Η έφεση του στις τέχνες από μικρός, οι οικονομικές του σπουδές και η ψύχραιμη αντιμετώπιση των δύσκολων καταστάσεων συνθέτουν μια προσωπικότητα πολύπλευρη. Και πραγματικά πολύτιμη από κάθε άποψη στις τάξεις των καλλιτεχνών, ειδικά σε συνθήκες όπως η τωρινή. Ο Γιάννης Παναγόπουλος αποτελεί μια από τις ήρεμες δυνάμεις του κινήματος των Support Art Workers. Η ηρεμία του, όμως, όχι δεν πρέπει ν’ αποτελεί “αδυναμία”, αλλά αποτελεί ένα από τα βασικά του προτερήματα.
Τέτοιο, που τον έφερε στο νέο προεδρείο του ΣΕΗ τον περασμένο Ιούνιο. Βλέποντας τον προσωπικά να συντονίζει υποδειγματικά συνελεύσεις, που πραγματοποιήθηκαν πριν τις εκλογές του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών θαύμασα τον τρόπο με τον οποίο μοίραζε τον χρόνο στους συνομιλητές με ευγένεια, σύνεση και με πνεύμα δικαιοσύνης.
Σκεφτόμουν τότε πως αν είχαμε τέτοιους συντονιστές – παρουσιαστές στην ελληνική τηλεόραση πόσο σημαντικές συζητήσεις θα μπορούσαν να γίνουν και να προκύπτουν χρήσιμα συμπεράσματα και όχι “ξεκατινιάσματα”. Επειδή βέβαια στον πρόλογο της συνέντευξης στάθηκα περισσότερο στην δράση του Γιάννη τους τελευταίους μήνες – λογικό, μεν λόγω συνθηκών – θα ήταν απρεπές να μην αναφερθεί φυσικά και η αξία του ως καλλιτέχνη.
Και εδώ, μάλιστα, μιλάμε για ένα πολύπλευρο ταλέντο, αφού εκτός από ηθοποιός, σκηνοθετεί και διδάσκει υποκριτική. Όπως αποδεικνύεται μάλιστα, γράφει και πολύ καλά (με την ευκαιρία, νομίζω πως πρέπει να γράφει δημοσίως και περισσότερο και συχνότερα…)
* Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα προσπαθούσα να κάνω τους ανθρώπους γύρω μου να χαμογελούν. Νόμιζα, μάλιστα, ότι ήταν το ταλέντο μου, το χάρισμα που μου είχε δοθεί, σαν τους σούπερ-ήρωες της Marvel ή της DC. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια αργότερα για να καταλάβω, και να αποδεχτώ, ότι ό,τι έκανα ήταν μάλλον αποτέλεσμα άμυνας. Της ίδιας άμυνας άλλωστε που έκανε τον “συνάδελφο” Πήτερ Πάρκερ Σπάιντερμαν, τον Κλαρκ Κεντ Σούπερμαν, την Τζιν Γκρέι Φοίνιξ. Έφτιαχνα ιστορίες μόνος μου, έγραφα θεατρικά έργα με ήρωες από την ελληνική μυθολογία και τη Φρουτοπία του Ευγένιου Τριβιζά, έπαιζα ρόλους που μου άρεσαν και έβαζα την αδερφή μου και τις κόρες των γειτόνων μας να παίζουν τους άλλους ρόλους, ενώ ζωγράφιζα και τα κοστούμια.
* Τώρα που τα αφηγούμαι καταλαβαίνω ότι μάλλον πρώτα “έγινα” σκηνοθέτης και μετά ηθοποιός. Και ενώ θυμάμαι σε όλη μου την παιδική ηλικία να λέω ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός, τη στιγμή που έπρεπε να πάρω τη μεγάλη απόφαση να το κάνω, αμέσως μετά το Λύκειο, “κιότεψα”. Μου πήρε 4 χρόνια σπουδών στην ΑΣΟΕΕ, κάμποσες δουλειές σε τμήματα Μάρκετινγκ – Μάνατζμεντ και ένας χρόνος στον στρατό για να μαζέψω τη δύναμη και να δώσω στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Από εκεί και πέρα αποφάσισα να μην “ξανακιοτέψω” ποτέ στη ζωή μου.
* Μ’ αρέσει τόσο πολύ που μπορώ και αλλάζω ρόλους. Που μπορώ, από περίοδο σε περίοδο, να μοιράζομαι ανάμεσα στο ρόλο του ηθοποιού και στο ρόλο του σκηνοθέτη. Βαριέμαι άλλωστε πολύ εύκολα. Άσε τη διάσπαση προσοχής που έχω. Το παλεύω όμως και μπορώ να πω ότι έχω φτάσει σε σημείο να το τιθασεύω. Έτσι, σαν ηθοποιός μου δίνεται η δυνατότητα να γνωρίζω τους κόσμους των σκηνοθετών μου, τις μεθόδους τους, την “τέχνη” της τσαγκαρικής τους (πόσο μου αρέσει αυτή η λέξη που χρησιμοποιούν κάποιοι) και ταυτόχρονα να θέτω τον εαυτό μου στη διάθεσή τους, καταπατώντας τον εγωισμό μου. Άλλοτε πάλι, ως σκηνοθέτης καλούμαι να πλάσω κόσμους μέσα στους οποίους θα βρουν χώρο και ασφάλεια να δημιουργήσουν οι ηθοποιοί και οι άλλοι συντελεστές που με εμπιστεύονται. Νιώθω σα να είμαι ο ενδιάμεσος στο δίπολο: Θέμα του Έργου και Κοινό. Κι όπως έχω ξαναπεί, στην υποκριτική νιώθω μεγαλύτερη ελευθερία και περισσότερο ο εαυτός μου. Στην σκηνοθεσία σίγουρα με μεγαλύτερες ευθύνες και αγωνίες, αλλά πιο αποτελεσματικός και πιο δυνατός.
* Σχετικά με το πώς αντιμετωπίζεται ένας καλλιτέχνης σήμερα, η εμπειρία μου στην Ομάδα Οργάνωσης & Συντονισμού των Support Art Workers, μου έδωσε τη δυνατότητα να καταλάβω, με τον πιο έμπρακτο τρόπο, το πόσο ευρύ είναι το spectrum των, όσων γενικά κανείς θα ονόμαζε, καλλιτεχνών. Οι περιπτώσεις των ανθρώπων είναι μοναδικές και ως μοναδικές θα έπρεπε ν’ αντιμετωπίζονται. Μια γενίκευση θα ήταν “παρακινδυνευμένη” και γι αυτό τις αποφεύγω. Μπορώ να μιλήσω για τον εαυτό μου και μόνο. Στη ζωή μου έχω μάθει, the hard way, να μην μεμψιμοιρώ αλλά να δρω και να διεκδικώ το πως θέλω να “αντιμετωπίζομαι” από τον κοινωνικό μου περίγυρο και αν αυτό δε μου αρέσει έχω μάθει να εργάζομαι για να το αλλάξω, όπως και όσο μπορώ. Φαντάζομαι ότι αυτό μου το χαρακτηριστικό με έκανε να “μπλέξω” με το Support Art Workers.
* Πώς δημιουργήθηκε το SAW; Όλα ξεκίνησαν απότομα και ξαφνικά, ύστερα από εκείνο το πρώτο κείμενο της Κατερίνας Φώτη, το οποίο ακολούθησε η δημιουργία της ομάδας από τον Γιώργο Βουρδαμή. Γρήγορατα μέλη της ομάδας στο σχετικό γκρουπ στο f.b έγιναν 22.000, με τεράστια την ανάγκη συσπείρωσης. Eπτά μήνεςαπό τότε μέχρι σήμερα, σίγουρα έχουν γίνει πολλά, άλλα με πλήρη, ας μου επιτραπεί, αποτελεσματικότητα, άλλα όσο άφησαν οι περιστάσεις, πάντως σίγουρα με αγνό σκοπό. Ήδη δύο ”γενικές συνελεύσεις” μετά, οι δεσμοί, των όσων έχουν παραμείνει ενεργοί, έχουν ισχυροποιηθεί ενώ νέα μέλη έχουν δώσει τη δική τους πνοή και δυναμική στην Ομάδα Οργάνωσης και Συντονισμού.
* Αν θέλουμε να λεγόμαστε “κίνημα”, καλό είναι να μην ξεχνάμε να είμαστε και οι ίδιοι σε κίνηση μέσα σε αυτό και να μην παγιώνουμε σκέψεις και “δεδομενα”. Πάντως, θα ‘θελα στο σημείο αυτό, να αναφέρω την απίστευτη δουλειά που έχει κάνει η Ομάδα Αλληλεγγύης των SAW. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που γεμίζω υπερηφάνεια για τη συνεργασία με ανθρώπους, που ενώ στην αρχή μπορεί να μη γνώριζα, ο σκοπός όμως και το αποτέλεσμα της δουλειάς μας άφησε το ίχνος του και πραγματικά βοήθησε τόσους άλλους.
* Ο John Dewey έλεγε ότι η τέχνη είναι το καλύτερο δυνατό παράθυρο για να κατανοήσει κανείς έναν πολιτισμό και ενώ υποστήριζε ότι είναι μια “παγκόσμια γλώσσα”, εντούτοις χρειάζεται να αγωνιστούμε για να αποκτήσουμε την εσωτερική εμπειρία που μπορεί αυτή να μας προσφέρει. Δεν ξέρω λοιπόν πως και με τι τρόπους “έγινε αισθητή η αξία της όποιας τέχνης” μέσα στην προηγούμενη καραντίνα. Ή με τι όρους; Με όρους Netflix και κονσερβοποιημένων θεαμάτων; Με λίστες “Ποια 10 βιβλία ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσετε μέσα στη καραντίνα”; Αυτή η θεώρηση της τέχνης ως εμπόρευμα είναι που μας έχει φέρει σε αυτό το σημείο.
* Αναρωτιέμαι για παράδειγμα το γιατί δεν μπορούμε να βιώνουμε την τέχνη στην καθημερινότητά μας. Για τους Ιάπωνες, για παράδειγμα, τέχνη, και μάλιστα ζώσα, ειναι οι κήποι τους. Τέχνη είναι η ιεροτελεστία του τσαγιού. Τέχνη είναι να βυθίζεσαι στους κόσμους και τις ετεροτοπίες του Χούλιο Κορτάσαρ στο βιβλίο του “Κουτσό”. Τέχνη κάνουν στους πεζόδρομους της Ερμού κάποιοι πλανόδιοι μουσικοί που σου αλλάζουν το φίλτρο μέσα από το οποίο βλέπεις τη μέρα σου. Τέχνη είναι τα graffitis στους δρόμους των Εξαρχείων και οι draqueens της αθηναϊκής σκηνής που παίζουν με τα όρια που κάποιοι βάλανε στο φύλο.
* Αυτό που, άγαρμπα τόση ώρα, προσπαθώ να πω είναι ότι η τέχνη είναι γύρω μας και ζωντανή αρκεί να της δώσουμε το χώρο και το χρόνο που της αρμόζει και να τη βοηθήσουμε να ανθίσει. Πόσο θα ήθελα να δώ τα μουσεία να βγάζουν τα εκθέματα τους στους δρόμους των πόλεων και ανεμπόδιστα να τα βλέπαμε στην καθημερινότητά μας. Μιλώντας πριν από χρόνια με τον Πέτρο Θέμελη, αυτόν τον σπουδαίο Έλληνα αρχαιολόγο (ειρήσθω εν παρόδω, προτείνω σε όποιον δεν έχει επισκεφθεί την πόλη της Αρχαίας Μεσσήνης, στην οποία επικεφαλής στις ανασκαφές είναι ο κος. Θέμελης να το κάνει με την πρώτη ευκαιρία) μου είχε πει μία ιδέα που μου άλλαξε τελείως τη σχέση μου με τα μουσεία και τις επισκέψεις μου σε αυτά. Περιέγραφε πόσο διαφορετική θα ήταν η σχέση όλων μας αν σε έναν αρχαιολογικό χώρο ήταν σχεδον in situ τα εκθέματα. Ή αν οργανώνονταν “διαδρομές” που θα μας βοηθούσαν στην ουσιαστικότερη πρόσληψη της τέχνης και του χώρου.
* Είναι περιπέτεια ολόκληρη να πορεύεσαι ως καλλιτέχνης (ή για να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο, όπως με ρωτάς και συ ως ηθοποιός) και μάλιστα στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας και τώρα στην Ελλάδα της υγειονομικής κρίσης, που να είσαι σίγουρος ότι θα ακολουθηθεί από μια σφοδρότερη κοινωνικοοικονομική. Ψάχνεις να βρεις ένα δρόμο μέσα στο χάος που υπάρχει και στη συνέχεια πασχίζεις να χαράξεις την πορεία σου.
* Το πλαίσιο που έχει δημιουργηθεί τόσα χρόνια από την πολιτεία είναι αισχρό και μέσα σε αυτό το πλαίσιο “γαλουχούνται” και οι εργαζόμενοι στο χώρο. Υπερπροσφορά δραματικών σχολών με άδεια λειτουργίας τους από το ίδιο το Υπουργείο Πολιτισμού, όταν μάλιστα πολλές από αυτές δεν τηρούν βασικές προϋποθέσεις λειτουργίας. Αδιαβάθμητα πτυχία. Πελατειακές σχέσεις. Επιτροπές και Συμβούλια στελεχωμένα από ανθρώπους που ποσώς πληρούν βασικα προαπαιτούμενα. Πολιτικές τοποθετήσεις ανθρώπων σε θέσεις – κλειδιά. Υπαμειβόμενη ή ακόμα και απλήρωτη εργασία. Άνθρωποι που μπερδεύουν τη λέξη “επάγγελμα” με τη λέξη “χόμπυ”. Ελάχιστη ή σχεδόν καμμία θεατρική αποκέντρωση (αν συγκρίνουμε την κατάσταση μας με τα θέατρα στις επαρχίες της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας θα μας πιάσει απόγνωση).
* Τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. εγκλωβισμένα ανάμεσα σε μικροπολιτικές δημοτικών συμβούλων. Υπερπληθώρα εργαζομένων στο χώρο των Τεχνών που, ας μου συγχωρεθεί, πολλοί απέχουν παρασάγγας από τα βασικά στοιχεία του επαγγέλματος.”Ωχαδερφισμός”, κουτοπονηριά. Δεν λέω επ’ ουδενί ότι όλος ο χώρος είναι έτσι. Όμως, ξέρετε! Μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά.
* Από τότε που αποφοίτησα από τη δραματική σχολή του Εθνικού προσπάθησα να είμαι πάντα κοντά στο Σωματείο, τις διαβουλεύσεις και στις δράσεις του. Μέρος αυτού οφείλεται και στην προσωπική μου σχέση με τη συμμαθήτρια μου από τη σχολή, Δανάη Κατσαμένη, που ήταν ενεργότατη σε αυτό όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα τη βρίσκω στο Δ.Σ. του Σ.Ε.Η., ως μέλος ενός άλλου συνδυασμού. Η προκήρυξη των εκλογών του Σωματείου μας αυτό το καλοκαίρι μας βρήκε εν μέσω ζυμώσεων, που είχαν ξεκινήσει ήδη από την περίοδο της επαναφοράς μας στην “κανονικότητα” μετά το πρώτο lock down (επαναφορά που “ξέχασε” τον Πολιτισμό) και έτσι πολύ γρήγορα δημιουργήθηκε ο συνδυασμός ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ, ως φυσικό επακόλουθο.
* Νιώσαμε ότι μπορούμε να φέρουμε την εμπειρία μας, τη φρέσκια ματιά μας, τις γνώσεις μας στο Σωματείο. Ένα Σωματείο που δυστυχώς είχε χρόνια απαξιωθεί από τα ίδια του τα μέλη. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι σε αυτές τις εκλογές τριπλασιάστηκαν σχεδόν οι ψηφίσαντες. Και για να απαντήσω στο ερώτημα πόσα νιώθω ότι έχουμε πετύχει έως τώρα. Αρχικά, να εμπνεύσουμε ξανά τη σχέση των μελών με το ίδιο τους το Σωματείο, που ειναι και το σημαντικότερο. Δε θεωρώ τυχαίο γεγονός, όπως προείπα, το ότι τριπλασιάστηκαν όσοι ψήφισαν σε αυτές τις εκλογές. Έπειτα, να γίνει καθαρό ότι δεν κινούμαστε, τουλάχιστον οι ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ και μπορώ να είμαι και περήφανος και βέβαιος γι αυτό, μέσα σε κομματικούς συσχετισμούς, μικροσυμφέροντα και μικροπολιτικές. Αυτά είναι που απομάκρυναν άλλωστε τόσα χρόνια τον κόσμο από το Σωματείο.
* Μέσα σ΄ αυτούς τους πέντε μήνες μήνες ως ΣΕΗ έχουμε ήδη κάνει πολλά και δρομολογήσει ακόμα περισσότερα. Έχουμε εμπνεύσει και ως εκ τούτου συσπειρώσει αρκετό κόσμο γύρω από το Σωματείο. Έχουμε συμμετάσχει δυναμικά σε όλες τις κινητοποιήσεις για τις διεκδικήσεις του κλάδου μας. Έχουμε αποκτήσει ορατότητα και με τον δομημένο πολιτικό μας λόγο μας παίρνουν στα σοβαρά οι συνομιλητές μας. Έχουμε ανοίξει διάλογο για μεγάλα ζητήματα, όπως είναι οι συλλογικές συμβάσεις. Έχουμε ενεργοποιήσει δομές αλληλεγγύης που βοηθούν τα μέλη μας. Έχουμε προσπαθήσει να επανεφεύρουμε τρόπους και μέσα.
* Όσο για τους διστακτικούς; Κοίτα. Έχω μάθει να αποφεύγω την τοξικότητα από όπου κι αν αυτή προέρχεται. Δεν είμαι σοκολάτα για να αρέσω σε όλους, αν και το προσπαθώ πολύ είναι η αλήθεια (γέλια). Με το που ανακοινώσαμε το σχηματισμό των ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ, ξεκίνησε μια τρομοκρατία στους ανθρώπους του χώρου ότι είμαστε οι “βολεμένοι”, οι ¨εργοδοτικοί”, τα “παιδιά των Ιδρυμάτων”. Ακόμα και από ανθρώπους που θαύμαζα και συνεχίζω να θαυμάζω και να εκτιμώ. Πριν καν μας γνωρίσουν. Πριν καν δουν τι μπορούμε να κάνουμε ή ποια είναι η βιογραφία μας. Και μη αναγνωρίζοντας ότι όλοι και όλες έχουμε παλέψει πολύ και δουλέψει σκληρά για να κάνουμε ό,τι μπορεί να έχουμε κάνει.” Όποιος έχει αυτιά για ν’ ακούει, ας ακούει”.
* Με τα “αυτιά” και τα “στόματα” των ανθρώπων δεν έχω κανένα πρόβλημα. Με τα πληκτρολόγια των υπολογιστών τους έχω, που τους προσφέρουν τη δυνατότητα για εύκολη “κριτική”και τη δυνατότητα να πετάνε την “αποψάρα” τους και τη “φασάρα” τους, έτσι απλά. Επειδή μπορούν. Προστατευμένοι πίσω από την οθόνη και τη μικροέπεια τους.Εγώ προτιμώ να βρίζω τον άλλον που είναι δίπλα μου και εργαζόμαστε πλάι-πλάι με κοινό σκοπό. Γι αυτό και ευχαριστώ για τις άπειρες ώρες δουλειάς και “βρισίματος” τον Άρη, τον Ερρίκο, την Καλλιόπη, τους Κωνσταντίνους, τις Ελένες, τη Μυρτώ, την Αντριάνα, τη Φιλία, τον Τρύφωνα, το Μικέ και τον Βασίλη, τους Γιώργηδες και τις Μαρίες, τη Φιλία και τη Δήμητρα, το Γιάννη και το Νίκο, τον Αλέξανδρο, την Εύα, το Μάνο, τον Αντώνη, το Σταύρο, την Ειρήνη, το Στρατή, την Αγγελική και το Νικόλα. Γιατί από κοινού φτιάχνουμε ότι μπορούμε να φτιάξουμε.
* Η αλήθεια είναι ότι από πολύ νωρίς ξεκίνησα να ασχολούμαι και με την διδασκαλία. Ήδη οι πρώτοι- πρώτοι “μαθητές” και “μαθήτριες” μου (πωπω, δε μ’ αρέσει καθόλου το άκουσμα της λέξης, μπορώ να το αλλάξω; Μου παρακάνει “ιεραρχική δομή” και το σιχαίνομαι). Στις τάξεις που διδάσκω, από το πρώτο μάθημα, ζητώ να μου μιλούν στον ενικό. Μικραίνει έτσι για μένα αυτή η απόσταση που χρόνια μας επιβάλλεται στην εκπαιδευτική διαδικασία και δεν μπορώ καν να καταλάβω. Άλλωστε, ο σεβασμός κατακτιέται. Δεν επιβάλλεται. Οι πρώτοι/ πρώτες που με εμπιστεύτηκαν είναι καιρό τώρα στο επάγγελμα και χαίρομαι να τους και να τις βλέπω να δημιουργούν. Καμαρώνω. Προσπαθώ να πηγαίνω στις δουλειές που κάνουν. Να μαθαίνω νέα τους. Να είμαι εκεί, αν το θελήσουν.
* Ο Γάλλος ουμανιστής και φιλόσοφος Βερνάρδος της Σαρτρ έλεγε ότι είμαστε “νάνοι στους ώμους γιγάντων” και βλέπουμε καλύτερα από αυτούς γιατί βρισκόμαστε ψηλότερα, στις πλάτες τους. Άρα βλέπουμε πιο καλά και μπορούμε να πάμε πιο μακριά. Αρκεί βέβαια αυτοί οι γίγαντες να έχουν προλάβει να λύσουν τα “ψυχολογικά” τους ζητήματα και να μη γυρίσουν να σε φάνε. Στην Ελλάδα, έχουν προϊστορία στο να τα τρώνε τα παιδιά τους οι “καλοί” μας γίγαντες. Θυμηθείτε τον Κρόνο!
* Αυτό που μου έχει αποκαλυφθεί τα χρόνια που διδάσκω είναι ότι έχει γίνει αυτοσκοπός μου να προσπαθώ να μεταδώσω την αγάπη μου για το θέατρο και να υποστηρίζω τις προσπάθειες και τα όνειρα των μαθητών μου. Όσο και όπως μπορώ. Ο κόσμος, άλλωστε, λένε ότι μπορεί να αλλάξει όταν δημιουργούμε πυρήνες αλλαγής στην καθημερινότητά μας. Και εγώ, εν γνώσει ή εν αγνοία μου, αυτούς τους πυρήνες φροντίζω διαρκώς. Γιατί αντί για τον Κρόνο, προτιμώ να έχω το Χρόνο σύμμαχό μου. Κι ό,τι γίνει!
* Ως θεατής θα ήθελα να έχω παίξει σε πάμπολλες ταινίες και δε θα σταματήσω εύκολα να μιλάω αν ξεκινήσω. Ως ηθοποιός είναι αλήθεια είναι ότι δουλεύω όλα αυτά τα χρόνια ασταμάτητα στο θέατρο σαν σκηνοθέτης, ηθοποιός και δάσκαλος και γυρνώντας πίσω βλέπω ότι η τελευταία μου δουλειά στον κινηματογραφο είναι το “Artherapy” του Νίκου Περάκη το 2010, όταν ακόμα ήμασταν φοιτητές στη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Κι όμως, μ’ αρέσουν τόσο πολύ οι Έλληνες σκηνοθέτες. Ο Βούλγαρης, η Εύα Στεφανή, ο Λάνθιμος, η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη, ο Κεκάτος, η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, ο Κωστής Χαραμουντάνης.
* Το καλοκαίρι που μας πέρασε έκανα και το πρώτο μου βοηθητιλίκι ως βοηθός σκηνοθέτης, δίπλα στο Θανάση Τσιμπίνη για το κοινωνικό τηλεοπτικό σποτ της “Θετική Φωνής” για τη νέα της καμπάνια U=U (Undetectable και Untransmittable). Είχα από καιρό ενθουσιαστεί με την Ποίηση που υπάρχει στα έργα του. Το “Dust”, μετά το “Fawns” και τώρα το “Escaping the fragile Planet” κι έτσι όταν μου ζητήθηκε να προτείνω σκηνοθέτες για την καμπάνια, αμέσως άδραξα την ευκαιρία (γέλια).
* Αυτή την περίοδο ετοιμάζω και το δικό μου πρώτο επαγγελματικό video-project για το Mind the Fact Festival που θα βγει μέσα στο Δεκέμβρη, ενώ πριν λίγο καιρό ολοκλήρωσα τα γυρίσματα για ένα video-installation που έγινε στο πλαίσιο του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών που φέτος ολοκληρώνω με τίτλο “Θέατρο και Κοινωνία: Θεωρία, Σκηνική πράξη και Διδακτική”. Οψόμεθα!
* Τηλεοπτικά θα με συγχωρέσεις, γιατί δεν ξέρω να σου απαντήσω τι θα ήθελα να κάνω ή να έχω κάνει. Από τότε που έπρεπε να βάλουμε αποκωδικοποιητές στις τηλεοράσεις μας, σίγουρα πάνε αρκετά χρόνια, εγώ αμέλησα να το κάνω. Κι έτσι δεν έχω τηλεόραση. Δε σνομπάρω το μέσο. Απλώς, τυχαίνει να μην έχω. Αν όμως θα έπρεπε να αναφέρω σειρές που θυμάμαι και θα ήθελα να είμαι μέρος τους, τότε αυτές είναι “Η Αίθουσα του Θρόνου” και το “10”, που βασίστηκε στο ημιτελές έργο του Καραγάτση. Και φυσικά ξένες σειρές. The Crown, Sense8, Pose, I May Destroy You, The End of the F***ING World.
* Χορεύω σα να μην υπάρχει αύριο. Αθλούμαι μόνο με κίνητρο τον ανταγωνισμό (γέλια). Γράφω όταν δεν μπορώ να ζωγραφίσω.
* Οι σπουδές μου στα οικονομικά με βοήθησαν να καταλάβω ότι δεν θα άντεχα να δούλευα πουθενά αλλού εκτός από αυτό που κάνω (γέλια). Κρατάω ως πολύτιμη εμπειρία στη ζωη μου το χειμώνα που πέρασα στη Βιέννη σπουδάζοντας στο Haupt- Uni, κρατάω τους φίλους εκείνων των χρόνων, κρατάω τα deadlines που κάθε τόσο έπρεπε να τηρώ και που με οριοθέτησαν και τέλος κρατάω το πτυχίο που έδωσα στους γονείς μου να κορνιζάρουν για να με αφήσουν επιτέλους ήσυχο
* Είναι τόσοι πολλοί οι συνεργάτες που έχω χαρεί θεατρικά τις στιγμές δημιουργίας μαζί τους κι άλλοι τόσοι που προσδοκώ να συνεργαστώ. Ειλικρινά. Θα ήταν ένα κατάλογος ολόκληρος που θα γέμιζε σελίδες, αν ξεκινήσω να τους αναφέρω. Από σκηνοθέτες και δραματουργούς, μέχρι ηθοποιούς και φωτιστές. Και δεν το κάνω για να αποφύγω ονόματα. Τουναντίον. Θες να κάνουμε μια άλλη συνέντευξη; Ή να σου ετοιμάσω εγω μια λίστα για να τη δημοσιεύσεις; Index Carorum θα την ονομάσουμε.
* Για πάρα πολλά χρόνια πάλευα με τη σκέψη να φύγω από αυτή την πόλη. Πόλη που δυσκολευόμουν να καταλάβω, που δυσκολευόμουν να ενταχθώ, να κατανοήσω πως λειτουργεί. Πόλη. την οποία είχα συνδέσει με τον άσχημο αστικό σχεδιασμό της και τους “περίεργους” κατοίκους της. Αποπειράθηκα μάλιστα, αποτυχημένα, να την εγκαταλείψω και κάποιες φορές μέχρι να φτάσει η στιγμή να την αποδεχτώ και να με αποδεχτεί.
* Μπορώ, όμως, για λίγο να χρησιμοποιήσω τα λόγια κάποιου άλλου; Τα λόγια της, φίλης θα ‘θελα να πιστεύω πια, Βίβιαν Στεργίου από τη συλλογή διηγημάτων της “Μπλε Υγρό”· διηγήματα στα οποία βασίστηκε και η δραματουργία της παράστασης μας «Μπλε υγρό ή Ο ουρανός δε φαίνεται καλά από τη Σόλωνος» που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Νέων Δημιουργών στην Πειραματική Σκηνή (-1) του Εθνικού Θεάτρου το καλοκαίρι του 2019. Σ’ ένα από αυτά τα διηγήματα, με τίτλο “Η Απολύμανση” γράφει: «Η Αθήνα δεν απαιτεί, η Αθήνα δεν εκβιάζει καμία χαρά, η Αθήνα σού προσφέρει χίλιους δυο λόγους, ψεύτικους ή αληθινούς, για την κακή σου διάθεση: το σπασμένο φανάρι στην Ακαδημίας, τα πρεζόνια με τα αίματα στα χέρια στην Κάνιγγος, το 608 που μεταφέρει από Γαλάτσι Ζωγράφου επιβάτες-σαρδέλες με την αντίστοιχη μυρωδιά. Εδώ που τα λέμε, στην Αθήνα μπορείς να είσαι δικαιολογημένα μελαγχολικός και απροσδόκητα χαρούμενος· σε καταπίνει σιγά σιγά με την παρακμή της, κι αν καταφέρνεις και βγαίνεις στην επιφάνεια,είσαι ο σπάνιος αισιόδοξος». Το λέω σα μικρή προσευχή καμιά φορά, όταν η πραγματικότητα με ξεπερνά.
* Στο All4fun μου αρέσει η ακάματη διάθεση του να ενημερώνεται και να ενημερώνει ασταμάτητα. Η τεράστια του αγάπη για τους εργαζόμενους στον χώρο μας. Οι στήλες του, “Αρθρογραφίες” και “Οι καλλιτέχνες γράφουν”. Μα πάνω απ’ όλα, το καινούργιο του logo!!! (γέλια)
& Η κεντρική φωτό της συνέντευξης είναι του Χρήστου Συμεωνίδη.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 27/11/2020