Δυναμισμός σε συνδυασμό με μια απαραίτητη ευαισθησία, που πρέπει να συνοδεύει όλους τους καλλιτέχνες.
Και επιμονή παρά τις όποιες αντιξοότητες να εξακολουθεί ν’ ασχολείται μ΄ αυτό που ήθελε από 7 χρονών χωρίς εκπτώσεις.
Αυτά είναι μόνο ορισμένα από τα χαρακτηριστικά, που συνοδεύουν την απόφοιτο της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης το 2018, Παναγιώτα Παπαδημητρίου.
Μια ψυχωμένη νέα ηθοποιός, η οποία διψάει για δουλειές στον χώρο, είτε στο θέατρο, είτε στον κινηματογράφο, είτε μελλοντικά στον τομέα της σκηνοθεσίας, έχοντας διατελέσει ήδη βοηθός ενός σπουδαίου σκηνοθέτη της σύγχρονης εποχής, του Γιώργου Παλούμπη. “Για μένα η υποκριτική μάλλον είναι μια μορφή επικοινωνίας, όπου υπάρχουν οι κανόνες, οι συμπαίκτες και ο στόχος να αφηγηθούμε όλοι μια ιστορία. Απλώς χρειάζεται κάθε φορά να είναι σαν να είναι η πρώτη φορά που παίζουμε αυτό το παιχνίδι”, σημειώνει στο All4fun η Παναγιώτα, προσθέτοντας: Θέλει πολλή επιμονή να μην σε παρασύρει όλο αυτό που συμβαίνει γύρω σου. Είναι πολύ δύσκολο μέσα σ’ αυτούς τους γρήγορους ρυθμούς, τις άστατες ανθρώπινες σχέσεις, τις βιοποριστικές ανάγκες να μπορείς να διατηρείς αναλλοίωτο το πάθος σου για κάτι. Θέλει πολλή δουλειά να βρίσκεις τρόπους να διατηρείς το πάθος όταν σχεδόν τα πάντα γύρω σου είναι να σου δείχνουν να κάνεις το αντίθετο….”
Αυτήν την περίοδο μαζί με την ομάδα της από την σχολή, υποδύεται τη συνονώματή της Παναγιώτα στο “Hyperspace ή αλλιώς”, που έχει γράψει και σκηνοθετεί η συμφοιτήτρια της Δανάη Λιοδάκη και παρουσιάζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο Studio Mαυρομιχάλη.
* Ώς παιδάκι νόμιζα πως ό,τι βλέπουμε στην τηλεόραση και στις ταινίες συμβαίνουν και στην ζωή. Έτσι λοιπόν ερωτεύτηκα σφόδρα τον Κωνσταντίνο Μαρκορά (Νίκος Σεργιανόπουλος) στη σειρά “Δύο ξένοι”. Ερωτεύτηκα το πώς μιλούσε για την δουλειά που έκανε στο σίριαλ (σκηνοθέτης), για το θέατρο και τους ηθοποιούς, το πόσο διάβαζε για αυτό και τα λόγια που χρησιμοποιούσε που νόμιζα ότι και στην πραγματικότητα έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους που διαλέγουν αυτό το επάγγελμα. Αφελώς και εγώ ξεκινήσα να λέω πως όταν μεγαλώσω θα γίνω ηθοποιός. Δεν θυμάμαι ακριβώς το πότε αυτή η παιδική αφέλεια μετατράπηκε σε ενήλικη απόφαση. Θυμάμαι μόνο τον εαυτό μου από τα 7 και μετά να λέω με σιγουριά πως το όνειρο μου θα γίνει πραγματικότητα ο κόσμος να χαλάσει.
* Σχετικά με το τι σημαίνει για μένα υποκριτική απαντώ αρχικά ρωτώντας: Έλα μου ντε; Πολλές φορές μου κάνω αυτή την ερώτηση και δεν ξέρω να απαντήσω με σιγουριά. Η υποκριτική μάλλον είναι κατ’ εμέ μια μορφή επικοινωνίας, ένα διαφορετικό παιχνίδι από αυτό που παίζαμε μικροί. Υπάρχουν οι κανόνες, υπάρχουν οι συμπαίκτες, υπάρχει και ο στόχος να αφηγηθούμε όλοι μια ιστορία. Απλώς χρειάζεται κάθε φορά να είναι σαν να είναι η πρώτη φορά που παίζουμε αυτό το παιχνίδι.
* Ένας καλλιτέχνης δύσκολα αντιμετωπίζει αυτήν την κατάσταση. Θέλει πολλή επιμονή να μην σε παρασύρει όλο αυτό που συμβαίνει γύρω σου. Είναι πολύ δύσκολο μέσα σ’ αυτούς τους γρήγορους ρυθμούς, τις άστατες ανθρώπινες σχέσεις, τις βιοποριστικές ανάγκες να μπορείς να διατηρείς αναλλοίωτο το πάθος σου για κάτι. Θέλει πολλή δουλειά να βρίσκεις τρόπους να διατηρείς το πάθος όταν σχεδόν τα πάντα γύρω σου είναι να σου δείχνουν να κάνεις το αντίθετο.
* Εγώ π.χ. κάνω αρκετές διαφορετικές δουλειές που δεν σχετίζονται με το θέατρο για να μπορώ να παίζω στο θέατρο και ο μόνος λόγος που δεν τις παρατάω είναι γιατί λέω, « όκ κάνω αυτά, για να μπορώ να κάνω αυτό που αγαπάω. Αν δεν είχα και αυτά δεν θα μπορούσα καν να υπάρχω σε αυτό που αγαπάω.» Και τσουπ κάπως καταφέρνεις να μην αγνοείς την σημερινή πραγματικότητα φυσικά, αλλά να μην την αφήνεις να σε επηρεάσει σε σημείο που να τα παρατήσεις. Σίγουρα και σε άλλες δουλειές είναι δύσκολα, το θέμα είναι να μπορέσουμε σε όποια συνθήκη και αν βρισκόμαστε να βρούμε τι μπορούμε να πάρουμε και να το μετατρέψουμε σε κάτι δημιουργικό.
* Η τέχνη δεν είναι για να δώσει απαντήσεις, αλλά να θέσει προβληματισμούς, σκέψεις και ερωτήματα. Ο ρόλος της είναι να έχει ένα μεγάλο ερωτηματολόγιο με το οποίο όμως δεν θα πρέπει να εφησυχάζει, αλλά να αλλάζει συχνά το είδος των ερωτήσεων που βρίσκονται σ’ αυτό.
* Με την ομάδα μου, τους bpm, έχουμε πάρει στα χέρια μας ένα έργο που ξεκίνησε ως μικρό παιδάκι όταν ήμασταν ακόμα στη σχολή και τώρα έχει γίνει ολόκληρος ενήλικας με σάρκα και οστά και σε μορφή παράστασης αλλά και σε μορφή βιβλίου από τις εκδόσεις Κάπα. Είμαστε αρκετά τυχεροί γιατί η συγγραφέας του Δανάη Λιοδάκη εξ’ αρχής μας εμπιστεύτηκε, μας έδωσε τότε ένα μικρό κομμάτι στη σχολή και μετέπειτα ολόκληρο το πρώτο της έργο ώστε να ανέβει με την ομάδα. Πέρα λοιπόν από το πόσο προσωπική είναι η δουλειά γιατί το ξεκινήσαμε όλοι μαζί στη σχολή ως σπουδαστές και το συνεχίζουμε οι ίδιοι αλλά ως επαγγελματίες, είναι και για το λόγο ότι μιλάει για τα θέματα που αφορούν προσωπικά όλους μας. Μιλάει για τον νταλκά της γενιάς μας και την δεύτερη ενηλικίωση που είμαστε αναγκασμένοι να βιώσουμε.
* Θα προέτρεπα το κοινό να έρθει να το δει όχι γιατί είναι ένα έργο δεικτικό, ούτε γιατί θα σου δώσει τις λύσεις για το πώς να αντιμετωπίσεις την εποχή που διανύουμε, αλλά γιατί σου παραθέτει αυτό που συμβαίνει χωρίς να υψώνει το δάχτυλο, αλλά ακουμπώντας σε στην πλάτη και λέγοντας σου πως είναι « εντάξει αυτό που σου συμβαίνει, είναι εντάξει που δεν μπορείς να είσαι σίγουρος σχεδόν για τίποτα». Το έργο είναι τόσο επίκαιρο με το σήμερα που δεν θα μπορούσα να βρω καταλληλότερο επίθετο για να το χαρακτηρίσω, ενώ παράλληλα είναι και απόλυτα διαχρονικό. Αυτό που διατρέχει το κείμενο είναι το ζήτημα της ενηλικίωσης και της κατάρρευσης των βεβαιοτήτων. Σ’ έναν αβέβαιο κόσμο που μοιάζει να καταρρέει οι ήρωες προσπαθούν να ισορροπήσουν και αυτό έχει να κάνει συνολικά με την υπερνεωτερική κατάσταση ανεξάρτητα με τα συγκεκριμένα κοινωνικά δεδομένα της Ελλάδας του σήμερα.
* Μέχρι τώρα η προσπάθεια μας φαίνεται να έχει ανταπόκριση, το κοινό τις περισσότερες φορές μας λέει ότι νιώθει πολύ έντονα και όμορφα συναισθήματα και ότι μπορεί να συνδεθεί με αυτό που βλέπει σαν να μιλάμε για κείνο. Χωρις να το καταλαβαίνουν πιστεύω ότι ταυτίζονται περισσότερο με την κατάσταση της προσωρινότητας, της αβεβαιότητας, της έλλειψης σταθερότητας πάρα με τις καταστάσεις. Τις προάλλες ένας θεατής μου είπε «μπράβο σας, γιατί έχετε φτιάξει κάτι πολύ ευαίσθητο και μιλάτε με την αλήθεια σας» και ήταν ό,τι πιο ευτυχές έχω ακούσει.
* Με την σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς ήμασταν συμφοιτητές και είμαστε φίλοι οπότε η συνεργασία μας δεν θα μπορούσε να μην είναι ευχάριστη και δημιουργική, σίγουρα υπήρξαν εντάσεις στην αγωνία μας να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, αλλά αυτές δεν καλύπτουν τις όμορφες στιγμές που συνδημιουργήσαμε για να φέρουμε ένα αποτέλεσμα. Είμαι τυχερή γιατί συνεργάζομαι με ανθρώπους που αγαπώ, που επικοινωνούμε και που θεωρούν το θέατρο ομαδικό άθλημα και αυτό δεν γίνεται να μην βγαίνει και προς τα κάτω όταν βρισκόμαστε πάνω στην σκηνή.
* Η Παναγιώτα στο έργο είναι μια κοπέλα 28 χρονών που μένει στην Αθήνα με τον φίλο της, ενώ έχει σπουδάσει κάτι εκείνη προτιμάει να μην δουλεύει στο τομέα της αλλά σε μπαρ. Προσπαθεί να πάει ενάντια στην κρίση και να μην φύγει στο εξωτερικό ακόμα και αν της λένε πως έξω τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Επιλέγει να μείνει στην Αθήνα και να ανοίξει χώρο όπως μπορεί στη ζωή της για να πάνε και στην πράξη τα πράγματα καλύτερα. Ο ρόλος της Παναγιώτας πέρα από κοινό όνομα έχει και άλλα κοινά στοιχεία με μένα για αυτό και ο τρόπος που το προσέγγισα είχε να κάνει κατά πολύ με την παρατήρηση.
* Μπήκα σε μια διαδικασία να με παρατηρήσω καλύτερα, λόγια και συμπεριφορές που έχω κοινές, άρχισα να τις παρατηρώ και να μην τις προσπερνάω. Έμενα σε λεπτομέρειες και στο τι συναίσθημα μου προκαλείται κάθε φορά, θέλοντας όλο αυτό να το φέρω στην πρόβα. Στις στιγμές που δεν έβρισκα κοινά στοιχεία πάλι χρησιμοποιούσα την παρατήρηση, αλλά στις ζωές των φίλων μου, των ανθρώπων που συναναστρέφομαι ή ακόμα και περαστικών. Είναι τόσο στο τώρα το έργο που το να παρατηρήσεις την εποχή μας και τους ανθρώπους της ήταν ό,τι πιο βοηθητικό για να βρω στιγμές και αλήθειας για τον ρόλο.
* Τα χρόνια μου στη Δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης τα έχω πολύ έντονα στο νου μου, είναι ακόμα αρκετά πρόσφατα μιας και τελείωσα το 2018, αλλά όπως και να’ χει αποτελούν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Μέσα στη σχολή ζεις συμπυκνωμένα όλα εκείνα που στη ζωή σου τα ζεις σε βάθος χρόνου. Είμαι πολύ τυχερή, γιατί βρέθηκα σε ένα τμήμα που ήταν πολύ αγαπημένο μεταξύ του, λειτουργούσε σαν ομάδα και όχι σαν μονάδα και αυτό ήταν πολύ ελπιδοφόρο για το τι μπορεί να συναντούσες όταν έβγαινες από εκεί. Είμαστε όλοι φίλοι μεταξύ μας, υποστηρικτές ο ένας του άλλου σε ό,τι και να κάνει ως τώρα και αυτό είναι μεγάλη ανακούφιση.
* Αποκόμισα φίλους, αστείες στιγμές από εκείνες που τα λες μετά από χρόνια στις παρέες και λύνεστε στα γέλια και γνώρισα ανθρώπους καθηγητές ή σπουδαστές που θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ, όπως και ήδη έχει συμβεί με κάποιους. Αλλά και έμαθα πως είναι να παλεύεις για κάτι με τη βοήθεια της ομάδας σου. Μου λείπει πολύ εκείνη η περίοδος γιατί τότε όλα δικαιολογούνταν, δεν είχες άγχος για το αν θα βρεις δουλειά, μπορούσες για τρία χρόνια να αφεθείς σ’ αυτό που σου συνέβαινε, να πειραματιστείς χωρίς να σε νοιάζει το αποτέλεσμα αλλά η διαδικασία και να πειραματιστείς χωρίς περιορισμό χρόνου. Δυστυχώς αυτό το συνειδητοποίησα με μια χρονοκαθυστέρηση, όταν έφυγα και όχι την στιγμή που το βίωνα και ακριβώς για αυτό τώρα κρατάω τα καλά και όχι τα άσχημα.
* Η πρώτη και μόνη ευκαιρία έως τώρα που μου δόθηκε κινηματογραφικά ήταν να παίξω σε μια ταινία μικρού μήκους του Γιώργου Τελτζίδη το “Pengo Decay” με αφορμή το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ένα αφιέρωμα στο queer. Ήταν κάτι τελειώς καινούριο για μένα και αυτό είναι που το έκανε ακόμα πιο ελκυστικό. Δεν γνώριζα τίποτα για το πώς δουλεύει ένας ηθοποιός στο κομμάτι του κινηματογράφου και ήμουν αρκετά ψαρωμένη στην αρχή. Μου άρεσε πολύ το γεγονός ότι όλα είναι τόσο διαφορετικά σε σχέση με το θέατρο και επιβεβαιώθηκα ότι σ’ αυτήν τη δουλειά έχεις τόσα πολλά και διαφορετικά να μάθεις που δεν προλαβαίνεις να την βαρεθείς. Κατάλαβα ότι μ’ ενδιαφέρει πολύ ο κινηματογράφος και θέλω στο μέλλον να κάνω πολλά εκεί.
* Στην τηλεόραση δεν έχω κάποια ιδιαίτερη εμπειρία. Μεγάλωσα πολύ με την τηλεόραση και με την «καλή εποχή της» όπως λένε πολλοί, αγάπησα πολλές σειρές του τότε που θα ήθελα πολύ να έχω υπάρξει σ’ αυτές. Στο τώρα δεν το έχω έντονο αυτό το αίσθημα με κάποια συγκεκριμένη σειρά, μπορεί να φταίει και το γεγονός ότι δεν παρακολουθώ τηλεόραση. Ωστόσο ακριβώς επειδή είναι και αυτό κάτι μη γνώριμο δεν παύει να μου φαίνεται δελεαστικό στο να το γνωρίσω στο μέλλον και να δουλέψω σ’ αυτό.
* Γράφω μόνη μου αλλά όχι εντατικά, είναι ένας τρόπος έκφρασης που μου λειτουργεί πολύ ανακουφιστικά. Μπορώ και αποτυπώνω μια σκέψη μου μια εικόνα που ή ένα συναίσθημα και αυτό είναι πολύ λυτρωτικό, ίσως δεν το κάνω μια την μαεστρία ενός συγγραφέα αλλά προσωπικά μου λειτουργεί. Η σκηνοθεσία μ’ ενδιαφέρει πολύ, δεν έχω κάνει επαγγελματικά κάτι. Έχω βρεθεί ως βοηθός σκηνοθέτη δίπλα στον Γιώργο Παλούμπη που ήταν πολύ δυνατή και όμορφη εμπειρία για μένα. Την σκηνοθεσία την βάζω στην ίδια ζυγαριά με την ηθοποιία και βγαίνουν σχεδόν ίσα. Με ενδιαφέρει γενικότερα ό,τι έχει να κάνει με αυτή την τέχνη, υπάρχει περίπτωση να δω μια παράσταση ή να διαβάσω ένα κείμενο και να θέλω πορωμένα να παίξω έναν ρόλο και να γίνει εξίσου το ίδιο και να με φαντάζομαι στο ρόλο του σκηνοθέτη. Με’ενδιαφέρει ό,τι έχει να κάνει με την δημιουργία ενός θεατρικού σύμπαντος είτε βρίσκομαι μπροστά στη σκηνή, είτε πίσω.
* Η σχέση μου με τον χορό και τον αθλητισμό ξεκινάει από μικρή, όταν οι γονείς μου από το δημοτικό και έπειτα με γράφανε σε ότι εξωτερικές δραστηριότητες δήλωνα επιθυμία. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχω τόση εμπειρία ώστε να ασχοληθώ επαγγελματικά φυσικά, αλλά ότι το σώμα μου έχει αρκετά καλή μνήμη. Ο χορός στη καθημερινοτητά μου λειτουργεί ως αποσυμπίεση και απελευθέρωση, τώρα σχετικά με την ηθοποιία για ηθοποιός χορεύω αρκετά καλά για χορεύτρια σίγουρα όχι. Με το τραγούδι δεν έχω ασχοληθεί περισσότερο από ό,τι κάναμε στη σχολή. Μου αρέσει αρκετά αλλά έχω ακόμα πολύ δρόμο για να μάθω για αυτό, στο άμεσο μέλλον θέλω να ξεκινήσω μαθήματα τραγουδιού και φωνητικής.
* Έχω σταθεί τυχερή μέχρι τώρακαι βρέθηκα σε αρκετές δουλειές από τότε που τελείωσα την σχολή, από όλες κρατάω κάτι, είτε καλό είτε κακό, ωστόσο θεατρικά ξεχωρίζω την συνεργασία μου με τον Γιώργο Παλούμπη, ως βοηθός σκηνοθέτη στο «Μορμόλη» στο Σύγχρονο θέατρο αλλά και στα «Μελίσσια» στο Εθνικό θέατρο. Ήμουν πολύ τυχερή από όλες τις απόψεις, πρώτον γιατί ήταν καθηγητής μου στη σχολή οπότε ναι μεν βρέθηκα σε ένα άγνωστο περιβάλλον για μένα αλλά με ένα οικείο πρόσωπο, δεύτερον γιατί θαυμάζω τον τρόπο που δουλεύει αλλά και τον τρόπου που δρα σαν άνθρωπος. Είναι η ελπίδα μου σ’ αυτόν τον χώρο. Θαυμάζω πολλούς ανθρώπους που θα ήθελα να μου δωθεί η ευκαιρία να συνεργαστώ στο μέλλον, το ίδιο συμβαίνει και με έργα, δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο ρόλο που θα ήθελα να παίξω, έχω πολύ διάθεση και όρεξη να πιαστώ με ότι και αν βρεθεί στα χέρια μου, έχω να μάθω τόσα πολλά που δεν γνωρίζω που αγχώνομαι ότι δεν μου φτάνει ο χρόνος.
* Πέρα από την παράσταση που παίζουμε τώρα το “Hyperspace ή αλλιώς..” στο studio Μαυρομιχάλη, κάνω πρόβες για ένα πρωτότυπο έργο το “interrail” που θα ανέβει στο Θέατρο Μπιπ στις 22 Απριλίου που το σκηνοθετεί μια νέα σκηνοθέτις η Ειρήνη Γκαντέρη, παράλληλα συμμετέχω σε ένα πρόγραμμα που υποστηρίζεται από το Start- create sultural change ως event director στο έργο Femap. Για τη νέα σεζόν είμαι σε συζητήσεις για μια ενδιαφέρουσα θεατρική δουλειά, αλλά και για κάτι καινούριο που θα ετοιμάσουμε με τους b.p.m
* Στην Αθήνα μου αρέσει η Κυψέλη, να περπατάω τη Μάρκου Μουσούρου και όταν έχει ήλιο να κάθομαι στα παγκάκια στο Πεδίο του Άρεως. Μου άρεσουν οι πλατείες της πόλης και τα bar της και μου αρέσει που στην Αθήνα εκεί που βλέπεις τώρα ένα απλό κτίριο μπορεί να κουβαλάει μια ολόκληρη ιστορία από πίσω που δεν την ξέρεις. Δεν μου αρέσουν οι ρυθμοί της, είναι σαν να τρέχεις να προλάβεις κάτι, δεν μου αρέσουν οι εκνευρισμένοι και θλιμμένοι άνθρωποι στο λεωφορείο το πρωί και δεν μου αρέσει στην Αθήνα ότι νιώθω πως κυρίως δουλεύεις και δεν σου αφήνει το χρόνο για να συμβούν αναπάντεχα πράγματα.
* Στο All4fun μου αρέσει που ασχολείται τόσο πολύ με τον χώρο μας, που μπορώ να ενημερωθώ για οτιδήποτε σχετικό με την τέχνη αυτή, είτε αυτό είναι μια οντισιόν είτε μια καλή παράσταση. Μου αρέσει που αργά και σταθερά έχει κάνει τα βήματα του σε αυτό το χώρο και έχει πάρει σημαντική υπόσταση και αποτελεί πηγή για να ενημερωθεί κάποιος για το τι συμβαίνει. Και απολαμβάνω πολύ που ενδιαφέρεται να ανακαλύψει και να βοηθήσει νέους και ορεξάτους ανθρώπους…
& Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση “Hyperspace ή αλλιώς…” ακολουθούν
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 3/3/2020
