Εκεί στα βόρεια, στην πόλη του διάσημου Ρομπέν των Δασών, στο Νότιγχαμ άναψε η σπίθα. Η αρχιτεκτονική πια δεν τον κάλυπτε και χρειαζόταν κάτι διαφορετικό στη ζωή του.
Γυρνώντας στην Αθήνα αποφάσισε να γίνει ηθοποιός για να «παίζει» και να ζει έντονες συγκινήσεις μέσω των ρόλο του. Πέντε χρόνια μετά ο Γιώργης Παρταλίδης χαίρεται ιδιαιτέρως την στροφή στην επαγγελματική του πορεία.
Μετά από μια περίεργη σεζόν, που τον βρήκε μεταξύ άλλων να ντεμπουτάρει στην τηλεόραση στις «Άγριες Μέλισσες» ως Άγγελος (ο 15χρονος εγγονός του Νέστορα (Παύλος Ορκόπουλος) στη σειρά) ετοιμάζεται να συνεχίσει στη νέα σειρά «Αγγελική», ενώ θεατρικά ετοιμάζεται από το νέο έτος να παίξει σε παράσταση σε ρόλο πυγμάχου.
Άλλωστε με τον αθλητισμό έχει και πολύ καλή σχέση, αφού όταν ήταν μικρότερος είχε κατακτήσει χρυσό μετάλλιο στον στίβο στο πανελλήνιο πρωτάθλημα Παμπαίδων.
* Η υποκριτική προέκυψε την άνοιξη του ’15. Ήμουν στο Νότιγχαμ για σπουδές στην Αρχιτεκτονική. Η σχέση μου με το αντικείμενο είχε φτάσει σ’ ένα τέλμα κι αφού, όπως είχε πει ένας φίλος στο «Ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν», «μέσα στον βούρκο υπάρχει πολύ περισσότερη ζωή», κατάλαβα ότι είχα μια μεγάλη ανάγκη να ζήσω, να παίξω. Γύρισα στην Αθήνα και ξεκίνησα την προετοιμασία για να μπω σε δραματική σχολή. Δεν ξέρω τι μ’ έκανε να στραφώ στην υποκριτική, ακριβώς, αλλά ό,τι και να ήταν είχε δίκιο.
* Η υποκριτική είναι μια δουλειά. Η ρομαντική πλευρά του πράγματος, που είναι κι αυτή πέρα για πέρα αληθινή, είναι πως ο ηθοποιός χαρίζει το σώμα του για την αφήγηση μιας ιστορίας. Αν υπάρξει και αλισβερίσι με το κοινό και θυμηθούμε με αυτή την ιστορία ότι είμαστε άνθρωποι… θαύμα! Αλλά στο τέλος της μέρας είναι μια δουλειά, που θέλει εξάσκηση, αφοσίωση, χρόνο κλπ κλπ.
* Δεν είμαι πολλά χρόνια στον χώρο του θεάτρου, αλλά από αυτά που έχω δει οι συνθήκες είναι πολύ μακριά από το ιδανικό. Το επάγγελμα αντιμετωπίζεται σαν χόμπι, οι συμφωνίες είναι στον αέρα και οι περισσότερες συμβάσεις δεν σου εξασφαλίζουν τίποτα, οι πρόβες είναι απλήρωτες και πρέπει ορισμένες φορές μέχρι και να κυνηγάς τα λεφτά που έχεις συμφωνήσει. Τώρα που έγινε κι αυτό… δεν ξέρω τι να σου πω… από τη μια φοβάμαι πολύ κι από την άλλη ελπίζω και προχωράω. Πρώτο μας μέλημα ας είναι να είμαστε υγιείς.
* Χαίρομαι που γεννήθηκε, έστω και μέσα από αυτές τις συνθήκες, ένα κίνημα νέων ανθρώπων όπως το Support Art Workers με στόχο να διεκδικήσει τουλάχιστον τα αυτονόητα. Όταν ξεκίνησε προσπαθούσα να συμμετέχω σε όλες τι δράσεις που έκαναν, κάποιες ήταν “κλειστές” για να αποφύγουν, φαντάζομαι, τον συνωστισμό. Με ανακουφίζει το γεγονός ότι ο Σπύρος Μπιμπίλας είναι o νέος πρόεδρος του ΣΕΗ, γιατί έχει δείξει έμπρακτα και σε βάθος χρόνου την φροντίδα και την αγάπη που έχει γι’ αυτό. Το ότι πλαισιώνεται κι από νεότερους που ενδέχεται να έχουν μεγαλύτερη τεχνογνωσία με γεμίζει με περισσότερη ελπίδα.
* Όλα κρίνονται σε βάθος χρόνου και εκ του αποτελέσματος. Το δικό μου το μότο είναι «αγάπη και ευγένεια» Δεν ξέρω αν είναι καλή απάντηση για την τωρινή κατάσταση. Δεν πιστεύω ότι οι απαντήσεις είναι αυτό που ψάχνουμε στην τέχνη. Τα έργα που με συγκινούν περισσότερο μου γεννάνε όλο και περισσότερα ερωτήματα. Αν αυτό μπορεί να αλλάξει τον κόσμο δεν ξέρω… σίγουρα μπορεί να δημιουργήσει εύφορο έδαφος για αλλαγή. Αν ο κόσμος άλλαζε τόσο πολύ που δεν είχε τέχνη, πάντως, θα ήταν μάλλον αφόρητος.
* «Οι Άγριες Μέλισσες» προέκυψαν μετά τη συνάντηση με τον Λευτέρη Χαρίτο, τον σκηνοθέτη της σειράς και μέσα σε μια βδομάδα ξεκίνησα γυρίσματα. Το συνεργείο ήτανε εξαιρετικό, ωραίοι άνθρωποι με εμπειρία και επαγγελματισμό. Γνώρισα πολύ όμορφο κόσμο πίσω και μπροστά από τις κάμερες. Ήταν μεγάλη τιμή να παίζω πλάι τους. Το κοινό είχε ήδη αγαπήσει αυτή τη δουλειά πριν να εμφανιστεί ο ρόλος μου σε αυτή, οπότε δέχτηκα κι εγώ την αγάπη του από την προβολή του πρώτου επεισοδίου που συμμετείχα.
* Ο Άγγελος, ο ρόλος μου είναι ένα αγόρι 15 ετών, που ζει με την μητέρα του στη Λάρισα. Δεν έχει γνωρίσει ποτέ τον πατέρα του, τον Σπύρο, ο οποίος σκοτώθηκε στον πόλεμο όταν εκείνος ήταν μωρό. Είναι άριστος μαθητής και θέλει να γίνει γιατρός, όπως θα γινόταν και ο πατέρας του αν δεν είχε φύγει για τον πόλεμο. Είναι ένα παιδί με μια μεγάλη πληγή που μου ήταν ανοίκεια, αλλά και με το «σύνδρομο του καλού μαθητή» τον οποίο είχα κι εγώ στα 15 μου. Από την πρώτη συνάντηση με τον σκηνοθέτη κατάλαβα πού έπρεπε να κατευθυνθώ ερμηνευτικά και από τότε η συνεργασία μας κύλησε σούπερ, όπως και με όλο το τιμ.
* Ήταν ένα βάπτισμα για μένα, γιατί δεν είχα ξαναπαίξει στην τηλεόραση. Χάρηκα πολύ που η πρώτη πρόταση που δέχτηκα ήταν από μια αξιόλογη σειρά, με ηθοποιούς που θαύμαζα σε θεατρικές παραστάσεις. Θα μου λείψει, αλλά όλα τα ταξίδια έχουν το τέλος τους. Έχω ήδη ξεκινήσει γυρίσματα για την «Αγγελική» μια νέα σειρά στον ALPHA, με ανάλογες περιπτώσεις εξαιρετικών ηθοποιών.
* Στον κινηματογράφο έχω κάνει μικρές συμμετοχές μέχρι στιγμής που τις χάρηκα πολύ. Έχω κάνει ένα slowdance στο The Waiter (2018) και φέτος συμμετείχα σε δύο ταινίες μικρού μήκους που θα προβληθούν, μάλλον, τον επόμενο χρόνο. Μου αρέσει πολύ ο κινηματογράφος και πιστεύω πως είναι μια τέχνη που ευδοκιμεί στην Ελλάδα. Θα χαιρόμουν πολύ να ασχοληθώ παραπάνω στο μέλλον.
* Στον αθλητισμό η αλήθεια είναι ότι η γυμναστική μου τελευταία περιορίζεται στο skate, το μπάσκετ και το κολύμπι, αλλά κατά περιόδους μπορεί να πάω για τρέξιμο ή να λιώσω στους κοιλιακούς, τα pushups και τους ραχιαίους στο σπίτι. Παλιότερα έκανα πρωταθλητισμό, είχα κερδίσει την πρώτη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου στα 150μ, στην κατηγορία Παμπαίδων Α’ (αντίστοιχο 200άρι στο αντρικό), αλλά σιγά- σιγά το άφησα γιατί ήθελε όλο και περισσότερες θυσίες που δεν ήμουν διατεθειμένος να κάνω. Μ’ αρέσει που έχω το δικό μου πρόγραμμα τώρα.
* Και με τον χορό έχω πολύ καλή σχέση. Η ευχέρεια στην κίνηση ήταν απαραίτητη για τους περισσότερους ρόλους που έχω κάνει. Ανέκαθεν μου άρεσε να χορεύω, όπου υπήρχε μουσική αλλά ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον χορό στη σχολή και ήταν από τα αγαπημένα μου μαθήματα.
* Γράφω πολύ σπάνια. Ένα ποιηματάκι ή ένα πεζό της μιας σελίδας ανά χρόνο. Σε μια στιγμή έκστασης ή μια στιγμή βαθιάς θλίψης και απόγνωσης, μπορεί να μου σκάσει μια αναλαμπή και να θέλω να γράψω.
* Με τη σκηνοθεσία δεν έχω καμία σχέση. Κρυφά, όταν διαβάζω θεατρικά φαντασιώνομαι πως θα μπορούσαν να ανέβουν αλλά απέχω πολύ από την πράξη. Μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο. Ίσα που καταφέρνω να σκηνοθετήσω τον εαυτό μου. Το τραγούδι είναι απαραίτητο εργαλείο της δουλειάς. Έχω κάνει μαθήματα φωνητικής αλλά δεν τραγουδάω όπως ένας τραγουδιστής.
* Μέχρι τώρα σίγουρα ξεχωρίζω τις συνεργασίες μου με τον Αντώνη Γαλέο. Μαζί του έχω κάνει την πρώτη μου επαγγελματική παράσταση και την τελευταία (φέτος). Ελπίζω κι ανυπομονώ να έρθουνε κι άλλες. Επίσης, θα ξεχώριζα οπωσδήποτε τη Σοφία Φιλιππίδου, είμαι πολύ χαρούμενος που την έχω γνωρίσει και έχουμε συνεργαστεί. Μου έχει μείνει πολύ έντονα και η παράσταση του Ηλία Μαλανδρή και του Δημήτρη Παπαδημητρίου, στο γεμάτο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Το χειροκρότημα αυτό είναι μια από τις πιο ισχυρές δονήσεις της ζωής μου.
* Για το μέλλον έχω έναν ρόλο που μου έχουν προτείνει για τον Γενάρη και θέλω πολύ να ξεκινήσω τις πρόβες. Είναι ο ρόλος ενός πυγμάχου.
* Τα χρόνια στη δραματική σχολή της Δήλου ήταν, αν μη τι άλλο πολύ έντονα. Τον πρώτο χρόνο προσπαθούσα να καταλάβω τι κάνουμε, τον δεύτερο χρόνο άρχισα να καταλαβαίνω και να πειραματίζομαι και τα πειράματα συνεχίστηκαν μέχρι το τέλος του τρίτου έτους, που κάναμε περάσματα για τις παραστάσεις των τελικών εξετάσεων. Η σχολή ήταν μια φούσκα που μου επέτρεπε να κάνω λάθη, σαν μια συνεχής διαδικασία προβών. Ήταν πολύ ωραία, αλλά δεν την αναπολώ: Είσαι 3 χρόνια, 7 μέρες την εβδομάδα, 8 ώρες (τουλάχιστον) τη μέρα, στις ίδιες αίθουσες, με τα ίδια άτομα. Όχι ότι έχω κανένα θέμα με τους συμμαθητές μου, όσους δεν αγαπάω τους λατρεύω, έχω συνεργαστεί με αρκετούς και θα συνεργαστώ και στο μέλλον.
* Στο Νότιγχαμ έζησα τρία χρόνια. Πολλή συννεφιά, βροχή, κρύο, πολλή δουλειά για το πανεπιστήμιο, ξενύχτια για να προλάβω εργασίες. Αλλά πιο πολύ θα μου μείνουν οι φίλοι μου, ο συγκάτοικός μου, η παρέα μας και ένα μπαράκι που δούλευα εκεί, που θέλω κάποια στιγμή να επισκεφτώ.
* Με την Αθήνα έχω έρωτα. Μου αρέσει που έχω τους φίλους μου εδώ, την οικογένειά μου, μου αρέσει ο καιρός, αν και η πολλή ζέστη μας βαράει στα νεύρα, μου αρέσουν οι άνθρωποι, η καλλιτεχνική σκηνή, το φαγητό, μου αρέσει που μένω στον Άλιμο που έχει θάλασσα, μου αρέσει το κέντρο με τα μαγαζιά του. Από την άλλη δε μ’ αρέσει το καυσαέριο, η πολλή βαβούρα και η βιασύνη, αλλά αυτά νομίζω υπάρχουν σε παγκόσμιο επίπεδο στις μεγάλες πόλεις. Δεν είμαι, ακόμα, για να ζω στην επαρχία.
* Στο All4fun εσύ μ’ αρέσεις που είσαι ωραίος τύπος! Μου αρέσουν οι συνεργάτες σου, τα θέματα που καλύπτετε: πολιτισμικά, συνεντεύξεις, κοινωνικά, πολιτικά, αθλητικά… Και οι ακροάσεις που ανακοινώνετε και μας βοηθάτε να κάνουμε τη δουλειά μας.
& Οι φωτό της συνέντευξης είναι του Γιώργου Σερέπα
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 10/8/2020