Το πρόσωπο της εβδομάδας: Σπύρος Χατζηαγγελάκης – Ηθοποιός

Μέσω μιας ατελείωτης έρευνας γύρω από το συλλογικό του ασυνείδητο και μια ανακάλυψη του ποιος πραγματικά είναι ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης και από ποια κομμάτια αποτελείται.

Ακόμη και αν ο βιοπορισμός μοιάζει δύσκολος για έναν ηθοποιό του σήμερα, προσπαθεί να μην κάνει εκπτώσεις στη δουλειά του: “Η τέχνη γεμίζει την ψυχή σου περισσότερο από τα χρήματα. Αναγκαστικά, όμως, πρέπει να ζήσεις με τους νόμους τις κοινωνίας για να επιβιώσεις. Οπότε βρίσκεσαι κάπου στη μέση δίνοντας μάχη με τα φαντάσματα σου περιμένοντας με υπομονή να δεις ποιο από αυτά θα βγει νικητής”, αναφέρει στο All4fun, ενώ προετοιμάζεται για την τελευταία φετινή του συμμετοχή στο “Γκλουμ”, που θα παρουσιαστεί στο 10ο Bob Theatre Festival και όπως όλα δείχνουν πρόκειται να επαναληφθεί τη νέα σεζόν στο 104.

 

Η συγκεκριμένη δουλειά είναι η τελευταία χρονικά της ομάδας του C.for Circus, την οποία συνδημιούργησε μετακομίζοντας από την Ορεστιάδα στη Θεσσαλονίκη και έχει πλέον για βάση της, την Αθήνα.

 

* Εντελώς τυχαία ήρθε στη ζωή μου η υποκριτική. Μια φίλη μου στη Θεσσαλονίκη μόλις είχε ιδρύσει τη θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου και μαζί με τον Παναγιώτη Γαβρέλα είπαμε να πάμε μια βόλτα για συμπαράσταση. Τελικά η συμπαράσταση έγινε πάθος και τρόπος ζωής! Μετά τα πάντα καθοριζόταν σύμφωνα με το θέατρο. Φτιάξαμε μετά από κάποια χρόνια τους C.for Circus όπου πέρα από ομάδα είμαστε και οικογένεια και στην πορεία αναγκαστικά προέκυψε και η Αθήνα.

 

* H υποκριτική για μένα είναι ένα σκάψιμο στις πιο καλά κρυμμένες πτυχές της ψυχοσύνθεσης μου. Μια ατελείωτη έρευνα γύρω από το συλλογικό ασυνείδητο που όλοι κουβαλάμε μέσα μας. Μια ανακάλυψη του ποιος πραγματικά είναι ο Σπύρος και από ποια κομμάτια αποτελείται.

 

* Ένας ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση με στωϊκότητα και υπομονή. Δεν μπορείς να κάνεις και διαφορετικά. Όταν κάνεις τέχνη, βάζεις πιο ψηλά και από τον βιοπορισμό σου την τέχνη σου, γιατί η τέχνη γεμίζει την ψυχή σου περισσότερο από τα χρήματα. Αναγκαστικά όμως πρέπει να ζήσεις με τους νόμους τις κοινωνίας στην οποία ζεις και αυτή απαιτεί να τρέξεις να βρεις χρήματα για να επιβιώσεις. Οπότε βρίσκεσαι κάπου στη μέση δίνοντας μάχη με τα φαντάσματα σου περιμένοντας με υπομονή να δεις ποιο από αυτά θα βγει νικητής.

 

* Η τέχνη βρίσκεται εδώ και θα βρίσκεται για πάντα εδώ για να θέτει ερωτήματα. Οι απαντήσεις είναι για τους πολιτικούς φαντάζομαι. Αν μπορέσεις να αναρωτηθείς ως άνθρωπος  ειλικρινά για κάποια πράγματα ίσως κάποια στιγμή φτάσεις στο σημείο να απαντήσεις και σε κάτι.

 

* Το “Γκλούμ” ειναι ο τίτλος που δώσαμε ως c.for circus στο μεταφρασμένο στα Ελληνικά “ημερολόγιο  ενός απατεώνα” του Αλεξάντρ Οστρόφσκι. Δεν θέλαμε ο βασικός μας ήρωας να χαρακτηρίζεται εξαρχής ως απατεώνας οπότε του δώσαμε την ευκαιρία να αναδείξει τον πραγματικό του εαυτό και να αποφασίσει το  κοινό αν πρόκειται για απατεώνα ή όχι. Το “Γκλουμ” πάντως ως λήμμα στη Ρωσία σηματοδοτούσε την έννοια της κοροϊδίας ή απατεωνιάς. Πρόκειται λοιπόν για έναν άνθρωπο ο οποίος αγανακτησμένος από τις κοινωνικές ανισότητες στην αστική τάξη της Ρωσίας, αποφασίζει να ανέλθει επαγγελματικά, κοινωνικά, και οικονομικά. Για να το πετύχει αυτό χρησιμοποιεί θεμιτά ή αθέμιτα μέσα και συμπεριφέρεται σε κάθε άνθρωπο διαφορετικά. Είναι μια σάτιρα της ρωσικής κοινωνίας που αν και γραμμένη 150 χρόνια πριν, έχει πάρα πολλές ομοιότητες με το σήμερα.

 

* Η συγκλονιστική ομοιότητα με το τώρα είναι κάτι που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη στο θεατή. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε εντελώς γραφικές φιγούρες για να σχολιάσουμε την κατάσταση της αστικής τάξης, αλλά όσο γραφικές και να τις κάναμε ποτέ δεν  καταφέραμε να ξεπεράσουμε την γραφικότητα των πραγματικών ανθρώπων που κυκλοφορούν δίπλα μας, Από συντηρητικούς δεξιούς και συνδικαλιστές αριστερούς μέχρι δεισιδαίμονες κυριούλες που πιστεύουν σε μάγισσες. Πάντα η πραγματικότητα είναι εδώ για να ξεπερνάει το θέατρο. Τη δουλειά μας πάνω σε αυτό το κείμενο το κοινό της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης την αναγνώρισε και τύχαμε εξαιρετικής ανταπόκρισης. Γι’αυτόν το λόγο σκεφτόμαστε να επαναλάβουμε την παράσταση και του χρόνου στο Θέατρο 104 όπου παίζαμε και φέτος.

 

* Έχει πει η Ειρήνη Μακρή για το Γκλούμ και προσυπογράφω και γω για ολόκληρο το C.for circus: “Είναι ο ήχος της βουτιάς στη θάλασσα, από ψηλό βράχο, που φοβάσαι πριν πέσεις, ενώ οι φίλοι σου είναι ήδη στο νερό και σου φωνάζουν “Έλα!”, είπε. Αυτά τα παιδιά, είναι ένας κι ένας – είναι πολύτιμα, είναι σπουδαία, είναι οικογένεια, είναι ήδη στο νερό και φωνάζουν έλα!” Κάτι τέτοιο είναι λοιπόν οι C.for circus. Είμαστε παρέα και οικογένεια. Σ αυτήν την ομάδα κάνουμε πράγματα που δεν μπορούμε να κάνουμε ατομικά ο καθένας μας σε άλλες παραγωγές. Είναι ο τρόπος να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο τις ανησυχίες μας. Είναι το πάθος και το μεράκι μας και μέσα από αυτήν την ομάδα εκφραζόμαστε απόλυτα ως καλλιτέχνες και ως άνθρωποι. Γιατί το ζήτημα δεν είναι μόνο το πως είμαστε πάνω στη σκηνή και τι αποτέλεσμα παρουσιάζουμε, αλλά και πώς κοινά έχουμε επιλέξει να πορευτούμε ως φίλοι και συνάνθρωποι.

 

* Φέτος ήταν μία γεμάτη για εμένα χρονιά. Είχα την τιμή να παίξω στην κεντρική σκηνή του Εθνικού θεάτρου, στη “Δωδέκατη νύχτα” σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά. Η συμμετοχή μου στη παράσταση αυτή ήταν μια μεγάλη εμπειρία  καθώς οι καθημερινές παραστάσεις με έκαναν να δω αυτό το επάγγελμα κάπως διαφορετικά. Επιπλέον φέτος γίνεται σε επανάληψη η “Σφαγή των Παρισίων”από την Ορχήστρα των μικρών πραγμάτων σε σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη. Η παράσταση αυτή θεωρήθηκε  από τις πιο επιτυχημένες του φεστιβάλ Αθηνών και θα έχουμε τη χαρά να την ξαναπαρουσιάσουμε ως την εναρκτήρια του φετινού φεστιβάλ.

 

* Στη “Σφαγή των Παρισίων” (ένα έργο του Κρίστοφερ Μάρλου που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, όταν 3000 Ουγενότοι σφαγιάστηκαν μέσα σε μία νύχτα από Καθολικούς) προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τη χαρά του κακού που σε όλους φωλιάζει μέσα μας. Ερευνούμε όλες εκείνες τις πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης που σε κάνουν να ξεπερνάς τα όρια και να απολαμβάνεις έναν φόνο. Κατά τη διάρκεια της ερευνάς μας, ήταν συγκλονιστικό το πως η καθημερινότητα μας προσπερνούσε διαρκώς και αυτά για τα οποία εμείς ψάχναμε, στον έξω κόσμο γινόταν σε καθημερινή βάση και ακόμα πιο βίαια από όσο μπορούσαμε οι ίδιοι να φανταστούμε. Είναι ευτύχημα να συνεργάζομαι με μια τέτοια ομάδα ανθρώπων. Και πέρα από την καταπληκτική δουλειά και την έρευνα εις βάθος που γίνεται, αυτό που στο τέλος πάντα μένει είναι ο άνθρωπος. Και στην προκειμένη μιλάμε για εξαιρετικούς ανθρώπους.

 

* Με τη σκηνοθεσία είναι η αλήθεια πως έχω καταπιαστεί κάποιες φορές και με ενδιαφέρει ως προοπτική. Με το γράψιμο από την άλλη είμαστε χρόνια μαλωμένοι. Μαλωμένος είμαι πολύ και με το τραγούδι και δεν μονιάζουμε με τίποτα. Βέβαια η σχέση μου με την μουσική και το ρυθμό γενικά είναι πολύ καλή. Παίζω κρουστά από μικρός, αφού υπήρχαν μέσα στο σπίτι που μεγάλωσα. Μάλιστα το τελευταίο διάστημα δυο φίλες μου, η Βαλέρια Δημητριάδου και η Αθανασία Κουρκάκη με κάλεσαν να συμμετέχω στο μουσικό τους γκρουπάκι (Valsia).

 

* Εκτός από αυτά τα “σπουδαία” έχω σπουδάσει Φυσικός στο Α.Π.Θ. Μετά από χρόνια συνειδητοποίησα πόσο καλό μου έκαναν αυτές οι γνώσεις και η θετική σκέψη στην τέχνη της υποκριτικής. Παράλληλα ο αθλητισμός που για χρόνια ήταν στη ζωή μου ως παίχτης ποδοσφαίρου βοήθησε έντονα στην ανάπτυξη μέσα μου της αξίας της συλλογικής δουλειάς και στο θέατρο.

 

* Η πόλη που μεγάλωσα (Ορεστιάδα) βρίσκεται 20 χλμ. μακριά από την Τουρκία, 40 χλμ. μακριά από την Βουλγαρία και 1000 χλμ. μακριά από την Αθήνα. Είναι η νεότερη πόλη της Ελλάδας και έχει περί τους 30.000 κατοίκους. Το να ζεις σε μια τέτοια πόλη την ανήλικη ζωή σου έχει τα καλά της και τα στραβά της. Το παιχνίδι στις αλάνες, τα δεντρόσπιτα, τα μπακάλικα της γειτονιάς, η φωνή της μάνας το βράδυ για να δει αν είσαι κάπου εκεί γύρω, η επιστροφή από το σχολείο μόνος σου και ας είσαι 6 χρονών, το κλειδί στις πόρτες, οι βόλτες με το ποδήλατο και το μηχανάκι, το φιλικό περιβάλλον δημιουργούν σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα ενός παιδιού. Κάποια στιγμή στα 18 σου αναζητάς περισσότερα πράγματα και ενδιαφέροντα. Εγώ αυτά τα βρήκα στη Θεσσαλονίκη, την οποία και θεωρώ δεύτερό μου σπίτι αφού εζησα εκεί για 10 χρόνια.

 

* Στην Αθήνα απολαμβάνω τις βόλτες με τα πόδια γιατί μπορώ να παρατηρώ τους διαφορετικούς ανθρώπους που κυκλοφορούν σ’αυτήν.

 

* Τους τελευταίους μήνες μάλιστα ασχολουμαι ενεργά με τη φωτογραφία, οπότε η παρατήρηση πολλές φορές καταλήγει και σε αποτύπωση καποιας στιγμής. Επίσης μ’ αρέσει να ανακαλύπτω καινούρια μέρη για φαγητό και η Αθήνα έχει πολλά τέτοια. Αυτό που σίγουρα δεν μ’αρέσει είναι ότι το σουβλάκι εδώ λέγεται καλαμάκι. Η Βικιπαίδια είναι ξεκάθαρη σε αυτό: “Το σουβλάκι είναι χαρακτηριστικό ελληνικό έδεσμα από ψημένα κομμάτια κρέατος.”

 

* Το Αll4fun μ’αρέσει γιατί είναι ίσως το μοναδικό μέσο που στηρίζει τόσο σθεναρά και με αγάπη τους νέους καλλιτέχνες.