Μετά από πολλά χρόνια επιτυχημένης παρουσίας ως ηθοποιός αποφάσισε να μετακινηθεί και σε άλλα μονοπάτια. Φυσικά κοντά σ’ εκείνα της υποκριτικής. Έτσι δημιούργησε τη δική του ομάδα, γράφοντας σ’ αυτό που αποκαλεί ο ίδιος, “Θέατρο του φανταστικού”.
Από τη συγγραφή προέκυψε και η σκηνοθεσία και ο Στέλιος Πετράκης μέσω των τριών αυτών ιδιοτήτων του μπορεί να μεταφέρεται σε άλλους φανταστικούς κόσμους.
Αυτήν την περίοδο, μάλιστα, βρίσκεται σε μια πολύ δημιουργική φάση, αφού σε λίγες ημέρες ολοκληρώνονται οι πρόβες για το “Κuro” τη δεύτερη δουλειά της ομάδας του, η οποία ονομάζεται Akatsuki. Το τι σημαίνει ακριβώς είναι και μια ευκαιρία να το διαπιστώσετε, διαβάζοντας την σχετική συνέντευξη…
* Η υποκριτική προέκυψε έπειτα από παρότρυνση της… μητέρας μου, εκείνη μου έβαλε την ιδέα πίσω, στο μακρινό 1996. Πήγα τότε σε μια Δραματική Σχολή δοκιμαστικά για να παρακολουθήσω ως ακροατής. Η πρώτη μου επαφή ήταν σε μάθημα τραγωδίας όπου δίδασκε η Άντζελα Μπρούσκου. Με συνεπήρε τόσο πολύ αυτή η εμπειρία που μέχρι να τελειώσει το μάθημα είχα αποφασίσει πως αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου, να γίνω ηθοποιός. Δυο Χρόνια μετά και αφού είχε προηγηθεί εντατική προετοιμασία έγινα δεκτός στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
* Η συγγραφή δεν προέκυψε ξαφνικά αφού από μικρός μου άρεσε να γράφω μικρές ιστορίες και στίχους. Κάποια στιγμή αποφάσισα να γράψω ένα θεατρικό έργο με συγκεκριμένους ηθοποιούς κατά νου. Το έργο αυτό λέγεται «Τα ξωτικά του Μαγεμένου Δάσους». Το υπέβαλλα στον Διαγωνισμό Συγγραφής Θεατρικών έργων του Υπουργείου πολιτισμού με το Ψευδώνυμο «Άλτον Ντε Βίρ» και κέρδισε το τρίτο βραβείο στην κατηγορία «Συγγραφή Παιδικού Θεατρικού Έργου». Ήταν μάλιστα το μοναδικό έργο που βραβεύτηκε στην συγκεκριμένη κατηγορία εκείνη την χρονιά.
* Η σκηνοθεσία προέκυψε με την γέννηση της Θεατρικής μας Ομάδας, της Ομάδας Παραστατικών Τεχνών Akatsuki από την ανάγκη μου να κάνω αυτό που μου αρέσει να αποκαλώ «Θέατρο του Φανταστικού».
* Και οι τρείς αυτές καλλιτεχνικές ιδιότητες μου δίνουν την δυνατότητα να μεταφέρομαι σε (ως ηθοποιός) και να δημιουργώ (ως συγγραφέας και σκηνοθέτης) κόσμους μαγικούς, όχι απαραίτητα ευχάριστους αφού μπορεί να γράψω ένα έργο που να διαδραματίζεται σε μια δυστοπία. Ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης είναι μικρού «Θεοί», δημιουργοί του μικρόκοσμου που παρουσιάζεται επί σκηνής και σε αντίθεση με τη ζωή, στη σκηνή ως συγγραφέας και σκηνοθέτης έχω –σχεδόν- τον απόλυτο έλεγχο αυτού του μικρόκοσμου. Είναι για εμένα όχημα διαφυγής αλλά και το μέσο που με κρατάει συγκροτημένο στην ολοένα και πιο δυσβάσταχτη, ολοένα και πιο δυσοίωνη πραγματικότητα που ζούμε, ενώ παράλληλα –και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό- μου δίνει την δυνατότητα να παίρνω μαζί μου συνοδοιπόρους σε αυτά τα ταξίδια τους θεατές, τους κοινωνούς της τέχνης μας.
* Ο καλλιτέχνης έχει την δυνατότητα μέσω της τέχνης του να απομακρύνεται για λίγο από την ασχήμια αλλά και να υπογραμμίζει την ομορφιά της εποχής που ζει. Σε καθαρά πρακτικό επίπεδο, ο καλλιτέχνης στην εποχή μας οφείλει να παρακολουθεί και να εκπαιδεύεται διαρκώς. Όλες οι τέχνες στην εποχή μας βρίσκονται σε έναν οργασμό. Νέες τεχνικές αναδύονται, νέοι κώδικες προκύπτουν όπως συμβαίνει κάθε φορά που τα κοινωνικά αδιέξοδα κερδίζουν έδαφος.
* Η τέχνη δυνητικά, μπορεί να δώσει απαντήσεις και να καταθέσει προτάσεις, η εφαρμογή αυτών των προτάσεων όμως χρειάζεται πολιτική σκέψη και συνείδηση από τους αποδέκτες της. Προϋποθέτει εκ μέρους τους εν συναίσθηση και παιδεία, αλλιώς παραμένει στην σφαίρα του φαντασιακού. Πάνω από όλα, οι όποιες απαντήσεις προϋποθέτουν μια βαθιά επιθυμία να παραδώσουμε μια καλύτερη πραγματικότητα στις γενιές που έπονται. Πρέπει να δώσουμε μεγάλο αγώνα ώστε να απομακρύνουμε τον ατομικισμό από την κοινωνική πραγματικότητα. Η τέχνη λοιπόν μπορεί να είναι το εφαλτήριο για μια απάντηση ή μια αλλαγή αλλά τελικά, η αποδοχή της απάντησης αυτής και η θέληση για δράση είναι που θα κάνουν την απάντηση-πρόταση της Τέχνης, πράξη.
* Το «KURO» είναι ένα έργο που δούλευα στο μυαλό μου για περισσότερο από 2 χρόνια και έχει απαιτήσει εκτενή μελέτη της Ιαπωνικής Λαογραφίας και Μυθολογίας. Θα έλεγα πως είναι μια διαφορετική ανάγνωση του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» αλλά και της «Αντιγόνης»του Σοφοκλή. Ο ματαιωμένος από μια ανώτερη εξουσία έρωτας και η τραγικότητα της υποταγής του ανθρώπου στο πεπρωμένο είναι τα βασικά μοτίβα. Το «Kuro» συνταιριάζει την Ιαπωνική Ποίηση με την Ελληνική, Δημοτική Ποίηση και διερευνά τις ομοιότητες του Ελληνικού και του ιαπωνικού πολιτισμού απέναντι σε έννοιες όπως το θάρρος, η απώλεια, ο θρήνος και το ηθικό χρέος ενώ η φόρμα σε λόγο και κίνηση κυριαρχεί. Συμμετέχει ένα καστ ιδιαίτερα ταλαντούχων ηθοποιών ενώ οι συντελεστές της παράστασης είναι κορυφαίοι ο κάθε ένας στο είδος του.
* Επιπλέον, πρόκειται για μια παραγωγή το μέγεθος της οποίας υπερβαίνει αισθητά τις δυνατότητες μιας μη χρηματοδοτούμενης, θεατρικής ομάδας όπως είναι η Akatsuki. Η επιμέλεια της κίνησης είναι του μοναδικού Σταύρου Αποστολάτου, η πραγματικά καταπληκτική μουσική επένδυση είναι του Αντώνη Καραθανασόπουλου ο οποίος έχει κάνει και την μουσικη διδασκαλία ενώ τις σκηνές μάχης τις εκτελούν o Sensei Πέτρος Μουλαγιάννης και ο ομότεχνός του Στάθης Δημόπουλος, έχουμε δηλαδή διψήφιο αριθμός «Dan» επι σκηνής αν τα αθροίσει κανείς. Τον σχεδιασμό των φωτισμών τον έχει επιμελείται η γνωστή σε όλους Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Τέλος, τα Kimono και τα Yukata που «ντύνουν» τους ρόλους της παράστασης, καθώς και οι υπέροχες Obi* (Ζώνες) είναι όλα αυθεντικά Ιαπωνικά. Τελικά, αξίζει κάποιος να έρθει να δει το “Kuro” γιατί είναι μια παράσταση που έχει δουλευτεί πολύ και περιέχει μέσα πολλή αγάπη, πολλή δουλειά και ένα ακόμη πολύτιμο συστατικό: Όνειρο.
* «Akatsuki» σημαίνει «Κόκκινο Φεγγάρι» στα Ιαπωνικά σύμφωνα με το kanji, που έχουμε επιλέξει, γιατί μπορεί να σημαίνει κάτι άλλο αν γραφτεί με διαφορετικό Ιδεόγραμμα. Το Φεγγάρι ως κατεξοχήν ονειρικό, παραμυθιακό σύμβολο, βαμμένο κόκκινο φαντάζει δυσοίωνο και εξωπραγματικό μπορεί κανείς να υψώσει το βλέμμα του σε αυτό σε αντίθεση με τον ήλιο που είναι ανυπόφορος για τα ευαίσθητα, ανθρώπινα μάτια. Επιπλέον το Φεγγάρι συνέπαιρνε την μικρή μου κόρη από μωρό και την έκανε να κοιτάζει ψηλά στον ουρανό από πολύ μικρή, ένας συμβολισμός του ονείρου για κάτι καλύτερο, κάτι πιο όμορφο. Το όνομα “Akatsuki” προέρχεται από το πασίγνωστο anime “Naruto”. Εκεί, “Akatsuki” σημαίνει «κόκκινη αυγή» και είναι η ονομασία μιας οργάνωσης…Ninja που –με πολύ λάθος τρόπο- προσπαθούν να φέρουν τον κόσμο στην απόλυτη αρμονία και ειρήνη.
* Η ομάδα προέκυψε από την ανάγκη μου να αποκόπτομαι από την πραγματικότητα, να φιλτράρω την πραγματικότητα αυτή μέσω του υπερφυσικού και να επιστρέφω την ματιά μου αυτή. Όλοι στην ομάδα θέλουμε να κάνουμε παραμύθια που θα μεταφέρουν εμάς και τους θεατές μας σε φανταστικούς, ονειρικούς ή και εφιαλτικούς κόσμους χωρίς όμως να λείπει από την δουλειά μας το φιλοσοφικό υπόβαθρο. Μας απασχολούν, όπως – θέλω να πιστεύω κάθε καλλιτέχνη -, τα μεγάλα, πανανθρώπινα ζητήματα. Οι υπαρξιακές αναζητήσεις του σύγχρονου ανθρώπου που πασχίζει να βρει την θέση του σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Αυτό το κάνουμε με συγκεκριμένους κώδικες και θεματολογία που δεν θα μπορούσαν παρά να απέχουν από τον ρεαλισμό.
* Στην παρούσα καλλιτεχνική φάση μας θεωρούμε πως η φόρμα σε λόγο και κίνηση, η απόσταση από τον ρεαλισμό ως υποκριτική βάση μπορούν να μιλήσουν καλύτερα για όλα αυτά. Έτσι, η ιαπωνική κουλτούρα, τα anime και τα manga, η λογοτεχνία του φανταστικού και του τρόμου αποτελούν την μήτρα της έμπνευσής μας. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο της ομάδας μας είναι πως επιμένουμε να φέρνουμε τις πολεμικές τέχνες στην θεατρική σκηνή αφού τέχνες όπως το aikidoκαι το Iaido πέρα από «πολεμικές» είναι και παραστατικές τέχνες μεγάλης ομορφιάς και φιλοσοφικού υπόβαθρου. Σ’ αυτό έχουμε κοντά μας τον δάσκαλο Πέτρο Μουλαγιάννη και το Aikido Tokaido Dojo.
* Η συνεργασία μου με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας είναι μια διαρκής διαδικασία εκπαίδευσης για εμένα. Μαθαίνω πολλά πράγματα από τους συνάδελφους ηθοποιούς, από τον χορογράφο μας, από τον μουσικό, από κάθε έναν εμπλεκόμενο και ελπίζω το ίδιο να νιώθουν και εκείνοι αφού αν δεν επι-κοινωνούμε μεταξύ μας την τέχνη μας ουσιαστικά και αν δεν βρισκόμαστε σε έναν διαρκή, δημιουργικό διάλογο μεταξύ μας δεν πρόκειται να καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε την τέχνη μας στο κοινό. Αν ρωτήσετε οποιοδήποτε μέλος της Αkatsuki θα σας πει πως είμαι σκηνοθέτης με πολύ ανοιχτά μάτια και αυτιά και όσο συγκεκριμένο και αν το έχω το πράγμα στο μυαλό μου αφού –συνήθως- εγώ γράφω και τα έργα που παίζουμε, είμαι πάντα ανοιχτός να αλλάξω μια δική μου σκηνοθετική ματιά με την πρόταση κάποιου, εφόσον κρίνω πως αυτό είναι δημιουργικό και εξυπηρετεί καλύτερα την περίσταση. Ένα άλλο εξαιρετικά σημαντικό για εμένα είναι το ήρεμο κλίμα στις πρόβες.
* Μετά από 20 χρόνια στο θέατρο ξέρω καλά πως ο σεβασμός στην καλλιτεχνική υπόσταση των ηθοποιών και των συντελεστών της ομάδας και το ήρεμο κλίμα είναι εκείνα που θα δώσουν το μέγιστο της καλλιτεχνικής έμπνευσης και δημιουργίας από τον κάθε έναν και όχι οι φωνές και η υπό καθεστώς πίεσης πρόβα. Από την περασμένη μας παράσταση, το «Τεφτέρι» δεν θα ξεχάσω ποτέ το εξής περιστατικό: Παίζαμε στο θέατρο «Λύχνος» που βρίσκεται ένα στενό πάνω από το “Olvio”. Σε μια παράσταση μπήκαν με καθυστέρηση ολίγων λεπτών δύο κυρίες μέσης ηλικίας. Μετά το τέλος της παράστασης ήρθαν στο καμαρίνι και μας προσέφεραν κρασί από το μπαρ λέγοντας μου πως μπήκαν κατά λάθος στο θέατρο αφού είχαν καθυστερήσει και πήγαιναν για το Olvio και… μπερδεύτηκαν(!) Με ευχαρίστησαν πολύ για την παράσταση που είδαν και που τους άρεσε πολύ και ευχαρίστησαν και την τύχη τους για αυτό το λάθος που έκαναν.Υπόψιν πως το «Τεφτέρι» ήταν μια παράσταση που μάλλον απευθυνόταν σε «ειδικό» κοινό αφού επρόκειτο στην ουσία για μια παράσταση-anime. Και όμως αυτές οι δυο κυρίες την ευχαριστήθηκαν πολύ, κατάλαβαν τι ήθελε να πει το έργο και έφυγαν ικανοποιημένες. Αυτό για εμένα ήταν μια στιγμή δικαίωσης.
* Σχετικά με την ομάδα, τα επόμενα μου σχέδια είναι να καταθέσω αίτηση για επιχορήγηση από το Υπουργείο Πολιτισμού ώστε να μπορέσω να συνεχίσω να κάνω τέτοιου υψηλού επιπέδου και αισθητικής παραστάσεις χωρίς να οδηγούμαι σε οικονομική ασφυξία αφού προς το παρόν, και παρά την πολύτιμη υποστήριξη φίλων και συνεργατών μου, το βάρος της παραγωγής το επωμίζομαι εγώ. Η Akatsuki δεν κάνει παραστάσεις «No Budget”. Όποιος έχει παρακολουθήσει το «τεφτέρι», και ακόμα περισσότερο όποιος παρακολουθήσει το “Kuro” μπορεί να το καταλάβει. Σε προσωπικό επίπεδο προσπαθώ πολύ να είμαι καλός μπαμπάς για την μικρή μου κορούλα, την πηγή έμπνευσης και πραγματική, δημιουργική μου δύναμη. Όπως κάθε άνθρωπος επιδιώκω να ζω πραγματικά ευτυχισμένος ηευτυχία όμως, σπάνια είναι αποτέλεσμα «σχεδιασμού»…
* Όσον αφορά τις μέχρι τώρα συνεργασίες μου στην τηλεόραση οι πιο σημαντικές ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά με τον σκηνοθέτη Γιώργο Κορδέλα, η «Βεντέτα». Έπειτα, σίγουρα το «Να με Προσέχεις» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Ακολούθησε «Το Παιχνίδι της Συγνώμης» του Μανούσου Μανουσάκη και έπειτα το «Δεληγιάννειο Παρθεναγωνείο» των Χάρη Ρώμα και Άννας Χατζησοφιά. Στάθηκα τυχερός δηλαδή αφού έχω συνεργαστεί με κάποιους από τους καλύτερους του είδους και μάλιστα την «χρυσή εποχή» της μυθοπλασίας στην ελληνική τηλεόραση, τότε που υπήρχε πληθώρα προσεγμένων παραγωγών.
* Στην τηλεόραση, ειλικρινά θα ήθελα πάρα πολύ στο μέλλον να παίξω σε μια σειρά τρόμου ή σε μια μαύρη κωμωδία όπου θα δέσποζε το μεταφυσικό στοιχείο, αν ποτέ γίνει κάτι τέτοιο στην ελληνική τηλεόραση. Θα ήθελα να υπήρχε η δυνατότητα να γυριστεί στην Ελλάδα μια επική σειρά φαντασίας η μια σειρά επιστημονικής φαντασίας. Διαθέτουμε ως χώρα και το ταλέντο και τους ανθρώπους για να κάνουν κάτι τέτοιο αλλά δυστυχώς αυτό δεν μπορεί να γίνει λόγο μεγέθους παραγωγής. Το ίδιο θα επιθυμούσα και κινηματογραφικά. Για παράδειγμα θα ήθελα πάρα πολύ να έχω παίξει στο «Το Κακό»…
* Η σχέση μου με τον αθλητισμό είναι αρκετά καλή, κανονικά γυμνάζομαι 4-5 φορές την εβδομάδα αν εξαιρέσουμε τους τελευταίους μήνες που λόγο του φόρτου εργασίας για το “Kuro” δεν έχω πατήσει σε γυμναστήριο, αυτό όμως ισορροπείται αφού στην ομάδα έχουμε χορογράφο τον απίστευτο Σταύρο Αποστολάτο. Έχω κάνει πολεμικές τέχνες για αρκετά χρόνια παλιότερα και τώρα σκέφτομαι να ξεκινήσω ξανά υπό τον Sensei Πέτρο Μουλαγιάννη. Είμαι μάλλον ηθοποιός με σχετική ευκολία στο σώμα και την κίνηση. Η σχέση μου με τον αθλητισμό και τον χορό λοιπόν είναι αρκετά καλή, δεν μπορώ όμως να πω το ίδιο και για την σχέση μου με το τραγούδι. Τους ζηλεύω και τους θαυμάζω τους ηθοποιούς που τραγουδούν σαν τραγουδιστές και συχνά μαλώνω τον εαυτό μου που δεν επένδυσε περισσότερο στην σπουδή του τραγουδιού παρά το ότι διαθέτω μουσική παιδεία. Σκοπεύω όμως να το κάνω και αυτό…
* Πριν από λίγο καιρό κάναμε Reunion με τους συμμαθητές μου από την σχολή του Εθνικού και θυμηθήκαμε όλοι μαζί πάρα πολλά περιστατικά. Τα χρόνια εκείνα δεν μου φαίνονται πολύ μακρινά αλλά η αλήθεια είναι πως έχουν περάσει 20 ολόκληρα χρόνια. Πάντα θα θυμάμαι τα φοιτητικά μου χρόνια με νοσταλγία αφού είχα περάσει πάρα πολύ καλά, φοιτώντας σε μια πολύ καλή σχολή, σπουδάζοντας εκείνο που αγαπώ, έχοντας για συμφοιτητές εξαιρετικής ποιότητας ανθρώπους πρωτίστως, αλλά και ιδιαίτερα ταλαντούχους -εκκολαπτόμενους τότε- ηθοποιούς.
* Όπως είπα και πιο πάνω το ταλέντο περισσεύει σε αυτή τη χώρα και πραγματικά όσα ονόματα και να αναφέρω θα ξεχάσω σίγουρα κάποιους που θαυμάζω και που θα ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους. Στην θεατρική πραγματικότητα θαυμάζω απεριόριστα τον Θεόδωρο Τερζόπουλο. Μου αρέσουν πολύ οι παραστάσεις του Σίμου Κακάλα, του Άρη Μπινιάρη, του Νίκου Καραθάνου. Μελλοντικά είναι τόσα πολλά αυτά που θα ήθελα να κάνω που η διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής φαντάζει μικρή. Από συγγραφείς σίγουρα κάποια στιγμή θα καταπιαστώ με τον Αισχύλο, τον αγαπημένο μου τραγικό. Ο πατέρας του Κοσμικού τρόμου H.P. Lovecraft είναι ένας από τους πολύ αγαπημένους μου συγγραφείς και σκοπεύω αργά ή γρήγορα να επιχειρήσω την μεταφορά μια ιστορίας του στο θέατρο.
* Αν θέλω να είμαι ειλικρινής πρέπει να πω πως βρίσκω την Αθήνα πολύ άσχημη πόλη. Όσο άσχημη και αν είναι μια πόλη όμως φαντάζει παράδεισος ομορφιάς αν οι κάτοικοί της είναι ευτυχισμένοι και ζουν καλά. Αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει στην πόλη μας (στην χώρα μας για να ακριβολογούμε), με αποτέλεσμα να προστίθεται αυτή η βαριά ατμόσφαιρα απογοήτευσης και δυστυχίας. Μου αρέσει όμως η πληθώρα της καλλιτεχνικής ζωής, η θεατρική πολυχρωμία της Αθήνας που έρχεται σε αντίθεση με την μουντή εικόνα της πόλης.
* Στο All4fun μου αρέσει το γεγονός ότι δημιουργήθηκε από καθαρά κίνητρα. Από ειλικρινή αγάπη για τους καλλιτέχνες. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμένα και πιστεύω πως σε αυτό οφείλεται το ότι μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα το All4fun κέρδισε μια θέση στην κορυφή της καρδιάς κάθε φίλο του θεάτρου, επαγγελματία και μη.
& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Kuro” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 22/1/2020
