Η ευλάβεια των θεατών που συνέρρεαν στο θέατρο, όταν ακόμα ήταν μικρή τη μαγνήτιζε. Αυτή η τελετή, που συντελείται πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά από μια παράσταση ήταν για εκείνη συνώνυμο του έναστρου ουρανού και των ανοιχτών θεάτρων.
Μεγαλώνοντας σε Βέροια και Ρέθυμνο της δινόταν η ευκαιρία να βλέπει θέατρο τα καλοκαίρια. Και βλέποντας τους ηθοποιούς να μοιάζουν πανίσχυροι στα μάτια της, ο χώρος του θεάτρου γινόταν όλο και πιο ελκυστικός. Τόσο που η Ανθή Σαββάκη ακολούθησε τελικά τα σαγηνευτικά μονοπάτια της υποκριτικής, που μεταξύ άλλων σημαίνει επίσης άσκηση, ευθύνη, θυσία.
Μετά τις σπουδές της στην Αγγλία ακολούθησε η δραματική σχολή του Τέχνης και από το 2016, που αποφοίτησε εργάζεται συστηματικά. Είτε με την ομάδα της, τη Rodez, είτε ως μέλος θιάσων, όπως συμβαίνει φέτος στην πρώτη κωμωδία που έγραψε στο θέατρο ο Γιώργος Καπουτζίδης.
“Αν πριν τον γνωρίσω τον θαύμαζα μία φορά, τώρα τον θαυμάζω 10”, παραδέχεται στο All4fun η Ανθή, που υποδύεται τη Νατάσα και επιλέχθηκε στο καστ του “Όποιος θέλει να χωρίσει … να σηκώσει το χέρι του” μετά από δύο φάσεις ακροάσεων.
* Θέατρο βλέπω από πολύ μικρή, από τα πρώτα χρόνια του δημοτικού. Επειδή μεγάλωσα στην επαρχία – γεννήθηκα στη Βέροια και μετά μετακομίσαμε στο Ρέθυμνο – το θέατρο για μένα ήταν από την αρχή συνώνυμο του καλοκαιριού, του έναστρου ουρανού και των ανοιχτών θεάτρων. Με μαγνήτιζε η ευλάβεια με την οποία συνέρρεαν οι θεατές, η λαχτάρα τους να γίνουν κοινωνοί μιας ιστορίας, να γελάσουν, να δακρύσουν, να σιωπήσουν μαζί.
* Και έτσι το θέατρο και οι ηθοποιοί φάνταζαν στα μάτια μου πανίσχυροι. Μετά η ιστορία είναι λίγο – πολύ η γνωστή: θεατρικές ομάδες στο σχολείο και το πανεπιστήμιο. Μετά μια υποτροφία Εράσμους στο τμήμα θεάτρου του Πανεπιστημίου του Kent στην Αγγλία, ένα μεταπτυχιακό στις Σύγχρονες Πρακτικές για Περφόρμανς στο Royal Holloway του Λονδίνου και η Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης.
* Το τι σημαίνει για μένα υποκριτική είναι μια πολύ σύνθετη ερώτηση. Την απάντηση τη διαμορφώνω καθημερινά. Κάποιες συνώνυμες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι ευθύνη, σαγήνη, άσκηση, έκθεση, μελέτη, θυσία.
* Η οικονομική κρίση που ταλαιπώρησε και συνεχίζει να ταλαιπωρεί τη χώρα μας είναι πια ξεκάθαρο ότι ήταν, πρωτίστως, μία κρίση αξιών.Έχοντας μπει στο επάγγελμα εδώ και τρία χρόνια σχεδόν, δεν έχω γνωρίσει το «άλλο», το «πριν». Όσον αφορά στα εργασιακά ζητήματα, πιστεύω ότι οι νέοι ηθοποιοί οφείλουμε – στο βαθμό που μπορεί ο καθένας – να μην ευτελίζουμε την τέχνη τους, να απαιτούμε τα βασικά εργασιακά μας δικαιώματα, καλές συνθήκες εργασίας και γενικά να μην φοβόμαστε. Αν πορεύεσαι με τη λογική «αν μιλήσω είναι άλλοι χίλιοι πίσω μου έτοιμοι να τα δεχτούν όλα» κάνεις κακό και στον εαυτό σου και στο επάγγελμα.
* Η Τέχνη είναι αναφαίρετο δικαίωμα, είναι κοινωνικό αγαθό. Είναι προϊόν της εποχής της και οφείλει όχι μόνο να την αφουγκράζεται αλλά και να τη διαμορφώνει. Δεν έχει σχέση με απαντήσεις η Τέχνη, γιατί θεωρώ ότι είναι το σχολείο, όχι το λυσάρι.
* Ο πυρήνας της ομάδας μας RODEZ (προφέρεται «ροντέ»!) αποτελείται από τη Σόνια Καλαϊτζίδου, τον Μάριο Κρητικόπουλο, την Ηλέκτρα Σαρρή και εμένα. Γνωριστήκαμε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν από όπου αποφοιτήσαμε το 2017. Όταν αποφοιτήσαμε έψαξε αμέσως ο ένας τον άλλον – ξέραμε ότι θέλαμε πάρα πολύ να συνεργαστούμε. Το όνομα μας, το δανειστήκαμε από μια μικρή πόλη στη νότια Γαλλία. Εκεί νοσηλεύτηκε τα τελευταία του χρόνια ο Αντονέν Αρτώ.
* Στη ψυχιατρική κλινική της Rodez, υποβλήθηκε σε αμέτρητα και ισχυρά ηλεκτροσόκ. Εκεί έζησε την πιο οδυνηρή, απεγνωσμένη και ταυτόχρονα την πιο παραγωγική περίοδο της ζωής του. Εκεί έγραψε επιστολές, κριτικές, ποιήματα, τα μανιφέστα του για το «Θέατρο της Σκληρότητας» και άλλα πολλά, γεμίζοντας γύρω στα 407 τετράδια. Η Rodez του Αρτώ, λοιπόν, ένα μέρος πόνου και δημιουργίας, μας θυμίζει συνεχώς πως δεν υπάρχει ομορφιά χωρίς ασχήμια, όπως δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς προσωπική θυσία.
* Η πρώτη μας σκηνική απόπειρα έγινε με το έργο «Vita Brevis ή η ζωή είναι τόσο σύντομη και εμείς ξέρουμε τόσα λίγα»στο πλαίσιο του OFF- OFF FESTIVAL του θεάτρου Επί Κολωνώ τον περασμένο Ιούνιο, όπου η παράσταση καταχειροκροτήθηκε και τις δύο βραδιές. ‘Έτσι αποφασίσαμε να εμβαθύνουμε, να την επεξεργαστούμε ξανά και να την ανεβάσουμε για λίγες παραστάσεις στο FAUST, 18 Νοεμβρίου – 10 Δεκεμβρίου, κάθε Δεύτερα και Τρίτη στις 20:30.
* Το κείμενο, στο οποίο βασίστηκε το Vita Brevis, το CodexFloriae, είναι μία ερωτική επιστολή που χρονολογείται από τον 4ο μ.Χ. Ασχολείται με, ίσως, τον πιο συγκλονιστικό και απαγορευμένο έρωτα τον 4ου αιώνα π.Χ. που συντάραξε την χριστιανική εκκλησία. Η ηρωίδα μας, η Φλόρια Αιμιλία, 10 χρόνια μετά τον χωρισμό, γράφει στον Άγιο Αυγουστίνο, τον πρώην εραστή της. Το κείμενο είναι φιλοσοφικό, ερωτικό και βαθιά ανθρώπινο. Βλέπουμε «τον ερωτευμένο εν ώρα εργασίας». Η παράσταση είναι μια κατάδυση στα βάθη της ανθρώπινης αβύσσου, και μια ευχή ότι για τον ερωτευμένο ο τελικός προορισμός είναι το φως.
* Πέρα από τις πρόβες μου με τους Rodez, αυτή την περίοδο συμμετέχω και σε άλλη μία παράσταση για την οποία είμαι πολύ περήφανη. Το «Όποιος θέλει να χωρίσει…να σηκώσει το χέρι του» είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Γιώργου Καπουτζίδη καθώς και η πρώτη του σκηνοθεσία.
* Είναι μια υπέροχη κωμωδία, με το μοναδικό χιούμορ, τη φαντασία, το μέτρο και τις ευαισθησίες που χαρακτηρίζουν κάθε δουλειά του Γιώργου. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σενάριο μιας σύγχρονης γαλλικής κωμωδίας που θα έβλεπε κάποιος στον κινηματογράφο. Η αισθητική, στο λόγο και στη σκηνή, είναι τρομερά φρέσκια και προσεγμένη. Δεν μπορώ να αποκαλύψω πολλά για την πλοκή, αλλά αυτό που μπορώ να πω είναι ότι το έργο αφορά σε μια παρέα τριαντάρηδων και στους προβληματισμούς τους σχετικά με την απιστία, τον έρωτα, τη δέσμευση και γενικά τις ανθρώπινες σχέσεις το 2019.
* Εγώ έχω το ρόλο της Νατάσας, της μίας εκ των τριών φιλενάδων, η οποία παντρεύεται την επομένη – σε 16 ώρες από την αρχή του έργου – και ας πούμε… ότι αυτός ο γάμος κρέμεται από μία κλωστή! Το δίλημμα της Νατάσας, λοιπόν, ξεκινάει ένα ντόμινο εξελίξεων, παρεξηγήσεων και αποκαλύψεων για όλους τους χαρακτήρες. Στο τέλος, και αυτό είναι το μαγευτικό για μένα σε όλες τις δουλειές του Γιώργου, κανείς χαρακτήρας δεν είναι όπως ήταν στην αρχή, όλοι είναι αλλαγμένοι και σοφότεροι.
* Για τον Γιώργο και την συνεργασία μας θα μπορούσα να μιλάω για ώρες – θα αρκεστώ όμως στο εξής: λένε ότι ο συντομότερος δρόμος για να απομυθοποιήσεις κάποιον είναι να τον γνωρίσεις. Με τον Γιώργο, μου συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Αν τον θαύμαζα μία φορά πριν τον γνωρίσω, τώρα τον θαυμάζω 10!
* Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη ημέρα που πήγα στη Σχολή. Έψαχνα σαν τρελή το θυροτηλέφωνο, και μετά από 150 – πολύ ενοχλητικά- τηλέφωνα στη γραμματεία, βρήκα το καλώδιο που ανοίγειτην πράσινη πόρτα του τρίπατου νεοκλασικού της Ιπποκράτους (όσοι είναι θεατροτεχνίτες εδώ καταλαβαίνουν ακριβώς για τι πράγμα μιλάω.) Θυμάμαι να ανεβαίνω τις σκάλες, να χαζεύω τα ασπρόμαυρα κάδρα από τις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης με ένα τρελό καρδιοχτύπι. Είχε απόλυτη ησυχία – η πόρτα του γραφείου ήταν κλειστή – και θυμάμαι να σκέφτομαι «εδώ πρέπει να αγαπάνε πολύ το θέατρο». Τα χρόνια της σχολής είναι μία άλλη ιστορία, μεγάλη και πλούσια, με τα πάνω και τα κάτω της. Δεν μου λείπουν αυτά τα χρόνια επειδή γενικώς δεν είμαι άνθρωπος που νοσταλγεί το παρελθόν. Με συμφοιτητές μου συνεργάζομαι, όχι μόνο στο πλαίσιο των Rodez αλλά και στο θέατρο Ήβη (τρεις από τους επτά ηθοποιούς του θιάσου είναι επίσης απόφοιτοι του Τέχνης – οι υπόλοιποι είναι του Εθνικού, οπότε τα πειράγματα για Κουν και Παξινού δίνουν και παίρνουν!)
* Ο φακός, είτε για τηλεόραση είτε για κινηματογράφο, είναι μια πολύ διαφορετική εμπειρία από τη θεατρική σκηνή. Ένα βλεφάρισμα, ένα σφίξιμο των δοντιών, όλα αυτά «γράφουν» στο φακό και κάνουν όλη τη διαφορά. Ένα βλέμμα χαμηλωμένο κατά λίγα χιλιοστά μπορεί να πει μια εντελώς άλλη ιστορία. Στην ελληνική τηλεόραση έχω δει καταπληκτικές σειρές στο παρελθόν και όλα δείχνουν ότι ο δρόμος ανοίγει ξανά για παραγωγές αξιώσεων. Ελπίζω ότι αυτό θα συνεχιστεί και με μεγάλη μου χαρά θα δοκιμαζόμουν στο είδος αυτό.
* Πέρυσι για πρώτη φορά συμμετείχα σε μία ταινία μικρού μήκους, στους «Τραυματίες» (workingtitle) του Νίκου Μπουγιούκα με διευθυντή φωτογραφίας τον Χρήστο Καπάτο, η οποία είναι τώρα στο τελικό στάδιο της επεξεργασίας. Τα γυρίσματα ήταν πολύωρα αλλά όλη η ομάδα ήταν υπέροχη, άνθρωποι με μεράκι, με σπουδές, που αγαπούν όλα τα διαφορετικά πόστα πίσω από τις κάμερες. Θυμάμαι να σκέφτομαι με δέος: εδώ δεν είναι σαν το θέατρο. Δες πόσα δεν περνάνε από το χέρι μου για τη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Είχα, επίσης, και μια μικρή συμμετοχή στην σειρά του Σωτήρη Τσαφούλια «Έτερος Εγώ 2 / Χαμένες Ψυχές». Εύχομαι στο μέλλον να είναι ευνοϊκές οι συγκυρίες και να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και στον κινηματογράφο.
* Η αλήθεια είναι ότι έχω ασχοληθεί λίγο με το γράψιμο. Κυρίως στο πανεπιστήμιο. Αλλά τελικά έχω ανακαλύψει ότι με έλκει πιο πολύ η σύνθεση παρά η συγγραφή. Η σύνθεση κειμένων, ιδεών, υλικών, ήχων, εμπειριών και όλα τα απίθανα μονοπάτια στα οποία μπορεί αυτή ναοδηγήσει έναν καλλιτέχνη. Έτσι μόνο μέσω της σκηνικής σύνθεσης, μπορώ να πω ότι έχω μπει λίγο και στα χωράφια της σκηνοθεσίας. Η σκηνοθεσία είναι πολύ δύσκολη διαδικασία, είναι μια «γέννα» εξίσου επίπονη με την υποκριτική και με κάθε άλλη καλλιτεχνική δραστηριότητα. Δεν βάζω ταμπέλες και στεγανά. Εύχομαι μόνο να είμαι γερή και ορεξάτη για σκληρή δουλειά.
* Με συγκινούν πολύ τα δημοτικά τραγούδια και αυτήν την περίοδο κάνω μαθήματα παραδοσιακού τραγουδιού με μια εκπληκτική δασκάλα, την Ειρήνη Δερέμπεη. Οι ιστορίες που κρύβονται μέσα στους στίχους και στους ήχους των παραδοσιακών τραγουδιών είναι πραγματικά σαν συμπυκνωμένα μαθήματα ζωήςκαι ελληνικότητας. Ιστορίες αγάπης, ξενιτιάς, πένθους, ελπίδας. Η πιο τρανή απόδειξη ότι η Τέχνη ήταν ανέκαθεν πηγαία και λυτρωτική. Χορεύω εντελώς ερασιτεχνικά, όσο για τον αθλητισμό … ας πούμε ότι θαυμάζω απεριόριστα τους αθλητές – κι ας το αφήσουμε εκεί!
* Ω! Πάρα πολλά ονόματα μπορώ να σου πω και Ελλήνων και ξένων σκηνοθετών και ηθοποιών του θεάτρου και του κινηματογράφου με τους οποίους θα πέθαινα να συνεργαστώ. Να ξεκινήσω αλφαβητικά ή χρονολογικά;! Όσο για ρόλους και συγγραφείς η μεγάλη μου ευχή είναι να μπορέσω να δοκιμαστώ σε όσο το δυνατόν περισσότερα είδη, αλλά, το σημαντικότερο από όλα, να είναι ευτυχείς οι συγκυρίες. Γιατί, ωραία,ήρθε ο ρόλος που ονειρευόσουν…Ποιος το ανεβάζει; Με ποιους; Γιατί;
* Στην Αθήνα λατρεύω την Πλάκα. Όποτε κοιτάζω την Ακρόπολη φωτισμένη τη νύχτα, είμαι ευτυχισμένη. Αλλά ένα πράγμα που με βγάζει εκτός εαυτού στην Αθήνα – και στην Ελλάδα γενικότερα τώρα που το καλοσκέφτομαι – είναι το στρίμωγμα. Κάθε είδους. Στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στις ουρές στα σουπερμάρκετ, στα θέατρα με τις μη αριθμημένες θέσεις…
* Από τη Βέροια, όπου γεννήθηκα δεν θυμάμαι πολλά, θυμάμαι όμως την υπέροχη θέα του κάμπου της. Ανοιχτός ορίζοντας μέχρι όπου έφτανε το μάτι, γη και δέντρα και χωράφια.
* Αντίστοιχα, στο Ρέθυμνο, όπου πέρασα την άλλη μισή παιδική μου ηλικία, η θέα από το μπαλκόνι μας είναι η πιο καθαρή εικόνα που έχω στο μυαλό μου όταν μιλάω γι’ αυτή την πόλη. Πάλι ο ανοιχτός ορίζοντας, αυτή τη φορά, όμως, με το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Στα αριστερά τα Λευκά Όρη, στα δεξιά η Φορτέτζα, το ενετικό μας φρούριο, και στο βάθος μόνο θάλασσα και ουρανός. Μεγάλη υπόθεση η θέα στη θάλασσα. Είναι πραγματικά μαγευτική όλες τις εποχές του χρόνου.
* Στο All4fun μου αρέσει το ότι δεν επαναπαύεται ποτέ, είναι ένα site ανήσυχο, γι’ αυτό και παραμένει σχετικό πάντα και φρέσκο.
& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Όποιος θέλει να χωρίσει … να σηκώσει το χέρι του” ακολουθούν ΕΔΩ:
&& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Vita Brevis” ακολουθούν ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 31/10/2019