Θυμάμαι αρκετό καιρό τώρα, όταν της έλεγα για το πότε θα γίνει “πρόσωπο της εβδομάδας” μου απαντούσε πως θα έρθει η κατάλληλη στιγμή.
Και να που έφτασε σ’ ένα γεμάτο 2019, που ξεκίνησε με μια μοναδική εμπειρία, την παρουσία της στην Κίνα με το Εθνικό Θέατρο στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο Στάθης Λιβαθινός. Εκσταστιασμένη και ευλογημένη για αυτό το ταξίδι ζωής η Αντιγόνη Φρυδά βρίσκεται αυτό το καλοκαίρι σ’ ένα άλλο ταξίδι, εκείνο του “Προμηθέα Δεσμώτη”
Αυτήν την εβδομάδα, μάλιστα, έρχεται η ώρα της Επιδαύρου, σε μία ακόμη ιδιαίτερη στιγμή στη μέχρι τώρα παρουσία της στον χώρο. Η Αντιγόνη μας μίλησε μεταξύ άλλων για τη θεατρική της συνύπαρξη με την σπουδαία Κάθλιν Χάντερ, για τη σημασία του συγκεκριμένου έργου, για το διαχρονικό μεγαλείο του Προμηθέα ως ρόλου, ενώ μας αποκάλυψε πως θα ήθελε πολύ στο μέλλον να ντεμπουτάρει στον κινηματογράφο (και στην τηλεόραση φυσικά αν την ενδιαφέρει μια καλή σειρά).
* Είχα την τύχη να πηγαίνω σε ένα σχολείο που κάναμε θέατρο. Είχα την ευτυχία η πρώτη μου δασκάλα να είναι η Ελένη Δημοπούλου.
* Υποκριτική για μένα μια προσωπική άσκηση αλήθειας σε παρόντα χρόνο. Μια προσωπική αναμέτρηση με όλα όσα μπορείς, ή πιστεύεις ότι μπορείς, ή δεν μπορείς και όλα όσα θέλεις, και αναπόφευκτα η συμφιλίωση μαζί τους.
* Αν μιλούμε για την οικονομική κρίση, φαντάζομαι ότι και οι ηθοποιοί την αντιμετωπίζουν, όπως όλοι. Αν όμως μιλούμε για την κρίση ως μια μεταιχμιακή κατάσταση που αφορά στον ίδιο τον βίο, τότε ο καλλιτέχνης είναι η “κρίση”. Καλλιτέχνης είναι αυτός που αντέχει να θέτει τον εαυτό του και τη ζωή του διαρκώς σε εκκρεμότητα. Αυτός που αυτοθέλητα τοποθετεί την ύπαρξη του σε κρίση. Είναι μια στάση ηρωική. Για αυτό και οι καλλιτέχνες είναι τόσο σπάνιοι.
* Δεν πιστεύω ότι είναι δουλειά της τέχνης να δίνει απαντήσεις. Αυτό είναι έργο των επιστημόνων και των τεχνοκρατών. Πιστεύω, όμως ότι μπορεί, όταν το επιθυμεί, να παρηγορεί, να ρωτά, να συντροφεύει, να στοχάζεται, να διεγείρει, να αμφισβητεί, να συγκινεί και να μετακινεί, ανεξαρτήτως καταστάσεων και πολιτικοκοινωνικών συνθηκών.
* Ο Προμηθέας είναι ο δρόμος της γνώσης και της επίγνωσης. Είναι ο επίπονος δρόμος της αλήθειας. Συμβολίζει την αιώνια δέσμευση στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, στην υπηρεσία των ανυπεράσπιστων και των κατατρεγμένων. Η ιστορία του είναι μια ιστορία ανυποχώρητης αντίστασης μέχρις εσχάτων. Η ιστορία ενός ήρωα που επιλέγει την «χωρίς μέτρο» αγάπη για τον άνθρωπο, καταδικάζοντας τον εαυτό του σ’ ένα «αξημέρωτο» μαρτύριο.
* Είναι ταυτόχρονα και η περίπτωση μιας «εκτός μέτρου» προσωπικότητας, η οποία πάσχει για τους ανθρώπους, πάσχει όμως και μαστίζεται από την τραχιά υπερηφάνεια και τον κραταιό εγωισμό του ίδιου του του χαρακτήρα. Έχει λοιπόν τεράστιο ενδιαφέρον να επισημαίνουμε δίπλα στον δίκαιο προμηθεϊκό αγώνα για την αλήθεια και τη γνώση, το ολισθηρό για τις αρετές της ψυχής οδόστρωμα μιας τέτοιου ύψους πνευματικής αναμέτρησης.
* Ο Προμηθέας είναι η Kathryn Hunter. Αυτή η ηθοποιός είναι μια σπάνια περίπτωση. Το ήθος, η ευγένεια, η γενναιοδωρία, η ειλικρίνεια, η σεμνότητα με την οποία υπηρετεί το κείμενο και την σκηνοθεσία είναι συγκινητική. Ασταμάτητη κι ακούραστη ρίχνεται στην πρόβα και στο τέλος της μέρας ρωτάει τον σκηνοθέτη: “Ποιο ήταν το μεγαλύτερο λάθος;” για να το πάρει μαζί της. Για να μην μιλήσουμε για τον τρόπο που καταφέρνει να χειριστεί τους ατελείωτους μονολόγους και να εντυπώσει στο μυαλό του ακροατή την κάθε λέξη. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που μπορώ να την παρατηρώ καθημερινά, ενώ δουλεύει πάνω σε αυτό το σπουδαίο κείμενο, αλλά και για όλον τον θίασο που έχει τόσο γοητευτεί και συντονιστεί μαζί της.
* Η Επίδαυρος είναι πάντα μια γιορτή. Κρύβει πάντα την πιθανότητα μιας “κοινωνίας” μεταξύ των θεατών και ηθοποιών με το πριν από εμάς, το τώρα, κι αν είμαστε τυχεροί, και λίγο από το μετά.
* Στη χρονιά που έρχεται θα συνεχίσω το Residency στο Onassis Air Programe που έχει ήδη ξεκινήσει, στόχος του οποίου είναι η δημιουργία ενός solo με αφορμή το “Ημερολόγιο ενός Διαφθορέα” του Soren Kierkegaard σε συνεργασία με τον Γιάννη Μανταφούνη και την Effi Rabsilber. Η πρεμιέρα για αυτό το project που περιλαμβάνει δύο soli, (ένα δικό μου και ένα της Effi) θα πραγματοποιηθεί στη Γενεύη και στη συνέχεια θα έρθει στην Αθήνα, ενώ παράλληλα θα συνεχιστεί η περιοδεία του “Faded”στην Ευρώπη, (της παράστασης που σκηνοθέτησε και χορογράφησε ο Γιάννης Μανταφούνης σε συμπαραγωγή με την Στέγη το 2019).
* Η χρονιά που πέρασε είχε δύο μεγάλα επαγγελματικά ταξίδια. Το ένα στην Κίνα με το Εθνικό Θέατρο και το άλλο στην Ελβετία με την ομάδα του Γιάννη Μανταφούνη. Θα σταθώ για ευνόητους λόγους στο εξωτικό ταξίδι της Κίνας. Οφείλω να δηλώσω πόσο ευγνώμον αισθάνομαι για την τιμή που μου έκανε το Εθνικό και ο Στάθης Λιβαθινός να με συμπεριλάβουν σ’ αυτήν την αποστολή και πόσο τυχερή αισθάνομαι που έκανα αυτό το ταξίδι με τη Στεφανία Γουλιώτη, τη Μαριάννα Καβαλιεράτου και την Χριστίνα Φίλιππα. Η συνεργασία με τους Κινέζους ηθοποιούς ήταν απολαυστική, ακριβώς γιατί υπήρχαν τεράστιες δυσκολίες συνεννόησης και συντονισμού αλλά μεγάλη προθυμία και περιέργεια να δοκιμαστούμε σε μια συνθήκη τόσο ανοίκεια για όλους.
* Αν μου επιτρέπεται κάποιου είδους γενίκευση, θα έλεγα οτι είναι εξαιρετικά φιλόξενοι, γελαστοί, παμφάγοι, αρέσκονται να σε φορτώνουν δώρα, να τσιμπολογάνε διαρκώς, να μην αποχωρίζονται ποτέ το κινητό τους, να ρουφούν εκκωφαντικά τα νουντλς τους…για να μην αναφερθώ στις μεθόδους καθορισμού της αναπνευστικού τους συστήματος.
* Το Πεκίνο είναι μια πόλη θηριώδης, με σπάνιας ομορφιάς παλάτια και ναούς, μικρές γειτονιές – χουτόνγκ, λίμνες, πάρκα και ποτάμια αλλά και τρομακτική μόλυνση. Σαφώς πρόκειται για μια χώρα σε καταστολή. Όχι όμως σε καταστολή δια της βίας (εννιοτε συμβαίνει κι αυτό, αλλά όχι όσο φανταζόμαστε), αλλά σε καταστολή μέσω του χρήματος. Εξαγόραζεται η όποια αντίδραση απέναντι στο καθεστώς, με έναν καταιγισμό υλικών παροχών και δυτικότροπων ανέσεων, που κατά στιγμές νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην καρδιά της Αμερικής και όχι της μακρινής Ανατολής.
* Δεν είχα την τύχη ως τώρα να δουλέψω στο σινεμά. Θα το ήθελα πολύ.
* Ούτε στην τηλεόραση έχω δουλέψει. Υπάρχουν παραγωγές στις οποίες θα ήθελα να συμμετέχω.
* Παρακολουθούσα μαθήματα χορού από μικρή. Τα τελευταία χρόνια που συνεργάζομαι με τον Γ.Μανταφούνη παλεύω να ακολουθήσω τα βήματα, τις προπονήσεις, τους πόνους που οι χορευτές αγόγγυστα υπομένουν ενώ εγώ ως ηθοποιός παραπονιέμαι.
* Κάνω μαθήματα κλασικού τραγουδιού, δεν γράφω ποίηση, παίζω φλάουτο.
* Είχα την τύχη να βρεθώ δίπλα σε ανθρώπους που υπήρξαν για μένα δάσκαλοι και συνεργάτες, που με ενέπνευσαν, με καθοδήγησαν, αλλά και που με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν χώρο και λόγο πριν ακόμη τολμήσω να τον ζητήσω. Μιλώ για τον Στάθη Λιβαθινό, τον Θοδωρή Αμπαζή, τον Γιάννη Μανταφούνη, την Θεοδώρα Καπράλου, τον Γιώργο Παπαγεωργίου, την Σοφία Βγενοπούλου, την Αντιγόνη Νέτα, την Ζωή Χατζηαντωνίου, τον Σταύρο Τσακίρη και άλλους πολλούς που τους ευχαριστώ για όλα όσα καταφέραμε μαζί και όλα όσα ξεκινήσαμε και ελπίζω να τα συνεχίσουμε στο μέλλον.
* Οι επιθυμίες για ρόλους, έργα, και νέες συνεργασίες είναι ανεξάντλητες, άλλες φορές εμφανίζονται πιο επιτακτικές κι άλλοτε πάλι σου επιτρέπουν να χαίρεσαι με αυτό που σου προσφέρεται αυτήν την στιγμή και το οποίο σε καμία περίπτωση δεν είναι δεδομένο.
* Στην Αθήνα είναι οι αγαπημένοι μου, το σπίτι του παππού μου, οι παλιές και οι καινούργιες γειτονιές μου, οι παρέες που αλλάζουν και σε ξαφνιάζουν, οι διαδρομές που δεν τελειώνουν. Νομίζω, ότι ο καθένας αγαπά ττην πόλη του. Τι της λείπει; Δέντρα, νερό, ποτάμια, πάρκα…
* Στο All4fun μου αρέσει και ξαφνιάζομαι όταν ανάμεσα στις θεατρικές ειδήσεις ξεπηδούν και κάποια άλλα νέα. Ακόμη και για μπάλες και άνθρωποι που τις κυνηγούν. Είναι ωραίο να θυμόμαστε ότι εκτός από το θέατρο, υπάρχουν κι άλλα μεγάλα παιδιά που χαίρονται κάθε είδους παιχνίδι και δραστηριότητα.
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για τον “Προμηθέα Δεσμώτη” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 5/8/2019
