Το πρόσωπο της εβδομάδας: Γιάννης Γιαννούλης – Ηθοποιός

Φτάνοντας στο τέλμα με το μαγαζί που είχε ανοίξει στο κέντρο της Αθήνας ήθελε να αισθανθεί ξανά. Να νιώσει σαν να γεννιέται ξανά. Και τότε ήταν που ανέσυρε το απωθημένο να γίνει ηθοποιός, το οποίο είχε σχεδόν θαφτεί μετά την αποφοίτησή του από μια σχολή μάρκετινγκ.

Ευτυχώς δηλαδή, γιατί το να βλέπεις τον Γιάννη Γιαννούλη στη σκηνή είναι πολύ πιο εποικοδομητικό από το να σε εξυπηρετεί ως ιδιοκτήτης μιας επιχείρησης.

Θαυμάζοντας τον με την ανοικονόμητή του ενέργεια στο «Πιάνω παπούτσι πάνω σε πιάνο» έχει την ευκαιρία να πράττει με αγάπη και μεράκι ό,τι τον αντιπροσωπεύει στην υποκριτική. Γιατί και σ’ αυτήν την παράσταση της Σοφίας Πάσχου προκύπτει δημιουργία, φαντασία, ρίσκο, αναζήτηση, προσωπική εξέλιξη, δοκιμασία, γενναιοδωρία, πρόκληση, εξερεύνηση…

Η ομάδα του “Patari Project” εφαρμόζει για μία ακόμη φορά με εξαίσιο τρόπο την τεχνική της πλατφόρμας, που την καθιστά πρωτότυπη και ιδιαίτερη. Εκεί όπου οι ηθοποιοί μαθαίνουν να παίζουν σε περιορισμένο χώρο και αναπτύσσεται περισσότερο η έννοια του “μαζί” και η ομαδικότητα. Συνδυασμένα φυσικά με μια κινηματογραφική αντίληψη και έναν απαραίτητο ρυθμό.

«Το ”Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο” νομίζω ότι είναι η πιο ώριμη και ολοκληρωμένη δουλειά της ομάδας μας. Είναι η δική μας εκδοχή στον μύθο της Σταχτοπούτας. Βουτάμε, εξερευνούμε και σαν άλλοι αρχαιολόγοι με τα ειδικά τους πινέλα προσπαθούμε να αναδείξουμε αυτό που βρήκαμε στην ανασκαφή. Το feedback που εισπράττουμε είναι συγκινητικό, μικροί και μεγάλοι έχουν αγαπήσει αυτή τη δουλειά και μας το δείχνουν με κάθε τρόπο. Δεν είναι από τα παιδικά υπερθεάματα που ξέρουμε, είναι ο ορισμός του αφαιρετικού, προϋποθέτει την φαντασία του παιδιού για να συνθέσουμε μαζί την εικόνα και αυτό το καθιστά συμμέτοχο και συνέταιρο στην εξέλιξη της ιστορίας. Όσο για τους γονείς τι να πω, ίσως να περνάνε και καλύτερα από τα παιδιά τους και αυτή ίσως είναι και η επιτυχία του έργου. Το ότι τους ακουμπάει μ’ έναν τρόπο όλους», αναφέρει στο All4fun ο Γιάννης, που παίζει φέτος – επίσης στο θέατρο Πόρτα – και στο «Τhis is war», ένα έργο το οποίο πραγματεύεται τον πόλεμο.

Εκεί είχε την ευκαιρία  να δουλέψει με Καναδό σκηνοθέτη (Αλαν Ντίλγουορθ), προσθέτοντας μία ακόμη ιδιαίτερη συνεργασία στο ενεργητικό του. Τηλεοπτικά μπορεί να τον έχετε δει σε κάποια διαφήμιση, διότι προς το παρόν δεν τον έχει κερδίσει κάποια σειρά, ενώ κινηματογραφικά αναμένει με ανυπομονησία να παίξει στην πρώτη μεγάλη μήκους ταινία. Όπως θέλει κάποια στιγμή να δοκιμάσει την τύχη του για παρθενική φορά και στη σκηνοθεσία…

*Η υποκριτική πρώτη φορά προέκυψε γύρω στα 23 μου αφού είχα τελειώσει την θητεία μου στο στρατό και μια σχολή marketing που όπως ξέρουμε όλοι ήταν πολύ της μόδας τότε… Η οικονομία αναπτυσσόταν βλέπεις!! Αφού τελείωσα με τα ”πρέπει” σκέφτηκα ωραία τώρα να σπουδάσω και κάτι που μου αρέσει και έχει πλάκα! Όταν λοιπόν το επικοινώνησα στον πατέρα μου θυμάμαι με αποπήρε υπογραμμίζοντας μου τις δυσκολίες του επαγγέλματος και γενικά ότι δεν έχω καμία τύχη. Αυτό ήταν. Το έθαψα…

* Τρία χρόνια μετά και αφού διατηρούσα ένα μαγαζάκι στο κέντρο με τον αδερφό μου (είδες τι γίνεται άμα ξέρεις απο marketing!) έφτασα σ’ ένα τέλμα. Λέω δεν μπορεί να ζήσω έτσι την υπόλοιπη ζωή μου, καλά τα χρήματα και η ασφάλεια αλλά δεν νιώθω τίποτα. Θέλω να νιώσω. Τότε λοιπόν ανέσυρα με τρομερή δυσκολία γιατί ούτε κι εγώ ξέρω πόσο βαθιά το είχα καταχωνιάσει το απωθημένο της δραματικής σχολής, 26 ετών πια. Ξαναγεννήθηκα!! Αυτό που μου έχει μείνει είναι η διαφορά της συμπεριφοράς μου στο μαγαζί. Ήθελα να αγκαλιάσω τους πελάτες και να τους φιλήσω και πριν ήθελα να τους σφάξω ή να μπω μια μέρα μέσα ζωσμένος με εκρηκτικά.

* Υποκριτική για μένα σημαίνει έκφραση, δημιουργία, φαντασία, ρίσκο, έκθεση, τελετουργία, αναζήτηση, προσωπική εξέλιξη, δοκιμασία, γενναιοδωρία, αλήθεια, σύγκρουση, αποδοχή, πρόκληση, εξερεύνηση, ισορροπία, ακρίβεια.

*  Η κρίση είναι για όλα τα επαγγέλματα δύσκολη. Το καλό με μας είναι το ”τι είχαμε τι χάσαμε”! Ήμασταν χάλια από πριν. Πόσο πιο χάλια να γίνει; Νομίζω ότι αυτή δουλειά γίνεται μόνο με μεράκι και αγάπη αλλιώς δεν βγαίνει. Πίστη, υπομονή και επιμονή.

* Φυσικά και η τέχνη μπορεί να δίνει απαντήσει και πρέπει να το κάνει. Ανέκαθεν η τέχνη είχε και αυτόν τον ρόλο, να παίρνει θέση, να αφυπνίζει, να σκαλίζει, να θέτει ερωτήματα, να αμφισβητεί, να προκαλεί, να αμφιβάλλει, να προβληματίζει…Αν δεν το κάνει κι αυτή τότε ποιός!

* Η ομάδα «Patari Project” προέκυψε στα μέσα του 2012 μόλις είχα τελειώσει τις σπουδές μου στο Λονδίνο στην ”LISPA”. Η σχολή αυτή εξειδικεύεται στο physical theater και μία από τις τεχνικές που μαθαίνεις είναι και αυτή της πλατφόρμας. Η Σοφία Πάσχου ήταν χρόνια φίλη μου, είχε τελειώσει την εν λόγω σχολή και ήταν και η πρώτη της χρονιά που δίδασκε εκεί έχοντας τελειώσει το παιδαγωγικό course. Με την κοινή επιστροφή μας, μου είπε για την ιδέα της ομάδας. Να δημιουργηθεί μια ομάδα που να δουλεύει μόνο πάνω σε πλατφόρμα. Όπως ήμουν και εγώ γεμάτος από την εμπειρία της Αγγλίας δεν άργησα να απαντήσω. Γυρίσαμε και σε τρείς μέρες ξεκινούσαμε πρόβες με μια ομάδα οκτώ ατόμων. Η τεχνική της πλατφόρμας είναι το πως μπορεί ο ηθοποιός να παίξει σε περιορισμένο χώρο και το τι αυτό προκαλεί. Πως ανοίγεις τον χώρο για τον θεατή παίζοντας στο 1×1, πως δημιουργείς τα τοπία, τα σκηνικά, τα κοστούμια, τους ήχους. Είναι η έννοια του ”μαζί”, η αίσθηση του/των παρτενέρ, η ομαδικότητα, η κινηματογραφική αντίληψη, ο απαραίτητος ρυθμός που συνθέτουν την τεχνική της πλατφόρμας και την κάνουν ιδιαίτερη και πρωτότυπη.

* Το ”Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο” νομίζω ότι είναι η πιο ώριμη και ολοκληρωμένη δουλειά της ομάδας. Είναι η δική μας εκδοχή στον μύθο της Σταχτοπούτας. Δεν λέμε ακριβώς το παραμύθι, λέμε την δική μας οπτική της Σταχτοπούτας και αυτό είναι που μας δίνει ζωή. Βουτάμε, εξερευνούμε και σαν άλλοι αρχαιολόγοι με τα ειδικά τους πινέλα προσπαθούμε να αναδείξουμε αυτό που βρήκαμε στην ανασκαφή.

* Το feedback που εισπράττουμε είναι συγκινητικό, μικροί και μεγάλοι έχουν αγαπήσει αυτή τη δουλειά και μας το δείχνουν με κάθε τρόπο, κριτής σου είναι ο θεατής και ο πιο αυστηρός είναι τα μικρά παιδιά! Δεν είναι από τα παιδικά υπερθεάματα που ξέρουμε, είναι ο ορισμός του αφαιρετικού, προϋποθέτει την φαντασία του παιδιού για να συνθέσουμε μαζί την εικόνα και αυτό το καθιστά συμμέτοχο και συνέταιρο στην εξέλιξη της ιστορίας. Όσο για τους γονείς τι να πω, ίσως να περνάνε και καλύτερα από τα παιδιά τους και αυτή ίσως είναι και η επιτυχία του έργου. Το ότι τους ακουμπάει μ’ έναν τρόπο όλους!

* Με την ομάδα έχουμε κάνει τέσσερις παραγωγές, το ”10 cm UP”, την ”Οδύσσεια”, ο ”Μπαλ στον Αέρα” και το ”Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο”. Το ”10 cm UP” πήγε σχεδόν 2 χρονιές και ήταν εξαιρετική αφετηρία για την ομάδα γιατί αμέσως τοποθέτησε πολύ ψηλά τον πήχη. Καταλάβαμε ότι με την πλατφόρμα μπορούν να γίνουν πολλά κι ότι ο κόσμος διψάει για νέες προτάσεις, ιδέες και τεχνικές θεάτρου που έχουν κάτι να πουν. Η ”Οδύσσεια” ήταν μια πρόκληση για εμάς αφού βγήκαμε από την ασφάλεια του devising και αναμετρηθήκαμε με ένα κείμενο.. και τι κείμενο!! Το φέραμε όσο μας επέτρεπε στη λογική της πλατφόρμας και του δώσαμε και πάλι την δική μας ερμηνεία σμιλεύοντας το τι εμείς θέλουμε να πούμε μέσα από αυτό το τεράστιο έργο.

* Αφού παίξαμε σχεδόν μια σεζόν στο ”Olvio” περιοδεύσαμε ανά την Ελλάδα σε πολλές πόλεις και συμμετείχαμε σε αρκετά φεστιβάλ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η ανταπόκριση που είχαμε στην επαρχία αλλά και στα διάφορα φεστιβάλ οπού ο κόσμος δεν περίμενε αυτό που τελικά είδε. Ο ενθουσιασμός διαδέχθηκε την έκπληξη! Ο μη υποψιασμένος θεατής είναι και ο καλύτερος για εμάς γιατί πολύ απλά δεν του πάει το μυαλό τι είναι πλατφόρμα και προφανώς δεν έχει ξαναδεί και κάτι ανάλογο.

* Το να δουλεύεις με φίλους είναι ωραίο αλλά δεν παύει να κρύβει και παγίδες. Καταρχήν και φίλοι να μην είστε αν δουλεύεις για μεγάλο χρονικό διάστημα με τους ίδιους ανθρώπους έρχεσαι κοντά και είναι φυσικό να γεννήθεί και μια φιλία. Εξαρτάται από τους ανθρώπους πόσο στενή ή όχι θα είναι. Τα καλά νέα είναι ότι μαθαίνεις τον άλλον αρκετά καλά και αυτός εσένα και χτίζεται έτσι ένα πλαίσιο που ξέρει και ξέρεις που θα κάνεις πίσω, που θα επιμείνεις, πως θα επικοινωνήσεις και γενικότερα πως θα συνεργαστείς. Ιδιαίτερα αν μοιράζεσαι τους ίδιους στόχους, τα ίδια όνειρα και είστε ομοϊδεάτες γίνεται ακόμα πιο στιβαρή αυτή η σχέση. Ο κίνδυνος είναι να επαναπαυτείς, να θεωρήσεις δεδομένο τον άλλον, να παραγνωριστείς που λέμε και να σταματήσεις να εκπλήσσεις και αυτόν και τον εαυτό σου. Όπως ακριβώς και σε μια σχέση, όταν έρχεται η ρουτίνα και η βαρεμάρα και κανείς δεν τραβάει τον άλλον να πάνε παρακάτω.

* Το ”This is War” είναι ένα έργο που πραγματεύεται τον πόλεμο. Τέσσερις καναδοί στρατιώτες στο Αφγανιστάν βρίσκονται εν μέσω ενός πολέμου που δεν είναι δικός τους. Εκεί παρατηρούμε τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους αλλά και την φρίκη του πολέμου κατ’ επέκταση. Βλέπεις πως επιστρέφουν, τι τους έχει μείνει, πόσο έχουν αλλοιωθεί και τα ψυχικά τραύματα που τους έχει αφήσει μια τέτοια εμπειρία. Είναι κάτι ξένο θεωρώ για το ελληνικό κοινό αφού δεν έχουμε εξοικείωση με κάτι τέτοιο αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι όλοι μας ζούμε μέσα σε έναν ευρύτερο πόλεμο. Τον βλέπουμε, τον ακούμε και τον νιώθουμε γύρω μας προσπαθώντας να τον κατανοήσουμε. Αυτοί οι τέσσερις χαρακτήρες μας ταξιδεύουν σε αυτό, βλέποντας μέσα από τα μάτια τους και ακούγοντας τις αφηγήσεις τους. Ο ρόλος μου, ο λοχίας Χιουζ είναι ο επικεφαλής της αποστολής και πολεμάει και αυτός όπως και οι υπόλοιποι τους δαίμονές του. Δεν ξέρω πια σύγκρουση είναι η δυσκολότερη αυτή με τους φαινομενικά εχθρούς σου ή αυτή με τον ίδιο σου τον εαυτό…Μάλλον το δεύτερο!

* Η συνεργασία μου με τον Alan Dilworth ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα και άρα είχε πολύ ενδιαφέρον. Νιώθεις ότι δουλεύεις στο εξωτερικό, οι πρόβες στα αγγλικά και σίγουρα όταν κάποιος έρχεται από μια άλλη ήπειρο φέρνει την κουλτούρα του, την οπτική του, τις αναφορές του, ακόμα και το ίδιο το έργο αφού μιλάει για καναδούς στρατιώτες. Έγιναν πολλές συζητήσεις γύρω απ’ αυτό, πως βλέπουν εκεί τον πόλεμο, πως τον βλέπουμε εμείς εδώ και ποιά είναι η universal ματιά. Ο πόλεμος είναι πόλεμος και η μόνη διαφορά είναι στο πόσο κοντά τον έχεις! Το έργο της Hana έχει αρκετές αναφορές σε πραγματικά γεγονότα και δείχνει θεωρώ πολύ ωμά την φρίκη του πολέμου. Είναι αρκετά γυμνό και αφαιρετικό και εστιάζει στο κείμενο και στους χαρακτήρες.

* Όλες οι συνεργασίες που έχω κάνει μέχρι τώρα πιστεύω πως μου έχουν δώσει και από κάτι, σε όλα νομίζω κάτι παίρνεις και κάτι δίνεις, αυτό είναι και το ωραίο σε αυτόν τον χώρο, ότι συνεργάζεσαι κάθε φορά με διαφορετικούς ανθρώπους. Αγαπημένη συνεργασία ήταν αυτή με τον Μιχάλη Σαράντη και τον Νίκο Φλέσσα στο ”Λεόντιος και Λένα” ‘οπου το timing, η παρέα, το κέφι, η όρεξη που είχαμε και το βάρος του έργου μας ένωσαν πιστεύω σε πολύ βαθιά επίπεδα με όλα τα παιδιά. Όπως και ο ”Φιλοκτήτης” με τον Κώστα Φιλίππογλου και τον Μιχαήλ Μαρμαρινό που εκτός της εμπειρίας να δουλεύω με υπέροχα ανοιχτά μυαλά γεμάτα γνώση ήταν και η αξεπέραστη εμπειρία της Επιδαύρου που νιώθω πραγματικά ευγνώμων! Σίγουρα θα ξανασυνεργαζόμουν με αυτούς τους καλλιτέχνες, που πολλοί είναι και φίλοι πλέον αλλά και με πολλούς ακόμα που θαυμάζω και εκτιμώ στον χώρο.

* Μια λαχτάρα με τη σκηνοθεσία την έχω, το έχω σκεφτεί πολλές φορές στο παρελθόν και με απασχολεί και τώρα. Δεν έχει τύχει ακόμα αλλά μπορεί να συμβεί νιώθω στο μέλλον. Πρέπει να ωριμάσουν κάποια πράγματα, να συντονιστούν κάποια ακόμα και οι συγκυρίες πιστεύω θα το φέρουν. Με το γράψιμο ή το τραγούδι δεν έχω ιδιαίτερη σχέση αλλά τα ακουμπάω όσο μπορώ. Όσο για τον χορό, το είδος θεάτρου που δουλεύουμε πιστεύω έχει άμεση σχέση μαζί του αφού το ενεργό σώμα και η κίνηση δείχνουν τον δρόμο προσεγγίζοντας έτσι κάθε συνθήκη και ιδέα που συναντάμε.

* Στον κινηματογράφο έχω μικρή εμπειρία σε ταινίες μικρού μήκους (εξού και η μικρή εμπειρία), αλλά σίγουρα φταίει που δεν με έχει δει ακόμα ο Sorrentino και ο Ιναρίτου για να μου κλέψουν την υπογραφή σε ένα συμβόλαιο εκατομμυρίων που θα πιστοποιεί μια παγκόσμιας κλάσης alternative, εικαστική επιτυχία! Από τηλεόραση δεν βλέπω φως αφού ελάχιστα πράγματα συμβαίνουν και στα περισσότερα δεν υπάρχει κανένα καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις. Κατά τα άλλα υπάρχουν και οι διαφημίσεις για να βγάζουμε κανένα μεροκάματο, ακόμα καλύτερα αν διέπονται από κάποιο ωραίο concept ή σενάριο.

* Επιτέλους φτάσαμε σε αυτό που λέμε ζουμί της συνέντευξης. Είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ, αυτό έχω να δηλώσω. Είμαι περήφανος για τον Ντέμη και την τίμια προσπάθεια που έκανε να ξεβρωμίσει το σάπιο ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά σε αυτήν την χώρα κάποιες παθογένειες είναι πολύ βαθιά ριζωμένες και μακάρι να ήταν μόνο στο ποδόσφαιρο και στον αθλητισμό. Το ματς που με έχει στιγματίσει είναι ο τελικός κυπέλου με τον Ολυμπιακό 4-4 και 15-14 στα πέναλτι. Ακόμα δεν μπορώ να δεχθώ πως χάσαμε…

* Στην Αθήνα μου αρέσουν οι φίλοι μου, οι άνθρωποι μου και η ζωντάνια αυτής της πόλης. Αυτό που μου την δίνει είναι η κακή αισθητική, η άναρχη δόμηση οι λίγες επιλογές πράσινου.

* Στο Αll4fun μου αρέσει η δουλειά που γίνεται με μεράκι, κέφι και με μεγάλη δόση ανιδιοτέλειας…

& Αναλυτικές πληροφορίες για το «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» ακολουθούν στο εξής link:  http://www.all4fun.gr/fun/theater/11671-q-q-.html

&& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Τhis is war” ακολουθούν στον εξής σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/11926-q-this-is-war-q-.html