Το πνεύμα της θυμίζει μια άλλη εποχή. Πιο ρομαντική, πιο γοητευτική, σίγουρα και πιο παραμυθένια.Μακριά από την πραγματικότητα με άξονα τη φαντασία της, που της έδινε από μικρή την ευκαιρία να πλάθει δικές της ιστορίες.Με εισόδους που ακολουθούσαν κάπου αλλού, με ήρωες που ζούσαν στον βυθό ή στα σύννεφα…
Με τόσο φανταστικούς ήρωες που ακόμα και όταν έρχεται κάποια στιγμή της παραίτησης, την αγκαλιάζουν, της γελούν και την πείθουν να συνεχίζει να βουτά στα βαθιά για ν’ ανακαλύψει καλύτερα τον εαυτό της.
Είναι γεγονός πως η Αντιγόνη Σταυροπούλου έχει κάτι που παραπέμπει σε μια άλλη χρονική περίοδο της ιστορίας. Ίσως τότε που χρονολογείται και το ειδύλλιο των Λοτ, της Lady Of Shalott με τον Sir Lancelot. Aυτός ο διάσημος μύθος ήταν η απαρχή για να γράψει το “Κύριος και κυρία Λοτ”, που ξεκίνησε ως μια άσκηση στο 3ο Στούντιο Συγγραφής θεατρικών έργων του Εθνικού Θεάτρου και έγινε τελικά έργο.Και όπως λέει μεταξύ άλλων στην άκρως ταξιδιάρικη σε άλλες εποχές συνέντευξη της στο All4fun, η συνδημιουργός – με το Νικόλα Ανδρουλάκη – της “καλλιτεχνικής συμμορίας” όπως χαρακτηρίζει την ομάδα Ντουέντε, ένα έργο έχει αξία μόνο αν θα επέλεγε ο δημιουργός του να είναι και εκείνο που θ’ άφηνε πίσω του, όταν θα έφευγε.Μόνο που ευτυχώς η Αντιγόνη είναι ακόμα αρκετά μικρή σε ηλικία και έχει να μας προσφέρει την εμπλοκή της και σε άλλα έργα στο μέλλον, είτε ως ηθοποιός, είτε ως συγγραφέας.
* Έπαιζα πολύ ως παιδί. Άλλαζα συνεχώς ρόλους και έφτιαχνα ιστορίες. Φανταζόμουν πάντα τον κόσμο γύρω μου αλλιώς και πίστευα πως υπάρχουν κρυφές είσοδοι που οδηγούν κάπου αλλού. Μία φανταστική συνθήκη φτιαχνόταν κάθε μέρα και με ακολουθούσε από το ξύπνημά στον δρόμο μέχρι το σχολείο, κι από το φαγητό και τη μελέτη ως τον ύπνο, μέχρι να έρθει το επόμενο πρωί. Όλα έπρεπε να μοιάζουν με παραμύθι κάπως, αλλιώς δεν συμμετείχα. Καθόλου. Έκλεινα εντελώς και δεν υπήρχε πιθανότητα να ασχοληθώ ούτε και στο ελάχιστο.
* Πάντα το είχα αυτό το ή του ύψους ή του βάθους. Μου άρεσε οι ήρωες να ζούνε μέσα σε βυθούς ή πάνω από τα σύννεφα. Ήθελα όλοι οι τόποι να θυμίζουν μέρη εξώκοσμα. Όπως ο Πειραιάς, τα Λεύκαρα, τα Καμένα Βούρλα, το Ρέθυμνο. Αισθάνομαι τυχερή που με φιλοξένησαν αυτές οι πόλεις και που οι άνθρωποί μου μοιάζουν με ήρωες από βιβλία φαντασίας.
* Μεγαλώνοντας, παρατηρούσα να πληθαίνουν τα κουτάκια και οι τοίχοι. Κάπως άρχισε η φαντασία να λείπει από την καθημερινότητά μου. Κάπου εκεί, στη θολή εποχή μου, προέκυψε το θέατρο. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να υπάρχει στη ζωή μου το παιχνίδι. Να παίζω. Ήταν κάτι που πάντα με γοήτευε, απολάμβανα να βλέπω παραστάσεις από πολύ μικρή. Με φανταζόμουν εκεί πάνω. Από την πρώτη φορά που συνέβη, ήξερα πως θα αργήσει να έρθει η τελευταία. Ήθελα να μαθαίνω κι άλλα κι άλλα, δεν μου έφταναν ποτέ τα όσα πίστευα πως ξέρω. Και μόλις τελειώνει κάτι, ξεκινά κάτι άλλο. Δεν με άφησε ποτέ ως τώρα το θέατρο να με σκεφτώ μακριά του.
* Αυτό που δίνει σε εμένα δύναμη όταν τα πράγματα σκουραίνουν, είναι το Ντουέντε. Ναι, του Λόρκα, όπως εκείνος το ερμήνευσε για αρχή και όπως ο καθένας μας μπορεί να το αισθανθεί αν το αφήσει να εισβάλει στη ζωή του. Όσο εμπλέκομαι, τόσο γεμίζω και ηρεμώ ταυτόχρονα. Και αν καμιά φορά βουλιάζω, το μιλώ με τους ανθρώπους μου και συνεχίζω.
* Έτσι, αντί να βαφτίσω δύσκολη την εποχή μας και να εστιάσω σε ευχές μου που δεν πιάνουν, είπα να κάνω ένα όνειρο πραγματικότητα. Έφτιαξα συμμορία καλλιτεχνική με το όνομα Ντουέντε. Πάντα προτιμώ την βουτιά από την παραίτηση, σε ό,τι αφορά αυτά που αγαπώ. Κι ας είναι κι η δική μου πρώτη σκέψη η φυγή. Δεν φεύγω εύκολα. Η απάντησή μου, λοιπόν, στο πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η κρίση, είναι Με τους ανθρώπους μας και με Ντουέντε.
* Απαντήσεις υπάρχουν παντού γύρω μας. Όποιος και όποτε επιθυμεί απάντηση, την βρίσκει. Σε μία βόλτα στη θάλασσα, σε μια σφιχτή αγκαλιά, σε ένα παγωτό σοκολάτα, σε όνειρα και σε εφιάλτες, σε ένα ανέκδοτο, παντού, ή όπου θέλουμε. Όλα αυτά καιόλα τα άλλα, είναι τέχνη. Άρα, ναι, η τέχνη δίνει απαντήσεις.
* Σε κανένα έργο δεν ταιριάζει καμία κατηγορία. Όλα είναι δράμα και όλα είναι κωμωδία και τίποτα δεν είναι μόνο ένα απ’ αυτά. Ό,τι χωράει σε κατηγορία είναι μάλλον νεκρό. Καιρός να ζωντανέψει.
* Το έργο «Κύριος και Κυρία Λοτ» είναι το πρώτο θεατρικό μου έργο. Προέκυψε στο 3ο Στούντιο συγγραφής θεατρικών έργων του Εθνικού Θεάτρουσε μία άσκηση με θέμα «Μοναχικό Ταξίδι». Το ταξίδι αυτό των Λοτ, μόνο μοναχικό δεν είναι. Συνοδοιπόρος μου παντού και πάντα διπλανός μου, συνιδρυτής των Ντουέντε και καπετάνιος της γόνδολας-μπανιέρας μας, ο Νικόλας Ανδρουλάκης.
* Είμαι πολύ χαρούμενη που σε αυτή την παράσταση υπάρχουν γύρω μου μόνο άνθρωποι που θαυμάζω και εμπιστεύομαι. Κάποιος κάποτε μου είπε να εμπλέκομαι σε μία ιστορία, μόνο αν θα επέλεγα να είναι το μοναδικό που θα μείνει σε αυτόν τον κόσμο από εμένα. Οι Λοτ είναι ακριβώς αυτό.
* Ένας πίνακας με μια γυναίκα υπήρχε πάντα πάνω απ’ το κρεβάτι μου. Στ’ αλήθεια. Ήταν η Lady of Shalott του Waterhouse. Χρόνια μετά, διάβασα το ποίημα του Alfred Lord Tennyson για αυτή την γυναίκα και τον έρωτά της για τον Sir Lancelot. Ποτέ τους δεν κοιτάχτηκαν στα μάτια κι ας ήταν ο έρωτάς τους ο μεγαλύτερος όλων των εποχών.* Σ’ ένα μοναχικό ταξίδι μου στη Βενετία, είδα κάπου αυτούς τους δύο ήρωες, να ψάχνουν μανιωδώς ο ένας τον άλλον. Μου έκανε εντύπωση το πόσο ήθελαν πραγματικά να ειδωθούν και για αιώνες δεν κοιτούσαν δίπλα τους να καταλάβουν πως βαδίζουνε παρέα. Στ’ αλήθεια. Μου ζήτησαν να γράψω γι’ αυτούς και έγραψα. Ο Νικόλας λίγο αργότερα μου ζήτησε να τους αφήσουμε να ζήσουν μέσα μας και να τους ταξιδέψουμε. Εκείνοι, συνέχισαν να μας ζητούν διάφορα. Και όταν κάποιος σου ζητάει κάτι, είναι απόδειξη πως υπάρχει, είχε πει ένας πρίγκιπας μικρός. Και τα παιδιά είναι καλό να τα ακούμε. Στ’ αλήθεια.
* Σήμερα, μετά από αιώνες, οι ήρωες αυτοί ξυπνούν στον πύργο τους στο Tempus Verum κάθε Σάββατο στις 11.11 το βράδυ, λίγο πριν αλλάξει η μέρα και ξεκινούν μαζί για την κοινή ευχή τους, για το πρώτο και το τελευταίο τους ταξίδι. Και ύστερα συστήνονται ξανά. «Κύριος και Κυρία Λοτ». Και όλα γίνονται στ’ αλήθεια.
* Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να σταματήσουν ποτέ οι Λοτ να συναντιούνται. Δεν σκέφτομαι το μετά γιατί αυτό το τώρα μου, μου αρέσει. Ξέρω σίγουρα πως συνεχίζουμε με τους Ντουέντε να φτιάχνουμε ιστορίες κι ύστερα να τις ζούμε. Τον Ιανουάριο, ακριβώς 140 χρόνια μετά την πρώτη ανάγνωση του Κουκλόσπιτου του Χένρικ Ίψεν, ένα ensemble γυναικών θα ζήσει την ιστορία της Νόρας στο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Ο Νικόλας Ανδρουλάκης μεταγράφει το κείμενο και σκηνοθετεί τις «Κούκλες». Ύστερα, κάπου στο τέλος του Μάη, θα αναστήσουμε για δώδεκα ώρες τον Μαιρούλο μας στο bios για να τον αφήσουμε να φύγει ξανά. Στο τέλος, ίσως και να τον δούμε στ΄ αλήθεια να πεθαίνει. Κι έρχονται κι άλλα. Όπως στη ζωή. Φεύγουν κι έρχονται οι ήρωες κι αν έχουν ζήσει αυτοί καλά, ζούμε κι εμείς καλύτερα μαζί τους.
* Γράφω θεατρικά έργα στο Στούντιο του Εθνικού που έχω την τιμή να συμμετάσχω για δεύτερη χρονιά με μία ομάδα δεκαέξι νέων συγγραφέων και με δασκάλους μας τη Σύλβια Λιούλιου και τον Νίκο Φλέσσα, γράφω κάποια ποιήματα με αφορμή την έμπνευση από το project «Κύκλος Των» και συνεχίζω να γράφω τα παραμύθια που ξεκίνησα πριν από χρόνια με τον δάσκαλό μου Κωνσταντίνο Καλλίμαχο και υστερότερα με τον Θανάση Τριαρίδη. Υπάρχει κάπου μέσα μου η επιθυμία να γράψω ένα βιβλίο να μπορούν να το διαβάσουν κι άλλοι, αλλά ακόμα είναι άγουρο. Θα ωριμάσει και θα γίνει.
* Στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης γνώρισα σημαντικούς δασκάλους, αιώνιους φίλους και εμένα. Αυτά κρατώ ως την σπουδαιότερη μαθητεία μου. Αν κάποιες φορές μου λείπουν, ναι. Αν θα επέστρεφα εκεί πίσω, όχι. Στην πρώτη μου σχολή, στο Παιδαγωγικό, δεν ήξερα αν θέλω να είμαι δασκάλα και έπαιζα σε παραστάσεις. Στη δεύτερη σχολή, στο Θέατρο Τέχνης, δεν ήξερα αν θέλω να είμαι ηθοποιός και δίδασκα σε σχολεία. Και έγραφα να βρω τι είμαι.
* Δεν είχα ακόμα καταλάβει πως είμαι όλα αυτά μαζί. Θέλω να υπάρχουν στην καθημερινότητά μου όλα όσα αγαπώ. Όσα με κάνουν να γελώ. Ποτέ δεν θα έβαζα σε βάθρα για μετάλλια τα γέλια μου.
* Δεν έχω εικόνα της δουλειάς με κάμερα, πέρα από κάποιες ταινίες μικρού μήκους φίλων μου. Δεν έχω ιδέα πώς λειτουργεί το σύστημα στην τηλεόραση. Δεν με έχω φανταστεί μέρος της. Δεν θα έλεγα όχι αν προέκυπτε κάτι ενδιαφέρον, θα το εξερευνούσα, αν άφηνε χώρο και στο θέατρο να υπάρχει. Μου αρέσει το ραδιόφωνο, έχω ηχογραφήσει παραμύθια μου στην ΕΡΤ και θα ήθελα να χαρίσω τη φωνή μου σε ήρωες κινουμένων σχεδίων.
* Στον κινηματογράφο μ’ έχω φανταστεί. Θέλω να ζήσω τα γυρίσματα μιας ολόκληρης ταινίας. Ως συγγραφέας ή ως ηθοποιός. Το σκέφτομαι πολύ καιρό, πιστεύω πως θα γίνει σύντομα.
* Έχω υπάρξει στον ρόλο του σκηνοθέτη σε ερασιτεχνικές ομάδες παιδιών και ενηλίκων. Είδες, ρόλο το είπα. Έπαιζα. Ζήλευα αθώα, ήθελα να είμαι πάνω. Επαγγελματικά, αυτή τη στιγμή, δεν με ενδιαφέρει η σκηνοθεσία. Ως ηθοποιός, τουλάχιστον στην μέχρι τώρα εμπειρία μου, σκηνοθετώ τον εαυτό μου και το έργο επί τόπου μαζί με τον συμπαίκτη μου. Έχω την τύχη να είμαι μέρος τέτοιων παραστάσεων, ζωντανών. Αυτό, ναι. Με ενδιαφέρει. Θα μπορούσα να το κάνω για πάντα. Αυτό, όταν συμβαίνει, είναι τόσο μαγικό που μοιάζει με πραγματικότητα.
* Μου αρέσει να ακούω μουσική, να βλέπω ανθρώπους να χορεύουν και θαυμάζω όσους ασχολούνται με τον αθλητισμό. Είμαι θεατής σε όλα αυτά. Μόνο. Μου δίνουν έμπνευση.
* Υπάρχουν πολλά έργα με τα οποία θα ήθελα να ασχοληθώ. Πάρα πολλά. Και συγγραφείς και ρόλοι και έργα γνωστά και άγνωστα. Και όσα πραγματικά με τσουρουφλίζουν, θα τα κάνω. Ένα εύχομαι μονάχα. Να τα κάνω όλα με τους ανθρώπους μου και με αγάπη. Με Ντουέντε. Και θα γίνει.
* Είμαι άνθρωπος της συντροφιάς, της αγκαλιάς. Αν αυτά λείπουν, μαζί τους χάνεται και η έμπνευση και η όρεξη και όλα. Στο Into The Wild, ο ήρωας λέει πως «Η ευτυχία είναι πραγματική μόνο όταν τη μοιράζεσαι». Θα ήθελα να δημιουργήσω μία όμορφη οικογένεια. Αυτό είναι το πιο ισχυρό μου όνειρο. Στο μέλλον οραματίζομαικαι έναν χώρο δημιουργίας κι έκφρασης. Ένα σπίτι τέχνης.
* Η Αθήνα δεν μου αρέσει. Δεν θα ζούσα στο κέντρο της ποτέ. Δεν έχει θάλασσα και έχει φασαρία. Χάνεται κάπως το εδώ και το τώρα και τα βρίσκω κάπου στο μετά, πολύ μετά. Με χαώνει. Φιλοξενεί τις δουλειές μου και την ευχαριστώ. Και εκτιμώ τη δύναμή της. Αισθάνομαι τυχερή που ζω στον Πειραιά. Εδώ μυρίζει πάντα ωραία. Απολαμβάνω τις βόλτες στο Πασαλιμάνι και τις ώρες που περνώ στο σπίτι μου με ηρεμία. Στο μέλλον μπορώ να με φανταστώ και κάπου ακόμα πιο ήσυχα.
* Στο All4fun μου αρέσει το όνομά του. Και ο τρόπος που τόσο απλά υπάρχει. Με τακτ.
Αναλυτικές λεπτομέρειες για την παράσταση, “Ο κύριος και η κυρία Λοτ” ακολουθούν ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 19/11/2018
