Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι θέατρο και αθλητισμός έχουν πολλές ομοιότητες και μπορεί να συνυπάρχουν έρχεται από έναν πολυπράγμων καλλιτέχνη, που καταφέρνει εκτός από το να παίζει πάνω στη σκηνή, ν΄ αγωνίζεται και σ’ έναν άλλο χώρο, όπως οι πολεμικές τέχνες.
Η ενεργή ενασχόληση με τα σπορ υπήρχε από τη μικρή του ηλικία. Και κάπου στα 13 η συνάντηση του Νίκου Ιωαννίδη με την παιδική θεατρική ομάδα του δήμου της Νέας Φιλαδέλφειας του προκάλεσε τόση συγκίνηση, που ήθελε ν’ ασχοληθεί και με τις παραστάσεις.
Όταν στο τέλος του λυκείου το όνειρο να γίνει ποδοσφαιριστής τελείωσε, γιατί δεν πήρε μεταγραφή σε μεγάλη ομάδα, αφοσιώθηκε στις πολεμικές τέχνες και μόλις τελείωσε τον στρατό μπήκε στη δραματική σχολή.
Σπουδάζοντας τα πρωϊνά και διδάσκοντας το απόγευμα Kick Boxing, πυγμαχία και αυτοάμυνα για να πληρώνει και τη σχολή του κατόρθωσε να καλύπτει σε μεγάλο βαθμό τις ανάγκες μιας προσωπικότητας, που πάντα ζητούσε να ασχολείται με πολλά για ν’ “αντέχει και ο ίδιος τον εαυτό του”, όπως αποκαλύπτει στο All4fun.
Στη συνέχεια βέβαια εκτός από το “παιχνίδι” της υποκριτικής και της προπονητικής η αναζήτηση νέων προκλήσεων επεκτάθηκε με τη συγγραφή, ενώ στα άμεσα πλάνα του είναι και η σκηνοθεσία στο θέατρο. Στην ενασχόληση με πολλά πράγματα βέβαια κινδυνεύεις να παρασυρθείς (και χρονικά και σε επίπεδο κόπωσης), όμως ο Νίκος έχει καταφέρει να διαχειρίζεται με επιτυχία και τους χρόνους και τις απαιτήσεις των όσων κάνει καθημερινά.
Έχοντας συμμετάσχει σε αρκετές σειρές, θα προσδοκούσε να είχε περισσότερες ευκαιρίες στον κινηματογράφο.
Προσωπικά, πάντως, ο ρόλος του κιθαρίστα Τσανάκα (υπαρκτό πρόσωπο και πολύ φίλος του Βασίλη Τσιτσάνη) στο “Ουζερί Τσιτσάνης” ήταν από τους πιο χαρακτηριστικούς και πετυχημένους στο casting της ταινίας του Μανούσου Μανουσάκη (βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη).
* Η υποκριτική προέκυψε νωρίς. Στην ηλικία του ‘’παίζω’’. Παίζω μπάλα, παίζω κυνηγητό, ξύλο με τους φίλους στο πάρκο κ.τ.λ. Στα 13 μου στη Νέα Φιλαδέλφεια συναντήθηκα με την παιδική θεατρική ομάδα του δήμου. Είδα μια παράσταση τους κι αυτό ήταν. Ήθελα να παίξω και με αυτά τα παιδάκια. Οπότε στα προηγούμενα ‘’παίζω’’ προστέθηκε και το παίζω θέατρο. Αυτό κράτησε όλη μου την εφηβεία και με ένα διάλειμμα κάποιων χρόνων προς αναζήτηση επαγγελματικού προσανατολισμού που δεν απέδωσε (χαχαχα)….επέστρεψα απ το στρατό, έδωσα εξετάσεις και μπήκα στη δραματική.
* Από μικρός είχα μπει στον αθλητισμό πολύ ενεργά. Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, πολεμικές τέχνες , μαχητικά σπορ και πολλά άλλα. Το όνειρο του ποδοσφαιριστή (που ήταν το επικρατέστερο τότε) σταμάτησε γύρω στα 18 μου εξαιτίας μιας μεταγραφής σε μεγάλη ομάδα που δεν έγινε. Θύμωσα και αφοσιώθηκα στις πολεμικές τέχνες.
* Όταν μπήκα στη δραματική σχολή πέρα από την στήριξη της οικογένειας μου χρειαζόμουν έξτρα χρήματα. Έτσι ξεκίνησα να σπουδάζω το πρωί στη δραματική και τα απογεύματα να διδάσκω πολεμικές τέχνες. Το λάτρεψα αυτό και δεν το άφησα να χαθεί απ’ τη ζωή μου μέχρι και σήμερα…!
* Η συγγραφή ξεκίνησε πολύ αργότερα δουλεύοντας ήδη κάποια χρόνια στο θέατρο και στην τηλεόραση. Έγραφα για προσωπική χρήση και κατάχρηση μη σου πω πολλές φορές (χαχαχα) και κάποια στιγμή σε μια θεατρική δουλειά συνάντησα και απέκτησα έναν πολύ καλό φίλο και συνάδελφο τον που μαζί αποφασίσαμε να στήσουμε κάτι δικό μας και έγινε!! Ήταν μια σατυρική παράσταση του μέλλοντος το ‘’tromopolis…αιώνες τώρα’’
(φωτό από την παράσταση ’tromopolis…αιώνες τώρα’’ στο Θέατρο Χυτήριο σκηνοθεσία Γ.Κακλέας)
Έπειτα ήρθε η συγγραφή και το ανέβασμα του ‘’ Πάμε απ την Αρχή;’’ Μια παράσταση με ξεχωριστούς συνεργάτες που μου πρόσφερε υπέροχες στιγμές να θυμάμαι.
(φωτό απ’ την παράσταση ‘’Πάμε απ την αρχή; ‘’ ίδρυμα Μιχάλης Καλογιάννης σκην. Κοραής Δαμάτης)
* Η υποκριτική είναι υπεύθυνη για το ένα κομμάτι του εαυτού μου και της προσωπικότητας μου και ο αθλητισμός και η προπονητική για το άλλο. Είμαι πολύ τυχερός που δυο παιδικά μου ‘’παίζω’’ στη πορεία της ζωής μου έγιναν η ζωή μου μέχρι και σήμερα….!
* Η συγγραφή είναι μέσο τακτοποίησης των σκέψεων μου. Και κάποιες στιγμές παίρνω το θάρρος να τις εκφράσω δημόσια μέσα από μια παράσταση. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα! Εσύ με αποκαλείς έτσι.
* Ένας καλλιτέχνης αντιμετωπίζει την κρίση κάποιες στιγμές δημιουργικά κι άλλες με πανικό. Έφερε τεράστια αλλαγή πραγματικότητας η κρίση στο δικό μας επάγγελμα. Όπως βέβαια και σε πολλά άλλα. Αλλά το συγκεκριμένο απαξιώθηκε κιόλας. Και πρακτικά και θεωρητικά. Το να είσαι άνεργος δυο φορές το χρόνο τουλάχιστον στο δικό μας επάγγελμα ήταν δεδομένο. Δηλαδή την ανεργία την ξέραμε. Αλλά αυτό που συμβαίνει τώρα να ζεις ως άνεργος ακόμα και όταν δουλεύεις είναι άλλη πίστα…!!. Και ως επάγγελμα με προβολή προς τον κόσμο, είναι αρκετά δύσκολο να πρέπει να δίνεις διαρκώς απάντηση στο ερώτημα : ‘A είσαι ηθοποιός! Πληρώνεστε μωρέ…; Με όλη τη καλή διάθεση και περιέργεια που έχει κάποιος όταν σε ρωτάει, έχοντας στο πρόσωπο του σχηματισμένη ήδη την γκριμάτσα συμπόνιας , κάνοντας σε να νιώθεις ως το πρότυπο του άπορου αλλά και του επιπόλαιου που παριστάνεις ακόμα τον καλλιτέχνη…! Θεωρώ πως η τέχνη μπορεί να δώσει απαντήσεις αρκεί να έχεις ερωτήματα …
* Η σεζόν που μας πέρασε κύλησε δημιουργικά. Ολοκλήρωσα ένα θεατρικό έργο (τσέπης όπως το χαρακτηρίζω) για δυο πρόσωπα που θέλω να ανεβάσω, μια διασκευή ταινίας για θεατρική παράσταση που θα είναι και η πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα και βέβαια υπήρξε φέτος η ‘’Δεσποινίς Τζούλια’’ στο Δ.Η.Π,Ε.Θ.Ε Αγρινίου σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου. Μια παράσταση και μια συνεργασία που αγάπησα πάρα πολύ. Μια ξεχωριστή δουλειά που εύχομαι να καταφέρουμε να την παρουσιάσουμε στην Αθήνα την νέα θεατρική σεζόν.
(φωτό από την παράσταση ‘’Δεσποινίς Τζούλια ‘’ Δ.η.π.ε.θ.ε Αγρινίου σκην. Κώστας Φιλίππογλου)
* To Kick Boxing, η πυγμαχία και η αυτοάμυνα είναι πάνω απ όλα για μένα mind games. Πέρα από τις αθλητικές ικανότητες που απαιτούν να εκπαιδεύσεις και να βελτιώσεις θέλουν και το μυαλό σου να υπερλειτουργεί . Ένας αγώνας πυγμαχίας ή Kick Boxing είναι παρτίδα σκάκι για έναν αθλητή. Διότι λειτουργεί πάνω στη θεωρία της δράσης- αντίδρασης και πρόβλεψης. Αυτό ήταν που λάτρεψα σ αυτά από παιδί. Με ωρίμασαν, με άλλαξαν και πιστεύω μ΄ έχουν βοηθήσει πάρα πολύ στο θέατρο.
* Το Stage Combat είναι ένα τεράστιο και υπέροχο κεφάλαιο τα τελευταία χρόνια στη ζωή μου. Για όσους δεν γνωρίζουν τον όρο είναι η λεγόμενη σκηνική μάχη (άοπλη και ένοπλη ). Είναι ένα είδος που στην Ελλάδα και ειδικότερα στις δραματικές σχολές αντιμετωπίζεται λίγο ‘’αδιάφορα’’ αν και στο εξωτερικό θεωρείται βασικό μάθημα για τους ηθοποιούς. Στο Stage Combat μαθαίνεις πώς να εκτελείς και να ερμηνεύεις υποκριτικά μια μάχη- συμπλοκή, η οποία οφείλει να φαίνεται απόλυτα ρεαλιστική για το κοινό και να είναι απόλυτα ασφαλής για τους ερμηνευτές. Είναι μια χορογραφία. Έτσι λοιπόν εγώ πάντρεψα όλα αυτά που αγαπώ και έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου όλα τα αυτά τα χρόνια. Την υποκριτική δηλαδή, τα μαχητικά αθλήματα και την αυτοάμυνα. Και κάπως έτσι προέκυψε η ενασχόληση μου με το Stage Combat.
* Φέτος μάλιστα το Stage Combat βρήκε τη βάση και την έδρα του. Και αυτή είναι ο χώρος #DanceOnStagebyAnnaAthanassiadi στο Κολωνάκι. Η χορογράφος Άννα Αθανασιάδη δημιούργησε έναν ξεχωριστό χώρο στο Κολωνάκι από πλευράς ύφους και ύλης μαθημάτων έχοντας ως βάση πρώτα απ΄ όλα το χορό. Εκεί λοιπόν το Stage Combat θα παρουσιάζεται σε εβδομαδιαία βάση, αλλά και σε τακτά σεμινάρια για όλους όσους θέλουν να έρθουν σε επαφή μαζί του και πίστεψε με σιγά – σιγά γίνονται πολλοί….! Επίσης στον ίδιο χώρο πέρα από το Stage Combat θα έχω διάφορα μαθήματα περί γυμναστικής και fitness για όσους θέλουν να βελτιώσουν τη φυσική του κατάσταση. Όπως επίσης θα ξεκινήσω κάτι εντελώς καινούργιο στο χώρο αυτό που είναι μαθήματα Υποκριτικής αποκλειστικά και μόνο για Χορευτές!!
* Στο ερώτημα αν θεωρώ πως είμαι περισσότερο ηθοποιός ή προπονητής πολεμικών τεχνών θα έλεγα πως είμαι εξίσου και τα δύο. Δεν θα μπορούσα να είμαι μόνο ένα πράγμα… Δεν θα με άντεχα!!
* Στον κινηματογράφο δεν έχει δημιουργηθεί μεγάλη σχέση – δυστυχώς – μεταξύ μας. Έχω κάνει κάποιες ταινίες μικρού μήκους και μια μεγάλου μήκους, το “Ουζερί Τσιτσάνης”. Θέλω πολύ να αναπτυχθεί αυτή η σχέση , αλλά μέχρι στιγμής μάλλον δεν το έχει θελήσει αρκετά και ο κινηματογράφος…. χαχαχα. Εύχομαι αργότερα να τα βρούμε καλύτερα μεταξύ μας..!
(Φωτό από τα γυρίσματα της ταινίας ‘’Ουζερί Τσιτσάνης’’ σκην. Μανούσος Μανουσάκης)
*Το “Ουζερί Τσιτσάνης” ήταν μια υπέροχη ταινία. Με τον Μανούσο Μανουσάκη έχω δουλέψει αρκετές φορές σε δικά του σίριαλ και έτσι ήρθε και η συμμετοχή μου στο έργο. Μια ταινία που έγραψε και θα γράψει τη δική της ιστορία στα χρόνια και ας αντιμετωπίστηκε λίγο δύσπιστα στην αρχή από τους Ελληνες “κριτικούς”.Τώρα το κεφάλαιο “κριτικός” στην Ελλάδα είναι λίγο περίεργο. Θ΄ αναφέρω ένα γεγονός που μου είχε φανεί πολύ αστείο όταν συνέβη πριν κάποια χρόνια. Σε μια παράσταση που έπαιζα μία κριτικός πολύ γνωστή, μεγάλου ηλεκτρονικού και έντυπου περιοδικού είχε γράψει για την παράσταση μας το εξής :
΄΄Πάρα πολύ καλή σκηνοθεσία, αλλά χάλια παράσταση ….’’!
Άντε να βρει άκρη τώρα κάποιος που θα την διαβάσει. Να πέσει και η κριτική στα χέρια του άσχετου παραγωγού (που στα χρόνια της κρίσης έδωσαν ρεσιτάλ) και να σου ζητήσει να παίξεις μόνο τη σκηνοθεσία γιατί αυτή πουλάει…! Το τελευταίο μην το θεωρείτε υπερβολή…
* Η ταινία ωστόσο είχε μια σπουδαία αντιμετώπιση και πορεία στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό όπου παρουσιάστηκε. Εύχομαι και για τον Μανούσο αλλά και για όλους τους κινηματογραφιστές στην Ελλάδα να δώσουν και άλλες τέτοιες ταινίες στο κόσμο.
* Δεν έχω κάποιο ρόλο στο μυαλό μου για τον κινηματογράφο που θα ήθελα να παίξω αλλά αγαπώ πολύ roadmovies και ταινίες δράσης. Γιατί άραγε…;!.Ήδη ετοιμάζω μαζί με το σκηνοθέτη Κώστα Βαρελίδη κάτι πολύ πρωτοποριακό στον τρόπο γυρίσματος του αλλά και στη δομή του το ‘’Ξεκίνα να τρέχεις’’ το οποίο είναι υποψήφιο να γίνει ταινία. Ένα σενάριο δράσης που θέλω να παίξω σαν τρελός!
* Στην τηλεόραση έχω παίξει σε αρκετά σίριαλ. Άλλοτε βασικούς ρόλους και άλλοτε συμμετοχές. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία σε δυο σίριαλ του Μανουσάκη γιατί ήταν και τα πρώτα στην καριέρα μου με το που βγήκα από τη σχολή. Τα ‘’Kρυφά Μονοπάτια ‘’ και το ‘’Παιχνίδι της συγνώμης ‘’ Από κει και πέρα έχω παίξει σε σίριαλ όπως το ‘’Μυστικά της Εδεμ’’, το L.A.P.D και άλλα πολλά.
* Όλοι γνωρίζουν ότι η μυθοπλασία είναι ένα πολύ γερό χαρτί για την τηλεόραση και καλά θα κάνουν να ασχοληθούν μαζί της με μεγαλύτερο μεράκι και μεγαλύτερο οικονομικό ρίσκο αυτοί που πρέπει και δεν θα χάσουν… Ανυπομονώ να μεταφερθούν ξανά λογοτεχνικά βιβλία σε σίριαλ!!!
* Η σκηνοθεσία μ’ ενδιαφέρει. Αυτή τη στιγμή έχω ολοκληρώσει τη διασκευή μιας ταινίας για θεατρική παράσταση. Είναι μια κωμωδία για έξι γυναίκες που θέλω πολύ να σκηνοθετήσω. Έχω συνεργαστεί με σπουδαίους σκηνοθέτες μέχρι στιγμή στην καριέρα μου και ο καθένας είχε το δικό του ξεχωριστό τρόπο και ύφος. Κάποιοι ήταν πιο πολύ της εικόνας, κάποιοι άλλοι πιο πολύ του λόγου και του συναισθήματος και κάποιοι άλλοι περισσότερο σωματικής έκφρασης. Θέλω να κλέψω κάτι από όλους και να ενώσω τη ματιά τους με τη δική μου αίσθηση. Ναι και όσο γράφω μεγαλώνει η διάθεση μου προς τη σκηνοθεσία είναι αλήθεια.
* Στο τελευταίο μου έργο που ανέβασα το ‘’Πάμε απ την αρχή;’’ σε σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη η ανταπόκριση του κοινού ήταν ιδιαίτερη. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ένα ‘’ εύκολο’’ κείμενο αλλά είχε πολύ ενδιαφέρον η διάθεση του κόσμου στο τέλος της παράστασης να συνομιλήσουν μαζί μας και να μας κάνουν ερωτήσεις, προτάσεις, σχόλια που ήταν για μένα μαγικό. Ο κόσμος αγαπάει το θέατρο τα τελευταία χρόνια περισσότερο αισθάνομαι. Και έχει διάθεση να επικοινωνήσει μ’ αυτό. Και έχουμε ευθύνη όλοι μας στο τι του παρουσιάζουμε ως θέατρο…
* Αγαπώ όλα τα αθλήματα. Και να παρακολουθώ και να συμμετέχω( δοκιμάζω ό,τι βρεθεί μπροστά μου). Δεν τα διαχωρίζω όμως σε ομαδικά και ατομικά. Όλα είναι ομαδικά. Όλα ομαδικά δουλεύονται και προετοιμάζονται ανεξάρτητα αν στο τέλος θα κατέβεις ως ομάδα μπάσκετ ή ποδοσφαίρου για έναν αγώνα ή σαν αθλητής πολεμικών τεχνών ή τενίστας μόνος σου.
* Υπάρχει πολλή δουλειά πίσω από τον αγώνα με πολλά άτομα που σε εκπαιδεύουν, σε προετοιμάζουν σε καθοδηγούν και σε στηρίζουν ακόμα και σε ατομικό επίπεδο. Στη πυγμαχία και στο Kickboxing ας πούμε ο αθλητής ανεβαίνει και αγωνίζεται μόνος πάνω στο ρινγκ. Αλλά στη γωνία του υπάρχει ένας προπονητής, που δίνει διαρκώς οδηγίες στον αθλητή του διαβάζοντας τον αγώνα και τον αντίπαλο .Ο αθλητής εκπαιδεύεται να ακούει τον προπονητή του κατά τη διάρκεια του αγώνα. Αυτό λοιπόν πως το χαρακτηρίζεις; Ομαδικό ή ατομικό; Έτσι και στο θέατρο. Όταν παρουσιάζεις έναν μονόλογο τι θεωρείται ; Ατομική ή ομαδική προσπάθεια; Ο αθλητισμός και το θέατρο έχουν άπειρες ομοιότητες. Πολύ δουλειά για προσωπική βελτίωση, είτε παίζεις είτε όχι, επιμονή, πειθαρχεία, στέρηση, ομαδικότητα και πολλά άλλα.
* Τραγουδάω σ΄ έναν καλό βαθμό. Κάνω κατά καιρούς μαθήματα τραγουδιού που τα αφήνω και τα ξαναπιάνω. Στο χορό οφείλω να κάνω μεγαλύτερη προσπάθεια…
* Όλες τις θεατρικές συνεργασίες μου τις θεωρώ σημαντικές γιατί τις επέλεξα! Τη κάθε μια για δικούς μου ξεχωριστούς λόγους. ‘Αρα δεν πετάω καμία. Μπορώ να ξεχωρίσω κάποιες μόνο γιατί μου έδωσαν κάτι παραπάνω από αυτό που περίμενα μέσα μου. Θ΄ αναφέρω μια από τις πρώτες μου δουλειές το ‘’Βροχοποιό’’ έπειτα το πρώτο μου θεατρικό έργο το ‘’tromopolis…αιώνες τώρα’’ και βέβαια το ‘’Πάμε απ την αρχή;’’ !!! Όπως και τη τελευταία μου δουλειά η ‘’Δεσποινίς Τζούλια’’. Ρόλους που θα ήθελα να παίξω; Όλους!!….(χαχαχα). Θέλω βέβαια περισσότερο να ασχοληθώ με το αρχαίο δράμα. Είμαι σίγουρος πια ότι όσο ωριμάζω ως άνθρωπος, αλλά κυρίως ως ηθοποιός εκεί βρίσκω τη μεγαλύτερη λαχτάρα μου για θέατρο.
* Στην Αθήνα μου αρέσουν τα πάντα και τίποτα… Κάνουμε χρόνια παρέα και είμαστε φίλοι …κανείς από τους δυο μας όμως δεν είναι τέλειος.
* Στο All4fun μου αρέσουν:
- Ότι κάθε χρόνο δυναμώνει και…
- Η αγάπη του για το θέατρο και τους ηθοποιούς.
- Που δεν λειτουργεί με βάση τα χρηματικά οφέλη
- Δεν ήταν μια φούσκα που έσκασε με τη κρίση στην Ελλάδα
- Έχει προσωπική επαφή με τους ηθοποιούς
- Και ότι μ’ έκανε πρόσωπο εβδομάδας!!!
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη 27/8/2018