Ο Γιάννης Δρακόπουλος είναι από τους καλλιτέχνες εκείνους που αποφεύγουν να βρίσκονται στο επίκεντρο της δημοσιότητας.
Φροντίζει να το πράττει με το έργο του και να καταφέρνει να κάνει αυτό που του αρέσει πιο πολύ: «Το να παίζει συνδυάζοντας την τέχνη του ηθοποιού με το ίδιο το παιχνίδι».
Η φετινή σεζόν τον βρήκε να ξεκινάει με δύο παραστάσεις στο θέατρο («Θα σε πάρει ο δρόμος» στο Άλφα.Ιδέα και στο “Beggining” στο 104) συν τη συνέχιση για μίας ακόμη χρονιάς με «Το Σόι σου» στον Alpha. Πριν από λίγες ημέρες ξεκίνησε και το ταξίδι του στο Θέατρο Θησείον με τη «Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια» του Έντουαρντ Άλμπι σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη.
Στον κινηματογράφο μάλιστα ευτύχησε να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Οίκτο» του Μπάμπη Μακρίδη, που ταξίδεψε σε πολλά φεστιβάλ σε όλον τον κόσμο και η ερμηνεία του ήταν από τις πλέον χαρακτηριστικές της φετινής σεζόν.
Από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες στον τομέα της κωμωδίας -εμφανέστατη άλλωστε από την εποχή που συμμετείχε στα «Σφηνάκια»- ο Γιάννης απέδειξε και σ’ αυτήν την περίπτωση την υποκριτική του γκάμα, η οποία δε στηρίζεται μόνο στο έμφυτο ταλέντο του στην υποκριτική, αλλά και στη σκληρή και απαιτητική δουλειά.
& Αναλυτικές πληροφορίες για το «Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια» ακολουθούν ΕΔΩ: Κατά τη διάρκεια της σεζόν ο Γιάννης Δρακόπουλος συμμετείχε επίσης στο “Beggining” και στο “Θα σε πάρει ο δρόμος”
&& Αναλυτικές λεπτομέρειες για τον “Οίκτο” ΕΔΩ:
* Η υποκριτική προέκυψε σταδιακά. Το πρώτο βήμα έγινε κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο πολυτεχνείο όταν έγινα μέλος της θεατρικής ομάδας του με την οποία συμμετείχα σε πολλές παραστάσεις. Την απόφαση να ακολουθήσω τον δρόμο του ηθοποιού την πήρα, αφού τελείωσα τις σπουδές μου και τις στρατιωτικές υποχρεώσεις μου.
* Υποκριτική για μένα σημαίνει τέχνη και παιχνίδι μαζί. Εξ’ ου και το “παίζω θέατρο”. Μάλιστα το δεύτερο το θεωρώ πολύ σημαντικό και είναι κάτι που πολύ συνάδελφοι, είτε ηθοποιοί είτε σκηνοθέτες, τείνουν να το ξεχνούν.
* Την κρίση οι καλλιτέχνες την αντιμετωπίζουν φαντάζομαι όπως κάθε εργαζόμενος. Με ευελιξία και χιούμορ. Εδώ πάντως να σημειώσω πως δεν ξέρω αν θα πρέπει πια να μας απασχολεί η οικονομική κρίση, η οποία μετά από δέκα χρόνια μου φαίνεται παράδοξο να την αποκαλούμε ακόμα κρίση, όσο η κρίση δημοκρατίας που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια όχι μόνο σε πανελλαδικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο με την άνοδο του φασισμού.
* Δε ξέρω αν η τέχνη μπορεί να δώσει απαντήσεις σε οτιδήποτε, ξέρω όμως πως μπορεί να θέτει ερωτήματα και προβληματισμούς. Και χαίρομαι που σιγά-σιγά βλέπουμε παραστάσεις που ασχολούνται με τον ρατσισμό που είναι μήτρα του φασισμού.
* «Η Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια» είναι μια δουλειά ρίσκου, καθ’ ότι το ίδιο το έργο είναι αρκούντος στριφνό και ύπουλο. Οπότε δουλέψαμε πάνω στο να αποφύγουμε τις παγίδες του οι κυριότερες εκ των οποίων είναι η κτηνοβασία και το δράμα. Δηλαδή το έργο αν και εχει ως θέμα την κτηνοβασία δεν είναι ένα έργο γραμμένο για την κτηνοβασία όπως επίσης δεν είναι ένα δράμα αλλά μια ιλαροτραγωδία. Νομίζω πως τελικά τα καταφέραμε και πως ο κόσμος δε θα δει ερχόμενος ένα δράμα πάνω στην κτηνοβασία, αλλά μια ιλαροτραγωδία πάνω στο ζήτημα του φαντασιακού του κάθε ανθρώπου και πόσο ισχυρό είναι αυτό ειδικά στις συγχρονες δυτικές κοινωνίες που υμνούν το υπερεγώ.
* Το κείμενο του Έντουαρντ Άλμπι είναι αρκετά σύγχρονο καθώς οι κοινωνίες δεν έχουν υποστεί δραματικές αλλαγές από το 2002 που γράφτηκε. Δείχνει να είναι και προφητικό, αφού στον πυρήνα του μπορούμε να διακρίνουμε τα ζητήματα της χειραφέτησης του ατόμου, τόσο από το θείο όσο και από την κοινωνία. Το ζήτημα της δύναμης τού φαίνεσθαι απέναντι στη δύναμη τού είναι και τη σύγχυση που δημιουργεί στον δυτικό άνθρωπο αυτή η κατάσταση και τον εμποδίζει να αντιληφθεί με τρόπο καθαρό το ποιος είναι και γιατί.
* Με τον Νικορέστη Χανιωτάκη γνωριστήκαμε πρόπερσι σε μια παράσταση και πέρσι μου έκανε αυτή την πρόταση συνεργασίας, η οποία κύλισε πολύ ομαλά κυρίως γιατί είναι ένας σκηνοθέτης που ξέρει τι θέλει ακριβώς από τους συνεργάτες του, πράμα που απλοποιεί πολύ τα πράματα σε μια δουλειά που μόνο εύκολη δεν είναι.
* Ο Ντάνυ, ο χαρακτήρας μου, είναι ένας άντρας που ζει με τις ενοχές του πως έχει αποτύχει ως πατέρας αφού η γυναίκα του τον χώρισε καθότι είχε ερωμένη. Μένει πλέον με τη μητέρα του και τη γιαγιά του και στο βράδυ που αναπτύσσεται το έργο, του εμφανίζεται η ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.* Η παράσταση, λοιπόν, είναι μια αισθηματική κομεντί όπου παρακολουθούμε τους δύο ήρωες να προσπαθούν να ξεπεράσουν τις ανασφάλειές τους και να παραδοθούν στο θείο δώρο του έρωτα που γεννήθηκε ανάμεσά τους. Είναι ένα απόλυτα σύγχρονο κείμενο το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε πέρυσι στο Λονδίνο και οι ήρωές του είναι άμεσα αναγνωρίσιμοι καθώς μπορούμε να πούμε πως κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
* Κανείς μας δεν περίμενε πως «Το σόι σου» θα είχε τέτοια επιτυχία και αυτό είναι πολύ ευχάριστο για όλους μας. Ένας πάντως από τους λόγους της επιτυχίας είναι το πολύ καλό κλίμα που επικρατεί στο πλατό. Αλλιώς θα ήταν πολύ δύσκολο να υπάρχει αυτή η συνέχεια στον χρόνο.
* Για μένα είναι μια σημαντική εμπειρία και ευχάριστη. Επίσης είναι και μια δουλειά που έχει ανεβάσει σημαντικά την αναγνωρισιμότητά μου και έχει φέρει τη δουλειά μου κοντά σε περισσότερο κόσμο. Μου έχει δώσει τη δυνατότητα να εξελίξω την τεχνική μου μέσα από τον ρόλο του Μιχάλη, ο οποίος έχει επίσης εξελιχθεί ως ρόλος.
* Τηλεοπτικά ξεχωρίζω το «Έρωτας με επιδότηση ΟΓΑ» που ήταν η πρώτη μου εμφάνιση στην ελληνική τηλεόραση και τα «Σκερτσάκια – Σφηνάκια» που ήταν και εξακολουθεί να είναι μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή της ελληνικής τηλεόρασης. Βέβαια πέραν αυτών δεν έχω κάνει πολλά πράματα στην ελληνική τηλεόραση, αλλά θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γι’ αυτά που έχει πετύχει. Για το μέλλον θα ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό αλλά δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είναι αυτό. Απλά μου αρέσει να κάνω διαφορετικά πράγματα.
* Ο «Οίκτος» ήταν μια στιγμή μαγική, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Ο κινηματογράφος είναι πραγματικά κάτι ξεχωριστό και να έχεις την εμπειρία να πρωταγωνιστείς σε μια τόσο ιδιαίτερη ταινία με τόσο ξεχωριστούς συνεργάτες ήταν κάτι το ανέλπιστο για μένα. Όπως ανέλπιστη ήταν και η επιτυχία της ταινίας αλλά και οι προσωπικές διακρίσεις που κέρδισα μ’ αυτήν την ανά την υφήλιο φεστιβαλική της πορεία.
* Με τη σκηνοθεσία δεν έχω πολύ μεγάλη σχέση. Έχω κάνει κάποιες σκηνοθεσίες παλαιότερα και είναι κάτι που ίσως ξαναπροκύψει, καθώς μου αρέσει πολύ και μου λείπει. Όσο για το γράψιμο, κρατούσα για πολλά χρόνια τη στήλη του θεάτρου στο περιοδικό «Νέα Πολιτική» και ετοιμάζω και ένα σύγγραμμα πάνω στην υποκριτική, το οποίο, αν και όταν ολοκληρωθεί, μπορεί να επιχειρήσω να το εκδώσω.
* Αθλητισμός, χορός και τραγούδι μου αρέσουν πάρα πολύ, τα παρακολουθώ, αλλά δεν τα εξασκώ! Έχω τραγουδήσει σε συναυλία της μπάντας του φίλου μου του Γιώργου του Χρανιώτη και ήταν μια φανταστική εμπειρία. Τον ζηλεύω τον Γιώργο γι’ αυτό που κάνει και δεν αποκλείεται στο μέλλον να βρεθώ σε μια σκηνή πίσω από κάποιο μικρόφωνο.
* Έχω συμμετάσχει σε πάρα πολλές δουλειές στο θέατρο και κάθε μια ήταν κάτι ξεχωριστό. Νομίζω πως αν ξεχώριζα κάποια εξ’ αυτών θα αδικούσα τις υπόλοιπες.
* Η Αθήνα μου αρέσει που είναι μια ζωντανή πόλη και μου αρέσει πολύ και ο αττικός ουρανός. Μου λείπει όμως η ανοιχτοσιά της επαρχίας, της υπαίθρου.
* Στο All4fun μου αρέσει η πολυσυλλεκτικότητα που το χαρακτηρίζει.
& Αναλυτικές πληροφορίες για το «Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια» ακολουθούν ΕΔΩ: Κατά τη διάρκεια της σεζόν ο Γιάννης Δρακόπουλος συμμετείχε επίσης στο “Beggining” και στο “Θα σε πάρει ο δρόμος”
&& Αναλυτικές λεπτομέρειες για τον “Οίκτο” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 17/2/2019