Έχει το παρουσιαστικό που παραπέμπει στους πειρατές που θυμόμαστε από τις ταινίες του παρελθόντος. Σε συνδυασμό με την έμφυτη ικανότητα του στη συγγραφή ο Γιώργος Χατζηκυριάκος σε μια άλλη χώρα θα ήταν ενδεχομένως περιζήτητος και λόγω φυσίκ. Είτε παίζοντας σε δικά του έργα, είτε σε έργα άλλων.
Στην Ελλάδα βέβαια ταινίες τέτοιου στιλ δύσκολα μπορούν να πραγματοποιηθούν – και λόγω εξόδων – και ο Γιώργος έχει την ευκαιρία να παραπέμπει σε πειρατή σε escape room, όπου εργάζεται εκτός των άλλων τα τελευταία χρόνια.
Και μάλιστα καταθέτει και μια πολύ ενδιαφέρουσα απάντηση για όσους υποτιμούν τους ηθοποιούς, οι οποίοι εργάζονται σε escape room, θεωρώντας τους υποδεέστερους.
* Η συγγραφή ήταν κληρονομική από τον πατέρα μου. Ήταν και η μοναδική μας επαφή μιας και τον έχασα μόλις στον πρώτο χρόνο της ζωής μου. Ότι έχω από τον πατέρα μου ήταν τα πεζά και τα ποιήματα του. Ίσως προσπαθούσα να του μοιάσω. Από το Δημοτικό κιόλας έγραφα ιστορίες και έφτιαχνα μικρά κόμικς που τα χάριζα στους συμμαθητές μου. Είχαν όλα να κάνουν με την περιπέτεια και το φανταστικό. Συνέχισα να γράφω μέχρι το τέλος του Λυκείου. Ήθελα να το κάνω επάγγελμα.
* Αργότερα ξεμυαλίστικα με την άνοδο που είχε στα ξαφνικά η Λογοτεχνία του Φανταστικού στη βιομηχανία του θεάματος και πίστεψα πως ήταν η κατάλληλη περίοδος για να νέους εγχώριους συγγραφείς. Ανοησία. Και απελπισία. Η πορεία των έργων μου ήταν αποκαρδιωτική. Κάποια απορήγθηκαν, κάποια άλλα κυκλοφόρησαν αντιμετωπίζοντας απρόσμενες δυσκολίες. Όπως και να έχει, δεν μπορούσα να ζήσω από τη συγγραφή. Το καλό ήταν πως δούλευα σε βιβλιοπωλείο οπότε ήμουν κοντά στην μεγάλη μου αγάπη και την ασχολία μου. Το κακό ήταν πως λίγο μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η εταιρεία έκλεισε. Στα ξαφνικά βρέθηκα στο δρόμο άφραγκος, αποτυχημένος και με ένα παιδί που δεν είχε προλάβει να κλείσει τα τρία.
* Και κάπου εκεί ήρθε η υποκριτική. Eκείνο το καλοκαίρι η Ανωτέρα Δραματική Σχολή Ίασμος είχε ανακοινώσει ένα πρόγραμμα δωρεάν φοίτησης για ανέργους από 18 ως 19 ετών. Ήμουν ακριβώς πάνω στο όριο. Σκέφτηκα να δοκιμάσω μιας και ασχολιώμουν παλιότερα με την υποκριτική εντελώς ερασιτεχνικά. Στο Γυμνάσιο ήμουν στην θεατρική ομάδα της Αμφιθεατρικής Σκηνής. Παίζαμε στα αγγλικά. Οι παραστάσεις μόνο ερασιτεχνικές δεν έμοιαζαν ενώ εγώ είχα την τύχη να παίξω την πρώτη χρονιά τον Ρομπέν των Δασών και την δεύτερη τον Πήτερ Παν.
* Στην Τρίτη Λυκείου, όταν άλλαξα σχολείο, μ’ έβαλαν στην θεατρική ομάδα του Πολυκλαδικού. Τέλος, στα φοιτητικά μου χρόνια, έπαιζα σε καθημερινή βάση με την παρέα μου παιχνίδια ρόλων (rpg). Για όσους δεν τα γνωρίζουν, είναι το παιχνίδι που έπαιζαν τα αγόρια στην αρχή του Stranger Things. Τούτα τα παρείστικα παιχνίδια είναι ότι πρέπει για εκολλαπτόμενους ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Πήρα μέρος στην ακρόαση του Ίασμου για την δωρεάν φοίτηση. Οι συμμετοχές ήταν πολλές μα οι θέσεις ήταν λίγες. Θα έπαιρναν 100 άτομα ενώ οι αιτήσεις ξεπερνούσαν τις 1000. Τελικά πέρασα στους 50 πρώτους. Ήμουν πια φοιτητής δραματικής σχολής.
* Υποκριτική πάνω απ’ όλα σημαίνει έκφραση. Έπειτα ψυχανάλυση και ασφάλεια (όχι οικονομική φυσικά). Ειλικρινά νιώθω ασφαλής όταν υποδύομαι κάποιον άλλον. Παίρνω δύναμη από το ρόλο, αντοχή και αυτοπεποίθηση. Αντίστοιχα το ίδιο συμβαίνει και με την συγγραφή. Είμαι μια φωνή που μιλάει για όλους. Δεν καταγράφω απλώς απόψεις ή προσωπικά βιώματα. Γράφω για πράγματα που που πολλοί θέλουν να πουν αλλά δεν το κάνουν. Τόσο η συγγραφή όσο και η υποκριτική είναι περιπέτεια. Ή μάλλον η συνέχεια της περιπέτειας. Εκείνο που όταν ήμασταν παιδιά μας χάριζε έμπνευση. Οι μύθοι, οι ιστοριες, οι ήρωες. Ακόμα και οι γκάφες. Οι φάρσες, οι πλάκες, οι σάτυρες. Είναι υπέροχο να είσαι έμπνευση. Και ας πεθάνεις στην ψάθα, όπως έλεγαν οι παλιοί. Ανήκω σε μια γενιά που εμπνεύστηκε από τον κινηματογράφο, το θέατρο και την λογοτεχνία ειδικά την φανταστική. Το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω ήταν να συνεχίσω να κάνω το ίδιο για τους επόμενους. Ακόμα και αν δεν τα καταφέρω, τουλάχιστον θα ξέρω πως προσπάθησα.
* Ένας καλλιτέχνης αντιμετωπίζει την κρίση όπως οι περισσότεροι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι άνεργοι. Το πιθανότερο είναι ο καλλιτέχνης να ανήκει σε μία από τις παραπάνω κατηγορίες. Δουλεύει όπου βρει για να βγάλει τα προς το ζην. Μα έχει να παλέψει και για κάτι παραπάνω: για λίγο χρόνο και λίγο χώρο. Χρόνο για να γράψει, να τραγουδήσει, να προβάρει, να παίξει. Χρόνο για να υπάρξει, όχι μόνο για να ζήσει. Και δυστυχώς τις περισσότερες φορές έρχεται αντιμέτωπος με την απογοήτευση. Πολλοί τα παρατούν είτε γιατί δεν μπορούν να ασχοληθούν με την τέχνη τους είτε επειδή η τέχνη, όσο και αν την τρέφουν, δεν τους οδηγεί πουθενά. Το κακό που έκανε η κρίση είναι πως στέρησε χώρο από όλους εκείνους που ήθελαν να ασχοληθουν αποκλειστικά με την τέχνη, κάτι που όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε κοστίζει. Και όχι μόνο κοστίζει αλλά είναι και περιορισμένο. Και τηλεκατευθυνόμενο. Παντού υπάρχει μια ελίτ που θα αποφασίζει τι θα ακούμε, τι θα βλέπουμε, τι διαβάζουμε. Δεν αφήνει χώρο σε πολλούς, πόσο μάλλουν σε εκείνους που δουλεύουν έξι μέχρι και εφτά μέρες για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Και δυστυχώς τα χρόνια περνούν και η προσφορά ανεβαίνει. Η ζήτηση όμως παραμένει μικρή ως ανύπαρκτη.
* Συγγραφικά τα πράγματα είναι πολύ άσχημα στην Ελλάδα. Οι εννιά στους δέκα συγγραφείς είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν για να εκδώσουν τα έργα τους. Και μάλιστα σε λίγα αντίτυπα και με ελάχιστη έως μηδαμινή προώθηση. Κανείς δεν τους μαθαίνει. Και ούτε πρόκειται. Τουλάχιστον η υποκριτική βρίσκεται σε λίγο καλύτερη κατάσταση. Υπάρχει ψωμί. Λίγο αλλά υπάρχει. Μέσα στην κρίση άνοιξαν πολλά θεματικά πάρκα και escape rooms. Πολλοί νέοι ηθοποιοί βρήκαν δουλειά σε αυτά. Τουλάχιστον εργάστηκαν στο αντικείμενο τους αντί να σερβίρουν ή να εξυπηρετούν και να σηκώνουν τηλέφωνα.
* Σε καμία περίπτωση η τέχνη δε δίνει απαντήσεις. Αν μπορούσε, θα το είχε κάνει ήδη. Δέκα χρόνια κρίσης και τίποτα δεν άλλαξε προς το καλύτερο. Και αν άλλαξε, δεν έγινε μέσω της τέχνης. Όλοι γνωρίζουν την κατάσταση, καλλιτέχνες και μη. Και έχουν συμβιβαστεί με αυτήν. Άλλωστε η τέχνη έχει άλλη χρησιμότητα στην ελληνική καθημερινότητα. Υπάρχει για να διασκεδάζει, να παρηγορεί και να βοηθά τον κόσμο να αποδρά. Να δίνει κουράγια και να ομορφαίνει την κατάσταση όπως μπορεί. Έτσι κι αλλιώς έχει και η ίδια την δική της μάχη να δώσει ενάντια στην υπερβολική χρήση της τεχνολογίας και των social media.
* Δουλεύω στο Release the Kraken της Great Escape στο Ψυρρή. Παίζω έναν πειρατή που είναι αιχμάλωτος στο αμπάρι του Ιπτάμενου Ολλανδού και διψάει για εκδίκηση αλλά και για την καρδιά του Κράκεν, ένα αντικείμενο δύναμης. Ο ρόλος μου είναι βοηθητικός και διασκεδαστικός. Δηλαδή, αντίθετα με τα περισσότερα escape rooms, δεν τρομάζω τον κόσμο ούτε κυνηγάω κανέναν. Είμαι μαζί με τους παίχτες από την αρχή ως το τέλος του παιχνιδιού, περνώντας από διάφορα υποκριτικά στάδια. Πάντα μου άρεσαν οι πειρατές οπότε αυτή η δουλειά μου έκατσε σαν δώρο.
* Η δουλειά στα Escape Room για μένα είναι μια υπέροχη δουλειά και πολύ ευχάριστη. Έρχεσαι σε επαφή με κόσμο και παίζεις μαζί τους θέατρο. Είναι ωραία, αρκεί βέβαια οι ομάδες που έρχονται να θέλουν να συμμετέχουν ή έστω να μην είναι αρνητικοί και (πράγμα που συμβαίνει συχνά-πυκνά) αγενείς και κάφροι. Με τα παιδιά το παιχνίδι γίνεται ακόμα πιο δύσκολο γιατί σε βγάζουν από το ρόλο όλη την ώρα. Αλλά αν η ομάδα ειναι καλή, περνάς εξαιρετικά γιατί τα παιδιά το ζουν πιο πολύ από τους ενήλικες. Κάποιες φορές καταντάει κουραστικό, ειδικά όταν έχεις συνεχόμενα παιχνίδια στη σειρά. Ίσως είναι η επανάληψη που κουράζει, μιας και αναπόφευκτα, όσο διαφορετικές και αν είναι οι ομάδες, κάποια πράγματα τα ζεις ξανά και ξανά. Ας μην ξεχνάμε πως στην τελική ειναι ένα παιχνίδι γρίφων και μάλιστα αυξημένης δυσκολίας. Δεν τα πάνε καλά όλοι με αυτά, πόσο μάλλον οι αρχάριοι.
* Και η δουλειά μου, εκτός από το θεατρικό κομμάτι, είναι να τους βοηθάω όταν κολλάνε. Πχ μια φορά ήρθε ένα σχολείο από πενταήμερη που ήταν άγρυπνοι, βαριεστημένοι και δεν είχαν καμία όρεξη να λύσουν γρίφους. Ήταν μαρτύριο. Το ίδιο και μια άλλη φορά με ένα ιδιωτικό σχολείο που τα παιδιά ήταν επιθετικά και έβριζαν σαν νταλικιέρηδες. Αλλά μου έχουν τύχει και παρέες ή οικογένειες που αναπτύξαμε τις καλύτερες σχέσεις, γίναμε φίλοι και μέχρι σήμερα μιλάμε για εκείνα τα παιχνίδια, τις στιγμές και τις ατάκες που μοιραστήκαμε. Και τολμώ να πω ότι με τους τουρίστες περνάμε καλύτερα. Οι πιο πολλοί και ειδικά οι Άγγλοι, έχουν και τη θεατρικότητα στο αίμα τους. Το μόνο σίγουρο είναι πως σέβονται τον χώρο που μπαίνουν και τον άνθρωπο που δουλεύει για να τους κάνει να διασκεδάσουν. Γενικά περνάμε ωραία στο συγκεκριμένο escape room. Πειραζόμαστε, γελάμε, τραγουδάμε και ζούμε την περιπέτεια. Στις περισσότερες κριτικές του δωματίου οι παίχτες προτείνουν στον κόσμο να έρθει στο Release the Kraken για να περάσει καλά με τον ηθοποιό-πειρατή.
* Αντίθετα με τα όσα υποστηρίζουν διάφοροι αυτή η δουλειά ΕΙΝΑΙ υποκριτική. Δουλεύεις έναν ρόλο, τον χτίζεις, τον ετοιμάζεις, τον ζεις. Και αυτό το κάνεις κάθε μέρα, από πέντε μέχρι οχτώ φορές, ανάλογα τα παιχνίδια. Παραμένεις ο ίδιος ρόλος και προσπαθείς να μην παρασυρθείς. Παίζεις μια παράσταση από την αρχή ξανά και ξανά, μα καθε φορά είναι διαφορετική. Μόνο ο ρόλος είναι ο ίδιος. Είσαι αναγκασμένος να αυτοσχεδιάζεις διότι έτσι είναι η φύση του παιχνιδιού. Το απαιτεί η διάδραση. Είσαι αυτός που ζωντανεύει ένα άψυχο δωμάτιο και ένα αμήχανο παιχνίδι γρίφων. Γίνεσαι μια ιστορία από μόνος σου. Αν δεν είναι αυτό υποκριτική, δηλαδή να είσαι όλη μέρα ένας ρόλος που αντιμετωπίζει διαφορετικές συνθήκες μα πάντα στο ίδιο θεατρικό σύμπαν, τότε τι είναι;
* Έχω ακούσει κατά καιρούς ότι όσοι ηθοποιοί δουλεύουν σε escape rooms, δεν είναι καλοί. Αυτό είναι ένας μύθος. Όσοι γνωρίζω προσωπικά αλλά και για όσους ακούγονται σχόλια μέσα από τους δικούς μας κύκλους, είναι εξαιρετικοί και δίνουν όλο τους το πάθος και την ένταση για το καλύτερο αποτέλεσμα. Αγαπούν αυτό που κάνουν και τιμούν το επάγγελμα τους, ακόμα και αν δεν εργάζονται κάτω από τις καλύτερες συνθήκες. Τα λεφτά σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο, πόσο μάλλον για τα ωράρια που δουλεύουν οι περισσότεροι, καθώς επίσης και για τις ώρες που σχολάνε. Προσωπικά είμαι ευχαριστημένος με τα χρήματα που παίρνω. Έχω πενθήμερη εργασία με βασικό μισθό και κάνω κάτι που αγαπάω. Για τα ίδια χρήματα έχω κάνει χειρότερες δουλειές που δεν είχαν καμία σχέση με την υποκριτική. Και συμβαίνει, τις περισσότερες φορές έστω, μόλις τελειώνει το παιχνίδι, οι παίχτες να μιλούν με τα καλύτερα για το παίξιμο μου. Φαίνεται άλλωστε και στις κριτικές που γράφουν για το Release the Kraken. Αυτή είναι και η πραγματική δικαίωση του ηθοποιού όπως και η ανταμοιβή του. Να κλέβει την παράσταση και να δέχεται το θετικό feedback.
* Αυτό το καλοκαίρι παίζω τον Προμηθέα στην ομότιτλη παράσταση των Aherusia. Πρόκειται για μουσικοκινητική παράσταση βασισμένη στον τρίτο δίσκο της μπάντας, ο οποίος με τη σειρά του είναι αφιερωμένος στο μαρτύριο του μυθικού Τιτάνα. Την σκηνοθεσία, το κείμενο και την διασκευή του μύθου υπογράφει ο Γιώργος Βορέας Μελάς, ιδρυτής των Aherusia, συνθέτης και στιχουργός. Η ιστορία είναι μια παραλλαγή του μύθου και διαφέρει από τις τραγωδίες του Αισχύλου. Η προσέγγιση του έργου είναι πιο κοντά στην ελληνιστική εκδοχή που θέλει τον Προμηθέα να υπομένει εκούσια στο μαρτύριο και όχι να καταδικάζεται από τον θεό Δία για την κλοπή της φωτιάς. Σαν άλλος Χριστός ο Προμηθέας θυσιάζεται σύμφωνα με το δικό του σχέδιο για να την σωτήρια της ανθρωπότητας και την αφύπνιση της. Ως πατέρας των ανθρώπων θέλει να τους υπενθυμίσει πως επειδή είναι ισχυροί ακριβώς επειδή είναι θνητοί για αυτό και δεν πρέπει να φοβούνται ούτε τον θάνατο ούτε να καταφεύγουν σε λανθασμένες λατρείες που περιορίζουν τη φύση τους.
* Ήταν μια διαφορετική παράσταση και ιδιαίτερα τολμηρή για τα ελληνικά δεδομένα. Ήταν πρώτη φορά που metal συγκρότημα ανέβασε θέατρο προσελκύοντας τόσο τους θεατρόφιλους όσο και τους οπαδούς της σκληρής μουσικής. Ήταν ένα ωραίο και επιτυχημένο πάντρεμα. Η μπάντα έπαιζε ζωντανά και ο θίασος δρούσε πάνω στα τραγούδια σαν μεγάλο video clip. Και είχε τα πάντα, σαν αρχαία τραγωδία. Τον χορό, τους ηθοποιούς, την κορύφωση και τη λύση του δράματος. Ήταν μια εμπειρία δυνατή, ακριβώς όπως ο ήχος αλλά και η ιστορία του έργου. Ήταν μεγάλη μου τιμή που ενσάρκωσα τον Προμηθέα. Στην ουσία έπαιζα έναν αθάνατο που ψυχοραγούσε σαν θνητός. Πονούσε και αγωνιούσε για τα παιδιά του. Υπέμενε στην ζέστη, τη βροχή και τη δίψα, πέθαινε και αναγεννιόταν. Ήταν πανίσχυρος και ταυτόχρονα τόσο αδύναμος και τρωτός. Έπαιζα προσπαθώντας να δείξω στους θεατές τους δικούς τους καημούς και τους γολγοθάδες που ο καθένας μας υπομένει με τον δικό του τρόπο.
* Δεν ήταν έργο για θεούς αλλά για ανθρώπους. Ανθρώπους που υπομένουν καρτερικά το μαρτύριο. Κάπως έτσι ήταν και οι πρόβες, μιας και τότε δούλευα έξι μέρες τη βδομάδα σε ένα απαιτητικό βιβλιοπωλείο που είχε ανοίξει μέσα στην κρίση ενώ τα πρωινά έκανα και δεύτερη δουλειά σε περιβαλλοντικά-εκπαιδευτικά προγράμματα. Οι πρόβες ήταν βραδινές και μεταμεσονύκτιες, στην άλλη άκρη της πόλης. Ήταν μια μια πραγματική ανάβαση αλλά κάπως έτσι βίωσα και εγώ το ρόλο, τη δύναμη και τη θέληση του. Η παράσταση ανέβηκε τον Μάιο του 2017 στο Θέατρο της Ημέρας. Συνεχίστηκε και την επόμενη χρονιά ενώ τον Ιούνιο του 2019 παίξαμε στο Θέατρο Βράχων. Παίζουμε ξανά στον Μαραθώνα στις 6 Σεπτεμβριου.
* Πάντα μου άρεσε το φαντασιακό στοιχείο για αυτό και το χρησιμοποιώ στις ιστορίες μου. Ωστόσο δεν ανήκουν όλα μου τα έργα στη λογοτεχνία του φανταστικού. Έχω γράψει ρεαλισμό, σουρεαλισμό, παραμύθι αλλά και κωμωδία. Πχ το Irish Bastard που σατύριζε την ελληνική οικογένεια διέφερε κατά πολύ από το επικό Τραγούδι του Χρόνου και το ονειρικό Ταξίδι του Βάρδου. Όμως σε όλα μου τα έργα, ανεξαρτήτως θέματος και υπόθεσης, υπάρχει κάτι κοινό: η ανάγκη της αποδοχής. Ο Ιρλανδός που είναι ξένος σε μια ξένη χώρα, τα αδέλφια που χάνονται σε έναν κόσμο Χριστουγέννων, ο Βάρδος που αναζητά τη θέση του σε ένα ατελείωτο ταξίδι, ο νεαρός Ορφέας που πήζει στην Αθήνα ενώ ψάχνει απεγνωσμένα την καλοκαιρινή Άνυα, όλοι τους ψάχνουν την αποδοχή. Ακόμα και ο θεός Διόνυσος, το Γελαστό Πνέυμα των Γιορτών που έχασε την ταυτότητα του και μέσα από ένα παράδοξο χρονικό έγινε στα ξαφνικά ο Άγιος Βασίλης, ψάχνει την αποδοχή σε έναν κόσμο που δεν είναι πια εκείνος που ήταν κάποτε. Αυτό, πιστεύω ήταν και το μήνυμα της γενιάς μου. Παιδιά που μεγάλωσαν κάτω από άλλες συνθήκες και πια γυρεύουν τη θέση τους σε ένα διαφορετικό σήμερα. Πόσο εύκολο είναι να αφομιωθείς; Πόσο εύκολο είναι να γίνεις αποδεχτός για αυτό που είσαι και όχι για εκείνο που οι άλλοι θέλουν από εσένα να είσαι;
* Μελλοντικά έχω πολλά σχέδια όσο αφορά τη συγγραφή, παρόλο που δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος με την κατάσταση που περιέγραφα παραπάνω. Ίσως αν τα πράγματα μπουν σε κάποια σειρά και αν όλοι προσαρμοστούμε στις σύχρονες μεθόδους παραγωγής και όχι σε εκείνες που ξέραμε κάποτε, κάτι να γίνει. Όσο για τηλεόραση και κινηματογράφο δεν έχω κάποιο πλάνο. Θα ήθελα να μου δωθεί η ευκαιρία να διασκευάσω κάποια από τα βιβλία μου σε σενάρια για σινεμά ή για κινούμενα σχέδια.
* Τηλεοπτικά έχω πάρει μέρος στο ντοκιμαντέρ “Το Ταξίδι της Τροφής” στο επεισόδιο με τους αρχαίους Έλληνες. Με εξαίρεση ένα μικρό πέρασμα που έκανα στους Άσφαιρους και ένα διαφημιστικό σποτάκι για εκπομπή, δεν έχω κάνει καθόλου τηλεόραση. Θα ήθελα κάποια στιγμή να παίξω σε μια κωμική σειρά όπως και σε κάποια πιο “ξενόφερτη” με δράση, κυνηγητό και πιστολίδια. Μεγάλο όνειρο και μάλλον άπιαστο η συνεργασία με τον Πάνο Κοκκινόπουλο.
* Κινηματογραφικά έχω συμμετάσχει σε ελληνικές και διεθνείς παραγωγές ως βοηθητικός ρόλος. Οι περισσότερες από αυτές είχαν την φάση τους. Στο Little Drummer Girl είχα δυο κοντινά πλάνα που έριχνα με πολυβόλο. Στο Pilgrimage ένα μεγαλύτερο που πετροβολούσα τον Ευαγγελιστή Ματθαίο. Από αρχαίους πολεμιστές έχω παίξει τον Σπαρτιάτη στον Μαγικό Καθρέφτη του Δήμα αλλά και τον Αθηναίο στο ταινιάκι Choose Life της Ubisoft για την προώθηση του video game Assasin’s Creed -Odyssey. Γενικά όπου χρειάζονται δράση με καλούν, αρκεί να είναι τα γυρίσματα στην Ελλάδα. Το όνειρο μου είναι να πάω έξω.και να παίξω σε παραγωγές όπως τα Vikings, Black Sales, Game of Thrones και Lord of the Rings. Μεγάλωσα με ταινίες όπως το Braveheart και το Patriot. Ας έπαιζα σε τέτοιες ταινίες και ας παρέμενα κομπάρσος.
* Πέρα από το Irish Bastard δεν έχω σκηνοθετήσει κάτι άλλο. Σαν εμπειρία ήταν κάτι παραπάνω από ευχάριστη και δημιουργική. Αν μου δινόταν ξανά η ευκαιρία θα το έκανα ξανά. Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να πειραματιστώ σκηνοθετώντας κάτι πιο εικαστικό, ίσως κάτι σαν το Ταξίδι του Βάρδου. Πάντα αναρωτιώμουν πως θα ήταν να ανέβει επί σκηνής η μουσική διλογία των Virgin Steel “The House of Atreus part I and part II που είναι βασισμένη στην Ορέστεια. Με συναρπάζει σαν ιδέα ένα αρχαιοελληνικό δράμα ντυμένο με metal μουσική. O De Feis το τόλμησε αλλά μόνο μουσικά. Κάποιος θίασος το είχε δοκιμάσει στο εξωτερικό αλλά το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό, καμία σχέση με αυτό που θα περίμενε κανείς να δει. Αυτοί οι δύο δίσκοι ξεχειλίζουν θεατρικότητα, σε στέλνουν κατευθείαν στην Επίδαυρο.
* Με τον χορό δεν το έχω καθόλου. Στο τραγούδι τα πάω καλά, έτσι τουλάχιστον μου λένε και οι παίχτες στο escape room όταν αρχίζω να τραγουδάω παλιά πειρατικά και ιρλανδέζικα τραγούδια, άντε και κανένα παρεμφερή μια πιο σύγχρονο όπως Dropkick Murphys, Alestorm κτλ. Έχω τραγουδήσει δύο φορές με τις Noriana κάποια παραδοσιακά τραγούδια της Ιρλανδίας όπως το Fields of Athenry και το Drunken Sailor ενώ συμμετείχα τρεις φορές στην χορωδία που πλαισίωνε τα live των Aherusia μετά την κυκλοφορία του Prometheus. Φυσικά τραγουδούσα και σαν Προμηθέας μιας και η παράσταση ήταν κατά κύριο λόγο μουσική. Πολύ παλιά, στην Γ Λυκείου, τραγουδούσα σε metal μπάντα που είχαμε φτιάξει με κάτι συμμαθητές. Είχαμε παίξει και στην γιορτή του σχολείου για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Γιατί το αναφέρω τώρα αυτό; Επειδή μετά από εκείνη την γιορτή (που την κάναμε να μοιάζει με συναυλία) μια καθηγήτρια που με είδε να παριστάνω τον Dickinson και τις ατάκες του (Scream for me Πολυκλαδικό!) με έβαλε στη θεατρική ομάδα του σχολείου.
* Από αθλήματα ασχολούμαι με την τοξοβολία και με την μεσαιωνική σπαθασκία. Στις περιβαλλοντικές εκδρομες που εργάζομαι τα τελευταία πέντε χρόνια, διδάσκω σε παιδιά πως να τοξεύουν. Τέλος είμαι από εκείνους τους παλαβούς που βγαίνουν τα βράδια και τρέχουν στους δρόμους και στις ανηφόρες του Πειραιά. Στην αρχή το είχα ξεκινήσει σαν άσκηση για τον σκύλο μου, μέχρι που κατέληξα να τρέχω μόνος σε καθημερινή βάση.
* Μελλοντικά θέλω να παίξω τον Μακμπέθ. Είναι το αγαπημένο μου έργο. Και θα ήθελα ακόμα πιο πολύ να το παίξω στα αγγλικά, την μητρική του γλώσσα. Έχω διαβάσει κάθε μετάφραση αλλά σαν το πρωτότυπο δεν είναι καμία. Από συνεργασίες θα ήθελα κάποια στιγμή να με πάρει η Κάρμεν Ρουγγέρη στις παιδικές της παραστάσεις. Αγαπάει την ελληνική μυθολογία και τη σέβεται. Η σκηνοθεσίες της είναι φαντασμαγορικές στα παιδικά μάτια. Γενικά μου αρέσει να δουλεύω με ανθρώπους που μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος.
* Η Αθήνα και ο Πειραιάς είναι και οι δύο μαγικές πόλεις. Ειλικρινά πιστεύω ότι υπάρχει μαγεία τόσο στην Αθήνα, με την τόση ποικιλομορφία όσο και στον Πειραιά που είναι γεμάτος ακτές, λόφους, σοκάκια και σκαλοπάτια. Η Αθήνα είναι γεμάτη θέατρα και όμορφα μαγαζιά, φτιαγμένα με αγάπη, ενώ η τουριστική πλευρά του Θησείου και της Πλάκας θα μπορούσε να είναι η Διαγώνιος Αλέα ενός ελληνικού Χάρι Πότερ. Αλλά βλέπεις παντού οργή, καφρίλα και παρακμή. Είναι οι ρυθμοί της πόλης που κάνουν τον κόσμο να συμπεριφέρεται αλλόκοτα. Όσο για τον Πειραιά, είναι μια πόλη βρώμικη και παρατημένη. Τα έργα του ανεπιθύμητου τραμ τον έχουν κάνει να μοιάζει με λαβύρινθο. Οι κάτοικοι είναι εκνευρισμένοι αλλά δεν αντιδρούν. Έχουν τον Ολυμπιακό οπότε ξεδίδουν εκεί, αλλά δεν πάει έτσι. Ο Πειραιάς, αυτή η πανέμορφη παραθαλλάσια πόλη, έχει καταντήσει μια ατελείωτη μίζα. Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τον τελευταίο χρόνο κατακρεούργησαν τις νεραντζιές, τα φυσικά στολίδια της πόλης. Τέλος πρέπει να πω ότι λατρεύω τις μετακινήσεις με τον ηλεκτρικό. Χρόνια τώρα χρησιμοποιώ το τρένο για να πηγαίνω στη δουλειά. Ο κόσμος που συναντάς στα βαγόνια είναι ότι χρειάζεσαι για μελέτη ρόλου ή έμπνευση για γράψιμο.
* Το All4fun το λατρεύω. Έχει τα πάντα. Από ακροάσεις και αγγελίες μέχρι συνεντεύξεις από νέους ηθοποιούς. Κάποιος πρέπει να δώσει φωνή σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν προβολή από κανέναν και πουθενά. Και το Αll4fun το κάνει. Και μας ενημερώνει, πέρα από το θέατρο και σε άλλους τομείς.Κυριάκος Κουρουτσαβούρης. Εγγύηση.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 13/8/2019
