Η γνωριμία του με τον Θωμά Μοσχόπουλο σε μια ακρόαση για τη “Χώρα των ταύρων” στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδα ήταν καταλυτική.
Όχι μόνο γιατί ο Μιχάλης Συριόπουλος του οφείλει ένα μεγάλο κομμάτι της τεχνικής του στο θέατρο, αλλά και γιατί έτσι προέκυψε τέσσερα χρόνια αργότερα η πρόταση να ερμηνεύσει τον ομώνυμο ρόλο στη “Δίκη του Κ.” την περασμένη σεζόν στο θέατρο Πόρτα.
Η συγκεκριμένη ερμηνεία, μάλιστα, ήταν υψηλής ποιότητας, αισθητικής και ουσιαστικά καθολικής αναγνώρισης από κριτικούς και θεατές.
Δεν είναι τυχαίο ότι ψηφίστηκε μέσα στις 10 καλύτερες αντρικές ερμηνείες της θεατρικής σεζόν 2016-17 στα 5α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun, όπου το βραβείο της καλύτερης σκηνοθεσίας απονεμήθηκε στον Θωμά Μοσχόπουλο.
Η επιτυχία της “Δίκης του Κ.”, μάλιστα, ήταν τέτοια, που φέτος επαναλαμβάνεται στο θέατρο Πόρτα. Η συγκεκριμένη συνεργασία, όμως, δεν είναι η μοναδική φετινή για Συριόπουλο – Μοσχόπουλο, αφού οι δύο τους δουλεύουν ξανά μαζί στο “Καντίντ ή η Αισιοδοξία” του Βολταίρου, μια παράσταση, που αποτελεί την κεντρική φετινή στο Πόρτα.
Απολαμβάνοντας τον Μιχάλη πέρσι στη “Δίκη του Κ.”, όπου κατά την ταπεινή μου άποψη είναι μια από τις καλύτερες αντρικές, που έχω δει τα τελευταία χρόνια – ερμηνεία για υποψηφιότητα Χορν δίχως άλλο – και με αφορμή την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του μου γεννήθηκαν παράλληλα και τα εξής ερωτήματα. Ήθελε τόσο μεγάλη βελτίωση υποκριτικά, όταν έδινε στο Κρατικό Θέατρο της Βορείου Ελλάδος και δεν περνούσε; Ή ήταν τόσο λανθασμένο το κριτήριο εκείνων των επιτροπών, που δεν τον πέρασαν τότε στη δραματική σχολή του Κ.Θ.Β.Ε;
Οπως και να έχει σαν πέρασαν τα χρόνια και αφού σπούδασε υποκρκτική ήρθε στην Αθήνα. Και όχι μόνο ακολουθεί αυτό που ήθελε από μικρός, όταν ξεκίνησε να δίνει παραστάσεις στους φίλους του στη Θεσαλονίκη αρχικά στο προπατζίδικο της γειτονιάς του και στη συνέχεια παίρνοντας προαγωγή στο πάρκο (ακόμη και αν μερικές φορές η βροχή απειλούσε να του χαλάσει τα σχέδια), αλλά αποτελεί και ένα πρότυπο επιμονής και υπομονής. Γιατί στο Κρατικό μπορεί τελικά να μην μπήκε ποτέ, αλλά το όνειρο του το έκανε πραγματικότητα και με το παραπάνω…
* Απ’ ό,τι βλέπω στις φωτογραφίες των δικών μου, η υποκριτική μάλλον άρχισε πριν το νηπιαγωγείο. Ξεκινήσαμε με παραστάσεις στο προποτζίδικο της γειτονιάς και μετά πήραμε “επιχορήγηση” και μεταφερθήκαμε στο παρκάκι, όπου και μέχρι τα 13 μου, κάθε καλοκαίρι κουβαλούσα τα παιδιά της γειτονιάς μεσημεριάτικα, για σκηνικά και το βραδάκι παράσταση, ακόμα κι αν έβρεχε… Τι να πώ! Δεν ξέρω από πού το κόλλησα το μικρόβιο. Στα 17 μου ήταν δεδομένο πως όσοι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί δίνουν εξετάσεις στο Κ.Θ.Β.Ε. και γίνονται… Έλα, όμως, που κόπηκα και μετά από ΠΟΛΛΕΣ προσπάθειες, σπούδασα εν τέλει στο Σύγχρονο θέατρο Βασίλης Διαμαντόπουλος και το όνειρο επιτέλους άρχισε!
* Κατ’ αρχάς, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το θέατρο είναι ζωντανός οργανισμός, καθρέφτης της κοινωνίας. Πριν δέκα χρόνια στο θέατρο και την τηλεόραση μεσουρανούσε το συναίσθημα. Μετά ήρθε η κρίση κι άλλαξαν όλα μέχρι και οι υποκριτικές! Το συναίσθημα εξαφανίστηκε από παντού,ο ηθοποιός δεν πάσχει πια επί σκηνής, είναι σαν ζητούμενο.
* Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ ότι για να είσαι έτοιμος σε οτιδήποτε σου ζητηθεί και να βουτάς σ’ αυτό με φόρα, οφείλεις πρώτα απ’ όλα και πριν απ’ όλα να βρεις το κέντρο σου ως άνθρωπος κι ως καλλιτέχνης. Να σε μάθεις, να σε αποδεχτείς. Αυτό είναι για μένα η αρχή της υποκριτικής, αλλιώς μιμείσαι και ο ηθοποιός δεν είναι μίμος. Μετά έρχεται η τεχνική, τόσο όσο όμως, ώστε να μην αναγνωρίζεται και φυσικά το ψάξιμο και το παίδεμα του ρόλου, το πιο όμορφο βάσανο. Η εκπαίδευση παίζει σίγουρα καθοριστικό ρόλο, πρέπει να βρεθεί ο κατάλληλος δάσκαλος που θα “ακονίσει” το μυαλό και την ψυχή σου, όμως δεν σταματάει στη δραματική σχολή. Μονίμως εκπαιδεύεσαι σ’ αυτήν την τέχνη.
* Και ήρθε η κρίση… και μοιράστηκαν τόσες προσκλήσεις και κατέβηκαν τόσο πολύ οι τιμές των εισιτηρίων στα θέατρα, προκειμένου να γεμίσουν οι πλατείες που δώσαμε την εντύπωση στον κόσμο πως έχουμε εξασφαλισμένο μισθό. Απ’ την άλλη, ακριβώς επειδή οι μισθοί των ηθοποιών είναι πλέον χαρτζιλίκια, γίνονται τόσες πολλές παραστάσεις – τις περισσότερες φορές πρόχειρες- που είναι λογικό να μην γεμίζουν οι πλατείες. Νιώθω πως μειώθηκαν τα δικαιώματά μας και αυξήθηκαν οι υποχρεώσεις μας…
* Η τέχνη μπορεί να κουνήσει πέτρες! Προς το παρόν, νιώθω ότι εκτελεί χρέη ψυχαγωγίας.
* “Καντίντ, λοιπόν, ή η αισιοδοξία” του Βολταίρου σε διασκευή και σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου. Ένα φιλοσοφικό παραμύθι που σίγουρα θα το παρακολουθείς χαμογελώντας (αν όχι γελώντας δυνατά) και όπου σίγουρα κάποιο απ’ τα πάρα πολλά θέματα που θίγονται θα το ‘πάρεις στο σπίτι σου’ . Έχω την χαρά να υποδύομαι τον ρόλο του Καντίντ, αυτού του αθώου, αισιόδοξου νεαρού που πιστεύει πως όλα σ’ αυτόν τον κόσμο γίνονται για καλό και πως ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο. Καλεσμένος στο σαλόν της μαρκησίας Ντε Παρολινιάκ,αφηγείται την ιστορία του, θέλοντας να μας αποδείξει τη θεωρία του… ή να του αποδείξουν οι καλεσμένοι της Μαρκησίας Ντε Παρολινιάκ το αντίθετο χρησιμοποιώντας την ιστορία του…
* Οι κριτικές πέρυσι στη “Δίκη του Κ.” μας ήταν γενναιόδωρες. Δεν θα πω, πως δεν το χάρηκα,όπως δεν θα πω πως δεν θα προβληματιζόμουν αν συνέβαινε το αντίθετο. Αυτή είναι η δουλειά μας όμως! Καλοδεχούμενες οι όποιες κριτικές, άλλωστε πώς γίνεται να αρέσουμε σε όλους;!
* Ένας δεκαμελής θίασος από νέους ηθοποιούς με τον κεντρικό ρόλο δοσμένο σε μένα, που δεν με γνώριζε κανένας στην Αθήνα, ήταν ένα μεγάλο ρίσκο σ΄ ένα θέατρο τριακοσίων θέσεων. Παρόλα αυτά το κοινό μας τίμησε, για την ακρίβεια θα έλεγα πως μας τίμησαν πρώτα οι κριτικοί κι έπειτα το κοινό. Φέτος, εύχομαι, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 να είστε όλοι στο Πόρτα! Είναι όμορφο πράγμα να επιβραβεύεται η δουλειά. Ήταν ωραία ανταμοιβή το πρώτο βραβείο σκηνοθεσίας στα 5α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun και κάθε βραβείο αλλά μέχρι εκεί, ίσα για ένα τσούγκρισμα ποτηριών. Στην δουλειά μου αν παίζεις ξέροντας ότι πήρες βραβείο… κάηκες! Αν θέλετε λοιπόν να δείτε έναν καλοκουρδισμένο θίασο,που δημιουργεί με απόλυτο συντονισμό, έναν ‘εφιάλτη’ με τα σώματά του, δραματοποιώντας την παράλογη ιστορία του Γιόζεφ Κ…Εκεί θα είμαστε, Μεσογείων 59!
* Με τον κύριο Θωμά Μοσχόπουλο γνωριστήκαμε στην ακρόαση της Ιφιγένειας στην χώρα των Ταύρων στο ΚΘΒΕ πριν από τέσσερα χρόνια. Έτσι προέκυψε και η πρότασή του για τη Δίκη του Κάφκα. Ομολογώ, πως του οφείλω ένα μεγάλο κομμάτι της τεχνικής μου στο θέατρο. Όσον αφορά στους συναδέλφους μου, τι να πρωτοπώ! Μετά απο τόσους μήνες κοινής ανάσας συνεννοούμαστε πια με τα μάτια εντός κι εκτός σκηνής.
* Δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποια απ’όλες τις συνεργασίες μου. Έχω κερδίσει κάτι και φτάνω πια στο σημείο να πω ότι δεν έχει σημασία κανένας μεγάλος ρόλος από μόνος του. Σημασία έχει να δουλεύεις με ανθρώπους που επικοινωνείς, που σε σέβονται εντός κι εκτός σκηνής, που αγαπούν τη δουλειά κι έχουν όνειρα και που έχουν διάθεση να ψάξουμε παρέα. Αυτο επιθυμώ.
* Στην τηλεόραση έχω κάνει ελάχιστα πράγματα, τόσο λίγα που δεν μπορώ καν να τα ξεχωρίσω! Σαφώς και θα ήθελα να δουλέψω σε κάποια σειρά, αρκεί να νικά πάντα η ωραία δουλειά κι όχι η εύκολη προβολή.
* Η σκηνοθεσία είναι ένα κομμάτι που μ’ ενδιαφέρει πολύ. Έχω κάνει κάποιες απόπειρες στην Θεσσαλονίκη κι ομολογώ πως κοινό και κριτικοί μου έδωσαν κουράγιο. Έχει πολλές αλλά ωραίες ευθύνες αυτό το σπορ.Έχω σκοπό να ξανακάτσω στα θρανία σπουδάζοντάς το. Με το γράψιμο δεν έχω ασχοληθεί, δεν έχω την υπομονή.
* Μα πώς γίνεται πλέον ένας ηθοποιός να μην χορεύει και να μην τραγουδά;! Δεν ξέρω αν τραγουδάω καλά, νομίζω πάντως πως τραγουδάω σωστά. Τώρα όσον αφορά στον αθλητισμό, εντάξει το παραδέχομαι, θα προτιμούσα μια πάστα με σοκολάτα, παρόλα αυτά, δειλά – δειλά, θα με βρεις σε γυμναστήριο να τυραννιέμαι σηκώνοντας βάρη.
* Ξέρεις Κυριάκο τι ονειρεύομαι; Να περάσω από ΟΛΑ τα είδη θεάτρου και κάποτε να καταλήξω πού ανήκω! Δεν σου κρύβω βέβαια πως μου λείπει το ψυχολογικό θέατρο… Υπάρχουν άπειροι συγγραφείς με τους οποίους θα ήθελα να καταπιαστώ. Όσον αφορά στις συνεργασίες, σκέφτομαι σιγά σιγά να χτυπήσω πόρτες ανθρώπων που εκτιμώ.
* Θα γελάσεις τώρα… αλλά όταν είδα την Αθήνα από ψηλά μου θύμισε αρχαίο θέατρο… Τα βουνά γύρω γύρω οι κερκίδες, θυμέλη η Ακρόπολη και ορχήστρα όλα αυτά τα γκρι κτίρια που οδηγούν στη θάλασσα! Με γοητεύει η Αθήνα, νιώθω ελεύθερος, μπορώ να χαθώ κι αυτό προς το παρόν μου αρέσει. Αυτό που μου φαίνεται πολύ περίεργο είναι σ’ένα σοκάκι του κέντρου, θα συναντήσεις την απόλυτη φτώχεια με βρώμικα πεζοδρόμια γεμάτα ζουμιά από σκουπίδια και στο ακριβώς παραπάνω σοκάκι θα συναντήσεις ό,τι πιο πλούσιο έχεις δει σε συνδυασμό με αστραφτερά πεζοδρόμια.
* Η Θεσσαλονίκη πλέον είναι σαν να πηγαίνεις επίσκεψη στο πατρικό σου. Σκόρπιες λέξεις θα σου πω.. χουχούλιασμα, ασφάλεια, κατανόηση, αγκαλιά…πώς να σου περιγράψω άραγε σε λίγες σειρές τριάντα ολόκληρα χρόνια! Τη λατρεύω την πόλη μου, ξέρω τα σοκάκια της, τα έχω ζήσει και με το παραπάνω. Την επισκέπτομαι μία φορά την εβδομάδα λόγω της δραματικής σχολής (είμαι Καλλιτεχνικός Διευθυντής στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή- Σύγχρονο θέατρο Βασίλης Διαμαντόπουλος κι έχω δικό μου θεατρικό εργαστήρι) μα δεν την ζω πλέον. Είμαι κλεισμένος όλη μέρα στις αίθουσες της δραματικής.
* Στο site σας θα δω από θεατρικές προτάσεις, συστάσεις νέων προσώπων έως και ανακοινώσεις ακροάσεων. Μου αρέσει που σκέφτεστε στο All4fun και ως θεατές και ως ηθοποιοί! Έχετε μεράκι γι’ αυτό που κάνετε γι’ αυτό και χρόνο με τον χρόνο οι φίλοι σας πολλαπλασιάζονται!
& Περισσότερες λεπτομέρειες για “Την Καντίντ ή η Αισιοδοξία” ΕΔΩ:
&& Περισσότερες λεπτομέρειες για τη 2η σεζόν της “Δίκης του Κ.” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 16/12/2017