To πρόσωπο της εβδομάδας: Ίριδα Μάρα – Ηθοποιός

 

Αρχικά μπήκε στη δραματική σχολή από φιλολογικό ενδιαφέρον και επειδή συμμετείχε σε παραστάσεις δρόμου ως ζογκλέρ, σε μια διαδικασία που της έδινε τη δυνατότητα να στήνει στιγμιαία ένα έργο, προσφέροντας της ένα απείκασμα ανεξαρτησίας.

 

Από τότε εξακολουθεί συνειδητά σε κάθε παράσταση να τα βλέπει όλα για πρώτη φορά και τελευταία.

Σε μια εποχή στην οποία κυριαρχεί ο φόβος η Ίριδα έχει πίστη στον καθένα ξεχωριστά.

«Η τέχνη γεννά σπόρο κοινωνικής συνεύρεσης και η αλληλεπίδραση γεννά πάντα τα πιο πολλά ερωτηματικά», σημειώνει στο All4fun σ’ ένα καλοκαίρι, όπου τη βρίσκει κορυφαία του χορού στον Προμηθέα Δεσμώτη πάλι με σκηνοθέτη τον Κώστα Φιλίππογλου, τον “δάσκαλο” της όπως αναφέρει περήφανα με τον οποίο συνεργάστηκε πολύ επιτυχημένα και στην «Τίρζα» τη σεζόν 2013-14, αλλά και στον «Γλάρο» την περασμένη θεατρική περίοδο: «Εκείνος  που αντιτάσσεται στην εξουσία, είναι πάντοτε επίκαιρος. Όπως δηλαδή ο Προμηθέας. Η  παράστασή μας, βασίζεται στο σώμα, και στις εικόνες που αυτό δημιουργεί. Τα τοπία που σχηματίζει, και τα συναισθήματα που προκαλεί, γιατί πράγματι τα προκαλεί, αφού τα σχόλια του κόσμου είναι όλα πολύ θετικάί, προσθέτει η Ίριδα, η οποία αναμένεται να ζήσει την ατμόσφαιρα της Επιδαύρου το διήμερο 21 και 22 Αυγούστου.

 

Αρχές Ιουλίου έζησε και την πρεμιέρα στο αρχαίο Θέατρο Δωδώνης, το οποίο άνοιξε τις πύλες του μετά από 17 χρόνια και θα θυμάται για πάντα το μυσταγωγικό κλίμα και τη συγκινητική ανταπόκριση του κοινού.

 

Η Ίριδα θα έχει την ευκαιρία στη σεζόν που έρχεται να πραγματοποιήσει και το τηλεοπτικό της ντεμπούτο, ενώ στο τέλος της πολύ ενδιαφέρουσας συνέντευξης μας, έκανε τον κόπο να μας αφιερώσει και ένα δικό της ποιηματάκι…

 

* Αρχικά μπήκα στην Δραματική Σχολή από φιλολογικό ενδιαφέρον. Μ’ άρεσαν τα Θεατρικά κείμενα και τα διάβαζα πολύ από μικρή. Επίσης από νωρίς συμμετείχα σε αρκετές παραστάσεις θεάτρου δρόμου, ως ζογκλέρ. Η διαδικασία του να τριγυρνάς με το κουστούμι σου, δυο πράγματα που χρειάζεσαι, και να στήνεις μια παράσταση στη στιγμή, πρόσφερε μέσα μου για πρώτη φορά, ένα απείκασμα ανεξαρτησίας.

 

* Υποκριτική ασκεί οποιοσδήποτε προσπαθεί να δώσει αξία στο ίδιο μέρος, με τα ίδια λόγια, στο ίδιο ραντεβού, σα να τα βλέπει όλα για πρώτη φορά. Κι επομένως τελευταία. Χωρίς να σημαίνει ότι το καταφέρνουν σε κάθε παράσταση, οι ηθοποιοί απλώς το προσπαθούν συνειδητά. Δεν αποτελεί όμως κάποια δική τους τέχνη αποκλειστικά. 

 

* Αν κάποιος αναζητά απαντήσεις, αρχικά θέτει ερωτήματα. Κι όταν τα ερωτήματα είναι σαφή, οι απαντήσεις γίνονται με τη σειρά τους πιο ξεκάθαρες. Σίγουρα μπορεί να τις διακρίνει κανείς και μέσα στην μεγάλη δεξαμενή ιδεών, συναισθημάτων, λελογισμένων, λογικών ή παραλόγων της τέχνης, πόσο μάλλον όταν η ανάγκη γι’ αυτές καραδοκεί. Ταυτόχρονα όμως η τέχνη, γεννά και το σπόρο της κοινωνικής συνεύρεσης. Και η αλληλεπίδραση, γεννά πάντα τα περισσότερα ερωτήματα. Και πάλι από την αρχή.

 

* Την περίοδο αυτή κυριαρχεί έντονα ο φόβος. Και ο φόβος μπορεί να μεταμορφωθεί σε θυμό, οπαδοποίηση, επιφανειακή αντίδραση ή έξαψη χάριν κάποιας ιδέας. Πιστεύω στον κάθε άνθρωπο ατομικά, στην ουσιαστική του παιδεία, όπως τον απελευθερώνει κι όπως αυτή μετουσιώνεται σε κοινωνικότητα. Ίσως στο όνομα της χώρας μας, θα ‘πρεπε να σκεπτόμαστε τον κάθε άνθρωπο χωριστά. Θα ‘ταν πιο εμφανείς και οι ευθύνες μας.

 

* Ένας ηθοποιός είναι μαθημένος από πρώτο χέρι στο να μην ξέρει τί θα συμβεί στο μέλλον. Κάθε τέσσερις μήνες καλείται να ψάξει για δουλειά, ν’ αναμετρηθεί με τον εαυτό του, να ενταχθεί στην διαφορετική κάθε φορά προσέγγιση του σκηνοθέτη, ν’ αλλάζει τρόπο, ή ακόμη και το στήσιμο μιας παράστασης μέχρι την τελευταία στιγμή. Η αβεβαιότητα ήταν πάντα συνυφασμένη με τη δουλειά του, όσο και η κρίση με την καθημερινότητά του.

 

* Εκείνος  που αντιτάσσεται στην εξουσία, είναι πάντοτε επίκαιρος. Είναι απ’ τη φύση γραμμένο να το κάνει, όσο είναι γραμμένα και τα πάθη τα οποία τη γεννούν! Ο Προμηθέας, χαρίζει στον άνθρωπο τη φλόγα. Την δυνατότητα να σκέφτεται ελεύθερα, λογικά, και να ελπίζει πως θα δικαιωθεί. Πρόκειται για ένα έργο αφιερωμένο στην πίστη για τον άνθρωπο.

 

* Η παράστασή μας, βασίζεται στο σώμα, και στις εικόνες που αυτό δημιουργεί. Τα τοπία που σχηματίζει, και τα συναισθήματα που προκαλεί. Και θα ‘λεγα πως τα προκαλεί, αφού  τα σχόλια που έχουμε μέχρι στιγμής εισπράξει, είναι όλα πολύ θετικά. Είχαμε την τύχη να κάνουμε πρεμιέρα στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης, το οποίο λειτούργησε ξανά για εμάς, έπειτα από 17 χρόνια!!! Το κλίμα ήταν μυσταγωγικό. Και όλη η διαδικασία, πραγματικά συγκινητική. Μία από τις πιο όμορφες θεατρικές εμπειρίες που είχα μέχρι σήμερα.

 

* Στην παράσταση αυτή συμμετέχω στον Χορό, μαζί με πέντε επαγγελματίες χορεύτριες και μια υπέροχη ηθοποιό, την Κατερίνα Λούρα. Νομίζω πως μέσα από αυτήν την σύζευξη ηθοποιών και χορευτών, υπήρξε έντονη ανταλλαγή στην προσέγγιση και τον τρόπο δουλειάς του καθενός από εμάς. Αυτό βέβαια απαιτεί γενναιοδωρία και διαθεσιμότητα απ’ όλους, προϋποθέσεις που ευτυχώς στην συγκεκριμένη παράσταση, υπήρξαν. Αυτό είναι που τους καθιστά και εξαιρετικούς συνεργάτες, όλους.

 

* Ο Κώστας Φιλίππογλου είναι σκηνοθέτης με μεγάλο σεβασμό στον ηθοποιό. Έχει τη μέθοδο να παίρνει απ’ αυτόν αυτό που θέλει μέσα από αυτοσχεδιασμούς και ασκήσεις, πριν εκείνος προλάβει να σκεφτεί με τί  

τρόπο θα το δώσει. Η σωματική προσέγγιση που εφαρμόζει στους ρόλους και τα κείμενα, αφαιρεί από τον ηθοποιό τις συχνά περιττές σκέψεις και την αυτολογοκρισία. Από τη στιγμή που είναι ηθοποιός και ο ίδιος, συναισθάνεται τους συνεργάτες του. Είναι πολύ καλός δάσκαλος, και πρίν απ’ όλα, διαθέτει το χάρισμα του χιούμορ, το οποίο από μόνο του, οποιαδήποτε κατάσταση πίεσης ή άγχους, μπορεί να την εξυγιάνει.

 

* Το κλαρινέτο αρχικά το γνώρισα μέσα από έναν πολύ αγαπημένο μου φίλο. Έκτοτε αποτελεί τον βασικό άξονα της καθημερινότητάς μου. Τις ώρες που αφιερώνω σ’ αυτό τις θεωρώ πια, σαν την προσωπική μου φροντίδα. Είμαι τυχερή γιατί έχω έναν καταπληκτικό δάσκαλο που θαυμάζω πολύ, τον Σ.Τζέκο. Τα πνευστά όργανα έχουν την πιο άμεση σύνδεση με την ανάσα, οπότε ο χρόνος που τα μελετάς, είναι ουσιαστικά αφιερωμένος σ’ αυτήν. Μια στιγμή που φεύγει είναι κάθε ανάσα. Και κάθε ήχος απ’ αυτήν, σου θυμίζει πως ανέπνευσες. 

 

* Είναι πολύ νωρίς και δεν ξέρω κι εγώ ακόμη πολλά για τη σειρά που θα συμμετάσχω τη νέα σεζόν, όμως το κλίμα από τις μέχρι στιγμής συναντήσεις με την ομάδα είναι εξαιρετικό, και υπάρχει μεγάλος ενθουσιασμός από όλους μας, γύρω απ’ αυτό. Δεν έχω δουλέψει ξανά στην τηλεόραση, όμως για την συγκεκριμένη σειρά, ανυπομονώ.

* Παρότι το κάνω σπάνια, απολαμβάνω αρκετά τη διαδικασία του γραψίματος. Δεν έχω όμως μέχρι τώρα νιώσει την ανάγκη του στόχου, ή της εύρεσης προορισμού των όσων γράφω. Ωστόσο αγαπώ το θέατρο συνολικά, και κατ’ επέκταση όλους τους τρόπους προσέγγισής του, οπότε η συγγραφή και η σκηνοθεσία δεν αποτελούν τομείς  που αποκλείω οριστικά. Θαυμάζω πολύ τις ομάδες, τα κείμενα ή τις σκηνοθεσίες που προκύπτουν κατά τρόπο φυσικό μέσα από τις πρόβες. Το σίγουρο είναι ότι θα ‘θελα πολύ κάποια στιγμή στο μέλλον, να δουλέψω με αυτόν τον τρόπο.

 

* Η Αθήνα είναι μια πόλη που μου προκαλεί καρδιοχτύπι! Τα στενά της, η αγορά της, τα παλιά σινεμά, η Φωκίωνος Νέγρη, η πλατεία Δεξαμενής, η Αδριανού. Αδικείται μόνο απ’ το γεγονός ότι σε κάθε εποχή αντικατοπτρίζει τα ελαττώματά μας. Κι αν ο καθρέφτης μας γεμίζει θόρυβο, οπτικό ή ακουστικό, αυθαιρεσία και αδιαφορία, σίγουρα δεν φέρει την ευθύνη γι’ αυτό η πόλη. Εξάλλου σε όλους μας αρέσει να λέμε, πόσο την απολαμβάνουμε όταν είναι άδεια. 

* Άλλοι στο  θέατρο θα παν’

άλλοι τραβάν Καϊμακτσαλάν

άλλοι το παίζουν Δον ζουάν

άλλοι φορούν τα ρέϊ μπάν

άλλοι διαβάζουν Μωπασσάν

(ηθοποιοί ωσάν)

άλλοι θα δουν Σουλεϊμάν

 

Μα άπαντες μόλις ξυπνάν’

μπαίνουν στο σάϊτ το γκανιάν

All4fun, αμάν αμάν 

 

* Αναλυτικές λεπτομέρειες για τον “Προμηθέα Δεσμώτη” σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/10943-q-q-.html