Αθεράπευτα ρομαντική και συνάμα ορθολογική βρίσκει την ευκαιρία και καταφέρνει να ξεγελάει τον χρόνο μέσω της ελευθερίας έκφρασης, που της προσφέρει η υποκριτική, την οποία αντιμετωπίζει με δέος και πρωτόγονο ενθουσιασμό. Κάτι που της δίνει την ευκαιρία να γίνεται ακόμα καλύτερη και μέσα από τους εκάστοτε ρόλους της να βιώνει περισσότερες από μία ζωές.
“Είναι τόσος λίγος ο χρόνος και η ζωή προσφέρει τόσο πολλά που είναι κρίμα να πηγαίνουν χαμένα”, παραδέχεται στο All4fun η πολυπράγμων Έμμη Χάλαρη, προσπαθώντας να γεύεται κάθε της στιγμή.
Εκτός από ηθοποιός δουλεύει και στα οικονομικά, τα οποία επίσης έχει σπουδάσει, αφού, “η ζωή έχει δύο πόρτες, κανείς δε σου επιβάλλει ν’ ανοίξεις μόνο μία. Δεν αντιμετωπίζω την υποκριτική ως επάγγελμα, όμως αυτό δε μου στερεί την απαραίτητη υπευθυνότητα”
Η Έμμη μαζί με την ομάδα της συνεχίζει και φέτος στις “7 Κλαίουσες” που παρουσιάζονται στο Θέατρο Παραμυθίας και αφορούν ιστορίες επτά γυναικών σε διαφορετική εποχή και τόπο, που μέσα από τη μορφή μονολόγων και σε μια διάδραση με το κοινό παρουσιάζουν το γιατί οδηγήθηκαν στη δολοφονία αντρών, λόγω καταπίεσης, καταπάτησης της ελευθερίας και των δικαιωμάτων τους.
Η δική της ιστορία, την οποία και έγραψε τοποθετείται στο Τέξας του 1830, όπου ένα κορίτσι, η Θεανώ, προϊόν βιασμού αλλά και κακοποιημένη από τον πατέρα της, αποφασίζει να πάρει εκδίκηση για ό,τι της προκάλεσε το μόνο ανδρικό πρότυπο που είχε, στα πρόσωπα των θαμώνων του μπαρ στο οποίο σερβίρει.
Παράλληλα συμμετέχει και στην παιδική παράσταση «Σκύλος με σπίτι», της Γαλάτειας Σουρέλη, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαϊδη στο θέατρο Σταθμός, που ξεκίνησε το Σάββατο και, όπως μας αναφέρει, “Είναι ένα πολύ γλυκό έργο, γεμάτο χιούμορ και μηνύματα που αγγίζουν τόσο τα παιδιά όσο και τους ενήλικες. Ενωμένα τα ζώα, σκύλοι, γάτες, πουλιά, με αλληλεγγύη, μόχθο και αγάπη φτιάχνουν έναν καλύτερο τόπο για να ζουν. Η φιλία, η αποδοχή της διαφορετικότητας του διπλανού, η εργατικότητα, ο έρωτας είναι μερικά από τα θέματα του έργου. Όλοι μαζί μπορούμε, είναι μια φράση που ακούγεται συχνά στην παράσταση και από τότε που διάβασα το κείμενο την χρησιμοποιώ συχνά…”
* Aπό τεσσάρων χρονών θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει πως θέλω να γίνω ηθοποιός, μια λέξη που αντιμετωπίζω έως και σήμερα με δέος και πρωτόγονο ενθουσιασμό. Ίσως το όνειρό μου αυτό να γιγαντώθηκε από την αγάπη της μητέρας μου σε οτιδήποτε πολιτιστικό, καθώς από παιδί είχα την ευτυχία, χάρη σε εκείνη, να έρθω σε επαφή με τα περισσότερα είδη τέχνης. Την απόφαση βέβαια να δώσω σάρκα και οστά στο παιδικό μου όνειρο, την πήρα γύρω στα 20 μου χρόνια καθώς μέχρι τότε, αναρωτιόμουν αν διαθέτω το «στομάχι» που όλοι μου έλεγαν πως απαιτεί αυτός ο «χώρος». Καθώς θα με χαρακτήριζα τόσο αθεράπευτα ρομαντική όσο και ορθολογική ζύγισα τα πράγματα και τελειώνοντας το σχολείο αποφάσισα πως η ζωή έχει δύο πόρτες, μα κανείς δεν μου επέβαλε ν΄ ανοίξω μόνο τη μία. Έτσι, τις άνοιξα και τις δυο και μπήκα! Σπουδάζoντας οικονoμικά στην ΑΣΟΕΕ και δουλεύοντας παράλληλα, ξεκίνησα να συμμετέχω σε έναν ερασιτεχνικό θίασο για κάποια χρόνια και σύντομα οδηγήθηκα στα σκαλιά του Νέου Ελληνικού Θεάτρου, του Γιώργου Αρμένη.
* H υποκριτική είναι ο τρόπος να ξεγελάσω το θάνατο, ή το χρόνο αν θέλεις. Είναι ελευθερία έκφρασης, είναι ζωτικότητα και σίγουρα είναι η διαδικασία μέσα από την οποία γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Ο λόγος για τον οποίο ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο είναι γιατί πάντα είχα την αίσθηση πως οι ηθοποιοί ζουν περισσότερες από μία ζωές. Κι έτσι είναι. Ο χρόνος μας είναι τόσο λίγος και η ζωή προσφέρει τόσα πολλά που είναι κρίμα να τα αφήνουμε να πηγαίνουν χαμένα. Προσπαθώ, όσο μπορώ κι εγώ, να γεύομαι κάθε στιγμή, σταματάω κάποιες φορές, το επιβάλλω στον εαυτό μου, αφήνω για ένα λεπτό ό,τι κάνω και αναπνέω. Αυτή τη διαύγεια μου την προσφέρει το θέατρο.
* Ενας ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση με αισιοδοξία, με μαχητικότητα, με υπομονή, με εφευρετικότητα και δη όταν είναι νέος. Πως αλλιώς; Η δική μου επιλογή, όχι μόνο λόγω της σημερινής κρίσης, μα και της κρίσης που χρόνια βιώνει αυτό το επάγγελμα, είναι να μην το θεωρώ επάγγελμα! Χωρίς αυτό να στερεί τίποτα από την υπευθυνότητα με την οποία το αντιμετωπίζω. Για λόγους τόσο πρακτικούς, όσο και ρομαντικούς έχω επιλέξει να βιοπορίζομαι από ένα άλλο επάγγελμα, για να μπορώ στο θέατρο να κάνω τις επιλογές μου, για να μπορώ να πω ναι σε προτάσεις και συνθήκες που με αντιπροσωπεύουν και όχι σε άλλες που με προσβάλλουν. Έτσι, η αγάπη μου γι’αυτό που κάνω παραμένει ανέπαφη και το παιδικό μου όνειρο ζωντανό.
* Η τέχνη είμαστε εμείς, οι άνθρωποι. Εμείς την παράγουμε, εμείς και την αναπαράγουμε. Θεωρώ πως οι άνθρωποι της τέχνης δεν είναι αρμόδιοι να δώσουν απαντήσεις ή λύσεις σε μία οικονομική κρίση, όχι περισσότερο από έναν οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο με γνώμη, αξίες και πεποιθήσεις. Οι οικονομολόγοι είναι αρμόδιοι, οι αναλυτές. Η τέχνη σε μία τέτοια περίπτωση όπως και σε κάθε περίπτωση είναι σαν τη μητέρα που αφήνει το ενήλικο πια παιδί της ελεύθερο να κάνει τις επιλογές του, γιατί ξέρει με τι αξίες το έχει μεγαλώσει. Η τέχνη οφείλει να στέκει συμβουλευτικά, διαφωτιστικά, παιδευτικά στην κοινωνία μας, οφείλει να θέτει ερωτήματα, όμως δεν δίνει απαντήσεις. Η τέχνη δίνει επιλογές.
* Αυτό το καλοκαίρι το βίωσα όπως και όλοι νομίζω κάποιες φορές με φόβο και αβεβαιότητα για το αύριο που μας ξημερώνει. Αλλά κυρίως με αισιοδοξία, ίσως και αβάσιμη πολλές φορές, καθώς είμαι νέα και αθεράπευτα ρομαντική όπως προείπα. Αυτό που με ενόχλησε πιο πολύ και με στεναχώρησε βαθιά ήταν η ευκολία με την οποία οδηγούμαστε οι άνθρωποι σε διχασμούς και εμφύλιες διαμάχες. Αυτό ήταν το μόνο πράγμα που έπληξε κάποιες φορές την αισιοδοξία μου. Εξακολουθώ παρόλα αυτά να πιστεύω πως το μέλλον είμαστε εμείς κι αν κάθε ένας μας αρχίσει να πράττει υπεύθυνα, τα πάντα μπορούν να αλλάξουν. Ο αγώνας για να είναι ομαδικός, πρέπει πρώτα να γίνει προσωπικός, ας μην το παραβλέπουμε.
* Φέτος έχω την τύχη, για δεύτερη χρονιά, να συμμετέχω στις «7 κλαίουσες», με τις «Μανταμίτσες». Ξεκινώντας από το περσινό 1ο Up the W-all theatre festival στο Vault, όπου παρουσιάσαμε μία 15λεπτη παράσταση και στηριγμένοι πάνω στο concept του Deadly Women, αποφασίσαμε με τις «Μανταμίτσες» (Στέλλα Γεωργουλέα, Αναστασία Δημοπούλου, Κατερίνα Κωνσταντέλλου, Μαγδαληνή Παλιούρα, Άντρη Χατζηχριστοδούλου, Μελίτα Ψυχογιοπούλου), τον σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Μούτση και την παραγωγό, εμψυχώτρια και των πάντων διοργανώτρια Κωνσταντίνα Νικολαϊδη, να γράψουμε ιστορίες γυναικών που δολοφόνησαν τους άντρες τους και όχι μόνο. Πρόκειται για μία μαύρη κωμωδία με στοιχεία διάδραστικού θεάτρου, σε μορφή μονολόγων, όπου κάθε γυναίκα σε ένα διαφορετικό τόπο, σε διαφορετική εποχή, οδηγήθηκε στη δολοφονία, λόγω καταπίεσης, καταπάτησης της ελευθερίας και των δικαιωμάτων της. Σίγουρα, η αίσθηση του θεάτρου Παραμυθίας είναι τελείως διαφορετική από αυτή που ως τώρα υπήρχε στα μπαρ. Κι αυτό γιατί οι θεατές παρακολουθούν καλύτερα τις ιστορίες, γίνονται κι αυτοί συμμέτοχοι με αποτέλεσμα το χιούμορ, το οποίο προωθείται και από τον έμμετρο λόγο του κειμένου, να δίνει τη σκυτάλη στην ωμή πραγματικότητα και το αντίστροφο.
* Η ιστορία που έγραψα εγώ τοποθετείται στο Τέξας του 1830, όπου ένα κορίτσι, η Θεανώ, προϊόν βιασμού αλλά και κακοποιημένη από τον πατέρα της, αποφασίζει να πάρει εκδίκηση για ό,τι της προκάλεσε το μόνο ανδρικό πρότυπο που είχε, στα πρόσωπα των θαμώνων του μπαρ στο οποίο σερβίρει. Παρότι το έργο στο άκουσμα φαντάζει φεμινιστικό, είναι εξίσου απολαυστικό για τους άντρες καθώς επτά γυναίκες τους κάνουν πρωταγωνιστές!
* Παράλληλα το περασμένο Σάββατο είχαμε και την πρεμιέρα της παιδικής παράστασης «Σκύλος με σπίτι», της Γαλάτειας Σουρέλη, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαϊδη, στο θέατρο Σταθμός. Πρόκειται για ένα πολύ γλυκό έργο, γεμάτο χιούμορ και μηνύματα που αγγίζουν τόσο τα παιδιά όσο και τους ενήλικες. Ένας σκύλος, που από την τεμπελιά υποσιτίζεται και έχει αφήσει το σπίτι του να ρημάξει συναντά μια αλλοδαπή γάτα, που του δίνει κίνητρο να σηκωθεί, να δουλέψει και να βρει ξανά την ενεργητικότητα και την όρεξή του για ζωή. Ενωμένα τα ζώα, σκύλοι, γάτες, πουλιά, με αλληλεγγύη, μόχθο και αγάπη φτιάχνουν έναν καλύτερο τόπο για να ζουν. Η φιλία, η αποδοχή της διαφορετικότητας του διπλανού, η εργατικότητα, ο έρωτας είναι μερικά από τα θέματα του έργου. Όλοι μαζί μπορούμε, είναι μια φράση που ακούγεται συχνά στην παράσταση και από τότε που διάβασα το κείμενο την χρησιμοποιώ συχνά. Εγώ υποδύομαι την Ευρυδίκη, το κορίτσι του σκύλου, ένας ρόλος που αγάπησα από την πρώτη στιγμή, καθώς με εκφράζει απόλυτα. Οι πρώτες εντυπώσεις από γονείς και παιδιά ήταν πολύ θετικές, είναι μία πλούσια παράσταση, γεμάτη δράση, χορό, τραγούδι, βιντεοπροβολές, εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια και (δανείζομαι από το έργο) «από αγάπη μπόλικη! Το πιο σπουδαίο από όλα».
* Είναι ευλογία για εμένα να συνεργάζομαι για τρίτη συνεχόμενη χρονιά με την Κωνσταντίνα Νικολαϊδη, καθώς είναι ένα άτομο που εκτιμώ βαθύτατα για την ακεραιότητα, την υπευθυνότητα, το δυναμισμό, την ευαισθησία και το πάθος του σε αυτό που κάνει. Τη γνώρισα στη σχολή, στην οποία φοιτήσαμε μαζί αλλά συνδεθήκαμε αργότερα με τις «Μανταμίτσες» και μπορώ πια να πω πως δεν μιλάω για μια απλή συνεργάτη, μα και μια καλή φίλη. Το ίδιο ισχύει και για τον Κωνσταντίνο Μούτση, που επίσης γνώρισα στη σχολή, έχουμε συνεργαστεί και στο παρελθόν πολύ καλά όπως και τώρα.
* Και φυσικά τα κορίτσια μου, οι «Μανταμίτσες» που προανέφερα και η Κατερίνα Νικολοπούλου που ήταν πέρυσι μαζί μας στις «7 κλαίουσες», και φέτος στο «Σκύλος με σπίτι», όλες ταλαντούχα πλάσματα, κάθεμιά διαφορετική και μοναδική. Φέτος συνεργάζομαι και με τον Κωνσταντίνο Μουταφτσή, έναν πολύ ταλαντούχο ηθοποιό που σε συνδυασμό με τον Χάρη Μαυρουδή που θαύμαζα βαθιά και εξακολουθώ, αποτέλεσαν ένα αχτύπητο δίδυμο γέλιου στις πρόβες του «Σκύλος με σπίτι». Μόνο θετικά μπορώ να δω ότι δουλεύω με φίλους, ή ότι κάνω νέους φίλους δουλεύοντας. Φυσικά δεν ταιριάζουμε όλοι το ίδιο, όμως είναι ευτυχία να συνεννοείσαι καλά στις συνεργασίες σου κι αν κάνεις και καλή παρέα ακόμη καλύτερα.
* Τα χρόνια στη δραματική σχολή του Γιώργου Αρμένη, ήταν από τα πιο όμορφα, από τα πιο δημιουργικά μου χρόνια. Χρόνια κατά τα οποία διαμορφώθηκα, εξελίχθηκα ως άνθρωπος, καθοριστικά χρόνια, έντονα. Όμως, δεν θα σου πω πως μου λείπουν, θα σου πω πως τα κουβαλώ ως μια όμορφη ανάμνηση, ως εφόδιο και προχωρώ σε αυτόν τον «υπερφορτωμένο» χώρο, με την ίδια ή και παραπάνω αισιοδοξία, γιατί είχα την τύχη να μην μείνω εκτός από τότε που βγήκα από τη σχολή, πέρα από ένα διάστημα 6 μηνών, όπου βρήκα διέξοδο στη συγγραφή, κάτι που επίσης με ενδιαφέρει μελλοντικά.
* Μεγαλώνοντας και αποκτώντας περισσότερες εμπειρίες, ίσως και χρόνο, θα ήθελα πολύ να ασχοληθώ με τη συγγραφή, κυρίως θεατρικών έργων. Έχω κάνει μια απόπειρα να γράψω ένα έργο, που έχει, λόγω έλλειψης χρόνου, μείνει στις «εκκρεμότητες». Παράλληλα, μετά από ένα σεμινάριο του Κώστα Γάκη που παρακολούθησα, ξεκίνησα να γράφω κάποια τραγούδια, στίχους – μουσική, χωρίς να έχω γνώσεις κάποιου μουσικού οργάνου. Με τη φωνή μου. Ναι, αυτό γίνεται! Και το παράθυρο αυτής της διεξόδου μου το άνοιξε ο Κώστας και γι’ αυτό θα του είμαι πάντα ευγνώμων. Το τραγούδι είναι μέσα στη ζωή μου καθημερινά, η μουσική μου είναι απαραίτητη κι όταν δεν μπορώ να την έχω, τραγουδώ μόνη για λίγο και χαλαρώνω.
* Όσον αφορά στην άλλη πόρτα που άνοιξα, τα οικονομικά και στην πρωινή μου απασχόληση, είναι κάτι που έχω επιλέξει να κάνω συνειδητά και υπεύθυνα, όχι μόνο για βιοποριστικούς λόγους. Το διαφορετικό αυτό αντικείμενο, οι διαφορετικοί άνθρωποι, οι διαφορετικές συνθήκες καλλιεργούν μία τελείως διαφορετική πτυχή μου. Στο συνδυασμό και των δύο βρίσκω την ισορροπία μου. Και πάλι ξεγελάω το χρόνο!
* Δυστυχώς, με την τηλεόραση και τον κινηματογράφο δεν έχω ασχοληθεί. Είναι κάτι το οποίο θα με ενδιέφερε φυσικά, αν προέκυπτε.
* Πέρα από τις τωρινές μου συνεργασίες μία επίσης που απόλαυσα ήταν αυτή με την ομάδα «Salao» (Σοφία Αντωνίου, Βασιλεία Ιγκλέση, Γιώργος Χοτζόγλου), με τους οποίους συμμετείχαμε το Μάιο στο Off-off Festival του Θεάτρου Επί Κολωνώ, με μια διασκευή που κάναμε στο διήγημα του Χέμινγουεϊ «Ο γέρος και η θάλασσα», σε σκηνοθεσία της Σοφίας Αντωνίου. Η παράσταση αυτή ήταν από τις ευτυχέστερες στιγμές μου επί σκηνής και καθώς είναι στις προθέσεις μας, εύχομαι σύντομα να την ανεβάσουμε.
* Στην Αθήνα απολαμβάνω την ευκολία να βρεθείς από το ένα μέρος στο άλλο με τα πόδια. Μ’ αρέσει να κάνω βόλτες στην Πλάκα και να πετυχαίνω μουσικούς να παίζουν στο δρόμο, μ’ αρέσουν τα ταβερνάκια που βγάζουν τραπέζια στο δρόμο και τα μπαρ με θέα την Ακρόπολη. Αυτό που με θλίβει πάντα είναι οι άστεγοι, που βλέπω να κοιμούνται στο δρόμο με μια κουβέρτα και αν, και που δυστυχώς όλο πληθαίνουν.
* Το All4fun είναι ένα site που στηρίζει ενεργά τις περισσότερες ελληνικές παραστάσεις, καθώς και τους νέους ή μη καλλιτέχνες. Πίσω από αυτό το site είναι άνθρωποι, που χωρίς πολλά μέσα, αλλά με όρεξη και συνέπεια, προωθούν κάτι το οποίο πιστεύουν. Την τέχνη.
* Παράλληλα, οργανώνοντας εκδηλώσεις όπως τα βραβεία, που καθιερώνονται πια, δεν επιβραβεύουν μόνο την προσπάθεια των καλλιτεχνών, αλλά δίνουν την θαυμάσια ευκαιρία να μοιραστούμε μια όμορφη βραδιά, σε ένα μέρος, όλοι μαζί. Ευχαριστούμε All4fun!
& Αναλυτικές πληροφορίες για τις “7 Κλαίουσες” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://all4fun.gr/fun/theater/11419–q-7-q-.html
&& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Σκύλος με σπίτι” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://all4fun.gr/fun/theater/11243-2015-09-01-10-55-34.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 10/10/2015