Διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία από εκείνο που συχνά ακούμε και διαβάζουμε ως “next best thing” από τη φουρνιά των πρωτοεμφανιζόμενων ηθοποιών του 2018. Φρεσκάδα, ενθουσιασμός, διάθεση για συνεχόμενη βελτίωση και ανυπομονησία για τη “δουλειά” εκτός σχολής αποτελούν ορισμένα από τα χαρακτηριστικά της.
Και αποτέλεσε για το All4fun μια λογική επιλογή για να είναι το πρώτο χρονικά πρόσωπο εβδομάδας για το 2019. Λίγους μόλις μήνες μετά την αποφοίτηση της από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου η Εριέττα Μανούρη βρίσκεται να πρωταγωνιστεί σε μια από τις παραστάσεις, που αναμένονται διακαώς τη φετινή σεζόν.
Το πολυβραβευμένο έργο του αγγλόφωνου θεάτρου”Closer” (Tόσο κοντά) του Πάτρικ Μάρμπερ ανεβαίνει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε μετάφραση Θωμά Μοσχόπουλου και σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζηβανού και ο χαρακτήρας της είναι εκείνος της Άλις. Έναν ρόλο που ερμήνευσε κινηματογραφικά (σε μεταφορά του Μάικ Νίκολς και σενάριο του ίδιου συγγραφέα) το 2004 η Νάταλι Πόρτμαν (με την οποία ημερολογικά έχουν γεννηθεί και με τρεις μέρες διαφορά).
Το γεγονός μάλιστα ότι επιλέχθηκε από ακρόαση, που έγινε στη Θεσσαλονίκη της δίνει ένα ακόμα credit, αφού δεν είναι καθόλου συνηθισμένο για μια ηθοποιό, που μόλις αποφοίτησε ν’ αφήνει την Αθήνα και να δοκιμάζει την τύχη της σε μια άλλη πόλη. Είναι, όμως, και θέμα ρίσκου, το οποίο την χαρακτηρίζει. Τέτοιο, που αποφάσισε μετά έναν μόλις χρόνο στα οικονομικά ν’ ασχοληθεί με την υποκριτική να μπει στην ομάδα “Άντωση” και στη συνέχεια να δώσει εξετάσεις και να μπει στο Εθνικό.
Εκεί φυσικά της δόθηκε η ευκαιρία ν’ ανακαλύψει περισσότερο τον εαυτό της και να νιώσει την απόλυτη ελευθερία. Γιατί έτσι τουλάχιστον χαρακτηρίζει την μέχρι τώρα σύντομα πορεία της ως ηθοποιός: “Γιατί μέσα από την υποκριτική γεννιέσαι, ερωτεύεσαι, αγαπάς, χωρίζεις, μεγαλώνεις, πενθείς, κατακτάς την κορυφή, χάνεις τα πάντα, πεθαίνεις… Και όλα αυτά μέσα σε λίγα λεπτά. Μαγικό! Ε, και ποιος δε γοητεύεται από τη μαγεία…”, σημειώνει στο All4fun, αναμένοντας με ανυπομονησία την πρεμιέρα του “Closer”.
Η Εριέττα διαθέτει ένα ανήσυχο πνεύμα, που μέσα από τους πρώτους της μήνες στην ελεύθερη αγορά μπορεί κάποιες φορές ν΄ αναπολεί την “προστασία της σχολής”, αλλά θέλει να ζήσει έντονα το “έξω, το μέσα στη δουλειά” και να πραγματοποιήσει το δικό της μακρύ ταξίδι στον χώρο. Ευελπιστώντας παράλληλα να ντεμπουτάρει και στον κινηματογράφο και ακόμα ιδανικά σε ταινία εποχής.
Με τις προοπτικές που ήδη ανοίγονται μπροστά τις σίγουρα έχει όλα τα φόντα να πετύχει τον στόχο της…
* Η ενασχόλησή μου με την υποκριτική προέκυψε από τα εφηβικά χρόνια. Ήμουν τυχερή, γιατί η σχέση του σχολείου μου με το θέατρο ήταν αλληλένδετη. Εκεί γνώρισα την Πατρίσια Απέργη που με έκανα ν’ αγαπήσω τη διαδικασία του θεάτρου μέσω των παραστάσεων που ανεβάζαμε. Μετά την αποφοίτησή μου κι ύστερα από ένα χρόνο ενασχόλησης με τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο, στα οικονομικά συνειδητοποίησα ότι κάτι πήγαινε λάθος. Κάτι μου έλειπε! Τότε τελείως συνειδητά αποφάσισα ότι θέλω ν’ ασχοληθώ με την υποκριτική. Παρακολούθησα μαθήματα στην ομάδα Άντωση του Παντελή Καψάλη, έδωσα εξετάσεις και μπήκα στη σχολή του Εθνικού.
* Yποκριτική για μένα σημαίνει η απόλυτη ελευθερία! Να γεννιέσαι, να ερωτεύεσαι, να αγαπάς, να χωρίζεις, να μεγαλώνεις, να πενθείς, να κατακτάς την κορυφή, να χάνεις τα πάντα, να πεθαίνεις… Και όλα αυτά μέσα σε λίγα λεπτά. Μαγικό! Ε, και ποιος δε γοητεύεται από τη μαγεία…
* Ένας ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση με υπομονή και κυρίως με επιμονή. Το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν ανέκαθεν επισφαλές πόσο μάλλον τώρα που βιώνουμε αυτή τη ζοφερή περίοδο. Παραστάσεις, που ανακοινώνονται και τελικά δεν ανεβαίνουν ποτέ, ανύπαρκτες συμβάσεις εργασίας στο ελεύθερο θέατρο, χαμηλές απολαβές και ηθοποιοί που κάνουν δυο και τρις δουλειές για να επιβιώσουν. Ο καθένας έχει κλειστεί στο καβούκι του και προσπαθεί να επιβιώσει. Η αλήθεια είναι πως τώρα βγήκα από τη σχολή και αρχίζω να βιώνω την πραγματικότητα εκεί έξω και ναι είναι σκληρή. Ναι θέλει γερό στομάχι και στόχο για να μη τα παρατήσεις. Προσωπικά θέλω να σκέφτομαι θετικά και να πιστεύω πως τα πράγματα θ’ αλλάξουν προς το καλύτερο. Η κρίση γεννάει ανασφάλεια και μεγεθύνει το φόβο, όμως η ανάγκη για έκφραση είναι τεράστια και ικανή να τα πολεμήσει και τα δύο.
* Για να έχεις απάντηση σχετικά με την αποστολή της τέχνης πρέπει να κάνεις πρώτα την ερώτηση. Αυτό θεωρώ πως κάνει η τέχνη. Θέτει ερωτήματα, προβληματίζει, αφυπνίζει και ίσως ξεκλειδώνει ένα μεγαλύτερο εύρος επιλογών που πριν δεν είχες σκεφτεί. Από κει και πέρα ο καθένας είναι υπεύθνος για τον εαυτό του και τις απαντήσεις που θα δώσει σ’ αυτόν.
* Η παράστασή μας “Τόσο κοντά” είναι σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζηβανού και θα παίζεται στο φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Το έργο “Closer” του Πάτρικ Μάρμπερ θεωρώ πως είναι διαχρονικό, διότι ο πυρήνας του είναι οι ανθρώπινες σχέσεις στα άκρα τους. Τίποτα δεν είναι στο περίπου. Τίποτα δεν είναι χλιαρό. Το έργο περιλαμβάνει τέσσερα πρόσωπα που βρίσκονται σε μια αέναη και ανεξέλεγκτη μάχη με τους πόθους τους, την αλήθεια τους, τα σκοτάδια τους. Έχουν ανάγκη ν’ αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν και γι αυτό ρισκάρουν. Ποντάρουν και είτε χάνουν είτε κερδίζουν. Τι νικάει τελικά; Το μυαλό, η καρδιά ή το κορμί; Για μενα σημαντικό στην παράσταση είναι πως το τυχαίο γίνεται τελικά μοιραίο! Και αυτό το μοτίβο κατακλύζει το έργο.
* Θυμάμαι να πιάνω τον εαυτό μου στις πρόβες, από την ανάγνωση κιόλας, να παίρνω πράγματα προσωπικά. Ν’ αναστενάζω. Να σκέφτομαι ότι αυτό το έχω ζήσει κι έγω. Να βρίζω τα πρόσωπα του έργου ή αντίθετα να τα καταλαβαίνω και να ταυτίζομαι μ’ αυτά. Όχι μόνο εγώ, αλλά και τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου. Πολλές φορές αραδιάζαμε ιστορίες από τις ζωές μας με τα παιδιά που προέκυπταν από αυτά που διαβάζαμε στο έργο. Και αυτός νομίζω ότι είναι ένας από τους λόγους για να έρθει κάποιος να δει την παράστασή μας. Έχουμε όλοι υπάρξει Άλις, Νταν, Άννα και Λάρυ. «Ζωή χωρίς ρίσκο ίσον θάνατος. Ζούμε όπως ονειρευόμαστε. Ολομόναχοι.». Το έργο “βρωμάει” ζωή!
* Είναι η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά και νιώθω απίστευτα χαρούμενη και ευγνώμων. Είχα δει την ανοιχτή οντισιόν του κρατικού όσο είχαμε ακόμα πτυχιακές εξετάσεις στη σχολή και πραγματικά ακόμα δε ξέρω γιατί έστειλα το βιογραφικό μου. Μου φαινόταν απίθανο ν’ ανέβω στη Θεσσαλονίκη για ακρόαση πόσο μάλλον μόνιμα για τις ανάγκες της παράστασης. Να,όμως, που έγινε και δε το μετανιώνω, ούτε στιγμή παρά τις όποιοες δυσκολίες της αλλαγής. Είμαι τυχερή γιατί ξεκινάω με ανθρώπους που αγαπούν τη δουλειά που κάνουνε, έχουν μεράκι. Με τα υπόλοιπα παιδιά του θιάσου είμαστε μια παρέα. Υπάρχει σεβασμός και αλληλοκατανόηση. Χωρίς αυτά είμαστε χαμένοι. Όσο για τον Πέτρο Ζηβανό νιώθω τυχερή που είναι αυτός που μου κρατάει το χέρι για να μη πέσω στα πρώτα δειλά βήματα μου. Κάνει τη δουλειά του με ειλικρινή αγάπη και είναι όμορφο να το συναντάς αυτό.
* Τα χρόνια της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου ήταν τρία δυνατά, γεμάτα, αξέχαστα χρόνια. Είναι περίεργο γιατί κοντράρουν μέσα σου τόσο έντονα το “θέλω να βγω επιτέλους εκεί έξω, στη δουλειά” και το “θέλω να μείνω εδώ, στην προστασία”. Σίγουρα τελικά νικάει το πρώτο όμως οι στιγμές που έχω ζήσει εκεί μέσα είναι μοναδικές. Είναι μεγάλη εμπειρία κυρίως για το προσωπικό ταξίδι του καθενός. Φτάνεις στα όρια σου, παλεύεις με τις φοβίες σου και με τις αντοχές σου.
* Οι πληροφορίες είναι πολλές και συνεχείς και δε σταματάς να μαθαίνεις καινούργια πράγματα. Είναι λίγος ο καιρός που τελείωσα τη σχολή, όμως πολλές οι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύω φωτογραφίες και βίντεο από αυτά τα τρια χρόνια και να χαμογελάω αναπολώντας. Ναι θα ήθελα να συνεργαστώ στο μέλλον με τους συμμαθητές μου και ελπίζω να συμβεί σύντομα. Το σίγουρο είναι ότι έχω κερδίσει κάποιους ανθρώπους που θα μείνουν στη ζωή μου για πολύ καιρό ακόμα.
* Έκανα το λάθος να βάλω Netflix. Οι σειρές που γίνονται στο εξωτερικό έχουν φτάσει πλέον σε πολύ υψηλά επίπεδα. Είναι γεγονός πως για κάποιους ανθρώπους η τηλεόραση είναι ο μόνος τρόπος διασκέδασης και είναι κρίμα να μην έχουν περισσότερες επιλογές. Και δυστυχώς η εγχώρια τηλεόραση δε τις προσφέρει.
* Φυσικά δεν αποκλείω τίποτα! Προς το παρόν δεν έχω κάποια εμπειρία από τηλεοπτικό γύρισμα. Στο μέλλον ποιος ξέρει; Ωστόσο θέλω να πω ότι θα μ’ άρεσε πολύ να συμμετάσχω σε μια σειρά εποχής. Βλέπω μια αγγλική σειρά τέτοιου είδους αυτή την περίοδο και θέλω να τρυπώσω από την οθόνη του υπολογιστή και να γίνω μια ηρωίδα της.
* Λατρεύω τον κινηματογράφο. Είναι ένας τρόπος διαφυγής μου από την καθημερινότητα. Όταν βλέπω ταινίες σταματάει ο χρόνος. Για ένα δύωρο δε σκεφτομαι τίποτα, γίνομαι μέρος του κόσμου που δημιουργεί η εκάστοτε ταινία. Δε μου έχει δωθεί η ευκαιρία να γνωρίσω τον κόσμο του κινηματογράφου αλλά θα ήθελα πολύ να συμβεί στο μέλλον.
* Η σχέση μου με το γράψιμο και την σκηνοθεσία είναι μακρινή…πολύ μακρινή! Δεν είναι κάτι που μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον, τουλάχιστον όχι ακόμα. Μ’ αρέσει να τραγουδάω. Πολύ! Το έχω στο πρόγραμμα να ασχοληθώ πιο σοβαρά με τη φωνή μου.
* Ο χορός είναι πάντα με κάποιο τρόπο μέσα στη ζωή μου. Έχω κάνει μαθήματα σύγχρονου παλαιότερα. Νιώθω πολύ ελεύθερη όταν εκφράζομαι μέσω του χορού και γενικότερα θέλω το σώμα μου να είναι σε εγρήγορση. Θα ήθελα πολύ να είμαι μέρος μιας παράστασης που θα συνδυάζει λόγο και σώμα.
* Με τον αθλητισμό ασχολήθηκα από μικρή και μου λείπει πολύ. Έκανα ενόργανη ρυθμική γυμναστική έξι χρόνια σε αγωνιστικό επίπεδο και άλλα έξι χρόνια βόλλεϋ στον Πανελλήνιο.Γ.Σ. Πρόπερσι έκανα παρκούρ για λίγο διάστημα και ενθουσιάστηκα. Το βόλλεϋ είναι ομαδικό σπόρ όπως και το θέατρο. Θέλει συνεργασία, επικοινωνία, ψυχραιμία και καλά αντανακλαστικά. Οπότε ναι, βρίσκω ότι συνδέονται άρρηκτα.
* Είναι νωρίς για να έχω “αγαπημένα” έργα, ρόλους κλπ. Θέλω να διαβάσω, να μελετήσω, να ακούσω και να δω πολλά πράγματα ακόμα. Προς το παρόν ό,τι έρθει είναι κάθε φορά ευκαιρία για δουλειά. Πρόκληση! Νέο υλικό να ξεψαχνίσεις!
* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Στα Άνω Πατήσια. Την λατρεύω και με τα καλά της και με τα ζαβά της. Μου λείπει πολύ ήδη. Μου λείπουν οι βραδιές με φίλους στα στέκια μας μ’ ένα ποτήρι ρακή στο χέρι να γελάμε και να συζητάμε όλο το βράδυ.
* Η Θεσσαλονίκη είναι μια όμορφη πόλη. Είναι γεγονός. Εύκολα προσαρμόστηκα. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που θα πήγαινα στην πρόβα. Κατέβηκα από το λεωφορείο στην πλατεία Αριστοτέλους, δυο ώρες πριν από την πρόβα από το άγχος μου. Πανικοβλήθηκα με την καινούργια κατάσταση. Κατέβηκα στη θάλασσα και τότε τα ξέχασα όλα. Ήπια τον καφέ μου σ ένα παγκάκι και πήγα στην πρόβα μου ήρεμη. Αυτή η βόλτα στη θάλασσα είναι αξεπέραστη. Παρόλαυτα την Αθήνα δε την αλλάζω.
* Στο All4fun μου αρέσει που στηρίζει το θέατρο έμπρακτα. Υπάρχει μια ομάδα που δουλεύει με πάθος και μεράκι δίνοντας χώρο και χρόνο σε νέους καλλιτέχνες.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 7/1/2019
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το “Τόσο κοντά” (Closer) ακολουθούν ΕΔΩ:
