Το πρόσωπο της εβδομάδας: Έλενα Μεγγρέλη – Ηθοποιός

Έναν κόσμο, στον οποίο εισήλθε μέσω του τσίρκου και του θέατρου δρόμου. Όταν από τα χρόνια της εφηβείας της είχε συγκροτήσει μια ομάδα και έδινε αυτοσχέδιες παραστάσεις.

Εκεί ήταν όλα χειροποίητα. Από τα κοστούμια, τα σκηνικά, αλλά και τις  υποθέσεις των μελών της. Τότε παρατήρησε ότι της άρεσε να εμπλουτίζει στους χαρακτήρες της φανταστικές συνήθειες, συνθήκες και σχέσεις

Και μετά τις σπουδές της στην κοινωνιολογία βρέθηκε στο μεταπτυχιακό του τμήμα Θεάτρου των Καλών Τεχνών. Εκεί πήρε τα πρώτα μαθήματα υποκριτικής και ήταν πια αναπόφευκτο να γραφτεί και σε δραματική σχολή.

Κάπως έτσι ήρθε και η λογική εξέλιξη, που την έφερε στο Ωδείο Αθηνών. Μετά την αποφοίτησή της ακολούθησαν σημαντικές συνεργασίες, όπως είναι η τωρινή της, αφού συμμετέχει στο «Καθώς ψυχορραγώ» του Φόκνερ σε σκηνοθεσία Σοφίας Φιλιππίδου.«Είναι ένα από τα αριστουργήματα της αμερικάνικης λογοτεχνίας του νομπελιστα Φοκνερ και η μετάφραση του Μένη Κουμανταρέα είναι πραγματικά συναρπαστική. Το έργο γράφτηκε το 1929, την εποχή του Κράχ, όταν ο Φόκνερ δούλευε νυχτοφύλακας.  Ο Φόκνερ έσπασε τους κανόνες της παραδοσιακής λογοτεχνίας εισάγοντας μια νέα φόρμα αυτόματης γραφής. Ο θάνατος της μάνας γίνεται αιτία ζωής και κίνησης για τους εναπομείναντες ήρωες του έργου. Μέσα στη Φύση που διαπέρνα όλο το έργο ανακαλύπτουν τη δική τους φύση και αποκαλύπτουν πάθη, μυστικά, σχέσεις, συγκρούσεις, επιθυμίες και απωθημένα…», αναφέρει στο All4fun, βάζοντας μας εν μέρει στον κόσμο της παράστασης.

Διαθέτοντας μεγάλη εκφραστική γκάμα η Έλενα πρωταγωνίστησε αυτήν τη σεζόν και στην παιδική παράσταση «Τα ταξίδια των Γκιούλιβερ» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μπογδάνου, που ολοκληρώθηκε πριν από λίγες ημέρες με επιτυχία στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Στην τηλεόραση συμμετείχε στις «Ηρωίδες», δείχνοντας τις πτυχές του ταλέντο της, που παραδόξως δεν έχει φανεί ακόμα στον κινηματογράφο. Έχοντας συμμετάσχει σε μία μικρού μήκους ταινία της ευχόμαστε γρήγορα να παίξει και σε μια μεγάλου μήκους ταινία…

* Δε ξέρω τι σημαίνει για μένα υποκριτική- ίσως γιατί είναι κάτι που δεν τελειώνει ποτέ. Είναι μια αέναη αναζήτηση με πολλούς τρόπους και δρόμους αλλά ίσως και κανέναν. Ένα συνεχές ψάξιμο.

* Ένας ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση όπως την αντιμετωπίζουν πλέον σχεδόν όλα τα ελεύθερα επαγγέλματα. Με μεγάλη δυσκολία, αντοχή στις αντιξοότητες, αλληλεγγύη από την οικογένεια και τους φίλους στα δύσκολα, δουλειές και εκτός του αντικειμένου και την αίσθηση της ευλογίας όταν εργάζεσαι και αμείβεσαι για τη δουλειά σου στο αντικείμενο σου.

* Θεωρώ ότι η τέχνη μπορεί να θέσει ερωτήματα και να κινήσει μηχανισμούς της σκέψης χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτήσει. Δεν πιστεύω ότι η λειτουργία της τέχνης είναι να δίνει αυτούσιες απαντήσεις σε οποιοδήποτε ζήτημα.

* Την παρούσα περίοδο συμμετέχω στην παράσταση ΄Καθώς Ψυχορραγώ΄ του Ουιλλιαμ Φόκνερ στο Θέατρο στης οδού Κυκλάδων κάθε Δευτέρα και Τρίτη σε σκηνοθεσία της Σοφίας Φιλιππίδου. Η μετάφραση είναι του Μένη Κουμανταρέα και η διασκευή του μυθιστορήματος είναι της Χλόης Κολλύρη. Παίζουν  η Σοφία Φιλιππίδου, ο Μιχάλης Καλιότσος, ο Κώστας Βασαρδάνης, ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, ο Μιχαήλ Ταμπακάκης, ο Μορφέας Παπουτσάκης και εγώ. Τα σκηνικά είναι της Κυριακής Μαυρογεώργη, τα κουστούμια της Μάγδας Καλορίτη, η μουσική της Γεωργίας Σπυροπούλου, οι φωτισμοί του Νίκου Βλασσόπουλου και πολύτιμοι βοηθοί σκηνοθέτη ήταν η Μαρία Πολύχρόνη και η Δανάη Γκουτκίδου.

* Το έργο αναφέρεται στο ταξίδι που κάνουν ένας πατέρας και τα πέντε παιδιά του- εγώ παίζω την κόρη της οικογένειας- μεταφέροντας το κιβούρι της πεθαμένης μάνας στον Αμερικάνικο Νότο μέσα από περιπέτειες, κινδύνους και κωμικοτραγικά περιστατικά για να την θάψουν στον τόπο καταγωγής της όπως εκείνη το επιθυμεί.

* Το “Καθώς Ψυχορραγώ” είναι ένα από τα αριστουργήματα της αμερικάνικης λογοτεχνίας του νομπελιστα Φοκνερ και η μετάφραση του Μένη Κουμανταρέα είναι πραγματικά συναρπαστική. Το έργο γράφτηκε το 1929, την εποχή του Κράχ, όταν ο Φόκνερ δούλευε νυχτοφύλακας.  Ο Φόκνερ έσπασε τους κανόνες της παραδοσιακής λογοτεχνίας εισάγοντας μια νέα φόρμα αυτόματης γραφής. Ο θάνατος της μάνας γίνεται αιτία ζωής και κίνησης για τους εναπομείναντες ήρωες του έργου. Μέσα στη Φύση που διαπέρνα όλο το έργο ανακαλύπτουν τη δική τους φύση και αποκαλύπτουν πάθη, μυστικά, σχέσεις, συγκρούσεις, επιθυμίες και απωθημένα.

* Τη Σοφία Φιλιπίδου τη γνώρισα ως θεατής στο έργο της ΄Καρφίτσες στα Γόνατα΄της Ρούλας Γεωργακοπούλου. Μετά την παράσταση περιμένοντας τον φίλο μου Χάρη Αττώνη που έπαιζε μαζί της,  η Σοφία μου είπε πως ίσως της κάνω για κάτι ετοιμάζει. Λίγους μήνες αργότερα με πήρε τηλέφωνο, βρεθήκαμε, συζητήσαμε, διαβάσαμε, γνωριστήκαμε μεταξύ μας και καταλήξαμε εντέλει όλοι μαζί μέσα από την συνεργασία και την εμπιστοσύνη να γίνουμε η οικογένεια Μπάντρεν του Αμερικάνικου Νότου.

* Τα χρόνια της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών για μένα ήταν μια μεγάλη και δύσκολη απόφαση που οδήγησε σε μια αναντικατάστατη εκπαιδευτική εμπειρία. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για όλους τους καθηγητές μου και ένα βαθύ δέσιμο με τους συμμαθητές μου. Χαίρομαι πολύ όταν συναντιόμαστε σκηνικά-έχει συμβεί  και εύχομαι να συμβεί πολλές περισσότερες!

* Έχω κάνει μια μικρού μήκους ταινία, το Cavo d΄ oro, του Σιαμάκ Ετεμαντί. Μια ταινία για έναν άντρα (τον Κυριάκο Χατζηιωάννου), μια γυναίκα και μια  βάρκα. Η ταινία γυρίστηκε σε μια απόκρημνη απομονωμένη παραλία-γίναμε ένα με τη θάλασσα και τα βράχια. Εξαιτίας της ταξιδέψαμε στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο της Ελβετίας. Θα ήθελα να κάνω περισσότερο σινεμά.

* Οι «Ηρωίδες» με κέρδισαν αρχικά λόγω του ευφυούς σεναρίου. Μου έδωσαν το πρώτο επεισόδιο για το κάστινγκ και το διάβασα απνευστί με μια φοβερή περιέργεια για τη συνέχεια. Κάθε φόρα ήταν απόλαυση να διαβάζω το καινούργιο επεισόδιο. Οι Ηρωίδες ήταν μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή σε μια άτυχη οικονομική συγκυρία και είναι κρίμα που δεν ολοκληρώθηκαν γιατί όσο περνούσε ο καιρός οι χαρακτήρες και τα συμβάντα εξελίσσονταν με ανατρεπτικό ενδιαφέρον. Ηθοποιοί και συνεργείο δουλέψαμε με πολύ κέφι και σε αντίξοες συνθήκες και κρατάω από αυτήν την εμπειρία όμορφες αναμνήσεις και φιλίες με ανθρώπους που εκτίμησα και συνεργάστηκα άψογα.

* Ενίοτε γράφω, άλλοτε σκέφτομαι σκηνοθετικές ιδέες, μου αρέσει πολύ να τραγουδάω και αγαπώ να χορεύω, κινούμαι σχεδόν πάντα με ποδήλατο και όποτε έχω χρόνο πάω για μπάσκετ στο γήπέδο της γειτονιάς μου.

* Δεν ξεχωρίζω κάποια συνεργασία γιατί κάθε φορά που συναντιέμαι και δουλεύω με μια ομάδα ανθρώπων νιώθω πως κάνω ένα ταξίδι στον εαυτό μου και αυτό είναι κάθε φορά μια ευλογημένη εμπειρία είτε φτάσαμε στον προορισμό μας είτε όχι. Σημασία έχει για μένα πάντα το ταξίδι. Δεν ονειρεύομαι ρόλους και έργα. Μόνο να μπορώ να δουλεύω, να εξελίσσομαι και να ζω από τη δουλειά μου.

* Αγαπώ την Αθήνα γιατί είναι η πόλη που μεγάλωσα, τριγύρισα, ερωτεύτηκα, έκανα φίλους, βόλτες, μάζεψα γάτες, έκλαψα, χάθηκα και τσακώθηκα. Με λίγα λόγια έζησα και ζω. Αλλά είναι ανυπόφορη. Δεν έχει πεζοδρόμια με τεχνικές προδιαγραφές για όλους, δεν έχει ράμπες, δεν έχει ποδηλατόδρομους, δεν έχει πάρκα στις γειτονιές, έχει κίνηση, είναι σε πολλά σημεία της αφρόντιστη και ακαλαίσθητη.

* Το Αll4fun μου αρέσει γιατί είναι μια πλατφόρμα ενημέρωσης για τις ακρόασεις, τις παραστάσεις και τα πρόσωπα του χώρου…

& Αναλυτικές πληροφορίες για το «Καθώς ψυχορραγώ» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/portal/theatre-2/parastaseis/14349-kathos-psyxorrago-sto-theatro-tis-odoy-kykladon-lefteris-vogiatzis.html