Το πρόσωπο της εβδομάδας: Νικόλας Μίχας – Ηθοποιός

“Να γαληνεύεις, καθώς τραντάζεσαι”, ήταν η συμβουλή ενός αγαπημένου του ανθρώπου και προσπαθεί να την ακολουθεί με θέρμη.

Και να περπατά σ’ έναν δρόμο, όπως εκείνος της υποκριτικής, επειδή θέλει να κάνει διάλογο με το κοινό και επειδή του αρέσει να παρατηρεί και να ταξιδεύει τα πάντα.

Ο Νικόλας Μίχας πρωτοβίωσε τη χαρά της αποδοχής στη σκηνή στα 8 του χρόνια και στα 18 του το όνειρο έγινε πλέον επιλογή.

Μετά την αποφοίτηση του από τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών το καλοκαίρι βρήκε αμέσως δουλειά στον χώρο και αποτελεί μέρος του “Κοριολανού” του Ουίλιαμ Σέξπιρ σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμαντή στο Θέατρο Σημείο.

Έχει την ευκαιρία με το καλημέρα, μάλιστα, να ενσαρκώνει περισσότερους από έναν ρόλο και να παίζει σ’ ένα σπουδαίο, διαχρονικό έργο για τέλεια λάθη, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει στο All4fun: “Αυτό που θα δει κάποιος είναι το θάρρος που κρύβει αυτή η προσπάθεια. Το θέμα της για εμένα είναι ο «λάθος τρόπος», γιατί κάποιος με λάθος τρόπο χάνει το δίκιο του. Μεγάλο ερώτημα σήμερα, ποιος έχει δίκιο και γιατί;  Η ανταπόκριση του κόσμου είναι θερμή. Οι εντυπώσεις ποικίλλουν, όπως το γούστο. Καλό είναι ότι υπάρχει ανοιχτός διάλογος και μου δίνει κουράγιο. Φανερώνει την κρίση σε όλο της το μεγαλίο Πείνα, ανύπαρκτη πολιτική, μάχη, προδοσίες, αξιακοί κώδικες. Ένα έργο διαρκώς στα κόκκινα που είναι σαν τις στιγμές μετά την τρικυμία που υπάρχει η δύναμη της σιωπής. Για μένα αυτή η παράσταση είναι ένα σχολείο και υπάρχει μια γενναιοδωρία να μοιρασουμε τους εαυτούς μας”

Ο Νικόλας είναι ένα από τα νέα πρόσωπα που σίγουρα θα μας απασχολήσουν στο μέλλον όχι μόνο θεατρικά, αλλά και στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη.

* Σκέφτομαι ότι η υποκριτική είναι σαν τη γέννηση. ο σκέφτομαι τώρα που το γράφω. Είτε υπάρχουμε από επιλογή είτε κατά τύχη το σημαντικό είναι ότι υπάρχουμε. Έτσι και με την υποκριτική. Η αγαπημένη μου Μάγια Δεληβοριά (θεατρολόγος στο σχολείο μου) τυχαία με διάλεξε να κάνω τον Άγιο Βασίλη στην σχολική παράσταση των Χριστουγέννων. Η αίσθηση αποδοχής μου άρεσε. Ονειρεύτηκα να γίνω ηθοποιός στα 8. Στα 18 έγινε επιλογή.

* Συνειδητοποίησα ότι είμαι αναβλητικός, θέλω κάποιος να με “τραβάει”, ότι μου αρέσουν οι άνθρωποι και τα ταξίδια. Μέσω του θεάτρου μπορώ να παρατηρήσω και να ταξιδέψω τα πάντα. Κάθε μέρα συνειδητοποιώ ότι είναι ένας δρόμος που δεν έχει ούτε δίνει απαντήσεις. Απλά τον περπατώ επειδή θέλω. Τί πιο ουσιαστικό;

* Υποκριτική για μένα δεν σημαίνει κάτι ούτε θέλω να μάθω τί είναι.Προσπαθώ να μάθω ν΄ ακούω.

* «Κρίση» οποιουδήποτε χαρακτηρισμού με τρομοκρατεί. Είναι πολλές κι ο φόβος δικαιολογημένος ή μη πρέπει να ξεπεραστεί. Από την γνώμη των άλλων μέχρι να μην έχεις ένα πιάτο ρύζι γιατί πρέπει να ζήσεις. Ένας αγαπημένος άνθρωπος μου έλεγε «Να γαληνεύεις καθώς τραντάζεσαι». Δεν ξέρω τί να πω για την κρίση, τη βιώνω, αλλά ζω. Χωρίς απαραίτητα να μπορώ να τη διαχειριστώ.Αν και ως λέξη, είναι πλέον γραμμένη στο DNAτων ανθρώπων που πάνε και θα έρθουν.

* Η «Τέχνη» είναι δημόσια – πρέπει να είναι. Όπως περπατάς στο δρόμο και βλέπεις ένα graffitiπου λέει «βασανίζομαι» κλπ., και σου σκάει σκέψεις, αισθήματα ή το προσπερνάς. Για να δεις τί καιρό θα κάνει – βλέπεις ειδήσεις. Δεν υπάρχει απάντηση στο εάν ισχύουν οι προβλέψεις. Πρέπει να βγεις έξω και να δεις. Νομίζω και η Τέχνη έτσι, δίνει απαντήσεις, αλλά πρέπει να περιμένεις τον Γκοντό. Ίσως αύριο έρθει.

* Είμαι μέρος της παράστασης «Κοριολανός» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ που παίζεται στο Θέατρο Σημείο κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Σκηνοθετεί ο φίλος μου πλέον, Αλέξανδρος Διαμαντής και ευτυχώ δίπλα σε εξαίρετους ανθρώπους. Τους Ιωάννη Παπαζήση, Παρθενόπη Μπουζούρη, Στάθη Μαντζώρο, Άρτεμις Γρύμπλα και AuroraMarion. Μια προσπάθεια όλων μας σε ένα δύσκολο εγχείρημα. Σπουδαίο έργο για τέλεια λάθη. Βασικός λόγος να επιλέξω να παίξω.

* Στην παράστασή μας εκπροσωπώ τη φωνή της δημοκρατικής παράταξης και ταυτόχρονα όλων εκείνων που λυσσάνε ν’ αφανιστεί ο Κοριολανός. Παράδοξο! Το έργο περιέχει πολλούς ρόλους, για αυτό, όντας 6 καλούμαστε να ενσαρκώσουμε πάνω από 1 πρόσωπο ( εξαίρεση ο Ιωάννης κι ο Στάθης). Αυτό που θα δει κάποιος είναι το θάρρος που κρύβει αυτή η προσπάθεια. Το θέμα της για εμένα είναι ο «Λάθος τρόπος» . Κάποιος με λάθος τρόπο χάνει το δίκιο του. Μεγάλο ερώτημα σήμερα, ποιος έχει δίκιο και γιατί;

* Η ανταπόκριση του κόσμου είναι θερμή. Οι εντυπώσεις ποικίλλουν, όπως το γούστο. Καλό είναι ότι υπάρχει ανοιχτός διάλογος και μου δίνει κουράγιο. Κάνω θέατρο για τον διάλογο. Αν κάποιος έρθει, μιλώντας και για την κρίση λίγο νωρίτερα, καταλαβαίνει πόσο επίκαιρο είναι το κείμενο. Κρίση στο μεγαλείο. Πείνα, ανύπαρκτη πολιτική, μάχη, προδοσίες, αξιακοί κώδικες. Ένα έργο διαρκώς στα κόκκινα που είναι σαν τις στιγμές μετά την τρικυμία που υπάρχει η δύναμη της σιωπής.

* Είναι η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά ως ηθοποιός. Αφορμή να συμμετέχω στην παράσταση είναι μια κοινή φίλη που έδωσε στον Αλέξανδρο το τηλέφωνο μου, βρεθήκαμε και… κάναμε πρεμιέρα. Όλα ξαφνικά. Η συνύπαρξη είναι ιδανική, πραγματική χημεία και επικοινωνία αν και όλοι, είμαστε ετερόκλητοι μεταξύ μας. Και αισθάνομαι τυχερός για αυτό. Το βλέπω σαν Σχολείο και είναι ένα Σχολείο.Υπάρχει μια γενναιοδωρία να μοιράσουμε τους εαυτούς μας.

* Στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών έζησα τρία χρόνια. Είναι κάτι που δεν μπορεί να μου στερήσει κανείς. Αυτό νιώθω και ελπίζω να είναι κατανοητό. Είναι μια σχολή που σου δίνει την ευκαιρία να μάθεις να διαχειρίζεσαι την ελευθερία, τη δύναμη και το «τίποτα» σου. Τα πάντα εκεί είναι οικογένεια μου. Δε μου λείπει τίποτα. Πρέπει να φύγεις και να μετακομίσεις σε δικό σου σπίτι. Αφού αποφοίτησα , έκανα τη “θητεία” μου δύο μήνες στην Κρήτη και στα πανηγύρια της. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ αυτήν την απώλεια ασφάλειας που μου παρείχε η σχολή. Αλλά μετά “Whysoserious;”, σκέφτηκα.

* Αγαπώ το σινεμά. Οι μόνες μου επαφές μέχρι τώρα είναι λόγω σχολής και φίλων. Συνεργαστήκαμε μια ομάδα με τον Γιάννη Κορρέ σε μια μικρού μήκους για τις πτυχιακές μας. Μια διαδικασία υπέροχη, στην οποία είχαμε τη δυνατότητα να ζήσουμε και  on  και  off  camera. Μακάρι να υπάρξουν κι άλλες στιγμές. Όσον αφορά σε διαφημίσεις και τηλεόραση δεν έχει τύχει κάτι. Έχει ο καιρός, εφόσον κι αν.

* Το να γράφω, να παίζω φυσαρμόνικα, να τραγουδάω, να κάνω ακροβατικά, να χορεύω από κρητικά μέχρι μπαλέτο με τρελαίνουν. Οπως και οτιδήποτε περιέχει μορφή πολεμικού αθλήματος. Μου θυμίζουν ότι είμαι χαρούμενος. Προσπαθώ να έχουμε καλές σχέσεις από παιδί.

* Στην Αθήνα μου αρέσουν τα γιασεμιά στο Μετρό της Ακρόπολης. 

* Το All4fun  ενσαρκώνει τη φράση, “άμα θέλεις, μπορείς”. Μια σιγανή φωνή, χωρίς δόλο που ενημερώνει και ενημερώνεται…

& Αναλυτικές πληροφορίες για τον “Κοριολανό” ακολουθούν ΕΔΩ: 

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 21/11/2017