Η αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο είναι ένας από τους στόχους της. Είναι, άλλωστε, και ένας από τους λόγους, που την οδήγησαν στο ν’ ασχοληθεί με την υποκριτική. Και προσπαθεί να το κάνει με αφοσίωση, ψυχική ενδοσκόπηση και παρατήρηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Η Κατερίνα Αθανασιάδη έχει την ευκαιρία να πρωταγωνιστεί στο «Αγόρι με τη Βαλίτσα» του Μάικ Κένι στο θέατρο Κάππα πλάι στον Δημήτρη Μακαλιά και ανυπομονεί να βιώσει μια γεμάτη σεζόν. Ειδικά μάλιστα, μετά την απογοήτευση που ένιωσε από τη συμμετοχή της σε μια καλοκαιρινή περιοδεία, η οποία ναυάγησε νωρίς, επειδή η παραγωγή δεν πλήρωνε τους ηθοποιούς.
«Υποδύομαι την Κρίσια, τη συνοδοιπόρο φίλη του Νάζ (Δημήτρης Μακαλιάς) που μαζί ξεκινούν ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτειες, οι οποίες δεν τους αποτρέπουν από το να επιτύχουν το στόχο τους, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Είναι ένα έργο με βαθιά νοήματα, διασκευασμένο για παιδιά και ο ηθοποιός Φάνης Παυλόπουλος ήταν εκείνος που με παρότρυνε να δηλώσω συμμετοχή στην οντισιόν του Ηλία Καρελλά», παραδέχεται στο All4fun η Κατερίνα, που αποφοίτησε από την Πράξη Επτά και εκτός από την υποκριτική ασχολείται ιδιαίτερα με το τραγούδι.
*Ήταν μια εσωτερική ανάγκη που με το πέρασμα του χρόνου, λίγο μετά την εισαγωγή μου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ”εξωτερικεύτηκε”. Δε μπορώ να κάνω αρκετά συγκεκριμένο το χρονικό πλαίσιο που κατάλαβα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός γιατί δεν το θυμάμαι. Το σίγουρο είναι ότι το ήθελα πολύ και είμαι πραγματικά ευτυχισμένη για την επιλογή μου.
* Αφοσίωση, ψυχική ενδοσκόπηση, παρατήρηση της ανθρώπινης φύσης. Μέσω της υποκριτικής εχώ τη δυνατότητα να εστιάσω σε καταστάσεις και ανθρώπινες συμπεριφορές που στην πραγματικότητα τις περισσότερες απ’αυτές δεν τις έχω ζήσει. Οι τέχνες έχουν μια φοβερή σκληρότητα. Ειδικότερα στο θέατρο δε μπορείς να κρύψεις τίποτα επάνω στη σκήνη. Όλα γίνονται φανερά. Η εμπειρία, η μελέτη και ο αδιάκοπος μόχθος για βελτίωση είναι από τα ”όπλα- εργαλεία” που θα μετατρέψουν τα ”σκηνικά” μειονεκτηματά σε πλεονεκτήματα. Αυτή ομως είναι και η μαγεία του θεάτρου.
*Εξαρτάται για ποιά κρίση απ’όλες μιλάμε. Αν αναφέρεσαι στην πολιτ(ισμ)ική κρίση ο ηθοποιός έχει ευθύνες. Να αφυπνίσει, όχι να κατευθύνει. Αν εννοείς την οικονομική κρίση σύμφωνα με αυτά που βλέπω καθημερινά και συνάμα με αυτά που βιώνω, η ζωή του ηθοποιού δεν είναι καθόλου εύκολη. Μόνιμη αναζήτηση για δουλειά, άγχος, παραγωγοί που δεν πληρώνουν, απαξίωση του κόπου σου. Προφανώς δεν είναι πάντα έτσι. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις στον κανόνα αυτό, αλλά είμαι αρκετά απογοητευμένη που έχει εδραιωθεί πλέον οι επαγγελματίες να είναι οι ”εξαιρέσεις”. Πρόσφατα ήμουν σε μια παραγωγή που κάναμε πρόβες για μια παράσταση 2 μήνες. Προσπαθούσαμε όλοι οι συντελεστές να φέρθουμε όσο πιο επαγγελματικά γίνεται, μέσα σε μια παραγωγή που ήθελε με ψίχουλα να θησαυρίσει. Ολοκληρώσαμε το μισό μέρος των παραστάσεων για να μας έρθει μια μέρα ένα email που μας ΕΝΗΜΕΡΩΝΕ για τη λήξη της θεατρικής περιοδείας. Πως κατέληξε όλο αυτό; Μείναμε άνεργοι και απλήρωτοι.
* Φέτος βρίσκομαι στην παιδική παράσταση ”Το αγόρι με τη βαλίτσα” του Μάικ Κένι,σε σκηνοθεσία Ηλία Καρελλά , στο θέατρο Κάππα, στο ρόλο της Κρίσιας, της συνοδοιπόρου φίλης του Νάζ (Δημήτρης Μακαλιάς) που μάζι ξεκινούν ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτειες, που δεν τους αποτρέπουν όμως από το να επιτύχουν το στόχο τους, την αναζήτηση ενός καλύτερου ”αύριο”.
Ένα έργο κατάλληλα διασκευασμένο για παιδιά, με βαθιά νοήματα, τα οποία ίσως σε πρώτο επίπεδο να μη γίνονται άμεσα αντιληπτά από τους μικρούς μας φίλους, αλλά που σίγουρα θα καταγραφούν στο υποσυνείδητό τους, και θα τους απασχολήσουν ως ενήλικες.
*Ο ηθοποιός Φάνης Παυλόπουλος ήταν αυτός που με παρότρυνε να δηλώσω συμμετοχή στην οντισιόν που έκανε ο Ηλίας Καρελλάς, θεωρώντας ότι ταιριάζω σε αυτό που είχε στο μυαλό του ο σκηνοθέτης. Τον ευχαριστώ θερμά γιατί εκτός του ότι φέτος θα βρίσκομαι σε μια σπουδαία δουλειά, γνώρισα και εξαιρετικούς συνεργάτες που ελπίζω πως με τον καιρό θα γίνουμε και φίλοι
* Έχοντας ακόμη φρέσκες τις αναμνήσεις εκείνων των χρόνων μπορώ να πω με βεβαιότητα πως η σπουδή αυτή είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω κάνει στη μέχρι τώρα ζωή μου. Πρωτίστως γιατί αποτέλεσε τα πρώτα μου βήματα στην υλοποίηση του ονείρου μου και δευτερευόντως διότι μέσα από τη διδασκαλία σπουδαίων ανθρώπων, έμαθα πως στο θέατρο βρίσκεσαι υπό το καθεστώς συνεχούς ”μαθητείας”. Τέλος χαίρομαι ιδιαίτερα που κατάφερα να αποκτήσω δυνατές φιλίες που εύχομαι να αντέξουν στο χρόνο. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που από τις πρώτες μου δουλειές συνυπήρξα στη σκηνή με συνσπουδαστές μου, κάνοντας πιο ευχάριστη τη μετάβασή μας σε ένα μη προστατευμένο πλέον περιβάλλον.
* Ομολογώ πως θα με ενδιέφερε μελλοντικά να προσεγγίσω ένα θεατρικό κείμενο από το οπτικό πρίσμα του σκηνοθέτη. Αλλά ακόμα αυτή η σκέψη δεν έχει γίνει ανάγκη.
*Από τα σχολικά μου χρόνια ασχολούμαι με το τραγούδι. Μια τέχνη που επίσης αγαπώ, καθώς έχω φτάσει στο επίπεδο πρώτης ανωτέρας στο κλασσικό τραγούδι και δε σκοπεύω να τα παρατήσω. Όσο αφορά στο χορό και τον αθλητισμό οφείλω να ξεκινήσω πάλι να δουλεύω πάνω σ’αυτά μιας και δεν ασχολήθηκα αρκετά. Το σώμα του ηθοποιού είναι ένα από τα πιο σημαντικά του εργαλεία.
* Δε θα ξεχωρίσω κάποια συνεργασία. Η καθεμία απ’αυτές ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία που μου έδωσε πολλά και νομίζω ότι με βελτίωσε σαν άνθρωπο, σαν ηθοποιό, και σα συνάδερφο. Είχα και έχω την τύχη να συνυπάρξω σκηνικά με ταλαντούχους,εργατικούς ηθοποιούς και να δουλέψω μαζί με εξαιρετικούς σκηνοθέτες.
* Ακούγεται κλισέ αλλά υπάρχουν πολλοί ρόλοι, θεατρικά έργα και συγγραφείς που θέλω να προστεθούν στη μελλοντική πορεία μου. Προς το παρόν απολαμβάνω το ρόλο της Κρίσιας και προσπαθώ να κατανοήσω τον ψυχισμό ενός παιδιού που βιώνει το πόλεμο, την απώλεια των γονέων, την αναζήτηση ενός αξιοπρεπούς αύριο.
* Η Αθήνα πιστεύω ακράδαντα πως είναι μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ,με πολλές επιλογές στα διάφορα είδη ψυχαγωγίας, για όλα τα γούστα. Τι καλυτερό από τις βόλτες στα γραφικά στενά της Πλάκας, το φαγητό στα Πετράλωνα, τη μπύρα στο Λυκαββητό, τον καφέ στα Εξάρχεια, τα γλυκά στου Ψυρρή και φυσικά τις βραδιές στους θερινούς κινηματογράφους που οσφρύζεσαι την απολαυστική μυρωδιά του ποπ-κορν που τελικά καταλήγεις να κλαίς γιατί πέρα απο τις δύο μερίδες ποπ-κορν, κάτι μέσα σου σε ανάγκασε (το τονίζω αυτό) να πάρεις και nachos με λιωμένο τυρί και δύο ποτήρια αναψυκτικού με άφθονο πάγο;
* Από την άλλη όμως, η τωρινή θλιβερή όψη της Αθήνας, σε αντίθεση με το ιστορικό παρελθόν της, επιβεβαιώνει την κοινωνική κρίση που ζούμε. Παντού άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια. Αστεγοι, ναρκομανείς που ολοένα και πληθαίνουν. Εγκληματικότητα και μαζική απομόνωση. Όλα αυτά δηλώνουν μια επιτακτική ανάγκη για αλλαγή.
* Θα μου επιτρέψεις εδώ Κυριάκο να μεταφέρω ακριβώς τα λόγια σου από μια παλαιότερη δημοσίευση σου: <<Έχω την εξής λόξα!!! Αγαπάω και θαυμάζω τους ηθοποιούς (όχι όλους φυσικά, γιατί μερικοί είναι αλήθεια πως δεν παλεύονται) και ακόμα περισσότερο όταν υπάρχει μεταξύ μας μια ανιδιοτελής σχέση. Είναι μια ειλικρινής και αληθινή αγάπη, στην οποία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και η εξέλιξη του σάιτ μας (μαζί φυσικά με την επίσης ανιδιοτελή βοήθεια τόσων συνεργατών). Ηθοποιούς από εκείνους που δίνουν τώρα εξετάσεις και θέλουν να μπουν σε μια δραματική σχολή, μέχρι εκείνους που ο πολύς κόσμος τους βάζει την ταμπέλα των “διασήμων”, των “επωνύμων” κλπ…>> . Αυτό μου αρέσει.
& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Αγόρι με τη βαλίτσα” ακολουθούν στον εξής σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/portal/portal/theatre/theater/15098-q—-q—.html&& Στη συνέντευξη χρησιμοποιήθηκαν φωτογραφίες των Γιώργου Βασσάλου, Χαράς Γερασιμοπούλου, Θανάση Κρομλίδη και Κατερίνας Λούβαρη.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 19/9/2017