Αλήθεια, ευαισθησία και φαντασία είναι το τρίπτυχο, το οποίο την αντιπροσωπεύει στην υποκριτική. Έχοντας από μικρή φανταστεί τον εαυτό της και σε άλλα πόστα, πλην του ηθοποιού η Ιζαμπέλα Μπαλτσαβιά είχε ξεκάθαρη εικόνα για το που θα πορευόταν.
Από τις πιο δυναμικές νέες ηθοποιούς της γενιάς της, είχε την ευκαιρία αυτήν τη σεζόν να ντεμπουτάρει στην τηλεόραση, έχοντας βασικό ρόλο στην επιτυχημένη σειρά του Alpha, “Έρωτας μετά”. Μετά την απαραίτητη διακοπή των γυρισμάτων λόγω του Covid-19 η Ιζαμπέλλα όπως και το υπόλοιπο τιμ επιστρέφει στη δουλειά του, παίρνοντας φυσικά και τις κατάλληλες προφυλάξεις.
Φυσικά όπως οφείλει κάθε ηθοποιός, που σέβεται τον εαυτό του δε μένει αμέτοχη σ’ όσα συμβαίνουν στον κλάδο της τις τελευταίες εβδομάδες και εκφράζει την πλήρη στήριξη της στην πρωτοβουλία Support Art Workers. “Tη θεωρώ ένα πολύ καλό βήμα, μια συσπείρωση που έπρεπε να έχει γίνει χρόνια πριν. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Χρειάστηκε η πανδημία για να μας ενώσει, κι έγινε. Ήρθε η ώρα να βγουν μπροστά φρέσκες φωνές και να μιλήσουν με ειλικρίνεια για το τι συμβαίνει στον χώρο και ποιες είναι οι αλλαγές που χρειάζονται”, αναφέρει μεταξύ άλλων στο All4fun, όπου μας εξομολογείται και το επόμενο ντεμπούτο, το οποίο ονειρεύεται και είναι η συμμετοχή σε μεγάλη μήκους ταινία.
* Από μικρή μου άρεσε η υποκριτική. Το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν με τις ξαδέρφες μου να ντυνόμαστε με ρούχα της θείας μου και να παίζουμε ρόλους. Κάναμε θεατρικά και τα παρουσιάζαμε στους γονείς. Μετά μου πήραν και μια κάμερα κι έφτιαχνα ταινίες. Ασταμάτητα. Μου άρεσε να περνάω από όλους τους ρόλους: Hθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ενδυματολόγος, σκηνογράφος, φωτιστής, μακιγιέζ. Δεν άργησα να καταλάβω πως θα ασχοληθώ με κάποια τέχνη.
* Στα 18 μου βρέθηκα στο Λονδίνο στη Royal Academy of Dramatic Arts (RADA) να κάνω το Foundation 2010-2011. Στη συνέχεια εξαιτίας της οικονομικής κρίσης επέστρεψα στην Ελλάδα, όπου φοίτησα στο Θέατρο Τέχνης. Βέβαια η μαμά μου πάντα λέει ότι το πρώτο πράγμα που είπα όταν με ρώτησαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω είναι ψαράς.
* “Υποκριτική είναι το να ζεις αληθινά κάτω από φανταστικές συνθήκες” έχει πει ο Sanford Meisner και είναι η φράση που μ’ έχει επηρεάσει περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με το πώς αντιλαμβάνομαι προσωπικά την υποκριτική. Αλήθεια, ευαισθησία και φαντασία είναι τα τρία υλικά που φτιάχνουν έναν ηθοποιό. Με αυτά μπορείς να σπάσεις όλους τους φραγμούς, να είσαι ελεύθερος. Με γοητεύει να βρίσκω κομμάτια του εαυτού μου μέσα σε ρόλους που αρχικά φαντάζουν ξένοι. Θέλει θάρρος να μπορέσεις να σταθείς γυμνός απέναντι στους άλλους και στον εαυτό σου και να δεχθείς ότι είσαι ευάλωτος. Όσο πιο αληθινός, τόσο πιο ανθρώπινος κι όσο πιο ανθρώπινος τόσο πιο καθολικός.Ο άνθρωπος που μου δίδαξε τι θα πει Υποκριτική και παραμένει ο μεγαλύτερός μου Δάσκαλος είναι ο Ανδρέας Μανωλικάκης, διευθυντής του μεταπτυχιακού του Actors Studio της Νέας Υόρκης.
* Η πραγματικότητα ενός ηθοποιού στο μεγαλύτερο μέρος της είναι εφιαλτική όσον αφορά στο εργασιακό πλαίσιο. Πρέπει, επιτέλους, αυτή η χώρα να αντιληφθεί ότι οι άνθρωποι των τεχνών δεν κάνουν το ψώνιο τους. Το γεγονός ότι απολαμβάνουμε την δουλειά μας και μας δίνει ευχαρίστηση δε σημαίνει πως είναι χόμπι. Έχουμε εργαστεί, μελετήσει και μοχθήσει ατελείωτες ώρες. Ο καλλιτέχνης δεν τρέφεται με αέρα. Έχει να πληρώσει νοίκι, ρεύμα, φάρμακα. Αυτό δε θα γίνει από απλήρωτες πρόβες και ωρομίσθια ένσημα. Υπάρχει φοβερό πρόβλημα με την αδήλωτη εργασία.
* Και όλα αυτά πριν την πανδημία. Τώρα τα πράγματα φαίνονται ακόμα πιο τρομακτικά. Το επάγγελμα μας θα είναι ένα από αυτά που θα πληγεί περισσότερο. Ποιος θα πάει στο θέατρο; Ποιος παραγωγός θα επενδύσει χρήματα για να ανεβάσει μια παραγωγή σε τόσο αβέβαιους καιρούς;
* Σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι θα μείνουν χωρίς δουλειά πέραν απ’ τους ηθοποιούς αν δεν ανοίξουν τα θέατρα. Σκηνοθέτες, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, ηλεκτρολόγοι, ηχολήπτες. Τι θα γίνει με όλους αυτούς; Πραγματικά δεν ξέρω ποια θα είναι η λύση. Και το κράτος φαίνεται να αδιαφορεί. Να μας θεωρεί περιττούς. Στα σόσιαλ κυκλοφόρησε αυτή η φράση “Αν νομίζετε ότι οι καλλιτέχνες είναι άχρηστοι προσπαθήστε να περάσετε την καραντίνα σας χωρίς μουσική, βιβλία, ποιήματα, ταινίες και πίνακες ζωγραφικής” που την βρήκα πολύ καίρια. Όλα τα επαγγέλματα είναι αναγκαία. Και όλοι θα χρειαστούμε βοήθεια.
* Την πρωτοβουλία Support Art Workers τη θεωρώ ένα πολύ καλό βήμα, μια συσπείρωση που έπρεπε να έχει γίνει χρόνια πριν. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Χρειάστηκε η πανδημία για να μας ενώσει, κι έγινε. Την υποστηρίζω, μάλιστα πήγα και στις δράσεις του. Ήρθε η ώρα να βγουν μπροστά φρέσκες φωνές και να μιλήσουν με ειλικρίνεια για το τι συμβαίνει στον χώρο και ποιες είναι οι αλλαγές που χρειάζονται. Θεωρώ πως μέχρι στιγμής έχουν κάνει μια τίμια δουλειά. Και είναι μόνο η αρχή.
* Γενικότερα όλοι μας προσπαθούμε να επιστρέψουμε στο πριν την καραντίνα, σε μια “κανονικότητα” που πλέον δεν υπάρχει. Δυο μήνες μετά από αυτήν την πρωτόγνωρη εμπειρία, έχουμε αλλάξει με τρόπους που ακόμη δεν είναι αισθητοί. Έρχεται μια νέα τάξη πραγμάτων κι εμείς πρέπει να προσαρμοστούμε σε αυτή τη νέα πραγματικότητα.
* Η τέχνη πάντοτε ήταν ο καθρέφτης της κοινωνίας. Δεν ξέρω αν μπορεί να δώσει απαντήσεις, σίγουρα όμως μπορεί να εμπνεύσει αλλαγές. Η κοινωνία οφείλει να προστατεύσει την τέχνη για να την παραδώσει στις μελλοντικές γενιές. Θα πρέπει να ενθαρρύνει τους καλλιτέχνες να εκφράσουν την αλήθεια τους, έτσι ώστε η ανθρώπινη εμπειρία να συνεχίζει να καταγράφεται.
* Η δουλειά στο “Έρωτας μετά” προέκυψε μέσα από Casting. Έστειλα το βιογραφικό μου στην casting director, που έψαχνε νέους ηθοποιούς για τη νέα σειρά του Άλφα και την ευχαριστώ διότι ήταν η πρώτη που πίστεψε σε μένα. Έπειτα πέρασα από 3 φάσεις casting μέχρι, τελικά, να με επιλέξουν. Επίσης, ευχαριστώ πολύ τους σκηνοθέτες μου Στέφανο Μπλάτσο, Βασίλη Τσελεμέγκο και Σέργιο Κωνσταντινίδη που μ’ εμπιστεύτηκαν, καθώς ήταν η πρώτη μου δουλειά στην μικρή οθόνη.
* Η σειρά απέκτησε πιστούς φανατικούς. Κάθε βράδυ στο twitter γίνεται χαμός. Όλοι προσπαθούν να βρουν τι θα γίνει στη συνέχεια. Και δικαίως. Θεωρώ πως είναι μια ποιοτική δουλειά που έλειπε από την τηλεόραση. Η σκηνοθεσία είναι σύγχρονη και η πλοκή έχει συνεχείς ανατροπές. Έχει φοβερή αισθητική, σασπένς και ήρωες πολύ ανθρώπινους.
* Στην αρχή δυσκολεύτηκα να βρω κοινά με τον ρόλο της Άντι (Αντιγόνη) Δούκα. Όσο την μελετούσα όμως, άρχισα να αντιλαμβάνομαι τους μηχανισμούς της και είδα με ποιους τρόπους μοιάζουμε. Είναι συναισθηματική, αγαπάει με όλη της την καρδιά και διεκδικεί την αλήθεια. Μέσα σε μια εφηβεία και μια καθημερινότητα που της έχει φέρει τα πάνω κάτω. Είναι συγκινητικό να την βλέπω να ωριμάζει μέσα στη σειρά.
* Αισθάνομαι πολύ τυχερή, σχεδόν ευλογημένη θα έλεγα, που η πρώτη μου δουλειά στην τηλεόραση ήρθε μέσα σε τόσο καλές συνθήκες. Είναι εξαιρετικό το τιμ. Από τον πρώτο άνθρωπο που θα δω στο σετ μέχρι και τον τελευταίο, πραγματικά το μόνο που παίρνω είναι θετική ενέργεια. Οι σκηνοθέτες με καθοδηγούν με φοβερή ευαισθησία κι οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι ένας κι ένας. Κάθε μέρα γυρίσματος είναι κι ένα καινούριο μάθημα.
* Φέτος έγινε ένα άνοιγμα στις ελληνικές τηλεοπτικές παραγωγές και είδαμε και πολύ κόσμο του θεάτρου να μπαίνει κυρίαρχα στο παιχνίδι. Επίσης είδαμε και φρέσκα πρόσωπα, που σημαίνει ότι δόθηκαν ευκαιρίες σε νέους να κάνουν ξεκινήματα. Γενικότερα αυτή η άνθιση είναι θετική.
* Σε μια βδομάδα ξεκινάμε γυρίσματα ξανά. Όλοι είμαστε λίγο μουδιασμένοι και αγχωμένοι με το πως θα γίνει. Η παραγωγή έχει πάρει όσα μέτρα μπορεί για την διασφάλιση της υγείας όλων μας, ηθοποιών και τεχνικών. Θα πάμε να κάνουμε εξέταση για τον Covid-19, θα πρέπει να φοράμε μάσκες και γάντια, θα έχουν παντού αντισηπτικά. Στο σετ θα παρευρίσκονται οι απολύτως απαραίτητοι. Είναι μια πρωτόγνωρη συνθήκη για όλους.
* Μια από τις αγαπημένες μου δουλειές μέχρι στιγμής σαν ηθοποιός είναι η μικρού μήκους ταινία “The Beast Without” σε σκηνοθεσία και σενάριο της Ηλέκτρας Ποϊράζογλου. Πρόκειται για ένα quirky mockumentary, όπου ένα film crew ακολουθεί την Δάφνη, ένα ροζ αξιολάτρευτο τερατάκι, στο πρώτο της επαγγελματικό “τρόμαγμα”.
* Τον Οκτώβριο του 2019 το ταινιάκι κέρδισε το βραβείο “Best Horror” στο Discover Film Festival του Λονδίνου. Το αγαπώ το σινεμά. Χαίρομαι που βλέπω πως γίνονται σημαντικά βήματα στην Ελλάδα. Έχουμε πολλές ιστορίες να πούμε! Θα ήθελα πολύ να συμμετέχω σε μια μεγάλου μήκους ταινία.
* Δε θεωρώ ότι έχει λιγότερη αξία μια ποιοτική δουλειά στην τηλεόραση σε σχέση με τον κινηματογράφο ή το θέατρο. Στο εξωτερικό έχουμε δει πολλούς κινηματογραφικούς βετεράνους να παίζουν στη μικρή οθόνη. Γενικά θεωρώ ότι η τηλεοπτική μυθοπλασία έχει εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό από την στιγμή που ανέβηκαν τα μπάτζετ.
* Η τηλεόραση έχει τεράστια δύναμη. Μπαίνει στο σπίτι και σου κρατάει συντροφιά. Σου προσφέρει μια απίστευτη εγγύτητα με τους ήρωες, περνάς μαζί τους από 40 κύματα! Έχω περάσει άπειρες ώρες βλέποντας σειρές αλλά φέτος το βίωσα από την άλλη πλευρά. Είναι πολύ όμορφο όταν έρχεται ο κόσμος και σε ρωτάει τι θα γίνει στη συνέχεια ή σου λέει την άποψή του για τις επιλογές που έχει κάνει ο ρόλος σου.
* Πάντα έκανα ένα άθλημα στο σχολείο, αλλά ποτέ δε βρήκα αυτό που θα ήθελα να αφοσιωθώ. Έχω κάνει κολύμβηση, τένις, ενόργανη, χάντμπολ, μπάσκετ.
* Τώρα ασχολούμαι με τη Yoga. Μου αρέσει πολύ. Νιώθω ότι με συγκεντρώνει και μου καθαρίζει το μυαλό. Δεν είναι άθλημα βέβαια, είναι μια πρακτική με ολόκληρη φιλοσοφία από πίσω.
* Ασχολούμαι πολλά χρόνια με το θεατρικό παιχνίδι σε παιδιά και δε μπορώ να σταματήσω να τα θαυμάζω. Ζούνε τη στιγμή. Ζούνε έντονα. Εκφράζουν τα συναισθήματα τους με ειλικρίνεια και αυθεντικότητα. Και δείχνουν τρομερή εμπιστοσύνη. Δε θα πάψουν ποτέ να με εμπνέουν.
* Από μικρή μου άρεσε πάρα πολύ να ζωγραφίζω. Ο μπαμπάς μου μου έπαιρνε κάθε βδομάδα καινούριο μπλοκ ζωγραφικής. Ζωγράφιζα ασταμάτητα ιστορίες σε μορφή κόμικ.
* Αργότερα στην εφηβεία άρχισα να ασχολούμαι με τη φωτογραφία και την επεξεργασία φωτογραφιών. Το κάνω ακόμη σε πολύ βασικό επίπεδο, σαν χόμπι και μου αρέσει πολύ. Αν δεν σπούδαζα υποκριτική σίγουρα θα είχα κατευθυνθεί προς το graphic design.
* Στο θέατρο ξεχωρίζω μέχρι τώρα το “Honeymoon”, η πρώτη δουλειά που έκανα μετά τη σχολή, είναι μια συνεργασία που δε θα βγει ποτέ από την καρδιά μου. Με την ομάδα Ρακούν (Γιάννης Κόκας, Δώρα Παρδάλη, Σελήνα Διαμαντοπούλου, Χρήστος Καρασαββίδης) κερδίσαμε το Scratch Night του Bob Theatre Festival το 2014 και δημιουργήσαμε αυτή τη devised παράσταση. Είναι η πρώτη αγάπη και παντοτινή.
* Το Γλυκό Πουλί της Νιότης σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη είναι επίσης μια παράσταση που με εξέλιξε σαν ηθοποιό και μου έδωσε το δώρο να δουλέψω πάνω σε κείμενο του Τένεσι Ουίλιαμς, ενός από τους αγαπημένους μου θεατρικούς συγγραφείς.
* Θα ήθελα κάποια στιγμή στο μέλλον να καταπιαστώ με την Ηλέκτρα του Σοφοκλή, με την Λώρα του Τένεσι Ουίλιαμς, με τη Μάσα και τη Νίνα του Τσέχωφ, με τη Ροζαλίντα, την Ελένη, την Οφηλία του Σαίξπηρ.
* Στην Αθήνα μου λείπουν πολύ τα πάρκα. Το πράσινο γενικότερα. Στο μεγαλύτερο μέρος της είναι τσιμεντούπολη, κι αυτό με θλίβει. Επίσης, είναι βρώμικη κι έχει πολύ θόρυβο. Έχει παντού μπλεγμένα καλώδια, σαν αχτένιστα μαλλιά που σου κρύβουν τον ουρανό. Από την άλλη εδώ γεννήθηκα, μεγάλωσα κι εδώ ζω. Μου έχει χαρίσει πανέμορφες στιγμές. Περιπάτους καλοκαιρινούς στο Θησείο με παγωτό στο χέρι. Άρωμα γιασεμί. Τραγούδια που ακούγονται από κάποιο κουτούκι μακριά, καθώς επιστρέφω με τις φίλες μου από ξενύχτι. Κλάματα στα Εξάρχεια και φιλιά στο Ζάππειο. Μπορεί να γίνει μαγική η Αθήνα. Όταν το θέλει.
* Στο All4fun μου αρέσει που δίνει προσοχή στις μικρές ομάδες. Που κάθε βδομάδα παρουσιάζει κατά κύριο λόγο νέα πρόσωπα και τους δίνει βήμα. Που μας ενημερώνει για τις -σπάνιες- ακροάσεις. Που έχει φτιαχτεί με μεράκι από ανθρώπους που αγαπούν τους ηθοποιούς και τις τέχνες.
& Μπορείτε να παρακολουθείτε τα επεισόδια από το “Έρωτας μετά” ΕΔΩ:
Toυ Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 15/5/2020
