Το μαζί είναι μεγάλη υπόθεση. Και έχει πάντα συνέχεια. Ακόμη και αν περνούν μήνες μέχρι την επόμενη φορά, στην οποία θα βρεθεί στη σκηνή για ν’ ακολουθήσει τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Καλαβριανού. Η Αλεξία Μπεζίκη είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί για λίγες ημέρες την Ιταλία μαζί με τον υπόλοιπο θίασο του «Γιοι και Κόρες», που συμμετείχε στο διεθνές διαγωνιστικό φεστιβάλ για το βραβείο Teresa Pomodoro (η ανακοίνωση του νικητή θα γίνει τον Οκτώβριο).
«Η συγκεκριμένη παράσταση είναι η χαρά του ρήματος παίζω. Λειτουργεί σαν κώδικας, όπου βρίσκεις την ανεμελιά ενός παιδιού, ένα δώρο για να μην παίρνεις τόσο τον εαυτό σου στα σοβαρά. Η ανταπόκριση του κόσμου είναι τόσο ζεστή. Κάθε φορά που παρουσιάζεται είναι τόσο ζωντανή και ο κύκλος της σίγουρα δεν έχει κλείσει», αναφέρει συγκινημένη στο All4fun.
Η Αλεξία έχοντας ήδη παίξει θέατρο στο εξωτερικό, αντιμετωπίζει την υποκριτική με συνειδητότητα, χωρίς συνταγές επιτυχίες με μια σαρωτική ανάγκη για ζωή.
Με διάθεση η βαλίτσα της από συνεργασίες συνεχώς να γεμίζει μας μίλησε και για την έτερη της ομάδα Default company, που συνυπήρξε με την επαναλειτουργία του θεάτρου Πόρτα, ενώ μας αποκάλυψε και ένα από τα έργα, στα οποία θα παίζει την προσεχή σεζόν…
* Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν για να είσαι ηθοποιός χρειάζεται να είσαι περισσότερο στραμμένος προς τα σένα ή προς τους άλλους, προς τα μέσα ή προς τα έξω. Το επάγγελμα έχει κατηγορηθεί και για εγωκεντρισμό αλλά και για ανικανότητα αντιμετώπισης του εκάστοτε εαυτού. Φυσικά δεν υπάρχει κάποια συνταγή επιτυχίας (πέρα απο τη συνειδητότητα) για να γίνει κανείς καλός ηθοποιός.
* Έχω γνωρίσει πολύ καλούς ηθοποιούς που είναι ενοχλητικά αυτοαναφορικοί με εμφανείς ή συγκαλυμμένους τρόπους κ άλλους που (μοιάζει να) παραγκωνίζουν τον εαυτό τους με μεγάλη ευκολία ενώπιον άλλων. Φαντάζομαι η δοσολογία είναι που μετράει. Και το προσωπικό υλικό. Δεν πιστεύω στην απολυτότητα άρα θεωρώ ότι από όλους τους δρόμους με όλες τις μεθόδους μπορεί κανείς να φτάσει στο ίδιο αποτέλεσμα.
* Δεν υπάρχει καμία διαφορά στο πώς αντιμετωπίζει την κρίση ένας ηθοποιός ή ένας άνθρωπος οποιουδήποτε άλλου επαγγέλματος. Η αγωνία, η απογοήτευση, η δημιουργικότητα, το πείσμα, ο θυμός, η σαρωτική ανάγκη για ζωή, η προδοσία κ άπειρα άλλα συναισθήματα έχουν ενεργοποιηθεί ίδια σε όλους. Ιστορικά είναι σημαντικό γιατί μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα όλοι περνούν πολύ έντονες αλλαγές. Και αυτό δημιουργεί πυκνότητα. Αυτό οι ηθοποιοί μπορούν να το χρησιμοποιήσουν για να φτιάξουν μια παράσταση, οι υπόλοιποι για να φτιάξουν μια καινούρια ζωή.
* Δε ξέρω αν η τέχνη έχει την απάντηση σε όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Σίγουρα αμβλύνει τον καμβά των απαντήσεων και σε βεβαιώνει ότι δεν είσαι μόνος. Και τι πιο φοβιστικό απο τη μοναξιά…
* Το “Γιοί και κόρες” προέκυψαν το 2012 από μια ιδέα του Γιάννη Καλαβριανού. Μας πήρε περίπου μισό χρόνο να συγκεντρώσουμε ιστορίες από συνεντεύξεις σε ηλικιωμένους ανθρώπους. Μαζέψαμε πάρα πολλές γιατί οι άνθρωποι αν τους καταφέρεις να μιλήσουν μετά δε σταματούν. Και αυτό είναι ένας θησαυρός. Ύστερα ο Γιάννης έκανε την επιλογή, τη δραματουργική επεξεργασία και τη συγγραφή του τελικού κειμένου. Μετά την πρώτη εκδοχή προσθέσαμε κάποιες νέες ιστορίες, μετά άλλες καθώς η παράσταση ταξίδευε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και η τελική εκδοχή της παράστασης αυτή που παίζουμε μέχρι και σήμερα δημιουργήθηκε πέρσι για το θέατρο του Νέου Κόσμου.
* Η ανταπόκριση του κοινού είναι αυτή που κάθε ηθοποιός και σκηνοθέτης εύχεται να έχει μια παράσταση στην οποία παίζει ή έχει δημιουργήσει. Τους ευχαριστούμε πολύ για αυτήν την ανταλλαγή. Πριν από δύο εβδομάδες παίξαμε στο Μιλάνο στο πλαίσιο της EXPO 2015 στο ετήσιο διαγωνιστικό φεστιβάλ Spazio Teatro Nohma Teresa Pomodoro. Η παράσταση είναι υποψήφια για το βραβείο Teresa Pomodoro και τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν τον Οκτώβρη!
* Η ανταπόκριση στο Μιλάνο, όπως και στο Udine που παίξαμε πέρσι ήταν πάρα πολύ ζεστή. Η ιστορία μας και η ιδιοσυγκρασία μας με τους Ιταλούς συναντιούνται σε πολλά σημεία. Αυτή η παράσταση είναι για τον ηθοποιό η χαρά του ρήματος “παίζω”. Μέσα από έναν πολύ συγκεκριμένο αφηγηματικό κώδικα όμως, που μόλις τον κατακτήσεις-αν ποτέ γίνεται αυτό τελείως με έναν κώδικα- μπορείς να βρεις την πρώτη χαρά του παιχνιδιού. Και έτσι η έννοια “παίζω ρόλους” αποκτά την ανεμελιά του παιδιού. Και αυτό είναι δώρο γιατί τείνουμε να παίρνουμε τους εαυτούς μας πάρα πολύ σοβαρά σε αυτή τη δουλειά.
* Ανάλογα με τον τόπο που παίζουμε την παράσταση, ή με την ηλικία των θεατών ,οι άνθρωποι συγκινούνται με άλλη ιστορία κάθε φορά. Και εγώ επίσης! Αυτή η παράσταση είναι τόσο ζωντανή που εκπλήσσει και μένα που την παίζω τόσο καιρό. Από ότι φαίνεται δεν έχει κλείσει ο κύκλος της παράστασης, οπότε ναι, δεν αποκλείεται να ξαναπαιχτεί στην Αθήνα! Με την ομάδα και το Γιάννη δεν κλείνει ποτέ ο κύκλος. Μπορεί να κάνουμε και άλλες δουλειές ο καθένας ξεχωριστά, αλλά πάλι θα βρεθούμε και θα κάνουμε κάτι μαζί. Το μαζί είναι μεγάλη υπόθεση. Και έχει πάντα συνέχεια.
* Η Default company δημιουργήθηκε από μένα,την Καλλιρρόη Παπαδοπούλου και την Ξένια Θεμελή το 2007. Μόλις είχαμε γυρίσει και οι τρεις από την Ελβετία και την Αγγλία όπου δουλεύαμε μαζί. Είχαμε ήδη 3παραστάσεις στο ενεργητικό μας όταν μας πρότεινε η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών το 2012 να συνεργαστούμε και εμείς προτείναμε μία παράσταση για παιδιά (και μεγάλους). Κάναμε μία διασκευή πάνω στο “Παραμύθι με τα χρώματα” του Αλέξη Κυριτσόπουλου και έτσι γεννήθηκε το “Ιστορίες καιρού” και η ενασχόλησή μας με το θέατρο για παιδιά. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος μας πρότεινε μετά απο αυτό να συμμετάσχουμε στη δυναμική του ενέργεια της επανεκκίνησης του θεάτρου Πόρτα και δεχθήκαμε με μεγάλη χαρά. Κάναμε μαζί με τον Τάσο Κουκουτά μια ελεύθερη απόδοση του λιμπρέτου της Sidonie Gabrielle Collete “Το παιδί και τα μάγια”, και με εξαιρετικούς συνεργάτες δημιουργήσαμε την καινούρια μας παράσταση, η οποία έτρεξε όλη τη σαιζόν στο Πόρτα και αγαπήθηκε πολύ. Είμαι περήφανη γι’ αυτή τη δουλειά.
* Φυσικά και θα πήγαινα να παίξω ξανά στο εξωτερικό. Θεωρώ ότι η τέχνη σε συνδυασμό με τα ταξίδια είναι μεγάλος πλούτος.
* Δεν χωρίζω τις συνεργασίες μου σε σημαντικές και λιγότερο σημαντικές. Είναι όλες μέσα στη βαλίτσα μου. Η μόνη προσδοκία μου είναι να μεγαλώνει η βαλίτσα. Τη νέα σεζόν θα βρίσκομαι σίγουρα στο θέατρο Σταθμός και θα παίξω τη ζωή της Μπίλι Χόλιντεϊ σε σκηνοθεσία του κινηματογραφιστή Αλέξη Τσάφα.
* Τη Θεσσαλονίκη την αγαπώ. Την επισκέπτομαι συχνά γιατί υπάρχουν κομμάτια μου εκεί, η μητέρα μου και φίλοι μου.
* Η Αθήνα από την άλλη είναι μια συνεχής έκπληξη και νιώθω δημιουργική μέσα της. Μου μοιάζουν όλα ευμετάβλητα και πιθανά. Και αυτό μου δημιουργεί μια διαρκή κίνηση. Η Θεσσαλονίκη αντιπροσωπεύει την ασφάλεια και η Αθήνα την αν-ασφάλεια. Άρα χρειάζομαι και τις δύο!
* Εκτιμώ πάρα πολύ που το All4fun δίνει το λόγο σε τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους καλλιτέχνες, που είναι τόσο ενεργό μέσα στο χώρο και λειτουργεί σε τέτοιους καιρούς ως σταθερή πλατφόρμα τέχνης. Ευχαριστούμε!
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 6/7/2015