Το πρόσωπο της εβδομάδας: Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου – Ηθοποιός

Η εμπιστοσύνη στο ένστικτο της, η διαρκής αναζήτηση και οι στιγμές που ζει φεύγοντας για λίγο από τον εαυτό της και ταξιδεύει κάπου άλλου είναι ο ονειρεμένος της κόσμος. Όπως τον είχε φανταστεί όταν βρισκόταν μικρή να παρακολουθεί τι συνέβαινε πάνω στη σκηνή. Και οι σκέψεις που δημιουργούσε της έμεναν για καιρό. Αποτυπώνονταν στο μυαλό της και με μια σχετική ταύτιση των ηρώων των παιδικών παραστάσεων.

Η Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου μεγάλωσε σ’ ένα περιβάλλον, που αγαπούσε το θέατρο. Στα εφηβικά της χρόνια περίμενε διακαώς τα Σαββατοκύριακα για το εξάωρο μάθημα θεατρικού παιχνιδιού στο πολιτιστικό κέντρο των Αγίων Αναργύρων. Και ευτυχώς μετά τις πανεπιστημιακές της σπουδές στην Πάτρα πάνω στον κλάδο το μικρόβιο της αναζήτησης την έφερε στο κατώφλι του θεάτρου Τέχνης.

Είτε για να χαρίζει αισιοδοξία στους εκάστοτε θεατές, είτε για να τους προβληματίζει ή να τους αφυπνίζει, όπως συμβαίνει σε χρονικά σημεία, όπως το σήμερα. Χωρίς φυσικά εκπτώσεις στη δουλειά της και με άξονα έναν συνεχή αγώνα κινητοποίησης. Και είτε συμμετέχει σε μια παιδική παράσταση, όπως είναι το «Μαγικό βιολί» στο θέατρο Χώρα, είτε στον «Ριχάρδο τον Γ’» στο Σύγχρονο.

Στην πρώτη περίπτωση μπορεί μεν να ερμηνεύει μια γλυκιά παρουσία, όπως η μικρούλα Ρόζα, αλλά διαθέτει τον δυναμισμό να τα βάζει απέναντι στο αυταρχικό καθεστώς του «βασιλιά» πατέρα της.

Και ταυτόχρονα το βράδυ να μεταμορφώνεται σε μια σκληρή Λαίδη «Αννα», η οποία, όμως, σταδιακά χάνοντας τα πάντα στη ζωή της εξελίσσεται σε μια εύθραστη γυναίκα, που τελικά υποτάσσεται στο δυνάστη της.

«Η χαρά μου ήταν μεγάλη για τη συνεργασία με τον Τάκη Τζαμαργιά και γιατί θα καταπιανόμουν μ’ ένα τόσο σπουδαίο κείμενο και μ’ έναν τόσο σημαντικό ρόλο, όπως η Λαίδη Άννα.  Ξεκινάει γεμάτη μίσος και πόνο μέσα σ’ ενα τέτοιο τοπίο, μίσους, φόβου και τυραννίας. Τίποτα δεν την τρομάζει πια. Εχει χάσει τους δικούς της, δε φοβάται πια τίποτα, κλαίει, καταριέται. Στην αρχή υπερτερεί στην μονομαχία με το Ριχάρδο αλλά στη συνέχεια αρχίζει και χάνει το έδαφος κάτω απο τα πόδια της. Είναι κιόλας χαμένη. Ολη αυτή τη διαδρομή προσπαθήσαμε να μελετήσουμε και να δουλέψουμε στις πρόβες, αυτή τη μεταστροφή του χαρακτήρα απο το απόλυτο μίσος, τον θυμό και τις κατάρες στην απόλυτη παράδοση και τελικά στην υποταγή και αυτη η διαδικασία ηταν υπέροχη. Λένε μερικοί οτι ο Σαίξπηρ στα έργα του έχει μιλήσει για τα πάντα. Δεν ηταν δυνατόν, λοιπόν, ενα τέτοιο πνεύμα να μην αναφερθεί στην αιμοσταγή διαφθορά που κρύβεται πίσω απο κάθε στέμμα. Η ανταπόκριση του κόσμου μέχρι τώρα ειναι συγκινητική. Εξάλλου η αγάπη του για το πρόσωπο της Καίτης Κωνσταντίνου, που υποδύεται τον Ριχάρδο είναι τόσο μεγάλη και αληθινή που δικαιολογεί και το βραβείο που πήρε για την εξαιρετική ερμηνεία της στην απονομή των φετινών βραβείων του Αll4fun», αναφέρει η Τζωρτζίνα, που απολαμβάνει φυσικά και τη συμμετοχή της στο «Μαγικό Βιολί».

«Εκεί είμαστε μια παρέα φίλων και συνεργατών, όπως ο σκηνοθέτης Γιάννης Κωνσταντακόπουλος. Είναι η πρώτη μας απόπειρα στο παιδικό και το στοίχημα κερδήθηκε. Η ανταπόκριση του κόσμου είναι μεγάλη και ζεστή!  Στην παράσταση υποδύομαι τη Ρόζα, την κόρη του βασιλιά που παρά τις συνθήκες απαγόρευσης που έχει επιβάλει στην πολιτεία ο πατέρας της μετά το θάνατο της μητέρας της, εκείνη δεν παραιτείται, δε χάνει την ελπίδα και την όρεξη για ζωή και γέλιο και προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο και να βρεί τρόπους να επαναφέρει την αρμονία και την ομορφιά στην πολιτεία. Αντιστέκεται στο φόβο και στον αυταρχισμό, έχει τα μάτια της ανοιχτά και συναντά τον “ξένο” που θα τους μαγέψει όλους και θα τους ελευθερώσει με τους μαγικούς ήχους του βιολιού».

Έχοντας αρκετά σημαντικές συνεργασίες στη μέχρι τώρα καριέρα της, όπως στην «Ηλέκτρα» του Πίτερ Στάιν η Τζωρτζίνα, που δε ξεχνάει ποτέ τα όμορφα της χρόνια στο Θέατρο Τέχνης ευελπιστεί να παίξει περισσότερο και στην άλλη μεγάλη της αγάπη, τον κινηματογράφο. Της το ευχόμαστε ολόψυχα και γιατί καλλιτέχνες με τη δική της ευγένεια πρέπει και να ανταμείβονται…

* Θυμάμαι ήμουν αρκετά μικρή οταν αρχίσαμε να πηγαίνουμε με τους γονείς μου τα Σαββατοκύριακα στο θέατρο. Στα παιδικά μου μάτια η σκηνή γινόταν κάθε φορά ενας καινούριος κόσμος που αποτυπωνόταν στη σκέψη μου για μέρες, συζητούσα για την παράσταση και ταυτιζόμουν πολλές φορές με τους ήρωες μιας παιδικής παράστασης για πολύ καιρό. Απο τα βασικά κίνητρα που με ώθησαν στο να ασχοληθώ με το θέατρο ηταν η αγάπη των γονιών μου για αυτό. Τα καλοκαίρια στη Ζάκυνθο, στον τόπο καταγωγής μου, η θεατρική παράδοση ήταν τόσο έντονη που μας ένωνε όλους φίλους και συγγενείς σε μεγάλα τραπέζια μιμούμενοι το λαικό θέατρο-τις ομιλίες, αυτοσχεδιάζοντας και οργανώνοντας σκετς και παραστάσεις. Επίσης στις πρώτες τάξεις του σχολείου περιμέναμε τις γιορτές για να ντυθούμε και να οργανώσουμε το πρόγραμμα της γιορτής.

* Στα εφηβικά μου χρόνια όμως είχα τη μεγάλη χαρά να ξεκινήσω τα μαθήματα θεατρικού παιχνιδιού στο πολιτιστικό κέντρο των Αγίων Αναργύρων και με μια πολύ καλή παρέα παιδιών-που κρατάει μέχρι σήμερα-και δασκάλα μας τη Σοφία Κορώνη να έρθουμε σε επαφή με την τέχνη του Θεάτρου. Μας έφερε σε επαφή με κείμενα που δεν είχαμε ξανακούσει, αρχίσαμε να δουλεύουμε την αναπνοή μας και να καταπιανόμαστε με Σαιξπηρικά κείμενα ανεβάζοντας αρκετές θεατρικές παραστάσεις. Η χαρά μας ήταν τεράστια και περιμέναμε με αγωνία να έρθει το Σαββατοκύριακο να πάμε για 6ωρο μάθημα! Κάποια στιγμή λίγο πριν τα 18 ταλαντεύτηκα ανάμεσα στο χορό και στην υποκριτική, ήθελα να δώσω εξετάσεις στην κρατική σχολή χορού αλλα τελικά έδωσα πανελλήνιες, πέρασα στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του πανεπιστημίου της Πάτρας και μετά απο τέσσερα χρόνια φοιτητικής ζωής επέστρεψα στην Αθήνα και μπήκα στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης.

* Η δουλειά μας είναι μια διαρκής αναζήτηση. Μέσα σ’ αυτήν την αναζήτηση πλανόνται και πολλά ερωτήματα όπως τι καλούμαστε να κάνουμε σε αυτή τη δουλειά, πώς γίνεται να υποδυόμαστε κάποιον άλλο, πόσο εμείς είμαστε και πόσο ο ρόλος. Ολες αυτές οι απορίες, οι ανασφάλειες και τα ερωτηματικά τα αναζητούμε σε κείμενα διαχρονικά και κλασικά και διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντάς τα σε μαγεύουν, υπάρχουν στιγμές που νιώθεις γεμάτος, που δεν ξέρεις αν τα πήγες καλά ή όχι σε μια παράσταση αλλά σαν να μην έχει και πολύ σημασία. Αυτό είναι νομίζω υποκριτική για μένα, να εμπιστεύεσαι το ενστικτό σου να μελετάς και να ζεις αυτές τις στιγμές που φεύγεις για λίγο απο σένα και ταξιδεύεις κάπου αλλού…

* Είναι μέσα στη φύση της δουλειάς του ηθοποιού να ποιεί το ήθος, στη συγκεκριμένη περίπτωση και χρονική στιγμή να περνάει αισιόδοξα μηνύματα προς τα έξω. Η κρίση κάποτε θα περάσει όπως έχουν περάσει τόσα και τόσα άσχημα γεγονότα κατα καιρούς στην ιστορία και που τα συναντάμε σε πολλά θεατρικά κείμενα. Είναι ο κύκλος της ιστορίας,της ίδιας της ζωής. Εμείς σ’ αυτόν το χώρο πάντα βιώναμε την ανασφάλεια της δουλειάς. Σήμερα έχω και αύριο ίσως δεν έχω. Ετσι ήταν πάντα και ο αγώνας που απαιτείται ειναι διαρκής.Εχει όμως αλλάξει το οικονομικό κομμάτι είτε σε επίπεδο συμφωνίας είτε σε επίπεδο τήρησης της συμφωνίας. Οι περισσότερες δουλειές κλείνονται με ποσοστά επι των εισιτηρίων κατι που δεν συναντούσες συχνά τα προηγούμενα χρόνια. Αν έχει κόσμο η παράσταση ίσως βγούν κάποια χρήματα και στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να τα πάρεις άμεσα. Παρόλα αυτά οι λογαριασμοί, τα έξοδα, τα ενοίκια συνεχίζουν να τρέχουν με ταχύτατους ρυθμούς! Το μόνο σίγουρο είναι πως με αυτό το επάγγελμα δε θα γίνουμε ποτέ πλούσιοι!

* Ο ρόλος της τέχνης ανέκαθεν ήταν όχι μόνο να ψυχαγωγήσει και να διασκεδάσει αλλα να αφυπνήσει και να προβληματίσει το λαό.Δεν είναι τυχαίο που ολα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα όπου επικράτησαν επέμειναν τόσο σχολαστικά στη λογοκρισία ή και στην απαγόρευση διάφορων μορφών έκφρασης της τέχνης. Η τέχνη ειναι η κινητήριος δύναμη στη ζωή μας αφού μας δίνει αισιοδοξία, ελπίδα αλλά το σπουδαιότερο μας προτρέπει για πιο ενεργό συμμετοχή του λαού στα προβλήματα που τον απασχολούν. Ειδικά το θεατρικό ρεπερτόριο είναι γεμάτο απο τέτοια παραδείγματα προσωπικών αλλα και συλλογικών επεμβάσεων των ανθρώπων στα δρώμενα της ζωής. Η περίπτωση του Προμηθέα για παράδειγμα μας προτρέπει να μη φοβόμαστε να έρθουμε σε σύγκρουση με οτι θεωρείται ισχυρό και αδιαμφισβήτητο οταν αυτό είναι άδικο.Και αυτή ειναι η τόνωση που χρειάζεται η χώρα μας αυτή τη κρίσιμη στιγμή. Το ευχάριστο είναι οτι όλο και περισσότερος κόσμος πάει στο θέατρο,πολύ νέοι άνθρωποι στρέφονται στο θέατρο είτε για να εκφραστούν είτε για να βρούν τη δική τους ταυτότητα. Να μιλήσουν και να θέσουν ερωτήματα.

* Ο Ριχάρδος Γ΄ προέκυψε ξαφνικά. Ένα απόγευμα με πήρε ο Τάκης Τζαμαργιάς τηλέφωνο, συναντηθήκαμε, κάναμε αναγνώσεις του έργου και κλείσαμε τη δουλειά. Η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη πρώτα απο όλα για τη συνεργασία αλλά και γιατί θα καταπιανόμασταν μ’ ενα τόσο σπουδαίο κείμενο και μ’ έναν τόσο σημαντικό ρόλο. Στην παράσταση υποδύομαι τη Λαίδη Αννα, έναν κλασικό και σπουδαίο ρόλο. Η σκήνη Ριχάρδου-Αννας θεωρείται – σε έκταση – από τις μεγαλύτερες σκήνες του παγκόσμιου θεάτρου. Θεωρώ πως και απο δραματουργικής άποψης όμως ειναι μια μεγαλειώδης σκηνή. Η Λαίδη Αννα θρηνεί πάνω απο το πτώμα του πεθερού της, ο Ριχάρδος της έχει σκοτώσει και τον άντρα της και τον πατέρα της και σ’ αυτήν την σκηνή πείθει αυτή τη γυναίκα να πλαγιάσει με τη θέλησή της στο κρεβάτι του! Η Λαίδη Αννα ξεκινάει γεμάτη μίσος και πόνο μέσα σ’ ένα τέτοιο τοπίο, μίσους, φόβου και τυραννίας. Ετσι μέσα σε αυτό το πλαίσιο τίποτα δεν την τρομάζει πια. Εχει χάσει τους δικούς της,δε φοβάται πια τίποτα, κλαίει, καταριέται.

* Στην αρχή υπερτερεί στην μονομαχία με το Ριχάρδο, αλλά στη συνέχεια αρχίζει και χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Είναι κιόλας χαμένη. Όλη αυτή τη διαδρομή προσπαθήσαμε να μελετήσουμε και να δουλέψουμε στις πρόβες, αυτή τη μεταστροφή του χαρακτήρα απο το απόλυτο μίσος,τον θυμό και την κατάρες στην απόλυτη παράδοση και τελικά στηνυποταγή και αυτη η διαδικασία ηταν υπέροχη. Ο έμμετρος λόγος στα έργα του Σαίξπηρ ειναι καθαρά ποιητικός, ο ρυθμός παίζει τεράστιασημασία πάνω στη δουλειά του κειμένου και ο λόγος είναι προτίστης σημασίας. Αν ειπωθεί, τονιστεί και κατανοηθεί το κείμενο αυτό δε χρειάζεται τίποτα άλλο.Το κείμενο απο μόνο του λέει τα πάντα. Ετσι δουλέψαμε με τον Τάκη και αυτό αποτέλεσε το μεγαλύτερο στοίχημα, ο λόγος μας απασχόλησε πολύ, δουλέψαμε/σε όσο χρόνο μπορούσαμε να βρούμε/το ρυθμό και τη σωστή τοποθέτηση των λέξεων. Αλλωστε η μετάφραση του Κ. Καρθαίου ειναι αριστουργηματική, ίσως απο τις πιο πιστές και καθαρές μεταφράσεις αυτού του έργου.

* Λένε μερικοί ότι ο Σαίξπηρ στα έργα του έχει μιλήσει για τα πάντα. Δεν ήταν δυνατόν λοιπόν ενα τέτοιο πνεύμα να μην αναφερθεί στην αιμοσταγή διαφθορά που κρύβεται πίσω απο κάθε στέμα, πίσω απο κάθε θρόνο οποιασδήποτε εξουσίας. Όσο κ αν αυτές οι καταστάσεις μας φαίνονται γνωστές, η μαγεία του θεάτρου κεντρίζει πάντα βαθύτερα το θεατή και τον κάνει να βγαίνει από την αίθουσα προβληματισμένος περισσότερον από πριν.

* Η συνεργασία τόσο με τον Τάκη Τζαμαργιά, την Καίτη Κωνσταντίνου και με τον υπόλοιπο θίασο ήταν ενα δώρο. Τον Τάκη τον γνώρισα πριν μερικά χρόνια οταν ηταν διευθυντής στο δημοτικό θέατρο του Πειραιά και παρουσιάσαμε τους Καυγάδες στην Κιότζα σε σκηνοθεσία Β.Παπαβασιλείου. Ηδη απο τότε αναγνώρισα πως πρόκειται για έναν άνθρωπο πολύ ευθύ, καθαρό και απόλυτα ειλικρινή.

* Τον γνώρισα λοιπόν φέτος και σαν σκηνοθέτη και δάσκαλο και τα πράγματα που πήρα απο αυτόν θα μου μείνουν και θα τα κουβαλώ μαζί μου. Πρόβες και συναντήσεις με ευγένεια και σεβασμό, διακριτικότητα και πάντα άπλετο χώρο για να προτείνουμε και να δοκιμάσουμε πράγματα. Χωρίς ντροπές αλλά πάντα με μια αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς.

* Η ανταπόκριση του κόσμου μέχρι τώρα ειναι συγκινητική. Αν και δεύτερη χρονιά παραστάσεων, ο κόσμος ανταποκρίνεται πολύ θετικά και ένθερμα και αυτό μας δίνει χαρά για να συνεχίσουμε. Εξάλλου η αγάπη του κόσμου για το πρόσωπο της Καίτης Κωνσταντίνου είναι τόσο μεγάλη και αληθινή που δικαιολογεί και το βραβείο που πήρε για την εξαιρετική ερμηνεία της στην απονομή των φετινών βραβείων του All4fun!

* Στο Μαγικό βιολί (κείμενο της Μ.Γραμματικάκη) είμαστε μια παρέα φίλων και συνεργατών που κάποιοι απο μας γνωριζόμαστε πολλά χρόνια,απο τα φοιτητικά μας χρόνια στην Πάτρα. Με το Γιάννη Κωνσταντακόπουλο μας συνδέει φιλία και συνεργασία πολλών χρόνων, έχουμε αναπτύξει ενα κώδικα επικοινωνίας δικό μας που δουλεύουμε χρόνο με το χρόνο και πειραματιζόμαστε κάθε φορά σε καινούρια πράγματα. Ξεκινήσαμε στην Πάτρα σχηματίζοντας τότε τη θεατρική ομάδα του τμήματος Θεατρικών σπουδών και η πρώτη μας παράσταση ηταν το Κεκλεισμένων των Θυρών του Σάρτρ στο θέατρο Λιθογραφείον. Μετά ασχοληθήκαμε πολύ με το devised theatre /και με τη βοήθεια και στήριξη πολλών ανθρώπων, φίλων και καθηγητών παρουσιάζαμε στην Πάτρα αλλά και στην Αθήνα πολλές και αγαπημένες δουλειές που είχαν πολύ προσωπική αγάπη και μεράκι.

* Πρώτη μας απόπειρα το παιδικό θέατρο/με την ομάδα αυτή και το στοίχημα κερδήθηκε, γιατί περάσαμε υπέροχα καθ’όλη τη διαδικασία των προβών, δεθήκαμε πολύ με όλα τα παιδιά και η ανταπόκριση του κόσμου είναι μεγάλη και ζεστή! Τα παιδιά ξετρελαίνονται τόσο πολύ με τα τραγούδια (μουσική του Ν. Ξανθούλη), τα video και την ατμόσφαιρα του παραμυθιού που η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι να τα βλέπεις μετά την παράσταση να ψιθυρίζουν τραγούδια και να φεύγουν απο το θέατρο με τεράστια χαμόγελα χαράς!

* Στην παράσταση υποδύομαι τη Ρόζα, την κόρη του βασιλιά που παρά τις συνθήκες απαγόρευσης που έχει επιβάλει στην πολιτεία ο πατέρας της μετά το θάνατο της μητέρας της, αυτή δεν παραιτείται, δε χάνει την ελπίδα και την όρεξη για ζωή και γέλιο και προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο και να βρεί τρόπους να επαναφέρει την αρμονία και την ομορφιά στην πολιτεία. Αντιστέκεται στο φόβο και στον αυταρχισμό, έχει τα μάτια της ανοιχτά και συναντά τον “ξένο” που θα τους μαγέψει όλους και θα τους ελευθερώσει με τους μαγικούς ήχους του βιολιού.

*  Ο κινηματογράφος είναι μεγάλη μου αγάπη. Βλέπω πάρα πολλές ταινίες μέσα στην εβδομάδα, κυρίως στο σπίτι αλλά και στις αίθουσες. Αγαπώ τον Ευρωπαικό και τον Ελληνικό κινηματογράφο και θεωρώ πως γίνονται στην Ελλάδα αξιόλογες ταινίες, κάθε χρόνο περισσότερες και όλο και πιο ενδιαφέρουσες. “Θέλω” είναι ο τίτλος της ταινίας που ολοκληρώσαμε τα γυρίσματα το χειμώνα και την περιμένουμε.Το σενάριο είναι του Μ.Κωνσταντινίδη και τα γυρίσματα γίνανε στην Κωνσταντινούπολη. Την αγαπήσαμε πολύ αυτή τη δουλειά. Με το Μιχάλη ήμασταν συμφοιτητές στο Θέατρο Τέχνης και όταν μου πρότεινε να παίξω στην ταινία πέταξα απο τη χαρά μου. Η διαδικασία της έρευνας και των γυρισμάτων στην μαγική Κωνσταντινούπολη ηταν πολύ όμορφη εμπειρία. Η Κωνσταντινούπολη είναι μια υπέροχη πόλη. Εκμεταλλευτήκαμε όσο μπορούσαμε ολη της την ομορφιά και τη μυσταγωγία στα πλάνα δουλεύοντας και ψάχνοντας πολύ καθημερινά. Δεν έχει τύχει να κάνω περισσότερα πράγματα στον κινηματογράφο αν και το θέλω πολύ. Οπωσδήποτε είναι μέσα στα ενδιαφέροντά μου.

* Στην τηλεόραση έχω δύο συμμετοχές σε τηλεοπτικές σειρές, στην “Κλινική περίπτωση” τα γυρίσματα της οποίας γίνανε στην όμορφη Καρδαμύλη και περάσαμε υπέροχα και στο “Δια Ταύτα” , τα αυτοτελή επεισόδια δικαστικών υποθέσεων βασισμένα στο παλιό και αγαπημένο “Ομιλείτε παρακαλώ”. Στην τηλεόραση με τράβηξε και ο χώρος της διαφήμισης. Τελειώνοντας τη σχολή πήγαινα κατα καιρούς σε κάποια casting διαφημιστικά και απο τη στιγμή που έκλεισα την πρώτη μετά ακολούθησαν κι άλλες πολλές. Επιπλέον φέτος συμμετείχα ως βοηθός σκηνοθέτη στα γυρίσματα μιας αξιόλογης σειράς της ΕΡΤ με τίτλο “ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ” γνωρίζοντας απο κοντά αξιόλογους ανθρώπους των εικαστικών τεχνών που το έργο τους αναγνωρίζεται παγκοσμίως. Επίσης κάνω και μεταγλωττίσεις για σειρές της Disney. Μ’ ενδιαφέρει πολύ η μαγεία της αλλαγής της φωνής.

* Νομίζω πως έχω να θυμάμαι μόνο καλές στιγμές απο τις περισσότερες συνεργασίες μου μέχρι σήμερα, κάποιες τις αγάπησα πολύ και θα μου μείνουν αξέχαστες! Η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά ηταν στο Θέατρο Τέχνης με το Νίκο Μαστοράκη. Εκεί είχα τη χαρά να κάνω την Ερμία στο “Ονειρο” μια διασκευή πάνω στο Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας του Σαίξπηρ, που εκτός του οτι είχε πολυ μεγάλο ενδιαφέρον ηταν για μας που ήμασταν τότε ακόμα φοιτητές της σχολής μεγάλο σχολείο το να δουλεύεις και να κάνεις τα πάντα μόνος σου για την παράσταση. Θυμάμαι κάναμε τα φροντιστήρια της σκηνής,φορτώναμε τα φορτηγά..μάθαμε πολλά!

* Μετά ήρθε ο Πέτερ Στάιν με την “Ηλέκτρα” και η χαρά εκτοξεύθηκε γιατί τότε πραγματοποιήθηκε ενα όνειρο!  Δεθήκαμε τόσο πολύ με ολο το θίασο σε αυτη την παράσταση που ακόμα και τώρα μετά απο τόσα χρόνια έχουμε να το λέμε! Είχαμε δεθεί ήδη απο την Ιταλία στο κτήμα του που κάναμε τις πρόβες και μετά φυσικά σε όλη την περιοδεία, στην Επίδαυρο αλλα και στα δύο υπερατλαντικά ταξίδια, στην Νέα Υόρκη και στην Κορέα. Το πρόγραμμα των προβών και η μέθοδός του στην Ιταλία ηταν αυστηρό αλλά ταυτόχρονα και πολύ δημιουργικό. 

* Τα χρόνια στο Τέχνης είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο απο μόνο του.Πολύ όμορφα και κάποιες στιγμές αρκετά δύσκολα. Αυτό όμως είναι που μένει στο τέλος. Ευτυχώς είχαμε ενα ωραίο και δεμένο έτος, με πολύ χιούμορ και τελείως διαφορετικές προσωπικότητες και αυτό έδινε μια πολυμορφία στο τμήμα με εναν ιδιαίτερο και πολύ αγαπητό χαρακτήρα. Δυστυχώς δεν έχουμε κρατήσει επαφές όλοι με όλους αλλά οι αναμνήσεις είναι πολύ ζωντανές. Θυμάμαι πάρα πολλά ξενύχτια σε σπίτια συμφοιτητών να δουλεύουμε ρόλους μέχρι το πρωί και να περνάμε τόσο καλά που θέλαμε να το επαναλαμβάνουμε συνέχεια! Πολύ ωραία χρόνια!

* Οταν σκέφτομαι οτι θεατρικά έργα έχουν γράψει ο Σοφοκλής,ο Σαίξπηρ, ο Τσέχωφ…η σκέψη μου να γράψω κ εγώ αμέσως περιορίζεται. Δεν το έχω ακόμα τολμήσει. Μπορεί κάποτε να γίνει σήμερα, όμως δεν είναι ορατό. Το ίδιο ισχύει και για τη σκηνοθεσία. Πιστεύω οτι έχω ακόμη να μάθω πολλά μέχρι να φτάσω στο σημείο να πω οτι μπορώ να αναλάβω αυτήν την ευθύνη.

* Ο χορός και ο αθλητισμός όμως ηταν πάντα μέσα στη ζωή μου,με διαλείμματα και ξαναξεκινήματα και αλλάζοντας κάθε φορά είδος. Τα τελευταία χρόνια όμως γυμνάζομαι καθημερινά και συστηματικά και αυτό μου δίνει τρομερή δύναμη και ευεξία και με βοηθάει πολύ στη δουλειά,σε περιόδους απαιτητικών προβών. Ενα κομμάτι όμως που δεν με είχα ανακαλύψει όμως και με γοήτευσε τώρα ειναι η ενασχόλησή μου με ένα μουσικό όργανο.

* Εχω ξεκινήσει μαθήματα βιολοντσέλλο και εχω μαγευτεί με το κόσμο της μουσικής και των εγχόρδων. Απαιτεί πάρα πολλές ώρες καθημερινής μελέτης όμως κατι που αυτή την περίοδο με τις παραστάσεις δεν προλαβαίνω να την κάνω αλλά ελπίζω σε κάποια χρόνια να μπορώ να παίζω ένα κομμάτι…

* Μου αρέσει η Αθήνα, την αγαπώ πολύ. Μαγεύομαι και απο άλλες χώρες, με γοητεύει η ιδέα να έμενα κάποια χρόνια κάπου αλλού σε μια ωραία πόλη του εξωτερικού αλλά δεν το κάνω, δε θέλω να αφήσω αυτήν την πόλη. Είναι και αυτή μια αιώνια πόλη!! Εχει κάτι που με μαγνητίζει, τα βράδια στην πλάκα, στο κέντρο της πόλης, ο καιρός και ο ουρανός της και το πιο σημαντικό οι δικοί μου άνθρωποι εδώ,η οικογένεια και οι φίλοι μου.

* Στο All4fun αρχικά μου αρέσει ο τίτλος!! Μ΄αρέσει η ευγένεια των ανθρώπων, η αληθινή αγάπη για αυτό που κάνετε, η στήριξη νέων παιδιών και νέων ομάδων και παραστάσεων και το έξυπνο και ευφυές χιούμορ σας! Είστε υπέροχοι!

& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το “Μαγικό βιολί” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://all4fun.gr/fun/theater/13350-2016-08-28-12-05-48.html