Είναι μια εποχή επαναπροσδιορισμού. Μια εποχή, όπου μαχητικές φωνές πρέπει ν’ ακούγονται περισσότερο από κάθε άλλη χρονική στιγμή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Και κυρίως θα πρέπει αυτές οι φωνές να είναι αληθινές και όχι να εκφράζονται δημοσίως μόνο και μόνο για εντυπωσιασμό και κυνήγι αναζήτησης likes και σχολίων στα social media.
Ακριβώς αυτό ισχύει και για τον Τάσο Κορκό, ο οποίος δεν στέκεται μόνο στο να “μιλάει με την τέχνη” του, όπως διαβάζαμε αρκετές φορές σε συνεντεύξεις καλλιτεχνών, αλλά παλεύει εμπράκτως για τη βελτίωση των όρων συνθηκών, τόσο στον δικό του χώρο, όσο και της γενικότερης κοινωνίας πολύ πριν την άφιξη του covid.
Σε μια χρονική περίοδο, που συμβαίνουν όλα αυτά τα “οργουελικά” στην ελληνική κοινωνία με την ανεξέλεγκτη αστυνομική βία, με την εσκεμμένη παραπληροφόρηση ξεπουλημένων μέσων, με δηλώσεις εκπροσώπων της κυβέρνησης για μη “δημοκρατία” των social media, με μια ανεκδιήγητη υπουργό πολιτισμού να παραμένει στη θέση της, ενώ θα έπρεπε να είχε φύγει χθες (σε συνδυασμό όλο αυτό παράλληλα και με την αποκάλυψη κακοποιητικών περιστατικών στον καλλιτεχνικό χώρο) και δίχως ξεκάθαρη εικόνα του τι πρόκειται να συμβεί άμεσα στο θέατρο, απόψεις όπως του Τάσου (που κανονικά όπως και τόσοι άλλοι ηθοποιοί θα έπαιζε αυτήν την περίοδο σε παράσταση) έχουν ακόμα μεγαλύτερη σημασία σχετικά με την αναγκαιότητα κατάθεσής τους (και αντίστοιχης προβολής σε πιο ευρύ φάσμα από ένα προφίλ στο f.b π.χ).
* Προσπαθώ να κάνω μία αναδρομή για να αναμοχλεύσω γεγονότα και καταστάσεις που έφεραν την υποκριτική στον δρόμο μου. Εν τάχει στο σχολείο η μόνη μου σχέση με το θέατρο ήταν μερικές σχολικές παραστάσεις στο δημοτικό και στο γυμνάσιο και κάμποσο παιδικό θέατρο με τις εκδρομές του σχολείου. Νομίζω, λοιπόν, ότι περισσότερο βάρυνε η αγάπη μου για τα βιβλία και το γεγονός πως γύρω στα 25 συνειδητοποίησα ότι στην ζωή μου αν η όποια εργασία μου δεν με γεμίζει και δεν την ”ερωτευτώ” δεν θα είμαι ευτυχισμένος. Την περίοδο εκείνη λοιπόν, ήρθε ένα εργαστήριο υποκριτικής για κάνα εξάμηνο, το Θέατρο Τέχνης σαν σχολή για τρία χρόνια και δε ρεστ ιζ χίστορι…
* Υποκριτική για μένα νομίζω σημαίνει, “πάμε κάπου όλοι μαζί έχοντας ένα κοινό στόχο”. Ούτως ή άλλως εγώ στο Θέατρο την ”αίσθηση ”και τη ”μυρωδιά ” μιας ομάδας μπάσκετ έψαχνα πάντα. Αυτό το γαμημένο “μαζί”, την αθώα και ταυτόχρονα ”αλήτικη” συνωμοσία με τα μάτια μερικών παιδιών που ετοιμάζονται να κάνουν σκανδαλιά.
* Νομίζω ότι η Τέχνη είναι άμεσα σχετιζόμενη με την Παιδεία. Οπότε, στην Ελλάδα του 2021 εν προκειμένω αντιμετωπίζονται ανάλογα, ” η κοινωνιολογία κάνει τα παιδιά αριστερούς ”, την εξαφανίζουμε το λοιπόν και βάζουμε περισσότερα θρησκευτικά. Θεσμικά δηλαδή και κρατικά συντηρείται, κυρίως, ό,τι ελέγχεται. Με στεναχωρούσε και με άγχωνε η αίσθηση ανασφάλειας και το γεγονός του πόσο μετέωρος είναι ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα αν και εσχάτως το συναίσθημα αυτό αλλάζει και γίνεται μάλλον οργή… Οψόμεθα…
* Από την άλλη ο να μιλάω εγώ για την αξία της Τέχνης είναι σαν να μιλάει ο Άδωνις για τα αρχαία ελληνικά… oh wait… Πιστεύω ότι η Τέχνη μπορεί να σε αλλάξει ριζικά όπως, ίσως μόνο, η κοντινή επαφή με τον θάνατο μπορεί. Αυτό όσον αφορά την σημασία την κατ’ εμέ. Πέρα από αυτό όμως, αναλογιστείτε την ψυχική καταβύθιση των ανθρώπων σε περίοδο καραντίνας και λοκ νταουν χωρίς ταινίες, βιβλία, μουσική, κτλ. Τώρα, σε όσους υποτιμούν την σημασία της, είναι σαν να υποτιμά ο Γιώργος ο Καραγκούνης το μέθοντ άκτινγκ του Ντάνιελ Ντει Λιούις…Καταλαβαίνετε…
* Όταν στο πρώτο λοκ νταουν μετά το σοκ υπήρξαν ζυμώσεις, δημιουργήθηκαν πλατφόρμες όπως το ”Support Art Workers” και εκτινάχθηκαν οι εγγραφές στο σωματείο, μπορέσαμε να κερδίσουμε, βγαίνοντας και στον δρόμο, ένα επίδομα σαν καλλιτέχνες για να μην πεθάνει κόσμος της πείνας. Αυτό νομίζω απαντάει στο τι φταίει για τις χάλια συνθήκες, από την πλευρά μας, τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή, ότι ήμασταν YOLO κατά το κοινώς λεγόμενο.
* Τώρα στα ψυχολογικοσυναισθηματικά κομμάτια ενός ”καλλιτέχνη” περί αποδοχής, γλειψίματος, παρτακισμού και μπυροπωσίας σε ”γνωστά” μπαρ για να μπούμε σε κλίκες, μπας και παίξουμε σε καμιά παράσταση, δεν θα ασχοληθώ καν. Το ξεπερνάει η ίδια η στιγμή που ζούμε.
* Σχετικά με την ευθύνη του κράτους έγκειται, κατά την γνώμη μου, στο να αντιληφθεί ότι δεν αντιμετωπίζονται όλα με όρους προσφοράς και ζήτησης. Τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία και η Τέχνη, σαν κομμάτι της Παιδείας, θα πρέπει να στηρίζονται χωρίς την ”προοπτική” οικονομικού κέρδους. Δεν είναι δυνατόν να λειτουργεί η Τέχνη με όρους αγοράς, γιατί και η αισθητική που θα διαμορφωθεί εν προκειμένου θα είναι ”αγοραία”.
* Είναι σπουδαίο και λυτρωτικό το κύμα, που ξεκίνησε απο την Σοφία Μπεκατώρου να έχει συμπαρασύρει τόσες πολλές ψυχές που παρακινούμενες και η μία από την άλλη βγαίνουν και γενναία σηκώνουν το χαλί που η ελληνική κοινωνία έκρυβε αυτές τις παθογένειες χρόνια και χρόνια. Η απάντηση στο ”γιατί τώρα;” είναι απλή: Γιατί τώρα η κοινωνία ακούει. Καταγγελίες γινόντουσαν πάντα, αλλά τα αυτιά ήταν κλειστά. Επίσης, το συναισθηματικό βάρος που φέρουν τα θύματα είναι τρομακτικό και όποιος ψέγει για το τάιμινγκ είναι απλά χυδαίος. Σίγουρα, υπάρχει μία αλλαγή, κάτι νέο που σαρώνει το παλιό. Εφόσον, λοιπόν, το παλιό σε αυτές τις περιπτώσεις ήταν κίβδηλο η αλλαγή είναι θετική εξ’ ορισμού. Τώρα πώς θα καταλήξει σε βάθος χρόνου δεν το γνωρίζω και για να είμαι και ειλικρινής. Για την ώρα δεν με νοιάζει.
* Ειλικρινά, νομίζω πως η κυρία Μενδώνη αποτελεί ό,τι χειρότερο έχει περάσει από τον θώκο του Υπουργείου Πολιτισμού. Κυριολεκτικά ένας ολετήρας του Πολιτισμού και των Τεχνών, που όμοιο δεν έχει δεί η κοινωνία απο την Μεταπολίτευση και έπειτα. Δεν θα αναφερθώ ονομαστικά στα σκάνδαλα, γιατί θα πάθω τενοντίτιδα από το γράψιμο, αν και θα αρκούσε η συγκάλυψη των κακουργηματικών πράξεων από πρόσωπα διορισμένα από την ίδια σε διευθυντικές θέσεις, για να της αποδωθεί αυτή η αρνητική πρωτιά. Θα πω μόνο πως το ότι αυτή η κυρία βρίσκεται ακόμα στην θέση της σημαίνει, ότι αποτελεί μέρος ενός τέτοιου μηχανισμού του βαθέως Κράτους που ούτε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός μπορεί να κουνήσει.
* Σε μία στοιχειωδώς σοβαρή χώρα, ο/η Υπουργός Πολιτισμού θα έπρεπε τουλάχιστον ν’ ακούει τους ανθρώπους του Πολιτισμού, να δίνει λύση στα πολύ καθημερινά προβλήματα βιοπορισμού που αντιμετωπίζουν πλέον, να είναι σε συνεχή επαφή με τα σωματεία τους (εξαιρετική η δουλεία και η παρουσία των παιδιών του ΣΕΗ σ’ αυτήν την πρωτόγνωρη συνθήκη) και να έχει τουλάχιστον την ελάχιστη ενσυναίσθηση και μια κάποια στοιχειώδη καλλιτεχνική ευαισθησία σαν εκπρόσωπος των πολιτιστικών φορέων και όχι να είναι ένας απλός γραφειοκράτης. Επί προσωπικού και όσο αφορά τις καταγγελίες για κακοποίηση στο χώρο της Τέχνης, ήμουν πάρα πολύ τυχερός σε όλες μου τις συνεργασίες να έχω εξαιρετικούς συμπαίκτες και συνεργάτες και πολύ καλό και δημιουργικό κλίμα δουλειάς.
* Τι καλλιτεχνικά σχέδια να έχω πραγματικά; Εδώ διαλύεται ο κόσμος. Είχαμε κάποιες παραστάσεις για τις οποίες κάναμε πρόβες και κάποιες προτάσεις και σκέψεις για τη χειμερινή σεζόν, αλλά προς ώρας το πιο καλλιτεχνικό που μπορώ να σκεφτώ είναι να αντιδράσω σε αυτή τη νέα κανονικότητα και σιγά σιγά να φέρνουμε και κάνα τύμπανο, καμιά τρομπέτα και καμιά κιθάρα στις πορείες μπας και οργανωθούμε με κανά κοινό ρυθμό και δεν φωνάζει ο καθένας τα δικά του στις ντουντούκες.
* Από 4.5 χρονών και μέχρι την τετάρτη δημοτικού έκανα καράτε. Ακολούθως, έπαιζα μπάσκετ μέχρι τα 18 μου σε ομάδες της Πετρούπολης και ενώ είχα φτάσει μέχρι τα κλιμάκια των προεθνικών. Τελειώνοντας το λύκειο, επέστρεψα στις πολεμικές τέχνες κάνοντας Thai Boxing και πυγμαχία τα οποία σταμάτησα όταν μπήκα στο Τέχνης, αν και τα ξαναέπιασα μερικά χρόνια αργότερα για μία περίοδο προκειμένου να φέρω εις πέρας το Tap Out, έναν μονόλογο σε σκηνοθεσία του Αντρέα Φλουράκη στην β΄σκηνή του Κεφαλληνίας. Τα τελευταία δύο χρόνια ταλαιπωρώ την Χριστίνα Σουγιουλτζή και ταλαιπωρούμαι, προσπαθώντας να κάνω ακροβατικά εδάφους, εναέρια και σύγχρονο χορό.
* Οι εντυπώσεις που έχω από τις δουλειές μου στο σινεμά είναι όπως τα σχέδια του επιτελικού κράτους στην αντιμετώπιση της πανδημίας… Ανύπαρκτες… Αν διαβάζει ο κύριος Cristian Mungiu, ο Kusturica ή ο Οικονομίδης πάντως και αισθάνονται έτοιμοι να σοκάρουμε τον κόσμο της Τέχνης ας στείλουνε dm.
* Δεν βλέπω τηλεόραση και λόγω του επιπέδου της. Αν και φέτος, λόγω των συνθηκών πολλοί εξαιρετικοί θεατρικοί ηθοποιοί θα συμμετέχουν σε σειρές ανεβάζοντας το επίπεδο. Προσωπικά, αν μου κάνει πρόταση ο Τσαφούλιας, όχι δεν θα πω.
* Επαφή με την μουσική δεν είχα καμία πριν μπώ στην σχολή. Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να γρατζουνίσω καμιά κιθάρα και να τραγουδήσω και το ρε ματζόρε. Με την σκηνοθεσία δεν έχω ασχοληθεί ακόμα, αλλά θα το δοκίμαζα σε μία συνθήκη μεταξύ συμπαικτών – φίλων με κοινή αισθητική. Από γράψιμο, έχω ολοκληρώσει το πρώτο μου δίστιχο. Μην ξεγελιέστε όμως, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
* Όπως είπα και πιο πάνω, είχα την τρομερή τύχη να έχω πάρα πολύ όμορφες συνεργασίες. Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιες, θα ξεχώριζα την συνεργασία με τον Αντρέα Φλουράκη για το ” Tap Out ”, με τον Γιώργο Νανούρη για την ” Κουζίνα ”, γιατί ήταν μία πολύ κοπιαστική και συνάμα πολύ πολύ όμορφη περίοδος και με τον Άρη Μπινιάρη στην ” Ηλέκτρα ” του Σοφοκλή. Επιλέγω αυτές τις συνεργασίες επειδή στο μυαλό μου ήταν σαν ένα είδος σταθμού και όχι θέλοντας να μειώσω τις υπόλοιπες. Θεωρώ σπουδαίο συγγραφέα τον Σαίξπηρ. Κάποια στιγμή στοχεύω να παίξω τον Κοριολανό, ιδανικά σε μία παράσταση με αίμα χώμα και τσιτωμένες φλέβες.
* Οι ανοιξιάτικες βόλτες στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου φεύγοντας από το θέατρο Τέχνης στην Φρυνίχου και οι βραδινές κουβέντες περί Τέχνης και άλλων δαιμονίων με τον Άρη και τον Στέλιο στα σκαλάκια του Αϊ Νικόλα στα Εξάρχεια περικλείουν στο μυαλό μου όλη την ομορφιά της Αθήνας. Τα αρνητικά χωρούν σε ένα ασφικτικά γεμάτο λεωφορείο στο κέντρο της.
* Θα μου αρκούσε το γεγονός και μόνο ότι δεν είστε άλλο ένα Πετσομπουκωμένο σάιτ. Παρ’όλ’αυτά, στο All4fun εκτιμώ, επίσης, πάρα πολύ το γεγονός ότι ένα ενημερωτικό σάιτ με ειδίκευση στον πολιτισμό, στην ειδησεογραφία του περιλαμβάνει ακόμα κοινωνικά, πολιτικά και άλλα θέματα έχοντας ευρύτητα απόψεων αλλά και δική του συγκεκριμένη οπτική η οποία δεν του στερεί την αντικειμενικότητά του. Και επειδή όπως έλεγε ο μεγάλος Ραφαηλίδης ” όποιος κάνει μόνο Τέχνη καταλήγει να μην κάνει ούτε Τέχνη ” συνεχίστε την καλή δουλειά του πλουραλισμού και της ανεξάρτητης ενημέρωσης. Keep up and stay sharp.
* Τελειώνοντας και αφού σας ευχαριστήσω για την φιλοξενία, θα ήθελα να συμπληρώσω τρία πράγματα: α) όλες οι εξεζητημένες λέξεις του κειμένου χρησιμοποιήθηκαν κατόπιν γκούγκλ σέρτς, προκειμένου να τύχω του θαυμασμού σας, β) να σας ενημερώσω ότι οι παρούσες συνθήκες είναι μοναδική ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τους τρόπους και τους λόγους με τους οποίους και για τους οποίους κάνουμε Τέχνη και γ). να σας ζητήσω να μην αφήσουμε αυτή την κοινωνικοπολιτικοσυναισθηματικοοικονομική καταβύθιση (Μάλαμα σόρρυ για το κλέψιμο) που βιώνουμε, να μας νικήσει. Αυτά. Σας φιλώ και βενσερέμος.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 13/3/2021
