Από παιδικό όνειρο έγινε πλάνο ζωής. Ξεκίνησε σαν παιχνίδι πίσω από τις κουρτίνες της κουζίνας στο πατρικό της σπίτι για να καταλήξει στη σκηνή. Και μέσω της υποκριτικής πλέον έχει την ευκαιρία να μαθαίνει συνεχώς, να ερευνά τη φύση, τον εαυτό της, τα όρια της, τους ανθρώπους.
Για τη Ξένια Αλεξίου η περσινή συμμετοχή της στη «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» ήταν μια εξαιρετικά ευτυχής συγκυρία και ο χαρακτήρας της, η Μαρία της έδωσε τη δυνατότητα να ξεπεράσει τις ντροπές της.
Κατάφερε, μάλιστα, με χαρακτηριστική μαεστρία να υποδυθεί μια αρκετά μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα, πραγματοποιώντας μια από τις καλύτερες ερμηνείες της θεατρικής σεζόν 2015-16.
Τώρα θα έχει την ευκαιρία να ενώσει ξανά τις δυνάμεις της με την υπόλοιπη ομάδα στην επανάληψη της «Αρρώστιας της νιότης», που παίχθηκε για λίγο καιρό την άνοιξη και θα επαναληφθεί στο ΤempusVerum-Εν Αθήναις στο νέο χώρο του σκηνοθέτη της παράστασης Δημήτρη Λάλο στο Γκάζι.
«Η εμπιστοσύνη που μου έχει δείξει ο Δημήτρης Λάλος είναι για μένα δώρο, του είμαι ευγνώμων. Η συνεργασία μου μαζί του με προκαλεί συνεχώς να ανεβάζω τον πήχη. Στη Στέλλα δε μας απασχόλησε πρακτικά η ταινία του Κακογιάννη. Ασχοληθήκαμε με το θεατρικό του Ιάκωβου Καμπανέλλη που προϋπήρχε και τυχαίνει να έχει σημαντικές διαφορές με το σενάριο της ταινίας. Οπότε σταθήκαμε στην προσωπική μας έρευνα πάνω στην εποχή, στους χαρακτήρες του έργου, στην ατμόσφαιρα της παράστασης», αναφέρει στο Αll4fun η Ξένια πριν μας εισάγει στον κόσμο της «Αρρώστια της νιότης», που κάνει πρεμιέρα στις 30 Σεπτεμβρίου: «Είναι ένα έργο με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Παρακολουθούμε μια ομάδα φοιτητών ιατρικής στη Βιέννη το 1923 λίγα χρόνια μετά τη λήξη του Ά παγκοσμίου πολέμου. Η νεολαία αυτή, παραδομένη στην ζοφερή ατμόσφαιρα ενός απερχόμενου πολέμου, αμφισβητεί και τελικά μηδενίζει την ανθρώπινη αξία, εθίζεται στα παιχνίδια εξουσίας και αυτοκαταστρέφεται. Είναι μια παράσταση που χτυπάει το καμπανάκι του κινδύνου, εμπεριέχει ένα σημαντικό μήνυμα για την εποχή που γράφτηκε. Το ίδιο καμπανάκι χτυπάει και σήμερα. Πολύ τρομακτική αυτή η ομοιότητα…»
* Η υποκριτική ξεκίνησε πίσω από τις κουρτίνες της κουζίνας στο πατρικό μου σπίτι.. ήμουν από εκείνα τα παιδιά που ονειρευόμουν ότι όταν μεγαλώσω θα γίνω ηθοποιός. Ξεκίνησα διερευνητικά ένα θεατρικό εργαστήρι στη Θεσσαλονίκη όταν ενηλικιώθηκα και κατάλαβα ότι δεν ήταν ένα παιδικό όνειρο, είναι πλάνο ζωής.
* Υποκριτική για μένα σημαίνει μαθαίνω. Μέσω της υποκριτικής μου δίνεται η δυνατότητα να ερευνώ τον άνθρωπο, τη φύση, τον εαυτό μου, τα όριά μου. Είναι για μένα η ευκαιρία μου να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
* Κρίση στο συγκεκριμένο χώρο απ’ ότι καταλαβαίνω υπήρχε πάντα, δεν είναι κάτι καινούριο. Μιλάω για την οικονομική κρίση γιατί όσον αφορά στη γενικότερη κρίση η τέχνη παραμένει πηγή έμπνευσης και διαλόγου παρά τις αντιξοότητες
* Θεωρώ ότι η τέχνη μπορεί να πυροδοτήσει διαδικασίες, μπορεί να επηρεάσει, να διαμορφώσει καταστάσεις, ανθρώπους, συνειδήσεις. Στην τέχνη οφείλουμε να παίρνουμε θέση, έχουμε μεγάλη ευθύνη όταν χρησιμοποιούμε αυτό το βήμα.
* Η “Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» ήταν μια εξαιρετικά ευτυχής συγκυρία από πολλές πλευρές…. Οι άνθρωποι που συνεργάστηκα, το κλίμα της παράστασης, τα τραγούδια, η όρεξη όλων για δουλειά. Αυτή η δουλειά ήταν ένα «θερμοκήπιο».
* Για τη «Μαρία» έπρεπε να κάνω ένα μεγάλο βήμα, να ξεντραπώ. Έμοιαζε να είναι μακριά από μένα αλλά δεν ήταν. Τα βρήκαμε οι δυο μας..
* Η «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» προϋπήρχε της «Στέλλα» του Κακογιάννη. Ο Καμπανέλλης είχε γράψει ένα υπέροχο θεατρικό έργο πριν το διασκευάσει για τις ανάγκες της ταινίας. Ο Δημήτρης Λάλος και η ομάδα ασχοληθήκαμε με το θεατρικό που τυχαίνει να έχει σημαντικές διαφορές με το σενάριο της ταινίας. Οπότε δεν μας απασχόλησε πρακτικά η ταινία, σταθήκαμε στην προσωπική μας έρευνα πάνω στην εποχή, στους χαρακτήρες του έργου, στην ατμόσφαιρα της παράστασης.
* Η «αρρώστια της νιότης» είναι ένα έργο με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Παρακολουθούμε μια ομάδα φοιτητών ιατρικής στη Βιέννη το 1923 λίγα χρόνια μετά τη λήξη του Ά παγκοσμίου πολέμου. Η νεολαία αυτή, παραδομένη στην ζοφερή ατμόσφαιρα ενός απερχόμενου πολέμου, αμφισβητεί και τελικά μηδενίζει την ανθρώπινη αξία, εθίζεται στα παιχνίδια εξουσίας και αυτοκαταστρέφεται.
* Στην παράσταση αυτή όλη η ομάδα, ξεκινώντας από τον σκηνοθέτη, έχει κάνει ένα βήμα παρακάτω. Είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση για το συγκεκριμένο έργο.
* Η «αρρώστια της νιότης» χτυπάει το καμπανάκι του κινδύνου, εμπεριέχει ένα σημαντικό μήνυμα για την εποχή που γράφτηκε. Το ίδιο καμπανάκι χτυπάει και σήμερα. Πολύ τρομακτική αυτή η ομοιότητα..
* Η ομάδα μας αποτελείται από ανθρώπους με πάθος για το θέατρο, αφοσιωμένους, που αντιμετωπίζουν υπεύθυνα αυτό που κάνουν. Υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ μας και αυτό μας βοηθάει να ρισκάρουμε, να πειραματιζόμαστε, έχουμε την ελευθερία να κάνουμε λάθη. Είναι πολύ σημαντική η απόφαση να συνεχίσουμε να δουλεύουμε μαζί αλλά έχουμε δρόμο να διανύσουμε.
* Έχω να θυμάμαι πολύ ωραίες στιγμές από την πρώτη μου επαγγελματική δουλειά στο θέατρο, με τον πρώτο μου δάσκαλο τον Πάνο Παπαγεωργόπουλο. Η δουλειά εκείνη, οι «Τρωάδες- Emergency Landing», με βοήθησε να βρω τον εαυτό μου επί σκηνής, με σηματοδότησε σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη. Είναι βαθιά ριζωμένη εμπειρία μέσα μου, με ακολουθεί παντού από τότε.
* Αργότερα η εμπιστοσύνη που μου έδειξε ο Δημήτρης Λάλος ήταν για μένα δώρο, του είμαι ευγνώμων. Η συνεργασία μου μαζί του με προκαλεί συνεχώς να ανεβάζω τον πήχη. Θα ήθελα κάποια στιγμή να ασχοληθώ με αρχαία κείμενα αλλά πρωτίστως με ενδιαφέρει να κάνω δουλειές που με προχωράνε σαν ηθοποιό και σαν άνθρωπο.
* Δυστυχώς δεν έχω ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, παρά μόνο σε κάποιες μικρού μήκους, αλλά είναι ένα πεδίο στο οποίο θα ήθελα πολύ να δοκιμαστώ.
* Μ’ ενδιαφέρει οτιδήποτε με προκαλεί, με κινητοποιεί. Αν κάτι τέτοιο μπορεί να μου το προσφέρει η τηλεόραση ευχαρίστως να το κάνω.
* Έχω σκηνοθετήσει από κοινού με την αχώριστη φίλη και συνεργάτη μου Λία Καράμπελα την πρώτη μας δουλειά μετά τη σχολή. Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια δική μας ομάδα, την ομάδα Gras, για να μπορέσουμε να ασχοληθούμε με θέματα που μας απασχολούσαν προσωπικά την περίοδο εκείνη.
* Η εμπειρία ήταν μοναδική, πολύ δύσκολη μιας και ήμασταν άπειρες τόσο στο κομμάτι της σκηνοθεσίας όσο και της διαχείρισης μιας ομάδας ηθοποιών. Το πιο ενδιαφέρον που προέκυψε από την συνεργασία αυτή είναι ότι καταφέραμε να δημιουργήσουμε κλίμα εμπιστοσύνης και αλληλοβοήθειας. Αν θα το ξαναέκανα θα το έκανα με την ίδια ομάδα.
* Με τον χορό ασχολούμαι από πολύ μικρή μέχρι κ σήμερα, καλύπτει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου. Επίσης, μέχρι τα δεκαοχτώ μου έπαιζα σε μια ομάδα βόλεϊ στη Θεσσαλονίκη, ήμουν libero!
* Στην Αθήνα μ ‘αρέσει η ζωή μου. Δεν είναι η πόλη που με κάνει ευτυχισμένη, είναι οι άνθρωποί μου, οι δουλειές μου, η καθημερινότητά μου. Αν θα έλεγα ότι κάτι δεν μου αρέσει θα ήταν η φασαρία αυτής της πόλης, αλλά υπάρχουν φορές που ακόμη και αυτήν την αποζητώ.
* Στο All4fun μου αρέσει πολύ που δίνει βήμα στους νέους καλλιτέχνες.
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για την “Αρρώστια της Νιότης” ακολουθούν στον εξής σύνδεσμο:https://www.all4fun.gr/portal/theatre-2/parastaseis/13509-i-arrostia-tis-niotis-sto-tempus-verum-en-athinais.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 29/8/2016