Το πρόσωπο της εβδομάδας: Κορίνα Γκουγκουλή – Ηθοποιός

Ευαισθησία, ευγένεια αυθεντική, πηγαία, βγαλμένη από μια γαλήνια ψυχή. Σε συνδυασμό με μια ζωντάνια, που πολλές φορές μοιάζει εντελώς εξωπραγματική και με μια διαρκή επιθυμία για σκληρή, επίμονη δουλειά. Με επίκεντρο φυσικά τη δημιουργικότητα, την κοινωνική προσφορά και οδηγό μια εσωτερική δύναμη, η οποία άλλοτε αποκαλύπτεται με λόγια και άλλοτε με τη σιωπή της. Όλα αυτά μαζί θα μπορούσαν ν’ αποτελούν ορισμένα από τα κομμάτια του παζλ, που συνθέτουν τη ψυχοσύνθεση της Κορίνας Γκουγκουλή.

Μιας νέας ηθοποιού, που μόλις αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ακολουθώντας εκείνο το παιδικό όνειρο της εξάσκησης στο παιχνίδι και στη φαντασία. Ένα παιχνίδι, το οποίο της δίνει τη δυνατότητα να συναντιέται με το άγνωστο, έχοντας στον πυρήνα του τον άνθρωπο. Με τη συμμαθήτρια της Ιφιγένεια Καραμέτρου αποφάσισε να μοιραστεί τη διαδικασία της έρευνας και της κοινής περιέργειας για να γίνει πράξη στο θέατρο ένας μονόλογος από το έργο της Σάρα Ρουλ, «Το Παιχνίδι της Μελαγχολίας». Και με τη βοήθεια της Ιόλης Ανδρεάδη, που ανέλαβε τη σκηνοθετική επιμέλεια στη δική της μετάφραση η Κορίνα βλέπει το δημιούργημα της να γίνεται πραγματικότητα κάθε Τετάρτη στο “Bios”.

“H παράσταση, «Για ένα αμύγδαλο» είναι μια περιπέτεια στην οποία μπήκαμε και ήταν μια ιδανική συνθήκη για εμένα ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Δημιουργήθηκε από κοινού ένα πλαίσιο όπου καταφέραμε να βουτήξουμε σε μια διαδικασία πραγμάτωσης μιας περιέργειας για το πως κτίζεται και πως συμβαίνει  μια παράσταση απ’ όλες τις παραμέτρους. Αυτό μας έδωσε χώρο να δοκιμαστούμε χωρίς την προστασία ενός θεσμού», αναφέρει στο All4fun, ενώ είναι νωπές ακόμα οι αναμνήσεις από τα μαθήματα στη δραματική σχολή του Εθνικού: «Εκεί γκρεμίζοντας, κτίζοντας, ξανά γκρεμίζοντας και ξανά κτίζοντας (…) σου δίνεται η ευκαιρία να ερευνήσεις το υλικό που κουβαλάς. Η ευθύνη και ο σεβασμός που καλείται να ασκηθεί ανάμεσα στους μαθητές απέναντι στην ιδιαιτερότητα του καθένα είναι ένα φαινόμενο άξιο αναφοράς. Ζήσαμε δυνατά και δημιουργικά τη σχολή και τώρα θέλω να ζήσω την συνέχεια μου. Υπάρχουν, όμως, εικόνες και συμβάντα που έχουν κεντήσει έντονα σημάδια. Για παράδειγμα το γεγονός ότι το κτίριο της σχολής ήταν μοιρασμένο με το συσσίτιο στην Πειραιώς 34. Η αυλή της στέγαζε ανθρώπους που έρχονταν να πάρουν το ημερήσιο γεύμα τους ενώ γύρω από το κτίριο κυκλοφορούσαν κυρίως μετανάστες, άστεγοι, ναρκομανείς, πόρνες, οι μαθητές και οι δάσκαλοι της δραματικής σχολής. Για τρία χρόνια ήμασταν καθημερινά εκτεθειμένοι και μέρος μιας πολύ ωμής πραγματικότητας, η οποία βρίσκεται στον πυρήνα του κοινωνικού προβλήματος που γέννησε η κρίση. Αυτό ήταν κάτι άγριο και ταυτόχρονα εξαιρετικά χρήσιμο για την δουλειά μας».

Με τους συμμαθητές της από τη δραματική σχολή είχε την ευκαιρία να ταξιδέψει και στο εξωτερικό, αφού η παράσταση «Αγαμέμνονας» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ήμελλου συμμετείχε σε διαγωνιστικά φεστιβάλ σε Σόφια και Μόσχα, κερδίζοντας το πρώτο βραβείο και στα δύο! «Εκτός από τα βραβεία το πιο ανεκτίμητο κομμάτι αυτής της εμπειρίας ήταν το γεγονός ότι μετά από τρία γεμάτα χρόνια συνύπαρξης στην σχολή βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε μαζί μέσα στα σύννεφα», σημειώνει η Κορίνα, που από μικρή είχε ένα ανήσυχο και ταξιδιάρικο πνεύμα.

Τόσο, που μετά το Λύκειο στην προ κρίσης εποχής Ελλάδα άφησε την ασφάλεια της και βρέθηκε για επτά χρόνια στη Νέα Υόρκη, σπουδάζοντας Τέχνες, Πολιτική Θεωρία και φυσικά Υποκριτική  στο Stella Adler Casting Studio.

Περισσότερα, όμως, για τις πολύ χρήσιμες εμπειρίες και τα βιώματα που αποκόμισε από εκείνο το επταετές ταξίδι ζωής, αλλά και για το ποια είναι σε βάθος η νεαρή ηθοποιός ακολουθούν πιο
αναλυτικά στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη της, την οποία επιλάξεμε και ως την τελευταία χρονικά της στήλης μας για το 2017…

* Η υποκριτική μπορεί και να προέκυψε από μια ανάγκη να εξασκηθώ στο παιχνίδι και στην φαντασία, δυο στοιχεία που πλάθονται στην παιδική ηλικία.

*  Για εμένα υποκριτική νομίζω πως είναι ο συνδυασμός διαφόρων διαδικασιών που περνά κανείς για να παραδοθεί στην πιθανότητα μιας συνάντησης με το άγνωστο, όπου στον πυρήνα του  βρίσκεται ο Άνθρωπος.

* Δε ξέρω πώς μπορεί ν’ αντιμετωπίσει ένας ηθοποιός την κρίση. Θέλω να πιστεύω πως κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του ξεχωριστό τρόπο ν’ αντιμετωπίζει καταστάσεις. Ίσως για τoν ηθοποιό να είναι λίγο πιο γνώριμες οι συνθήκες της κρίσης με την έννοια ότι ο κόσμος του ηθοποιού είναι μονίμως σε κρίση. Άρα μπορεί το γεγονός ότι συνεχίζει να παίζει παρ’ όλες τις δυσκολίες να είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης. Αλλά ξανά λέω, στην πραγματικότητα δεν έχω ιδέα.

* Νομίζω η τέχνη έχει μια αντιστοιχία με την φύση, είναι ζωντανή, με συνέχεια, έχει μια δύναμη στην σιωπή της, πάντα τείνει προς την δημιουργία και δεν κάνει δηλώσεις.

* Ερχόμενος στην παράσταση αυτό που θα δει ο κόσμος είναι εμένα και την Ιφιγένεια Καραμήτρου να μοιραζόμαστε με τοκοινό την διαδικασία μιας έρευνας και μιας δουλειάς που πραγματοποιήθηκε από μια κοινή περιέργεια, την οποία είχαμε για κάτι που μας κίνησε το ενδιαφέρον.

* Στο τελικό στάδιο των εισαγωγικών εξετάσεων της σχολής ήθελα να μοιραστώ κάτι που ήταν γνώριμο σε εμένα.  Πήρα την απόφαση να μεταφράσω έναν μονόλογο απ’ το αρχικό κείμενο της Σάρα Ρουλ «Το Παιχνίδι της Μελαγχολίας» που μου είχε προτείνει αρκετά χρόνια πριν η Ιόλη Ανδρεάδη. Τρία χρόνια μετά, όταν τελειώναμε την σχολή μοιράστηκα το κείμενο με την συμμαθήτρια, συνάδελφο και φίλη Ιφιγένεια Καραμήτρου η οποία έδειξε τρομερή αγάπη και ενθουσιασμό για το έργο και κάπως έτσι πιάσαμε τους εαυτούς μας να μεταφράζουμε ολόκληρο το κείμενο και στην συνέχεια να το διασκευάζουμε στα μέτρα μας. Συμπτωματικά η Ιόλη είχε έρθει να παρακολουθήσει της τελικές εξετάσεις της σχολής και όταν την συναντήσαμε της είπαμε ότι θα μας ενδιέφερε να μπούμε σε μια διαδικασία αναγνώρισης και εξέτασης του κειμένου.

* Η Ιόλη μας ενθάρρυνε να αρχίσουμε και προσφέρθηκε να μας βοηθήσει κάνοντας την σκηνοθετική επιμέλεια. Όσο μεταφράζαμε το κείμενο αρχίσαμε να συλλέγουμε στα μπαλκόνια μας κάδρα από παράθυρα και μπαλκονόπορτες που βρίσκαμε παρατημένα στα πεζοδρόμια και τα μπάζα της Αθήνας. Αφορμή γι’ αυτό στάθηκε μια σκηνική οδηγία που δίνει η Σάρα Ρουλ στο «Παιχνίδι της Μελαγχολίας», όπου προτείνει ένα σκηνικό με στάσιμα ή κινητά παράθυρα τα οποία θα πλαισιώνουν τους ηθοποιούς. Αυτό θα  έλεγα σε κάποιον να έρθει να μας δει αν έχει την περιέργεια και τη θέλησή ….να γνωριστούμε.

* Η περιπέτεια στην οποία μπήκαμε ήταν μια ιδανική συνθήκη για εμένα ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Δημιουργήθηκε από κοινού ένα πλαίσιο όπου καταφέραμε να βουτήξουμε σε μια διαδικασία πραγμάτωσης μιας περιέργειας για το πως κτίζετε και πως συμβαίνει μια παράσταση από όλες τις παραμέτρους. Αυτό μας έδωσε χώρο να δοκιμαστούμε χωρίς την προστασία ενός θεσμού. Η ποιότητα της Ιφιγένειας Καραμήτρου, της Ιόλης Ανδρεάδη του Άρη Ασπρούλη, του Πάνου Μιχαήλ και των υπόλοιπων συνεργατών έκανε πολύ ουσιαστική και δημιουργική την συνεργασία.

* Στην δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου γκρεμίζοντας, κτίζοντας, ξανά γκρεμίζοντας και ξανά κτίζοντας (…) σου δίνεται η ευκαιρία να ερευνήσεις το υλικό που κουβαλάς ενώ οι άνθρωποι που είναι σταθερά παρόντες σ’ αυτήν την πορεία είναι οι υπόλοιποι σπουδαστές που περάσανε κι αυτοί από μια παρόμοια διαδικασία (…). Η ευθύνη και ο σεβασμός που καλείται ν’ ασκηθεί ανάμεσα στους μαθητές απέναντι στην ιδιαιτερότητα του καθενός είναι ένα φαινόμενο άξιο αναφοράς.

* Η αποχώρησή μας από την σχολή είναι πολύ φρέσκια. Δεν θα έλεγα ότι θα μου λείψει – τη ζήσαμε δυνατά και δημιουργικά. Τώρα θέλω να ζήσω την συνέχεια μου. Ωστόσο, υπάρχουν εικόνες και συμβάντα που έχουν κεντήσει έντονα σημάδια. Για παράδειγμα το γεγονός ότι το κτίριο της σχολής ήταν μοιρασμένο με το συσσίτιο στην Πειραιώς 34. Η αυλή της στέγαζε ανθρώπους που έρχονταν να πάρουν το ημερήσιο γεύμα τους, ενώ γύρω από το κτίριο κυκλοφορούσαν κυρίως μετανάστες, άστεγοι, ναρκομανείς, πόρνες, οι μαθητές και οι δάσκαλοι της δραματικής σχολής. Με άλλα λόγια, για τρία χρόνια ήμασταν καθημερινά εκτεθειμένοι και μέρος μιας πολύ ωμής πραγματικότητας που βρίσκεται στον πυρήνα του κοινωνικού προβλήματος που γέννησε η κρίση. Αυτό ήταν κάτι άγριο και ταυτόχρονα εξαιρετικά χρήσιμο για την δουλειά μας.

* Όσο για τους συμμαθητές μου, αφού τελειώσαμε την σχολή, με την παράσταση “Αγαμέμνονα” που διδαχτήκαμε από τον καθηγητή μας τον Δημήτρη Ήμελλο,  εισπράξαμε ένα “μπράβο – πρώτο βραβείο” σε δύο διαγωνιστικά διεθνή φεστιβάλ θεάτρου, στην Βουλγαρία και στην Μόσχα, όπου το πιο ανεκτίμητο κομμάτι αυτής της εμπειρίας ήταν το γεγονός ότι μετά από τρία γεμάτα χρόνια συνύπαρξης στην σχολή βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε μαζί μέσα στα σύννεφα.

* Αφότου τελείωσα το λύκειο μετακόμισα στην Νέα Υόρκη όπου έζησα για περίπου επτά χρόνια. Λόγω διπλής υπηκοότητας, με την βοήθεια κάποιων υποτροφιών και κρατικών δανείων σπούδασα Καλών Τεχνών στο Parsons School of Design και Πολιτική Θεωρία στο New School for Social Research. Για δύο χρόνια παρακολούθησα σεμινάρια στο Stella Adler Acting Studio ενώ καθ’ όλη την διάρκεια των σπουδών αλλά και ύστερα συνεργαζόμουν με ανθρώπους και ομάδες από τον χώρο του θεάτρου. Παράλληλα έκανα δουλειές σέρβις και babysitting για να βιοποριστώ. Όπως έχουν πει πολύ πιο άξιοι και λαμπροί άνθρωποι, η ενασχόλησή μου με το θέατρο δεν έχει να κάνει με το πότε άρχισα αλλά με της στιγμές που δεν το άφησα. Στο διάλειμμα του σχολείου τα παιδιά βγαίνουν στο προαύλιο να παίξουν. Μπορεί να μην το γνωρίζουν (και δεν χρειάζεται) αλλά, εμπλέκονται σε μια διαδικασία όμοια μ’ αυτή του θεάτρου. Ίσως να είναι αυτός και ο λόγος που χανόμαστε όταν προσεγγίζουμε το είδος με αυστηρή σοβαροφάνεια. Πλέον προσπαθώ να δώσω σημασία στη φυσική ανάγκη μου για το παιχνίδι.

* Φέτος θα είναι 10 χρόνια γνωριμίας με τους Bread and Puppet Theater μια απ’ της παλαιότερες υπάρχουσες αυτοδιαχειριζόμενες θεατρικές ομάδες δρόμου της Αμερικής. Αφορμή της συνάντησής μου με τον (πλέον 83 χρόνων) Peter Schumann, τον ιδρυτή της θεατρικής ομάδας, στάθηκε μια εργασία που μας είχε βάλει στο πρώτο μάθημα του πρώτου έτους της σχολής Καλών Τεχνών, ο δάσκαλος της γλυπτικής, όπου έπρεπε να παρουσιάσουμε έναν καλλιτέχνη που μας κινεί το ενδιαφέρον.

* Θυμήθηκα μια ιστορία που μου είχαν πει αρκετά χρόνια πριν φύγω από την Ελλάδα για έναν Πολωνό χορευτή που μετανάστευσε στην Νέα Υόρκη με την Ρωσίδα γυναίκα του Ελκα (εγγονή του ριζοσπαστικού Aμερικανού οικονομολόγου Scott Nearing) την δεκαετία του 60, όταν η Αμερική είχε κηρύξει το πόλεμο ενάντια  στο Βιετνάμ. Αυτό ήταν κίνητρο για τη συμμετοχή τους στο κίνημα διαμαρτυρίας, άρχισαν να περιοδεύουν στους δρόμους της Νέας Υόρκης με γιγαντιαίες μαριονέτες που ζωντανεύουν μόνο με την βοήθεια πολλών ατόμων. Εκείνη την εποχή, έγινε τόσο έντονη η παρουσία του κινήματος του Bread and Puppet Τheater που ύστερα από αρκετές συλλήψεις, άγριες τριβές με την Αμερικανική κυβέρνηση και άτσαλες συμπεριφορές, ο Peter και η  Elka αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Νέα Υόρκη και να κτίσουν έναν δικό τους κόσμο στο Glover Vermont, μια μικρή κοινωνία στα σύνορα της Αμερικής και του Καναδά.

* Μετά την παρουσίαση της εργασίας στην σχολή, έστειλα στον Peter και την Elkha ένα γράμμα λέγοντάς τους ότι θα ήθελα να ζήσω μαζί τους και να μάθω τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν και αν ταιριάζαμε, θα με ενδιέφερε να συμμετάσχω στις παραστάσεις τους. Απάντησαν και από τότε μέχρι σήμερα παραμένουν ένα ανεκτίμητο κομμάτι της ζωής μου. Όταν τελείωσα της σπουδές μου και ύστερα από μερικές άλλες θεατρικές συνεργασίες που προέκυψαν με την βοήθεια του Peter αλλά και άλλων ατόμων, άρχισα να περιοδεύω τακτικά με τον θίασο.

* Ήταν Ιανουάριος και παίζαμε παραστάσεις στο Cyclorama Theater στην Βοστόνη το Shatterer of the Worlds, όταν με το που τελειώσαμε ένα βράδυ έπιασα τον Peter και του είπα πως πρέπει κάποιος να με πάει στα λεωφορεία επειδή χρειάζεται να πάω στην Νέα Υόρκη να μαζέψω γρήγορα χρήματα για να επιστρέψω στην Αθήνα διότι είχα την ανάγκη να μάθω πως είναι το θέατρο στα ελληνικά. Έπιασε το πρόσωπο μου, με φίλησε και υποσχέθηκε ότι θα έβρισκαν τον τρόπο να έρθουν μερικοί απ τον θίασο στην Αθήνα. Πέντε μήνες αργότερα έφτασα στην Αθήνα όπου μέχρι να δώσω της εισαγωγικές εξετάσεις στην σχολή εξασκούσα με μανία την άρθρωση και τον λόγο. Τον Δεκέμβριο του πρώτου έτους, μάλιστα, μέλη του Bread and Puppet έκαναν ένα μικρό θεατρικό σεμινάριο στην σχολή.

* Πλέον νομίζω πως με δυσκολία θα ξανάζούσα στην Αμερική. Θεωρώ ότι η Αμερική είναι ένας τεράστιος εκθεσιακός χώρος. Πηγαίνεις για να δεις το αποτέλεσμα ή να το εκθέσεις αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι υγιές να ζει κανείς μόνιμα μέσα σ’ αυτό.  Όσο για την δουλειά στο εξωτερικό, δεν με αφορά που θα είναι η δουλειά όσο ποιοι θα είναι οι άνθρωποι στην δουλειά. Δεν ξέρω αν υπάρχουν όρια όταν πραγματώνεται ένας δημιουργικός συντονισμός ανθρώπων που αγαπούν, εκτιμούν και σέβονται ο ένας τον άλλον.

* Αν και έχω υπάρξει σε τέσσερα γυρίσματα τρία απ τα οποία ήταν για μικρούς ρόλους και περάσματα και ένα όπου ήμουν μέρος της παραγωγής, μέχρι στιγμής η πιο ουσιαστική κινηματογραφική δουλειά που έχω  κάνει όπου μου δόθηκε χώρος να μάθω λίγα πράγματα για την λειτουργία του κινηματογράφου ήταν στο μάθημα κινηματογράφου που δίδασκε στην Σχολή μας ο Γιώργος Ζώης.

* Μ’ ενδιαφέρει ο κινηματογράφος επειδή μου δημιουργεί περιέργεια και φόβο. Θα με ενδιέφερε πολύ να ζήσω πιο πυκνά την λειτουργία αυτού του τρόπου.

* Δεν έχω κάνει δουλειά στην τηλεόραση ούτε έχω υπάρξει σε διαφήμιση. Η γνώμη μου είναι ότι αν υπάρχει μια δημιουργική σύμπνοια μεταξύ ανθρώπων μπορούν να αλλάξουν την μορφή ενός πλαισίου.

* Τον τελευταίο καιρό έχω σταματήσει να σκέφτομαι μελλοντικά. Όταν κάτι με κινητοποιεί προσπαθώ να δω αν μπορεί να πάρει μορφή. Μερικές φορές βγαίνει στο γράψιμο, άλλες παίρνει μια εικαστική μορφή κι άλλες βγαίνει στην σκηνή με τα λόγια άλλων. Το γράψιμο θεωρώ ότι είναι απ’ τα πιο δύσκολα και τρομακτικά πράγματα που μπορεί κάποιος να κάνει. Είναι τεράστια η ευθύνη απέναντι στον τρόπο που συνθέτονται τα λόγια μιας πρότασης. Συνήθως αποφεύγω να γράφω δικά μου πράγματα, αλλά μου αρέσει η διαδικασία της μετάφρασης.  Όσο για την σκηνοθεσία, δεν θα με ενδιέφερε αυτή την στιγμή επειδή μου αρέσει η σχέση που καλείται να υπάρχει ανάμεσα στον ηθοποιό και τον σκηνοθέτη για να γίνει η δουλειά.

* Στην πόλη κυκλοφορώ με το ποδήλατο, το συνιστώ ανεπιφύλακτα για να εξασκεί κανείς της φωνητικές χορδές, τραγουδάς όσο δυνατά θες και έχεις μετακινηθεί πριν προλάβει να σε πάρει κανείς χαμπάρι.

* Στο σχολείο ήμουν στην ομάδα στίβου και για ένα διάστημα έκανα καλλιτεχνικό πατινάζ. Ο προπονητής του στίβου έλεγε ότι ντρεπόταν για το πόσο αφηρημένη ήμουν στους αγώνες, ζοριζόμουν αρκετά αλλά πάντα έφτανα στο τέλος. Πλέον προσπαθώ να τρέχω σχεδόν κάθε μέρα. Όσο για τον χορό, τον αγαπώ πολύ επειδή σου δίνει την ευκαιρία να φωτίσεις της ιδιαιτερότητες που δημιουργεί το σώμα σου κι έτσι δημιουργείται κι ένα πάτημα για την ατέλεια. Όσο αναπνέω θέλω να χορεύω!

* Η χειρότερη σχέση που μπορεί να έχει κάποιος σ’ αυτόν τον χώρο  είναι με την αδράνεια και την απραξία. Κάθε άλλη συνεργασία είναι ξεχωριστή επειδή με προστατεύει απ’ αυτήν την σχέση. Πλέον αν δεν με συγκινεί ο άνθρωπος το περιεχόμενο μου είναι κούφιο. Δεν έχω καμία προτίμηση η επιθυμία να παίξω έναν συγκεκριμένο ρόλο. Υπάρχουν παρ’ όλα αυτά άνθρωποι με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ. Όσο για τους συγγραφείς, θα ήθελα να ασχοληθώ ξανά κάποια στιγμή και με άλλα έργα της Σάρα Ρουλ.

* Στην Αθήνα μου αρέσει η ίδια η Αθήνα. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι όταν αισθάνομαι ότι φιμώνεται, σαν κάτι να την αποτρέπει να υπάρχει με τον δικό της τρόπο.

* Έχω βαθιά εκτίμηση για το γεγονός ότι το All4fun ασχολείται με μεράκι με τον καλλιτεχνικό χώρο και τους καλλιτέχνες. Είναι ξεκάθαρη η αγωνία η αγάπη και το ενδιαφέρον που έχει για τον πολιτισμό. Θεωρώ ότι είναι πολύ χρήσιμο και συγκινητικό να υπάρχει αυτή η πύλη ενημέρωσης και διαλόγου την συγκεκριμένη εποχή….

& Αναλυτικές λεπτομέρειες για την παράσταση “Για ένα αμύγδαλο” ακολουθούν ΕΔΩ: