. Η αξία μας ανεβαίνει και κατεβαίνει, όπως οι τιμές στο σούπερ μάρκετ.
* Οι καλλιτέχνες δε θα μπορούσαμε να αποτελέσουμε εξαίρεση και να μας αντιμετωπίσουν με ανθρώπινους όρους. Παρά τη βίαιη και σκληρή πραγματικότητα, εμένα με κρατάει ζωντανή το όνειρο και οι στόχοι μου γύρω απ’ αυτό. Τι καλλιτέχνης θέλω να είμαι και να γίνω.
* Με στενοχωρεί πολύ το ότι δεν αντιμετωπιζόμαστε αλλά και δεν αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας ως εργαζόμενοι, πως πολύ συχνά κι εμείς οι ίδιοι υπομένουμε και ασπαζόμαστε την έννοια του καλλιτέχνη ως κάτι μη ανθρώπινο, «καταραμένο», μη πραγματικό. Όχι. Κι εμείς διψάμε και πεινάμε, χρωστάμε, πληρώνουμε λογαριασμούς, κάνουμε οικογένειες. Και πρέπει αυτές τις ανάγκες να τις καλύπτουμε από την εργασία μας. Από την τέχνη μας. Για να προσφέρουμε την τέχνη που θέλουμε να προσφέρουμε, αυτή που αξίζει το κοινό μας να λάβει, κι όχι όση μπορούμε κάθε φορά με δυσκολία και υποχωρήσεις, λόγω των εργασιακών συνθηκών.
* Η τέχνη είναι ανθρώπινη ανάγκη όπως η στέγη, η τροφή. Αν κάνεις μια βόλτα βλέπεις ανθρώπους γκρίζους, νευρικούς. Χάθηκε η χαρά. «Πες μου ένα παραμύθι για να κοιμηθώ. Τραγούδησε μου ένα νανούρισμα». Η τέχνη ηρεμεί, γαληνεύει το αγρίμι που λέγεται άνθρωπος. Δεν είναι για λίγους. Δεν είναι είδος πολυτελείας. Είναι ανάγκη του λαού και λαχτάρα του. Παρόλα αυτά δεν νομίζω ότι υποτιμάται η σημασία της. Γίνεται ναι, προσπάθεια υποτίμησης της γιατί η τέχνη ήταν είναι και θα είναι επικίνδυνη. Η τέχνη προάγει την ευφυία, τον προβληματισμό, την αντίδραση, την ανατροπή. Κάτι που προφανώς για κάποιους αποτελεί ύψιστο κίνδυνο.
* Η πολιτεία σε γαλουχεί με το ότι δεν φέρει καμία ευθύνη για σένα, για τη ζωή σου, τις ανάγκες σου. Ειδικά τώρα αυτό έγινε εμφανέστατο. Όλα αποτελούν ατομική ευθύνη. Ο καθένας μόνος του. Το μερίδιο των καλλιτεχνών λοιπόν είναι το να κατανοήσουν και να κοινωνήσουν το ότι μόνος του κανείς ποτέ δεν κατάφερε τίποτα. Πως τα ατομικά συμφέροντα είναι ψευδαισθήσεις. Πως οι καλλιτέχνες και οι λοιποί του χώρου έχουμε συλλογική ευθύνη να αλλάξουμε τα πράγματα. Με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο.
* Είμαι αναπληρωματικό μέλος στο Διοικητικό συμβούλιο του ΣΕΗ και ενεργό τακτικό του μέλος εδώ και πέντε χρόνια. Είναι πολύ σημαντικό το ότι οι ηθοποιοί είχαμε και έχουμε ένα δυνατό σωματείο να στραφούμε. Είμαι φύσιν αισιόδοξη, όταν οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα συλλογικά και μαζικά μόνο αλλαγές προς το καλύτερο μπορούμε να πετύχουμε. Την κατάχρηση εξουσίας και την εργοδοτική και όχι μόνο βία τη βιώνουμε χρόνια τώρα. Ένας κλάδος χωρίς σύμβαση στο ελεύθερο θέατρο την τελευταία δεκαετία και με συμβάσεις στους κρατικούς φορείς που υπογράφονται μετά από αγώνες μηνών κάθε φορά. Αναφέρομαι στις συμβάσεις, γιατί πέρα από το μισθολογικό κομμάτι, μια σύμβαση εξασφαλίζει και τους όρους εργασίας. Μπορεί να «προστατεύσει» τον εργαζόμενο από πολλών ειδών ασυδοσίες. Οι συνάδελφοι ηθοποιοί και γενικά οι εργαζόμενοι στο χώρο πρέπει να το έχουν καθαρό αυτό.
* Σχετικά με το #metoo tο ότι τα θύματα κατάφεραν να βρουν τη δύναμη να μιλήσουν μόνο ως θετικό μπορώ να το δω. Με θάρρος και χωρίς φόβο βγήκαν μπροστά για το καλό όλων μας. Εύχομαι να βρουν ακόμα περισσότεροι αυτό το θάρρος και τη δύναμη. Έχουν όλους μας στο πλευρό τους, έχουν φωνή κι εμείς είμαστε εκεί γι’ αυτούς, όλοι για όλους, έτσι ώστε μαζικά να φέρουμε το αύριο που θέλουμε.
* Τα χρόνια στη δραματική σχολή ήταν τα χρόνια της αθωότητας. Σαν να βρίσκεσαι στη μήτρα. Ελάχιστα ερεθίσματα απ’ την κατάσταση εκεί έξω, ακούς τι γίνεται αλλά δεν το βιώνεις. Πλάθεσαι, διαμορφώνεσαι, μορφώνεσαι και μετά βγαίνεις στη σκληρή πραγματικότητα, στη ζωή. Η δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης ήταν η απόλυτη επιλογή μου, ήθελα να μάθω απ’ αυτούς τους ανθρώπους το θέατρο.
* Γνώρισα υπέροχους καλλιτέχνες, έκανα σπουδαίους φίλους. Το έτος μου είχε εξαρχής χαρακτηριστεί ως το «φοβερό πρώτο έτος» και συνεχίσαμε να έχουμε αυτόν τον τίτλο και τα επόμενα χρόνια. Ήμασταν πολύ δεμένοι μεταξύ μας, ακούγαμε ο ένας τη γνώμη του άλλου, βάζαμε μπροστά το κοινό συμφέρον. Υπήρχε και υπάρχει ακόμα νοιάξιμο. Έχω συνεργαστεί με κάποιους από τους συμμαθητές μου και εύχομαι να συνεργαστώ με όλους τους στο μέλλον. Είναι άλλωστε, η οικογένεια που βρήκα.
* Σχετικά με τα επόμενα μου καλλιτεχνικά σχέδια ετοιμάζομαι να κάνω ένα πολύ μεγάλο άλμα σαν ηθοποιός αλλά ειλικρινά δεν είμαι ακόμα έτοιμη να μιλήσω γι’ αυτό. Θα σου πω σχετικά μόλις συνειδητοποιήσω κι εγώ η ίδια πως όντως έρχεται. Κατά τα άλλα, αν όλα πάνε καλά στο χώρο, έρχεται κάτι πολύ ωραίο.
* Δυστυχώς κινηματογραφικά έχω κάνει ελάχιστα πράγματα και εύχομαι σύντομα να καταφέρω να κάνω περισσότερα. Ο ελληνικός κινηματογράφος, σε τόσο δύσκολες συνθήκες έχει καταφέρει όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά και να έχει άποψη, αισθητική και υπογραφή.
*. Τηλεοπτικά η τελευταία μου συνεργασία ήταν στα “Καλύτερά μας χρόνια” στην ΕΡΤ, στο ρόλο της Αλεξάνδρας. Θεωρώ πως είναι μια από τις πιο αξιόλογες δουλειές των τελευταίων χρόνων, μια σειρά που με τη σκηνοθετική ματιά της Όλγας Μαλέα και τις πένες του Νίκου Απειρανθίτη και της Κατερίνας Μπέη, μας ταξιδεύει σε μια από τις πιο μαύρες περιόδους της ιστορίας μας, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού και των απλών ανθρώπων του περιβάλλοντός του.
* Είμαι από τους ανθρώπους που μέσω της γραφής εκφράζομαι πιο άνετα πιο ελεύθερα, είμαι λίγο λακωνική στον προφορικό λόγο. Οπότε γράφω όσο περισσότερο μπορώ. Έχω και ημερολόγιο! Αγαπώ ιδιαίτερα την ποίηση οπότε σκαλίζω κι εγώ μερικά ποιηματάκια κατά καιρούς.
* Με τον αθλητισμό δεν είχα ποτέ σταθερή σχέση, δοκίμαζα, βαριόμουν, άλλαζα. Φέτος όμως γνώρισα το kick-boxing και νομίζω βρήκα το λιμάνι μου. Όταν γνώρισα τον χορό σκεφτόμουν, “μα καλά πώς ζούσα πριν;” Χορεύω σύγχρονο, μπαλέτο, swing, rockn’ roll και θέλω να μάθω κι άλλους κι άλλους κι άλλους!! Παρακολουθώ και μια σχολή χορού για δίπλωμα χορογράφου αυτό το διάστημα κι έτσι έχω καταφέρει να κάνω τον χορό κομμάτι της καθημερινότητάς μου.
* Όσα χρόνια κι αν περάσουν, νομίζω πως η συνεργασία μου με την ομάδα Νοσταλγία, τον Γιώργο Σίμωνα και την Τώνια Ράλλη θα είναι από τις αγαπημένες μου. Είχαμε δουλέψει μαζί στον Αντεροβγάλτη, ήταν άψογοι σε όλα και σε πολύ δύσκολες συνθήκες καταφέραμε να κάνουμε μια αξιόλογη δουλειά. Και χαίρομαι που είναι πλέον και φίλοι μου πέρα από συνεργάτες.
* Είναι τόσοι πολλοί οι αξιόλογοι στο χώρο που θα πάθω κράμπες στα δάχτυλα αν τους γράψω όλους όσους εύχομαι να συνεργαστώ στο μέλλον. Μόνο μ’ έναν ρόλο έχω εμμονή, ελπίζω να καταφέρω να ενσαρκώσω τη Λαίδη Μακμπέθ κάποια στιγμή.
* Στο Βόλο γεννήθηκα και μεγάλωσα, η μητέρα μου ζει ακόμα εκεί, οπότε τον επισκέπτομαι όσο πιο συχνά μπορώ. Είναι μια τόσο όμορφη πόλη, μεγάλωσα εκτεθειμένη σε ομορφιά, σε βουνό, σε θάλασσα. Έκανες κοπάνα απ’ το σχολείο και σ’ ένα τέταρτο κολυμπούσες. Πολυτέλεια. Πόλη που βγάζει καλλιτέχνες. Όμως είναι το “Χρυσό μου Κλουβί”, νιώθω πως η ζωή εκεί είναι αρκετά εκτός πραγματικότητας, πραγματικότητα πασπαλισμένη με χρυσόσκονη και στολισμένη με φωτάκια. Δυστυχώς, από το μετερίζι των καλλιτεχνών, δεν έχεις πολλές δυνατότητες να εξελιχθείς, πόσους ηθοποιούς να χωρέσει ένα ΔΗΠΕΘΕ που πλέον υπολειτουργεί; Πέρυσι κάναμε μια δυναμική προσπάθεια, το κοινό ανταποκρίθηκε με δίψα για Τέχνη. Είναι κρίμα να μένουν τόσες σκηνές αναξιοποίητες σε όλη την επαρχία έχοντας τόσο μεγάλα ποσοστά ανεργίας στον κλάδο μας. Πραγματικά πρέπει να γίνουν κινήσεις και προσπάθειες να υπάρχει θέατρο σε όλη τη χώρα. Λένε πως είμαστε πολλοί οι ηθοποιοί και υπάρχουν τόσες σκηνές κλειστές, πιστεύω πως αν τις αξιοποιούσαμε όλες, θα ζητούσαμε και άλλους.
* Την Αθήνα την έχω ερωτευτεί. Έχει το δικό της χρώμα ακόμα και στα πιο σκοτεινά της σημεία. Είναι μια πόλη που έχει πνεύμονες. Ζω ανάμεσα στον Στρέφη και το Λυκαβηττό, λατρεύω τη βόλτα στη Διονυσίου Αεροπαγίτου. Όμως η Αθήνα φωτίζει την ταυτότητά της ακόμα και στις πιο «άσχημες» γωνιές της. Κι αυτό μόνο τέχνη μπορεί να γεννήσει.
* Στο All4fun μου αρέσει ο εκρηκτικός Κυριάκος Κουρουτσαβούρης φυσικά! Το All4fun μας αγαπάει και το δείχνει. Στηρίζει τους καλλιτέχνες, μας δίνει βήμα, μας ενημερώνει, είναι δίπλα μας. Πώς να μη το αγαπώ;
& Η κεντρική φωτό, αλλά και οι περισσότερες που χρησιμοποιήθηκαν στη συνέντευξη είναι του Νίκου Βαρδακαστάνη.Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 7/6/2021
