To πρόσωπο της εβδομάδας: Βασιλική Σύρμα – Ενδυματολόγος / Σκηνογράφος

 

Όταν ακόμα ήταν στο γυμνάσιο και πρωτοείδε μακέτες και κοστούμια σε μια έκθεση στο μέγαρο Μουσικής ενθουσιάστηκε πολύ. Και όταν με το καλό τελείωσε τη διακοσμητική  επέλεξε να πάει για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο για ν’ ακολουθήσει αυτό που της άρεσε περισσότερο από κάθε τι. Να ντύνει τους «ρόλους» με τη δική της έμπνευση και σε συνεργασία με τους εκάστοτε σκηνοθέτες.

 

Τώρα πια η Βασιλική Σύρμα είναι μια από τις καλύτερες ενδυματολόγους στην Ελλάδα και τα αποτελέσματα φαίνονται επί σκηνής.  Η περασμένη σεζόν τη βρήκε με σημαντικές συνεργασίες και δεν είναι τυχαίο πως τρεις από τις δουλειές της τιμήθηκαν στα 3α βραβεία κοινού All4fun με το βραβείο της καλύτερης παράστασης της χρονιάς (Θείος Βάνιας), της καλύτερης παιδικής (Η τελευταία μαύρη γάτα) και της καλύτερης short term (Παραλήπτης άγνωστος).

 

Μετά από ένα δύσκολο καλοκαίρι για όλους μας, όπου «ένιωσε σαν να φεύγει ένα ακόμα παραπέτασμα ψευδαίσθησης για το πώς πραγματικά είναι ο κόσμος» ετοιμάζεται για τη νέα σεζόν, όπου μέχρι τον Δεκέμβριο έχει κλείσει τρεις δουλειές, μία εκ των οποίων με την Κατερίνα Ευαγγελάτου, όπου συνεργάστηκε φέτος και στον «Ρήσο (απ’ όπου και η σχετική φωτογραφία)»

 

Σε μια συνέντευξη με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον μας μίλησε μεταξύ άλλων για το πόσο της αρέσουν οι μόνιμες συνεργασίες, για τις αστείες στιγμές που της έχουν συμβεί στα παρασκήνια, για το πόσο χρόνο της παίρνει να φτιάξει τα κοστούμια μιας παράστασης, για το αν έχει παίξει ποτέ ως ηθοποιός, αλλά και για το αν θα ήθελε να δουλέψει στην τηλεόραση, αλλά και στον κινηματογράφο, όπου έχει κάνει ήδη τα πρώτα της βήματα.

 

Οσο για το αν θα έφευγε από την Ελλάδα για να ζήσει στο εξωτερικό, όπως συνέβη στο παρελθόν λόγω σπουδών, επειδή η κρίση έχει φτάσει πια στο απόγειο της «Ναι δεν είναι εφικτό ένας  ενδυματολόγος στην Ελλάδα του ’15 να ζει μόνο από αυτή τη δουλειά, αλλά και γιατί το περιορίζουμε στην ενδυματολογία; Πες τέχνη γενικά να σαι μέσα. Αν και αν υπολογίσουμε τους ημιαπασχόλουμενους και ανέργους επιστήμονες ας το επαναπροσδιορίσουμε: Είναι εφικτό κάποιος μη ανειδίκευτος να επιβιώσει σήμερα στην Ελλάδα ασκώντας μόνο το αντικείμενο του; Περνάω δύσκολα εδώ οικονομικά αλλά όσο δεν αντιμετωπίζω ρεαλιστικό θέμα  επιβίωσης δεν το σκέφτομαι καθόλου να φύγω…» 

 

* Στη δευτέρα λυκείου είχαμε επισκεφθεί με το σχολείο – για την ακρίβεια με τον αγαπημένο μου καθηγητή Γιάννο Τσατάλη – μια έκθεση σκηνογραφίας και ενδυματολογίας των Διονύση και Βασίλη Φωτόπουλου στο Μέγαρο Μουσικής. Θυμάμαι πόσο είχα ενθουσιαστεί με τις μακέτες και τα κοστούμια που εκτίθονταν εκεί. Είχα ήδη αποφασίσει να σπουδάσω διακόσμηση στα ΤΕΙ αλλά σκέφτηκα πόσο ωραία θα ήταν κάποτε να εργαζόμουν στο θέατρο. Όταν τελείωσα το ΤΕΙ πήγα για μεταπτυχιακά στο Λονδίνο πάνω στην ενδυματολογία και μετά σιγά σιγά άρχισα να εργάζομαι!

 

* Η ενδυματολογία (και εν δυνάμει η σκηνογραφία) για μένα είναι να δημιουργήσεις έναν κόσμο που στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ αλλά που πρέπει να δείχνει πέρα για πέρα αληθινός. 

 

* Αν θεωρήσουμε ότι ο καλλιτέχνης δημιουργεί ορμώμενος από το σήμερα, σίγουρα η κρίση αποτελεί μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Από την άλλη, όμως, πολλές όμορφες ιδέες παραμένουν ιδέες χωρίς την οικονομική στήριξη για την υλοποίηση τους.

 

* Κατά τη γνώμη μου η τέχνη μπορεί να θέσει μόνο ερωτήσεις προς διερεύνηση όχι να απαντήσει διότι είναι τόσο υποκειμενικός ο τρόπος που αντιλαμβάνεται κάποιος την τέχνη, που μου φαίνεται μάταιο να προσπαθεί ο καλλιτέχνης να απαντά. Αυτή είναι μάλλον η εργασία του κοινού! 

 

* Η τωρινή κατάσταση στην Ελλάδα όπως το αντιλαμβάνομαι, είναι ένα δείγμα της τωρινής κατάστασης του κόσμου. Αυτό το καλοκαίρι του 2015 το βιώνω σαν να φεύγει ένα ακόμα παραπέτασμα ψευδαίσθησης για το πώς είναι ο κόσμος. Εγώ όπως φαντάζομαι και όλοι μας βλέπουμε  κάθε μέρα και λίγο πιο καθαρά το πώς λειτουργούν τα πράγματα, το ποιοί στ αλήθεια διοικούν και ποιοί ακολουθούν. Σαφώς είμαι προβληματισμένη και δεν έχω μέσα μου καμιά ελπίδα για το μέλλον απλά ζω το σήμερα μέρα με τη μέρα. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μας ούτε ένα χρόνο μετά. Τι να περιμένω να προκύψει όταν ζω σε μια ανάλγητη γειτονιά (την Ευρώπη) και σε μια κουρασμένη χώρα που δεν προβαίνει καν σε στοιχειώδη εσωτερικά  βήματα όπως το να διαχωρίσει την εκκλησία από το κράτος; 

 

* Τα χρόνια μου στο Λονδίνο ήταν φανταστικά. Είχα καλούς φίλους από Ελλάδα αλλά και καινούριους, έμενα στη γειτονιά που γούσταρα (Dalston) πριν γίνει πανάκριβη, κάναμε ταξίδια, βόλτες, είδα εκθέσεις, έτρωγα προσιτή ασιατική κουζίνα  – ζωάρα γενικά Χαχα! To ακαδημαϊκό κομμάτι της ζωής μου, όμως, εκεί με εξουθένωσε σωματικά και ψυχολογικά. Βρέθηκα σ’ ένα μεταπτυχιακό με άτομα που έραβαν σχεδόν επαγγελματικά από τα 15 τους κι εγώ ήμουν 29 και δεν είχα πιάσει βελόνα. Μας καλλιεργούσαν έντονο κλίμα ανταγωνισμού και γενικά ένιωθα πολύ ανεπαρκής. Θα θελα κάποτε να γράψω μια έκθεση στο πανεπιστήμιο και να τους μιλήσω για το πόσο άσχημα πέρασα εκεί μέσα. Ευτυχώς είχα υποστήριξη από την συμφοιτήτριά μου την Κωνσταντίνα Βαφειάδου που είμαστε ακόμα φίλες και είχαμε και μια υπέροχη βιβλιοθήκη μόδας που χανόμουν για ώρες. Η ζωή στο Λονδίνο είναι όνειρο αλλά η ακρίβεια και ο καιρός μου το καθιστούν αδύνατο να ζήσω εκεί. 

 

* Όταν γύρισα στην Ελλάδα το 2009, πηγαινοερχόμουν στο Λονδίνο για τα επόμενα τρία χρόνια όπου εμένα για λίγους μήνες για να κάνω κάποιες δουλειές με θεατρικές ομάδες εκεί και για να κάνω δύο φορές από έναν μήνα πρακτική στο Royal National Theatre, αλλά τώρα πια έχω σχεδόν δύο χρόνια να πάω λόγω έλλειψης χρημάτων! Τώρα αν θα θελα να γυρίσω εκεί μόνιμα η σε κάποια άλλη χώρα; Περνάω δύσκολα εδώ οικονομικά αλλά όσο δεν αντιμετωπίζω ρεαλιστικό θέμα  επιβίωσης δεν το σκέφτομαι  καθόλου να φύγω. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν θα χαιρόμουν πολύ να εργαστώ σε μια παράσταση η μια ταινία στο εξωτερικό για λίγο καιρό. 

 

* Στο Λονδίνο η πρώτη δουλειά (Sarah Daniel’s “the gut girls” – Director: Alex Crampton – the space theatre) προέκυψε από μια αγγελία που χα δει στο σάιτ του arts council όπου έψαχναν ενδυματολόγο. Έστειλα ένα βιογραφικό σπουδών και η σκηνοθέτης μου έστειλε να βρεθούμε. Ήρθε στο καφέ μ’ ενα κείμενο, τα είπαμε λίγο και ξεκινήσαμε. Κάναμε κι άλλες δουλειές μαζί, περάσαμε πολύ ωραία, γίναμε φίλες και τα λέμε  ακόμα. Πιτσιρίκα αυτή με πολιτικές ανησυχίες, επί της ουσίας ακτιβισμό κάνει η κοπέλα μέσα απο τη δουλειά της. Μετά γνώρισα και τον Andy Mcquade απο τους Second skin theatre company και κάναμε το La chunga όπου πήρε και βραβείο σκηνοθεσίας και ανέβηκε ξανά στο West end. Σ’ αυτό το έργο επειδή δεν είχα λεφτά να πάω στο Λονδίνο και ούτε η παραγωγή είχε να μου επιχορηγήσει το ταξίδι, έστειλα τα κοστούμια από Αθήνα με κούριερ!  Το καλό με αυτές τις πρώτες δουλειές είναι οτι πρωτοεργάστηκα σαν κύρια ενδυματολόγος και όχι σαν βοηθός οπότε έπεσα με τη μια στα βαθιά, εννοώντας κυρίως το ράψιμο και την διαχείριση του (ανύπαρκτου) προϋπολογισμού. 

 

* Όταν πρωτογύρισα στην Ελλάδα είχα στείλει ένα βιογραφικό στο Εθνικό και ενάμιση χρόνο μετά μου τηλεφώνησαν για να γίνω βοηθός  στα κοστούμια του Νίκου Μαστοράκη στην «Τριλογία του παραθερισμού». Η συνεργασία πήγε καλά τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο με τον Νίκο Μαστοράκη. Το πιο ωραίο απ’ όλα ήταν το ότι μου άρεσε πολύ η παράσταση. Μπορώ να πω οτι είναι απο τις πιο ωραίες που έχω δει στη ζωή μου. Νιώθω πολύ τυχερή και χαρούμενη που ο Νίκος με εμπιστεύθηκε σε αυτή τη δουλειά. Μετά, μου πρότειναν από το Εθνικό να γίνω βοηθός ενδυματολόγου στην Οδύσσεια του Ρομπερτ Γουίλσον. Απίθανη εμπειρία. Η ενδυματολόγος (Yashi Tabassomi) είναι μια γλύκα και με παρότρυνε να μην περιοριστώ σε διεκπεραιωτικά καθήκοντα, οπότε ο ρόλος μου ως βοηθός ήταν αρκετά καλλιτεχνικός. Το δε κλίμα μεταξύ του δημιουργικού και των ηθοποιών ήταν τόσο ωραίο που ξεχνάγαμε την κούραση. Και οι ίδιοι οι ηθοποιοί το έλεγαν πόσο ωραία έδεσε αυτή η διανομή. Η εμπειρία της Οδύσσειας για μένα ήταν σαν τρίτο μεταπτυχιακό και το ταξίδι για την πρεμιέρα στο Μιλάνο μαζί τους σαν δεύτερη πενταήμερη. Μακάρι να καταφέρω να ξαναπάω για ένα διημεράκι στο Μιλάνο να τους ξαναδώ και φέτος!

 

* Ο «Θείος Βάνιας», η «Τελευταία μαύρη γάτα» και ο «Παραλήπτης άγνωστος» ήταν τρεις άψογες συνεργασίες μ’ ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που επάξια βραβεύτηκε από τους αναγνώστες του All4fun. Ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά τον Γιώργο Λυκιαρδόπουλο, τη Μάγδα Λαδά,  τη Λίλη Μελεμέ, τον Κώστα Γάκη, την Αθηνά Μουστάκα, τον Κωνσταντίνο Μπιμπή και τη Νάντια Φώσκολου που με εμπιστεύθηκαν και κάναμε μαζί όλα αυτά τα ωραία. Δεν υπήρχε τίποτα που να με δυσκολέψει στις πρόβες και τίποτα που να μην μου αρέσει στις παραστάσεις αυτές. Ο «Θείος Βάνιας» ξεχείλιζε συναίσθημα,  η “Tελευταία μαύρη γάτα” μαζί με τα τραγούδια που γράφτηκαν για την παράσταση, για μένα ήταν από τα πιο βαθιά πολιτικά έργα που χω δει. Όσο για τον «Παραλήπτη άγνωστο» ήταν η αφορμή να γνωρίσω τη Νάντια Φώσκολου που μαζί εργαστήκαμε αργότερα στην «Ελευθερία στη Βρέμη στο θέατρο Μεταξουργείο τον περασμένο χειμώνα¨. Σ’ αυτό το έργο γνώρισα και την Μικαέλα Λιακατά η οποία εκεί έκανε τα σκηνικά και τα εκπληκτικά βίντεο. Νομίζω πως ο «Παραλήπτης» είναι επίσης μια από τις καλύτερες παραστάσεις που χω δει. Θα χαιρόμουν πολύ αν συνεχιζόταν για τρίτη χρονιά. Κρίμα για όποιον δεν το είδε. Η βραδιά των βραβείων του All4fun ήταν μια γλυκιά βραδιά εγκάρδιας συναναστροφής με τους συνεργάτες και τους εν δυνάμει συνεργάτες μου. Περάσαμε πολύ ωραία!!! 

 

* Οι φιλοδοξίες μου από τον συγκεκριμένο χώρο είναι να συνεχίσω να εργάζομαι με τόσο καλούς συνεργάτες και να μου αρέσουν αυτά που φτιάχνω δηλαδή να είμαι ευχαριστημένη από μένα. Όπως είμαι αυτήν τη στιγμή. Δεν νιώθω ότι θέλω κάτι περισσότερο. Εντάξει, μια δουλειά στο εθνικό, στην Επίδαυρο ή στο εξωτερικό θα με χαροποιούσε, αλλά πιο πολύ σαν επιστέγασμα της μέχρι τώρα πορείας και όχι σαν απωθημένο. Δε νιώθω μάλιστα καθόλου αδικημένη σε σχέση με άλλους. Ίσα – ίσα είμαι ευγνώμων για τις μακροχρόνιες συνεργασίες μου όπως π.χ με την ομάδα Square, τον Βασίλη Μαυρογεωργίου και την Κατερίνα Ευαγγελάτου που φέτος θα συνεργαστούμε για τρίτη φορά, όπως και για τις καινούριες συνεργασίες που προέκυψαν τη χρονιά που πέρασε. Αυτά τα λίγα χρόνια που εργάζομαι σαν ενδυματολόγος, νομίζω πως αυτό που μου’ χει χαρίσει απλόχερα το θέατρο είναι όμορφες στιγμές. Απο την πρώτη παρασταση που εργάστηκα στην Ελλάδα – το luv με την ομαδα square που υπέρ αγαπώ μεχρι την τελευταια την “Ερωφίλη” απο την ομάδα όμορος σε σκηνοθεσία Μαξίμου Μουμουρη που ηταν υπεροχη παράσταση και τον Ρήσο με την Κατερίνα Ευαγγελάτου που ηταν μαγικά!

 

* Ο σχεδιασμός ενός κοστουμιού προκύπτει πάντα μέσα από τον διάλογο με τον σκηνοθέτη και συνήθως κρατάει όσο και οι πρόβες. Διορθώσεις μπορεί να γίνουν μέχρι και την τελευταία στιγμή όπου και βλέπουμε το τελικό αποτέλεσμα στον τελικό φωτισμό. Κατά μέσο όρο εργάζομαι τέσσερις μήνες ανά παράσταση, τους δύο πρώτους πιο χαλαρά κάνοντας έρευνα και σκίτσα και τους δύο τελευταίους πιο εντατικά καθώς προβαίνουμε στην υλοποίηση. 

 

* Ανήκω στη γενιά που μέχρι τα 20-22 χρόνια μας είχαμε κάνει άπειρες δραστηριότητες. Προσωπικά έκανα 13 χρόνια χορό – μπαλέτο και σύγχρονο- 16 χρόνια μουσική- ακορντεόν και πιάνο και πάντα μου άρεσε να τραγουδάω – σε διαγωνισμούς τραγουδιού στην κατασκήνωση, σε γιορτές στο σχολείο, και στο τσακίρ κέφι έπαιρνα  και το μικρόφωνο σε ρεμπετάδικα σε Ελλάδα και Λονδίνο. Αμέ. Με αθλητισμό δεν έχω καμία σχέση εκτός του ότι είμαι Παναθηναϊκός. Επίσης δεν γράφω καθόλου. 

 

* Με την υποκριτική ποτέ δε σκέφτηκα να ασχοληθώ. Απλά όταν ήμουν πιο μικρή μεταξύ 16-27 ετών τραγουδούσα πού και πού σε κοινό και αυτό ήταν όλο. Δεν έχω ποτέ αισθανθεί το σκίρτημα της επιθυμίας να ανεβώ πάνω στη σκηνή. Αν και μια φορά βρέθηκα σ’ αυτήν τη θέση όπου στα πλαίσια σχεδιασμού των κοστουμιών και των σκηνικών για την παράσταση “Ο κύκλος” του Σνίτσλερ σε σκηνοθεσία του Γιώργου Καραμίχου όπου έπαιζε ο ίδιος με τη Μαρλέν Σαϊτη στο υπόγειο του θεάτρου τέχνης. Μου πρότεινε λοιπόν ο Γιώργος να είμαι μόνιμα στη σκηνή και να τους βοηθάω στις πολύ γρήγορες αλλαγές των ρούχων. Εννοείται ότι δέχτηκα και πως θα έκανα ό,τι μπορούσα για να βοηθήσω τα παιδιά, αλλά ξαφνικά βρέθηκα να’ μαι με άλλες δύο κοπέλες όπου φορούσαμε όλες κοστούμια τα οποία αλλάζαμε τακτικά επί σκηνής και ταυτόχρονα αλλάζαμε και αυτά του ζευγαριού. Υπήρχε ορισμένη χορογραφία και αν εξαιρέσεις το ότι δεν μιλούσα σχεδόν καθόλου, μπορώ να πω ότι ήταν μια κανονική εμπειρία ρόλου! 

 

* Ήταν μια φοβερή εμπειρία στο σύνολο της η οποία στάθηκε αφορμή να γνωρίσω τον Χρήστο Καρασαββίδη που σπούδαζε ακόμα στο Τέχνης τότε. Δεν μπορώ να σας περιγράψω το γέλιο που ρίξαμε όλοι τότε στις πρόβες και στις παραστάσεις. Επειδή ήταν κωμωδία το έργο, πολύ συχνά άκουγα τους φίλους μου στο κοινό να γελάνε και με έπιανε κι εμένα νευρικό γέλιο στη σκηνή. Άσε που εκεί κατάλαβα τι δύσκολο πράγμα είναι να είναι κανείς ηθοποιός. Όταν μας έδειχνε κάποια φαινομενικά εύκολα πράγματα ο Καραμίχος για να τα επαναλάβουμε, έβλεπα τη Μαρλέν πόσο άνετα τα έκανε κι εγώ δεν μπορούσα ούτε στο 10% να τα καταφέρω ή να τη φτάσω. Το όλο πράγμα πήγε καλά, δεν είχα καθόλου άγχος στη σκηνή και εννοείται πως αν ανέβαινε ξανά η παράσταση θα το ξαναεκανα. Παρ’ ολ’ αυτά, δεν ένιωσα καμιά επιθυμία να επεκτείνω την υποκριτική εμπειρία. Μου φαίνεται τρομερό που οι ηθοποιοί δεν μπορούν να δουν την παράσταση στην οποία παίζουν! Δεν παραλείπω να επισημάνω ότι και ο κύκλος ήταν από τις πιο ωραίες παραστάσεις που χω συμμετάσχει ως συντελεστής!

 

* Αστεία περιστατικά σε παραστάσεις έχουν συμβεί ένα σωρό. Θα αναφέρω τα πιο πρόσφατα. Στην «Τελευταία μαύρη γάτα» προς το τέλος των παραστάσεων αρχίσαμε να εμπλουτίζουμε ενδυματολογικά ένα συγκεκριμένο ρόλο σε μια συγκεκριμένη στιγμή αλλά εκτός από τους σκηνοθέτες και τον ηθοποιό δεν ήξερε κανείς άλλος τίποτα. Όταν λοιπόν έβγαινε ο ηθοποιός  στη σκηνή με τα καινούρια στοιχεία, οι υπόλοιποι ηθοποιοί έκαναν μεγάλο  αγώνα για να μην σκάσουν στα γέλια ενώ εμείς από κάτω κλαίγαμε από το γέλιο. Επίσης από τις πιο ευχάριστες πρόβες που έχω βρεθεί ήταν αυτές για τον Ρησο φέτος το καλοκαίρι. Οι αυτοσχεδιασμοί ήταν τόσο αστείοι και οι παρατηρήσεις της Κατερίνας (Ευαγγελάτου) ήταν τόσο εύστοχες, που επίσης πονούσαμε από τα γέλια. Τη σεζόν μεχρι τον Δεκέμβρη θα εργάζομαι στις παραστάσεις “Η Μάγια στην ονειροχώρα” σε σκηνοθεσία του Σταύρου Στάγκου, “Πεερ Γκυντ” σε σκηνοθεσία του Σταύρου Τσακίρη και “Φάουστ” σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου. 

 

* Στην τηλεόραση δεν έχω δουλέψει ποτέ. Έχω εργαστεί σαν ενδυματολόγος σε μια ταινία μεγάλου μήκους- τους «Αισθηματιες» του Νίκου Τριανταφυλλίδη- και σε μια μικρού μήκους – «Τα κορίτσια της θάλασσας του Σήφη Μάινα. Καθώς παράλληλα ασχολούμαι με το αξεσουάρ και κυρίως με το νυφικό αξεσουάρ έχω την τύχη να συνεργάζομαι με μουσεία όπως το λαϊκής τέχνης και το ίδρυμα Θεοχαράκη και με Ατελιέ όπως η Λουκία και η Τέτη Χαρίτου καθώς και με μαγαζιά οπως η Ματαλού και η Booktique. Είχα επίσης την τύχη να αναλάβω να φτιάξω αξεσουάρ για επιδείξεις μόδας της Λουκίας και να δω κάποια πράγματά μου φωτογραφημένα σε περιοδικά έντυπα η ηλεκτρονικά. Μου άρεσε πολύ η εμπειρία και θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να συνεχίσω να ασχολούμαι και με αυτό το αντικείμενο. 

 

* Αν είναι εφικτό ένας ενδυματολόγος στην Ελλάδα του ’15 να ζεί απ’ αυτή τη δουλειά; Τι εννοούμε να ζεί; Να επιβιώνει; Χαχα! Αν έχει παράλληλα εισοδήματα και βοήθεια από γονείς! Και γιατί το περιορίζουμε στην ενδυματολογία; Πες τέχνη γενικά να σαι μέσα. Αν και αν υπολογίσουμε τους ημιαπασχόλουμενους και ανέργους επιστήμονες ας το επαναπροσδιορίσουμε: Ειναι εφικτό κάποιος μη ανειδίκευτος να επιβιώσει σήμερα στην Ελλάδα ασκώντας μόνο το αντικείμενο του; 

 

* Στην Αθήνα μ’ αρέσει που έχω φίλους, οι βόλτες, η θάλασσα, τα μπαράκια, ο καιρός, τέτοια πράγματα να περνάμε καλά.  Άχρηστα όμως όλα όταν μια πόλη σαπίζει κάτω από τους άστεγους, τους πρόσφυγες, τη βρώμα των δρόμων, τους υπό φωτισμένους δρόμους, τα απαίσια κτίρια τις έντονες ταξικές αντιθέσεις, την ακρίβεια, τους κλειστούς δρόμους επειδή τυχαίνει να υπάρχει εκεί αστυνομικό τμήμα και πόσα άλλα. Η Αθήνα είναι μια σκληρή σκοτεινή πόλη που μοιάζει φωτεινή επειδή εκ παραδρομής έχει ήλιο που φωτίζει τα τσιμέντα. 

 

* Το Αll4fun είναι ένας προσεγμένος και ενδιαφέρων διαδικτυακός χώρος. Είναι ωραίο που ανεβάζετε άρθρα ποικίλων ενδιαφερόντων και που έχετε την όρεξη να στηρίζετε όλους εμάς τους νέους επαγγελματίες του θεάτρου. Να είστε καλά!

 

& Αναλυτικές πληροφορίες για τα 3α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/10824-3-all4fun.html

 

&& Η κεντρική φωτό είναι της φωτογράφου Christina Bratuska (Seventhswan photography). Στη συνέντευξη έχουν χρησιμοποιηθεί φωτογραφίες από διάφορες δουλειές της Βασιλικής στο θέατρο.