Γενναιόδωρη, μεγαλόκαρδη, δημιουργική είναι ορισμένοι μόνο από τους χαρακτηρισμούς, που θα μπορούσαν να συνοδεύουν την Καλλιόπη Μανδρέκα.
Ένα νέο και πολύ ταλαντούχο πλάσμα, το οποίο συνδυάζει τη δύναμη πάνω στη σκηνή με το χάρισμα να γράφει ιστορίες.
Έχοντας για άξονες της τη φαντασία, την ευρηματικότητα και έναν δυσεύρετο για την εποχή μας ευαίσθητο ψυχισμό.
Τόσο που να μην προβάλλει όσο θα μπορούσε και όσο αξίζει τις ικανότητες της. Είναι, όμως, και ένα γνώρισμα χαρισματικών ανθρώπων να παραμένουν σεμνοί και προσγειωμένοι.
Είχα τη χαρά να τη γνωρίσω στα τέλη του περασμένου χρόνου και να διαπιστώσω το μεγαλείο ψυχής της.
Εκτός από μια ανερχόμενη ηθοποιός έχει την ικανότητα να γράφει εξαιρετικά. Τόσο που δε χρειάστηκε να περάσουν ημέρες από τη δημιουργία της δικής της στήλης στο All4fun, το «Who me?»
Μετά από μια γεμάτη σεζόν με παραστάσεις και θεατρικό παιχνίδι η Καλλιόπη ετοιμάζεται να γεμίσει τις μπαταρίες της εν όψει της νέας σεζόν, όπου μεταξύ άλλων εκτός από μια κινηματογραφική ευκαιρία προσδοκά να δει και ορισμένα από τα σενάρια της να γίνονται πράξη είτε στο σινεμά, είτε στο θέατρο.
«Πάντα είχα μία συναίσθηση ότι παίζουμε ρόλους και στην καθημερινότητα και αυτό με έσπρωξε να το αναλύσω λίγο περισσότερο», αναφέρει στο All4fun σχετικά με την υποκριτική, ενώ περιγράφει την έφεσή της στο γράψιμο με μια λέξη: «Ελευθερία. Στην εφηβεία αναζητούσα τις έντονες στιγμές για να γράψω. Πλέον αρκεί μόνο η φαντασία»
Εν όψει της αναβάθμισης του All4fun η Καλλιόπη ήταν η αυτονόητη επιλογή μου για τη μετάβαση από το παλιό στο νέο…
* Η υποκριτική προέκυψε γύρω στα 16, τότε που ανυπομονούσα να πάω στο σχολείο για να βγάλω βιντεάκια στα διαλείμματα, παίζοντας ρόλους και κάνοντας διάφορα σκετς. Στη συνέχεια η πλάκα έγινε πολύ διάβασμα και πολύ πείσμα για να κάνω κάτι που κανένας στην οικογένεια μου δεν είχε καμία σχέση. Από πιο μικρή όμως, πάντα είχα μία συναίσθηση ότι παίζουμε ρόλους και στην καθημερινότητα και αυτό με έσπρωξε να το αναλύσω λίγο περισσότερο…
* Το γράψιμο προέκυψε πιο πριν, στα εννιά μου, που ένα ισχυρό γεγονός με έκανε να γράψω ένα ποίημα. Από τότε θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει πάντα σε έντονες στιγμές. Μερικές φορές, ειδικά στην εφηβεία, νομίζω ότι τις επιδίωκα κιόλας, για να νιώθω αυτήν την ανάγκη να γράψω. Πλέον αρκεί μόνο η φαντασία, ευτυχώς…
* Υποκριτική είναι η ανάγκη για παιχνίδι. Δεν βρίσκω μεγάλες διαφορές από τότε που «έπαιζα κούκλες» στο δημοτικό. Το γράψιμο είναι κάτι άλλο, που δεν μπορώ να περιγράψω, είναι κάτι που δεν διαχωρίζω από εμένα. Ελευθερία μου έρχεται σαν λέξη…
* Ένας καλλιτέχνης αντιμετωπίζει δύσκολα την κρίση. Όπως φαίνεται δεν την αντιμετωπίζει, απλά συμβιβάζεται… Έχει και τα καλά του φυσικά. Κινούμαστε πιο ομαδικά πλέον και πιο ανεξάρτητα. Δεν εξαρτόμαστε από παραγωγές, αλλά από ανθρώπους. Πιο ανθρώπινο μου φαίνεται. Βέβαια αυτός ο τρόπος δυσκολεύει τις διαδικασίες, γιατί η οργάνωση στηρίζεται σε πολλούς, αλλά και πάλι, όταν υπάρχει διάθεση και ενθουσιασμός, όλα γίνονται όπως πρέπει.
* Πολιτικές απαντήσεις σίγουρα δε δίνει η τέχνη, αλλά ούτε και κοινωνικές. Ερωτήσεις θέτει. Αυτή είναι η λειτουργία της τέχνης. Να σε βοηθάει ν’ ανοίξεις πόρτες που έχεις κρύψει ή σου έχουν κρύψει το κλειδί…
* Φέτος μεταξύ άλλων συμμετείχα στις «Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών» του Δημήτρη Δημητριάδη, ένα αφαιρετικό, ποιητικό κείμενο που απαιτούσε τεράστια συγκέντρωση και αφοσίωση. Δεν έχω ασχοληθεί με πιο δύσκολο έργο και γι’ αυτό είμαι πολύ περήφανη για το αποτέλεσμα, καθώς και για την συνεργασία με την Βίκυ Μιχαλοπούλου και τον Δημήτρη Τσολάκη σε σκηνοθεσία της Ζωρζίνας Τζουμάκα. Θυμάμαι τις πρόβες και χαμογελάω!
* Έχω ασχοληθεί αρκετά με το παιδικό θέατρο. Από το 2013, που τελείωσα μόνο μία χρονιά δεν έπαιξα. Η πρώτη μου άλλωστε επαγγελματική δουλειά ήταν στο ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας με το “Παραμύθια στο ασανσέρ” του Τάσου Ράτζου και στην συνέχεια στην Ελεύθερη Θεατρική Σπουδή, εδώ στην Αθήνα, της Ελένης Βαρελτζή. Τι να πω; Στις πρώτες παραστάσεις τα φοβόμουν τα παιδιά, είχα ακούσει ότι είναι το πιο σκληρό κοινό. Μετά όμως κατάλαβα ότι αν τους δίνεις όλη σου την ενέργεια, έχουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται την αγάπη και στην δίνουν όλη πίσω.
* Οι πιο ωραίες στιγμές είναι όταν έρχονται μετά την παράσταση 20 ζουζούνια και σε αγκαλιάζουν και σου λένε το όνομα τους, χωρίς να τα ρωτήσεις. Είναι απαιτητικό ναι, αλλά αν σου αρέσει, δεν το νιώθεις έτσι! Το παιδικό κοινό είναι ανοιχτό να πιστέψει το παραμύθι. Αλλά ένα παραμύθι το λες καλά μόνο όταν αγαπάς αυτόν που το απευθύνεις
* Ήταν πολύ όμορφα τα χρόνια στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Τα θυμάμαι τόσο αγνά, γεμάτα ενθουσιασμό και όνειρα. Λέγαμε τότε “Κάρολος Κουν” και στάζαμε μέλι. Βλέπαμε τους δασκάλους μας, με δέος, επειδή ήταν μαθητές του. Το αστείο είναι ότι έχουν περάσει τέσσερα χρόνια μόνο, αλλά μου φαίνεται αιώνας. Έχω κρατήσει επαφές με πολλά παιδιά και κάποιους τους θεωρώ όχι απλά φίλους, αλλά οικογένεια. Έχω συνεργαστεί δυο φορές με παιδιά από το τμήμα. Υπέροχο συναίσθημα. Νιώθεις ότι προχωράς μαζί τους. Χανόμαστε, ξανασυναντιόμαστε, αλλά προχωράμε μαζί. Του χρόνου πρόκειται να ξανασυνεργαστώ με μία συμμαθήτρια για πρώτη φορά και χαίρομαι πολύ!
* Αυτό το διάστημα συζητάω για κάποιες συνεργασίες, αλλά ακόμα δεν έχουν σταθεροποιηθεί. Το παιδικό θα συνεχίσει και του χρόνου. Κατά τα άλλα σκοπεύω να ετοιμάσω ως πτυχιακή εργασία 3 μονόπρακτα μου με επαγγελματίες ηθοποιούς και στην συνέχεια, αν το αποτέλεσμα μας κάνει, θα το πάμε σε θέατρο. Όσον αφορά στον κινηματογράφο είχαμε ξεκινήσει πρόβες για ένα έργο μου σε σκηνοθεσία του Στέφανου Κοσμίδη, το οποίο έχει πάρει αναβολή για αργότερα.
* Μ’ αρέσει ο κινηματογράφος. Μ΄ αρέσει η απόλυτη φυσικότητα που πρέπει να έχεις όταν παίζεις, η απόλυτη αλήθεια και επαφή με τον άλλον. Έχω κάνει μία μικρού μήκους ταινία στην Θεσσαλονίκη και ήταν πολύ όμορφη εμπειρία. Έχω ασχοληθεί και με το σενάριο και επίσης μ’ ενδιαφέρει πολύ.
* Δεν έχω ασχοληθεί με την τηλεόραση. Μία φορά που πήγα να ασχοληθώ, κατάλαβα ότι μάλλον δεν είμαι για εκείνα τα λημέρια προς το παρόν…
* Έχω ασχοληθεί με την σκηνοθεσία με έμμεσους τρόπους. Μέσω του γραψίματος από την μία, γιατί αναγκαστικά σκηνοθετώ μία σκηνή στο μυαλό μου για να την γράψω και αν υποθέσουμε ότι η σκηνοθεσία έχει να κάνει με εικόνες, σκέφτομαι πολύ με εικόνες. Από την άλλη στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών, κάνω την υποκριτική διδασκαλία στους “Φοιτητές” του Ξενόπουλου στο πλαίσιο ενός μαθήματος, και πραγματικά είναι πρωτόγνωρο για μένα να έχω ένα ξεκάθαρο στόχο, που να προσπαθώ να τον μεταδώσω στα παιδιά και από την άλλη να έχω καθαρό βλέμμα για να δω τι μπορώ να πάρω από τον καθένα.
* Είναι περισσότερο εγκεφαλική διαδικασία, αλλά έχει κάτι πάρα πολύ ελκυστικό. Έχει μία τρέλα, γιατί ενώ βλέπεις την σκηνή να παίζεται, παράλληλα πρέπει να μην ξεχνάς αυτό που έχεις φανταστεί, και παράλληλα να δημιουργείς και μία τρίτη εικόνα με αυτό που βλέπεις και αυτό που φαντάζεσαι μαζί.
* Έχω καλή σχέση με το τραγούδι, τον χορό και τον αθλητισμό. Κάνω μαθήματα φωνητικής κατά καιρούς, όταν προλαβαίνω, αλλά η καλύτερη άσκηση, νομίζω είναι η ώρα της παράστασης, που δεν ξέρω πως έχει τύχει, αλλά σε όλες τις παραστάσεις μέχρι στιγμής τραγουδούσα, εκτός από την τελευταία. Βέβαια το να τραγουδάς σωστά και εκφραστικά ως ηθοποιός δεν έχει καμία σχέση με το να τραγουδάς επαγγελματικά.
* Η σχέση μου με τον χορό είναι ανάλογη. Κάνω μαθήματα και σεμινάρια ανά καιρούς, αλλά αυτό που με έχει βοηθήσει πιο πολύ είναι το contact imrovisation, που έχει να κάνει με την συνείδηση του σώματος, τον έλεγχό του και το να μάθεις να το ακούς, έτσι ώστε να είναι αυτό που εκφράζει τα συναισθήματα και όχι ο λόγος.
* Με τον αθλητισμό ασχολούμαι από μικρή. Ήθελα να γίνω γυμνάστρια κάποτε. Έχω κάνει στίβο, ιππασία και πλέον αρκούμαι στο να μετακινούμαι με ποδήλατο και να τρέχω 3-4 φορές την βδομάδα
* Κάθε συνεργασία μου μέχρι τώρα ήταν ξεχωριστή, γιατί κάθε φορά μάθαινα και κάτι νέο σε σχέση με τα υποκριτικά μου εργαλεία, την σχέση μου με τους θεατές, την σχέση μου με τους συνεργάτες μου, την σχέση μου με εμένα και με την διαθεσιμότητα μου και αυτό το συνειδητοποιώ σε κάθε επόμενη δουλειά που μου φαίνεται και πιο εύκολη και πιο διασκεδαστική.
* Ακόμα πιο ξεχωριστές, όμως, είναι αυτές οι συνεργασίες, που έχω γνωρίσει υπέροχους ανθρώπους που συνεχίζουν να είναι στην ζωή μου ακόμα και σήμερα. Μου έρχεται στο μυαλό η κουμπάρα μου, που της βάφτισα το παιδάκι, 1 χρόνο μετά την παράσταση. Θυμάμαι κάναμε ζέσταμα και της χάιδευα την κοιλίτσα πριν ξεκινήσουμε…
* Μ’ αρέσει η ήρεμη Αθήνα, τα απογεύματα και τις Κυριακές, που ησυχάζει και βγάζει τις αναμνήσεις της. Δεν μ’ αρέσει η Αθήνα του μετρό, η λαχανιασμένη, που κάθε λίγο φτύνει και λίγο χρώμα ακόμα.
* Στο All4fun mου αρέσει που δίνει βήμα σε νέους ανθρώπους ν’ ακουστεί το έργο τους, όπως και ότι αυτοί που το πλαισιώνουν έχουν έναν αυθορμητισμό και μία απλότητα.
* Η στήλη μου στο σάιτ προέκυψε εντελώς αυθόρμητα ένα βράδυ μετά την τελευταία παράσταση του “Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών», που ρώτησα αν θα μπορούσα να γράφω στο ιντερνετικό περιοδικό και η απάντηση, ακόμα πιο αυθόρμητα ήταν θετική. Λίγες μέρες μετά ήρθε και το δώρο να έχω την δική μου στήλη με όνομα “who me?”. Δεν το περίμενα, αλλά οι αντιδράσεις είναι πολύ θετικές. Κάποιες φορές μου στέλνουν μηνύματα με τις εντυπώσεις τους άνθρωποι που δεν γνωρίζω και αυτό με κάνει να ανυπομονώ να γράψω το επόμενο άρθρο μου…»
Αναλυτικές πληροφορίες για τη στήλη «Who Me?» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/columns/who-me.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 21/6/2017