Το δημιουργικό παιχνίδι από μέσα το απολαμβάνει περισσότερο.Τα τελευταία χρόνια, όμως, όλο και περισσότερο ασχολείται με το να δημιουργεί, βλέποντας τα δρώμενα από την σκοπιά του σκηνοθέτη.
Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου αποφάσισε να γίνει ηθοποιός, όταν πρωτοβρέθηκε στην Επίδαυρο το καλοκαίρι, που είχε τελειώσει τη Δευτέρα Λυκείου.Και με την πάροδο του χρόνου μεταπήδησε και στο πόστο του σκηνοθέτη.
Από το 2012, μάλιστα, που πρωτοξεκίνησε με τη δική του θεατρική ομάδα να σκηνοθετεί τους Χαλασοχώρηδες συνεχίζει αδιαλείπτως να το πράττει, φροντίζοντας παράλληλα να υπηρετεί την τέχνη της υποκριτικής και ως ηθοποιός.
Ο Κώστας, μάλιστα, με αφορμή και τη συγκεκριμένη συνέντευξη εκτιμά πως το θέατρο θα μπορούσε να λειτουργεί συχνά και ως ένα φόρουμ, όπου μετά τις παραστάσεις μπορούν ν’ ανοίγουν συζητήσεις ανάμεσα σε θεατές και συντελεστές. Κάτι που ενδεχομένως να γίνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά σίγουρα δε γίνεται συστηματικά.
Στο πλαίσιο του «Συγγραφέα του μήνα», το οποίο καθιέρωσε φέτος το Εθνικό Θέατρο σκηνοθετεί το «Σκοινάκι» της Νάντιας Δρακούλα: «Είναι ένα πολύ δυνατό κοινωνικό έργο. Αναφέρεται σε μια περίπτωση σχολικού εκφοβισμού (μπούλινγκ), όμως η ιστορία διαδραματίζεται δεκαοχτώ χρόνια μετά. Η Λιζ επιστρέφει στην πόλη που μεγάλωσε. Είχε φύγει πριν από δεκαοκτώ χρόνια με σκοπό να μην γυρίσει ποτέ. Ψάχνει να βρει κάτι από τον εαυτό της που άφησε όταν ήταν παιδί. Συναντά τους ανθρώπους που έπαιξαν κάποιο ρόλο στη ζωή της και η σκέψη όλων θα γυρίσει για λίγο στο παρελθόν. Πόσο έχουν αλλάξει; Ποιοι πραγματικά είναι και τι επιθυμίες έχουν; Στο τέλος του έργου κανείς πια δεν είναι ίδιος. Στο έργο της η Νάντια Δρακούλα έχει το θάρρος να θίξει στερεοτυπικές αντιλήψεις και συμπεριφορές προσπαθώντας να τις αποδομήσει. Η παράσταση επιχειρεί να κάνει το ίδιο κολυμπώντας σε βαθιά νερά», αναφέρει στο All4fun σε μια σεζόν, όπου συνεχίστηκε η «Μαζώχτρα», την οποία πρωτοσκηνοθέτησε πέρσι, ενώ ο ίδιος παρουσίασε τον «Αυτόχειρα».
Παράλληλα μέσα στο καλοκαίρι θα κυκλοφορήσει και η νέα μικρού μήκους ταινία του Πάρη Πατσουρίδη “Βourbon with milk”, στην οποία συμμετείχε στο ξεκίνημα του χρόνου.* Τελείωσα την δραματική σχολή Βεάκη το 1996. Δεν είναι εύκολο να προσδιορίσω ποια ήταν η εσωτερική διαδρομή των σκέψεων και των επιθυμιών μου μέχρι να φτάσω να πω ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Θυμάμαι όμως ότι το καλοκαίρι πριν πάω στην τρίτη λυκείου είδα για πρώτη φορά παράσταση στην Επίδαυρο και είπα μέσα μου: αυτό θέλω να κάνω. Έχω παίξει δύο φορές στην Επίδαυρο ως ηθοποιός, ελπίζω κάποια στιγμή και να σκηνοθετήσω εκεί. Η πρώτη μου σκηνοθεσία ήταν το 2012 οι «Χαλασοχώρηδες» του Αλ. Παπαδιαμάντη.
* Και η υποκριτική και η σκηνοθεσία είναι δημιουργία. Η τέχνη ως δημιουργία είναι η αποκάλυψη του μη ορατού στο πεδίο της αισθητικής.
* Στο θέατρο, η κρίση έχει απελευθερώσει δυνάμεις. Θεατρικά, είναι μια πολύ δημιουργική περίοδος. Όταν δεν υπάρχουν πολλές δουλειές που να πληρώνουν, δεν έχεις λόγο να περιμένεις, δημιουργείς μαζί με άλλους μια ομάδα και κάνετε τα δικά σας πράγματα. Η ειρωνεία είναι ότι ενώ οι θεατρικές ομάδες έχουν δομή που θυμίζει κομμουνισμό (χωρίς αφεντικά, κοινές αποφάσεις, αυτοοργάνωση) το οικονομικό πλαίσιο που δρουν θυμίζει ακραίο νεοφιλελευθερισμό (κόβεις εισιτήρια, ζεις – δεν κόβεις εισιτήρια, ψόφα). Οι καλλιτέχνες βέβαια είχαν οικονομική κρίση και πριν την κρίση, και ήταν μαθημένοι. Πάντως, αν θέλουμε να έχουμε Τέχνες στην Ελλάδα, πρέπει να φροντίσουμε, οι καλλιτέχνες, κάπως, να μπορούν να ζουν. Το πιο επικίνδυνο όμως για μένα, είναι η ιδρυματοποίηση των Τεχνών. Όταν έχουν λεφτά μόνο τα ιδρύματα, τότε αυτά καθορίζουν τι είναι αισθητικά άξιο και τι όχι. Αυτό είναι πολύ σοβαρό. Τα καλύτερα καλλιτεχνικά μυαλά κινδυνεύουν ή να μείνουν στο περιθώριο ή να ενσωματωθούν στην Εξημερωμένη Τέχνη των ιδρυμάτων.
* Η τέχνη ολοκληρωμένες λύσεις δεν μπορεί να προτείνει, δεν είναι η δουλειά της. Μπορεί όμως να εκφράσει άποψη. Το θέατρο, για να μιλήσω για το αντικείμενό μου, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως φόρουμ. Ένα μέρος δηλαδή όπου μπορούν να γίνουν συζητήσεις με τους θεατές. Η παράσταση μπορεί να ανοίξει μια συζήτηση και μάλιστα όχι θέτοντας ερωτήματα γενικά και αφηρημένα, αλλά κάνοντας την αρχική τοποθέτηση, δηλαδή: Εμείς με την παράστασή μας λέμε αυτό, εσείς τι λέτε; Ήθελα νά ‘ξερα ποιος ήταν ο πρώτος που έβγαλε αυτήν την στερεοτυπική μπαρούφα ότι η τέχνη δεν παίρνει θέση κι ότι θέτει μόνο ερωτήματα…
* Προτιμώ να παίζω από το να σκηνοθετώ. Το θέατρο είναι παιχνίδι και το απολαμβάνω περισσότερο από μέσα παρά απ’ έξω, να το βλέπω. Η σκηνοθεσία βέβαια, όπως κι η υποκριτική, είναι κι αυτή δημιουργία και μου αρέσει πολύ. Θα έλεγα ότι θεωρώ τον εαυτό μου δημιουργό παραστάσεων μαζί με άλλους…
* «Το σχοινάκι» της Νάντιας Δρακούλα ανεβαίνει στο Εθνικό θέατρο, στη σκηνή Ν.Κούρκουλος, στο πλαίσιο του προγράμματος «Συγγραφέας του μήνα» το οποίο περιλαμβάνει τέσσερα ελληνικά έργα νέων συγγραφέων. Τέσσερεις σκηνοθέτες έχουν αναλάβει από ένα έργο, έχοντας στην διάθεσή τους δέκα πολύ καλούς ηθοποιούς, ένα μήνα πρόβες, έξι παραστάσεις και μηδενικό μπάτζετ. Εγώ σκηνοθετώ το τέταρτο έργο του προγράμματος, «Το σχοινάκι», και είμαι επιλογή της συγγραφέως Νάντιας Δρακούλα.
* Όσον αφορά στον θίασο είμαι πολύ τυχερός. Είναι όλοι/ες τους ηθοποιοί δημιουργοί και όχι ηθοποιοί εκτελεστές. Υιοθέτησαν αμέσως έναν ομαδικό τρόπο δουλειάς, συμμετείχαν όλοι στην ανάλυση του κειμένου, αφηγούνται όλοι μαζί την ίδια ιστορία, και κανείς δεν είπε στις πρόβες, η σκηνή μου ή ο ρόλος μου. Το απόλαυσα πραγματικά!
* «Το σχοινάκι» είναι ένα πολύ δυνατό κοινωνικό έργο. Αναφέρεται σε μια περίπτωση σχολικού εκφοβισμού (μπούλινγκ), όμως η ιστορία διαδραματίζεται δεκαοχτώ χρόνια μετά. Η Λιζ επιστρέφει στην πόλη που μεγάλωσε. Είχε φύγει πριν από δεκαοκτώ χρόνια με σκοπό να μην γυρίσει ποτέ. Ψάχνει να βρει κάτι από τον εαυτό της που άφησε όταν ήταν παιδί. Συναντά τους ανθρώπους που έπαιξαν κάποιο ρόλο στη ζωή της και η σκέψη όλων θα γυρίσει για λίγο στο παρελθόν. Πόσο έχουν αλλάξει; Ποιοι πραγματικά είναι και τι επιθυμίες έχουν; Στο τέλος του έργου κανείς πια δεν είναι ίδιος. Στο έργο της η Νάντια Δρακούλα έχει το θάρρος να θίξει στερεοτυπικές αντιλήψεις και συμπεριφορές προσπαθώντας να τις αποδομήσει. Η παράσταση επιχειρεί να κάνει το ίδιο κολυμπώντας σε βαθιά νερά. «Το σχοινάκι» είναι ένα έργο που μιλάει για την αποδοχή της διαφορετικότητας, της δικής μας και των άλλων. Πρόκειται για παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και μακάρι να υπάρξει συνέχεια, όταν ολοκληρωθούν οι προγραμματισμένες παραστάσεις.
* Έχω συνεργαστεί με υπέροχους ανθρώπους και έχω παίξει και σε καλές και σε κακές παραστάσεις. Σίγουρα ξεχωρίζω και συναισθηματικά και καλλιτεχνικά, τις δουλειές που έχουμε κάνει με την ομάδα μας. Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα κάτι άλλο. Θα εκμεταλλευτώ όμως την ευκαιρία για να πω ότι είμαι υπερήφανος για όλους/ες τους ηθοποιούς και τους συντελεστές της παράστασης «Ισορροπία του Νας», για την αξιοπρέπεια τους και τον αγώνα τους να εξηγήσουν και να διεκδικήσουν τα αυτονόητα.
* Φέτος, παίχτηκε για δεύτερη χρονιά σε δική μου σκηνοθεσία η «Μαζώχτρα» του Αργύρη Εφταλιώτη στο θέατρο 104, ενώ σκηνοθέτησα και έπαιξα με την μορφή μονολόγου το διήγημα του Μιχαήλ Μητσάκη «Αυτόχειρ» στο θέατρο Vault.* Η «Μαζώχτρα» το καλοκαίρι θα κάνει περιοδεία σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.θΕ Κοζάνης. Οσο για τον «Αυτόχειρ» θα ξαναπαιχτεί σίγουρα. Υπάρχουν σκέψεις, συζητήσεις, άλλα ακόμα δεν έχει κανονιστεί κάτι.
* Παράλληλα συμμετείχα στο πρόγραμμα του Δη.Θε.Πειραιά «Τρίτο Κουδούνι» σκηνοθετώντας την θεατρική ομάδα του Ειδικού Επαγγελματικού Γυμνασίου Πειραιά στην παράσταση «Οδυσσέα πού είσαι;».
* Στον κινηματογράφο φέτος έπαιξα στη ταινία μικρού μήκους του Πάρη Πατσουρίδη “Bourbon with milk” η οποία θα είναι έτοιμη μέσα στο καλοκαίρι.
* Η σχέση μου με τον χορό και το τραγούδι είναι καλή.* Με το γράψιμο πολύ θα το ήθελα, άλλα δεν έχω πολλές σχέσεις.
* Υπήρξα αθλητής μέχρι τα 20 μου. Έπαιξα μπάσκετ στην ομάδα της γειτονιάς μου Α.Ο.Αμπελοκήπων.* Είναι η ομάδα που τη δεκαετία του 90’ ανέβηκε διαδοχικά όλες τις κατηγορίες μέχρι την Α1, παρέμεινε μία χρονιά στην κατηγορία, και μετά δυστυχώς τις κατέβηκε όλες το ίδιο γρήγορα. Εγώ έπαιξα μέχρι την Γ’ Εθνική (ανεβαίνοντας). Πλέον, όποτε έχω χρόνο παίζω μπάσκετ με την ομάδα του Σ.Ε.Η.
* Στο All4fun μου αρέσουν μεταξύ άλλων τα πάρτυ του…
& Αναλυτικές πληροφορίες για το «Σκοινάκι» ακολουθούν στον εξής σύνδεσμο: http://all4fun.gr/fun/theater/14882-2017-05-02-15-27-23.html
&& Στη συνέντευξη χρησιμοποιήθηκαν φωτογραφίες των Νίκου Βαρδακαστάνη, Γιώργου Βιτσαρόπουλου, Κάρολ Τζάρεκ, Χριστίνας Μπρατούσκα και από τα γυρίσματα της ταινίας του Πάρη Πατσουρίδη, “Bourbon with milk”
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 11/5/2017