Μια ασυνείδητη έλξη, το ένστικτο, καθώς και η ανάγκη για εξέλιξη άλλαξαν τη ρότα της ζωής της.
Και έτσι για μεταπτυχιακό στην Ανθρωπολογία επέλεξε ν’ ασχοληθεί με το θέατρο.
Τέτοιο καιρό πέρσι η Μαίρη Μηνά αποφοιτούσε από τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών.
Έναν χρόνο μετά βρίσκεται στην Επίδαυρο για να συμμετάσχει στo έργο Άφιξις” της δασκάλας της στη σχολή Ιούς Βουλγαράκη.
Στο καστ, μάλιστα, βρίσκεται και ένας ακόμα καθηγητής της, ο Αργύρης Ξάφης, τον οποίο είχε σκηνοθέτη μέσα στη σεζόν στην παράσταση “Οιδίππους Τύραννος”
“Είναι ευλογία για μένα αυτή η συνεργασία. Δεν ξέρω πόσο συχνό είναι να αισθάνεται κανείς μέσα σε ένα θίασο πως είναι “σπίτι” του. Πώς είναι ασφαλής (ώστε να μπορεί να δια-κινδυνεύσει), έχει χώρο, αναπνέει”, αναφέρει στο All4fun η Μαίρη, που υποδύεται στην παράσταση τη θεά Αθηνά.
Μια θεά, που εύκολα θα μπορούσε να έχει τη μορφή της, δεδομένου πως θυμίζει ιδιαίτερα Αρχαία Ελληνίδα. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα πως έχει επιλεχθεί και ως ιέρεια στην τελετή αφής της ολυμπιακής φλόγας.
Η “Αφιξις” σχετίζεται με την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη έπειτα από 20 χρόνια απουσίας και τα όσα ακολούθησαν με τον αφανισμό των μνηστήρων της Πηνελόπης. Ξεκινά, μάλιστα, μ’ ένα δρώμενο-καλωσόρισμα για 140 θεατές από το λιμάνι της Παλαιάς Επιδαύρου και με μια διαδρομή μέσα από μονοπάτια, τα οποία οδηγούν στο θέατρο/παλάτι. Κατά τη διάρκεια, μάλιστα, οι θεατές διασχίζουν περιβόλια, ακολουθώντας τον ραψωδό τους και ακούγοντας ομηρικούς στίχους.
“Η παράσταση μας επενδύει πολύ στην αφήγηση. Αφορά ένα υποκειμενικό πλάνο του Οδυσσέα. Ακόμη και ο χώρος είναι όπως εκείνος τον βλέπει. Ημιτελής, ασαφής. Σαν φάντασμα. Όπως και η ίδια η επιστροφή του, άπιαστη και ανέφικτη. Ο κεντρικός άξονας της παράστασης είναι το ανέφικτο της επιστροφής. Δεν σβήνει ό,τι έγραψε πάνω σου 20 χρόνια η απουσία. Δεν σβήνει ο πόλεμος, η κακουχία, η απώλεια, η αλμύρα, η ξενιτιά δεν σβήνει. Τα φέρεις. Σε ρυτίδες, σε ουλές και βιώματα. Είσαι. Κάπως έτσι κι ο Οδυσσέας επιστρέφει μεν στην Ιθάκη, μα ούτε αυτός είναι ο ίδιος ούτε και η Ιθάκη. Και από κει προκύπτει και η ανάγκη για τη μνηστηροφονία. Να αφανιστεί ό,τι μαρτυρά την απουσία του. Να εξαγνιστεί ο τόπος”, προσθέτει η Μαίρη. 
Αν και κινηματογραφικά έχει κάνει μέχρι τώρα κάποιες εμφανίσεις σε μικρού μήκους μοιάζει μάλλον δεδομένο πως μελλοντικά οι ευκαιρίες θα της δοθούν και σε μεγάλου μήκους ταινίες…
* Η υποκριτική προέκυψε ως μια ανάγκη εξέλιξης. Αντί για μεταπτυχιακό στην Ανθρωπολογία, φάνταζε ισοδύναμο, το να ασχοληθώ με το θέατρο. Αυτό είναι το συνειδητό κομμάτι αυτής της απόφασης, σίγουρα όμως υπήρξε και μια ασυνείδητη έλξη, ένα ένστικτο που με οδήγησε εκεί.
* Ειλικρινά δεν ξέρω τι σημαίνει υποκριτική. Είναι συνεχώς υπό διαπραγμάτευση. Πιο αφηρημένα θα έλεγα πως υποκριτική είναι –> ένα κάθετο βέλος που ξεκινά πριν από τις λέξεις, τις διαπερνά, φτάνει στο σώμα το “διακορεύει” και πορεύεται προς έναν πυρήνα. (Το ρήμα *διακορεύει* εξαιρετικά αφιερωμένο στους λογοκριτές φίλους μου, Δικ. Δάμα. Γαβ. Ιώκο. Ρεμ.!)
* Ένας ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση φαντάζομαι όπως και ο καθένας. Δύσκολα. Ψάχνοντας να βρει λύσεις. Πρακτικές. Λύσεις επιβίωσης και ανάτασης. Από την απελπισία στη λήθη, από τη λήθη στην αφύπνιση, από την αφύπνιση στη δράση, από την δράση στη λύση και πάλι απ’την αρχή. Και μέσα σ’ όλη αυτήν τη διαδρομή το βάλσαμο του Άλλου. Της συνύπαρξης και του μοιράσματος.
* Σίγουρα η τέχνη μπορεί να θέσει ερωτήματα. Να εγείρει προβληματισμούς. Στην καλύτερη των περιπτώσεων να εμπνεύσει. Να ανοίξει ένα μικρό παράθυρο απ’ το οποίο θα μπει λίγο φως. Κι αυτό το λίγο φως είναι συχνά αρκετό για να πιάσει ο σπόρος. Τώρα αν θα καρπίσει, εξαρτάται από το χώμα (=άνθρωπος) αν είναι γόνιμο, ή αν απλά είναι η εποχή του (timing).
* Η παράσταση μας είναι η “ΆΦΙΞΙΣ” – Ιω Βουλγαράκη-ΠΥΡ (7-8 Ιουλίου στο θέατρο της Μικρής Επιδαύρου). Αφορά στη επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη και στην αιματηρή μνηστηροφονία. Η παράσταση ξεκινά με ένα δρώμενο (για 140 θεατές) από το λιμάνι της Παλαιάς Επιδαύρου, με μια ωδή στην ομορφιά της φύσης, στη μαγεία του τοπίου. Μια άφιξη – ένα καλωσόρισμα. Στη συνέχεια παίρνουμε το μονοπάτι που οδηγεί στο θέατρο/παλάτι. Σ’αυτή τη διαδρομή, οι θεατές ακολουθώντας τον “ραψωδό” τους και παρέα με ομηρικούς στίχους, διασχίζοντας περιβόλια, πλησιάζουν όλο και περισσότερο στο θέατρο όπου και θα συντελεστεί η πράξη. Δηλαδή η ίδια η παράσταση.
* Η παράσταση επενδύει πολύ στην αφήγηση. Υπάρχει ένα αφηγηματικό τρίπτυχο: Ο ευθύς λόγος (αναπαράσταση)- αφήγηση του ρόλου- και η αντικειμενική αφήγηση (ο ουδέτερος μάρτυρας). Ό,τι βλέπουμε και ό,τι αφηγούμαστε (πλην της αντικειμενικής αφήγησης) είναι ένα ποιητικά δοσμένο, υποκειμενικό πλάνο του Οδυσσέα. Ακόμη και ο χώρος είναι όπως αυτός τον βλέπει. Ημιτελής, ασαφής. Σαν φάντασμα. Όπως και η ίδια η επιστροφή του, άπιαστη ανέφικτη. Αυτός είναι και ο κεντρικός άξονας της παράστασης. Αυτό το ανέφικτο της επιστροφής. Δεν σβήνει ό,τι έγραψε πάνω σου 20 χρόνια η απουσία. Δεν σβήνει ο πόλεμος, η κακουχία, η απώλεια, η αλμύρα, η ξενιτιά δεν σβήνει. Τα φέρεις. Σε ρυτίδες, σε ουλές και βιώματα. Είσαι. Κάπως έτσι κι ο Οδυσσέας επιστρέφει μεν στην Ιθάκη, μα ούτε αυτός είναι ο ίδιος ούτε και η Ιθάκη. Και από κει προκύπτει και η ανάγκη για τη μνηστηροφονία. Να αφανιστεί ό,τι μαρτυρά την απουσία του. Να εξαγνιστεί ο τόπος.
* Στην παράσταση αναλαμβάνω να αφηγηθώ τον ρόλο της θεάς Αθηνάς. Στα ομηρικά έπη οι θεοί είναι άκρως προσωποποιημένοι. Έχουν πρόσωπο, χαρακτήρα, αδυναμίες, χιούμορ, θερμοκρασία. Είναι εξανθρωπισμένοι! Αυτό δίνει μια κατεύθυνση για την προσέγγιση του ρόλου. Αυτό όμως που μου αρέσει να σκέφτομαι γενικότερα, είναι πως στον Όμηρο η θεϊκή παρέμβαση μοιάζει με αυτό που σήμερα θα ορίζαμε ως “ανθρώπινη υπέρβαση”.
* Θα έλεγα σε κάποιον να δει το έργο, διότι απέχει πολύ από την σχετική παιδική μας μνήμη. Όλοι λίγο πολύ θυμόμαστε τον Οδυσσέα ως τον πολυμήχανο ήρωα που πέρασε από χίλιες μύριες περιπέτειες και έφτασε επιτέλους σπίτι του. Υπάρχει όμως και κάτι αντιηρωικό σε αυτόν τον ήρωα, και στο αίσιο αυτό τέλος μια σκιά.
* Η Ιώ Βουλγαράκη και ο Αργύρης Ξάφης υπήρξαν καθηγητές μου στο Ωδείο. Ο Αργύρης ήταν ο master του έτους (τον είχαμε δηλαδή τριετία) ενώ η Ιώ ήρθε από το 2ο έτος μέχρι και τις πτυχιακές. Η συνεργασία μας συνεχίστηκε και μετά τη σχολή, όπου είχαμε την τύχη να παρουσιάσουμε τα έργα των πτυχιακών μας, με τον Αργύρη τον “Οιδίποδα Τύραννο” στο Μέγαρο Μουσικής και με την Ιώ το “ΤΣΕΧ-OFF” στο θέατρο ΠΟΛΗ. Μια ανέλπιστα ιδανική συγκυρία, για την οποία είμαστε κάτι παραπάνω από ευγνώμονες. Κάπως έτσι προέκυψε και η πρόταση για την Άφιξη. Είναι ευλογία για μένα αυτή η συνεργασία. Δεν ξέρω πόσο συχνό είναι να αισθάνεται κανείς μέσα σ’ έναν θίασο σα να είναι το “σπίτι” του. Να νιώθει ασφαλής για να μπορεί να διακινδυνεύσει. Να έχει χώρο, ν’ αναπνέει.
* Με την Ιώ και τον Αργύρη καθώς και με τον Γιώργο Δικαίο (συμμαθητής μου στο Ωδείο) υπάρχει ένα παρελθόν, ένας κοινός κώδικας, μια αναγνώριση που μας δένει. Αυτό δεν άργησε να συμβεί και με τον υπόλοιπο θίασο (Δέσποινα Κούρτη, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Γιώργος Μπινιάρης, Γιώργος Παπαγεωργίου), αλλά και με τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης (Σαβίνα Γιαννάτου, Σοφία Πάσχου, Γιάννης Δεσποτάκης). Άνθρωποι τους οποίους εκτιμώ και θαυμάζω. Καμιά φορά μας παρατηρώ “απέξω” και σκέφτομαι, “κοίτα μια ωραία παρέα με μικρά και μεγάλα παιδιά”, διότι υπάρχει μια αθωότητα, μια καθαρότητα σ’ αυτήν τη συνεργασία.
* Από τα χρόνια στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών αυτό που μου λείπει είναι η αμεριμνησία σχετικά με το μέλλον. Το παρόν ήταν μεγαλύτερο, διεσταλμένο και ενωτικό. Δεν μου λείπει κάτι άλλο. Τους ανθρώπους τους έχω σχεδόν καθημερινά στη ζωή μου. Ήμασταν τυχεροί διότι δέσαμε τόσο καλλιτεχνικά όσο και υπαρξιακά! Και μεταξύ μας και με τους καθηγητές μας. Η συνεργασία μας εκτός σχολής είναι “δρόμος”, τον ανοίξαμε, τον ξεχορταριάσαμε δεν έχουμε παρά να τον διαβούμε πάλι!
* Κινηματογραφικά έχω κάνει ελάχιστα, μόνο μικρού μήκους. Αλλά έχω μια διακαίουσα επιθυμία για περισσότερα! Ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος έχει μια τρομερή δυναμική. Υπάρχει εφευρετικότητα, αισθητική, γνήσιο χιούμορ, ευαισθησία, νεύρο, κοινωνικός παλμός. Είναι κρίμα που δεν υπάρχει ένα δυνατό εγχώριο πλαίσιο στήριξης. Επίσης, όσον αφορά στους ηθοποιούς, θα ήταν σημαντικό μέσα στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα των δραματικών σχολών το μάθημα του κινηματογράφου και της υποκριτικής στον φακό, να πάψει να είναι δευτερεύων. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για εκπαίδευση και εμβάθυνση. Υπάρχει επιστημονικότητα στο να κάνεις σινεμά. Θέλει τεχνική όπως και στο θέατρο. Δεν αρκεί να τσαλαβουτάς εμπειρικά και ενστικτωδώς.
* Η στιγμή που ξεχωρίζω στην τηλεοπτική μου πορεία είναι, όταν ήμουν στην τρίτη γυμνασίου όπου και έδωσα μια συνέντευξη σε τοπικό κανάλι, ως πρόεδρος δεκαπενταμελούς, με αφορμή το κλείσιμο ενός κεντρικού δρόμου με θρανία έξω από το σχολείο. Ένδειξη διαμαρτυρίας για την τότε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Ένα φλεγόμενο παιδί με σιδεράκια και γυαλιά να αναλαμβάνει ακτιβιστική δράση. Ανυπέρβλητο!
* Το γράψιμο είναι ένα μαξιλάρι που απορροφά τους κραδασμούς της καθημερινότητας. Συχνά εξομολογούμαι στο χαρτί. Καθαρά για προσωπική εκτόνωση.
* Η σκηνοθεσία μου αρέσει ως ιδέα και όσο παραμένει στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού μεταξύ μιας ομάδας που αυτο-σκηνοθετείται. Δεν νομίζω πως θα μπορούσα ακόμη να αναλάβω αυτόν το ρόλο επίσημα, όσο γοητευτικός κι αν είναι. Είναι αρκετά μοναχικός.
* Κάθε συνεργασία ως τώρα ήταν πολύτιμη. Σίγουρα ξεχωριστή θέση στην καρδιά έχει η συνεργασία με την ομάδα που φτιάξαμε με τα παιδιά από τη σχολή, την ομάδα Boi.
* Είναι γοητευτική και ταυτόχρονα τρομακτική η Αθήνα. Έχει πολλά πρόσωπα. Μοιάζει με πίνακα του Ιερώνυμου Μπος! Όπου κι αν πέσει το μάτι σου θα δεΙς και κάτι διαφορετικό, άλλοτε μαγικό άλλοτε εφιαλτικό. Σε φτιάχνει και σε διαολίζει.
.jpg)
* Συγκεκριμένα στην Αθήνα μου αρέσει το Φως της, το Παγκράτι, οι λαϊκές αγορές, ο εθνικός κήπος, ο κάθε κήπος (ακόμα και κάτι φιλόδοξα μπαλκονάκια που παλεύουν να ανθίσουν). Σιχαίνομαι την κίνηση, το μπετό-παντού, ό,τι μαρτυρά παραίτηση και μιζέρια.
* Το All4fun μου αρέσει διότι είναι μια συνεπέστατη πλατφόρμα που δίνει βήμα σε νέους καλλιτέχνες να συστηθούν. Και αν μη τι άλλο είναι fun!
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 2/7/2017