Το πρόσωπο της εβδομάδας: Κωνσταντίνος Μουταφτσής – Ηθοποιός

Το ταξίδι για την αυτογνωσία, όπου σκοπός είναι ν’ ανασύρεις τις εμπειρίες και τις εικόνες σου για τη ζωή ήταν τέτοιο, που ένιωσε τελικά δικαιωμένος για την επιλογή του να δώσει εξετάσεις στα 27 του στη δραματικό σχολή του Γιώργου Αρμένη.

 

Τώρα κάποια χρόνια μετά βιώνει μια γεμάτη θεατρική σεζόν, αφού συμμετέχει σε τρεις διαφορετικές παραστάσεις, που έχουν ως κοινό παρανομαστή την ίδια σκηνοθέτη, την Κωνσταντίνα Νικολαϊδη.

 

Και αν για τους «12 Ενόρκους» ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρη η επιτυχία και για δεύτερη χρονιά ο Κωνσταντίνος Μουταφτσής απολαμβάνει τη συμμετοχή του στην παιδική παράσταση «Σκύλος με σπίτι» στο θέατρο Σταθμός και στη μαύρη κωμωδία «Ανύπαρκτοι φίλοι», η οποία όπως και οι «Ένορκοι» παίζονται στο θέατρο Αλκμήνη.

Όσο για τους λόγους που οι «12 Ένορκοι» αρέσουν τόσο πολύ  Κωνσταντίνος δίνει τη δική του εξήγηση στο All4fun: «Είναι μια παράσταση βαθιά και ουσιαστική χωρίς να αναλώνεται σε περιττολογίες και ψευτοσυναισθηματισμούς. Είναι κατά τη γνώμη μου ο συνδυασμός μιας καλής σκηνοθεσίας, δώδεκα ηθοποιών που δεν επαναπαύονται λεπτό κι ενός άρτιου κειμένου. Οι διάλογοι που αναπτύσσονται είναι τόσο μεστοί και καίριοι ενώ τα κωμικά και δραματικά στοιχεία εναλλάσσονται σε απίστευτους ρυθμούς, κι αυτό κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το τέλος.  Τώρα, το αν θα συνεχίσουμε και για τρίτη σεζόν είναι κάτι πολύ πιθανό, αλλά είναι κάτι που ακόμη δεν γνωρίζουμε με σιγουριά»

 

* Από μαθητής ακόμα ασχολούμουν με την υποκριτική και μ’ ενδιέφερε ιδιαίτερα. Στα Σαββατοκύριακα μου έκανα θέατρο στο σχολείο, αλλά δεν περνούσε από το μυαλό μου ότι μπορεί το χόμπι μου να γίνει και επάγγελμα. Σιγά – σιγά όμως κατάλαβα ότι αυτό που κάνω τα  Σαββατοκύριακα θέλω να το κάνω κάθε μέρα. Και έτσι στα 27 αποφάσισα να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις σε Δραματική σχολή.

 

* Υποκριτική για εμένα είναι να δίνεις και να παίρνεις. Ένα ταξίδι στην αυτογνωσία με σκοπό να ανασύρεις τις εμπειρίες και της εικόνες σου από την ζωή για να τις μετατρέψεις σε εμπειρίες και εικόνες ενός άλλου ανθρώπου, του θεατή. 

 

* Δυστυχώς πια έχουμε φτάσει σε σημείο να απαντήσω ότι και οι ηθοποιοί αντιμετωπίζουν την κρίση, όπως όλοι. Επιμονή και υπομονή και προπαντός με αισιοδοξία.

 

* Η τέχνη δίνει και θα δίνει πάντα απαντήσεις, πόσο μάλλον τώρα που ζούμε δύσκολες και πρωτόγνωρες καταστάσεις. Δεν είναι τυχαίο που τα μεγαλύτερα αριστουργήματα έχουν δημιουργηθεί σε χαλεπούς καιρούς.

 

* Τα υπέροχα σκηνικά, κοστούμια και φώτα των David Negrin, Κικής Μήλιου και Άλέξανδρου Αλεξάνδρου αντίστοιχα μας μεταφέρουν στην Νέα Υόρκη του 1957. Εκεί ο «12 ένορκοι» πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν το βάρος της ευθύνης που φέρει η κάθε απόφαση τους όσο συνεδριάζουν για την ενοχή ή την αθωότητα ενός 16χρονου. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό κείμενο που πραγματεύεται πολλά και επίκαιρα θέματα μεταξύ άλλων τη σχετικότητα της αλήθειας και την δύναμη της αμφιβολίας…

 

* Ένα από τα στοιχήματα που κέρδισε η σκηνοθέτης μας η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη είναι νομίζω να δείχνουν ισάξιοι 12 χαρακτήρες πάνω στην σκηνή, όπως το είχε γράψει και ο συγγραφέας Reginald Rose. Έτσι και ο δικός μου χαρακτήρας δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο σημαντικός από τους άλλους. Σ΄ αυτό που διαφέρει όμως είναι ότι του έχει δοθεί ο ρόλος του συντονιστή της διαδικασίας. Ο Νούμερο 1 λοιπόν (μιας και μόνο με το αριθμό του ενόρκου γνωρίζουμε τους χαρακτήρες) είναι βοηθός προπονητή αμερικάνικου ποδοσφαίρου σε κάποιο λύκειο των ΗΠΑ και δείχνει ν’ αγαπάει τους κανόνες και να στηρίζεται περισσότερο στη λογική παρά στο συναίσθημα. Έχω κάποια κοινά με τον συγκεκριμένο κύριο αφού και εγώ βάζω ψηλά την λογική και μου αρέσει να “συντονίζω”.

 

* Θα πρότεινα τους 12 ενόρκους σε κάποιον, ακόμη κι αν δεν έπαιζα ο ίδιος, γιατί είναι μια παράσταση βαθιά και ουσιαστική χωρίς να αναλώνεται σε περιττολογίες και ψευτοσυναισθηματισμούς. Δώδεκα άντρες, δώδεκα ένορκοι συναντιούνται σε ένα δωμάτιο με σκοπό να συνεδριάσουν για να αποφασίσουν ή όχι την καταδίκη σε θάνατο ενός παιδιού που κατηγορείται για φόνο. Στην πορεία όμως, αυτή η επιφανειακά απλή και ίσως βαρετή διαδικασία καταλήγει να γίνει η αφορμή για να βγουν στο φως οι πιο βαθιές πτυχές των ανθρώπινων σχέσεων. 

 

* Η συνεργασία μου με τους υπόλοιπους έντεκα είναι άψογη. Καλύπτουμε όλο το φάσμα των ηλικιών και των προσωπικοτήτων, κι ενώ αυτό θα μπορούσε να δημιουργεί προστριβές, στην περίπτωσή μας είναι ίσως ο λόγος που οι 12 ένορκοι έχουν αγαπηθεί τόσο πολύ και συνεχίζουν για δεύτερη σεζόν. Γιατί αν κάτι πιστεύω ακράδαντα είναι πως όταν η ομάδα των ηθοποιών δεν είναι δεμένη και δεν σέβεται ο ένας τον άλλον, αυτό είναι αδύνατον να μην φανεί πάνω στη σκηνή. Να και μια ακόμη επιτυχία της Κωνσταντίνας Νικολαϊδη: Κατάφερε να μας συντονίσει και να μας κουρδίσει με τρόπο άψογο, σεβόμενη τις ιδιαιτερότητες και το χαρακτήρα του καθενός. Ποτέ δε με προβλημάτισε το αν θα το καταφέρει αυτό ούσα γυναίκα γιατί η ίδια δεν μας έκανε ποτέ να νιώσουμε ανασφάλεια και να σκεφτούμε με τέτοιο τρόπο. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν επέλεξα ποτέ τις συνεργασίες μου με βάση το φύλο, αλλά με βάση τον άνθρωπο.

 

* Προσωπικά -έχοντας δει και τις ταινίες- δεν είχα ποτέ καμία αμφιβολία πως το έργο αυτό έχει θέση στη θεατρική σκηνή. Όταν δε, ξεκινήσαμε την προετοιμασία, απ’ τις πρώτες κιόλας αναγνώσεις, συνειδητοποίησα ότι έχει πολύ καλές προοπτικές. Ποτέ όμως, και ειδικά στην περίοδο κρίσης που διανύουμε, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για την ανταπόκριση του κοινού. Προχωράς με μετέωρο βήμα, πιστεύοντας ο ίδιος αυτό που κάνεις και ελπίζοντας ο κόσμος να το αγκαλιάσει. Στην περίπτωση μας έγινε και δόξα τω θεώ, ένα ασφυκτικά γεμάτο θέατρο είναι πλέον η καθημερινότητά μας. Δεν μπορώ να προσδιορίσω κάτι συγκεκριμένο ως τον λόγο που η παράσταση έχει αγαπηθεί. Είναι κατά τη γνώμη μου ο συνδυασμός μιας καλής σκηνοθεσίας, δώδεκα ηθοποιών που δεν επαναπαύονται λεπτό κι ενός άρτιου κειμένου. Οι διάλογοι που αναπτύσσονται είναι τόσο μεστοί και καίριοι ενώ τα κωμικά και δραματικά στοιχεία εναλλάσσονται σε απίστευτους ρυθμούς, κι αυτό κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το τέλος. 

 

* Τώρα, το αν θα συνεχίσουμε και για τρίτη σεζόν είναι κάτι πολύ πιθανό, αλλά είναι κάτι που ακόμη δεν γνωρίζουμε με σιγουριά. Κάποιες σκέψεις έχουν γίνει, όμως προς το παρόν στόχος μας είναι η Θεσσαλονίκη που θα μας φιλοξενίσει το Κ.Θ.Β.Ε. απο 14 – 24 Απριλίου και μικρή περιοδεία που ξεκινάμε πριν το Πάσχα.

 

* Η παιδική παράσταση “Σκύλος με Σπίτι” στην οποία συμμετέχω είναι μεταφορά του ομώνυμου παιδικού μυθιστορήματος της κας Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη. Η διασκευή έγινε απ’ την ίδια τη σκηνοθέτη μας Κων/να Νικολαϊδη και είναι μια παράσταση την οποία πιστέψαμε και αγαπήσαμε απ΄τις πρώτες κιόλας πρόβες- πέρυσι την άνοιξη. Μιλάει για τη διαφορετικότητα, τη φιλία ανάμεσα σε μια γάτα κι έναν σκύλο και για το πώς η θέληση και οι στόχοι που από ατομικοί γίνονται συλλογικοί μπορούν να οδηγήσουν στο να αλλάξει ο κόσμος. Κι όλα αυτά δοσμένα πολύ εύστοχα κι ευχάριστα συνοδευόμενα από χορό και τραγούδι, προκειμένου να γίνουν αντιληπτά απ’ τους μικρούς μας θεατές. Εγώ υποδύομαι τέσσερις διαφορετικούς ρόλους στην παράσταση αυτή: Έναν σκύλο Κόλλευ, έναν Δαλματίας κι έναν Πεκινουά, ο καθένας από τους οποίους επισκέπτεται με τη σύζυγό του το σπίτι του σκύλου- Χάρη Μαυρουδή και γάτας- Μαγδαληνής Παλιούρα, με σκοπό…..(Δεν πρόκειται να πω περισσότερα γιατί θα προδώσω τη ροή της ιστορίας) Τέλος, υποδύομαι και έναν ιθπανικήθ καταγωγήθ Κοκκινοτρίχη γατούλη, με καλλιτεχνικέθ ανηθυχίεθ και όνειρα να γίνει θταρ, ο οποίος είναι και η μεγάλη μου αδυναμία. 

 

* Η ανταπόκριση του κοινού μας εκπλήσσει ευχάριστα. Τα παιδιά, ένα ομολογουμένως δύσκολο κοινό, ταυτίζονται με τους ήρωες, συμμετέχουν ενεργά στο έργο, γελάνε και ευτυχώς δεν βαριούνται λεπτό. Οι γονείς από την άλλη, όπως μας εκμυστηρεύονται είναι απ’ τις λίγες φορές που μπορούν να παρακολουθήσουν με τόση χαρά και ευχαρίστηση μια παιδική παράσταση. Ίσως αυτή να είναι και η επιτυχία της, το ότι δεν απευθύνεται μόνο σε παιδιά αλλά και σε ενήλικες, καθώς κεντρίζει σοβαρά κοινωνικά ζητήματα. Οι μεγάλοι θα προβληματιστούν, τα παιδιά θα μάθουν. Κι αν είμαστε περήφανοι είναι επειδή νιώθουμε πως βάζουμε ένα λιθαράκι στη διαμόρφωση των συνειδήσεών τους. Άλλωστε, αν από κάποιους μπορούμε να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο, αυτοί είναι τα παιδιά.

 

* Τα Δευτερότριτα στο Θέατρο Αλκμήνη ανεβάζουμε την μαύρη κωμωδία “Ανύπαρκτοι φίλοι” του Alan Ayckbourne. Προσπαθούμε να κλείσουμε το μάτι στην σοβαροφάνεια και στις επιφανειακές σχέσεις, σε οποιασδήποτε μορφής σχέσης, είτε μιλάμε για φιλικές και ερωτικές είτε για την σχέση μας με την ζωή και τον θάνατο. Ο Ντίνος, ο ρόλος μου είναι ένας ατσούμπαλος καιροσκόπος και πρόσχαρος άνθρωπος που προσπαθεί…Προσπαθεί να είναι καλός σύζυγος, προσπαθεί να είναι καλός πατέρας, καλός επιχειρηματίας, καλός φίλος. Νομίζω πάντως ότι πρόκειται για μια παράσταση που θα σε κάνει να δεις τον εαυτό σου και τους γύρο σου διαφορετικά και θα φύγεις με μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος.

 

* Στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση δεν έχω κάνει πολλά πράγματα αν και μου αρέσει πολύ! Ευελπιστώ στο μέλλον να έχω να αναφέρω περισσότερα.

 

* Πολλές από τις καλύτερες αναμνήσεις μου έχουν να κάνουν με τα χρόνια που πέρασα στη σχολή του Γιώργου Αρμένη. Είχα την τύχη να κάνω φιλίες με γερές βάσεις που κρατάνε και τώρα αλλά και την τύχη να έχω καλούς δασκάλους με κάποιους μάλιστα είχα την τιμή και να δουλέψω όπως τον ίδιο το Γιώργο Αρμένη, τον Παντελή Παπαδόπουλο, την Έλενα Γεροδήμου, τον Κώστα Γάκη και το Δημήτρη Μαυρίκιο. Η προσγείωση μετά την σχολή είναι σκληρή και παρόλο που υπήρξα τυχερός και είχα δουλειές παλεύω μαζί με πολλούς καταρχάς για επιβίωση. 

 

* Το γράψιμο και η σκηνοθεσία είναι κάτι ζιζάνια που δεν με αφήνουν σε ησυχία. Προσπαθώ όμως να τα βάζω στην άκρη όσο ασχολούμαι με την υποκριτική καθώς θέλω να κάνω ένα πράγμα την φορά. Βέβαια τώρα που έχουν ανέβει οι παραστάσεις δεν σας κρύβω ότι στο κομμάτι της σκηνοθεσίας ετοιμάζω κάτι με την καλή φίλη και συνάδελφο Μαγδαληνή Παλιούρα για το άμεσο μέλλον. Όσον αφορά στο γράψιμο είμαι ακόμα στη φάση του να γράφω για εμένα και τους πολύ κοντινούς μου…Μπορεί στο μέλλον άμα αισθανθώ έτοιμος να κάνω και εκεί ένα μικρό βηματάκι.

 

* Στην Αθήνα μου αρέσει ο ήλιος, οι καφέδες στα Εξάρχεια, οι βόλτες στη Φωκίωνος Νέγρη με παιδικούς φίλους. Μου αρέσει ν’ ανεβαίνω στη μηχανή και να σκαλίζω παιδικές αναμνήσεις περνώντας από μέρη όπως το ζεστό και φωτεινό υπόγειο στο σχολείο μου Κυψέλης και Παξών που έκανα θέατρο με την αγαπημένη καθηγήτρια και φίλη κα.Χαρούλα Σαμπατάκου. Δε μου αρέσει το γκρίζο τσιμέντο, τα παρεμελημένα νεοκλασικά κτίρια του κέντρου, τα πάρκα που ερημώνουν. Δεν αντέχω να βλέπω άστεγους στους δρόμους και ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια και με εξοργίζει η αγένεια του μέσου Έλληνα πολίτη ή ο οδηγού που δε σέβεται τον ηλικιωμένο πεζό, τον μοτοσυκλετιστή ή τον ποδηλάτη.

 

* Αγαπώ το All4fun γιατί είναι ένα ενεργό site με άψογη οργάνωση και είναι όντως παρόν στα πάντα με άποψη! Δε μεροληπτεί, δεν κουράζει, είναι άρτια ενημερωμένο και δίνει την ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες να εκφράζονται και να μιλούν για τη δουλειά τους…