* Νομίζω οι καλλιτέχνες πρωτοστάτησαν και πρωτοστατούν μέχρι στιγμής σε αγώνες και κινητοποιήσεις. από το ξέσπασμα της επιδημίας και έπειτα. Ειδικά οι ηθοποιοί. Τόσο το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών που αναγεννήθηκε όσο και οι νέες παρατάξεις που εμφανίστηκαν, έφεραν νέο κόσμο, φλογερό που θέλει την αλλαγή. Προσωπικά θαυμάζω πολύ τα παιδιά στη Συνέλευση Αγωνιζόμενων Ηθοποιών, με συγκινεί η αγωνιστικότητα τους, η πολιτική τους ανάλυση με βοηθάει και με ενημερώνει. Από κει και πέρα θαυμάζω κι άλλους συναδέλφους για τα λόγια και τα έργα τους, υπέρ των ηθοποιών, στο καιρό της πανδημίας.
* Νομίζω το πιο σημαντικό μάθημα, που το στερήθηκα πολύ ως μαθητής, είναι αυτό της αγάπης. Το πιο σημαντικό είναι να υπάρχει αγάπη στο μαθητή. Έτσι θα εκπαιδευτεί να έχει αγάπη στην κουλτούρα του, γενικότερα!. Στο στοπ που δεν θα δει ο άλλος, στα ρέστα στο περίπτερο, στη διαφωνία με φίλο ή εχθρό, στα πάντα. Αν υπάρχει καθεστώς αγάπης σε ένα χώρο, υπάρχει ασφάλεια, αποδοτικότητα, δημιουργία ανθρώπινων σχέσεων, εξέλιξη, αλληλεγγύη, όλα τα καλά. Δυστυχώς τα στερούνται συνήθως αυτά οι ηθοποιοί, σε σχολές, ομάδες σεμινάρια κλπ. Διδάσκονται και καλά με ματσό, παλιάς κοπής σκληρή αγάπη και δογματισμό…Κουραφέξαλα. Αγάπη, αγάπη, αγάπη. Ο πρώτος δάσκαλος που μου δίδαξε την αγάπη ήταν ο κύριος Ανδρέας Μανωλικάκης. Θα τον ευγνωμονώ και θα τον αναφέρω για πάντα, αιώνια. Θεωρώ βασική και αποκλειστική την ευθύνη της πολιτείας, για την κατάντια λοιπόν του χώρου και των καλλιτεχνών σήμερα και απαλλάσσω κάθε καλλιτέχνη από την όποια ευθύνη πιθανόν να του χρεώνουν. Σκέψου να πέφτει το αεροπλάνο και καθώς πέφτει να βγαίνει να κατηγορεί ο πιλότος τους επιβάτες ή άλλους πιλότους άλλων αεροπλάνων. Έτσι βλέπω το χειρισμό της κυβέρνησης με τα lockdown και τη μέριμνα, φροντίδα που δείχνει σε εμάς τους επιβάτες, στις δύσκολες αυτές στιγμές της πανδημίας. Αστείο να το βλέπεις, τραγικό να το ζεις.
* Στο ‘’γιατί τώρα;’’ έχω πολύ ωραία απάντηση. Ψαγμένη. ‘’Γιατί όχι τώρα;’’ Τόσο σοβαρό θεωρώ το ερώτημα. Βέβαια πάντα μπορούμε να φιλοσοφούμε, να ασχολούμαστε με ερωτήματα δηλαδή. Καλό είναι όμως να μη το κάνουμε αυτό τη στιγμή που δεν πρέπει.
* Σκέψου να ρωτάμε ‘’γιατί τώρα;’’ όταν έρχεται ας πούμε νταλίκα καταπάνω μας, όταν ευχηθούμε σε νιόπαντρους, όταν πνίγεται κανένας με ψαροκόκαλο κλπ. Χαίρομαι πολύ για όλο αυτό το κίνημα λοιπόν. Εύχομαι να γιγαντωθεί. Το έχει ανάγκη ο χώρος και η χώρα μου.
* Από τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης μου λείπουν όλοι. Όλοι και όλα. Αρχικά οι συμμαθητές μου. Η Ιζαμπέλα Μπαλτσαβιά που μαζί ονειρευτήκαμε έναν άλλον κόσμο, ο Θάνος Δεσποτόπουλος που κάναμε μαζί τις πιο ωραίες κοπάνες της ζωής μου, η Ευφημία Καλογιάννη και η Ελένη Κατωμερή που δουλεύαμε μαζί στο Θέατρο και μάθαμε μαζί το επάγγελμα και τη ζωή… Ω έχω τόσα να πω, για τόσους. Πόσο μου λείπουν και πόσο περήφανος είμαι για τους συμμαθητές μου. Και μετά οι αγαπημένοι καθηγητές της σχολής. Ο κύριος Δημήτρης Δεγαϊτης, ο μεγάλος αυτός μαιτρ της παντομίμας και ο δάσκαλος που αγάπησα βαθιά, ο κύριος Θοδωρής Οικονόμου και η πίστη του σε μένα, που μου έδωσε τη δύναμη που ήθελα, η κυρία Μαριάννα Κάλμπαρη που σου μάθαινε με τον πιο κουλ και δροσερό τρόπο, ο κύριος Κωστής Καπελώνης, ο πρώτος που με εμπιστεύτηκε για την παιδική σκηνή του Θεάτρου. Βέβαια δεν μπορώ να ξεχάσω τον άνθρωπο που με χάραξε, το αείμνηστο Διαγόρα Χρονόπουλο, το διευθυντή της σχολής τότε, που έχω μέσα στην καρδιά μου. Μου λείπουν τα σκαλιά, η κλεισούρα, η κυρία Κατερίνα, τα παιδιά από άλλα έτη… Όλα και πολύ.
* Αυτό που θέλω είναι να βρω τους πόρους να κινηματογραφήσω μια παράσταση on demand με μαθητές και φίλους! Είναι το φετεινό όνειρο μου!
* Στο σινεμά έχω εργαστεί λίγες φορές, κυρίως σε μικρού μήκους ταινίες. Η πρώτη που με εμπιστεύτηκε ήταν η Ειρήνη Γαντερί με τον ‘’Ασφαλή Τόπο’’ και για αυτό πάντα θα την ευχαριστώ. Έπειτα ήρθαν κάποιες συνεργασίες με το Δημήτρη Φίλη, γιο του σπουδαίου και αείμνηστου σκηνοθέτη Γιώργου Φίλη, με το ‘’Η Νύχτα που πέθανε η Γαλήνη’’ και με τον Άγγελο Μπάλα στο ‘’My left hand’’. Θα ήθελα πολύ να συμμετέχω σε μια νέα ταινία, οποιουδήποτε μήκους και από οποιαδήποτε πόστο.
* Τηλεοπτικά δεν έχω κάποια εμπειρία ακόμα παρά μόνο τις όποιες διαφημίσεις έχω κάνει, στις οποίες έχω συνεργαστεί με εκλεκτούς ανθρώπους που γνωρίζουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Ελπίζω να ξεκινήσει σύντομα και η πρώτη μου τηλεοπτική εμπειρία!
* Μου αρέσει να τραγουδώ συνέχεια. Στο δρόμο, στο σπίτι, με φίλους ή φίλες, παντού. Είναι το τσεκάρισμα ότι είμαι ελεύθερος. Αν μπορώ να τραγουδάω είμαι ελεύθερος. Με το χορό είμαι πιο μαζεμένος, ντρέπομαι συχνά. Τον αθλητισμό τον θεωρώ υγεία και προσπαθώ να μου δίνω δώρα που κάνουν καλό στο σώμα και στο πνεύμα μου.
* Ξεχωρίζω την ομάδα Ρακούν (Ιζαμπέλα Μπαλτσαβιά, Δώρα Παρδάλη, Σελήνα Διαμαντοπούλου, Χρήστος Καρασσαβίδης) που φτιάξαμε με τους συμμαθητές και κερδίσαμε το Bob Theatre Festival 2014 με το ‘’Face to face’’ .Ήταν η πρώτη επιτυχία, η πρώτη μέθη. Έπειτα ακολούθησαν διάφορα πρότζεκτ και επιτυχίες με την ομάδα, ώσπου οι δρόμοι μας χώρισαν. Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι σαν το Γιάννη Σαρακατσάνη και τους Abovo, αυτός προσωπικά και η ομάδα του ήταν που μου έμαθαν τα πρώτα επαγγελματικά βήματα, με πολύ σεβασμό και τρυφερότητα.
* Πέρσι, δημιουργήθηκε η ομάδα ‘’Άλμπατρος’’ με μια πλατιά βάση ηθοποιών και ελπίζω να αποτελέσει φωλιά για καλλιτέχνες που θέλουν να δουλεύουν ελεύθερα αλλά και με σεβασμό στο κοινό. Προσωπικά θέλω να καταπιαστώ ως καλλιτέχνης με τα πάντα. Το να επιλέγεις συγγραφέα είναι σαν επιλέγεις τα υλικά με τα οποία θα μαγειρέψεις. Και συνεχίζοντας την αλληγορία, εμένα μου αρέσει να μαγειρέυω, με όποια υλικά, ακόμη και με δικά μου!
* Μου αρέσουν τα θέατρα στην Αθήνα. Τα ανοιχτά θέατρα. Συγγνώμη αλλά στην ερώτηση αυτή θέλω να απαντήσω έτσι. Μου αρέσουν τα ανοιχτά θέατρα και τα ανοιχτά σινεμά.
* Μου αρέσει που υπάρχει ένα site που δεν ενημερώνει απλώς τον κόσμο για τα καλλιτεχνικά πράγματα του τόπου, αλλά λειτουργεί ως εργαλείο πληροφόρησης για τον καλλιτέχνη, ειδικά τον ηθοποιό, μέσα από δημοσίευση άρθρων, αποφάσεων, ακροάσεων κλπ. Θεωρώ λοιπόν πως είναι σημαντικό και αναγκαίο για τον κλάδο μου να συνεχίσει να υπάρχει το ALL4FUN!
* Τέλος θέλω να πω ένα μεγάλο ‘’Σ’αγαπώ’’ και ‘’Σ’ ευχαριστώ’’ στον μπαμπά μου και στη μαμά μου. Όλα για αυτούς. Και να πω στο φίλο μου το Στέλιο πως τον σκέφτομαι, να γίνει σύντομα καλά και να μπορέσω να τον δω!
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 18/4/2021
