Η αίσθηση που σου δίνει αυτό το πλάσμα με το πού το αντικρύζεις για πρώτη φορά είναι πως πρόκειται για τη χαρά της ζωής. Όσο πιο πολύ τη συναναστρέφεσαι τόσο η θετική της διάθεση σε κάνει να νιώθεις και εσύ καλύτερα για τηνΠροβολή άρθρου ύπαρξή της στον χώρο της υποκριτικής. Και να ευγνομωνείς εκείνη τη φίλη της, που την προέτρεψε να πάει στο “Κέντρο Θεατρικής Έρευνας”, ένα Θεατρικό Εργαστήρι στη Θεσσαλονίκη, όπου θα μπορούσε να πληρώνει λιγότερα χρήματα για να κάνει μαθήματα φωνητικής, συνδυάζοντας τα με θέατρο.
Όταν, λοιπόν, η Μαρία Κωνσταντά ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με τη σκηνή, ένιωσε σαν να διαστέλλεται ο χωρόχρονος. Συνειδητοποίησε πολύ της άρεσε να βρίσκεται εκεί και παράλληλα ν’ απορεί το πώς τόσα χρόνια δεν είχε αντιληφθεί ότι εκεί ήταν η θέση της. Επειδή, όμως, ποτέ δεν είναι αργά, όταν το αίμα σου βράζει έδωσε εξετάσεις στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, πέρασε και έκτοτε κάνει αυτό που τόσο αγαπά.
Κάτι για το οποίο θέλει γνώση, μάθηση, εργαλεία, καθηγητές, συστήματα, βιβλία, μύηση, εξοικείωση, όπως σπουδάζονται όλες οι επιστήμες. Παίδεμα στο σώμα, στη φωνή, στην καρδιά και στο μυαλό. Τόσο που η υποκριτική της να είναι μέρος της αλήθειας της και του εαυτού της με βάση την καρδιά και τη ψυχή.
Και αν η Μαρία είναι και εκείνη μέρος ενός μεγάλου συνόλου, δε χάνει την αισιοδοξία της, ούτε τη διάθεσή της να προσφέρει σε όλους τους τομείς, όπως συμβαίνει και στην ομάδα της, “Παπαλάνγκι”, που ανεβάζει τον Ελέφαντα από τις 6 Μαρτίου στο Θέατρο 104. “Οι ηθοποιοί στην Ελλάδα του 2019 είναι πολλοί. Και οι ακροάσεις λίγες. Ναι έτσι είναι. Πιστεύω, όμως, στην τύχη, στον συναγωνισμό και στις ευκαιρίες”, σημειώνει στο All4fun και χωρίς να την πτοούν οι δυσκολίες του χώρου: “Αυτό που κάνω το αγαπώ τόσο πολύ που δεν υπάρχει περίπτωση να το μαυρίσω. Γιατί να μιζεριάζεις για κάτι που είναι όμορφο; Είμαι ευγνώμων που ακολούθησα αυτό το δρόμο. Στην περίπτωσή μου υπερισχύει η αγάπη και το πάθος για τη δουλειά μου παρά οι αντιξοότητες. Δεν έχω πρόβλημα να τρώω κάθε μέρα μακαρόνια, να ταξιδεύω με ΟΣΕ βραδινό Αθήνα –Θεσσαλονίκη, προκειμένου να δώσω όλα μου τα χρήματα για σκηνικά και κοστούμια μιας παράστασης την οποία θέλω να κάνω…”
* Η αγάπη μου ήταν η μουσική αρχικά. Απο πολύ μικρή στο χωριό μου είχα γραφτεί σ’ ένα ωδείο και ξεκίνησα να μαθαίνω κλασική κιθάρα και να τραγουδάω. Ο καθηγητής μου τότε μου είπε πως έχω πολύ ωραία φωνή και να μην το αφήσω. Ήδη με είχα φανταστεί Μαρία Φαραντούρη! Έτσι μετά από κάποια χρόνια περνάω στη Θεσσαλονίκη στη Φιλοσοφική σχολή και γράφομαι στο Δημοτικό ωδείο για κλασική κιθάρα που μου πλήρωνε η μαμά μου και φωνητική που τη πλήρωνα εγώ γιατί πήγαινα κρυφά. Όχι ότι θα είχε κάποιο πρόβλημα απλά έπρεπε να το δημιουργήσω εγώ για να περνάω καλά. Δεν ήθελα και πολύ πιάνω τη κολλητή μου και της προτείνω να κάνουμε συγκρότημα που θα τραγουδούσαμε και θα παίζαμε με κιθάρες σε μαγαζιά στη Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη, ούσες και οι δυο φανατικές groupies του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Τα χρωστούμενα, όμως, στο ωδείο άρχισαν να μαζεύονται και ένα βράδυ που είχα αποφασίσει ν’ αφήσω τα μαθήματα έρχεται μία φίλη μου σ’ ένα live μας και μου λέει πως πηγαίνει σε ένα θεατρικό εργαστήρι της πόλης, το Κέντρο Θεατρικής Έρευνας και πως κάνουν και φωνητική εκεί με πολύ λιγότερα χρήματα απο το ωδείο. Απλά έπρεπε να δώσω εξετάσεις. Αυτό ήταν! Το θεώρησα ένα εξαιρετικό deal. Και δεν θα σταματούσα τα μαθήματα φωνής και θα μάθαινα και θέατρο…
* Με το που μπήκα στο εργαστήρι ένιωσα σαν να διαστέλλεται ο χωροχρόνος. Κάτι πολύ περίεργο. Θυμάμαι είπα στον εαυτό μου πώς μπορούσες χωρίς αυτό τόσα χρόνια, η θέση σου είναι εδώ. Θυμάμαι βγήκα απο τις εξετάσεις και έκλαιγα στη σκέψη πως θα μ’ απορρίψουν. Όχι με τον εγωισμό της αποτυχίας, αλλά με την πλήρη πίστη πως ανήκω εκεί. Τελικά πέρασα, και από εκείνο το Σεπτέμβρη του 2008 μέχρι και σήμερα δεν σταμάτησα στιγμή ν’ ασχολούμαι κάθε μέρα με τη δουλειά του θεάτρου. Αποφοίτησα απο το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος το 2015 και σήμερα ευγνωμονώ που εκείνο το βράδυ μετά το live κάθισα λίγο παραπάνω και έτσι συνάντησα εκείνη τη φίλη…
* Υποκριτική δεν είναι μία αφηρημένη έννοια. Είναι κάτι συγκεκριμένο. Η υποκριτική σπουδάζεται. Η υποκριτική θέλει γνώση, μάθηση, εργαλεία, καθηγητές, συστήματα, βιβλία, μύηση, εξοικείωση. Όπως σπουδάζονται όλες οι επιστήμες. Δεν είναι τυχαίο το ότι στις δραματικές σχολές η εκπαίδευση είναι 3 χρόνια, 365 μέρες το χρόνο, 24 ώρες τη μέρα. Τα παιδιά που σπουδάζουν υποκριτική παιδεύονται. Στο σώμα, στη φωνή, στην καρδιά και στο μυαλό τους. Δεν ξέρω αν ανήκω στη κατηγορία των ανθρώπων του το ‘χεις ή δε το ‘χεις. Σίγουρα όμως πιστευώ πολύ στη καρδιά και στη ψυχή των ανθρώπων όταν ανεβαίνουν στη σκηνή να υποδυθούν έναν ρόλο. Ανεξάρτητα απο το αποτέλεσμα η υποκριτική του καθενός είναι ένα μέρος της αλήθειας του και του εαυτού του. Ένας καθηγητής μου στη σχολή μού είχε πει κάτι και το θυμάμαι: “Την υποκριτική από την ερμηνεία τη χωρίζει μία χοντρή γραμμή…”
* Εγώ είμαι ένα εκ φύσεως αισιόδοξο άτομο χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Αυτό που κάνω το αγαπώ τόσο πολύ που δεν υπάρχει περίπτωση να το μαυρίσω. Γιατί να μιζεριάζεις για κάτι που είναι όμορφο; Είμαι ευγνώμων που ακολούθησα αυτό το δρόμο. Στην περίπτωσή μου υπερισχύει η αγάπη και το πάθος για τη δουλειά μου παρά οι αντιξοότητες. Δεν έχω πρόβλημα να τρώω κάθε μέρα μακαρόνια, να ταξιδεύω με ΟΣΕ βραδινό Αθήνα –Θεσσαλονίκη, να κλέβω φιλτράκια και χαρτάκια απο τους φίλους μου, προκειμένου να δώσω όλα μου τα χρήματα για σκηνικά και κοστούμια μιας παράστασης την οποία θέλω να κάνω. Οι ηθοποιοί στην Ελλάδα του 2019 είναι πολλοί. Και οι ακροάσεις λίγες. Ναι έτσι είναι. Πιστεύω στην τύχη, στον συναγωνισμό και στις ευκαιρίες.
* Η τέχνη παραθέτει. Δεν είναι εκεί για να πάρει θέση ή να δώσει κάποια απάντηση. Όταν οι Ναζί εισέβαλαν στο Παρίσι κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ρώτησε τον Picasso ένας Γερμανός αξιωματικός δείχνοντας του τη Guernica σε φωτογραφία «Εσείς τον κάνατε αυτό το πίνακα;» και εκείνος του απάντησε: «Όχι εσείς τον κάνατε». Μου αρέσει να το λέω αυτό ως παράδειγμα.
* Ο “Ελέφαντας” είναι μία δουλειά που αρχικά προέκυψε απο την ανάγκη μας να βρεθούμε και να δουλέψουμε κοινά. Όχι γιατί δεν είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε. Είμαστε πέντε παιδιά από τη σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος ο Χρήστος, η Έλλη, ο Παντελής, ο Άγγελος και εγώ με κοινή καλλιτεχνική και αισθητική ματιά στα πράγματα. Συν των άλλων και φίλοι. Έτσι πέρσι την άνοιξη καταλήξαμε πως θέλαμε να κάνουμε μία παράσταση με κεντρικό άξονα τη μνήμη. Ψάχναμε έργα, καλέσαμε και άλλους φίλους μας να συνεργαστούμε και να μας βοηθήσουν το Γιώργο, την Ηλέκτρα, τον Τάσο, τον Δήμο, την Πένυ, ώσπου ο Χρήστος Τσαβλίδης, που σκηνοθετεί τη παράσταση, μας πρότεινε να γράψουμε ένα κείμενο όπως εμείς θα το θέλαμε. Είχε ξανασκηνοθετήσει στη Θεσσαλονίκη την «Υπόθεση Β», μία παράσταση με αφορμή το Βαγγέλη Γιακουμάκη, το κείμενο της οποίας το έγραψε ο Χρήστος. Έτσι τον εμπιστευτήκαμε.
* Βασιστήκαμε σε δύο γνωστά χαρακτηριστικά του ελέφαντα «Ο ελέφαντας θυμάται» και «Ο ελέφαντας γνωρίζει πότε πλησιάζει η ώρα του θανάτου» και έτσι θέσαμε τα ερωτήματα κατά πόσο η μνήμη είναι αντικειμενική απέναντι στα πραγματικά γεγονότα, τι θυμάται ο άλλος για εμάς ή ακόμα και τι θέλουμε να θυμάται ο άλλος για εμάς. Είναι μία πορεία τεσσάρων ελαφάντων προς τη τελική διαδρομή του θανάτου.Ένας απο αυτούς είμαι και εγώ. Σίγουρα αν όχι όλοι, πολλοί απο εμάς θέλουμε να μας θυμούνται για κάτι όταν πια δεν θα είμαστε εδώ. Η παράσταση κάνει πρεμιέρα στις 6 Μαρτίου στο Θέατρο 104.
* Η ομάδα «Παπαλάνγκι» υπήρχε πολύ πριν απο εμένα. Δημιουργήθηκε στη Θεσσαλονίκη από πολυ ωραίους ανθρώπους, όπως όλοι οι άνθρωποι της Θεσσαλονίκης, και έκανε παραστάσεις για ενήλικες, όπως η «Χρυσή πόλη» στη Πειραματική Σκηνή της Θεσσαλονίκης, και παραστάσεις για μικρούς μέσα στο σχολικό περιβάλλον, οι οποίες είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό, τη διαφορετικότητα. Έτσι πρόέκυψε και το όνομα παπαλάνγκι. Είναι ο ξένος, ο διαφορετικός. Ένας απο τους βασικούς δημιουργούς της ειναι ο Τάσος Αγγελόπουλος, τον όποιο και γνώρισα το καλοκαίρι του 2015 σε μία παραγωγή που δουλευάμε μαζί στο ΚΘΒΕ. Από τότε δουλεύουμε τέσσαρα χρόνια μαζί. Φέτος μας σκηνοθέτησε στη παράσταση «Ο φίλος μου ο Τόμπυ» την οποία και παίζουμε σε σχολεία καθημερινά στην Αθήνα και φυσικά είναι πολύτιμη η βοήθειά του στον Ελέφαντα.
* Μου αρέσει πάρα πολύ το σινεμά. Μου αρέσει πάρα πολύ να βλέπω ταινίες με φίλους και να τρώω nachos με τσένταρ. Είναι η αγαπημένη μου δραστηριότητα. Μου αρέσει πολύ ο Aronofsky. Μακάρι να γνωριστούμε κάποτε. Μου αρέσει ο Tarantino, θα μπορούσα να με φανταστώ σε ταινίες του. Θα ήθελα να είμαι αυτή που τη σκοτώνουν και όχι αυτή που σκοτώνει. Μου αρέσουν οι αδελφοί Coen και να κάνω κάποια που τα κάνει όλα για τα λεφτά και στο τέλος πάλι τη σκοτώνουν. Έχω κάνει κάποιες δουλειές στο σινεμά σε μικρού μηκους ταινίες.Το «Dove» ήταν μία απο αυτές και αφορούσε την αθωότητα.
* Τηλεόραση δεν έχω κάνει. Δεν θα είχα πρόβλημα να κάνω. Αν είναι κάτι που με αφορά και τους αφορώ και εγώ σε αυτό θα το έκανα με μεγάλη χαρά.
* Όταν ασχολείσαι με το θέατρο τα κάνεις όλα. Εννοώ θα έρθει η στιγμή που θα ασκήσεις χρέη σκηνογράφου, θα ράψεις, θα ανέβεις σκάλες να κρεμάσεις πανιά, θα κάνεις ήχο, θα μάθεις τη κονσόλα, θα τρέξεις σε λογιστές, θα γράψεις κείμενο, θα γίνεις βοηθός σκηνοθέτη, ενδυματολόγος. Όλα τα κάνεις, όλα τα μαθαίνεις. Είσαι ένα πολυμηχάνημα. Αλλά από την άλλη κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Δεν μπορώ να κάνω κάτι στο οποίο δεν έχω παιδευτεί. Αυτό που μπορώ να κάνω όμως είναι να συνεισφέρω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
* Σχετικά με τον αθλητισμό και τον χορό ότι έχει να κάνει με το σώμα μας, την φροντίδα και την εκπαίδευσή του μου αρέσει. Μ’αρέσει να γυμνάζω τη φωνή, το σώμα και το μυαλό μου καθημερινά. Δεν τα παραμελώ.
* Όλες οι δουλειές που έχω κάνει είναι ξεχωριστές. Είναι μοναδικές για μένα. Τις έχω συνδυάσει με στιγμές, με ανθρώπους, με προσωπικές μελαγχολίες και χαρές, με τραγούδια, με ταξίδια, με φωτογραφίες. Θα ήθελα να κάνω μια ηρωίδα σ’ ένα ρεαλιστικό έργο κλασικού ρεπερτορίου. Μου αρέσουν τα έργα του Πίντερ. Και η λογοτεχνία μου αρέσει πολύ. Θα μ’ ενδιέφερε μια θεατρική διασκευή απο το έργο του Ντίκενς «Μεγάλες προσδοκίες». Σίγουρα κάτι από αυτά ναι.
* Μένω στην πιο όμορφη περιοχή της Αθήνας. Στα Εξάρχεια. Έχω όλους τους φίλους μου γύρω. Νιώθω οικεία και ροκ. Δεν τη φοβάμαι. Μ’ αρέσει να περπατάω το βράδυ αργά μόνη μου στη πόλη και να ακούω μουσική. Αλλά το καλύτερο είναι όταν βλέπουμε το Λυκαβηττό που φωτίζεται απο το μπαλκόνι της φίλης μου της Ηλέκτρας.
* Μεγάλωσα σ’ ένα χωριό της Χαλκιδικής και έμεινα αρκετά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Αγαπώ πολύ τη Θεσσαλονίκη, έχω ακόμη το σπίτι μου εκεί. Αγαπώ πολύ και το χωριό μου. Δεν πηγαίνω πολύ συχνά, γιατί δεν προλαβαίνω σε κανένα απο τα δύο. Στη Θεσσαλονίκη συνήθως ανεβαίνω με αφορμή κάποια ακρόαση, τρώω μπουγάτσα με τυρί και κρέμα ταυτόχρονα. Στο χωριό μου πηγαίνω ακόμη λιγότερο για να βρώ το χρώμα μου που λέει και η μαμά μου και για να οδηγήσω το αυτοκίνητο με τον μπαμπά μου.
* Στο All4fun μου αρέσει που πάνω απ’ όλα στις ερωτήσεις τις οποίες μου έστειλε είχε θέμα «Πρότυπο προσώπου». Γελάω…
& Αναλυτικές πληροφορίες για τον “Ελέφαντα” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 3/3/2019
