Μέσα από την Αρίν μας έχει χαρίσει ορισμένες από τις πιο δυνατές στιγμές στο “Κόκκινο Ποτάμι”. Συνδυάζοντας τον “τσαμπουκά” και την ντομπροσύνη του συγκεκριμένου ρόλου με τη δική ρομαντική και ευαίσθητη ψυχή.
Τέτοια που οδήγησε τη Δήμητρα Βήττα από το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού σ΄ εκείνο του ηθοποιού. Μόνο και μόνο γιατί βλέποντας παραστάσεις, ένιωθε ό,τι συνέβαινε στην σκηνή να τη συνεπαίρνει τόσο πολύ, που συχνά έφτανε στο σημείο να κλαίει την στιγμή της υπόκλισης.
Και η πορεία της έκτοτε συνοδεύεται με σταθερά ανοδικά βήματα, που προσωπικά θεωρώ ότι πρόκειται να φτάσουν ακόμα και πιο πάνω. Εξάλλου από μια προσωπικότητα, που συνδυάζει το θέατρο και το να πηγαίνει στην Τούμπα για να βλέπει τον αγαπημένο της ΠΑΟΚ (όταν έμενε Θεσσαλονίκη), περιμένεις πάντα εκπλήξεις. Το απέδειξε και όταν για τις ανάγκες της Αρίν μέχρι και άμαξα έμαθε να οδηγεί.
Και είναι θαυμαστό στις μέρες μας, που ο πολιτισμός αγνοείται τόσο πολύ από το επίσημο κράτος, ορισμένοι ηθοποιοί να παλεύουν για τη δουλειά τους με αξιοπρέπεια και κουράγιο. Αυτό το καλοκαίρι θα ήταν στον θίασο του “Προμηθέα Δεσμώτη” στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, αλλά οι τελευταίες εξελίξεις φυσικά δεν το επιτρέπουν.
“Το μόνο βέβαιο, ως επιτακτική ανάγκη πια, είναι να σκεφτούμε συλλογικά. Είναι καιρός που δεν αρκεί να υπομένουμε μία προβληματική κατάσταση αλλά να δούμε πως θα διασχίσουμε την απόσταση απ’το σημείο που βρισκόμαστε, στο σημείο της μέρας μετά”, αναφέρει μεταξύ άλλων στο All4fun και στέλνει το δικό της μήνυμα στην πολιτεία: “Έχει καθήκον να πάρει τον λόγο εδώ χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις. Δε γίνεται στο πλαίσιο της ‘επιστροφής στην κανονικότητα’ να υπάρχει προγραμματισμός για εστιατόρια, ξενοδοχεία, κομμωτήρια και πάει λέγοντας και να μην έχει γίνει αναφορά στην τέχνη, τον πολιτισμό και στους ανθρώπους που εργάζονται σ’αυτά. Ευελπιστώ ήδη να γίνονται βήματα προς αυτή την κατεύθυνση…”
* Σπούδαζα στη Θεσσσαλονίκη στο τμήμα Πολιτικών Έργων Υποδομής στο οποίο όμως δε με οδήγησε κάποια ουσιαστική επιθυμία. Δεν ήξερα “τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω”. Κι όσο τα εξάμηνα περνούσαν συνειδητοποιούσα πως η δουλειά του μηχανικού δεν είναι σίγουρα η δουλειά που μου ταιριάζει. Όλα αυτά τα χρόνια επέλεγα ένας απ΄τους τρόπους ψυχαγωγίας μου να είναι το θέατρο.
* Αναρωτιόμουν πιο δειλά στην αρχή και περισσότερο ερευνητικά στην πορεία γιατί και τι είναι αυτό που μου συμβαίνει κάθε φορά που παρακολουθώ μία παράσταση. Οποιαδήποτε λοιπόν παράσταση κι αν έβλεπα, μηδεμιάς εξαιρουμένης, τη στιγμή που υποκλίνονταν οι ηθοποιοί εγώ έκλαιγα. Αφορμή όμως στάθηκαν οι “8 Γυναίκες” σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου που είχαν ανέβει τότε στην Θεσσαλονίκη, και όταν η παράσταση τελείωσε είπα στον εαυτό μου συνειδητά πια πως θέλω να γίνω ηθοποιός.
* Έπειτα το εκμυστηρεύτηκα σε μία φίλη, η οποία μου πρότεινε ένα θεατρικό εργαστήρι, το Κέντρο Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης όπου για καλή μου τύχη είχα για δάσκαλο τον Βαγγέλη Οικονόμου. Αυτός ο άνθρωπος μου εμφύσησε την αγάπη για το θέατρο και μου έδειξε το δρόμο. Τα μαθήματα διήρκησαν δύο χρόνια. Εγώ παράλληλα πήρα και το πτυχίο του μηχανικού όχι με σκοπό να το αξιοποιήσω αλλά για το χρόνο που ως τότε είχα αφιερώσει. Ένιωθα πως έτσι -ή τουλάχιστον ήθελα να πιστεύω- πως ο χρόνος που είχα αφιερώσει, δεν πήγε χαμένος. Οπότε έκλεισα βροντερά την πόρτα πίσω μου κι άνοιξα εκείνη της δραματικής σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
* Υποκριτική για μένα είναι μια βουτιά στις σκοτεινιές μου χωρίς καμία ενοχή.
* Ο ηθοποιός στην Ελλάδα θα πρέπει αδιαμφισβήτητα να έχει πολύ γερό στομάχι και πίστη σε αυτό που κάνει, επειδή είναι τέτοια η φύση της δουλειάς μας που δεν σε αφήνει σε “χλωρό κλαρί”. Αυτό που εγώ συνηθίζω να κάνω ως ένα είδος προσωπικής ενδοσκόπισης, είναι να μην λησμονώ. Να μην λησμονώ τις σκέψεις μου, τους στόχους μου, το τεράστιο θέλω μου όταν ξεκίνησα, κι αν βλέπω πως κάπου στην πορεία έχω χάσει τη μπάλα, να πειράζω λίγο τις ρυθμίσεις.
* Η κατάσταση στον κλάδο μας είναι βαθειά προβληματική και ειδικά για τη νέα γενιά των ηθοποιών που καλείται να πλεύσει σε πολύ άγρια νερά. Υπήρχε έτσι κι αλλιως η οικονομική κρίση, ήρθε κι αυτή η ιστορική στιγμή στις ζωές μας, η επίθεση του Covid 19 για να την φερει αντιμέτωπη με μία νέα, μεγαλύτερη κρίση.
* Για την επόμενη μέρα μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε και η ιστορία είναι αυτή που θα δείξει την έκβαση της κατάστασης όπως και μέσα στα χρόνια έδειξε πως ό,τι κι αν συνέβαινε, το θέατρο πάντα έβρισκε τον τρόπο να συνεχίζει να υπάρχει. Το ερώτημα τώρα είναι πόσοι και πώς οι ηθοποιοί θα συνεχίσουν να υπάρχουν μαζί του.
* Το μόνο βέβαιο, ως επιτακτική ανάγκη πια, είναι να σκεφτούμε συλλογικά. Είναι καιρός που δεν αρκεί να υπομένουμε μία προβληματική κατάσταση αλλά να δούμε πως θα διασχίσουμε την απόσταση απ’το σημείο που βρισκόμαστε, στο σημείο της μέρας μετά. Πολλά διλήμματα θα γεννηθούν για τους καλλιτέχνες, εύχομαι μόνο να μη χάσουμε τον άνθρωπο μέσα σ’ όλο αυτό.
* Τον λόγο εδώ έχει καθήκον να πάρει η πολιτεία χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις. Δε γίνεται στο πλαίσιο της ‘επιστροφής στην κανονικότητα’ να υπάρχει προγραμματισμός για εστιατόρια, ξενοδοχεία, κομμωτήρια και πάει λέγοντας και να μην έχει γίνει αναφορά στην τέχνη, τον πολιτισμό και στους ανθρώπους που εργάζονται σ’αυτά. Ευελπιστώ ήδη να γίνονται βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.
* Σχεικά με τις on line παραστάσεις δεν είμαι σίγουρη πως έχω καταλήξει ούτε έχω απόλυτη θέση. Είδα πάνω από δέκα παραστάσεις στο διάστημα της καραντίνας και μπορώ με βεβαιότητα να πω πως σίγουρα η ζωντανή αναπαράσταση δεν αντικαθίσταται. Ωστόσο βρίσκω αυτή την πρωτοβουλία πολυ όμορφη για τον προφανή λόγο πως δίνεται η δυνατότητα στον κόσμο να ψυχαγωγηθεί. Ελπίζω μόνο να μη συνδεθεί η προβολή μιας παράστασης με την άνεση του καναπέ.
* Πληροφορήθηκα για το Κόκκινο Ποτάμι και έστειλα το βιογραφικό μου στην casting director της σειράς την κυρία Χρύσα Ψωμαδέλλη. Έπειτα συναντήθηκα με τον κύριο Μανουσάκη, διάβασα μία σκηνή της Αρίν και μετά από λίγες μέρες με ενημέρωσαν πως θα ‘μαι εγώ εκείνη που θα την υποδυθεί.
* Το κοινό έχει αγκαλιάσει τη σειρά και το feedback που παίρνουμε όλοι, μας δίνει όρεξη για τη συνέχεια. Προσωπικά είμαι πολύ χαρούμενη για τη συμμετοχή μου στο Κόκκινο Ποτάμι και νιώθω τυχερή που η πρώτη μου τηλεοπτική εμπειρία πραγματώθηκε υπό τη σκηνοθετική ματιά του κυρίου Μανουσάκη, ο οποίος είναι εξαιρετικός επαγγελματίας, συνεπώς μαθαίνω πολλά απο αυτή την συνεργασία. Είναι απίστευτο πως στο set είναι ο τελευταίος άνθρωπος που κουράζεται και δεν θα ολοκληρώσει τη σκηνή αν δεν είναι 100% ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Δεν κάνει εκπτώσεις κι αυτό είναι κάτι που σέβομαι.
* Η Αρίν, ο ρόλος που υποδύομαι, είναι μία γυναίκα αρμένικης καταγωγής, η οποία σε νεαρή ηλικία έχει δει με τα μάτια της να σφάζουν την οικογένειά της. Κάποια στιγμή μετά από χρόνια θα έρθει ξανά αντιμέτωπη με τον δολοφόνο. Ξεκίνησα από το μηδέν για να τη βρω και σε κάθε σκηνή, μου φανερώνεται και κάτι καινούριο. Δεν μπορώ να πω πως έχουμε κοινά στοιχεία πλην του ότι και οι δύο δύσκολα θα τα παρατήσουμε.
* Σ’ ένα πρώτο επίπεδο είχα να διαχειριστώ το γεγονός πως η γυναίκα που ενσαρκώνω είναι αρκετά μεγαλύτερη απο εμένα καθώς επίσης και να βρω τη γλώσσα του σώματός της σε σχέση με την εποχή και του status της. Εμβαθύνοντας, έπρεπε να δω πως φέρει γενικά το γεγονός πως έχει ήδη βιώσει τη φρικαλεότητα ενός ξεριζωμού. Χρειάστηκε να δω ώρες ατέλειωτες ντοκιμαντέρ με μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν τον πόλεμο και να μελετήσω ιστορία. Επιπλέον έκανα μαθήματα αμαξοδήγησης, πράγμα που απολάμβανα σαν μικρό παιδί και μαθήματα τουρκικής κι αρμένικης γλώσσας.
* Η συμμετοχή μου στο Κόκκινο Ποτάμι μ’ έφερε για πρώτη φορά σε επαφή με την υποκριτική on camera και το σίγουρο είναι πως βρήκα μια νέα αγάπη. Προς το παρόν έχουμε παύσει τα γυρίσματα κι αναμένουμε να γυρίσουμε πίσω στη δουλειά ολοκληρώνοντας τα επόμενα επεισόδια. Προσωπικά βρίσκω πολύ θετική την παρουσία τόσων νέων ανθρώπων στην ελληνική τηλεόραση κι εύχομαι στο μέλλον, αυτό να συνεχιστεί
* Η Ελλάδα έχει πολλούς άξιους κινηματογραφιστές και σπουδαίους ηθοποιούς. Μέχρι τη δεδομένη στιγμή δεν είχα την τύχη να κάνω σινεμά και είναι ένα από τα μεγάλα μου θέλω.
* Η σχεση μου με τον αθλητισμό; Τον αγαπώ. Ως φίλαθλος. Θαυμάζω τους αθλητές πάσης φύσεως.Την στοχοπροσήλωση και την επιμονή τους. Με συγκινεί ο μοναχικός δρόμος των αθλητών του στίβου και ταυτόχρονα με εξιτάρει ένας αγώνας ποδοσφαίρου. Όσο ζούσα στη Θεσσαλονίκη πήγαινα αρκετά συχνά στην Τούμπα να δω τον ΠΑΟΚ. Τώρα αρκούμαι παρακολουθώντας τα ματς απ’την τηλεόραση. Σχετικά με την προσωπική μου άθληση φροντίζω να διατηρούμαι πάντα σε καλή φυσική κατάσταση, αλλά αθλούμαι γιατί πρέπει κι όχι επειδή πορώνομαι. Αν είχα τη δυνατότητα να παραγγείλω φυσική κατάσταση μεσω internet θα το έκανα σίγουρα!
* Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει στο μέλλον αλλά μέχρι στιγμής δεν μου γεννήθηκε κάποια ανάγκη να εκφραστώ ή να θέλω να πω κάτι μέσω της σκηνοθεσίας. Σχετικά με το γράψιμο όταν και αν γράψω κάτι, θα ΄ναι μόνο για μένα. Μου αρέσει όμως πολύ να ζωγραφίζω.
* Ίσως ακούγεται τετριμμένο λέγοντας πως είμαι ευτυχής για κάθε δουλειά που έχω κάνει ως τώρα, θα τολμήσω όμως να ξεχωρίσω την Ιφιγένεια εν Αυλίδι σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια κι αυτό γιατί το δόσιμο όλων των συνεργατών στη συγκεκριμένη δουλειά ήταν συγκινητικό. Ένιωθες σε κάθε παράσταση πως ανά πάσα στιγμή μπορείς να βρεις ένα ζευγάρι μάτια ν’ ακουμπήσεις πάνω τους.
* Δεν οραματίζομαι συγκεκριμένους ρόλους και έργα όσο ουσιαστικές κι εποικοδομητικές συνεργασίες. Πρωταρχικός μου στόχος βεβαίως και εφόσον το επιτρέψουν οι συνθήκες, είναι να υλοποιηθεί στο άμεσο μέλλον όπως είχε προγραμματιστεί στο πλαίσιο του φεστιβάλ Επιδαύρου, ο “Προμηθέας Δεσμώτης” του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη όπου θα είχα τη χαρά να συμμετέχω.
* Κάποια στιγμή θα ήθελα σίγουρα να συνεργαστώ με τον Βασίλη Μπισμπίκη. Η συνταγή των παραστάσεών του χτυπούν σαν γροθιά στο στομάχι του θεατή και σίγουρα έστω και για λίγο τον μετακινούν, που αυτό για μένα είναι βασικό συστατικό της τέχνης, οπότε θα ήθελα να δω από μέσα πώς χρησιμοποιεί τα υλικά.
* Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στην Αθήνα είναι πως ενώ ζω τόσα χρόνια εδώ. ακόμα έχω πράγματα ν΄ ανακαλύψω. Μ΄αρέσουν οι αντιθέσεις της, μαγεύομαι απ΄την φωτισμένη νυχτερινή Πανεπιστημίου, αγαπώ τη θέα του Λυκαβηττού το βράδυ, χαίρομαι που περπατώντας ακούω όλες τις γλωσσες του κόσμου, γοητεύομαι από παλιά κτίρια που φέρουν τη δική τους ιστορία, λατρεύω τις βόλτες με τα πόδια στους δρόμους της κι εκείνο το μικρό πάγωμα του χρόνου όταν από εκεί που δεν το περιμένω αποκαλύπτεται στον ορίζοντα ο Παρθενώνας. Δεν αντέχω τη βρωμιά της και εξοργίζομαι από τις ακαθαρσίες των σκύλων στα πεζοδρόμια! Δεν είναι δύσκολο παιδιά! Σακουλίτσα → μάζεμα → κάδος.
* Στη Θεσσαλονίκη βρέθηκα στα 18 μου χρόνια κι έζησα εκεί ως τα 28. Πήγα ουσιαστικά παιδί και ενηλικιώθηκα. Την αγαπώ όσο καμιά πόλη μιας και η συναισθηματική εμπλοκή μου μαζί της είναι τεράστια. Εκεί γνώρισα τον εαυτό μου, τα όνειρά μου πήραν σάρκα και οστά, κι ήρθαν στη ζωή μου κάποιοι απ΄τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους.
* Όποτε την φέρνω στο μυαλό μου, έρχονται στην επιφάνεια αναρίθμητα συναισθήματα κι αυτός είναι και ο λόγος που όποτε μου το επιτρέπει το πρόγραμμά μου την επισκέπτομαι. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια αυτό δεν συμβαίνει συχνά, ωστόσο μία Θεσσαλονίκη στο τόσο κάνει καλό στην ψυχή μου!
* Στο All4fun μου αρέσει η τάχιστη ενημέρωση για τις ακροάσεις και για τα νέα του χώρου μας, καθώς και η στήλη “το πρόσωπο της εβδομάδας” που δίνει την ευκαιρία στους ηθοποιούς να παρουσιάσουν τον εαυτό τους και τη δουλειά τους. Ευχαριστούμε All4fun!
& Στη συνέντευξη χρησιμοποιήθηκαν και φωτογραφίες της Μαρίνα Τζιλοβιάν και του Σπύρου Χατζηαγγελάκη.
&& Μπορείτε να βλέπετε όλα τα επεισόδια από το “Κόκκινο Ποτάμι” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 2/5/2020
