Το ζιζάνιο της αλλαγής, το πείσμα να κοιτάει την αδικία κατάματα και να μη σωπαίνει της δίνουν μια απύθμενη ελπίδα για ζωή. Και μέσω της αθώας, σιωπηλής συμφωνίας όλων των εμπλεκόμενων, “πως επιτρέπεται να πει την αλήθεια γιατί όλα είναι στα … ψέματα”, όπως ορίζει την υποκριτική της δίνουν την ευκαιρία να εξελίσσεται και να έχει πάντα τις κεραίες της στραμμένες σε ό,τι πυροδοτεί τη φαντασία της.
Όταν η Αντριάνα Ανδρέοβιτς άρχισε να συνειδητοποιεί ότι η κοινωνία μας βασίζεται στο ψέμα και την αδικία ξεκίνησε μέσα της να “κατηγορεί” τους ηθοποιούς ως μόνιμους μασκοφόρους, ως βασιλείς ενός παράλογου τρόπου ύπαρξης. Μόνο που τελικά δεν μπορούσε να ξεφύγει από τον αρχικό της σκοπό να διεισδύσει στον συγκεκριμένο κόσμο. Και αφού πρώτα γνώρισε και έναν άλλον κόσμο, εκείνον των μαθηματικών, πήρε το ρίσκο να κάνει αυτό που εξάπτει τον ψυχισμό της.
Το όνειρο της πήρε, λοιπόν, σάρκα και οστά και στην πρώτη της χρονιά μετά αποφοίτησή της από τη δραματική σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πατρών δούλεψε ως βοηθός σκηνοθέτη της Ελεάνας Τσίχλη στο Εθνικό Θέατρο. Μετά τη συμμετοχή της στον χορό στον “Οιδίποδα Τύραννο” σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη η έναρξη της νέας θεατρικής σεζόν τη βρίσκει στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας σ’ έναν ιδιαίτερως σημαντικό σταθμό στη μέχρι τώρα καριέρα της.
“Η παράσταση “Dostoyevskaya Metro Station” είναι μία δουλειά βασισμένη σε τέσσερα διηγήματα του Ντοστογιέφσκι: Η επιλογή του τίτλου και μόνο της καθηγήτριας μου στη σχολή Ελένης Μποζά, προδίδει ένα θέμα που μοιάζει να διαπερνά την εποχή μας, την αναμονή. Την αναμονή ενός άλλου κόσμου, αδιευκρίνιστο ποιου. Πέντε ηθοποιοί σε μια προσπάθεια να είναι συντονισμένοι σ’ ένα θέμα: Πόσο αντέχουμε να είμαστε συνειδητοί σε ένα κόσμο ο οποίος σε βάζει σε μία διαδικασία να λες “έλα μωρέ” στον εαυτό σου, στα ιδανικά σου. Και στην ερώτηση ποιός φταίει: Εγώ, ο άλλος, το σύστημα; Η μόνη απάντηση που χωράει είναι: Εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε το σύστημα το οποίο μετά δεν μας αξίζει, εμείς οι ίδιοι το συντηρούμε, φερόμαστε στον διπλανό μας σαν να είναι απέναντί μας”, παραδέχεται στο All4fun η Αντριάνα, που έχοντας ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ αναγνωρίζει το καυστικό χιούμορ του ενός και μοναδικού Φίοντορ Ντοστογιέφσκι.
Παράλληλα μας αποκαλύπτει ότι ολοκληρώνονται τα γυρίσματα της ταινίας μεγάλου μήκους “Hitchhiking”, στην οποία συμμετέχει και η οποία της έδωσε την ευκαιρία ν’ αγαπήσει ακόμα περισσότερο την έβδομη τέχνη.
Μεγαλωμένη στη Δράμα, σπουδάζοντας στην Πάτρα και μετακομίζοντας πλέον στην Αθήνα η Αντριάνα είναι μια νέα ηθοποιός, που έχει τις προοπτικές να μας απασχολήσει ιδιαιτέρως στο ταξίδι της υποκριτικής, στο οποίο ουσιαστικά μόλις τώρα ξεκινάει σε επαγγελματικό επίπεδο…
* ‘Οπως είναι λογικό (κάπου στη δευτέρα δημοτικού κιεγώ), άρχισα να γνωρίζω ακριβώς τι θέλω να κάνω μεγαλώνοντας. “Θα γίνω ηθοποιός!”, έλεγα. Το μόνο που έλειπε ήταν να περάσει ο απαραίτητος (κατά τους άλλους βέβαια) χρόνος και να πραγματοποιηθεί όλη αυτή η λογική ακολουθία γεγονότων που είχα προγραμματίσει λεπτομερώς για να πάρει σάρκα και οστά το όνειρό μου.
* Χρόνο με το χρόνο όμως καταλάβαινα όλο και περισσότερο οτι ο κόσμος μας βασίζεται στο ψέμα και την αδικία. Κάπου στην εφηβεία μου κατηγόρησα τους ηθοποιούς για μόνιμους μασκοφόρους, “βασιλείς” αυτού του παράλογου τρόπου ύπαρξης. Και αποφάσισα να στραφώ στην επιστήμη. Έγινα μαθηματικός. Όταν γνώρισα τους φανταστικούς αριθμούς, έδωσα εξετάσεις για την δραματική του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας.
* Η υποκριτική λοιπόν είναι μία αθώα σιωπηλή συμφωνία, μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων, ότι επιτρέπεται να πούμε την αλήθεια, γιατί όλα είναι στα… “ψέματα”!
* Οικονομική κρίση: Πολύ πριν γίνει μια φράση που πρέπει να επαναλαμβάνουμε τρεις φορες την ημέρα τουλάχιστον γιατί διαφορετικά θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας, ο ηθοποιός ερχόταν αντιμέτωπος μ’ αυτήν. Όπως και κάθε ελεύθερος επαγγελματίας, χρειαζόταν πάντα φαντασία και ρίσκο για να εξασφαλίσει την επιβίωση του. Σχετικά με την κρίση στο πνευματικό και στο αξιακό επίπεδο μιας κοινωνίας, καλώς ή κακώς, αυτό μοιάζει να είναι πλήρως συνυφασμένο με την ίδια την τέχνη. Ακόμα και να μην είναι κάτι το προφανές, η τέχνη οφείλει να έχει πάντα τις κεραίες τις στραμμένες εκεί που όλοι λέμε “έλα μωρέ” και να έχει το πείσμα να κοιτάει την αδικία κατάματα και να μην σωπαίνει.
* Δεν ξέρω αν πρέπει ή μπορεί να δίνει απαντήσεις η τέχνη, αλλα σίγουρα της αρέσει πολύ να σπέρνει το ζιζάνιο της αλλαγής! Η τέχνη, ναι, στην αρχή ρωτάει αν είναι αρκετό αυτό που ζούμε, μπορεί να κάνει την αγανάκτηση τραγούδι ή τον θυμό πίνακα αλλα ξέρει να αντλεί παραδείγματα μέσα από την ιστορία της ανθρωπότητας και να γεννάει μέσα απο τον πιο παράλογο τρόπο μια απύθμενη ελπίδα για ζωή.
* Όταν μια παράσταση πετυχαίνει, νιώθω σαν θεατής και σαν εν δυνάμει καλλιτέχνης την πιο όμορφη ζήλεια. Βλέπω ανθρώπους μπροστά μου να τολμούν να παθαίνουν και αυτή η ζήλεια με πυροδοτεί, στον βαθμό που μπορώ, να φαντάζομαι μια άλλη κοινωνία αλλά και μια άλλη Αντριάνα.
* Η παράσταση “Dostoyevskaya Metro Station” είναι μία δουλειά βασισμένη σε 4 διηγήματα του Ντοστογιέφσκι: “Μπαμπόκ”, “Αισχρή ιστορία” , “Κροκόδειλος” και “Όνειρο ενός γελοίου”. Η επιλογή του τίτλου και μόνο της Ελένης Μποζά, προδίδει ένα θέμα που μοιάζει να διαπερνά την εποχή μας , την αναμονή …
* Την αναμονή ενός άλλου κόσμου, αδιευκρίνιστο ποιου. Πέντε ηθοποιοί σε μια προσπάθεια να είναι συντονισμένοι σ’ ένα θέμα: Πόσο αντέχουμε να είμαστε συνειδητοί σε ένα κόσμο ο οποίος σε βάζει σε μία διαδικασία να λες “έλα μωρέ” στον εαυτό σου, στα ιδανικά σου. Στην ερώτηση ποιός φταίει: Εγώ, ο άλλος, το σύστημα; Η μόνη απάντηση που χωράει είναι: Εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε το σύστημα το οποίο μετά δεν μας αξίζει, εμείς οι ίδιοι το συντηρούμε, φερόμαστε στον διπλανό μας σαν να είναι απέναντί μας.
* Τουλάχιστον ας γίνουν όλα,έτσι όπως γίνονται ούτως η άλλως, αλλά με συνείδηση και ειλικρίνια. Και μετά ίσως να δούμε τι θα φέρει αυτή η αναμονή. Όλη αυτή η αναζήτησή μας συμβαίνει με αυτό το καυστικό χιούμορ, του τεράστιου, που τώρα γνώρισα στα αλήθεια, Φιόντορ Ντοστογιέφσκι.
* Είμαι πολύ τυχερή που συνεργάζομαι με δυο σπουδαίους καθηγητές μου . Συγκεκριμένα η σκηνοθέτης της παράστασης, Ελένη Μποζά υπήρξε η διευθύντρια σπουδών μου στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας και δασκάλα υποκριτικής αυτά τα τέσσερα χρόνια. Όπως και ο Νίκος Γιαλελής που από δάσκαλό, τον έχουμε συμπαίκτη πλέον στη σκηνή! Εγώ και άλλοι τρεις συμφοιτητές μου, απόφοιτοι όλοι της συγκεκριμένης σχολής.
* Η δραματική σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πατρών είναι ένα εγχείρημα που ξεκίνησε πριν απο έξι χρόνια , στάθηκε όχι η αφορμή αλλα η αιτία να ασχοληθώ με το θέατρο. Ο Θοδωρής Αμπαζής με την Ελένη Μποζά μετέτρεψαν ένα όραμα σε πραγματικότητα αναθρέφοντας στα σπάργανα αυτής της πόλης ένα μικρό εγχείρημα με μεγάλους στόχους. Πλαισιωμένο απο πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες, αγκαλιάσαν όλοι αυτό το όραμα, το συνδημιούργησαν για την ακρίβεια με σκληρή δουλειά, και επαλήθευσαν για μια ακόμη φορά ότι μια ομάδα ανθρώπων αν πιστέψει σε κάτι κοινό μπορεί να υπερβεί κάθε δυσκολία και να εμπνεύσει πυρηνικά τους ομόκεντρους της κύκλους γύρω από αυτήν και όχι μόνο.
* Οσον αφορά στον κινηματογράφο, τώρα ολοκληρώνονται τα γυρίσματα του “Hitchhiking” μιας ταινίας μεγάλου μήκους του Γιάννη Μπουρσινού και της Λουίζας Πολιτάκη. Μία πανέμορφη συνεργασία που ουσιαστικά μ’ έκανε να αγαπήσω την έβδομη τέχνη! Μία υπέροχη εμπειρία που μου χάρισε γνώση και πολλή χαρά! Και όσο πίστευα ότι για να πραγματοποιηθεί μία θεατρική παράσταση χρειάζονται πολλοί άνθρωποι να τρέχουν και να μη φτάνουν, κατάλαβα ότι για μια ταινία χρειάζεται κάτι παραπάνω ….
* Την τηλεόραση την έχω συνδέσει με μία λέξη: Ευθύνη. Αυτήν τη στιγμή αποτελεί για κάποιον κόσμο ακόμα και τη μοναδική επαφή του με τη τέχνη. Έχει τρυπώσει σε κάθε σπίτι και παίζει καθοριστικό ρόλο για την ψυχή και τη συνείδηση όλων μας. Άρα λοιπόν όποια δουλειά στην τηλεοράση προϋποθέτει την αναμέτρησή μας με αυτήν την ευθύνη, η οποία φυσικά μ’ ενδιαφέρει και μ’ αφορά.
* Ένας νέος που έχει μεγάλο ταλέντο στη ζωγραφική δεν είναι αυτόματα αρχιτέκτονας. Για να γίνει κανείς αρχιτέκτονας πρέπει να μελετήσει για παράδειγμα και στατική, στερεομετρία κλπ. Μέσα απ’ αυτήν την αναλογία αντιλαμβάνομαι και την τέχνη του ηθοποιού, του σκηνοθέτη και του συγγραφέα. Είναι πολύ κρίμα λοιπόν να υπάρχουν τόσες δραματικές σχολές και καμία σκηνοθεσίας. Γιατί κάποιος που δεν ξέρει να σχεδιάζει καλά σίγουρα δεν μπορεί να γίνει αρχιτέκτονας, αλλά αυτός που μπορεί; Εναι πολύ όμορφο να έχεις την ευκαιρία να σπουδάσεις το όνειρό σου, μαζί με άλλους, να εξελλίσεσαι και να αμφισβητείς, να μαθαίνεις τα γράμματα για να μπορείς να φτιάξεις τις δικές σου λέξεις.
* Στα δύο μου χρόνια φόρεσα τα πρώτα παπουτσάκια μπαλέτου. Αυτή η σχέση συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια, μέχρι που γνώρισα άλλα είδη χορού που μάλλον με κέρδισαν περισσότερο. Παράλληλα βέβαια η σχέση μου με τη μουσική ήταν ταραχώδης και παθιασμένη. Στην αρχή ο βασιλιάς ήταν το πιάνο, αργότερα μια κιθάρα (έγινε και ηλεκτρική ,όπως όφειλε) και μετά το κανονάκι! Το τραγούδι ήταν πάντα εκεί για μένα. Όσο για τον αθλητισμό ξεκίνησε απο κολύμβηση, έγινε στίβος και μετά τέννις.
* Πέρσι την άνοιξη βρέθηκα στο Εθνικό Θέατρο ως βοηθός σκηνοθέτη της Ελεάνας Τσίχλη. Είναι μια σκηνοθέτης που εκτιμώ πάρα πολύ και ξεχωρίζω ειδικά για τον τρόπο που θέλει να γίνεται η δουλειά, δηλαδή μέσα από την χαρά της ίδιας της δημιουργίας και για μένα είναι ένα σπουδαίο μάθημα. Αμέσως μετά προέκυψε η συνεργασία μου με τον Σταυρο Τσακίρη στον Οιδίποδα επι Κολωνώ στο πλαίσιο του φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Όλοι οι άνθρωποι που γνώρισα εντός και εκτός σκηνής, συνεργάτες και μή, όλη η εμπειρία της περιοδείας ήταν για μένα κάτι το οποίο με καθόρισε και δεν θα ξεχάσω ποτέ.
* Το κέντρο της Αθήνας που ζώ και που πρώτη φορά γνώρισα επίσημα, μου φαίνεται μια μεγάλη συλλογή απο polly-pocket, χωρίς όμως πλατείες όπου θα μπορούσαν να συναντιούνται οι παραδοσιακοί κάτοικοι της. Σε αντίθεση με την Δράμα που μεγάλωσα και που με την πρώτη ευκαιρία επιστρέφω, είναι στα μέτρα και στις διαστάσεις του ανθρώπου και του επιτρέπει να τα αντιληφθεί. Και που χωράνε όλα στις λέξεις “Ωραία Φύση” και “Φαί”…
* Αυτήν την πρωτοβουλία του All4fun, που περιλαμβάνει τόση πολλή δουλειά και που είναι τόσο άγνωστη σε όσους δεν βρίσκονται στα πίσω “διαμερίσματα” του, την εκτιμώ. Όπω και το χιούμορ απο την οποία αποτελείται η ίδια η βάση της και θεωρώ πολύ συγκινητική την προσπάθεια να δίνεις την ευκαιρία να εμπλακούν στη σφαίρα του δημόσιου διάλογου, νέοι ανθρώποι.
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το “Dostoyevska metro station” στη Β’ σκηνή του θεάτρου Κεφαλληνίας ακολουθούν ΕΔΩ:
&& Οι φωτογραφίες της συνέντευξης είναι της Μαρίας Σπένδου.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 24/10/2017