Το πρόσωπο της εβδομάδας: Λουκία Βασιλείου – Ηθοποιός

Το κρυμμένο μυστικό, το οποίο τη συνόδευε έπρεπε κάποια στιγμή ν’ αποκαλυφθεί. Και όταν ο φόβος και η ντροπή μετριάστηκαν αποφάσισε να παραδεχθεί ότι την ενδιέφερε μόνο η δουλειά εκείνη, που θα τη βοηθούσε να μεταμορφώνεται κάθε μέρα και σε κάτι άλλο.

 

Έτσι η υποκριτική άρχισε να γίνεται τρόπος ζωής και ευτυχώς για το θέατρο, που επέλεξε να γίνει ηθοποιός, αφού αν ήταν φωτιστής θα μπορούσε να «βάλει κατά λάθος φωτιά» ή αν ήταν ηχολήπτρια οι θεατές θα αντιμετώπιζαν έντονο πρόβλημα με τ’ αυτιά τους.

Η Λουκία Βασιλείου φροντίζει ν’ αντιμετωπίζει με χιούμορ τις δύσκολες καταστάσεις του χώρου της χωρίς φυσικά να εθελοτυφλεί.

 

«Σίγουρα το φυσιολογικό δεν είναι το 92% των ηθοποιών να είμαστε άνεργοι.  Έχουμε καταντήσει η μασκότ του ΟΑΕΔ. Βγάζουμε στο σφυρί ό,τι ταλέντα έχουμε. Ασχολούμαστε με χίλια δυο παραπλήσια ή και όχι επαγγέλματα έτσι για να ξεγελάμε τον χρόνο μας και το πορτοφόλι μας. Και δεν φταίει μόνο η οικονομική κρίση για αυτά τα χάλια. Εννοείται δεν χωράμε κάθε χρόνο όλοι στην Επίδαυρο, άλλωστε είμαστε πολλοί οι τραγικοί ηθοποιοί και η Επίδαυρος μικρή. Οκ κατανοητό κάποιοι θα πάμε σπίτια μας. Είμαστε, όμως, ονειροπόλοι οι ηθοποιοί, αλλιώς θα κάναμε άλλο επάγγελμα», παραδέχεται στο All4fun σε μια εβδομάδα, που πατάει ξανά τα χώματα του αργολικού θεάτρου.

 

Μετά τη θριαμβευτική περσινή του παρουσίαση το «Επτά επί Θήβας» επαναλαμβάνεται φέτος στο θέατρο Αθηνών & Επιδαύρου από το ΚΘΒΕ και η Λουκία νιώθει εκστασιασμένη, που θα είναι και φέτος μέλος της ομάδας του Τσέζαρις Γκραουζίνις: «Η περσινή χαρά επαναλαμβάνεται και φέτος και η πρώτη μέρα συνάντησης του θιάσου για πρόβα δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από ένα παιδικό πάρτι. Μόνο τραμπολίνο δεν είχαμε. Ήταν και είναι από τις δουλειές που είχαν επιτυχία πριν καν ξεκινήσουν πρόβες. Είχε όλες τις προδιαγραφές για να σκίσει και έσκισε και θα ξανασκίσει και φέτος», αναφέρει η Λουκία, η οποία μας αποκαλύπτει και τα δικά της μυστικά επιτυχίας της συγκεκριμένης δουλειάς: «Το ΚΘΒΕ στήριξε και πίστεψε όσο τίποτα άλλο αυτήν την παράσταση. Θεωρώ ότι όταν έχουμε την τύχη να έχουμε στην Ελλάδα.

 τέτοιες δουλειές με τέτοιους σκηνοθέτες απαγορεύεται να τις χάνουμε. Δεν το λέω γιατί συμμετέχω σ’ αυτήν. Έχω υπάρξει και σε παραστάσεις που δεν ήμουν περήφανη. Αυτή είναι η δικιά μου αλήθεια, είναι μια παράσταση σταθμός, χωρίς καμία φιοριτούρα, χωρίς καμία σοβαροφάνεια χωρίς καμία σκηνοθετίτιδα. Είναι μια ακομπλεξάριστη παράσταση όπως ο ίδιος ο Τσέζαρις. Το ότι επιλέχθηκα από τον Τσέζαρις ήταν δώρο όλων των Θεών μαζί. Ήταν από τις στιγμές που χτυπάει το τηλέφωνο και η χαρά νομίζεις είναι η χαρά όλου του κόσμου. Είναι από τους σκηνοθέτες που πραγματικά εύχομαι σε κάθε ηθοποιό να τον συναντήσουν. Είναι ευχή και τύχη μεγάλη να δουλεύεις μ’ αυτόν τον άνθρωπο. 

 

* Η υποκριτική στη ζωή μου έκανε την εμφάνιση της πρώτα σαν απογευματινό παιχνίδι. Μαζευόμασταν τα μικρά στην γειτονιά και κάναμε παραστάσεις, με εισιτήριο παρακαλώ. Στην τρίτη Λυκείου συμμετείχα στην θεατρική παράσταση του σχολείου μου “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” του Μποστ. Εκεί αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω. Στην ερώτηση “τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;” κάθε φορά έδινα  άλλη απάντηση οι γονείς μου άρχισαν να ανησυχούν ότι το παιδί έχει πρόβλημα προσανατολισμού. Κάθε μέρα ήθελα να γίνω και κάτι άλλο.

* Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι αυτή την ποικιλία επαγγελμάτων που έψαχνα μόνο η δουλειά του ηθοποιού θα μου την προσέφερε. Ένα μυστικό είναι ότι κατά βάθος πάντα ήθελα να γίνω θεατρίνα έλα που όμως δεν τολμούσα να το πω πουθενά, ντρεπόμουν και φοβόμουν μην με κοροϊδέψουν. Μη με πουν “ψωνάρα”, και που με είπαν τελικά. Ακόμη και τώρα όταν με ρωτάνε τι δουλειά κάνεις κομπιάζω και απαντάω πως ¨δουλεύω στο θέατρο”. Και όχι δεν είμαι φωτιστής, γιατί θα είχα κάψει το θέατρο. Ούτε ηχολήπτης είμαι γιατί οι θεατές θα έτρεχαν για ρήξη τυμπάνου, ηθοποιός (μεγάλη λέξη) 
 

 

* Η υποκριτική για εμένα είναι το εισιτήριο, είναι η ταυτότητα είναι το μέσον που έχεις σαν ηθοποιός για να ταξιδέψεις στον χωροχρόνο. Σε κόσμους μαγικούς, ονειρικούς, αλλιώτικους, να μαγέψεις και να μαγευτείς, σε κόσμους όπου όλα και όλοι χωράνε. Καμία αστυνομία για παράδειγμα δεν θα πάει να συλλάβει και να φυλακίσει την Μήδεια για την πράξη της. Στο θέατρο όλα επιτρέπονται χωρίς κανένας νόμος να σου λέει τι να κάνεις. Σου δίνει τη ευκαιρία να ζήσεις ελεύθερος, ζώντας πολλές ζωές μαζί. Το καλοκαίρι είσαι η Καλονίκη από τον Αριστοφάνη, το φθινόπωρο είσαι μια κυρία χωρίς σκυλάκι από τον Τσέχωφ & Γκάμπριέλ Αρού, τον χειμώνα είσαι η Τζέην από τον Άλαν Έϊκμπορν, την άνοιξη είσαι ο Μιχαλάκης στον Πήτερ Παν και πάει λέγοντας…

 

* Πως αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός την κρίση; Θα αντιστρέψω την ερώτηση. Πώς η κρίση αντιμετωπίζει έναν ηθοποιό; Τον τρώει, τον καταβροχθίζει, του ροκανίζει τον χρόνο και τα όνειρα πετώντας του που και που κάτι “κόκαλα τέχνης” για να ξεχνιέται. Πολλοί έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, άλλοι πηγαινοέρχονται σαν τις άδικες κατάρες κουτρουβαλώντας πάνω σε αδιέξοδα. Απ΄το αιώνιοι φοιτητές μεταφερθήκαμε στο αιώνιοι τουρίστες. Τουρίστες στην ίδια μας την πατρίδα, παριστάνουμε τους τουρίστες έτσι για να χαιρόμαστε και για να ξεχνιόμαστε. Βεβαίως χαιρόμαστε τον ήλιο της Ελλάδας, βεβαίως και τη θάλασσα της, εννοείται και τον καφέ της. Τα όνειρα μας αναρωτιέμαι, πότε θα τα χαρούμε; Ναι είμαστε ονειροπόλοι οι ηθοποιοί, αλλιώς θα κάναμε άλλο επάγγελμα. Πολλοί ηθοποιοί τα έχουν παρατήσει τελείως ή σχεδόν τελείως. Κάποιοι άλλοι παλεύουν με Λερναίες Ύδρες για να ενώσουν το παζλ των ακρωτηριασμένων ονείρων τους. Σίγουρα κάποιοι τα καταφέρνουν, άλλοι τα “κουτσοκαταφέρνουν” και άλλοι καθόλου. 

 

 

* Εννοείται δεν χωράμε κάθε χρόνο όλοι στην Επίδαυρο, άλλωστε είμαστε πολλοί οι τραγικοί ηθοποιοί και η Επίδαυρος μικρή. Οκ κατανοητό κάποιοι θα πάμε σπίτια μας. Το φυσιολογικό όμως σίγουρα δεν είναι το 92% των ηθοποιών να είμαστε άνεργοι. Έχουμε καταντήσει η μασκότ του ΟΑΕΔ. Βγάζουμε στο σφυρί ότι ταλέντα έχουμε. Ασχολούμαστε με χίλια δυο παραπλήσια ή και όχι επαγγέλματα έτσι για να ξεγελάμε τον χρόνο μας και το πορτοφόλι μας. Και δεν φταίει μόνο η οικονομική κρίση για αυτά τα χάλια. Φταίει το κεφάλι μας, το θέατρο ανέκαθεν έπασχε από κανιβαλισμό.

 

* Η ερώτηση για το αν η τέχνη δίνει απαντήσεις ουσιαστικά έχει απαντηθεί εδώ και πολλά χρόνια από τον ίδιο τον Σαίξπηρ στον Άμλετ “Η τέχνη δεν ανέχθηκε ποτέ ότι είναι έξω από το μέτρο της και πάντα το θέατρο σήκωνε ψηλά έναν καθρέφτη για να κοιτάζεται η φύση.” Βεβαίως και μπορεί η τέχνη να μας δώσει απαντήσεις για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Και αν δεν καταφέρει να δώσει απαντήσεις, σίγουρα θα μας βοηθήσει με άλλους τρόπους. Θα μας θέσει ερωτηματικά, προβληματισμούς, θα γεννήσει φρέσκιες ιδέες και απορίες, θα ξυπνήσει κοιμισμένες συνειδήσεις. Όλα αυτά φυσικά θα συμβούν μόνο όταν έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά. Μόνο όταν ο θεατής, ο ακροατής, ο τελικός κριτής, το επιτρέψει να συμβεί, επιτρέψει να γοητευτεί από την τέχνη. Η τέχνη μόνη της δεν μπορεί να κάνει θαύματα, μας χρειάζεται και την χρειαζόμαστε.

 

* Πάντα οι παραστάσεις έχουν το ρίσκο τους. Οι “Επτά επί Θήβας” ήταν και είναι από τις δουλειές που είχαν επιτυχία πριν καν ξεκινήσουν πρόβες. Είχε όλες τις προδιαγραφές για να σκίσει και έσκισε και θα ξανασκίσει και φέτος. Η συνταγή της επιτυχίας είχε τα βασικά συστατικά, Τσέζαρις Γκραουζίνις σκηνοθέτης, Δημήτρης Θεοχάρης μουσικός, Έντυ Λάμε χορογράφος, Γιάννης Στάνκογλου πρωταγωνιστής, Γιώργος Καύκας αγγελιοφόρος, και χορός-χορών. Όλα αυτά σε συνδιασμό με το ΚΘΒΕ το οποίο στήριξε και πίστεψε όσο τίποτα άλλο αυτήν την παράσταση. Ο Τσεζαρις υποστηρίζει ότι το 90% της επιτυχίας μιας παράστασης εξαρτάται από το cast. Εγώ θα πω το αντίστροφο ότι το 90% οφείλεται κυρίως σ’ εκείνον και μετά στους ηθοποιούς.

* Θεωρώ ότι όταν έχουμε την τύχη να έχουμε στην Ελλάδα τέτοιες παραστάσεις με τέτοιους σκηνοθέτες απαγορεύεται να τις χάνουμε. Δεν το λέω γιατί παίζω σ’ αυτήν, έχω υπάρξει και σε παραστάσεις που δεν ήμουν και τόσο περήφανη. Αυτή είναι η δικιά μου αλήθεια, είναι μια παράσταση σταθμός, χωρίς καμία φιοριτούρα, χωρίς καμία σοβαροφάνεια χωρίς καμία σκηνοθετίτιδα. Απλή, αληθινή, αθώα, και δυστυχώς επίκαιρη αφού μιλάει για πόλεμο. Είναι μια ακομπλεξάριστη παράσταση όπως ο ίδιος ο Τσέζαρις. Κάντε την χάρη στον εαυτό σας και δείτε την και ξαναδείτε την. Μάθετε περισσότερα για την περιοδεία μας από τα σάιτ, αλλά και από τη σελίδα του ΚΘΒΕ.

 

* Η συγκεκριμένη συνεργασία προέκυψε μέσω του ΚΘΒΕ το οποίο ανά περιόδους κάνει ακροάσεις για τα επόμενα έργα του. Το ότι επιλέχθηκα από τον Τσέζαρις ήταν δώρο όλων των Θεών μαζί. Είναι από τους σκηνοθέτες που πραγματικά εύχομαι σε κάθε ηθοποιό να τον συναντήσουν. Είναι ευχή και τύχη μεγάλη να δουλεύεις μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Είναι άνθρωπος και σκηνοθέτης με κεφαλαία. Τι άλλο θέλει ένας ηθοποιός; Τίποτα, αυτά τα λίγα και απλά που πια σπανίζουν. Κατά την περίοδο των προβών εγώ βίωνα έρωτα μεγάλο με την δουλειά, με τους συναδέλφους μου, με το κείμενο το οποίο ακόμη διαβάζω και ανατριχιάζω με τη  διασκευή που έκανε ο κ. Γιώργος Μπλάνας. Η περσινή χαρά επαναλαμβάνεται και φέτος και η πρώτη μέρα συνάντησης του θιάσου για πρόβα δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από ένα παιδικό πάρτι. Μόνο τραμπολίνο δεν είχαμε. 

 

* Οι στιγμές στη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ, λοιπόν, και εδώ παίρνουμε βαθιά ανάσα. Μου πήρε χρόνο για να αφήσω πίσω μου την σχολή. Ήταν μια απώλεια, απώλεια της καθημερινότητας, απώλεια του προγράμματος απώλεια της ομάδας που φτιάξαμε με τους λατρεμένους μου συμμαθητές. Είμαι άνθρωπος που δεν μου αρέσει να λειτουργώ σαν μονάδα, βαριέμαι, πλήττω θανάσιμα, είμαι πολύ υπέρ της ομάδας του ομαδικού και ζωντανού παιχνιδιού και είχαμε φτιάξει μια πολύ δυνατή ομάδα. Ήμασταν όλοι ένας και ένας δηλαδή ο ένας χειρότερος από τον άλλον. Εκεί τα πράματα ήταν σκληρά, ξύλο, “κατάθλα” και ιδρυματοποίηση. Προσωπική ζωή;Τι εννοείτε;Τι είναι αυτό; Η καλλιτεχνική δημιουργία αυτά έχει, πρέπει να είναι επίπονη. Προφανώς και υπήρχαν στιγμές αποσυμπίεσης, τρέλας, ανεμελιάς, αθωότητας και έτσι το σκληρό κομμάτι μαλάκωνε. Υπήρχε ασφάλεια από την σχολή, ήμασταν όλοι σε προστατευόμενο περιβάλλον, ποτέ δεν ήσουν μόνος και να ήθελες δηλαδή δεν θα σε άφηναν. Θα ήθελα πολύ να ξανασυναντιόμασταν όλο το έτος, αλλά σας παρακαλώ παιδιά να βρούμε και έναν σκηνοθέτη, Δεν έχω το ψυχικό σθένος να αντέξω πάλι τις 14 διαφορετικές απόψεις γέρασα. (Ψέμα μεγάλο ψέμα όσο πάω μικραίνω)

 

* Κινηματογραφικά δεν έχω δουλέψει όσο και όπως θα ήθελα. Συμμετείχα σε κάποιες ταινίες μεγάλου μήκους και κάποιες μικρού. Μια απο αυτές ήταν το “The Activist” στο οποίο το Φεστιβάλ Φανταστικού Κινηματογράφου Βαγγέλης Κοτρώνης μου δόθηκε η τιμητική διάκριση του Α’ γυναικείου ρόλου. 

 

* Για να υπάρξουν οι τηλεοπτικές στιγμές πρέπει πρώτα να υπάρξει η τηλεόραση στην Ελλάδα. Οπότε στην ερώτηση αν θα ήθελα να κάνω κάτι στη τηλεόραση απαντάω με ερώτηση. Ποια τηλεόραση; Φυσικά και υπάρχει ένα ποσοστο με άξιούς σκηνοθέτες που παλεύουν να κρατήσουν ψηλά τον πήχη, ο οποίος και πέφτει, πέφτει, πέφτει (σ’ αυτούς να τους δώσετε το τηλέφωνο μου)
 

* Έχω ασχοληθεί με το γράψιμο κυρίως ποιημάτων. Έχω καιρό να γράψω κάτι, η διαδικασία δεν μπορώ να πω ότι ήταν και πολύ ευχάριστη. Όταν ζεις κάτι καλό δεν το διακόπτεις για να πας να το γράψεις νομίζω. Η πρώτη επίσημη απόπειρα στο γράψιμο ήταν το 2010 μόλις αποφοίτησα, έκανα μια διασκευή το κουκλόσπιτο της Νόρας του Ίψεν το οποίο και σκηνοθέτησα. Όλο αυτό συνέβη χάρη στην αγαπημένη μου δασκάλα του ΚΘΒΕ  Αναστασία Θεοφανίδου η οποία μου έκανε αυτή την πρόταση. Είχαμε πάει ανέλπιστα πολύ καλά, είχαμε πάρει επίσης ένα βραβείο. Μου άρεσε πάρα πολύ η διαδικασία του σκηνοθέτη. Αν ο ηθοποιός έχει μια ευθύνη ο σκηνοθέτης έχει 501! Θα ήταν κάτι που θα το ξαναέκανα μόνο όταν νιώσω ότι κάτι έχω να πω και πρέπει να το πω δυνατά Αλλιώς θα το πω σ’ έναν απογευματινό καφέ με την παρέα μου.

 

* Η σχέση μου με τον χορό; Είναι φορές που περπατώ στον δρόμο και καταπιέζομαι, αναρωτιέμαι γιατί δεν περπατάμε και δεν προχωράμε χορεύοντας, Ωραία θα ήταν. Μικρή έκανα χορό αλλά όσο μεγαλώνω έχω παραπάνω την ανάγκη του. Τώρα πειραματίζομαι περισσότερο μ’ αυτόν. 

 

* Η σχέση μου με το τραγούδι επίσης είναι “αγαπησιάρικη”. Αν περάσει μια μέρα και δεν τραγουδήσω κάτι πάει λάθος. Πρώτη φορά επίσημα τραγούδησα το 1998 στο φεστιβάλ του κατακλυσμού στην Κύπρο. Εγώ στην πέμπτη Δημοτικού και ο αδελφός μου Ανδρέας λίγο πιο μεγάλος να με σκηνοθετεί. Αν και πήραμε το πρώτο βραβείο δεν γλυτώσαμε τον καβγά, γιατί έκοψα κάποια βήματα από την χορογραφία του. (Τι πρωτοβουλία πήρα κ εγώ; Θράσος που το είχα. Ήταν ο πρώτος και τελευταίος καβγάς που είχα μέχρι σήμερα με σκηνοθέτη. Φτου φτου.) Με τον αθλητισμό τα πήγαινα και τα πηγαίνω πολύ καλά. Μικρή έκανα κολύμβηση και στίβο. Είχα πάρει κάποια μετάλλια. Στην συνέχεια έκανα την βλακεία και σταμάτησα, το μετάνιωσα αλλά ήταν αργά. Γι’ αυτό και το πείσμα με το θέατρο δεν ήθελα ποτέ να φτάσω 50, 60 και να πω γιατί δεν το έκανες…

 

 

* Από το 2010 που τελείωσα την σχολή του ΚΘΒΕ μέχρι τώρα έχω κάνει αρκετές δουλειές. Υπάρχει ποικιλία ρεπερτορίου και ρόλων Δόξα τον Θεό! Όλες τις δουλειές μου τις ξεχωρίζω για κάποιον λόγο, καλό ή κακό, γιατί καταρχήν ήταν όλα τους παιδιά μου που λέει και ο Άρθουρ Μίλερ. Οι πιο αγαπημένες μου όμως ήταν το χοροθέατρο “To lose Lautrec” με την ομάδα sinequanon, ‘Η κυρία χωρίς το σκυλάκι” σκηνοθεσία Γιαννη Καλατζόπουλου, το “Lysistrata project” σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου το “Συνέβη και του χρόνου” επίσης του Γ. Παρασκευόπουλου και εννοείται το “Επτά επί Θήβας” σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις. Το μέλλον παραμένει άγνωστο για όλους μας. Ας ευχηθούμε τα καλύτερα έργα με τους καλύτερους σκηνοθέτες. Είναι αυτοί που η μορφή τους θα μείνει ζωγραφισμένη στο παρελθόν.
 

 

* Με τη Θεσσαλονίκη νομίζω πρέπει να το παραδεχτώ ότι είμαι ερωτευμένη. Είμαι στην πόλη από το 2007 που μπήκα στην σχολή.

* Για την Αθήνα δεν έχω άποψη ακόμη γιατί έρχομαι μόνο σαν τουρίστας. Αν μου δοθεί η ευκαιρία και τη ζήσω που θέλω πολύ θα έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα.

* Την Κύπρο την επισκέπτομαι μόνο για να βλέπω τους δικούς μου, την οικογένεια και τους στενούς φίλους/λες. Εκεί πάω όταν η δουλειά μου το επιτρέπει, κάνω διακοπές, ξεκουράζομαι, τρώω καλό φαγητό, γεμίζω τις μπαταρίες μου από την απύθμενη αγάπη των δικών μου και επιστρέφω.

* Το Αll4fun το βρίσκω πολύ αληθινό και ουσιαστικό. Δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε παιδιά που ίσως κάτι έχουν να πουν και κάτι έχουν να κάνουν στο χώρο τους. Προσωπικά το ευχαριστώ πάρα πολύ γιατί ούτε φιλαράκι είμαι με κάποιο από τα παιδιά που το στελεχώνουν, ούτε έχω γνωριστεί ακόμη προσωπικά μαζί τους. Απλά με είδαν στην παράσταση των Επτά επί Θήβας και με τσίμπησαν για την συνέντευξη. “Απλά τα πράγματα μην ψάχνεις θαύματα αγάπη θέλει μόνο”, το είπε και η Καιτούλα. Το ευχαριστώ πολύ και τους εύχομαι κάθε καλό και επιτυχία στην συνέχεια του…

 

&  Αναλυτικές πληροφορίες για τους “Επτά επί Θήβας” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://all4fun.gr/theatre/theater/15042-q-q-.html