Η παιδική της φαντασία ήταν πίσω από τη γκουίντα, σχεδόν στο σκοτάδι. Από μικρή, όμως, ήξερε πως θα βρισκόταν στη σκηνή, έχοντας μια καρμική σχέση με την υποκριτική.
Τέτοια που μέσω των ρόλων της να μπορεί να συμφιλιώνεται με κομμάτια του εαυτού της που δεν περίμενε ότι θα έβρισκε ποτέ. Και μέσα από τη δική της ψυχή και φωνή να γίνονται οι ρόλοι τρισδιάστατοι και ν’ αποτελούν έναν πολύ καλό και συχνά μεγεθυντικό καθρέφτη ενδοσκόπησης.
Η Κύνθια Βουκουβαλίδου δίνει μεγάλη σημασία στο χιούμορ, το αντιμετωπίζει με την πρέπουσα σοβαρότητα και συνήθως συμμετέχει σε κωμωδίες.
Το γέλιο της αρέσει περισσότερο από το κλάμα για να χαλαρώνει το κοινό, να το μαλακώνει και να είναι έτοιμο στη συνέχεια ν’ αντιμετωπίσει κάτι πιο βαθύ.
«Αν θες να τους πεις μια δύσκολη αλήθεια, κάνε τους να γελάσουν», αναφέρει στο All4fun, δηλώνοντας παράλληλα και πόσο απολαμβάνει να συμμετέχει στο Roaditrip 3, μια μοναδική παράσταση, η οποία παίζεται μέσα σε αυτοκίνητο και εν κινήσει στον δρόμο: «Είναι πραγματικά μια απίστευτη εμπειρία! Δε φανταζόμουν καν που “έμπλεκα” όταν μου περιέγραφε το project η δημιουργός του Βιολέτα Γύρα. Έχει τρομερές δυσκολίες αλλά και μοναδικές χαρές. Το να οδηγείς στους δρόμους του κέντρου είναι από μόνο του άθλος πόσο μάλλον να κρατάς χαρακτήρα, επαφή με το κοινό και εγρήγορση για ό,τι σου πει το κοινό. Αλλά είναι μεγάλο δώρο για μένα το πόσο κοντά έρχεσαι με τους θεατές, παίρνεις μια μυρωδιά του χιούμορ και της προσωπικότητας τους. Κάθε φορά ανυπομονώ να γνωρίσω τους ανθρώπους του κάθε αμαξιού. Είναι ασύλληπτο το ότι ενώ κάθε βράδυ παίζω 8 φορές τον ίδιο μονόλογο, δεν είναι ποτέ ίδιος»
Η «Λεονόρα» του Roadtrip σπούδασε στη LISPA του Λονδίνου, όπου έμαθε εκτός από ηθοποιός να είναι δημιουργός και επέστρεψε στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι θα μπορούσε να δουλεύει στην Αγγλία, επειδή όπως μας είπε, «δεν μπορεί η χώρα μου να βουλιάζει κι εγώ να κάνω θέατρο στο West End! Ένας από τους άμεσους της στόχους είναι μετά από συμμετοχή σε αρκετές μικρού μήκους να παίξει και στην πρώτη της κινηματογραφική ταινία. Της το ευχόμαστε!!!
* Ηθοποιός ήθελα να γίνω από όταν ήμουν 2,5 χρόνων! Δεν αποτελεί ακριβώς επιλογή για μένα… Mοιάζει με μια βαθιά ανάγκη, σχεδόν καρμική. Δεν ονειρευόμουνα τόσο τα φώτα της δημοσιότητας (οι καβγάδες με τον πατέρα μου, εγώ 5 κι αυτός 35 επί του θέματος υπήρξαν ομηρικοί!). Η παιδική μου φαντασία ήταν πάντα στο σκοτάδι, πίσω απ’τη γκουίντα, λίγο πριν βγεις στη σκηνή. Παρά τους καβγάδες που περιγράφω, μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που με πήγαινε θέατρο, όπερα και σινεμά από όταν γεννήθηκα, ενώ στη βιβλιοθήκη του σπιτιού υπήρχαν αρκετά θεατρικά κείμενα!!
* Η τέχνη μου για μένα είναι χώρος αλήθειας και όχι ψέματος που σκέφτεται συνήθως ο κόσμος. Όπως λέει ο Oscar Wilde, “ο άνθρωπος είναι λιγότερο ο εαυτός του όταν μιλάει ως εαυτός του. Δωσ’του μια μάσκα και θα σου πει την αλήθεια”. Η Λεονόρα στο Roadtrip ήταν π.χ. ένας ρόλος στον οποίο αντιστεκόμουν στην αρχή. Σχεδόν την έκρινα. Νομίζω ότι σ’ αυτήν την περίπτωση υπάρχει κρυμμένο κάτι πολύ κρυφό μας, που αν λυθεί φέρνει μια αλλαγή προσωπική και ένα πολύ ζωντανό πρόσωπο σκηνικά. Αυτό για μένα είναι ένα μεγάλο αβαντάζ του ηθοποιού, μαθαίνεις να αγαπάς ουσιαστικά τους ανθρώπους και να μην τους κρίνεις. Ό,τι υπάρχει απ’ έξω μας είναι λίγο ή πολύ και μέσα μας. Οπότε σιγά-σιγά συμφιλιώνεσαι με κομμάτια του εαυτού σου που δε θα περίμενες ποτέ να βρουν. Ειρήνη! Οι ρόλοι άλλωστε κείτονται στο χαρτί. Μέσα απ’ το δικό μας σώμα, τη δική μας ψυχή και φωνή γίνονται τρισδιάστατοι. Και αποτελούν έναν πολύ καλό, συχνά μεγεθυντικό καθρέφτη ενδοσκόπησης.
* Δεν έχω μεγάλη πείρα στο χώρο ούτε χρόνια καριέρας, αλλά αγαπώ πολύ τη δουλειά μου. Ακόμα και τις πιο δύσκολες και βασανιστικές μέρες πρόβας, μου κάνει εντύπωση το ότι θέλω με τον ίδιο ενθουσιασμό να ασχολούμαι με το θέατρο αντί να βάζω μυαλό. Είναι πολύ δύσκολο βέβαια το βιοποριστικό κομμάτι, αν και πλέον αυτό δεν ισχύει μόνο στις τέχνες. Για δυο χρόνια δίδασκα σε Ωδείο βιολί και πιάνο για να έχω ένα έξτρα εισόδημα, αλλά μας είχαν απλήρωτους για μήνες. Φυσικά οι γονείς αν έχουν την δυνατότητα γίνονται χορηγοί μας εντέλει και ψάχνουμε να κάνουμε ό,τι δουλειά μπορεί να μας ενισχύσει οικονομικά, μιας και οι αμοιβές μας είναι πενιχρές. Ονειρεύομαι να είχα τις οικονομικές απολαβές των συναδέλφων μου στο εξωτερικό, όχι για να αγοράσω καινούργιο αμάξι αλλά γιατί θα μου παρείχαν τη δυνατότητα να έχω acting coach, voice coach και να μπορώ να συγκεντρωθώ στην τέχνη μου όπως θα ήθελα.
* Η τέχνη υπάρχει για να θέτει ερωτήματα, ν’ ανοίγει νέους κόσμους ή διαφορετικές οπτικές του υπάρχοντος κόσμου. Λειτουργεί πάντα σαν καθρέφτης της πραγματικότητας και ιδανικά μας μετατοπίζει. Το θέατρο τρέφει την ψυχή μας, κοινό και ηθοποιοί μοιράζονται μια ιστορία. Με χαροποιεί πολύ που παρά την κρίση τα θέατρα είναι γεμάτα και ο κόσμος έχει αυτή τη βαθιά ανάγκη “κοινωνίας”.
* Τον Μάιο με πήρε τηλέφωνο η Βιολέττα Γύρα για να περάσω ακρόαση και συνέντευξη μαζί της για το Roadtrip. Το Roadtrip είναι πραγματικά μια απίστευτη εμπειρία! Δε φανταζόμουν καν που “έμπλεκα” όταν μου περιέγραφε το project. Έχει τρομερές δυσκολίες αλλά και μοναδικές χαρές. Το να οδηγείς στους δρόμους του κέντρου είναι από μόνο του άθλος πόσο μάλλον να κρατάς χαρακτήρα, επαφή με το κοινό και εγρήγορση για ό,τι σου πει το κοινό. Αλλά είναι μεγάλο δώρο για μένα το πόσο κοντά έρχεσαι με τους θεατές, παίρνεις μια μυρωδιά του χιούμορ και της προσωπικότητας τους. Κάθε φορά ανυπομονώ να γνωρίσω τους ανθρώπους του κάθε αμαξιού. Είναι ασύλληπτο το ότι ενώ κάθε βράδυ παίζω 8 φορές τον ίδιο μονόλογο, δεν είναι ποτέ ίδιος!
* Υποδύομαι τη Λεονόρα, μια κοπέλα παγιδευμένη σε χρυσό κλουβί που εναποθέτει πολλές ελπίδες στο reunion του σχολείου της. Είμαστε 4 διαφορετικοί χαρακτήρες που δε γνωρίζονται μεταξύ τους και ένας 5ος ρόλος μπαλαντέρ. Από όσους έχουν έρθει, υπάρχει η αίσθηση ότι είναι μοναδική εμπειρία, ακούω συνέχεια ότι ούτε που κατάλαβαν πως πέρασε ο χρόνος, πως ένιωσαν αμέσως μέρος μιας παρέας ενώ παρόλο που το διασκέδασαν πολύ οδηγήθηκαν σε μια μικρή ανασκόπηση μετά.
* Ο Κινητήρας είναι ένας πρωτοποριακός χώρος στην Ελλάδα που στηρίζει πάντα τις νέες ιδέες και τους νέους ανθρώπους. Η συνεργασία μας είναι πολύ ζεστή και ανθρώπινη με όλο το team. Η Βιολέττα είχε πολύ ξεκάθαρο το concept απ’την αρχή, γνωρίζοντας όλες τις δυσκολίες του. Έχει μεθοδολογία λόγω των σπουδών της στην Αμερική. Δουλέψαμε σε ομαδικές αλλά και προσωπικές πρόβες και μόλις είδε ότι το νερό μπαίνει στο αυλάκι έκανε πίσω και το άφησε να προχωρήσει μόνο του. Αυτό είναι σπάνιο προσόν σε ένα σκηνοθέτη, ενώ βοηθά τον ηθοποιό να πάρει την ευθύνη και να εμπιστευτεί τις δυνάμεις του. Υπάρχει αγάπη και ευγένεια μεταξύ μας και από πολύ νωρίς έχω την αίσθηση της ομάδας. Πιστεύω ότι έχει να κάνει με το πόσο προσγειωμένοι και γενναιόδωροι είναι οι συμπαίκτες μου.
* Οι σπουδές μου στο Λονδίνο προέκυψαν κυριολεκτικά εν μια νυκτί! Εδώ είχα πάει σε δυο σχολές, είχα συναντηθεί με καταπληκτικούς καθηγητές αλλά δεν υπάρχει η έννοια της Σχολής, με καθαρή μεθοδολογία στην Ελλάδα. Το καλοκαίρι του 2010 πήγα στην Ά θεατρική κατασκήνωση που έκανε ο Θοδωρής Αμπαζής στη Θάσο. Ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν αναπνέοντας θέατρο. Αυτό ήταν, μετά από αυτό μου ήταν αδύνατον να γυρίσω στα ίδια. Θυμάμαι ακόμα να ψάχνω πανικόβλητη σήμα σκαρφαλωμένη σε δέντρα για να μπορέσω να επικοινωνήσω με τη LISPA. Τη σχολή μού την είχαν συστήσει ο Κώστας Φιλιππόγλου και η Lilo Baur, τη διευθύνει ο Thomas Prattki, ο οποίος ήταν ο διευθυντής του παιδαγωγικού στη Lecoq.
* Ξεκινήσαμε 35 άνθρωποι από όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου να πρέπει να συνεργαστούμε και να συνεννοηθούμε. Οι καθηγητές με το καλημέρα μάς δώσανε θέμα για devising. Κατευθείαν λοιπόν στην πράξη, χωρίς κανένα τεφτέρι να σου λέει τι πρέπει να κάνεις και κάθε βδομάδα παρουσιάζαμε και παίρναμε feedback! Ειδικά τον πρώτο χρόνο της σχολής οι καθηγητές δεν απαντούσαν σε καμία μας ερώτηση, μας έθεταν μόνο άπειρα ερωτήματα. Πελαγώναμε, διαλύαμε παραστάσεις γιατί δεν καταλαβαίναμε τι έπρεπε να αλλάξουμε… Έξι μέρες την εβδομάδα για 12 ώρεςήμασταν κλεισμένοι στο studio A ψάχνοντας κοινούς κώδικες. Μετά ο Thomas σε μια απ’τις προσωπικές συναντήσεις μας μου είπε αυτό που ψυλλιαζόμουν: “Εμείς μπορούμε μόνο να σας διδάξουμε τι είδη θεάτρου και μάσκας υπήρξαν μέχρι τώρα και να σας θέσουμε ερωτήματα. Εσείς όμως θα δημιουργήσετε το θέατρο του αύριο και πρέπει να πάρετε την ευθύνη του.”
* Τελικά γύρισα στην Ελλάδα όταν όλοι έφευγαν, ανάποδα. Ενώ καλλιτεχνικά, προσωπικά και επαγγελματικά όλα ήταν στρωμένα στο Λονδίνο εγώ ένιωθα ότι δεν μπορεί η χώρα μου να βουλιάζει κι εγώ να κάνω θέατρο στο West End! Δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ, η Ελλάδα αυτήν τη φορά είχε αλλάξει πολύ. Όταν παλαιότερα γύρισα από τις σπουδές μου στην Ιταλία δεν είχαν υπάρξει τέτοιες αλλαγές. Υπάρχουν προτάσεις και το ενδεχόμενο για συνεργασίες με παλιούς συμμαθητές ή με ανθρώπους που είναι στο εξωτερικό. Είμαι ανοιχτή σε αυτό, αν και το θέατρο είναι κατεξοχήν η τέχνη του παρόντος. Μπορεί να γίνει μόνο εδώ και τώρα, πράγμα που δυσκολεύει λίγο τέτοια σχέδια.
* Στο Λονδίνο είχα περάσει υπέροχα παρότι δεν το περίμενα, αναπτύσσοντας πληθώρα συνηθειών που μου λείπουν πολύ: Ο καφές με τις φίλες μου συνοδευόταν πάντα με μια επίσκεψη σε γκαλερί ή κάποια έκθεση, τα open markets, το καταπληκτικό βικτοριανό σινεμά Coronet στο Notting Hill, η Hungerford Bridge που διέσχιζα για να πάω στο National Τheatre, το σπιτάκι μου, τα πάρκα, οι διεθνείς παραστάσεις, η ευγένεια, το φλερτ, ο επαγγελματισμός με τον οποίο γίνονται τα πράγματα. Αλλά πάνω από όλα οι δικοί μου άνθρωποι. Μεταξύ Λονδίνου, Ελλάδας και Ιταλίας νιώθω πάντα σαν στο σπίτι μου αλλά σε διαρκή νοσταλγία των άλλων μου πατρίδων.
* Είμαι άνθρωπος που δίνω μεγάλη βαρύτητα στο χιούμορ και το αντιμετωπίζω με την πρέπουσα σοβαρότητα. Νομίζω ότι εν μέρει έχει τύχει να συμμετάσχω σε πολλές κωμωδίες, αλλά σίγουρα οι σκηνοθέτες κάτι θα βλέπουν σε μένα. Ως μουσικός εκμεταλλεύομαι την αίσθηση του ρυθμού και του μέτρου όταν παίζω. Θεωρώ ότι η κωμωδία και η τραγωδία είναι από τα πιο ανοιχτά και δύσκολα θεατρικά territories. Γενικά μου αρέσει το παιχνίδι απ’ το γέλιο στο κλάμα με το κοινό, να μπορώ να το κάνω να χαλαρώσει, να γελάσει ώστε να μαλακώσει και να έρθει σιγά σιγά αντιμέτωπο με κάτι πιο βαθύ. Αν θες να τους πεις μια δύσκολη αλήθεια, καν τους να γελάσουν…
* Λατρεύω τον κινηματογράφο, βλέπω πολύ και θα ήθελα παρά πολύ να παίζω στο σινεμά και να έχω συνέχεια γυρίσματα. Μέχρι στιγμής έχω παίξει σε καμία δεκαριά ταινίες μικρού μήκους πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Ανυπομονώ για την πρώτη μου μεγάλου μήκους.
* Έχω δει πολλή τηλεόραση στη ζωή μου και η αλήθεια είναι ότι δεν την έχω συνδυάσει και με τις καλύτερες περιόδους αυτής. Στο σπίτι μου πλέον δεν έχω τηλεόραση από επιλογή αλλά λατρεύω τα αμερικανικά sitcoms. Θα ήθελα πολύ να παίζω σε σειρές που γράφονται και γυρίζονται όπως τα «Φιλαράκια». Όπου γίνονται πρόβες και τελικά το γύρισμα γίνεται μπροστά σε ζωντανό κοινό. Είμαι ανοιχτή στο να παίξω στη τηλεόραση αλλά και επιφυλακτική. Το ‘χω δει ότι ο κόσμος πηγαίνει συχνά να δει στο θέατρο αυτούς που ξέρει από την τηλεόραση, συνδέεται μαζί τους, νιώθει ότι μπαίνουν σπίτι του αλλά καμία φορά μπορεί να περιμένει από σένα να είσαι πάντα ο ρόλος που αγάπησε, να μην είναι ανοιχτός να σε δει σε αλλά πράγματα. Αυτό με φοβίζει μόνο, είναι δίκοπο μαχαίρι.
* Σε κάθε συνεργασία που κάνεις μαθαίνεις πολλά για την δουλειά και τον ίδιο σου τον εαυτό. Το Roadtrip είναι σίγουρα κάτι πολύ πρωτοποριακό με ιδιαίτερες συνθήκες. Το Lift Μe Down ήταν η πρώτη απόπειρα για κάτι δικό μου στην Ελλάδα και ηταν εντυπωσιακή η ανταπόκριση που έλαβε. Με το Μήδειας Πατούσες γνώρισα τον Ανδρέα Φλουράκη και ξεφοβήθηκα (λίγο) τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η συνεργασία βέβαια που ένιωσα σαν μεταπτυχιακό ήταν με το ΔΗΠΕΘΕ ΠΑΤΡΑΣ ως β´ Βοηθός σκηνοθέτη του Αμπαζή, για 6 μήνες έβλεπα να κονταροχτυπιούνται με ένα σπουδαίο κείμενο ηθοποιοί που θαύμαζα (Άννα Κοκκινου, Κόρα Καρβούνη, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Μαρία Παρασύρη κ.ά.) και το πάντρεμα όλων αυτών από τους σπουδαίους συντελεστές: Ζωή Χατζηαντωνίου στην κίνηση, Ελένη Μανωλοπούλου στα Σκηνικά, Αλέκος Αναστασίου στους φωτισμούς αλλά πάνω από όλα ο Θοδωρής Αμπαζής, αυτός ο σύγχρονος Οδυσσέας, πολυπράγμων κι ευγενικός, να διευθύνει αυτή μας την περιπέτεια. Η Επίδαυρος είναι μαγικός τόπος. Προσδοκώ και ονειρεύομαι να παίζω κάθε καλοκαίρι στην Επίδαυρο! Υπάρχουν άνθρωποι, σκηνοθέτες και ηθοποιοί, με τους οποίους θα ήθελα παρά πολύ να συνεργαστώ. Ο φόβος βέβαια των ηθοποιών είναι ότι δε θα χτυπήσει το τηλέφωνο ή δε θα ανακοινωθεί ακρόαση (και δυστυχώς στην Ελλάδα είναι λίγες οι ανοιχτές ακροάσεις!).
* Στη LISPA μαθαίναμε να είμαστε δημιουργοί και όχι απλά ηθοποιοί. Οπότε τα κομμάτια μας τα γράφαμε και τα σκηνοθετούσαμε οι ίδιοι ή μεταξύ μας. Στο θέατρο κατευθύνομαι από το θέμα. Το θέμα που με καίει ή που με αγγίζει σε ένα έργο. Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσα να το υπηρετήσω και το έχω υπηρετήσει από όλες τις θέσεις. Στο Lift Me Down που ανέφερα και πήρε βραβείο κοινού στον Κινητήρα το 2012 ήταν μια ομαδική δουλειά πάνω σε μια ιδέα μου, το κείμενο βγήκε μέσα από αυτοσχεδιασμούς και έκανα την επιμέλεια του. Το Cosmofatilan που είχα κάνει στο Λονδίνο ήταν γραμμένο και σκηνοθετημένο από μένα. Αυτές είναι και δύο δουλειές που έχω πάντα στο μυαλό μου και πιθανόν να συνεχίσω και να συνδυάσω φέτος. Το μόνο μου κράτημα πάντα στη σκηνοθεσία είναι η παραγωγή, μιας και στην Ελλάδα οι ρόλοι δεν είναι τόσο καθαρά διαχωρισμένοι όταν πρόκειται για μικρού budget δουλειές. Με μεγάλη αγωνία επίσης για το πως θα προσελκύσεις κόσμο. Το θέατρο υπάρχει μόνο τώρα και μόνο με κοινό, δεν είναι κάτι που μπορεί να ανακαλυφθεί εκ των υστέρων!
* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Σε μια μονοκατοικία στο Λυκαβηττό, μπορούσα να παίζω μπάλα στο δρόμο και τα περισσότερα θέατρα/σινεμά ήταν 10 λεπτά περπάτημα απ΄το σπίτι. Έχει αλλάξει βέβαια η Αθήνα πολύ, είναι μια άσχημη πόλη, όμως μπορείς να περάσεις πολύ όμορφα. Αγαπώ το ποσό κοντά είναι στη θάλασσα, τη θέα του σπιτιού μου στην Ακρόπολη, τις βραδιές στα μπαλκόνια, τα θερινά σινεμά και την ανοιχτωσιά των ανθρώπων όταν χιονίζει. Δεν αντέχω που πλέον δε νιώθω τόσο ασφαλής, που ο κόσμος έχει γίνει αφιλόξενος, το θυμό που βγάζει στην οδήγηση, τον εγωκεντρισμό στο παρκάρισμα, την ασέβεια που δείχνει, το τσιμέντο και την έλλειψη πάρκων (και ποταμού).
* Το All4fun είναι ένα πολύ αγαπημένο σάιτ που βρίσκει τρόπους πάντα να εξελίσσεται και να με εκπλήσσει. Από την αγαπημένη φωτογραφίας της ημέρας μέχρι την ανακοίνωση ακροάσεων, αποτελεί μια καθημερινή συνήθεια για μένα και ενημέρωση σχετικά με την τέχνη. Πολύ γενναιόδωρα και με τη νεανική του φρεσκάδα στηρίζει το θέατρο, τις νέες ομάδες και τους νέους ανθρώπους. Σε ευχαριστώ πολύ Αll4fun!
& Αναλυτικές πληροφορίες για το Roadtrip 3 ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο:
http://all4fun.gr/fun/theater/11269-road-trip-3-on-the-road.html
Toυ Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 19/9/2015