Σ’ έναν γάμο η κουμπαριά έχει δευτερεύουσα σημασία. Στην περίπτωση του Γιωργή Τσουρή, όμως, υποκριτική και μουσική δε θα παντρεύονταν αρμονικά αν δε μεσολαβούσε ως κουμπάρος το θέατρο. Έτσι τα δύο αυτά στοιχεία γίνονται σύμφυτα για την ύπαρξη του στη σκηνή ως προσωπικότητα.Από μικρός βρέθηκε να παίζει σε παραστάσεις και έγινε τελικά ηθοποιός. Από το σχολείο, όμως, άρχισε να γράφει και τραγούδια. Κάποια μάλιστα ήρθε η ώρα να εκδοθούν δισκογραφικά μέσα στο 2015 σε ενορχήστρωση και παραγωγή του Σταύρου Λάντσια.
Προς το παρόν απολαμβάνει τον ρόλο του ως «Γριά Α’» στις Εκκλησιάζουσες, διότι του δίνει την ευκαιρία να χαίρεται σαν παιδάκι στην ποδοσφαιρική αλάνα της γειτονιάς του. Η συγκεκριμένη ερμηνεία είναι μία ακόμη κωμική που έρχεται να προστεθεί στο ενεργητικό του σε μία σεζόν, η οποία ξεκίνησε με την επανάληψη της παράστασης «Τα λουλούδια στην κυρία» στο Από Μηχανής Θέατρο και συνεχίστηκε με το «Κρίμα που είναι Πόρνη» στο Εθνικό και τον «Άμλετ» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
«Το χιούμορ είναι από τα σημαντικότερα καύσιμα του ηθοποιού σε κωμωδία και δράμα. Θα ήταν υποκρισία να μιλήσω για το αν είναι επιλογή μου να κάνω συχνότερα κωμικούς ρόλους. Η πραγματικότητα είναι ότι πάω εκεί που με επιλέγουν, και τα κριτήριά μου είναι το πόσο αξιόλογη είναι η δουλειά που μου προτείνουν», αναφέρει στο All4fun, όπου μας αποκαλύπτει πως τη νέα σεζόν θα συνεχίσει να παίζει στο εθνικό, συμμετέχοντας στον «Ριχάρδο Γ’» σε σκηνοθεσία Χουβαρδά. Κάποια στιγμή ευελπιστεί να παίξει και στην τηλεόραση, λόγω της δυνατότητας που δίνει το μέσο να επικοινωνείς με το ευρύ κοινό.
* H υποκριτική προέκυψε από πολύ μικρή ηλικία. Βρέθηκα συγκυριακά σε κάποιες παραστάσεις ως παιδί και ήδη απ’ το δημοτικό σχεδίαζα τί κομμάτια θα δώσω για να μπω στη σχολή του Εθνικού! Μουσική κάνω επίσης από παιδί. Τραγούδι, κλαρινέτο, πιάνο, σαξόφωνο, κιθάρα και ότι άλλο έπεσε στα χέρια μου, το ερωτεύτηκα και το προχώρησα.
* Για μένα υποκριτική και μουσική σημαίνουν δύο αντικείμενα που παντρεύονται με κουμπάρο το θέατρο, αλλά και γενικά το πεδίο των παραστατικών τεχνών. Θεωρώ ότι ο κάθε καλλιτέχνης που έχει πεδίο έκφρασης και επικοινωνίας τη σκηνή, μεταχειρίζεται τα μέσα που διαθέτει για να επικοινωνήσει, να συγκινήσει και να συγκινηθεί. Αποφεύγω τους αδρομερείς διαχωρισμούς υποκριτικής και μουσικής, γιατί για μένα και τα δύο αυτά στοιχεία είναι σύμφυτα με αυτό που κάνω, δηλαδή με την ύπαρξή μου στη σκηνή σαν προσωπικότητα. Ποτέ δεν αντίκρισα τη μουσική έξω από το ρόλο, και αντίστροφα ποτέ δεν αντίκρισα κανένα ρόλο έξω από την παρτιτούρα της μουσικής που γεννά. Λίγο γενικόλογο, το ξέρω, αλλά αφού με ρωτάς, στα λέω όπως τα νιώθω αλλά και όπως με συμφέρει!
* Δεν πιστεύω ακριβώς στην αυξημένη εν τη κρίση ευθύνη του καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης βρίσκεται πάντα σε κρίση και πάντα υπό κρίση. Η έγνοια του να εκφράσει την εποχή του και να εκφραστεί μέσα από αυτή είναι νομίζω υπερκείμενη της εκάστοτε συγχρονίας. Αυτά στο θεωρητικό κομμάτι. Στο πρακτικό, ανησυχώ, όπως φαντάζομαι και όλοι οι άλλοι κλάδοι, για το κατά πόσον θα μπορώ στο άμεσο μέλλον να βγάζω τα προς το ζην και να απολαμβάνω τα στοιχειώδη.
* Θεωρώ ότι η τέχνη, όχι στρατευμένα και διδακτικόπληκτα, αλλά και μόνο με την έννοια της ύπαρξης δημιουργικού πυρήνα, αισθητικού και παιδευτικού, μπορεί να παρέχει πολύ χρήσιμες αντιστάσεις στην εποχή που ζούμε. Ειδικά στην Ελλάδα, που η μοναδική “βαριά βιομηχανία” που μπόρεσε να αναπτύξει κατά περιόδους είναι ο πολιτισμός, το να δίνεται βάρος στην τέχνη, είναι κάτι που μας επαναπροσδιορίζει και μας επαναφέρει σαν συλλογικό υποκείμενο στην ουσία.
* Η συνάντησή μου με τον σκηνοθέτη και μέγιστο ρήτορα Βασίλη Παπαβασιλείου πριν από μερικά χρόνια, μου άνοιξε διάπλατα τα μάτια ως προς μια συνολικότερη και πιο μακροπερίοδη θεώρηση των όσων συμβαίνουν. Τα πραγματικά προβλήματα του νέου ελληνισμού και η πηγή των κακών εντοπίζεται διακόσια χρόνια πίσω. Ήδη από το νεοσύστατο ελληνικό κράτος στα μεταεπαναστατικά χρόνια. Έκτοτε η Ελλάδα και οι δυνάμεις που την περιβάλλουν με αγάπη, φροντίδα, προδέρμ και δανεικά, κάνουν κύκλους και αναβιώνουν τα ίδια αδιέξοδα. Εύκολες απαντήσεις για το μέλλον δεν υπάρχουν. Ούτε για το παρόν. Η νηφαλιότητα και η ψυχραιμία είναι πάντα μια καλή αρχή.
* Οι «Εκκλησιάζουσες» πάνε συγκινητικά καλά. Ο κόσμος συνέρρευσε και μας απέδωσε τεράστια τιμή και χαρά. Οι παραστάσεις στην Επίδαυρο ήταν πολύ έντονη εμπειρία για όλους μας. Κυρίως για τους νεότερους, που ήμασταν και πλειοψηφούντες, αφού ο θίασος είναι πολύ νεανικός.
* Ο δικός μου ρόλος ήταν ένα πολύ μεγάλο δώρο. Η Γριά Α’ σε αυτό το έργο είναι η χαρά του ηθοποιού, όπως λέμε. Σου δίνει την δυνατότητα να επικοινωνήσεις άμεσα με κοινό και παρτενέρ, να αυτοσαρκαστείς και να χαρείς τη σκηνή σαν άλλο παιδάκι που χαίρεται την ποδοσφαιρική αλάνα της γειτονιάς του. Το κοινό φεύγει ενθουσιασμένο από την παράσταση. Νοιώθω ότι έρχεται με μια ανάγκη να περάσει καλά, να διασκεδάσει, να ξεχαστεί αλλά και να θυμηθεί, και η παράσταση του παρέχει ακριβώς αυτά.
* Πιστεύω ότι το χιούμορ είναι από τα σημαντικότερα καύσιμα του ηθοποιού σε κωμωδία και δράμα. Κατά τα άλλα στη δουλειά αυτή, σε αυτή την εποχή και στη δική μου γενιά, θα ήταν υποκρισία να μιλήσω για το αν είναι επιλογή μου να κάνω συχνότερα κωμικούς ρόλους. Η πραγματικότητα είναι ότι πάω εκεί που με επιλέγουν, και τα κριτήριά μου δεν είναι κωμωδία ή δράμα, αλλά πόσο αξιόλογη είναι η δουλειά που μου προτείνουν!
* Γράφω τραγούδια από το σχολείο. Φέτος είπα να πάρω ένα ρίσκο να δισκογραφήσω κάποια απ’ αυτά. Η μεγάλη τύχη ήταν ότι έπεισα με την επιμονή μου σημαντικούς ανθρώπους να συντελέσουν στον εγχείρημα. Όλοι οι μουσικοί που έπαιξαν στο δίσκο με επί κεφαλής τον Σταύρο Λάντσια που ανέλαβε και τη μουσική παραγωγή και την ενορχήστρωση, είναι καλλιτέχνες που θαυμάζω και ακολουθώ πολλά χρόνια. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει το χειμώνα. Προς το παρόν υπάρχουν κάποια κομμάτια στο youtube, τα οποία ακούγονται και στο ραδιόφωνο. Όσοι έχουν ακούσει τα τραγούδια μέχρι τώρα, μου έδωσαν πολύ θετικά μηνύματα. Αποβλέπω βασικά στο να επικοινωνήσω πολύ απλά και καθημερινά συναισθήματα. Αν το τραγούδι που μου γεννάει η συγκίνηση της στιγμής, μπορεί στα αυτιά κάποιου άλλου να γεννήσει επίσης συγκίνηση, τότε το ταξίδι του φτάνει στον προορισμό.
* Τα τρία χρόνια στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου ήταν πολύ όμορφα και έντονα χρόνια. Το σημαντικότερο που κρατάω απ’ τη σχολή είναι οι σχέσεις που δημιουργούνται με τους συμμαθητές. Φέρουν ένα ξεχωριστό στίγμα. Με κάποια παιδιά, διατηρούμε από μια απλή επαφή μέχρι στενή φιλία και με κάποια άλλα μιλάμε πολύ σπάνια. Έχω φυσικά συναντηθεί θεατρικά με τους μισούς. Ωστόσο ανεξαρτήτως επαφής, κάθε φορά που πέφτει ένα όνομα σε μια ενδοθεατρική συζήτηση, η φράση: “αυτός είναι συμμαθητής μου”, με κεραυνοβολεί με πολύ έντονα συναισθήματα. Ίσως γιατί σε εκείνη τη συγκυρία πρωτοσυναντιούνται οι λαχτάρες μας και οι προσδοκίες μας, ανεπεξέργαστες και με τη γλυκιά άγνοια του κινδύνου.
* Η σχέση μου με την τηλεόραση και τον κινηματογράφο είναι ομολογώ μέχρι τώρα φτωχή. Έχω συμμετάσχει σε κάποιες ταινίες μικρού μήκους, και σε μία μεγάλου, ενώ έχω κάνει και μερικές σποραδικές συμμετοχές στην τηλεόραση, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω κυνηγήσει όσο θα ήθελα, και φυσικά δεν ήρθαν και οι προτάσεις. Πέρα από τον κινηματογράφο, που έχει στην συνείδησή μου πολύ μεγάλη αίγλη, αγαπάω πολύ την τηλεόραση, όχι γι’ αυτό που προσφέρει αυτή τη στιγμή σαν προϊόν, αλλά για τη δυνατότητα που σου παρέχει να επικοινωνήσεις με το ευρύ κοινό. Θεωρώ ότι διαχωρισμός τηλεοπτικών ηθοποιών και θεατρικών, όπως και τηλεοπτικού – θεατρικού παιξίματος (με την μομφή ως προς την ποιότητα) δεν υφίσταται. Ο κάθε καλλιτέχνης κουβαλάει την ποιότητα και την εμπειρία του στην εκάστοτε περίσταση. Εν ολίγοις μακάρι στο μέλλον να έχω την ευκαιρία να κάνω τηλεόραση και κινηματογράφο.
* Μετά τη σχολή, συνεργάζομαι αδιάλειπτα χειμώνα – καλοκαίρι με το εθνικό θέατρο τα τελευταία έξι χρόνια, σε όλες τις σκηνές. Εκεί είχα την τύχη να συνεργαστώ με πολλούς ανθρώπους που εκτιμώ και είχα μεγάλη επιθυμία να δουλέψω μαζί τους, τόσο σκηνοθέτες (Μαστοράκης, Κακλέας, Μπέζος, Παπαβασιλείου, Λιγνάδης, Ευαγγελάτος, Παλούμπης, Καλαβριανός, Θεοδώρου) όσο και ηθοποιούς. Του χρόνου έχω την τύχη να εκπληρώσω μία ακόμη συνεργασία που λαχταρούσα χρόνια, με τον κ. Χουβαρδά στην παράσταση “Ριχάρδος ο Γ’” στην κεντρική σκηνή του Εθνικού.
* Η σχέση μου με το γράψιμο περιορίζεται στην στιχουργία τα τελευταία χρόνια. Φέτος επιχειρήσαμε στην παράσταση “Η τραγική ιστορία του Άμλετ, πρίγκιπα της Δανίας”, από κοινού με τον σκηνοθέτη της παράστασης Παναγιώτη Κατσώλη, την πρώτη μας μεταφραστική απόπειρα. Τα αποτελέσματα με ενθαρρύνουν να το ξαναεπιχειρήσω κάποια στιγμή! Σε ότι αφορά τη σκηνοθεσία, κρατάω αποστάσεις ασφαλείας από τις όποιες σκηνοθετικές έξεις. Δεν έχω τέτοιες βλέψεις αυτή τη στιγμή, ούτε πιστεύω ότι θα αποκτήσω σύντομα.
* Μου αρέσει η πολυφωνία της Αθήνας. Μου αρέσει και η υστερία αυτής της πόλης. Πάνω απ’ όλα μου αρέσει η ποικιλία στα μέρη εστιάσεως και οι διαφορετικές κουζίνες. Είμαι, ομολογώ, κοιλιόδουλος. Εκτιμώ το καλό φαϊ και στη Αθήνα το βρίσκω!
* Στο All4fun μου αρέσει το γεγονός ότι δίνει βήμα σε νέους καλλιτέχνες να εκφράσουν τις ιδέες τους.
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για την περιοδεία στις «Εκκλησιάζουσες» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/11048-q–q—–2015.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 5/8/2015